Το ματς το καθαρισε στο τελος ο Πέτρος Σταμάτης, αφανής αναπληρωματικός , ο οποίος όμως ήταν εξαιρετικός παίκτης, θα έπαιζε βασικός σε οποιαδήποτε άλλη ελληνική ομάδα.Τότε είχε όμως μπροστά του Σούμποτιτς, Ρωμανίδη αλλά και Φιλίππου - Λυπηρίδη στο 4 , οπότε δεν έπαιζε πολύ. Λίγο αργότερα τραυματίστηκε άσχημα και δεν ξαναέπαιξε σε υψηλό επίπεδο, αν δεν κάνω λάθος πήγε στην θυγατρική του Άρη, τον Ήφαιστο. Αδικημένος και αυτός, όπως και ο Δοξάκης, καθώς ο ρόλος τους στην ομάδα, τους στέρησε τη δυνατότητα να κληθούν στην Εθνική (π.χ. στο Παγκόσμιο του 1986 θα μπορούσε νομίζω να είναι ο Σταμάτης αντί του Δημακόπουλου και ο Δοξάκης αντί του Πεδουλάκη...)
@@NickGalisArchive Ναι σωστά ο δαίμων του πληκτρολογίου έφαγε το 1, το διορθώνω. Και μάλιστα για ένα απλό μίτινγκ στα πλαίσια μιας σειράς όπως ακούω στην περιγραφή, δηλαδή ούτε καν παγκόσμιο πρωτάθλημα. Αλλη η κουλτούρα των φιλάθλων τότε, σήμερα ούτε απ έξω δεν περνάει ο κόσμος...
@@nikositea Προφανώς, φίλε δεν έζησες εκείνη την εποχή. Ωστόσο, εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, ίντερνετ, συνδρομητική τηλεόραση, ιδιωτική τηλεόραση, ούτε ιδιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, τα δε τηλεοπτικά κανάλια ήταν κρατικά, δύο και αργότερα τρία στον αριθμό με εκπομπή προγράμματος για συγκεκριμένες ώρες της ημέρας, κατά βάση απογευματινές και βραδινές μέχρι τις 23.30-24.00. Ποδοσφαιρικά ματς μεταδίδονταν σπάνια ζωντανά και μόνον ευρωπαϊκά, κάποια δε από αυτά σε μαγνητοσκόπηση, μπασκετικοί δε αγώνες μεταδίδονταν συστηματικά ένας κάθε Σάββατο απόγευμα στην ΕΡΤ1 στη συγκεκριμένη εκπομπή του Συρίγου ''Αθλητικές συναντήσεις'' (νομίζω από τη χρονιά 1982-83) και μεσοβδόμαδα κάποιοι λίγοι ευρωπαϊκοί αγώνες ελληνικών ομάδων, σε μια εποχή όμως που το μπάσκετ δεν είχε σημαντικές διακρίσεις, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, και σίγουρα δεν έφερνε κούπες. Επομένως, λογικό ήταν ο κόσμος να μην είναι χορτασμένος και να αναζητάει ιδιαίτερα το θέαμα και τη χαρά και στην έξω ζωή. Καμία σχέση με το σήμερα, που ειδικά αν έχεις συνδρομητική τηλεόραση, μπορεί να βλέπεις αθλητικά πολλές ώρες κάθε ημέρα, πολλά πρωταθλήματα, διαφορετικά αθλήματα, μεγάλη αθλητική ποιότητα, οπότε τι να συζητήσουμε... Το δε ΣΕΦ ήταν νεόκτιστο τότε, άρχισε να λειτουργεί από το 1985 περίπου, οπότε λογικό ήταν να παίζει και αυτό το γεγονός κάποιο ρόλο. Τα πράγματα σημαντικά αλλάζουν από τα τέλη του 1989 με την είσοδο της ιδιωτικής τηλεόρασης, οπότε αρχίζει έκτοτε να υπάρχει αφθονία προγράμματος για όλα τα γούστα επί 24ωρο, να μεταδίδονται πολλά αθλητικά γεγονότα, να μπορεί επομένως να χορταίνει ο κόσμος και στο σπίτι του και όχι μόνο μέσω εξόδων από το σπίτι. Οπότε, συνεπεία αυτής της αλλαγής δημιουργήθηκε ένας κορεσμός σιγά-σιγά, μειώθηκε η προσέλευση θεατών σε αθλητικά γεγονότα, κάτι λογικό, άρχισαν παράλληλα να απομυθοποιούνται κάποιες καταστάσεις και πρόσωπα, καθότι υπήρχε πλέον καλύτερη