น้ำตาฉาบแสงจันทร์

ลำดับภาพใหม่
ตอนที่ 3 น้ำตาฉาบแสงจันทร์
แม้ว่าดูเหมือนความรักของผมจะเข้าที่เข้าทาง มีโอกาสใกล้ชิดน้องเขา ได้เห็นหน้าได้พูดคุย เริ่มมีการทักทาย บางครั้งก็แซวกันเล่น หัวเราะให้กัน มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาใช่ไหมครับ แต่เรื่องมันไม่ง่ายแบบนั้น มีเพื่อนผู้หญิงในรุ่นเดียวกันเป็นทอม แต่มันมีความสามารถมาก มันกวาดต้อนน้องๆที่เป็นนักแสดงเข้าไปรุมล้อมอยู่กับมันแทบทุกคน รวมทั้งดวงจันทร์ของผมด้วย ไม่ว่าจะเวลาก่อนมาซ้อมหรือหลังซ้อมเสร็จมันจะเป็นคนพามาและพากลับ โดยเฉพาะวันเสาร์และอาทิตย์ ผมโดนมันตัดโอกาสแทบจะหมดทางไปเลย
เพราะช่วงเวลาซ้อมนี่แหละผมยังมีกำลังใจอยู่ แต่ก็รู้ว่าเวลาไม่ได้อยู่แบบนี้นานมากนัก มีเวลาที่ซ้อมและแสดงเพียงแค่ 4 เดือนเอง ยิ่งเวลาแสดงใกล้เข้ามาก็ยังไม่เห็นความคืบหน้าของตัวเองเท่าไร ก็ยังคงเหมือนเดิม คือมาเจอหน้าพูดคุยเล็กน้อย ซ้อมละคร แล้วก็กลับไปนอนเพ้อฝันอยู่คนเดียว
เมื่อวันแสดงจริงมาถึง โรงเรียนจัดการแสดงที่หอประชุมอำเภอมีพ่อค้าประชาชน นักเรียน ข้าราชการเข้ามาดูกันจัดแสดง 6 รอบ 3 วัน เป็นช่วงเวลาที่สนุกและวุ่นวายที่โดยเฉพาะหลังเวทีต้องมีการบริหารจัดการที่ดีไม่อย่างนั้นยุ่งแน่ๆ กว่าจะแต่งตัว แต่งหน้า หาของ เรียกหาคน เตรียมฉาก และอุปกรณ์การแสดงต่างๆ ต้องวางแผนนัดหมายเรื่องเวลาให้แม่นยำ
ถึงฉากสำคัญของเนื้อเรื่องเป็นฉากรักที่แสนเศร้า ที่พระเอกเป็นนายทหารของพม่าเกิดสงสารจะปล่อยเชลยไทยคนสุพรรณเพราะกองทัพพม่าโหดร้ายเกินไป
คืนนั้นพระจันทร์เต็มดวงสวยงามมาก พระเอกและนางเอกจะอ้อยอิ่งไม่อยากจากกัน ความสำคัญความลับของฉากนี้ไม่มีใครรู้เลยแม้แต่ผมและน้องคนนี้ บทของผมพยายามบอกให้น้องเขารีบหนีไปไวๆก่อนที่คนอื่นจะมาเห็น แต่บทของน้องเขาก็รู้ดีว่าอะไรจะเกิดกับแม่ทัพที่ปล่อยเชลยหนี จึงสองจิตสองใจไม่อยากหนีแต่จะอยู่เพื่อรับโทษเอง ขอเพียงให้พ่อแม่พี่น้องหนีก็พอ
แต่ด้วยความอาลัยอาวรณ์มังรายซึ่งหลงรักดวงจันทร์เมื่อเห็นเธอกำลังจะจากไป จึงเรียกดวงจันทร์ให้หันกลับมาเห็นหน้าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหันกลับไปอีก คนดูในหอประชุมเริ่มมีน้ำตาซึมกันทั้งโรง
