Sergo Orjonikidze - Georgian Symbol of the Industrialization of the USSR
HTML-код
- Опубликовано: 4 фев 2024
- Sergo Orjonikidze, a prominent Soviet politician and statesman, played a significant role in the industrialization of the Soviet Union during the early 20th century. While he was not the sole symbol of industrialization, he was closely associated with the policies and initiatives that drove the Soviet Union's rapid industrial growth.
Orjonikidze served as a close associate of Joseph Stalin and held key positions in the Soviet government. He was the People's Commissar for Heavy Industry from 1932 until his death in 1937. In this role, he was responsible for overseeing and implementing the ambitious industrialization plans of the Soviet Union.
Under Stalin's leadership, the Soviet Union embarked on a series of Five-Year Plans aimed at transforming the country from an agrarian society into an industrial powerhouse. The goal was to rapidly develop heavy industries such as mining, steel production, and machinery manufacturing.
Orjonikidze played a crucial role in the execution of these plans. He was involved in setting production targets, mobilizing resources, and ensuring the construction of industrial infrastructure. He also played a part in the development of new industrial cities, such as Magnitogorsk and Stalingrad (now Volgograd).
Orjonikidze's commitment to industrialization and his zeal in implementing Stalin's policies made him a symbol of the Soviet Union's rapid transformation from an agrarian society to an industrialized nation.
However, it is important to note that while Orjonikidze was a key figure in the industrialization process, he was not the sole symbol or representative of this monumental effort. The industrialization of the Soviet Union was a collective endeavor involving numerous individuals, policies, and resources. Other figures such as Stalin himself, Vyacheslav Molotov, and Nikolai Voznesensky, among others, were also instrumental in driving the industrialization campaign.
"The single individual, who played the biggest role in creating the military-industrial complex in Russia was a Georgian man Sergo Orjonikidze (Grigory Konstantinovich Ordzhonikidze), who was the people's Commissar of heavy industries in the 1930's. He was apparently a brilliant manager and he played absolutely key role in organizing of the creation of the military-industrial complex of Russia." - Alexander Mercouris (Summer proxy war escalation w/ Levan Gudadze (Live) - The Duran).
The military-industrial complex in the Soviet Union emerged as a result of the country's focus on military preparedness and the production of armaments. The industrialization efforts and the development of heavy industries, overseen by figures like Orjonikidze, contributed to the growth and consolidation of the military-industrial complex.
While it is challenging to attribute the creation of the military-industrial complex to a single individual, it is clear that figures like Sergo Orjonikidze played important roles in the industrialization process, which in turn had implications for the development of the military-industrial complex in the Soviet Union.
Soundtrack: Georgian Music by Aslan Tlebzu (Circassian Musician);
Album: media/set/?s...
რა მიპასუხა ხელოვნურმა ინტელექტმა სერგო ორჯონიკიძის შესახებ - კაცი, რომელმაც სტალინთან ერთად საბჭოთა კავშირის ერების ინდუსტრიალიზაცია მოახდინა
სერგო ორჯონიკიძე იყო გამოჩენილი საბჭოთა პოლიტიკოსი და სახელმწიფო მოღვაწე, რომელმაც მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა საბჭოთა კავშირის ინდუსტრიალიზაციაში მე-20 საუკუნის დასაწყისში. მიუხედავად იმისა, რომ ის არ იყო ინდუსტრიალიზაციის ერთადერთი სიმბოლო, ის მჭიდრო კავშირში იყო იმ პოლიტიკასთან და ინიციატივებთან, რამაც გამოიწვია საბჭოთა კავშირის სწრაფი ინდუსტრიული ზრდა.
ორჯონიკიძე მსახურობდა იოსებ სტალინის ახლო თანამოაზრედ და საკვანძო თანამდებობებს იკავებდა საბჭოთა მთავრობაში. ის იყო მძიმე მრეწველობის სახალხო კომისარი 1932 წლიდან სიკვდილამდე - 1937 წელს. ამ თანამდებობაზე მას ევალებოდა საბჭოთა კავშირის ინდუსტრიალიზაციის ამბიციური გეგმების ზედამხედველობა და განხორციელება.
სტალინის ხელმძღვანელობით საბჭოთა კავშირმა დაიწყო ხუთწლიანი გეგმების სერია, რომელიც მიზნად ისახავდა ქვეყნის აგრარული საზოგადოებიდან ინდუსტრიულ სუპერძალად გადაქცევას. მიზანი იყო მძიმე მრეწველობის სწრაფი განვითარება, როგორიცაა სამთო, ფოლადის წარმოება და მანქანების წარმოება.
