Видео

Pewnie za niedługo dokończy żywota

Trzeba się wybrać w te okolice

Fajnie

Szkoda, że tak niszczeje

Ładnie

Fajna ciekawostka

Super

Na terenie po dawnej Kopalni Węgla Kamiennego Szombierki w Bytomiu znajduje się skromny pomnik. U dołu widnieją dwie tarcze prezentujące białego orła na czerwonym tle oraz górnicze symbole pracy - młotek i pyrlik. Ponad nimi wznosi się pusty postument. Okazuje się, że lata tego pomnika są już policzone. Docelowo ma zostać podobno zlikwidowany. Postument przy ul. Zabrzańskiej nie jest wpisany do rejestru zabytków, ani do gminnej ewidencji zabytków. Nie jest także objęty zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Analizując fotografie archiwalne, należy wskazać, iż uprzednio postument obłożony był w całości prostokątnymi, białymi płytkami. Na nim znajdowała się metalowa tablica, upamiętniająca najprawdopodobniej katastrofę górniczą, a po lewej stronie umiejscowiono maszty flagowe. Zarówno godło, jak i herb górniczy nie były pokryte farbą. Biorąc pod uwagę proweniencję zakładu, należy podkreślić, iż obiekt ten może być powojenny, o czym świadczy godło Polski - zakład leżał do 1945 r. w granicach Niemiec. Z uwagi na fakt, że tablica została skradziona, w 2013 r. społeczność górnicza dokonała jej symbolicznego odtworzenia i umieszczono ją na budynku dawnej dyrekcji kopalni Szombierki przy ul. Zabrzańskiej 7. Nowa tablica upamiętnia trud górniczy. Z oryginalnego pomnika nie zachowało się poza godłem i herbem już nic, przypomina o nim wspomniana tablica.

Super

Bardzo ciekawe

Fajna ciekawostka

Dzisiaj byłam na 18:00 na mszy.

Pięknie 😊

Fajnie

Fajnie

Schron pozorny uzbrojony nr 1 punku oporu Dąbrówka z 1938. Składa się z części bojowej oraz dobudowanej fałszywej ściany tylnej kopuły pozornej. Strona bojowa mieściła wewnątrz izbę, mierzącą 3 metry stanowiący blok bojowy o minimalnej wielkości. W części pozornej znajdował się otwór z drewnianymi drzwiami obitymi blachą na ramie stalowej, za którymi znajdowało się pomieszczenie podręcznego składziku lub magazynka amunicji. Wyjście ze schronu prowadzi bezpośrednio w dobrze zachowany odcinek rowu dobiegowego. Od czoła obiektu przebiegały zapory przeciwpancerne wykonane z zagłębionych szyn kolejowych. W skład elementów pancernych zaliczyć można zamknięcie strzelnicy broni maszynowej model 1938 oraz drzwi dwudzielne jednoskrzydłowe model 1938, które nie przetrwały. Schron składa się z jednej strzelnicy broni maszynowej uzbrojona w ręczny karabin maszynowy.

Okolice warte zobaczenia

Wygląda na fajny wypadzik

Super

Masakra

Dzieje się tam trzeba jechać zobaczyć

Ciekawe miejsce 😊

Ciekawe miejsce 😊

Fajnie

Podoba mi się

Super

Fajnie to wygląda

Trzeba się wybrać

Kościół Św. Andrzeja Apostoła w Ujeździe Śląskim to barokowy, okazały kościół, zbudowany w 1613 roku na polecenie Mikołaja Kochcickiego - ówczesnego właściciela Ujazdu. W 1647 roku dobudowano dwie drewniane wieże, a obecne, murowane wieże w stylu neogotyckim powstały w II połowie XIX wieku. W 1933 roku dobudowano prezbiterium i zakrystię. Ołtarz główny w kościele w Ujeździe został wykonany w 1823 roku przez czeskiego rzeźbiarza - Bernarda Kutzera. Boczne ołtarze powstały wcześniej, bo w XVIII wieku. W bocznym ołtarzu umieszczono tzw. Tron łaski - Trójcę Świętą z Chrystusem frasobliwym w centrum. Znajduje się tutaj również renesansowy obraz namalowany na desce, a przedstawiający Matkę Boską z Dzieciątkiem.