ผมทำตามบทบาทที่ซ้อมมาอย่าไม่ตกหล่นเลยแม้แต่น้อย แต่แล้วก็มีเสียงที่ดังเล็ดลอดออกมาจากฉากกั้นข้างโรงที่ใกล้กับจุดที่ดวงจันทร์จะกลับเข้าฉากดังเพียงพอที่เราสองคนบนเวทีจะได้ยินเท่านั้น
“จับเลย จับเลย จับคว้ามือและแขนเลย” ผมตกใจ เฮ้ย..มันไม่มีแบบนี้ในตอนซ้อมนี่หว่า ใจผมเต้นตูมตาม ตั้งแต่ซ้อมกันมาอาจารย์ไม่เคยให้แตะเนื้อต้องตัวเลย ผมชะงักลังเล ก็มีเสียงเช่นเดิมดังเร่งเร้าออกมาอีก ทำไมอาจารย์ไม่บอกผมแต่แรก ตอนนั้นผมแทบไม่มีเวลาคิดอะไรอีกแล้ว ผมคว้าแขนเธอเอาไว้ ตอนนั้นหูผมอื้อไปหมด เสียงเฮลั่นห้องประชุมตบมือกันเสียงดังลั่น ผมกลัวน้องหากเธอตกใจจะตบหน้าผมบนเวทีไหม
เราหันหน้ามามองกันแบบโคตรเขิน หน้าจะแดงหรือเปล่าไม่รู้ ต่างคนต่างรองพื้นกันหนามากเพื่อรับกับแสงไฟ ผมต้องตั้งสติให้ได้แล้วต้องพูดประโยคสำคัญที่สุดในฉากของเรื่องและตัวผม
“ดวงจันทร์ ฉันรักเธอ” ฉากนี้ในห้องประชุมเงียบจนแทบจะได้ยินเสียงลมหายใจ
ละครจบลงแล้วกลับเข้าสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง ผมไม่มีโอกาสแบบนี้อีกต่อไป
ยังมีความหวังอีกนิดครับว่าจะได้เจอกัน มีวันจัดเลี้ยงนักแสดงเพื่อขอบใจและร่วมกันแสดงความยินดีในรายได้ที่ได้มา
ผมยังพอได้ยิ้มทักทายกับน้องด้วยไมตรีและเช่นกันน้องยิ้มตอบรับอย่างสดใสน่ารัก
พวกเพื่อนออกไปเต้นกันสนุกสนานกันเต็มที่ ผมไม่ได้ออกไป นั่งอยู่ในมุมที่เห็นลานเต้นแบบชัดๆ ผมแอบมองดูน้องเขาเต้นและสนุกกับเพื่อนๆ
งานดำเนินไปสักพักเพื่อนเข้ามานั่งคุยบ้างจนผมไม่ทันสังเกตว่าคนในห้องประชุมเริ่มเบาบางลงตั้งแต่เมื่อไร ก็มีเพื่อนอีกคนหนึ่ง เข้ามาดื่มน้ำที่วางไว้แล้วชวนผมให้ออกไปข้างนอก ผมก็เลยลุกตามเขาออกไป
ข้างนอกดูไม่มืดมาก บริเวณขอบท้องฟ้าฝั่งตะวันออกดูสว่างมาก พระจันทร์กำลังจะโผล่ขึ้นมาในอีกไม่นานนักเพื่อนก็จับกันเป็นกลุ่มของใครของมันคุยกัน ผมเริ่มได้ยินเหมือนมีการใช้เสียงที่ดังขึ้น เหมือนคนเถียงกัน เป็นเสียงผู้หญิงที่ห่างออกไป ก็พอดีมีเพื่อนอีกคนวิ่งฝ่าความมืดเข้ามาแล้วบอกเสียงดังๆว่าคุณครูบอกให้เข้าไปในห้องของงานกันทุกคน แต่เสียงผู้หญิงที่เถียงกันก็ยังดังอยู่ ผมสงสัยและคุ้นเสียงมากเลยรีบเดินสวนกับคนที่กำลังเดินเข้างานผมได้ยินเสียงผู้หญิงน้ำเสียงเหมือนเมาพูดออกมาว่า