ორჯონიკიძემ გადამწყვეტი როლი ითამაშა ამ გეგმების განხორციელებაში. იგი ჩართული იყო წარმოების მიზნების დასახვაში, რესურსების მობილიზებაში და სამრეწველო ინფრასტრუქტურის მშენებლობის უზრუნველყოფაში. მან ასევე მიიღო მონაწილეობა ახალი ინდუსტრიული ქალაქების განვითარებაში, როგორიცაა მაგნიტოგორსკი და სტალინგრადი (ახლანდელი ვოლგოგრადი).
ორჯონიკიძის ინდუსტრიალიზაციისადმი ერთგულებამ და სტალინის პოლიტიკის განხორციელების მონდომებამ გახადა იგი საბჭოთა კავშირის სწრაფი ტრანსფორმაციის სიმბოლოდ აგრარული საზოგადოებიდან ინდუსტრიულ ერად.
თუმცა, მნიშვნელოვანია აღინიშნოს, რომ სანამ ორჯონიკიძე ინდუსტრიალიზაციის პროცესში მთავარი ფიგურა იყო, ის არ იყო ამ მონუმენტური ძალისხმევის ერთადერთი სიმბოლო ან წარმომადგენელი. საბჭოთა კავშირის ინდუსტრიალიზაცია იყო კოლექტიური მცდელობა, რომელშიც ჩართული იყო მრავალი პიროვნება, პოლიტიკა და რესურსი. ინდუსტრიალიზაციის კამპანიის წარმართვაში ასევე მონაწილეობდნენ ისეთი ფიგურები, როგორიცაა თავად იოსებ სტალინი, ვიაჩესლავ მოლოტოვი და ნიკოლაი ვოზნესენსკი.
„ერთადერთი პიროვნება, რომელმაც რუსეთის სამხედრო-სამრეწველო კომპლექსის შექმნაში უდიდესი როლი ითამაშა იყო ქართველი სერგო ორჯონიკიძე, რომელიც 1930-იან წლებში მძიმე მრეწველობის სახალხო კომისარი გახლდათ. ის, როგორც ჩანს, ბრწყინვალე მენეჯერი იყო და აბსოლუტურად საკვანძო როლი ითამაშა რუსეთის სამხედრო-სამრეწველო კომპლექსის შექმნის ორგანიზებაში“. - ალექსანდრე მერკურისი (Alexander Mercouris; Summer proxy war escalation w/ Levan Gudadze (Live) - The Duran).
საბჭოთა კავშირში სამხედრო-სამრეწველო კომპლექსი წარმოიშვა ქვეყნის სამხედრო მზადყოფნასა და შეიარაღების წარმოებაზე ორიენტირების შედეგად. ინდუსტრიალიზაციის მცდელობებმა და მძიმე მრეწველობის განვითარებამ, რომელსაც ორჯონიკიძე და შემდეგ სხვა მისი მსგავსი მოღვაწეები აკონტროლებდნენ, ხელი შეუწყო სამხედრო-სამრეწველო კომპლექსის ზრდას და კონსოლიდაციას.
მიუხედავად იმისა, რომ რთულია სამხედრო-სამრეწველო კომპლექსის შექმნა ერთ ინდივიდს მივაწეროთ, ცხადია, რომ სერგო ორჯონიკიძის მსგავსი მოღვაწეები მნიშვნელოვან როლს ასრულებდნენ ინდუსტრიალიზაციის პროცესში, რამაც თავის მხრივ გავლენა მოახდინა სამხედრო-სამრეწველო კომპლექსის განვითარებაზე საბჭოთა კავშირში.
ლევან ჭოტორლიშვილი წერს:
"რომ არა 1921 წლის გასაბჭოება, ამიერკავკასიის სამივე რესპუბლიკა დღეს გადანაწილებული იქნებოდა ირანის და თურქეთის სახელმწიფოებში.
არგუმენტები რომ 1801 წლამდეც ვარსებობდით შეზღუდული პოლიტიკური უფლებების მქონე "რაცხა კვაზი-დამოუკიდებელი" სამთავროების და სამეფოების სახით, არ მიიღება.
საქმე იმაშია რომ მეცხრამეტე საუკუნე არის ფეოდალური სახელმწიფოებიდან საბოლოოდ ნაციონალურ სახელმწიფოებზე გადასვლის ეპოქა. შესაბამისად ისტორიული საქართველოს და სომხეთის ტერიტორიები, რომლებიც თურქეთის ნაციონალურ სახელმწიფოში აღმოჩნდა, დღეს აღარ არსებობს არანაირი კვაზისახელმწიფოებრივი და კვაზისუვერენიტეტის ატრიბუტიკით.