ενημέρωση αλλά και δυνατότητα σύγκρισης για τον φίλαθλο, και γενικά επήλθε ταχύτητα στο ρυθμό ζωής. Η κατάσταση αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα προς αυτήν την κατεύθυνση. Εκείνες οι εποχές, πάντως, είχαν και κάποια καλά, που δεν υπάρχουν σήμερα, ειδικότερα υπήρχαν πολλές δουλειές καθότι η τεχνολογία δεν είχε ακόμα αναπτυχθεί πολύ για να καταργήσει πολλές από αυτές, ο κόσμος και λόγω ύπαρξης εργασίας αλλά και λόγω οικονομικών συνθηκών είχε καλή ψυχολογία σε γενικές γραμμές, υπήρχε επίσης αισιοδοξία ότι η ανθρωπότητα βάδιζε προς ένα καλύτερο μέλλον και υπήρχε επίσης μικρότερη εγκληματικότητα ιδίως βαριά, κάτι που επίσης άλλαξε για συγκεκριμένους λόγους κάποια χρόνια αργότερα. Πάντως, θεωρώ ότι εν τέλει, σε εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε η ωριμότητα, που υπάρχει σήμερα, δηλαδή είναι σαν να ήμασταν τότε σε μια παραλία και να βλέπαμε στον ορίζοντα ένα ωραίο νησί, στο οποίο δεν είχαμε όμως πάει ποτέ, και να είμασταν ευτυχισμένοι στην ιδέα πώς θα ήταν να πηγαίναμε σε αυτό. Όταν αρχίσαμε το ταξίδι όμως, διαπιστώσαμε στην πορεία ότι η θάλασσα είχε καρχαρίες, φάλαινες, μποφόρ πολλά, και ότι τα πράγματα τελικά μόνον απλά δεν ήταν-είναι, οπότε επήλθε στη συνέχεια μεγάλη απογοήτευση, απορία αλλά και φόβος. Σε αυτή τη φάση είναι τώρα η ανθρωπότητα, δηλαδή έχει μεν προοδεύσει σε κατανόηση καταστάσεων σε σχέση με την εποχή πριν 40 χρόνια, αλλά καταλαβαίνει πλέον ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά. Με τη φαντασία μας τότε οι πολλοί χτίζαμε (ανύπαρκτους) παραδείσους.
![ΠΑΟΚ-ΑΡΗΣ 69-83 *διακοπή [1985-86 (ΕΡΤ,22/3/86)]](http://i.ytimg.com/vi/dlz2ey8jb2o/mqdefault.jpg)
![ΠΑΟΚ-ΑΡΗΣ 69-83 *διακοπή [1985-86 (ΕΡΤ,22/3/86)]](/img/tr.png)
![ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 78-74 [1991-92(MEGA,19/10/91)]](/img/1.gif)
Το ματς το καθαρισε στο τελος ο Πέτρος Σταμάτης, αφανής αναπληρωματικός , ο οποίος όμως ήταν εξαιρετικός παίκτης, θα έπαιζε βασικός σε οποιαδήποτε άλλη ελληνική ομάδα.Τότε είχε όμως μπροστά του Σούμποτιτς, Ρωμανίδη αλλά και Φιλίππου - Λυπηρίδη στο 4 , οπότε δεν έπαιζε πολύ. Λίγο αργότερα τραυματίστηκε άσχημα και δεν ξαναέπαιξε σε υψηλό επίπεδο, αν δεν κάνω λάθος πήγε στην θυγατρική του Άρη, τον Ήφαιστο. Αδικημένος και αυτός, όπως και ο Δοξάκης, καθώς ο ρόλος τους στην ομάδα, τους στέρησε τη δυνατότητα να κληθούν στην Εθνική (π.χ. στο Παγκόσμιο του 1986 θα μπορούσε νομίζω να είναι ο Σταμάτης αντί του Δημακόπουλου και ο Δοξάκης αντί του Πεδουλάκη...)
Ο Κόρφας σε αυτό το ματς φαίνεται πιο γρήγορος από ποτέ... 14 χιλιάδες κόσμος στο ΣΕΦ για στίβο? και παγκόσμιο ρεκόρ η Κωνσταντίνοβα!
14.000
@@NickGalisArchive Ναι σωστά ο δαίμων του πληκτρολογίου έφαγε το 1, το διορθώνω. Και μάλιστα για ένα απλό μίτινγκ στα πλαίσια μιας σειράς όπως ακούω στην περιγραφή, δηλαδή ούτε καν παγκόσμιο πρωτάθλημα. Αλλη η κουλτούρα των φιλάθλων τότε, σήμερα ούτε απ έξω δεν περνάει ο κόσμος...