Podoba mi się

Ciekawe

Miejsce, do którego warto przyjechać

Super

Super

Super

Jedziemy tam

Spore zniszczenia

Fajna sprawa

Fajna sprawa

Podoba mi się

Podoba mi się

Cmentarz żydowski w Tarnowskich Górach jest jedną z 42 żydowskich nekropolii z zachowanymi nagrobkami w województwie śląskim. Stanowi jeden z najstarszych istniejących cmentarzy w mieście i jedyny, na którym przetrwał zespół rzeźby nagrobnej z XIX i początku XX wieku. Nekropolię założono na mocy zarządzenia starosty bytomskiego Carla Traugotta Henckel von Donnersmarcka z 11 lipca 1821 roku. Według jego postanowień na cmentarzu tym mieli być grzebani Żydzi z Tarnowskich Gór oraz okolicznych miejscowości: Bobrownik, Górnik, Kępczowic, Kozłowej Góry, Lasowic, Nowego Chechła, Piekar Rudnych, Pniowca, Ptakowic, Rept, Rybnej, Starych Tarnowic, Suchej Góry, Stolarzowic i Zbrosławic. Wcześniej chowano ich na starszych nekropoliach w Bytomiu i Wielowsi. Zgodnie ze zwyczajem cmentarz powstał z dala od ówczesnych zabudowań. Wytyczono go na niewielkiej działce w pobliżu drogi prowadzącej od miasta na południowy wschód, w kierunku Gliwic. Pierwszy pogrzeb odbył się na nim 17 marca 1822 roku. Pochowano wówczas Markusa Runkla, którego nagrobek zachował się do czasów współczesnych. W kolejnych latach, aż do wybuchu drugiej wojny światowej, na cmentarzu spoczęło kilkaset osób wyznania mojżeszowego. Jego teren kilkakrotnie powiększano, by ostatecznie objął on powierzchnię około 6200 metrów kwadratowych i kształt wydłużonego trapezu prostokątnego. W 1874 roku od strony zachodniej, przy wejściu na cmentarz, powstał niewielki, obecnie nieistniejący dom przedpogrzebowy. Dwie dekady później w jego sąsiedztwie wzniesiono nowy, stojący do dziś budynek, w którym znalazła się obszerna sala ceremonialna, pomieszczenia służące przygotowaniu zwłok do pogrzebu oraz mieszkanie dozorcy. Podczas drugiej wojny światowej, w 1940 roku, władze niemieckie przekazały nekropolię w zarząd miasta. Rozważano wówczas poszerzenie kosztem cmentarza drogi do Gliwic, jednak planów tych szczęśliwie nie zrealizowano. W 1945 roku nekropolia przeszła na własność Skarbu Państwa i uznana została za cmentarz komunalny. Z lat powojennych pochodzą groby w jej południowej części, głównie osób wyznania ewangelickiego. Od lat 70. XX wieku, kiedy zaprzestano pochówków, pozbawiony opieki cmentarz zaczął popadać w coraz większą ruinę. W latach 1982-1998 opiekę nad nim sprawowało Stowarzyszenie Miłośników Ziemi Tarnogórskiej. W 2010 roku cmentarz przejęło Starostwo Powiatowe w Tarnowskich Górach, a od 2011 roku w jego imieniu nekropolią opiekuje się Tarnogórska Fundacja Kultury i Sztuki. Od 2020 roku cmentarzem zajmuje się również Stowarzyszenie Gliwicka 66. Obecnie na terenie nekropolii zachowanych jest około 450 nagrobków. Są to zarówno tradycyjne macewy, jak też obeliski nawiązujące do form spotykanych na cmentarzach chrześcijańskich. Wykonane są głównie z piaskowca i białego marmuru. Wiele granitowych nagrobków padło łupem złodziei. Mogiły tworzą trzy główne kwatery, z czego dwie pierwsze przedzielone są centralną aleją, a ostatnia obejmuje tylko pojedyncze pochówki. Całość nekropolii jest otoczona murem z czerwonej cegły i kamienia. Od strony ulicy Gliwickiej cmentarz oddziela dawny dom przedpogrzebowy oraz dwie bramy i furty. Warta uwagi jest również zachowana grupa starodrzewia oraz charakterystyczne bluszcze. Cmentarz wraz z domem przedpogrzebowym i ogrodzeniem 7 stycznia 2021 roku został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa śląskiego pod numerem A/742/2021.

