Mükemmelliyetçilik ve tükenmişlikle baş etmek için tam iki yıl terapi görmüş biri olarak söylüyorum, seni gözlerimde yaşlarla izledim. Bu yüzden acı çekmek ve bu acıyı çekmeye bile hakkının olmadığını düşünmek ne demek çok iyi biliyorum. Bunu kimseye anlatamamak, anlatsan bile anlaşılamamak ne demek onuda biliyorum. Kendini daha iyi hissetmene ve iyileşmeye başlamana çok sevindim. Umarım hepimiz bir gün içimizdeki o küçük çocuğu şefkatle sarmayı ve bu hayatı, tutkularımızı bir oyun olarak görmeyi öğreniriz. Umarım bir gün hepimiz kendimizi ve yaptığımız işleri ne olursa olsun sevmeyi öğrenebiliriz. Başarılı olmasak, mükemmel işler çıkarmasak bile kendi kendimizin ve o küçük çocuğun başını okşayabiliriz.
Aylar önce tükenmişlikle başlayıp terapiyle devam ettiğim bu süreçte yine bu videoda buldum kendimi. Her izlediğimde gözlerim dolu dolu, yalnız değilim hissi. Bu yorumu okurken de öyle etkiledi ki her bir cümle yüreğime dokundu sanki. Hem bu yorumun sahibine hem de birbirimize iyi gelmeye vesile olduğu için Ece'ye teşekkürler❣
Sevgili Ece, ben de hayatım boyunca hep "başarılı" olmam üzerinden takdir gördüm. Bir ara kendi kendime oturup düşündüm, eğer başarılı olmazsam kimim ben? İşin gerçekten üzücü yanı bu sorunun cevabını bilmediğimi fark ettim. Aynı videonda söylediğin gibi bir boşluk hissinde yüzüyorum sanki. Kötü bir not alınca "yapman gereken yegane iş bu ve bunu bile yapamıyorsun daha" diyen iç sesimi artık dikkate almamak istiyorum. İyi ki bu videoyu çekmişsin, dün gece tek başıma bunu izlerken o kadar iyi geldi ki. Yalnız değilsin, yalnız değiliz. Sevgilerimle :)
aslında bu videoyu sadece merak ettiğim için açmıştım. kendimden bu kadar şey göreceğim, daha doğrusu tesadüfle keşfedeceğim aklımın ucundan bile geçmezdi. ben de büyük ideallerle başladığım alanım ile kendi arama koca duvarlar ördüm (örmüşüm, şimdi fark ediyorum). son sınavlarıma çalışmak için kitapların kapağını açarken büyük bir mide bulantısı hissediyordum. büyük bir bıkmışlık, "ben bu işi yapamayacağım. bu iş için uygun biri değilim. bu alan benlik değil. keşke başka bir şey yapsaydım" gibi susturamadığım yüzlerce sesle uyumaya, enerji toplamaya, bir yol bulmaya çalışıyordum. nitekim başarılı olamıyorum. bu hafta sınavlarım bitti ve mezun oldum. artık alanımla ilgili kitaplar açmak zorunda olmayacağım için kendimi o kadar rahatlamış hissettim ki. bu aldatıcı bir rahatlık gibi geliyor, bilmiyorum. şu an sadece uzun zamandır yapamadığım "anın keyfini çıkarma"ya odaklanmaya, parkta yürüyüş yaparken sadece diğer adımımı düşünüp yaz kokusunu içime çekmeye çalışıyorum. bu durumun çok sürdürülebilir olmadığının bir yandan farkındayım. bu tükenmişlik işi, iş başvurularıma da yansıdı. hiçbir işe hevesle başvuru yapamıyorum, görüşmeye çağırdıklarında enerjimi toplayamıyorum. kısacası şimdi ne yapacağım bilmeden ve bu durumdan haberim yokmuş gibi yaparak kendimi oyalamaya çalışıyorum. kendimden kilometrelerce uzakta biriyle aynı boşluğu paylaştığımı görmek bana nasıl hissettiriyor, kestiremiyorum. yalnız değilmişim diyorum. meğer yaşadıklarım bundan dolayıymış. meğer başka kaybolanlar da varmış. belki çıkışı birlikte buluruz, diyorum. 5. sınıftaki Ece ile 6. sınıftaki Zeynep o kadar ortak kaygılarda buluşmuşlar ki... videonun o kısmında kendimi ağlarken buldum. keşke 6. sınıfta hayatının ilk kötü notunu matematikle almış ve ne yapacağını bilmeyen, dünyadaki en büyük günahı işlemiş de bundan büyük utanç duyan, artık ailesi tarafından sevilmeyecek ve aslında sevilmeye de layık görülmeyecek, kocaman kaygılara sardığım Zeynep'e, onun okul başarısından daha değerli olduğunu anlatabilsem. Ece, bu videoyu iyi ki yükledin. ben yola nasıl devam edeceğim bilmiyorum fakat yolun açık olduğu aşikar. seni seviyorum, zeynep
Ece, böyle kendini açtığın yaşadığın bu zorlu süreci atlatmaya çalışırken yine de senin gibi hissedenleri düşünüp böyle bir seriye başlaman o kadar güzel ki... İyi ki varsın ❤ Videonun sonunda anlattığın o küçük kız çocuğunu çok yakından tanıyorum. Yıllarca sınıfın en iyisi olmadığında, fen lisesini kazanamazsa, tıp fakültesine giremezse ailesi tarafından sevilmeyeceğine, taktir edilmeyeceğine inanan o küçük kız çocuğu bugün tüm bunları gerçekleştirmesine rağmen yapmak istediği her şeyde "En iyisini yapamazsam, hata yaparsam, hayal kırıklığına uğrarsam, daha fazlasını yapmalıyım" diye düşünmekten yapacağı her işe büyük bir stresle ve düşünceler yığınıyla başlıyor. Dıştan bakıldığında her zaman ailesi, çevresi tarafından takdir edilen o kız içten içe yaptıklarını yeterli göremiyor, kendini takdir edemiyor. Özellikle pandemiyle beraber zamanını en verimli şekilde geçirme düşüncesiyle boğuşurken dersler, sorumluluklar, hobiler arasındaki o ince çizgiyi senin de dediğin gibi bulanık hale getiriyor ve ona enerji veren, ona kendini hatırlatan her şeyden kısıp tamamen işlerine odaklı hale getiriyor. Tüm bunlar sonrasında da hiçbir şey yapamadan kanepenin bir köşesinde kendini buluyor. O kanepeden kalkmaya çalıştığım, yeniden ufak ufak bana iyi gelen şeyleri yapmaya başladığım bu dönemde videon bana ilaç gibi geldi. İyi ki geri döndün, iyi ki yaşadıklarını paylaştın da böyle hissedenlere yalnız olmadıklarını hissettirdin! Çok ama çok teşekkürler...🙏💕
Kendime ne kadar da benzettim bu düşünceleri. 'Eğer başarılı olmazsa sevilmeyecek bir kız' yada 'başarılarıyla kusurlarını örten bir kız' demek daha doğru olur benim için. Fiziksel kusurum okulda ve evde toksik bir ablam tarafından öyle bir yüzüme vuruldu ki zorbalıkla bende aşma yolu olarak kusurlarına rağmen her şeyi başaran kız tablosu koydum kendime. Başardım bazı şeyleri başaramadığımda ise çılgına dönerek. Kendime bir hedef koydum. Bu bir üniversite hedefiydi. Onda istediğim bölümü kazanamasam da o üniversiteyi ve o şehri kazanmış olmanın verdiği his öyle bir güzeldi ki. Gittim ve hedeflediğim bölümün altında bir bölüme yerleştim. Ne mi oldu ilk 3 ayda her şey gözüme öylesine güzel geldi ki TAMAM bu dedim. İşte başardım herkes benimle gurur duyuyor. Sonrası ise tükenmişlik. Öyle zor günler geçirdim ki. Tek başıma yalnızdım koca şehirde, kimsem yoktu. İçe dönük karakterimin de bunda etkisi var tabii. Okul bitti başka bir üniversiteye başka bir şehre -en azından kimsesiz değilim ablam yanımda diye -istediğim bölüm için yatay geçiş yapmaya karar verdim. Bu sefer de mükemmelliyetçiliğim tuttu, iyi üniversitelere başvuru yapıp kötü diye nitelendirdiğim bir sürü üniversiteye başvuru bile yapmadım. Ne mi oldu o iyi üniversitelerin hiçbiri beni almadı. Bu sefer de en iyisini yapacağım diye sınava hazırlanayım tekrar dedim. Zaten ilk hazırlanışım çok mükemmel değildi. Mükemmel diye adlandırdığım dersaneye ve onun hocasına bir sürü para gömdükten sonra pandemi dönemi geldi. Dersaneyi aniden bıraktım. Ailem çok kızdı,zaten sen neleri bırakmadın ki dedi. Evet rahatsız olduk, bir sürü insan öldü virüsten. Ama bu dönem yüzüme gerçekleri tokat gibi çarptı.Mükemmel olanın peşindn gitmemeye karar verdim, mükemmelikten korkuyorum bir nevi artık. Çünkü bana mükemmel gelen şeyler mesela hocam bana yardımcı olduğunu, destekledğini sanarken meğerse ben çok geç anladım sözlü tacize uğradığımı... Mükemmel olanın değil, benim için iyi olanın peşinden gitmeye karar verdim o gün. Sayısaldım en iyi yapabildiğim alan ea ya geçtim ve yapabileceğim en iyi sınavı yaptım ve istediğim bölümü kazandım. O bölüm psikolojiydi. İlk kazandığım bölüm ise sosyoloji. Demem o ki Aybüke hikayelerimiz farklı olsa da yaşadıklarımız ne kadar tanıdık. Bu naif hikayeye denk gelmek ve yaşadıklarımı tekrar anımsamak bana çok buruk bir gülümseme verdi. Buna inan ki hiçbir dert sebepsiz gelmez, hepsinden bir şeyler öğreniriz. Kendine çok çok iyi bak. Seni, o güzel gülüşünü, öğretici heveslerini, bilgi dolu nöronlarını seviyorum. Olur ki yolumuz bir yerde kesişirse sana sımsıkı sarılıp, ne kadar naif ve yeterli olduğunu söylemek isterdim ve tabi ki arkadaşın olmayı istediğimi 🧡
teşekkür ederim. gerçekten çok teşekkür ederim. içinde bulunduğum korkunç duruma bir açıklama getiremiyordum. etrafımdakilere bunu anlatmak çok zordu, çünkü yaşadığım "kötü" bir olay yoktu. şımarıklık yapıyormuş gibi hissettikçe kendime daha da acımasız yaklaşıyordum. bir rahatlama hissettim bu videoyu izlediğimde. üstüne bir de yorumları okuduğumda bir çok insanım benimle benzer şeyleri paylaştığını fark ettim. umarım hepimiz bir an önce daha iyi hissederiz. youtube algoritması iyi ki seni çıkarmış karşıma, iyi ki varsın!
Yüksek lisansı tam bu sebeple bıraktım. Hiçbir şeyi bırakamayan ben hayatımda ilk defa bıraktım. Ailemden dostlarımdan hocalarımdan arkadaşlarımdan “çok iyisin” lafını duymama rağmen bıraktım. Bana bir tek “ben iyiyim” diyebilirmişim gibi geldi. Benim sıkıntılarım vücuduma zarar vermeye başlayınca (bir anda beyaz saçların çıkması ve zona benzeri deri hastalıkları) benden değerli hiçbir şey yok dedim. Aynı sancıları yaşıyorum. Kesinlikle çözülmedi içimdekiler. Ki bu konulardan çokta uzak değilim. Lisans zamanı tükenmişlik sendromunu koca bir sınıfa anlattım. Bile bile yapamamak daha koyuyor insana bazen fakat bende insanım. Hep doğruyu düzgünü yapamam. Bunu da deneyimledim diyerek düşünmek istiyorum. Çoğunlukla kendimi gördüm videoda. Hatta zikzaklı kısıma bayıldım 😅. O dengeyi bende sağlamaya çalışıcam. Çok keyifliydi sohbet, kocaman bir teşekkürler 💐💐
Çok çok benzer bir süreçten geçmiş biriyim fakat yüksek lisansı bırakmadım. Çok içime sinen ve çalışılmamış bir konu üzerine tez yazarak bitirdim. Dönüp baktığımda iyi ki de yaptım diyebiliyorum. Merak ettim, sakıncası yoksa, hangi bölümden mezunsunuz?
Aslında şunu fark ettim: yorumda özellikle uzun uzun yazanlar aslında içini acı bir şekilde dökmüş. Yazdıkça doyamamış gibi, daha da fazla yazmış... Umarım sıkıntıda olan tüm kalplere bir ferahlık gelir. Ve yine umarım, herkes göreceli yaşadığı bu hayattan artık tat almaya başlar ❤
Bunları yaşarken yalnız olmadığımı, mükemmeliyetçiliğin içimizde yarattığı o negatif etkinin gerçek olduğunu ve en önemlisi sizin daha mutlu olduğunuzu görmek çok mutlu etti, bu yüzden bu video için ayrıca teşekkür ederim kendi adıma :)
Ben de karantina ile beraber bir tükenmişlik içerisine girdim maalesef. Her zaman en iyisini yapmaya çalıştım 17 yıllık hayatımda. Akademik başarıları kovaladım hep. Notlarını yüksek tut, okul birincisi ol, yarışmayı kazan, derece yap, daha çok ders çalış... Her zaman kendimin yetersiz olduğunu, uğraşlarımın asla karşılık bulmadığını, beceremeyeceğimi düşündüm. Hala düşünüyorum zaman zaman. Bilmiyorum, kendimi ne zaman bulabilirim? Deniyorum. Hayatımı 12 ay sonra gireceğim bir sınava bağlamış, ucunda sessizce yok olmayı bekliyor gibiyim Ece abla. Sanki başarısız olursam geri kalan zamanım da çöp olacak, yoldan geçerken insanlar beni göstererek "12 yıldır kendini heba etti ama bak, yetersiz ve yapamadı." diyecekmiş gibi... Bu asla böyle olmayacak, sınavlar ve virajlar yalnızca birer basamak bunu biliyorum ama gel gör ki hayatıma yeterince adapte edemiyorum. Deniyorum, kendimi sadece beklenti karşılama makinesi olmadığımı ikna etmeye çalışıyorum. Birçok kitap okudum ve videolar izledim bu yolda. Seni de böyle tanıdım. Bir şeylerin değiştiğini içten içe hissediyorum. Çok teşekkür ederim, her şey için. Hayatımızın inişli çıkışlı dönemlerini atlatacağız 💖.
Gözlerinin dolduğu anlarda istemsiz gözlerimin dolması, çok benzer şeyleri hissediyor ve yaşıyor olduğumu bilmek ve yolculuğuna senin müsaade ettiğin derecede şahit olmayı istemek... Sana kocaman sarılmak istedim Ece. Bunları bizimle paylaştığın için de çok teşekkür ediyoruz, ellerine zihnine sağlık ❤️
Yol-a Çık için çok hevesliydim, defterlerim kalemlerimle hazır bekliyordum. Ama programın 1. haftası dolduktan sonra pes ettim ben, kendimle yüzleşmek çok ağır geldi, marttan beri terapi de görüyor olmama rağmen taşıyamadım. O fayda gören, mutlu kişileri paylaştığınızda da kendime daha çok yüklendim ve kaçtım. Ama şimdi sizi dinleyince, utandım bu halimden. Mailler duruyor tabii, bir gün kendimi hazır hissettiğimde devam edeceğim... Son bir senedir evden çalışan bir editör/çevirmen olarak bu video ile ben de anladım, bu içimdeki şeyin tükenmişlik olduğunu. Ve zihnimdeki dolulukla baş edemediğimi fark ettim. Bir şekilde yaşadıklarınız bana da bir ışık tuttu, düşüneceğim bunları. Teşekkür ederim... Eylem planını ümitle bekliyorum.