@@nikositea Προφανώς, φίλε δεν έζησες εκείνη την εποχή. Ωστόσο, εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, ίντερνετ, συνδρομητική τηλεόραση, ιδιωτική τηλεόραση, ούτε ιδιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, τα δε τηλεοπτικά κανάλια ήταν κρατικά, δύο και αργότερα τρία στον αριθμό με εκπομπή προγράμματος για συγκεκριμένες ώρες της ημέρας, κατά βάση απογευματινές και βραδινές μέχρι τις 23.30-24.00. Ποδοσφαιρικά ματς μεταδίδονταν σπάνια ζωντανά και μόνον ευρωπαϊκά, κάποια δε από αυτά σε μαγνητοσκόπηση, μπασκετικοί δε αγώνες μεταδίδονταν συστηματικά ένας κάθε Σάββατο απόγευμα στην ΕΡΤ1 στη συγκεκριμένη εκπομπή του Συρίγου ''Αθλητικές συναντήσεις'' (νομίζω από τη χρονιά 1982-83) και μεσοβδόμαδα κάποιοι λίγοι ευρωπαϊκοί αγώνες ελληνικών ομάδων, σε μια εποχή όμως που το μπάσκετ δεν είχε σημαντικές διακρίσεις, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, και σίγουρα δεν έφερνε κούπες. Επομένως, λογικό ήταν ο κόσμος να μην είναι χορτασμένος και να αναζητάει ιδιαίτερα το θέαμα και τη χαρά και στην έξω ζωή. Καμία σχέση με το σήμερα, που ειδικά αν έχεις συνδρομητική τηλεόραση, μπορεί να βλέπεις αθλητικά πολλές ώρες κάθε ημέρα, πολλά πρωταθλήματα, διαφορετικά αθλήματα, μεγάλη αθλητική ποιότητα, οπότε τι να συζητήσουμε... Το δε ΣΕΦ ήταν νεόκτιστο τότε, άρχισε να λειτουργεί από το 1985 περίπου, οπότε λογικό ήταν να παίζει και αυτό το γεγονός κάποιο ρόλο. Τα πράγματα σημαντικά αλλάζουν από τα τέλη του 1989 με την είσοδο της ιδιωτικής τηλεόρασης, οπότε αρχίζει έκτοτε να υπάρχει αφθονία προγράμματος για όλα τα γούστα επί 24ωρο, να μεταδίδονται πολλά αθλητικά γεγονότα, να μπορεί επομένως να χορταίνει ο κόσμος και στο σπίτι του και όχι μόνο μέσω εξόδων από το σπίτι. Οπότε, συνεπεία αυτής της αλλαγής δημιουργήθηκε ένας κορεσμός σιγά-σιγά, μειώθηκε η προσέλευση θεατών σε αθλητικά γεγονότα, κάτι λογικό, άρχισαν παράλληλα να απομυθοποιούνται κάποιες καταστάσεις και πρόσωπα, καθότι υπήρχε πλέον καλύτερη ενημέρωση αλλά και δυνατότητα σύγκρισης για τον φίλαθλο, και γενικά επήλθε ταχύτητα στο ρυθμό ζωής. Η κατάσταση αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα προς αυτήν την κατεύθυνση. Εκείνες οι εποχές, πάντως, είχαν και κάποια καλά, που δεν υπάρχουν σήμερα, ειδικότερα υπήρχαν πολλές δουλειές καθότι η τεχνολογία δεν είχε ακόμα αναπτυχθεί πολύ για να καταργήσει πολλές από αυτές, ο κόσμος και λόγω ύπαρξης εργασίας αλλά και λόγω οικονομικών συνθηκών είχε καλή ψυχολογία σε γενικές γραμμές, υπήρχε επίσης αισιοδοξία ότι η ανθρωπότητα βάδιζε προς ένα καλύτερο μέλλον και υπήρχε επίσης μικρότερη εγκληματικότητα ιδίως βαριά, κάτι που επίσης άλλαξε για συγκεκριμένους λόγους κάποια χρόνια αργότερα. Πάντως, θεωρώ ότι εν τέλει, σε εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε η ωριμότητα, που υπάρχει σήμερα, δηλαδή είναι σαν να ήμασταν τότε σε μια παραλία και να βλέπαμε στον ορίζοντα ένα ωραίο νησί, στο οποίο δεν είχαμε όμως πάει ποτέ, και να είμασταν ευτυχισμένοι στην ιδέα πώς θα ήταν να πηγαίναμε σε αυτό. Όταν αρχίσαμε το ταξίδι όμως, διαπιστώσαμε στην πορεία ότι η θάλασσα είχε καρχαρίες, φάλαινες, μποφόρ πολλά, και ότι τα πράγματα τελικά μόνον απλά δεν ήταν-είναι, οπότε επήλθε στη συνέχεια μεγάλη απογοήτευση, απορία αλλά και φόβος. Σε αυτή τη φάση είναι τώρα η ανθρωπότητα, δηλαδή έχει μεν προοδεύσει σε κατανόηση καταστάσεων σε σχέση με την εποχή πριν 40 χρόνια, αλλά καταλαβαίνει πλέον ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά. Με τη φαντασία μας τότε οι πολλοί χτίζαμε (ανύπαρκτους) παραδείσους.