”ไม่รู้ ไม่สนใจ พี่เมาแระ ไปก่อนนะ ฮึ ฮึ “ แล้วมันก็เดินจากออกไป ผมเห็นน้องผู้หญิงคนหนึ่งยืนนิ่งอยู่กับที่ ดูเหมือนเธอร้องไห้ด้วย เหลือเธอและผมอยู่กันแค่สองคน ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ นี่เธอเองหรือ
“เป็นอะไรหรือเปล่า”ผมถามแบบเกรงใจเพราะอารมณ์เธอกำลังเสียใจ เธอหันมาเห็นผมฟ้าสว่างมากขึ้นแลเห็นจันทร์เกือบครึ่งแล้ว เธอจำน้ำเสียงของผมได้ จึงไม่ได้ตะหนกนัก
“ไม่เป็นไรหรอกพี่” เธอพยายามข่มเสียงให้ไม่ให้สะอื้น และยกมือปาดน้ำตาบนใบหน้า แล้วเดินไปนั่งกับม้าหินอ่อนที่เอามาวางไว้สองตัวยาวต่อกันข้างสนามกีฬา ผมค่อยๆเดินตามเธอก่อนจะยืนห่างไม่เข้าใกล้นัก
“เข้าไปข้างในก่อนไหม” ผมถามเบาๆเป็นห่วงและกังวล
“ไม่เป็นไรพี่เดี๋ยวสักพักหนูเข้าไปเอง พี่เข้าไปก่อนเถอะ”
“ไม่พี่ไม่เข้าไปหรอกถ้าจะเข้าไปก็ต้องไปพร้อมกัน” ผมไม่สามารถทิ้งเธอไว้แบบนี้ได้ เธอนิ่งไม่ตอบ แล้วเริ่มสะอึกสะอื้นขึ้นมาอีก
“ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนนะ” ผมนั่งข้างเธอแต่เป็นม้าคนละตัว ผมนิ่งไม่ถามรบกวนเธอ ดวงจันทร์เต็มดวงแล้ว แสงสว่างของจันทร์ทำให้ผมเห็นรอยน้ำตาที่ยังเปื้อนแก้มของเธอสะท้อนแสงจันทร์
สักครู่เมื่อสงบทุกอย่าง
“พี่เขาไม่เข้าใจหนูเลย หนูพยายามอธิบายเหตุผลแล้ว และเป็นแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว”
ผมไม่คิดที่จะถามต่อว่าเรื่องอะไรผมไม่อยากรู้ ผมแค่อยากอยู่มองเธอที่สวยงามกับแสงจันทร์ ผมอยากปกป้องหัวเธอใจของเธอไม่ให้บอบช้ำมากกว่าหากผมสามารถทำมันได้
ตอนที่1 เพ้อ
• เพ้อ
ตอนที่2 เธอคือดวงจันทร์
• เธอคือดวงจันทร์
ตอนที่ 4 เมื่อมีรัก
• เมื่อมีรัก

[@MusicFriend1]

เพลงเพราะครับ ภาพก็ ..... โดยเฉพาะ พระจันทร์ร้องให้ (ผมก็เคยสร้าง อยากให้สร้างภาพออกมาดูเศร้า ๆ แต่ เอไอทำ อีกอย่าง บางครั้งก็ขำ เอไอ5555)

[@user-gh5iu8pj6r]

ผมทะเลาะกับAI บ่อยมากเพราะบางทีมันไม่ได้แบบที่เราต้องการและบางครั้งมันทำเกินกว่าที่เราสั่งให้ทำ 5555555 แต่ก็ต้องอาศัยมันเพราะไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายครับ