Chimera (tur. Yanar taş) - miejsce naturalnego wypływu gazu ziemnego, położone na południu Turcji, w prowincji Antalya, w górach niedaleko miejscowości Çıralı. W rejonie dzisiejszego Yanartaş (tur. "płonące kamienie") na obszarze ok. 5000 m² znajdują się dziesiątki miejsc naturalnego wypływu gazu. Natężenie emisji gazu zmienia się w zależności od pór roku - jest większa w zimie; ilość uchodzącego gazu jest modulowana przez ilość napływających wód gruntowych i zmiany ciśnienia atmosferycznego. Płonący gaz tworzy „wieczne ognie”. W przeszłości płomienie były na tyle duże, że stanowiły one naturalne latarnie morskie dla żeglugi przybrzeżnej. Emitowany gaz składa się z metanu (87%), H2 (7,5 -11%), N2 (2 - 4,9%), krótko-łańcuchowych alkanów (0,6%), dwutlenku węgla (0,01 - 0,07%) i helu (80 ppm). Z Iliady Homera wiemy, że straszna hybryda Chimera, niepokonana i ziejąca ogniem bestia, była dzieckiem bogów Tychona i Echidny. Wyhodowana i wykarmiona została przez licyjskiego króla Amisadora, siała postrach ziejąc ogniem, napadając na królestwa niszcząc je doszczętnie. Ten potwór o głowie lwa, tułowiu kozy i ogonie węża pokonany został przez bohaterskiego Bellerofonta, który na Pegazie przeleciał nad Chimerą i wbił prosto w gardło oszczep z ołowiu, który w połączeniu z buchajacym ogniem rotopił się i zalał jej wnętrzności. (Iliada 16,328-329,6. 180-182)) Chimera upadła na ziemie, a Bellerofont przydusił go wielkim głazem, grzebąc ją tym samym na wieku w licyjskiej ziemi. Od tamtej pory spod głazu wydobywają się języki ognia.
Podoba mi się
Chimera (tur. Yanar taş) - miejsce naturalnego wypływu gazu ziemnego, położone na południu Turcji, w prowincji Antalya, w górach niedaleko miejscowości Çıralı. W rejonie dzisiejszego Yanartaş (tur. "płonące kamienie") na obszarze ok. 5000 m² znajdują się dziesiątki miejsc naturalnego wypływu gazu. Natężenie emisji gazu zmienia się w zależności od pór roku - jest większa w zimie; ilość uchodzącego gazu jest modulowana przez ilość napływających wód gruntowych i zmiany ciśnienia atmosferycznego. Płonący gaz tworzy „wieczne ognie”. W przeszłości płomienie były na tyle duże, że stanowiły one naturalne latarnie morskie dla żeglugi przybrzeżnej.
Emitowany gaz składa się z metanu (87%), H2 (7,5 -11%), N2 (2 - 4,9%), krótko-łańcuchowych alkanów (0,6%), dwutlenku węgla (0,01 - 0,07%) i helu (80 ppm).
Z Iliady Homera wiemy, że straszna hybryda Chimera, niepokonana i ziejąca ogniem bestia, była dzieckiem bogów Tychona i Echidny. Wyhodowana i wykarmiona została przez licyjskiego króla Amisadora, siała postrach ziejąc ogniem, napadając na królestwa niszcząc je doszczętnie. Ten potwór o głowie lwa, tułowiu kozy i ogonie węża pokonany został przez bohaterskiego Bellerofonta, który na Pegazie przeleciał nad Chimerą i wbił prosto w gardło oszczep z ołowiu, który w połączeniu z buchajacym ogniem rotopił się i zalał jej wnętrzności. (Iliada 16,328-329,6. 180-182))
Chimera upadła na ziemie, a Bellerofont przydusił go wielkim głazem, grzebąc ją tym samym na wieku w licyjskiej ziemi.
Od tamtej pory spod głazu wydobywają się języki ognia.