Sevgili Ece, Yol-A Çık programından sonra hayatımın en önemli kararlarını en azından kendimce en doğru şekilde almaya başladığımı, yazdığın maillerin sanki beni tanımayan ama neler hissetiğimi anlayan birinden geliyor gibi hissettim. Yaklaşık olarak 5-6 aydır hayatıma farklı bir sayfa açan Ece’ye acaba ne oldu düşüncesiyle ara ara açtığım bloğunda yeni içerik olmaması ve artık yazmayacak mı korkusu oluştu. Bu video beni üzdüğü kadar aramıza döndüğün için çok mutluyum. Yol-A Çık benim hayatımda bir şeyleri değiştirdiği kadar yaptığın proje senin hayatında da çoğu şeyi değiştirmiş. Güzel bir iş başardın Ece. Tekrar hoşgeldin.
Kendinle birlikte bizi de şifalandırma çaban , fark ettirmen, yaşadıklarını tüm samimiyetinle anlatman… ve tabiki kısa film tadında harika videon.yeniden hoşgeldin Ece 💕 iyi ki geldin, çok özlemiştik 🥰😍
Sevgili Ece, İlk defa You Tube da bir videoya yorum yazıyorum sanırım, öncelikle geri dönmene çok sevindim. Yol-A-Çık katılımcılarından biri olarak bir parça suçluluk da hissettiğimi söyleyebilirim. Müthiş bir deneyimdi benim için, ufkumu genişleten, perspektif kazandıran. Bu süreçte ciddi bir emek, bir efor olduğunun hep farkındaydım, çok profesyonel yönetilen, müthiş referanslarla desteklenen bir süreçti bu. Seni hep takdir ettim, saygı duydum, gurur duydum. Ama sürecin sana bu denli zarar verdiğini hiç ama hiç farkedemedim. Her mailini aldığımda söylediğim, "yaptığı işe ne kadar saygı duyan biri" cümlesiydi. Videonu izlerken çok duygulandım, sana kocaman sarılmak, "sen sadece sen olduğun için değerlisin, seni olduğun gibi seviyorum "demek istedim.
Sonunda 🥰🥰🥰 Diş hekimliği fakültesinde sürekli bu kara boşluğa düşüp çıkıyorum ben de rahatlamak için sürekli bir sınavın geçmesini bekliyorum ama sonra yine yeni bir sınav geliyor. 5.sınıfa geçtim şuan 4.sınıf bitirince çok mutlu olurum sandım ama o kadar yoruldum ki henüz tadını çıkaramadım. Sanırım sorumluluklara bu kadar anlam yüklemeyi bırakmak gerekiyor..
Her mailini okuduğumda, bu içerikler bu kadar kısa sürede böylesine detaylı hazırlanıyor olamaz, diye düşünüyor hayret ediyordum. Çünkü bu kalibrede bir işi üstelik ücretsiz olarak paylaşmak bence de alma-verme dengesine çok aykırı geliyordu sevgili Ece. Ben de benzer bir iş yapıyorum ve araştırmak, bir araya getirmek, çerçeveye oturtmak, görsellerle desteklemek, bir amaç, üslup ve bağlamda birleştirmek baya baya sigortalı maaşlı bir işe denk geliyor :)) Bu konudaki becerini de ayrıca tebrik etmek gerekir. Bu yüzden her okuduğumda gerçekten kalpten teşekkür edip, emeğe saygı olarak özellikle okumaya ve uygulamaya zaman ayırıyordum. Tüm mailleri okumayı bitirdiğimde "Hakkını helal et Ece, böylesine kaliteli bir içeriği bana hediye ettiğin için." demeyi planlıyordum. Biriktirdiğim, fırsatını oluşturamadığım için son birkaç maili hala okuyamadığımdan bir türlü söyleyememiştim; *hakkını helal et* ECE💐💐💐
üniversite sınavına 2yıldır çalışıyorum.benim için çok zor 2yıl oldu.”iliklerime kadar yorgunum.”başarılı bir okul hayatından sonra son 2yıldır başarısızlıktan başarısızlığa gidiyorum.küçük bir ilçede yaşadığım için herkes tanıdık.dışarı çıksam okulumdan birlerini görüyorum.fen lisesi mezunuyum.ve şuan gerçekten kendini iyi yere konumlandırmış kişi sayısı epey yüksek.kendime 2yıldır o kadar çok şey çektirdim ki tahmin edemezsiniz.öyle bir özgüvensizlik var ki.kendimi sürekli sakinleştirmeye ve iyiye yöneltmeye çalışıyorum.bazen nasıl bu hale gelebildim diye saatlerce ağlıyorum.insanların dedikleri, düşündükleri ne ara bu kadar umrumda,beni günlerce üzmeye nasıl bu kadar değebiliyor diye geceler boyu düşünüyorum.ailemin tek bildiği ağlama seslerinden ibaret sanırım.içimde aşmaya çalıştığım çok fazla şey var.ama son günlerde yavaş yavaş da farkında vardığım şeyler de var.hayat beni nereye götürürse götürsün bu yolculukta ana karakter benim.benim hayatım.doğrularım,yanlışlarım her şey bana ait.bu yolculukta yanımda olan birkaç kişiye sarılarak gerekirse kahkaha atarak gerekirse ağlayarak yolculuğuma devam edeceğim.kendime zaman ayırarak,tükenmişlik hunisine girmeyerek.ve kendime öğreteceğim en önemli şey ise kendime saygı duyarak ve severek bu yolculuğa devam edeceğim.videolarını takip etmeye devam edeceğim.bana önemli şeyler kattığın için teşekkür ederim.umarım ilerde sen ve senin gibi ruhumu besleyen insanlarla karşılaşırım.sevgiyle kalın :)
Yer yer boğazımı düğüm eden, çoğunlukla kendimle ilişki kurabildiğim, ara sıra tebessüm ettiren bir yetişkin animasyonu izlemiş gibiyim. Bu nasıl bir emek, nasıl bir özen ve her şeyden ötesi nasıl bir açık yüreklilik. Tekrar hoşgeldin Ece, çok özlemiştik🤍 küllerinden doğuşunu izleye(bile)ceğimiz için çok şanslıyız, çünkü tek değilsin, burda tükenmişler kulübü kurabileceğimizden eminim🙋🏻♀️ yol-a çık sonrası yola devam🍀 hepimize şifa olsun
Tez danışmanımın devamlı teslim etmemi beklediği fakat benim asla tamamlayamadığım yazıp silip baştan yazdığım yok yok olmadı olmuyo diyr kendimi yediğim ve artık yemek hazırlamanın ve bunun için vakit harcamanın bile zor geldiği... Sanırım tükenmişim
Yaşadıklarını küçümseme. Bu videoya dönüp baktığında, keşke yayinlamasaydim deme. O küçük kizcocuguna sarıldım. Büyüyünce bize verilen en büyük hediye, çocukluğumuzu tekrar buyutebilme şansı galiba...
3 года назад+6
Uzun süredir gördüğüm en güzel şey, kendi adıma teşekkür ederim
Bu mükemmeliyetçilik bir şeyi yaparken sürekli kafanda olup bazı şeylere yeniden yeniden başlatmasıyla birlikte hiç başlayamama durumunu da yaratıyor. Bir şey yapmak istediğimde enn ufak bir şeyde bile o kadar o konu hakkında düşünsemde planlar yapsamda asla başlamiyorum sürekli yeterince hazır olmadığımı ya da daha iyilerini bulabilceğim fikri aklimdan çıkmıyor . Sürekli bir bekleyiş içerisindeyim ama neyi beklediğimi bile bilmiyorum . Gerçketen bu hissin devamını anlatacak kelimeler bile bulamadım.. Een güzelini istemek ama asla başlamamak , harekete geçmemek :/ ama amaa bu videoyla da gelen bi ışık ve şuan bile artık bi harekete geçmek istiyorum ya düşsem kalsam gülsem ağlasam bu hayat benim hayatım her şeyi yaşayarak huzurlu olmakk.. ve sürekli kendimi birileriyle karşılaştırmamak yani en basitinden sosyal medyada gördüğümuz şeylerr bakıyosun ben çirkin miyim, başarışız mıyım , benn de bi makyaj falan yapıp koyayım derdim bazen ama artık diyorum ki benim şu an sırf bir post atmak için istemediğim şeyler yapıp mutluymuş pozu vermek yerine gercekten beni mutlu edecek şeyler yapabilirim bunları illa başka insanlar görmesine gerek yok ki ama gerçekten huzurlu ve mutlu hissettiğim diyelim kii genel güzellik algısına uymamış olan bir fotoğraf beni çok daha mutlu eder . Ve en kısa zamanda da bir yardım almayı düşünüyorum bunları birisine anlatmak iyi gelir belki :)
Sevgili Ece tüm samimiyetinle paylaştığın her bir cümleni dikkatle izledim ve dinledim. Birine değil çok daha fazla sayıda insana dokunduğunu ve ulaştığını bilmeni isterim. Ne diye bilirim ki videona kalbimi bıraktım. Devamını merakla bekliyorum. Sen de kendine çok ama çok iyi bak.
Ece bence Yol-a-çık ta öyle ilham oldun öyle hayır dua aldın ki bu vesile ile Rabbim sana da en derin yaralarından birine ışık sızıp onu fark etme fırsatı verdi. İyi ki yapmışsın. Senden ilhamla 21 günlük tatilde #21yol etkinliği yaptık biz de bir arkadaşımla beraber lise öğrencilerine. İlham oldun, vesile oldun, teşekkür ederiz 💖sürecin sana şifa olsun, o iki örüklü 4 almış kıza kocaman sarıldım 🤗
O kadar dokundu ki içimdeki bir yerlere, hala etkisinden çıkabilmiş değilim. Tam Yol-A-Çık esnasında kendi kaynaklarımı güçlendirme çabalarım ve iyi olma halimi sabit tutmaya çalışırken yaşadığım sorunlar ile bir gece ben artık psikiyatr ve psikolog desteği almalıyım diyerek girdiğim çözüm aşamasında bu yoldan geçen başkasıyla karşılaşmak beni çok şaşırttı. Psikoloğumun değişiyle eğlenmeyi bile hak edip etmediğini kendine soran, kendime bir makine gibi her zorlukta olsun mecbur yapacaksın diyen, okuduğum bölümümü çift anadalımı ve yandalımı en yüksek başarı ile bitirmeye çalışırken korona sürecinin tükettiği kaynaklarıma sarılmaya çalışan, tiyatro ve danstan uzak kalırken mükemmelin içinde boğulman benden o kadar çok iz vardı ki burada. Kız kardeşim doğduğunda ilkokuldayken karneme gelen o 4ü saklamayı ve sevgiyi başarısız olursa hak etmeyeceğini düşünen ben bugün dahi 3,49 mezuniyet ortalamam nasıl 3,5 olmadı diye kendimi gece uyuyamazken bulduğumda bugün bu videoya denk gelmem ve kendime esneme alanları yaratmak için söz verdiğim bir haftanın içinde olmam beni çok güçlendirdi Ece. Her zaman söylenirdi fakat pek inandığım bir şey değildi "bu durumu yaşarken yalnız değilsin" hissinin insana iyi gelmesi. Fakat öyle iyi geldin ki bana, inanıyorum ki hayatımızdan bir bir uzaklaştırdığımız bu kalıplar ile çok daha kendini seven ve kendi ile mutlu insanlara dönüşeceğiz. İyi ki varsın Ece!
yol-a çık programı çok zorlandığım bir dönemde beni inanılmaz iyileştiren bir deneyim olmuştu öncelikle bunun için tüm kalbimle teşekkür etmek istiyorum. Bu video bana çok yoğun bir empati duygusu yaşattı. Yaşadığın zorluklar için çok üzgünüm ama iyileşeceğine içtenlikle inanıyorum. Hayatımıza dokunduğun için teşekkür ediyorum ve umarım her tecrüben seni daha güçlü kılar
ben de başarılı olmak zorunda olan çocuklardanım. bu yıl hayatımdaki ikinci defa yaşadığım başarısızlığın ardından bunu aşabilmek için daha iyisini yapmam gerektiğine inandırdım kendimi. bu nedenle bedenimi ve ruhumu daha da sıkmanın bir çözüm olduğuna karar verdim. sevilmek için çalışmaktan vazgeçemeyen o küçük çocuğu anlatırken benim de göz yaşlarım istemesizce süzülüverdi ece. bu kocaman dünyada aynı duygularla boğuşan insanların olduğu gerçeği insanı hayata bağlıyor. iyi ki varsın!
Yol-a çık programı benim için hayatımda bir dönüm noktasıdır. Eminim çok kişinin hayatına dokundun. Hep birlikte yürüdük o yolda . Yanlış kusur gözetmeden. İyi ki varsın .
Sevgili Ece, Şu an tesadüfen denk geldiğim bu videonuzda duyduklarıma inanamadım.. 6 aydır yoğun olarak yaşadığım duyguları, kendimi izole edişlerimi ve birebir yaptığım her şeyi adeta bana kendiniz üzerinden anlattınız. Artık iyileşmek istediğim için evrenden gelen hediyeler bunlar sanırım:) Tıpkı arkadaşımın şiddetle okumamı tavsiye ettiği Lise Bourbeau'nun "Heal Your Wounds, Find Your Trueself" kitabı gibi. Sizin de hikayenizi dinlediğimde (aynı benim gibi ) kitapta bahsedilen 5 yaradan: WITHDRAWER ve CONTROLLER karakterlerine sahip olduğunuzu gözlemliyorum. Kitabı okurken yaralarımı ve nedenlerimi teker teker fark etmek dengemi altüst ettiği için sindirme aşamasındayım. Çok çok tavsiye ederim okumanızı. Öpücükler
Bize Yol-A-Cik ile yeni ufuklar acarken gecirdigin Tukenmislikle ugrastigini ogrenince kendimi seni somurmus gibi hissettim. Ve hatta gecen mart ayindan beri ben de terapi almaya basladim ve ben de ablasiyla karsilastirilmanin altinda ezilirken yeteneklerimin farkina varmadigimi gordum. Benim icimdeki cocuk da yine ayni sekilde basarmayi sevilmeye kosul olarak anlamis. Akan gozyaslarinin aynilarini akittim o cocukla, kendi yeteneklerimin ve farkliliklarimla yuzlesirken. Hobi diye basladiklarimi basarisiz gordugumu, ordan kendimi degersizlestirdigimi, ya da onlri ise cevirdigimi ve artik hobinin verdigi keyiften uzaklstigimi gordum. Yaptigin program beni biryerlere goturdu, kah agladim kah guldum ama 1 yilin sonunda artik daha iyiyim. Sen de once kendine iyi davran ve Kim’in soyledigini unutma. Yeniden kendini tukenmenin kollarina atma..