Podoba mi się

Podoba się

Trzeba się będzie wybrać, bo wygląda ciekawie

Trzeba będzie kiedyś zobaczyć

Podoba mi się

Fajna ciekawostka

Zamek w Ujeździe powstał w połowie XIII wieku z inicjatywy biskupów wrocławskich, lecz Ujazd wzmiankowany był po raz pierwszy już w bulli papieskiej Hadriana IV w 1155 roku. Lokacja osady nastąpiła z ramienia biskupa Wawrzyńca i za zgodą księcia opolskiego Kazimierza w 1222 roku. Rok później Wawrzyniec wydał dokument zezwalający wójtowi biskupiemu w Nysie na osadzenie w Ujeździe Niemców, przy czym zastrzegł sobie „locum curie”, co było pierwszą wzmianką o zamiarze budowy zamku. Po powstaniu w połowie XIII wieku rezydował w nim wyznaczony przez biskupa zarządca, ściągający podatki oraz dbający o bezpieczeństwo w okolicy. W 1370 roku biskup wrocławski Przecław, po przegranej wojnie z księciem opolskim Bolkiem III, zmuszony został do zburzenia fortyfikacji. Król czeski Karol IV Luksemburski, ówczesny pan Śląska oraz senior Bolka III doprowadził do ugody, ale warunkiem miało być między innymi zniesienie warownego charakteru zamku. Ujazd pozostawał w rękach biskupów wrocławskich do 1443 roku, po czym przeszedł we władanie księcia Bolka V. W 1524 roku zamek opisywany był jako ruina, sprzedana przez biskupa Jakuba Mikołajowi Dluhomilowi (Mikołajowi z Bielawy). W 1580 roku przebudowano go w stylu renesansowym, lecz prawdopodobnie został uszkodzony podczas wojny trzydziestoletniej w pierwszej połowie XVII wieku. Po 1729 roku właścicielem rezydencji został Henryk Sobek, który dokonał kolejnej gruntownej przebudowy, nadającej zamkowi cech barokowej rezydencji pałacowej. Od 1838 roku ostatnimi właścicielami budowli była rodzina książęca Hohenlohe. Upadek pałacu nastąpił w 1945 roku, podczas zdobywania miasta przez Armię Czerwoną. Zamek wzniesiono w zachodniej części osady, na południowo - zachodniej krawędzi płaskowyżu wznoszącego się nad dolinami rzeki Kłodnicy i jej północnego dopływu, strumienia Jordan. Od południa sąsiadował on z obwarowanym miastem, którego owalny w planie, pozbawiony baszt obwód o długości około 1000 metrów zajmował obszar około 7,3 ha. Obronę czynną Ujazdu umożliwiał ganek obrońców, początkowo osłonięty krenelażem, a zapewne wtórnie przedpiersiem z przeprutymi strzelnicami. Do miasta prowadziły dwie bramy (od wschodu i zachodu), z których jedna posiadała formę niskiego budynku z flankującą go wieżą. Obronność zamku i miasta wzmacniała bliskość dwóch potoków od wschodu i zachodu, a także rzeka Kłodnica od południa. Głównym i najstarszym elementem zamku była czworoboczna wieża o długości boków 8,4 metra, wzmocniona w narożach prostopadłymi przyporami. Jej zachodnia ściana stała się przed końcem XIII wieku odcinkiem kamiennego muru obwodowego zamykającego prostokątny dziedziniec o wymiarach 23 x 31,5 metra. Mur w partii fundamentowej wzniesiony był z granitowych eratyków i łamanych kamieni bazaltowych, spajanych silną zaprawą wapienną. Posiadał 2,2 metra grubości. W jego wschodniej kurtynie, na osi znajdującej się po przeciwnej stronie wieży, usytuowano bramę wjazdową. Na dziedzińcu nie odkryto co prawda śladów żadnej zabudowy mieszkalnej, lecz mogła ona znajdować się w południowej, niezachowanej części zamku lub była konstrukcji nietrwałej, drewnianej, czy też szachulcowej. Jej istnienie było konieczne, gdyż wieża o wewnętrznej przestrzeni jedynie 26 m2 nie mogła pełnić funkcji rezydencjonalnej. Zewnętrzną strefę obrony zamku stanowił rozbudowany system fortyfikacji ziemnych, składający się z dwóch suchych fos i dwóch ziemnych wałów, koncentrycznie otaczających zabudowę murowaną. Fosa wewnętrzna miała szerokość 12 metrów i głębokość 3 metrów, natomiast szerokość fosy zewnętrznej wynosiła od 10 do 20 metrów, przy głębokości wahającej się od 2,2 do 4 metrów. Pierwszy wał miał od 5 do 8 metrów szerokości, wał zewnętrzny do 13 metrów szerokości. Obwód zewnętrznych obwarowań obejmował obszar o 33 metrach szerokości na północy i 59 metrach szerokości po stronie zachodniej. W XIV wieku zamek odbudowany został w ramach starszego założenia ograniczonego obwarowaniami ziemnymi, jednak przy użyciu nowego materiału budowlanego, cegły placówki. Częściowo zachowany kamienny mur obwodowy nadbudowano ścianą ceglaną o szerokości 1,8 metra i bliżej nieznanej wysokości, a w południowej części zamku, która zniszczona była do fundamentów, wzniesiono całkiem nowy odcinek murów ceglanych. W narożu południowo - wschodnim i wzdłuż ściany wschodniej wybudowany został prostokątny w planie budynek o ścianach grubości około 1,6 metra, sprzężony konstrukcyjnie z murem obronnym zamku. Był to dom wielokondygnacyjny, przewyższający koronę murów, pełniący funkcje reprezentacyjno - mieszkalne. Jego budowa doprowadziła do zlikwidowania XIII-wiecznej bramy wjazdowej, którą zastąpiono nową o szerokości 2,1 metra, umieszczoną nieco dalej w północnej części ściany wschodniej.

Podoba się