Ece, 2 yıl önce bu videoyu görsem muhtemelen anlamsız gelirdi ama şimdi mesleğime başladığım 2.yılın dönümünde gördüm ve bana hissettirdiklerin anlatılamaz. Yıllarca uğruna çalıştığım hayat bu muydu gerçekten. Son 1 senedir her gün daha da artan mutsuzluk, isteksizlik artık yaptığım hiçbir şeyden zevk alamadığım dönemlerde karşıma çıktın üstelik bir videonu anneme anlatıp( sabahın erken saatinde kalksan da işine giderken yaşadığın tutkuyu içeren bir gönderi )ben niye böyle olamıyorum artık demiştim arasıra da seni konuştuk. Şimdi daha iyi anlıyorum zaman zaman hepimiz aynı şeyleri yaşıyoruz. Sözün kısası iyi ki varsın iyi ki hayatımıza ışık tuttun
Bu videoyu hazırladığın için çok teşekkür ederim. Çünkü Kasım ayında ruhsal olarak çökmüş hayatımın nereye gittiğini göremediğim bir boşluğun içinde hissediyordum kendimi. Ve senin Yol-A Çık projeni gördüğümde o kadar heyecanlandım ki. İşte bu proje ile kendi içimde olanları çözebilirim dedim. Ve iyi ki katıldım. Seni tanıdım. Kendi içimde ki boşlukları gördüm. Hatta çevremdeki insanlar bir sürü planın var bir de projeyi nasıl yürütüyorsun dediler haklılardı. Belli bir süreden sonra yorulmaya başladım. Bir kaç gün ara verdim ve geriden de olsa devam ettim. Bu proje ile kendimi tanımaya çalıştım ve kendimi kabullendim. Videonun sonunda içindeki küçük kızdan bahsederken benimde gözlerim doldu. Çünkü bende içimdeki küçük kızı sevmeyip sadece başarılı olmasını istedim. Ve eğer başarılı olmazsa hiç kimsenin onu görmeyeceğini söyledim. Senin projen ile içimdeki küçük kızı sevmeyi öğrenmeye başladım. İyi ki bu projeyi başlattın. Hem sen hemde bizler içimizdeki sorunları gördük. Canımızı acıttı ama buna değdi. 🥰 Yeni videonu sabırsızlıkla bekliyorum. ❤️
Hadi ama hicbir kanal seninkisi kadar ilham vermiyor bana lütfen video yükle artık lütfen sen gerçekten çok farklı cok değerli birisisin eğer aşamadığın ve sana sıkıntı oluşturan dertlerin varsa veya içine yük olan duygular hissediyorsan ALLAHA DÖNUP BENİM COK BÜYÜK SIKINTIM VAR DEME SIKINTINA DÖNÜP BENİM ÇOK BÜYÜK ALLAHIM VAR DE CİDDEN BEN BUNU İLK DENEDİĞİM GÜNDEN BERİ İÇİMDEKI O YÜK KALKTI VE İLK DEFA ALLAHIN BANA BU KADAR YAKIN VE BENİ DUYUP BANA CEVAP VERDIĞINI HİSSETTİM SIRTIMI ONA YASLADIM BEN ELİMDEN GELENİ İÇ RAHATLIĞIYLA VE ZORLAMADAN ZORLNMADAN YAPMAYA HAYAL KURUP HAYALLERİMİ GERÇEKLEŞTİRMEYE BAŞLADIM.İÇ HUZURU VE HAYAL KURARAK.
ilk kez bir youtube videosuna yorum yapıyorum sevgili Ece..Yol-A-Çık programına katılmış, her mektubunu iple çeken, haftasonu mektup gelmemesini isteyenleri anlayamayan ben, şimdi suçluluk duyuyorum:( Senin yorgunluğunun bir parçası olmuş olmak fikri ah ahhh..herkese çok iyi geldin,herkes de sana çok iyi gelecek, tüm kalbimle diliyorum bunu" emeğinin ışığı yolunu hep aydınlatsın"
Yol-A Çıktan o kadar etkilenmiştim ki, benzer fikirle 90 gün boyunca mail atma hedefi koymuştum. Kendimce elimden geleni yaptım ama tamamlayamadım. 2 ay sonrasında maillerin içeriğinin ilk zamanlardaki gibi dolu olmadığını fark ettim. Şunu net söyleyebilirim ki, maillerin o kadar güzeldi ki verdiğim en güzel kararlardan birisini doğurdu. Sevgilerle, dönmene çok sevindim.
Seni o kadar iyi anlıyorum ki bende benzer bir sürecin içerisindeyim kendi kendimi bu denli sabote ettiğimi farketmek çok üzmüştü beni. Bazen başarısız olmayı, hata yapmanın da normal olduğunu kabul etmek hala çok zor benim için üzerinde çalışıyorum :) Gözlerim dolu dolu izledim. Bu denli özenli bir video hazırladığın ve deneyimlediğin bu zorlu süreci paylaşma cesareti gösterdiğin için teşekkürler.
20 Gün sonra yks(üniversiteye giriş) sınavım var. Mezun yılındayım ve sınava hazırlanıyorum hala. Bu 1 yıl içerisinde geldiğim şu noktada farkındayım ki çalışmalarım çok yetersiz ve çok konu eksikliğim var. Süreç içerisinde çalışamadığım bunalıma girdiğim ve bıraktığım bir sürü an oldu. Hatta çok fazla oldu ve sonuç olarak baya konu eksiği olan birine dönüştüm. Şimdi düşünüyorum o çalışmadığım hatta kendimi youtubedaki boş videolara verdiğim, dizilere verdiğim vakitlerde daha çok çalışabilirdim. Süreç benden çok fazla şey istiyordu. Ailemin ve çevremin benden beklentisi çok fazlaydı. Her çalışmadığım an çektiğim vicdan azabı ve bir yandan da çalışmak istemeyen ve sürekli boş şeylerle ilgilenen ben vardım. Başlangıçta mükemmel olmak istiyordum fakat öyle olmadı. İnsanlar benden çok şey beklediler ve bunu onlara veremedim. Kendim de mükemmel olup günde 12 saat çalışmayı istiyordum fakat yapamadım. Ve bu beni Tükenmişlik sendromuna götürdü. Psikolojik olarak resmen çöküşteyim. 2 yıldır bu stresin içerisindeyim. Zaman zaman intihar etmeyi düşündüm tabi farklı nedenler de vardı. 2 yıldır doğru düzgün kendime bir şey katamadım. Bir şeyler izlediğimde ya da zamanımı boş geçirdiğimde içimde o stres vardı. Bıktım her gün aynı şeyleri tekrarlamaktan her gün saatlerce o masaya oturmaya çalışmaktan, doğru düzgün yaşayamamaktan. Kendimi; içine düştüğüm bu bıkmış olma durumundan ,umutsuzluktan ve çalışamamaktan ne kadar kurtarmaya çalışsam da kurtaramadım. Süreç içerisinde kayboldum. Hedeflediğim yer ile karşılacağım sonuç bambaşka olacak biliyorum. Süreç içerisinde bambaşka bir insana dönüştüm. Sosyal anksiyete ve utangaçlık gibi sorunlarım varken bir de bu sınavın stresiyle iyice içe kapandım. Sınav bitecek elbette ve bu yaşadıklarımı bir şekilde tekrardan düşünüp ders çıkaracağım.
Bende şuan senin durumundayım. Kendini yalnız hissetme olur mu? Hiçbir şey senden ve senin sağlığından önemli değil. Bende yks adayı aynı senin gibi mezuna kalmış 2 sene çalışmaya çalışmış biri olarak yazıyorum. Her ne olursa olsun iyi bir bölüm olmazsa bile şunu unutmayalım hayat bu sınavdan ibaret değil ve bu sınavda herkesin mükemmel bölüm kazanması da mümkün değil. Kendimizi çok yıpratıyoruz ve maalesef ister istemez kendi değerimizi bu sınavla ölçüyoruz çünkü sistem bu şekilde işliyor bizde buna maruz bırakılıyoruz. Umarım kendi değerimizi bu sınavla biçmediğimiz sağlıklı umutlu yıllarımız olsun. Kendini üzme sen sen olduğun için çok değerlisin. Selametle...
@@merlininsakali1345 o kadar haklısın kii. Ben de aynı şekilde fen lisesi öğrencisiyim herkesin benden beklentisi çok yüksek. Tıp istiyordum bunun için mezuna kaldım ama olmayacak belli. Bu çalışamama ve vicdan azabı olaylarını tam 3 yıldır yaşıyorum (11den beri). Çalışmak istiyorum çalışamıyorum aileme karşı o kadar vicdan azabı çekiyorum ki çok emek verdiler onlar da. Sürekli ağlıyorum, hayatı kendime zehir ettim. Ve en kötüsü de çalışabilmek için çok fazla fedakarlık yaptım, yapmayı sevdiğim her şeyi bıraktım, ot gibi yaşadım 3 yıl ama bunların hepsi boşa gitti çünkü ne yaptıysam yine de çalışamadım. Bu kadar çabama rağmen ortalama bi öğrencinin gittiği bi bölüme gitmek beni gerçekten çok üzecek. Hayattaki tek odaklandığım şey tıp fakültesiyken onu da kazanamamak ben de büyük bi boşluk hissi yaşattı. Onu nasıl doldurum bilmiyorum. Bi yandan tıp fakültesi içimde bi ukte olarak kalır mı diye düşünüyorum diğer yandan diyetisyenlik falan düşünmeye başladım o gibi bölümlerde de iş imkanı çok kısıtlı. Bi ken daha mezuna kalsam yine aynı şeyleri yaşayacağımı biliyorum. Kısacası hayatın içinde bi köşeye sıkışıp kalmış gibiyim
@@selina9620 valla ben sırf açıkta kalmamak için mat öğretmenliği yazdım ataması da var bir daha sil baştan aynen sınav stresini yaşamak istemiyorum içinde ukte kalmaz bence çünkü bu kadar şerefsiz bir sistem için kendine yaptigin haksızlığın farkına variyorsun bir süre sonra o kadar üzülüyorum ki geçen sene ki halime keske yer yarilsaydida içine girip kaybolsaydim yani boylr boktan bir sınav için hiç değmez.. şimdi dedikelrim çok havada kaliyor ama seneye bu zamanlar ne demek istediğimi anlicaksin bırak ne olucaksa olsun herşey olucagina varıyor kasmaya gerek yok:(
Merhaba Ece, videoların, instagram, paylaşımların, Yol-A Çık programın gerçekten o kadar güzel ve kaliteli ki... bilimsel şeyleri basite indirgeyerek aktarman, örneklendirmen çok çok güzel... 4 alınca ağlayan o küçük kızlardan biri de benim, hatta 4 de değil, minimum 85 olmalı hatta mümkünse 100 olmalı 😕 hem de lise sona kadar böyleydim, sen anlattıkça ben de kendimi fark ediyorum, devamını merakla bekliyorum ama lütfen kendini zorlama ve çok dikkat et :) Sevgilerle...
O kadar içten anlatmışsın ki geçirdiğin bu süreci, gözlerinin dolduğu anlarda sana sarılmak istedim. İYİ Kİ GERİ DÖNDÜN❤️ lütfen üretmeye, paylaşmaya devam et, içeriklerin hayatlarımıza dokunuyor iyi ki varsın Ece✨
İlk defa bir videonu izliyorum.Yaşadıklarını bilimsel desteklerle anlaşır kılman, senin gibi hissedenlere yardımcı olma isteğin ve bunları içtenlikle yapman çok güzel.Umarım bu süreci en iyi şekilde tamamlarsın.
Ah beee benim güzel Ecem o güzel naif samimi kalbinden öpüyorum, neler yaşamışsın emin ol o kadar güzel işler yaptın ki burda yorum yazan insanların hayatlarına o kadar güzel dokundun ki o 5 haftada olur mu tükenmişlik deme çünkü o Yola çık projesi ile bizlerin yıllardır kalıplaşmış düüşünceli hayatlarına dokundun tabikide 5 haftada da olur , onca insana yazılan terapi gibi olan mektupların yorgunluğu sen iyi bile dayandın. Yeniden kendinden taviz vermeyerek dengeli grafikte bizimle olmana İnan çoooook sevindim. Sen kendinden çalmadan bizi besle ki en güzel bu Ece kaynağımızı kaybetmeyelim ,seninleyiz güzel ECE'M.
Bu videoyu tamda Mark Williams ve Danny Penneman'ın kitabını okurken, mola verdiğim süreçte izlemem... Ece, o kadar anlamlı bir video ki bu benim için, her ay düzenli izleyebileceğim ve kendime hatırlatmam gerekenleri anlattığın bir video. Teşekkür ederim sana🌿
Kendinizi iyi hissetme sürecinde olduğunuz için çok sevindim. Bu sürecin devamında kendinize kattıklarınızı bize aktaracağınız için de. Siz de kendinize iyi bakın. Çok çok. Sağlıklı günler dilerim♥️♥️♥️ (hem ruhsal, hem fiziksel.)
Bu İki yıllık pandemi sürecinde ben de "tamamlanmışlık" hissini tatmaya başladım. Yirmi yaşında sanki hayatı bitmiş biri gibi hiçbir şey öğrenemeyeceğini, kendine bir şey katamayacağını, hobilerine zaman kalmadığını, hobilerine ve profesyonel işinde kendine yeni bilgiler katamayacağını hisseden birine dönüştüm. Pandemi benim destek kaynaklarımı bir bir yıkarken (Aslında bir bakıma hem canavarımın büyümesine hem de bu canavarı fark etmeme neden oldu) içimde büyüyen bu canavarla tanıştım. Açıkçası önümde kendime söylediğim "ufacık" final haftasından sonra temiz hava alabileceğim, yüzebileceğim, yalnız kalıp kafamı dinleyebileceğim bir tatil beldesinde canavarımla baş başa kalacağımı düşündüğümde bu sefer elimden seni kimse alamayacak "tamamlanmışlık hissi canavarı" diyesim geliyor. Hepimiz insanız ve zihinsel sağlığımız kristalleşmiş durumda değil. Dalgalanmalar, çöküşler gayet olabilecek durumlar. Çocukluğumuzdan getirdiğimiz travmalar, öğrenilmiş yargılar bizi kıskaca almak için zaman kolluyor resmen. "Benimle ilgilenmedin", "beni görmezden geldin" "şimdi sana yapmasını ne yapacağımı bilirim" diyen o büyük canavarımın aslında ilgilenmediğim benim hissetikleriö olduğunu düşündüğümde ve geçmişime dönüp gördüğümde gerçekten göz yaşlarımı tutamaya, elimin ayağımın bağının çözülmesine neden oluyor. Fakat fark etmek de bir başlangıç, üstüne gitmek ise bir çözüm olduğunu hiç unutmamak gerekiyor. Bölüm Hocam Figen Hoca'ya seni tavsiye ettiği için çok teşekkür ederim. Hayatımda yeni bir sayfa olduğunuz için, bana bir şeyler için Sana da çok teşekkür ederim Ece
Basak Kablan sayesinde karşıma çıktı. İyi ki çıktı. Aynı/benzer şeyleri yaşadığım birisi daha olduğunu biliyorum artık. Ortaokulda dereceli bir öğrenciyken lisede aynı seviyeyi yakalayamadım ve bir gün matematikten (en iyi olduğum dersti) 05 aldığımı görünce donup kaldım günlerce aklımdan çıkaramadım ve hatta rüyalarıma bile girdi. Lise okurken aynı zamanda bir işte çalışıyordum. Her şeyi kendi mükemmellerim çerçevesinde ilerletmek isterken ipin ucunu bir yerde kaçırdım. Dediginiz gibi "gmail simgesini" gormekle tetiklenen ruh halini derslerim için yaşamaya başladım. Sınıfa girer girmez midem bulanıyordu artık. Avuçlarım terliyordu ve konuşurken kekeliyordum. Eğer en iyisini yapamayacaksam hiçbir sey yapmamalıyım hissini kendime ilke edinmiştim. Böylelikle her şeyden elini eteğini çeken ve hiçbir şey yapmayan ben, üniversite sınavına çalışırken aynı şeyleri yeniden ve yeniden yaşayarak üzerimden tır geçmiş gibi hissediyordum. Sonunda üniversiteye yerleştiğimde boşluk dediginiz şeyi yaşadım. Bu video karşıma iyi ki çıktı, emeğinize sağlık, sevgiler.
Çalışmaya ara verince şöyle bir kafam dağılsın diye açtığım, göz yaşlarıyla bitirdiğim bir video oldu. Teşekkür ederim. Galiba ben de hala o bahsettiğin kız çocuğuyum.
Ece, cesaretin için tebrikler. Bana çok ilham oldun. Aynı şeyleri yaşayıp benzer şeylerden daha bilgisizce geçmiş biriyim, bana ne olduğunu bilmiyordum ama içgüdüsel olarak bana iyi gelecek şeylere damla damla da olsa yönelerek aydınlığa çıkabildim. Hala düşmemek için uğraşıyorum, eğitimler alıyorum ve direnmeyip öğrendiklerimi uygulamaya çalışıyorum. Gerçekten zor, dediğin gibi. Ama şöyle bir söz biliyorum, “ şimdiki acılarımıza bir zamanlar seviniyorduk, biz zamanlar sevdiklerimizden de şimdi acı duyduğumuz gibi” diye. Sevdiğin şeyden dolayı acı çekmişsin ama acı çektiğin şeyden de mutlu olduğunu, en azından olmaya başladığını görüyorum bu videoda. Paylaştığın için teşekkürler.🙏🏻 Sevgiler❤️
Eceee seni çok seviyorumm ben de buradayım. Gözyaşlarım sana içimde sevgim ve destek verme isteği ile izledim. Sana hislerinle kalabilme dayanakları diliyorum 😙😙😙
Ece merhaba, anlattığın her şey adeta ben ve doktora tez sürecimde yaşadıklarım:( o kadar güzel anlatmışsın ki kalbinden öpüyor ve kucaklıyorum-ve tabii ki içimdeki küçük kız çocuğunu da
Ece videoların çok kıymetli. Birkaç videonu izledikten sonra ilk yüklediğinden itibaren hepsini izlemeye karar verdim ve öyle bir şeyle uğraşılarak izlenecek videolar da değiller oturup tüm dikkatimi vererek izleyeceğim. Burada bu videoları çektiğin için çok teşekkürler.
ağladım ve farkına vardım, ben de seninle aynı duyguyu hissedşyorum hatta uzun zamandır ölmek istediğimi söyledim kendime, hemde sabah kalkar kalkmaz. psikolojik destek almaya bile enerjim yok bunu bile şu sınav bitsin, bir de şu staj bitsin diyerek erteledim kendi zihnimde...Sanırım her insanın önceliği KENDİSİ olmalı. Ama kısıtlı zamanda at gibi yarışırken nasıl?
Tesekkur ederim, yalniz degilmisim dedim ve exhaustion funnel hakkinda okuyunca anlam kazandi hissettiklerim (veya hissedemediklerim, boslugum) Videonu izlerken "dur birak izolasyonu arkadasina atmak isteyip usendigin enerjin olmayan o mesaji at" dedim. O kadar cok sey fark ettim ki izlerken, ne kadar benzer bi pattern oldugunu (ben de italyada partnerimle yasiyorum ve benzer yollardan geciyorum). Basa cikabilecegimizi hatirlattigin icin tesekkurler, bu harika videon icin de 🤗
İçeriklerin çokk kaliteli ve duygularını bu denli paylaşman gerçekliği yansıtman samimiyetinin bir göstergesi bunun için teşekkü ederim . Samimiyeti özledim bu platformlarda😊 .Ayrıca yola çık video serisinin devamını hala bekliyorum enerjinin olduğu ve kendini hazır hissettiğin zamanda dilerim ki paylaşırsın bu güzel ve ayna tutucu video için çok teşekkür ederim içime su serptin 🤍
Aynı şeyi aynı anda yaşamışız😫 Aynı anda belki de bu Yol-a Çık projen ile kendimizi keşfetmemiz derinleşti. 3 yıldır üniversite bittiğinden beri resim yapamadığım ve beni çok heyacanlandırmasına karşı nasıl bu kadar soğuduğumu anlayamıyordum. Oturup kpss çalışayım dediğim ve ders çalışmayı çok iyi yapabildiğim halde sürekli gelen stres ve büyüyen kaygılar sayesinde dersin basında uzun süre kalamadigimi fark etmem bir oldu. Sonuç olarak dışarıya çıkamayan bir insana dönüşmüşken terapiye başlayıp Kaz Dağları'na kampa tek başıma gittim ki aslında başarabildiğimi göreyim. Neyse artık çıkabiliyorum... Fakat mükemmeliyetçiliğimle bu yıl daha uzun süre başbaşa kaldığım için hâlâ ders başına oturabilmiş değilim. Bu süreçte tek yapabildiğim duygularımı,kendimi anlatabildigim şiirler yazmak oldu. Diğer videonu heyecanla bekliyorum Ece. Ve bir şekilde insan kaçtıkça bastırmaya çalıştıkça yük büyüyor ve oyunlardan bile keyif alamıyor dediğin gibi. Saat koyup bir şeyler yapabilmek bile o kadar zor ki. Ama olacak değil mı? Buna inanmak istiyorum. Bir de içimdeki o kız çocuğuyla kalıp, ona her gün sarılıp o yerden güçlü kalkmak istiyorum artık.
bu video defalarca karşıma çıktı ancak kaçtım izlemekten. ama sonunda yüzleşmeye karar verdim kendimle. özellikle, tükenmişlik sendromunun 3 maddesini dinlerken durdurup durdurup dinledim çünkü kendime itiraf edemiyordum. işimi çok seviyorum, öyleydi yani derinlerde bir yerlerde bunun hala kaldığını biliyorum. ama işimle ilgili hiçbir şey yapmak içimden gelmiyor aylardır duymak bile istemiyorum. bu videonun bana ve tükenmişlik sendromu yaşayan herkese ışık olmasını diliyorum. teşekkürler
Merhaba, sizi Kasım 2020'de takip etmeye başladım. Sizin sessizliginizi yeni takipçi olarak ben de hissettim. :) Videonuzu izledikten sonra kendimle ilgili bazı çıkarımlarım oldu. Mesela belli kalıplara sokulup başarı kriterinin MF seçmekten ve iyi bir okulda okumaktan geçtiği, kendini tanımanın para etmediği ve para kazanmak için belli "iyi"leri takip etmenin ne kadar dayatıldığını anladım. Belki de bu yüzden "Neden kendi performansımı ortaya koyamıyorum?" sorusunu her sorduğumda önce kendimi şunu sormam gerekiyor "Büşra kim? Büşra ne yapmak istiyor?". Farkındalık dolu, tatlı yüzleşmenizi saygıyla selamlıyorum. Iyi geceler ☺
Üret ya da üretme seni çok seviyorum Ece 🧡 ürettiklerin bir yerde sadece bir kişinin faydasına da olsa üretmek istiyordum dedin ya, o bir kişi benim 🧡 tam ihtiyacım olduğu bir zamanda temas ettin bana , yaşadığımız şeyi isimlendirmenin dev bir adım olduğunu söyledin, aylardır yaşadığım şeye kapı araladın, bir yol çizmeme ışık oldun 🧡 iyiki varsın🌱
Merhaba Ece bu video için çok teşekkür ederim 4 senedir bu halde olduğumu fakat kaygı ve stres diyerek geçiştirdiğim şeyin bu olduğunu öğrendim hayatımda büyük bir noktaya temas ettin kendini açma cesaretine de ayrıca teşekkür ederim
Saat sabaha karşı 03:50. Uyuyamadığım için Instagramda gezinirken arkadaşımın hesabından senin videona geçtim. 35 dakika hayatta izlenmez dedim. Video az önce bitti ve her saniyesine değdi, en azından artık niye uyuyamadığımı biliyorum 😁 Çok başarılı bir iş çıkarmışsın umarım devam etmek için ihtiyaç duyduğun enerjiyi herzaman bulursun 🙌
Ece, video ve yaşadıkların o kadar yaşamdan ki. Belki de farkındalık kazanmak için zorlu bir yoldu gitmen gereken ya da kendimize acımamamız. Hayatta acaba kendimize acımadığımız, bazen nefes almaya izin vermediğimiz yeri gelip düşmana yaklaşır gibi yaklaştığımız birileri var mıdır diye düşünmüyor değilim? Hayatı boyunca yaşadığı, nefes aldığı zihni ve bedeni nasıl oluyor da bu kadar hor kullanıyor insan? Kendimize şefkatli yaklaştığımız her an en güzel an.
yıllarca herkesin beklentisiyle büyümüş tüm gözlerin üstnde olduğu sen yaparsın ya ifadeleriyle karşılaşmış biri olark videonu gözlerim dolarak izledim.İnsanları memnun etmeyi onların gözünde mükemmel biri ollmaya o kadar odaklannmışım ki kendii hayatımı kaçırmışım ve artık kendi isteklerimin ne olduğunu bile fark edememişim .Artık eski ben bile değilmişim ...İstemediğim ama ailemi memnun etmek için okuduğum bir okulu bitirdim ama şimdi napacağımı bile bilmiyorum .Yaşadıklarını anlatmanın zor olduğunu o kadar iyi anlıyorum ki ama iyiki bu videoyu çekmişşsin ve iyiki ben bu videoyu izlemişim .Çok teşekkür ederim
Ufacık mı? O kadar çok faydası oldu ki... Tükenmişlik ne, nasıl başa çıkılır? Kalkıp araştırma yapamayacak kadar yorgundum ve nefret ediyordum kendimden. Çünkü tükenmişti 'kendim' ve ben; uğruna tükendiği şeyler de bir şeye benzeseydi bari diye kendime eziyet ediyordum sadece. Kendi içimde dışlanmayı ve değersizliği yaşarken sen anlattıklarınla bana ayna tuttun. O noktada birkaç saniye de olsa aynadaki o kıza merhamet hissettim. Teşekkürler. Serinin devamını bekleyeceğim. Buz dağı eridikçe senin köklerini beslediğini hissediyorum. Bundan sonrası için umarım sevgiyi kendi içinde hiç kaybetmeden mutlu, hayırlı ve hayal ettiğin bir yaşam sürersin.
Seni dinlerken gözümün önünde bu hikayeyi sanki "Mandıra Filozofu" filminde ki Cavit (Rasim Öztekin) karakterini dinliyormuşum gibi geldi. "Simple is best" ne derece doğrudur bilemem ama Dünya ya bırakacaklarım, Dünya da yaşayacaklarımın önüne geçerse bu beni Cavit karakterine sokacağına inanıyorum. Yani hasat edemeyeceğimi bile bile, her yere bir şeyler ekmek, beni ancak Pollyanna isem mutlu eder. Gerçi "Pollyanna" felsefe sinide uzun yıllar çok benimsedim ama bir yerden sonra bu felsefede insanı anlattığına yakın sıkıntılara sokuyor. Çok şükür ki Pollyanna felsefe sinide çok benimseyememişim ki, etkisinden her seferinde çabuk kurtuldum. Sanırım en iyisi; birazcık Pollyanna, birazcık Mandıra Filozofu felsefesi. :)
Samimiyetin için çok teşekkürler Ece 😍herkes içindeki o çocukla uğraşıyor bi şekilde. Ona sağlanamayan sınırları, sevgiyi ve desteği vermeyi yetişkinlikte öğrenmeye çalışıyor. Bunu fark edebildiğin ve üzerinde çalışabildiğin için seni kutlarım. Umarım herkes içindeki çocuğun elinden bir şekilde tutabilir. 🧚♀️ O çocuk her daim desteği hak ediyor. Siz varlığınızla yeterli ve gelişebilecek kapasitedesiniz arkadaşlar 💙Sevgiler
Ya yıllardır terapi almama rağmen, burnout olduğumda terapistim bana bunlardan hiç bahsetmemişti. Yalnızca iş hayatı-özel hayat dengemi yeniden inşa etmeye çalışmıştık. Takdir edilmemek, maddi/manevi destek bulamamak, yeterince dinlenememek... Danışmanlık almama rağmen bunları keşfedemediğime inanamıyorum, aydınlandım resmen!
Paylaştığınız tüm güzellikler ve içten hisler için teşekkürler. Yalnız değilsiniz, iyi ki varsınız. O kız çocuğu her haliyle sevgiye değer. Size sımsıkı sarıldım Ece. Sağlıkla, sevgiyle.
"Bu süreçte bir makine olmam gerekiyorsa ben de bir makine olacağım." seneye gireceğim YKS sınavım için büyüt motivasyon kaynağı oldu bu cümle. Tekrardan RUclips'da görmek sevindirdi sizi, hoş geldiniz.
Aslında tam tersi, motivasyon olması için değil, bu düşüncenin beni ne denli kötü etkilediğini anlatmak için paylaşmıştım. “Makine”, tükenmişliğin anahtar kelimelerinden biri zira. Sen o cümleyi örnek alma 🥲 Elbette çok çalış sınavına, iyi hazırlan, fakat başarılı olmak için “makine” olman gerektiğini düşünme lütfen. Başarılı olmak için, seni sen yapan şeylerden, “insan” olmaktan vazgeçmen gerekmiyor ♥️
Bu yıl YKS'ye hazırlanmış biri olarak söylemeden geçmek istemedim. Kendimden, çevremden gözlemlediğim kadarıyla "makine olmak" özellikle de 1 yıl gibi uzun bir süreçte hazırlanılan ve konu yoğunluğu çok olduğu için oldukça çalışma gerektiren bir sınav yılında birkaç ay sonrasında insanları tıkayan,yoran ve çok zorlayan bir şey. Belki beni ilgilendirmez ama şurada sınavıma 20 gün gibi bir süreç kalmışken deneyimime dayanarak böyle düşünmemeni tavsiye etmek istedim. Evet bu yılda gerçekten çalışıyor insan ama hayattan zevk almamı sağlayan şeylere de tutundum ben. Sosyal aktiviteler bunlardan biriydi örneğin. Yoksa ilerlemiyor süreç, tıkanıp kalıyorum; bunu fark ettim. Ece'nin videoda bahsettiği kadar ağır duygular değildi belki ama sadece ders çalışmaya kanalize olduğum zamanlar sonrasında büyük bir tükenmişlik hissi yaşadığımı ve sonrasında sevdiğim aktiviteleri yaşamıma tekrar dahil ettiğimde daha mutlu olduğumu fark ettim. Neyse çok konuştum sanırım 🐣 Seneye için bolca başarılar dilerim 🌼
Yanlış anlamışım orada denilmek isteneni 😅 12 aylık sürecimin olacağını var sayarsak ciddi anlamda uzun bir maraton beni bekliyor. Yakın çevremde konuştuğum arkadaşım yok, ne var ne yok hepsi sosyal medyada. O bakımdan zamanımı arkadaşlarıma ayıracaksam mesajlaşmak için ayırıyorum. O yandan sıkıntı çekmiyorum. Fakat meditasyon gibi yapılması gereken rutinlerimi bıraktığımı fark ettim, dediğiniz gibi onlara da vakit ayırmak lazım ki 24 saat içerisinde 1 saat ayrılabilir rahatlıkla. Çünkü o 1 saati ayırmaz isem ileri günlerde -depresyon günleri beni bulur ve depresyon günlerimde- 1 günümün belki de 1 haftamın boşa geçebileceğini biliyorum. Yorumlarınız için teşekkür ederim, hepsini okudum 🤗 Sınavınızda da başarılar dilerim size de 🥳
Mükemmelliyetçilik ve tükenmişlikle baş etmek için tam iki yıl terapi görmüş biri olarak söylüyorum, seni gözlerimde yaşlarla izledim. Bu yüzden acı çekmek ve bu acıyı çekmeye bile hakkının olmadığını düşünmek ne demek çok iyi biliyorum. Bunu kimseye anlatamamak, anlatsan bile anlaşılamamak ne demek onuda biliyorum. Kendini daha iyi hissetmene ve iyileşmeye başlamana çok sevindim. Umarım hepimiz bir gün içimizdeki o küçük çocuğu şefkatle sarmayı ve bu hayatı, tutkularımızı bir oyun olarak görmeyi öğreniriz. Umarım bir gün hepimiz kendimizi ve yaptığımız işleri ne olursa olsun sevmeyi öğrenebiliriz. Başarılı olmasak, mükemmel işler çıkarmasak bile kendi kendimizin ve o küçük çocuğun başını okşayabiliriz.
💖
Aylar önce tükenmişlikle başlayıp terapiyle devam ettiğim bu süreçte yine bu videoda buldum kendimi. Her izlediğimde gözlerim dolu dolu, yalnız değilim hissi. Bu yorumu okurken de öyle etkiledi ki her bir cümle yüreğime dokundu sanki. Hem bu yorumun sahibine hem de birbirimize iyi gelmeye vesile olduğu için Ece'ye teşekkürler❣
baştaki buz dağı kurgusu ne kadar güzel olmuş 🥺♥️
Videonun en çok uğraştığım parçası olabilir, fark edilmesi çok mutlu etti 🥲♥️
Sana kocaman sarılmak istedim Ece, hepsi bu.
Sevgili Ece, ben de hayatım boyunca hep "başarılı" olmam üzerinden takdir gördüm. Bir ara kendi kendime oturup düşündüm, eğer başarılı olmazsam kimim ben? İşin gerçekten üzücü yanı bu sorunun cevabını bilmediğimi fark ettim. Aynı videonda söylediğin gibi bir boşluk hissinde yüzüyorum sanki. Kötü bir not alınca "yapman gereken yegane iş bu ve bunu bile yapamıyorsun daha" diyen iç sesimi artık dikkate almamak istiyorum. İyi ki bu videoyu çekmişsin, dün gece tek başıma bunu izlerken o kadar iyi geldi ki. Yalnız değilsin, yalnız değiliz. Sevgilerimle :)
aslında bu videoyu sadece merak ettiğim için açmıştım. kendimden bu kadar şey göreceğim, daha doğrusu tesadüfle keşfedeceğim aklımın ucundan bile geçmezdi.
ben de büyük ideallerle başladığım alanım ile kendi arama koca duvarlar ördüm (örmüşüm, şimdi fark ediyorum). son sınavlarıma çalışmak için kitapların kapağını açarken büyük bir mide bulantısı hissediyordum. büyük bir bıkmışlık, "ben bu işi yapamayacağım. bu iş için uygun biri değilim. bu alan benlik değil. keşke başka bir şey yapsaydım" gibi susturamadığım yüzlerce sesle uyumaya, enerji toplamaya, bir yol bulmaya çalışıyordum. nitekim başarılı olamıyorum.
bu hafta sınavlarım bitti ve mezun oldum. artık alanımla ilgili kitaplar açmak zorunda olmayacağım için kendimi o kadar rahatlamış hissettim ki. bu aldatıcı bir rahatlık gibi geliyor, bilmiyorum. şu an sadece uzun zamandır yapamadığım "anın keyfini çıkarma"ya odaklanmaya, parkta yürüyüş yaparken sadece diğer adımımı düşünüp yaz kokusunu içime çekmeye çalışıyorum. bu durumun çok sürdürülebilir olmadığının bir yandan farkındayım. bu tükenmişlik işi, iş başvurularıma da yansıdı. hiçbir işe hevesle başvuru yapamıyorum, görüşmeye çağırdıklarında enerjimi toplayamıyorum.
kısacası şimdi ne yapacağım bilmeden ve bu durumdan haberim yokmuş gibi yaparak kendimi oyalamaya çalışıyorum.
kendimden kilometrelerce uzakta biriyle aynı boşluğu paylaştığımı görmek bana nasıl hissettiriyor, kestiremiyorum.
yalnız değilmişim diyorum. meğer yaşadıklarım bundan dolayıymış. meğer başka kaybolanlar da varmış. belki çıkışı birlikte buluruz, diyorum.
5. sınıftaki Ece ile 6. sınıftaki Zeynep o kadar ortak kaygılarda buluşmuşlar ki... videonun o kısmında kendimi ağlarken buldum. keşke 6. sınıfta hayatının ilk kötü notunu matematikle almış ve ne yapacağını bilmeyen, dünyadaki en büyük günahı işlemiş de bundan büyük utanç duyan, artık ailesi tarafından sevilmeyecek ve aslında sevilmeye de layık görülmeyecek, kocaman kaygılara sardığım Zeynep'e, onun okul başarısından daha değerli olduğunu anlatabilsem.
Ece, bu videoyu iyi ki yükledin. ben yola nasıl devam edeceğim bilmiyorum fakat yolun açık olduğu aşikar.
seni seviyorum,
zeynep
Ece, böyle kendini açtığın yaşadığın bu zorlu süreci atlatmaya çalışırken yine de senin gibi hissedenleri düşünüp böyle bir seriye başlaman o kadar güzel ki... İyi ki varsın ❤ Videonun sonunda anlattığın o küçük kız çocuğunu çok yakından tanıyorum. Yıllarca sınıfın en iyisi olmadığında, fen lisesini kazanamazsa, tıp fakültesine giremezse ailesi tarafından sevilmeyeceğine, taktir edilmeyeceğine inanan o küçük kız çocuğu bugün tüm bunları gerçekleştirmesine rağmen yapmak istediği her şeyde "En iyisini yapamazsam, hata yaparsam, hayal kırıklığına uğrarsam, daha fazlasını yapmalıyım" diye düşünmekten yapacağı her işe büyük bir stresle ve düşünceler yığınıyla başlıyor. Dıştan bakıldığında her zaman ailesi, çevresi tarafından takdir edilen o kız içten içe yaptıklarını yeterli göremiyor, kendini takdir edemiyor. Özellikle pandemiyle beraber zamanını en verimli şekilde geçirme düşüncesiyle boğuşurken dersler, sorumluluklar, hobiler arasındaki o ince çizgiyi senin de dediğin gibi bulanık hale getiriyor ve ona enerji veren, ona kendini hatırlatan her şeyden kısıp tamamen işlerine odaklı hale getiriyor. Tüm bunlar sonrasında da hiçbir şey yapamadan kanepenin bir köşesinde kendini buluyor. O kanepeden kalkmaya çalıştığım, yeniden ufak ufak bana iyi gelen şeyleri yapmaya başladığım bu dönemde videon bana ilaç gibi geldi. İyi ki geri döndün, iyi ki yaşadıklarını paylaştın da böyle hissedenlere yalnız olmadıklarını hissettirdin! Çok ama çok teşekkürler...🙏💕
Kocaman sarılıyorum ♥️
Kendime ne kadar da benzettim bu düşünceleri. 'Eğer başarılı olmazsa sevilmeyecek bir kız' yada 'başarılarıyla kusurlarını örten bir kız' demek daha doğru olur benim için.
Fiziksel kusurum okulda ve evde toksik bir ablam tarafından öyle bir yüzüme vuruldu ki zorbalıkla bende aşma yolu olarak kusurlarına rağmen her şeyi başaran kız tablosu koydum kendime. Başardım bazı şeyleri başaramadığımda ise çılgına dönerek. Kendime bir hedef koydum. Bu bir üniversite hedefiydi. Onda istediğim bölümü kazanamasam da o üniversiteyi ve o şehri kazanmış olmanın verdiği his öyle bir güzeldi ki. Gittim ve hedeflediğim bölümün altında bir bölüme yerleştim.
Ne mi oldu ilk 3 ayda her şey gözüme öylesine güzel geldi ki TAMAM bu dedim. İşte başardım herkes benimle gurur duyuyor. Sonrası ise tükenmişlik. Öyle zor günler geçirdim ki. Tek başıma yalnızdım koca şehirde, kimsem yoktu. İçe dönük karakterimin de bunda etkisi var tabii.
Okul bitti başka bir üniversiteye başka bir şehre -en azından kimsesiz değilim ablam yanımda diye -istediğim bölüm için yatay geçiş yapmaya karar verdim. Bu sefer de mükemmelliyetçiliğim tuttu, iyi üniversitelere başvuru yapıp kötü diye nitelendirdiğim bir sürü üniversiteye başvuru bile yapmadım. Ne mi oldu o iyi üniversitelerin hiçbiri beni almadı.
Bu sefer de en iyisini yapacağım diye sınava hazırlanayım tekrar dedim. Zaten ilk hazırlanışım çok mükemmel değildi. Mükemmel diye adlandırdığım dersaneye ve onun hocasına bir sürü para gömdükten sonra pandemi dönemi geldi. Dersaneyi aniden bıraktım. Ailem çok kızdı,zaten sen neleri bırakmadın ki dedi. Evet rahatsız olduk, bir sürü insan öldü virüsten. Ama bu dönem yüzüme gerçekleri tokat gibi çarptı.Mükemmel olanın peşindn gitmemeye karar verdim, mükemmelikten korkuyorum bir nevi artık. Çünkü bana mükemmel gelen şeyler mesela hocam bana yardımcı olduğunu, destekledğini sanarken meğerse ben çok geç anladım sözlü tacize uğradığımı... Mükemmel olanın değil, benim için iyi olanın peşinden gitmeye karar verdim o gün. Sayısaldım en iyi yapabildiğim alan ea ya geçtim ve yapabileceğim en iyi sınavı yaptım ve istediğim bölümü kazandım. O bölüm psikolojiydi. İlk kazandığım bölüm ise sosyoloji. Demem o ki Aybüke hikayelerimiz farklı olsa da yaşadıklarımız ne kadar tanıdık. Bu naif hikayeye denk gelmek ve yaşadıklarımı tekrar anımsamak bana çok buruk bir gülümseme verdi. Buna inan ki hiçbir dert sebepsiz gelmez, hepsinden bir şeyler öğreniriz. Kendine çok çok iyi bak. Seni, o güzel gülüşünü, öğretici heveslerini, bilgi dolu nöronlarını seviyorum. Olur ki yolumuz bir yerde kesişirse sana sımsıkı sarılıp, ne kadar naif ve yeterli olduğunu söylemek isterdim ve tabi ki arkadaşın olmayı istediğimi 🧡
teşekkür ederim. gerçekten çok teşekkür ederim. içinde bulunduğum korkunç duruma bir açıklama getiremiyordum. etrafımdakilere bunu anlatmak çok zordu, çünkü yaşadığım "kötü" bir olay yoktu. şımarıklık yapıyormuş gibi hissettikçe kendime daha da acımasız yaklaşıyordum. bir rahatlama hissettim bu videoyu izlediğimde. üstüne bir de yorumları okuduğumda bir çok insanım benimle benzer şeyleri paylaştığını fark ettim. umarım hepimiz bir an önce daha iyi hissederiz.
youtube algoritması iyi ki seni çıkarmış karşıma, iyi ki varsın!
Yüksek lisansı tam bu sebeple bıraktım. Hiçbir şeyi bırakamayan ben hayatımda ilk defa bıraktım. Ailemden dostlarımdan hocalarımdan arkadaşlarımdan “çok iyisin” lafını duymama rağmen bıraktım. Bana bir tek “ben iyiyim” diyebilirmişim gibi geldi. Benim sıkıntılarım vücuduma zarar vermeye başlayınca (bir anda beyaz saçların çıkması ve zona benzeri deri hastalıkları) benden değerli hiçbir şey yok dedim. Aynı sancıları yaşıyorum. Kesinlikle çözülmedi içimdekiler. Ki bu konulardan çokta uzak değilim. Lisans zamanı tükenmişlik sendromunu koca bir sınıfa anlattım. Bile bile yapamamak daha koyuyor insana bazen fakat bende insanım. Hep doğruyu düzgünü yapamam. Bunu da deneyimledim diyerek düşünmek istiyorum. Çoğunlukla kendimi gördüm videoda. Hatta zikzaklı kısıma bayıldım 😅. O dengeyi bende sağlamaya çalışıcam. Çok keyifliydi sohbet, kocaman bir teşekkürler 💐💐
Çok çok benzer bir süreçten geçmiş biriyim fakat yüksek lisansı bırakmadım. Çok içime sinen ve çalışılmamış bir konu üzerine tez yazarak bitirdim. Dönüp baktığımda iyi ki de yaptım diyebiliyorum. Merak ettim, sakıncası yoksa, hangi bölümden mezunsunuz?
Aslında şunu fark ettim: yorumda özellikle uzun uzun yazanlar aslında içini acı bir şekilde dökmüş. Yazdıkça doyamamış gibi, daha da fazla yazmış... Umarım sıkıntıda olan tüm kalplere bir ferahlık gelir. Ve yine umarım, herkes göreceli yaşadığı bu hayattan artık tat almaya başlar ❤
Bunları yaşarken yalnız olmadığımı, mükemmeliyetçiliğin içimizde yarattığı o negatif etkinin gerçek olduğunu ve en önemlisi sizin daha mutlu olduğunuzu görmek çok mutlu etti, bu yüzden bu video için ayrıca teşekkür ederim kendi adıma :)
Ben de karantina ile beraber bir tükenmişlik içerisine girdim maalesef. Her zaman en iyisini yapmaya çalıştım 17 yıllık hayatımda. Akademik başarıları kovaladım hep. Notlarını yüksek tut, okul birincisi ol, yarışmayı kazan, derece yap, daha çok ders çalış... Her zaman kendimin yetersiz olduğunu, uğraşlarımın asla karşılık bulmadığını, beceremeyeceğimi düşündüm. Hala düşünüyorum zaman zaman. Bilmiyorum, kendimi ne zaman bulabilirim? Deniyorum. Hayatımı 12 ay sonra gireceğim bir sınava bağlamış, ucunda sessizce yok olmayı bekliyor gibiyim Ece abla. Sanki başarısız olursam geri kalan zamanım da çöp olacak, yoldan geçerken insanlar beni göstererek "12 yıldır kendini heba etti ama bak, yetersiz ve yapamadı." diyecekmiş gibi... Bu asla böyle olmayacak, sınavlar ve virajlar yalnızca birer basamak bunu biliyorum ama gel gör ki hayatıma yeterince adapte edemiyorum. Deniyorum, kendimi sadece beklenti karşılama makinesi olmadığımı ikna etmeye çalışıyorum. Birçok kitap okudum ve videolar izledim bu yolda. Seni de böyle tanıdım. Bir şeylerin değiştiğini içten içe hissediyorum. Çok teşekkür ederim, her şey için. Hayatımızın inişli çıkışlı dönemlerini atlatacağız 💖.
Umarım iyisindir:’)
Gözlerinin dolduğu anlarda istemsiz gözlerimin dolması, çok benzer şeyleri hissediyor ve yaşıyor olduğumu bilmek ve yolculuğuna senin müsaade ettiğin derecede şahit olmayı istemek... Sana kocaman sarılmak istedim Ece. Bunları bizimle paylaştığın için de çok teşekkür ediyoruz, ellerine zihnine sağlık ❤️
Sanırım sosyal medyada bana senin işlerin kadar dokunan hiçbir şey olmadı. Samimiyetin, açıklığın, içtenlikle paylaşımın için teşekkür ederim.
Yol-a Çık için çok hevesliydim, defterlerim kalemlerimle hazır bekliyordum. Ama programın 1. haftası dolduktan sonra pes ettim ben, kendimle yüzleşmek çok ağır geldi, marttan beri terapi de görüyor olmama rağmen taşıyamadım. O fayda gören, mutlu kişileri paylaştığınızda da kendime daha çok yüklendim ve kaçtım. Ama şimdi sizi dinleyince, utandım bu halimden. Mailler duruyor tabii, bir gün kendimi hazır hissettiğimde devam edeceğim... Son bir senedir evden çalışan bir editör/çevirmen olarak bu video ile ben de anladım, bu içimdeki şeyin tükenmişlik olduğunu. Ve zihnimdeki dolulukla baş edemediğimi fark ettim. Bir şekilde yaşadıklarınız bana da bir ışık tuttu, düşüneceğim bunları. Teşekkür ederim... Eylem planını ümitle bekliyorum.
Sevgili Ece, Yol-A Çık programından sonra hayatımın en önemli kararlarını en azından kendimce en doğru şekilde almaya başladığımı, yazdığın maillerin sanki beni tanımayan ama neler hissetiğimi anlayan birinden geliyor gibi hissettim. Yaklaşık olarak 5-6 aydır hayatıma farklı bir sayfa açan Ece’ye acaba ne oldu düşüncesiyle ara ara açtığım bloğunda yeni içerik olmaması ve artık yazmayacak mı korkusu oluştu.
Bu video beni üzdüğü kadar aramıza döndüğün için çok mutluyum. Yol-A Çık benim hayatımda bir şeyleri değiştirdiği kadar yaptığın proje senin hayatında da çoğu şeyi değiştirmiş. Güzel bir iş başardın Ece. Tekrar hoşgeldin.
Sindire sindire seninle beraber gözlerim dola dola izledigim birakmak istemedigim bir video oldu... Tesekkur ederim Ece iyi ki varsin ♡
Resmen şuan sayende yaşadığım durumumun nedenini buldum. 2 senedir uğraşıyorum çok teşekkür ederim ☺️
Kendinle birlikte bizi de şifalandırma çaban , fark ettirmen, yaşadıklarını tüm samimiyetinle anlatman… ve tabiki kısa film tadında harika videon.yeniden hoşgeldin Ece 💕 iyi ki geldin, çok özlemiştik 🥰😍
Sevgili Ece,
İlk defa You Tube da bir videoya yorum yazıyorum sanırım, öncelikle geri dönmene çok sevindim. Yol-A-Çık katılımcılarından biri olarak bir parça suçluluk da hissettiğimi söyleyebilirim. Müthiş bir deneyimdi benim için, ufkumu genişleten, perspektif kazandıran. Bu süreçte ciddi bir emek, bir efor olduğunun hep farkındaydım, çok profesyonel yönetilen, müthiş referanslarla desteklenen bir süreçti bu. Seni hep takdir ettim, saygı duydum, gurur duydum. Ama sürecin sana bu denli zarar verdiğini hiç ama hiç farkedemedim. Her mailini aldığımda söylediğim, "yaptığı işe ne kadar saygı duyan biri" cümlesiydi. Videonu izlerken çok duygulandım, sana kocaman sarılmak, "sen sadece sen olduğun için değerlisin, seni olduğun gibi seviyorum "demek istedim.
Sonunda 🥰🥰🥰 Diş hekimliği fakültesinde sürekli bu kara boşluğa düşüp çıkıyorum ben de rahatlamak için sürekli bir sınavın geçmesini bekliyorum ama sonra yine yeni bir sınav geliyor. 5.sınıfa geçtim şuan 4.sınıf bitirince çok mutlu olurum sandım ama o kadar yoruldum ki henüz tadını çıkaramadım. Sanırım sorumluluklara bu kadar anlam yüklemeyi bırakmak gerekiyor..
Her mailini okuduğumda, bu içerikler bu kadar kısa sürede böylesine detaylı hazırlanıyor olamaz, diye düşünüyor hayret ediyordum. Çünkü bu kalibrede bir işi üstelik ücretsiz olarak paylaşmak bence de alma-verme dengesine çok aykırı geliyordu sevgili Ece. Ben de benzer bir iş yapıyorum ve araştırmak, bir araya getirmek, çerçeveye oturtmak, görsellerle desteklemek, bir amaç, üslup ve bağlamda birleştirmek baya baya sigortalı maaşlı bir işe denk geliyor :)) Bu konudaki becerini de ayrıca tebrik etmek gerekir. Bu yüzden her okuduğumda gerçekten kalpten teşekkür edip, emeğe saygı olarak özellikle okumaya ve uygulamaya zaman ayırıyordum. Tüm mailleri okumayı bitirdiğimde "Hakkını helal et Ece, böylesine kaliteli bir içeriği bana hediye ettiğin için." demeyi planlıyordum. Biriktirdiğim, fırsatını oluşturamadığım için son birkaç maili hala okuyamadığımdan bir türlü söyleyememiştim; *hakkını helal et* ECE💐💐💐
Hızlandırmadan izlediğim tek kişi...🙆♀️ Hoş geldin!🌼
üniversite sınavına 2yıldır çalışıyorum.benim için çok zor 2yıl oldu.”iliklerime kadar yorgunum.”başarılı bir okul hayatından sonra son 2yıldır başarısızlıktan başarısızlığa gidiyorum.küçük bir ilçede yaşadığım için herkes tanıdık.dışarı çıksam okulumdan birlerini görüyorum.fen lisesi mezunuyum.ve şuan gerçekten kendini iyi yere konumlandırmış kişi sayısı epey yüksek.kendime 2yıldır o kadar çok şey çektirdim ki tahmin edemezsiniz.öyle bir özgüvensizlik var ki.kendimi sürekli sakinleştirmeye ve iyiye yöneltmeye çalışıyorum.bazen nasıl bu hale gelebildim diye saatlerce ağlıyorum.insanların dedikleri, düşündükleri ne ara bu kadar umrumda,beni günlerce üzmeye nasıl bu kadar değebiliyor diye geceler boyu düşünüyorum.ailemin tek bildiği ağlama seslerinden ibaret sanırım.içimde aşmaya çalıştığım çok fazla şey var.ama son günlerde yavaş yavaş da farkında vardığım şeyler de var.hayat beni nereye götürürse götürsün bu yolculukta ana karakter benim.benim hayatım.doğrularım,yanlışlarım her şey bana ait.bu yolculukta yanımda olan birkaç kişiye sarılarak gerekirse kahkaha atarak gerekirse ağlayarak yolculuğuma devam edeceğim.kendime zaman ayırarak,tükenmişlik hunisine girmeyerek.ve kendime öğreteceğim en önemli şey ise kendime saygı duyarak ve severek bu yolculuğa devam edeceğim.videolarını takip etmeye devam edeceğim.bana önemli şeyler kattığın için teşekkür ederim.umarım ilerde sen ve senin gibi ruhumu besleyen insanlarla karşılaşırım.sevgiyle kalın :)
Yer yer boğazımı düğüm eden, çoğunlukla kendimle ilişki kurabildiğim, ara sıra tebessüm ettiren bir yetişkin animasyonu izlemiş gibiyim. Bu nasıl bir emek, nasıl bir özen ve her şeyden ötesi nasıl bir açık yüreklilik. Tekrar hoşgeldin Ece, çok özlemiştik🤍 küllerinden doğuşunu izleye(bile)ceğimiz için çok şanslıyız, çünkü tek değilsin, burda tükenmişler kulübü kurabileceğimizden eminim🙋🏻♀️ yol-a çık sonrası yola devam🍀 hepimize şifa olsun
Tez danışmanımın devamlı teslim etmemi beklediği fakat benim asla tamamlayamadığım yazıp silip baştan yazdığım yok yok olmadı olmuyo diyr kendimi yediğim ve artık yemek hazırlamanın ve bunun için vakit harcamanın bile zor geldiği... Sanırım tükenmişim
Yaşadıklarını küçümseme. Bu videoya dönüp baktığında, keşke yayinlamasaydim deme. O küçük kizcocuguna sarıldım. Büyüyünce bize verilen en büyük hediye, çocukluğumuzu tekrar buyutebilme şansı galiba...
Uzun süredir gördüğüm en güzel şey, kendi adıma teşekkür ederim
Başak Kablanın hikayesinde görerek geldim iyi ki geldim muhteşemsin 💗
Bu mükemmeliyetçilik bir şeyi yaparken sürekli kafanda olup bazı şeylere yeniden yeniden başlatmasıyla birlikte hiç başlayamama durumunu da yaratıyor. Bir şey yapmak istediğimde enn ufak bir şeyde bile o kadar o konu hakkında düşünsemde planlar yapsamda asla başlamiyorum sürekli yeterince hazır olmadığımı ya da daha iyilerini bulabilceğim fikri aklimdan çıkmıyor . Sürekli bir bekleyiş içerisindeyim ama neyi beklediğimi bile bilmiyorum . Gerçketen bu hissin devamını anlatacak kelimeler bile bulamadım.. Een güzelini istemek ama asla başlamamak , harekete geçmemek :/ ama amaa bu videoyla da gelen bi ışık ve şuan bile artık bi harekete geçmek istiyorum ya düşsem kalsam gülsem ağlasam bu hayat benim hayatım her şeyi yaşayarak huzurlu olmakk.. ve sürekli kendimi birileriyle karşılaştırmamak yani en basitinden sosyal medyada gördüğümuz şeylerr bakıyosun ben çirkin miyim, başarışız mıyım , benn de bi makyaj falan yapıp koyayım derdim bazen ama artık diyorum ki benim şu an sırf bir post atmak için istemediğim şeyler yapıp mutluymuş pozu vermek yerine gercekten beni mutlu edecek şeyler yapabilirim bunları illa başka insanlar görmesine gerek yok ki ama gerçekten huzurlu ve mutlu hissettiğim diyelim kii genel güzellik algısına uymamış olan bir fotoğraf beni çok daha mutlu eder . Ve en kısa zamanda da bir yardım almayı düşünüyorum bunları birisine anlatmak iyi gelir belki :)
Sevgili Ece tüm samimiyetinle paylaştığın her bir cümleni dikkatle izledim ve dinledim. Birine değil çok daha fazla sayıda insana dokunduğunu ve ulaştığını bilmeni isterim. Ne diye bilirim ki videona kalbimi bıraktım. Devamını merakla bekliyorum. Sen de kendine çok ama çok iyi bak.
Kırılmadan bükülebilmek... Kocaman sevgiler sana Ece ve teşekkürler 🌼🌼🌼
Ece bence Yol-a-çık ta öyle ilham oldun öyle hayır dua aldın ki bu vesile ile Rabbim sana da en derin yaralarından birine ışık sızıp onu fark etme fırsatı verdi. İyi ki yapmışsın. Senden ilhamla 21 günlük tatilde #21yol etkinliği yaptık biz de bir arkadaşımla beraber lise öğrencilerine. İlham oldun, vesile oldun, teşekkür ederiz 💖sürecin sana şifa olsun, o iki örüklü 4 almış kıza kocaman sarıldım 🤗
O kadar dokundu ki içimdeki bir yerlere, hala etkisinden çıkabilmiş değilim. Tam Yol-A-Çık esnasında kendi kaynaklarımı güçlendirme çabalarım ve iyi olma halimi sabit tutmaya çalışırken yaşadığım sorunlar ile bir gece ben artık psikiyatr ve psikolog desteği almalıyım diyerek girdiğim çözüm aşamasında bu yoldan geçen başkasıyla karşılaşmak beni çok şaşırttı. Psikoloğumun değişiyle eğlenmeyi bile hak edip etmediğini kendine soran, kendime bir makine gibi her zorlukta olsun mecbur yapacaksın diyen, okuduğum bölümümü çift anadalımı ve yandalımı en yüksek başarı ile bitirmeye çalışırken korona sürecinin tükettiği kaynaklarıma sarılmaya çalışan, tiyatro ve danstan uzak kalırken mükemmelin içinde boğulman benden o kadar çok iz vardı ki burada.
Kız kardeşim doğduğunda ilkokuldayken karneme gelen o 4ü saklamayı ve sevgiyi başarısız olursa hak etmeyeceğini düşünen ben bugün dahi 3,49 mezuniyet ortalamam nasıl 3,5 olmadı diye kendimi gece uyuyamazken bulduğumda bugün bu videoya denk gelmem ve kendime esneme alanları yaratmak için söz verdiğim bir haftanın içinde olmam beni çok güçlendirdi Ece.
Her zaman söylenirdi fakat pek inandığım bir şey değildi "bu durumu yaşarken yalnız değilsin" hissinin insana iyi gelmesi. Fakat öyle iyi geldin ki bana, inanıyorum ki hayatımızdan bir bir uzaklaştırdığımız bu kalıplar ile çok daha kendini seven ve kendi ile mutlu insanlara dönüşeceğiz. İyi ki varsın Ece!
yol-a çık programı çok zorlandığım bir dönemde beni inanılmaz iyileştiren bir deneyim olmuştu öncelikle bunun için tüm kalbimle teşekkür etmek istiyorum. Bu video bana çok yoğun bir empati duygusu yaşattı. Yaşadığın zorluklar için çok üzgünüm ama iyileşeceğine içtenlikle inanıyorum. Hayatımıza dokunduğun için teşekkür ediyorum ve umarım her tecrüben seni daha güçlü kılar
ben de başarılı olmak zorunda olan çocuklardanım. bu yıl hayatımdaki ikinci defa yaşadığım başarısızlığın ardından bunu aşabilmek için daha iyisini yapmam gerektiğine inandırdım kendimi. bu nedenle bedenimi ve ruhumu daha da sıkmanın bir çözüm olduğuna karar verdim. sevilmek için çalışmaktan vazgeçemeyen o küçük çocuğu anlatırken benim de göz yaşlarım istemesizce süzülüverdi ece. bu kocaman dünyada aynı duygularla boğuşan insanların olduğu gerçeği insanı hayata bağlıyor. iyi ki varsın!
O kadar güzel olmuş ki .. bizi şifalandırmaya doymuyorsun ..emeğine tesekkürler
Yol-a çık programı benim için hayatımda bir dönüm noktasıdır. Eminim çok kişinin hayatına dokundun. Hep birlikte yürüdük o yolda . Yanlış kusur gözetmeden. İyi ki varsın .
Programa nereden ulasabilirim
Sevgili Ece,
Şu an tesadüfen denk geldiğim bu videonuzda duyduklarıma inanamadım..
6 aydır yoğun olarak yaşadığım duyguları, kendimi izole edişlerimi ve birebir yaptığım her şeyi adeta bana kendiniz üzerinden anlattınız.
Artık iyileşmek istediğim için evrenden gelen hediyeler bunlar sanırım:)
Tıpkı arkadaşımın şiddetle okumamı tavsiye ettiği Lise Bourbeau'nun "Heal Your Wounds, Find Your Trueself" kitabı gibi.
Sizin de hikayenizi dinlediğimde (aynı benim gibi ) kitapta bahsedilen 5 yaradan: WITHDRAWER ve CONTROLLER karakterlerine sahip olduğunuzu gözlemliyorum. Kitabı okurken yaralarımı ve nedenlerimi teker teker fark etmek dengemi altüst ettiği için sindirme aşamasındayım.
Çok çok tavsiye ederim okumanızı.
Öpücükler
Bize Yol-A-Cik ile yeni ufuklar acarken gecirdigin Tukenmislikle ugrastigini ogrenince kendimi seni somurmus gibi hissettim. Ve hatta gecen mart ayindan beri ben de terapi almaya basladim ve ben de ablasiyla karsilastirilmanin altinda ezilirken yeteneklerimin farkina varmadigimi gordum. Benim icimdeki cocuk da yine ayni sekilde basarmayi sevilmeye kosul olarak anlamis. Akan gozyaslarinin aynilarini akittim o cocukla, kendi yeteneklerimin ve farkliliklarimla yuzlesirken. Hobi diye basladiklarimi basarisiz gordugumu, ordan kendimi degersizlestirdigimi, ya da onlri ise cevirdigimi ve artik hobinin verdigi keyiften uzaklstigimi gordum. Yaptigin program beni biryerlere goturdu, kah agladim kah guldum ama 1 yilin sonunda artik daha iyiyim. Sen de once kendine iyi davran ve Kim’in soyledigini unutma. Yeniden kendini tukenmenin kollarina atma..
Ece, 2 yıl önce bu videoyu görsem muhtemelen anlamsız gelirdi ama şimdi mesleğime başladığım 2.yılın dönümünde gördüm ve bana hissettirdiklerin anlatılamaz. Yıllarca uğruna çalıştığım hayat bu muydu gerçekten. Son 1 senedir her gün daha da artan mutsuzluk, isteksizlik artık yaptığım hiçbir şeyden zevk alamadığım dönemlerde karşıma çıktın üstelik bir videonu anneme anlatıp( sabahın erken saatinde kalksan da işine giderken yaşadığın tutkuyu içeren bir gönderi )ben niye böyle olamıyorum artık demiştim arasıra da seni konuştuk. Şimdi daha iyi anlıyorum zaman zaman hepimiz aynı şeyleri yaşıyoruz. Sözün kısası iyi ki varsın iyi ki hayatımıza ışık tuttun
Bu videoyu hazırladığın için çok teşekkür ederim. Çünkü Kasım ayında ruhsal olarak çökmüş hayatımın nereye gittiğini göremediğim bir boşluğun içinde hissediyordum kendimi. Ve senin Yol-A Çık projeni gördüğümde o kadar heyecanlandım ki. İşte bu proje ile kendi içimde olanları çözebilirim dedim. Ve iyi ki katıldım. Seni tanıdım. Kendi içimde ki boşlukları gördüm. Hatta çevremdeki insanlar bir sürü planın var bir de projeyi nasıl yürütüyorsun dediler haklılardı. Belli bir süreden sonra yorulmaya başladım. Bir kaç gün ara verdim ve geriden de olsa devam ettim. Bu proje ile kendimi tanımaya çalıştım ve kendimi kabullendim. Videonun sonunda içindeki küçük kızdan bahsederken benimde gözlerim doldu. Çünkü bende içimdeki küçük kızı sevmeyip sadece başarılı olmasını istedim. Ve eğer başarılı olmazsa hiç kimsenin onu görmeyeceğini söyledim. Senin projen ile içimdeki küçük kızı sevmeyi öğrenmeye başladım. İyi ki bu projeyi başlattın. Hem sen hemde bizler içimizdeki sorunları gördük. Canımızı acıttı ama buna değdi. 🥰 Yeni videonu sabırsızlıkla bekliyorum. ❤️
Hadi ama hicbir kanal seninkisi kadar ilham vermiyor bana lütfen video yükle artık lütfen sen gerçekten çok farklı cok değerli birisisin eğer aşamadığın ve sana sıkıntı oluşturan dertlerin varsa veya içine yük olan duygular hissediyorsan ALLAHA DÖNUP BENİM COK BÜYÜK SIKINTIM VAR DEME SIKINTINA DÖNÜP BENİM ÇOK BÜYÜK ALLAHIM VAR DE CİDDEN BEN BUNU İLK DENEDİĞİM GÜNDEN BERİ İÇİMDEKI O YÜK KALKTI VE İLK DEFA ALLAHIN BANA BU KADAR YAKIN VE BENİ DUYUP BANA CEVAP VERDIĞINI HİSSETTİM SIRTIMI ONA YASLADIM BEN ELİMDEN GELENİ İÇ RAHATLIĞIYLA VE ZORLAMADAN ZORLNMADAN YAPMAYA HAYAL KURUP HAYALLERİMİ GERÇEKLEŞTİRMEYE BAŞLADIM.İÇ HUZURU VE HAYAL KURARAK.
ilk kez bir youtube videosuna yorum yapıyorum sevgili Ece..Yol-A-Çık programına katılmış, her mektubunu iple çeken, haftasonu mektup gelmemesini isteyenleri anlayamayan ben, şimdi suçluluk duyuyorum:( Senin yorgunluğunun bir parçası olmuş olmak fikri ah ahhh..herkese çok iyi geldin,herkes de sana çok iyi gelecek, tüm kalbimle diliyorum bunu" emeğinin ışığı yolunu hep aydınlatsın"
Yol-A Çıktan o kadar etkilenmiştim ki, benzer fikirle 90 gün boyunca mail atma hedefi koymuştum. Kendimce elimden geleni yaptım ama tamamlayamadım. 2 ay sonrasında maillerin içeriğinin ilk zamanlardaki gibi dolu olmadığını fark ettim. Şunu net söyleyebilirim ki, maillerin o kadar güzeldi ki verdiğim en güzel kararlardan birisini doğurdu. Sevgilerle, dönmene çok sevindim.
Seni o kadar iyi anlıyorum ki bende benzer bir sürecin içerisindeyim kendi kendimi bu denli sabote ettiğimi farketmek çok üzmüştü beni. Bazen başarısız olmayı, hata yapmanın da normal olduğunu kabul etmek hala çok zor benim için üzerinde çalışıyorum :) Gözlerim dolu dolu izledim. Bu denli özenli bir video hazırladığın ve deneyimlediğin bu zorlu süreci paylaşma cesareti gösterdiğin için teşekkürler.
20 Gün sonra yks(üniversiteye giriş) sınavım var. Mezun yılındayım ve sınava hazırlanıyorum hala. Bu 1 yıl içerisinde geldiğim şu noktada farkındayım ki çalışmalarım çok yetersiz ve çok konu eksikliğim var. Süreç içerisinde çalışamadığım bunalıma girdiğim ve bıraktığım bir sürü an oldu. Hatta çok fazla oldu ve sonuç olarak baya konu eksiği olan birine dönüştüm. Şimdi düşünüyorum o çalışmadığım hatta kendimi youtubedaki boş videolara verdiğim, dizilere verdiğim vakitlerde daha çok çalışabilirdim. Süreç benden çok fazla şey istiyordu. Ailemin ve çevremin benden beklentisi çok fazlaydı. Her çalışmadığım an çektiğim vicdan azabı ve bir yandan da çalışmak istemeyen ve sürekli boş şeylerle ilgilenen ben vardım. Başlangıçta mükemmel olmak istiyordum fakat öyle olmadı. İnsanlar benden çok şey beklediler ve bunu onlara veremedim. Kendim de mükemmel olup günde 12 saat çalışmayı istiyordum fakat yapamadım. Ve bu beni Tükenmişlik sendromuna götürdü. Psikolojik olarak resmen çöküşteyim. 2 yıldır bu stresin içerisindeyim. Zaman zaman intihar etmeyi düşündüm tabi farklı nedenler de vardı. 2 yıldır doğru düzgün kendime bir şey katamadım. Bir şeyler izlediğimde ya da zamanımı boş geçirdiğimde içimde o stres vardı. Bıktım her gün aynı şeyleri tekrarlamaktan her gün saatlerce o masaya oturmaya çalışmaktan, doğru düzgün yaşayamamaktan. Kendimi; içine düştüğüm bu bıkmış olma durumundan ,umutsuzluktan ve çalışamamaktan ne kadar kurtarmaya çalışsam da kurtaramadım. Süreç içerisinde kayboldum. Hedeflediğim yer ile karşılacağım sonuç bambaşka olacak biliyorum. Süreç içerisinde bambaşka bir insana dönüştüm. Sosyal anksiyete ve utangaçlık gibi sorunlarım varken bir de bu sınavın stresiyle iyice içe kapandım. Sınav bitecek elbette ve bu yaşadıklarımı bir şekilde tekrardan düşünüp ders çıkaracağım.
Bende şuan senin durumundayım. Kendini yalnız hissetme olur mu? Hiçbir şey senden ve senin sağlığından önemli değil. Bende yks adayı aynı senin gibi mezuna kalmış 2 sene çalışmaya çalışmış biri olarak yazıyorum. Her ne olursa olsun iyi bir bölüm olmazsa bile şunu unutmayalım hayat bu sınavdan ibaret değil ve bu sınavda herkesin mükemmel bölüm kazanması da mümkün değil. Kendimizi çok yıpratıyoruz ve maalesef ister istemez kendi değerimizi bu sınavla ölçüyoruz çünkü sistem bu şekilde işliyor bizde buna maruz bırakılıyoruz. Umarım kendi değerimizi bu sınavla biçmediğimiz sağlıklı umutlu yıllarımız olsun. Kendini üzme sen sen olduğun için çok değerlisin. Selametle...
Birebir aynı şeyleri yaşıyorum.
@@feyza3912 Teşekkür ederim güzel sözlerin için. Umarım bu sınav sürecinden sonrasında da hayatımızı daha güzel değerlendirebiliriz.
@@merlininsakali1345 o kadar haklısın kii. Ben de aynı şekilde fen lisesi öğrencisiyim herkesin benden beklentisi çok yüksek. Tıp istiyordum bunun için mezuna kaldım ama olmayacak belli. Bu çalışamama ve vicdan azabı olaylarını tam 3 yıldır yaşıyorum (11den beri). Çalışmak istiyorum çalışamıyorum aileme karşı o kadar vicdan azabı çekiyorum ki çok emek verdiler onlar da. Sürekli ağlıyorum, hayatı kendime zehir ettim. Ve en kötüsü de çalışabilmek için çok fazla fedakarlık yaptım, yapmayı sevdiğim her şeyi bıraktım, ot gibi yaşadım 3 yıl ama bunların hepsi boşa gitti çünkü ne yaptıysam yine de çalışamadım. Bu kadar çabama rağmen ortalama bi öğrencinin gittiği bi bölüme gitmek beni gerçekten çok üzecek. Hayattaki tek odaklandığım şey tıp fakültesiyken onu da kazanamamak ben de büyük bi boşluk hissi yaşattı. Onu nasıl doldurum bilmiyorum. Bi yandan tıp fakültesi içimde bi ukte olarak kalır mı diye düşünüyorum diğer yandan diyetisyenlik falan düşünmeye başladım o gibi bölümlerde de iş imkanı çok kısıtlı. Bi ken daha mezuna kalsam yine aynı şeyleri yaşayacağımı biliyorum. Kısacası hayatın içinde bi köşeye sıkışıp kalmış gibiyim
@@selina9620 valla ben sırf açıkta kalmamak için mat öğretmenliği yazdım ataması da var bir daha sil baştan aynen sınav stresini yaşamak istemiyorum içinde ukte kalmaz bence çünkü bu kadar şerefsiz bir sistem için kendine yaptigin haksızlığın farkına variyorsun bir süre sonra o kadar üzülüyorum ki geçen sene ki halime keske yer yarilsaydida içine girip kaybolsaydim yani boylr boktan bir sınav için hiç değmez.. şimdi dedikelrim çok havada kaliyor ama seneye bu zamanlar ne demek istediğimi anlicaksin bırak ne olucaksa olsun herşey olucagina varıyor kasmaya gerek yok:(
Videoyu beğendiğime göre artık izleyebilirim
Merhaba Ece, videoların, instagram, paylaşımların, Yol-A Çık programın gerçekten o kadar güzel ve kaliteli ki... bilimsel şeyleri basite indirgeyerek aktarman, örneklendirmen çok çok güzel... 4 alınca ağlayan o küçük kızlardan biri de benim, hatta 4 de değil, minimum 85 olmalı hatta mümkünse 100 olmalı 😕 hem de lise sona kadar böyleydim, sen anlattıkça ben de kendimi fark ediyorum, devamını merakla bekliyorum ama lütfen kendini zorlama ve çok dikkat et :) Sevgilerle...
O kadar içten anlatmışsın ki geçirdiğin bu süreci, gözlerinin dolduğu anlarda sana sarılmak istedim. İYİ Kİ GERİ DÖNDÜN❤️ lütfen üretmeye, paylaşmaya devam et, içeriklerin hayatlarımıza dokunuyor iyi ki varsın Ece✨
İlk defa bir videonu izliyorum.Yaşadıklarını bilimsel desteklerle anlaşır kılman, senin gibi hissedenlere yardımcı olma isteğin ve bunları içtenlikle yapman çok güzel.Umarım bu süreci en iyi şekilde tamamlarsın.
Ah beee benim güzel Ecem o güzel naif samimi kalbinden öpüyorum, neler yaşamışsın emin ol o kadar güzel işler yaptın ki burda yorum yazan insanların hayatlarına o kadar güzel dokundun ki o 5 haftada olur mu tükenmişlik deme çünkü o Yola çık projesi ile bizlerin yıllardır kalıplaşmış düüşünceli hayatlarına dokundun tabikide 5 haftada da olur , onca insana yazılan terapi gibi olan mektupların yorgunluğu sen iyi bile dayandın. Yeniden kendinden taviz vermeyerek dengeli grafikte bizimle olmana İnan çoooook sevindim. Sen kendinden çalmadan bizi besle ki en güzel bu Ece kaynağımızı kaybetmeyelim ,seninleyiz güzel ECE'M.
Beklediğim video gelmiştir. Bakın bu şölendir, bayramdır, oleyydir 💁🏼♀️🌸😂
İyi ki varsın Ece kuş 🥺🌸
Buzların erimesi tanışmamıza vesile oldu iyi ki de oldu 💙
Bu videoyu tamda Mark Williams ve Danny Penneman'ın kitabını okurken, mola verdiğim süreçte izlemem... Ece, o kadar anlamlı bir video ki bu benim için, her ay düzenli izleyebileceğim ve kendime hatırlatmam gerekenleri anlattığın bir video.
Teşekkür ederim sana🌿
Kendinizi iyi hissetme sürecinde olduğunuz için çok sevindim. Bu sürecin devamında kendinize kattıklarınızı bize aktaracağınız için de. Siz de kendinize iyi bakın. Çok çok. Sağlıklı günler dilerim♥️♥️♥️ (hem ruhsal, hem fiziksel.)
Bu İki yıllık pandemi sürecinde ben de "tamamlanmışlık" hissini tatmaya başladım. Yirmi yaşında sanki hayatı bitmiş biri gibi hiçbir şey öğrenemeyeceğini, kendine bir şey katamayacağını, hobilerine zaman kalmadığını, hobilerine ve profesyonel işinde kendine yeni bilgiler katamayacağını hisseden birine dönüştüm. Pandemi benim destek kaynaklarımı bir bir yıkarken (Aslında bir bakıma hem canavarımın büyümesine hem de bu canavarı fark etmeme neden oldu) içimde büyüyen bu canavarla tanıştım. Açıkçası önümde kendime söylediğim "ufacık" final haftasından sonra temiz hava alabileceğim, yüzebileceğim, yalnız kalıp kafamı dinleyebileceğim bir tatil beldesinde canavarımla baş başa kalacağımı düşündüğümde bu sefer elimden seni kimse alamayacak "tamamlanmışlık hissi canavarı" diyesim geliyor. Hepimiz insanız ve zihinsel sağlığımız kristalleşmiş durumda değil. Dalgalanmalar, çöküşler gayet olabilecek durumlar. Çocukluğumuzdan getirdiğimiz travmalar, öğrenilmiş yargılar bizi kıskaca almak için zaman kolluyor resmen. "Benimle ilgilenmedin", "beni görmezden geldin" "şimdi sana yapmasını ne yapacağımı bilirim" diyen o büyük canavarımın aslında ilgilenmediğim benim hissetikleriö olduğunu düşündüğümde ve geçmişime dönüp gördüğümde gerçekten göz yaşlarımı tutamaya, elimin ayağımın bağının çözülmesine neden oluyor. Fakat fark etmek de bir başlangıç, üstüne gitmek ise bir çözüm olduğunu hiç unutmamak gerekiyor. Bölüm Hocam Figen Hoca'ya seni tavsiye ettiği için çok teşekkür ederim. Hayatımda yeni bir sayfa olduğunuz için, bana bir şeyler için Sana da çok teşekkür ederim Ece
Basak Kablan sayesinde karşıma çıktı. İyi ki çıktı.
Aynı/benzer şeyleri yaşadığım birisi daha olduğunu biliyorum artık.
Ortaokulda dereceli bir öğrenciyken lisede aynı seviyeyi yakalayamadım ve bir gün matematikten (en iyi olduğum dersti) 05 aldığımı görünce donup kaldım günlerce aklımdan çıkaramadım ve hatta rüyalarıma bile girdi. Lise okurken aynı zamanda bir işte çalışıyordum. Her şeyi kendi mükemmellerim çerçevesinde ilerletmek isterken ipin ucunu bir yerde kaçırdım.
Dediginiz gibi "gmail simgesini" gormekle tetiklenen ruh halini derslerim için yaşamaya başladım. Sınıfa girer girmez midem bulanıyordu artık. Avuçlarım terliyordu ve konuşurken kekeliyordum. Eğer en iyisini yapamayacaksam hiçbir sey yapmamalıyım hissini kendime ilke edinmiştim. Böylelikle her şeyden elini eteğini çeken ve hiçbir şey yapmayan ben, üniversite sınavına çalışırken aynı şeyleri yeniden ve yeniden yaşayarak üzerimden tır geçmiş gibi hissediyordum. Sonunda üniversiteye yerleştiğimde boşluk dediginiz şeyi yaşadım.
Bu video karşıma iyi ki çıktı, emeğinize sağlık, sevgiler.
Tesadüfen denk geldi bu videolar Ece, icerikleri çok samimi bulduğum için devam ediyorum...yolun ve yolum Açık olsun...farkındalıkla....
Kendini çok güzel ifade ettin Ece, umarım her şey senin için daha güzel olur:)
Çalışmaya ara verince şöyle bir kafam dağılsın diye açtığım, göz yaşlarıyla bitirdiğim bir video oldu. Teşekkür ederim. Galiba ben de hala o bahsettiğin kız çocuğuyum.
Merhaba Ece ,seni tanımak ve oluşturduğun ailenin bir parçası olmaktan büyük mutluluk duyuyorum. İyi ki varsın iyi ki geldin .💜
Ece, cesaretin için tebrikler. Bana çok ilham oldun. Aynı şeyleri yaşayıp benzer şeylerden daha bilgisizce geçmiş biriyim, bana ne olduğunu bilmiyordum ama içgüdüsel olarak bana iyi gelecek şeylere damla damla da olsa yönelerek aydınlığa çıkabildim. Hala düşmemek için uğraşıyorum, eğitimler alıyorum ve direnmeyip öğrendiklerimi uygulamaya çalışıyorum. Gerçekten zor, dediğin gibi. Ama şöyle bir söz biliyorum, “ şimdiki acılarımıza bir zamanlar seviniyorduk, biz zamanlar sevdiklerimizden de şimdi acı duyduğumuz gibi” diye. Sevdiğin şeyden dolayı acı çekmişsin ama acı çektiğin şeyden de mutlu olduğunu, en azından olmaya başladığını görüyorum bu videoda. Paylaştığın için teşekkürler.🙏🏻 Sevgiler❤️
Eceee seni çok seviyorumm ben de buradayım. Gözyaşlarım sana içimde sevgim ve destek verme isteği ile izledim. Sana hislerinle kalabilme dayanakları diliyorum 😙😙😙
Ece merhaba, anlattığın her şey adeta ben ve doktora tez sürecimde yaşadıklarım:( o kadar güzel anlatmışsın ki kalbinden öpüyor ve kucaklıyorum-ve tabii ki içimdeki küçük kız çocuğunu da
Ece videoların çok kıymetli. Birkaç videonu izledikten sonra ilk yüklediğinden itibaren hepsini izlemeye karar verdim ve öyle bir şeyle uğraşılarak izlenecek videolar da değiller oturup tüm dikkatimi vererek izleyeceğim. Burada bu videoları çektiğin için çok teşekkürler.
ağladım ve farkına vardım, ben de seninle aynı duyguyu hissedşyorum hatta uzun zamandır ölmek istediğimi söyledim kendime, hemde sabah kalkar kalkmaz. psikolojik destek almaya bile enerjim yok bunu bile şu sınav bitsin, bir de şu staj bitsin diyerek erteledim kendi zihnimde...Sanırım her insanın önceliği KENDİSİ olmalı. Ama kısıtlı zamanda at gibi yarışırken nasıl?
Mükemmelligin verdiği baskı ve altında ezilen bizler olarak birbirimize kocaman sarılmaliyiz
Tesekkur ederim, yalniz degilmisim dedim ve exhaustion funnel hakkinda okuyunca anlam kazandi hissettiklerim (veya hissedemediklerim, boslugum) Videonu izlerken "dur birak izolasyonu arkadasina atmak isteyip usendigin enerjin olmayan o mesaji at" dedim. O kadar cok sey fark ettim ki izlerken, ne kadar benzer bi pattern oldugunu (ben de italyada partnerimle yasiyorum ve benzer yollardan geciyorum). Basa cikabilecegimizi hatirlattigin icin tesekkurler, bu harika videon icin de 🤗
İçeriklerin çokk kaliteli ve duygularını bu denli paylaşman gerçekliği yansıtman samimiyetinin bir göstergesi bunun için teşekkü ederim . Samimiyeti özledim bu platformlarda😊 .Ayrıca yola çık video serisinin devamını hala bekliyorum enerjinin olduğu ve kendini hazır hissettiğin zamanda dilerim ki paylaşırsın bu güzel ve ayna tutucu video için çok teşekkür ederim içime su serptin 🤍
Aynı şeyi aynı anda yaşamışız😫 Aynı anda belki de bu Yol-a Çık projen ile kendimizi keşfetmemiz derinleşti. 3 yıldır üniversite bittiğinden beri resim yapamadığım ve beni çok heyacanlandırmasına karşı nasıl bu kadar soğuduğumu anlayamıyordum. Oturup kpss çalışayım dediğim ve ders çalışmayı çok iyi yapabildiğim halde sürekli gelen stres ve büyüyen kaygılar sayesinde dersin basında uzun süre kalamadigimi fark etmem bir oldu. Sonuç olarak dışarıya çıkamayan bir insana dönüşmüşken terapiye başlayıp Kaz Dağları'na kampa tek başıma gittim ki aslında başarabildiğimi göreyim. Neyse artık çıkabiliyorum... Fakat mükemmeliyetçiliğimle bu yıl daha uzun süre başbaşa kaldığım için hâlâ ders başına oturabilmiş değilim. Bu süreçte tek yapabildiğim duygularımı,kendimi anlatabildigim şiirler yazmak oldu. Diğer videonu heyecanla bekliyorum Ece. Ve bir şekilde insan kaçtıkça bastırmaya çalıştıkça yük büyüyor ve oyunlardan bile keyif alamıyor dediğin gibi. Saat koyup bir şeyler yapabilmek bile o kadar zor ki. Ama olacak değil mı? Buna inanmak istiyorum. Bir de içimdeki o kız çocuğuyla kalıp, ona her gün sarılıp o yerden güçlü kalkmak istiyorum artık.
bu video defalarca karşıma çıktı ancak kaçtım izlemekten. ama sonunda yüzleşmeye karar verdim kendimle. özellikle, tükenmişlik sendromunun 3 maddesini dinlerken durdurup durdurup dinledim çünkü kendime itiraf edemiyordum. işimi çok seviyorum, öyleydi yani derinlerde bir yerlerde bunun hala kaldığını biliyorum. ama işimle ilgili hiçbir şey yapmak içimden gelmiyor aylardır duymak bile istemiyorum. bu videonun bana ve tükenmişlik sendromu yaşayan herkese ışık olmasını diliyorum. teşekkürler
Nasıl güzel bir enerjin var, bu video o kadar iyi geldi ki bana .. :)
Giriş muhteşemdi. Çok iyi anladık ve çoğumuz böyleyiz.
Ecee kocaman kalp, iyi ki geldin. İyi ki böyle geldin🤍
Merhaba, sizi Kasım 2020'de takip etmeye başladım. Sizin sessizliginizi yeni takipçi olarak ben de hissettim. :) Videonuzu izledikten sonra kendimle ilgili bazı çıkarımlarım oldu. Mesela belli kalıplara sokulup başarı kriterinin MF seçmekten ve iyi bir okulda okumaktan geçtiği, kendini tanımanın para etmediği ve para kazanmak için belli "iyi"leri takip etmenin ne kadar dayatıldığını anladım. Belki de bu yüzden "Neden kendi performansımı ortaya koyamıyorum?" sorusunu her sorduğumda önce kendimi şunu sormam gerekiyor "Büşra kim? Büşra ne yapmak istiyor?". Farkındalık dolu, tatlı yüzleşmenizi saygıyla selamlıyorum. Iyi geceler ☺
. Belki de bu yüzden "Neden kendi performansımı ortaya koyamıyorum?" sanırım bugüne kadar kendime bunu yüzlerce kez sormuşumdur.
Ah Ece, seni anlıyorum. Hoş geldin! 🤍
Ay Ece, ne kadar da özlemişim. İyi ki varsınn 🎈
Üret ya da üretme seni çok seviyorum Ece 🧡 ürettiklerin bir yerde sadece bir kişinin faydasına da olsa üretmek istiyordum dedin ya, o bir kişi benim 🧡 tam ihtiyacım olduğu bir zamanda temas ettin bana , yaşadığımız şeyi isimlendirmenin dev bir adım olduğunu söyledin, aylardır yaşadığım şeye kapı araladın, bir yol çizmeme ışık oldun 🧡 iyiki varsın🌱
Merhaba Ece bu video için çok teşekkür ederim 4 senedir bu halde olduğumu fakat kaygı ve stres diyerek geçiştirdiğim şeyin bu olduğunu öğrendim hayatımda büyük bir noktaya temas ettin kendini açma cesaretine de ayrıca teşekkür ederim
Saat sabaha karşı 03:50. Uyuyamadığım için Instagramda gezinirken arkadaşımın hesabından senin videona geçtim. 35 dakika hayatta izlenmez dedim. Video az önce bitti ve her saniyesine değdi, en azından artık niye uyuyamadığımı biliyorum 😁 Çok başarılı bir iş çıkarmışsın umarım devam etmek için ihtiyaç duyduğun enerjiyi herzaman bulursun 🙌
Canım Ece iyi ki geldin çok özlemişiz. Saçları iki yandan örgülü küçük Ece’ye kocaman sarılıyorum 💜
Deniz Dülgeroğlu'ndan geldiiim! Hemen takip ettim ve videolarını izledim. Mükemmel bir enerjin var. :,)
O kucuk kiz ne yazikki bu duygu noktasinda yalniz degil..❤ tesekkurler
Ece, video ve yaşadıkların o kadar yaşamdan ki. Belki de farkındalık kazanmak için zorlu bir yoldu gitmen gereken ya da kendimize acımamamız. Hayatta acaba kendimize acımadığımız, bazen nefes almaya izin vermediğimiz yeri gelip düşmana yaklaşır gibi yaklaştığımız birileri var mıdır diye düşünmüyor değilim? Hayatı boyunca yaşadığı, nefes aldığı zihni ve bedeni nasıl oluyor da bu kadar hor kullanıyor insan? Kendimize şefkatli yaklaştığımız her an en güzel an.
sen iyi ki varsın ve iyi ki bize geri döndün. hep birlikte iyileşeceğiz..
Daha önce her dakikası bu kadar dolu ve anlamlı bir video izlememiştim. İçgörümü arttıran ve bana 'Dur' diyen bir video oldu. Teşekkür ederim 🙏🏻
Tekrar tekrar izleyeceğim sevgili Ece ❤️ o kadar doluydu ki... kendine iyi bak ❤️
yıllarca herkesin beklentisiyle büyümüş tüm gözlerin üstnde olduğu sen yaparsın ya ifadeleriyle karşılaşmış biri olark videonu gözlerim dolarak izledim.İnsanları memnun etmeyi onların gözünde mükemmel biri ollmaya o kadar odaklannmışım ki kendii hayatımı kaçırmışım ve artık kendi isteklerimin ne olduğunu bile fark edememişim .Artık eski ben bile değilmişim ...İstemediğim ama ailemi memnun etmek için okuduğum bir okulu bitirdim ama şimdi napacağımı bile bilmiyorum .Yaşadıklarını anlatmanın zor olduğunu o kadar iyi anlıyorum ki ama iyiki bu videoyu çekmişşsin ve iyiki ben bu videoyu izlemişim .Çok teşekkür ederim
Dönmenize çok sevindim, umarım iyileşme süreciniz hızlı ve kalıcı olur, yeni içeriklerle bekleniyor olacaksınız :)
Ufacık mı? O kadar çok faydası oldu ki... Tükenmişlik ne, nasıl başa çıkılır? Kalkıp araştırma yapamayacak kadar yorgundum ve nefret ediyordum kendimden. Çünkü tükenmişti 'kendim' ve ben; uğruna tükendiği şeyler de bir şeye benzeseydi bari diye kendime eziyet ediyordum sadece. Kendi içimde dışlanmayı ve değersizliği yaşarken sen anlattıklarınla bana ayna tuttun. O noktada birkaç saniye de olsa aynadaki o kıza merhamet hissettim. Teşekkürler. Serinin devamını bekleyeceğim. Buz dağı eridikçe senin köklerini beslediğini hissediyorum. Bundan sonrası için umarım sevgiyi kendi içinde hiç kaybetmeden mutlu, hayırlı ve hayal ettiğin bir yaşam sürersin.
Woww öyle bir anımda denk geldim ki sana... Bu seni ilk tanıdığım videon oldu ve en ihtiyacım olan anda geldi... İnanılmaz...
Sana rastladığım için çok mutluyum ❤️
Seni dinlerken gözümün önünde bu hikayeyi sanki "Mandıra Filozofu" filminde ki Cavit (Rasim Öztekin) karakterini dinliyormuşum gibi geldi. "Simple is best" ne derece doğrudur bilemem ama Dünya ya bırakacaklarım, Dünya da yaşayacaklarımın önüne geçerse bu beni Cavit karakterine sokacağına inanıyorum. Yani hasat edemeyeceğimi bile bile, her yere bir şeyler ekmek, beni ancak Pollyanna isem mutlu eder. Gerçi "Pollyanna" felsefe sinide uzun yıllar çok benimsedim ama bir yerden sonra bu felsefede insanı anlattığına yakın sıkıntılara sokuyor. Çok şükür ki Pollyanna felsefe sinide çok benimseyememişim ki, etkisinden her seferinde çabuk kurtuldum. Sanırım en iyisi; birazcık Pollyanna, birazcık Mandıra Filozofu felsefesi. :)
Samimiyetin için çok teşekkürler Ece 😍herkes içindeki o çocukla uğraşıyor bi şekilde. Ona sağlanamayan sınırları, sevgiyi ve desteği vermeyi yetişkinlikte öğrenmeye çalışıyor. Bunu fark edebildiğin ve üzerinde çalışabildiğin için seni kutlarım. Umarım herkes içindeki çocuğun elinden bir şekilde tutabilir. 🧚♀️ O çocuk her daim desteği hak ediyor. Siz varlığınızla yeterli ve gelişebilecek kapasitedesiniz arkadaşlar 💙Sevgiler
Teşekkür ederim, aylardır anlam veremediğim karanlık apaydınlık şu an :'')
Ya yıllardır terapi almama rağmen, burnout olduğumda terapistim bana bunlardan hiç bahsetmemişti. Yalnızca iş hayatı-özel hayat dengemi yeniden inşa etmeye çalışmıştık. Takdir edilmemek, maddi/manevi destek bulamamak, yeterince dinlenememek... Danışmanlık almama rağmen bunları keşfedemediğime inanamıyorum, aydınlandım resmen!
Yalnız değilsin Ece🙌🏽
Paylaştığınız tüm güzellikler ve içten hisler için teşekkürler. Yalnız değilsiniz, iyi ki varsınız. O kız çocuğu her haliyle sevgiye değer. Size sımsıkı sarıldım Ece. Sağlıkla, sevgiyle.
"Bu süreçte bir makine olmam gerekiyorsa ben de bir makine olacağım." seneye gireceğim YKS sınavım için büyüt motivasyon kaynağı oldu bu cümle. Tekrardan RUclips'da görmek sevindirdi sizi, hoş geldiniz.
Aslında tam tersi, motivasyon olması için değil, bu düşüncenin beni ne denli kötü etkilediğini anlatmak için paylaşmıştım. “Makine”, tükenmişliğin anahtar kelimelerinden biri zira. Sen o cümleyi örnek alma 🥲 Elbette çok çalış sınavına, iyi hazırlan, fakat başarılı olmak için “makine” olman gerektiğini düşünme lütfen. Başarılı olmak için, seni sen yapan şeylerden, “insan” olmaktan vazgeçmen gerekmiyor ♥️
Bu yıl YKS'ye hazırlanmış biri olarak söylemeden geçmek istemedim. Kendimden, çevremden gözlemlediğim kadarıyla "makine olmak" özellikle de 1 yıl gibi uzun bir süreçte hazırlanılan ve konu yoğunluğu çok olduğu için oldukça çalışma gerektiren bir sınav yılında birkaç ay sonrasında insanları tıkayan,yoran ve çok zorlayan bir şey. Belki beni ilgilendirmez ama şurada sınavıma 20 gün gibi bir süreç kalmışken deneyimime dayanarak böyle düşünmemeni tavsiye etmek istedim. Evet bu yılda gerçekten çalışıyor insan ama hayattan zevk almamı sağlayan şeylere de tutundum ben. Sosyal aktiviteler bunlardan biriydi örneğin. Yoksa ilerlemiyor süreç, tıkanıp kalıyorum; bunu fark ettim. Ece'nin videoda bahsettiği kadar ağır duygular değildi belki ama sadece ders çalışmaya kanalize olduğum zamanlar sonrasında büyük bir tükenmişlik hissi yaşadığımı ve sonrasında sevdiğim aktiviteleri yaşamıma tekrar dahil ettiğimde daha mutlu olduğumu fark ettim.
Neyse çok konuştum sanırım 🐣 Seneye için bolca başarılar dilerim 🌼
Yanlış anlamışım orada denilmek isteneni 😅 12 aylık sürecimin olacağını var sayarsak ciddi anlamda uzun bir maraton beni bekliyor. Yakın çevremde konuştuğum arkadaşım yok, ne var ne yok hepsi sosyal medyada. O bakımdan zamanımı arkadaşlarıma ayıracaksam mesajlaşmak için ayırıyorum. O yandan sıkıntı çekmiyorum. Fakat meditasyon gibi yapılması gereken rutinlerimi bıraktığımı fark ettim, dediğiniz gibi onlara da vakit ayırmak lazım ki 24 saat içerisinde 1 saat ayrılabilir rahatlıkla. Çünkü o 1 saati ayırmaz isem ileri günlerde -depresyon günleri beni bulur ve depresyon günlerimde- 1 günümün belki de 1 haftamın boşa geçebileceğini biliyorum. Yorumlarınız için teşekkür ederim, hepsini okudum 🤗 Sınavınızda da başarılar dilerim size de 🥳