ეს არის ბანალური ჭეშმარიტება რომელიც კარგად იცის ნებისმიერმა კვალიფიციურმა ქართველმა ისტორიკოსმა. მაგრამ სიმართლის თქმას პრაქტიკულად ვერავინ ბედავს. სანაცვლოდ არის სადღეგრძელოები და ყალბი პატრიოტული რიტორიკით ქულების ჩაწერა. საქართველო დღეს არსებობს მხოლოდ იმიტომ, რომ სსრკ არ იყო უნიტარული სახელმწიფო და დაიშალა მოკავშირე რესპუბლიკებად. თურქეთი კი უნიტარული სახელმწიფოა და მასში შემავალ ქურთულ უმცირესობას არ აქვს კვაზიდამოუკიდებლობის არანაირი ფორმალური ატრიბუტები. მითუმეტეს არ ექნებოდა საქართველოს. თავი რომ დავანებოთ იმ ფაქტს რომ ქართველების აბსოლუტური უმეტესობა დღეს იქნებოდა მუსლიმი და არ ეცოდინებოდა ქართული ენა.
საბჭოთა პროექტში მონაწილეობამ საქართველოს მისცა საშუალება შეენარჩუნებინა საკუთარი ენა, სარწმუნოება, ლიტერატურა. ჰქონოდა იმ პერიოდისთვის მოწინავე განათლების სისტემა და მეცნიერება. საბჭოთა პროექტში მონაწილეობის მეორე მხარე არის ბოლშევიკური რეპრესიები. თუმცა რეპრესიებს საქართველო ვერანაირად ვერ აცდებოდა. იმ შემთხვევაში თუ არ იქნებოდა სსრკ პროექტის ნაწილი, მას ელოდა ან ასიმილაცია ან გენოციდი ისლამური სამყაროს შიგნით."
აი ეს, რაც ლევანმა დაწერა, არის ბანალური ჭეშმარიტება. თუ ვინმეს არ მოსწონს, ამას არ აქვს მნიშვნელობა. ზოგს შეიძლება არ მოსწონს გრავიტაცია რომ არსებობს, მაგრამ ის მაინც არსებობს.
შემდეგ, რამდენიმე კარგი კომენტარი მოყვა ლევანის ამ პოსტს, მაგალითად გიორგი ხუციშვილმა დაწერა:
"მეც მაინტერესებდა ამხელა ოსმალეთს როგორ "წავართვით" ტერიტორიები. ან როგორ "ვებრძოდით". სინამდვილეში ოსმალეთი იყო დამარცხებული და მას სთხოვდნენ ტერიტორიების დათმობას. რათქმაუნდა დიდი იმპერიები არ ეუბნებოდნენ მე მომეციო, თავის კოლონიებზე გადაცემას ითხოვდნენ. იყო ოსმალეთის დაქუცმაცების იდეაც. ოსმალებმა ახალციხე გადააბარეს ერთი დღით ადრე ქართველებს, ვიდრე ამაზე სომხებს შეუთანხმდნენ. ბათუმი წაიღო ბრიტანეთმა, ითხოვდა მის "პორტო ფრანკოდ" გამოცხადებას. ლორე დაგვათმობინა ბრიტანეთმა, როგორც სომხეთის პროტექტორმა. ოსმალეთს მოგვიანებით შეესია საბერძნეთი, როგორც წაგებულს, ტერიტორიებს თხოვდა. დაიპყრო კიდეც ბევრი. აი ამ ბრძოლაში გამოიჩინა თავი ათათურქმა, გარეკა ბერძნები და ოსმალეთმა მოახერხა ტერიტორიების შენარჩუნება. ახლა ვიღაცას ჰგონია რომ რადგან ოსმალეთს "ვებრძოდით", მართლა გვქონდა გამართულ ოსმალეთთან ბრძოლის უნარი. ეს ბრძოლები იყო გამარჯვებულების მხრიდან ოსმალეთზე მიტანილი შეტევა პროქსი ძალებით, ოსმალეთის დაპყრობილი ხალხების შეიარაღება და მისევა. 1923 წლის მერე თურქეთი გაძლიერდა და შეგვჭამდა, მანამდეც ბევრს წაიღებდა რუსები რომ არ შემოსულიყვნენ. ბათუმი აიღო რუსის ოფიცერმა (ქართველმა გენერალმა გიორგი მაზნიაშვილმა - მეორე ქართველის სერგო ორჯონიკიძის დახმარებით) და ბოლშევიკი ჯარისკაცებით. რაებზეა საუბარი საერთოდ"...
ქართველები სადა ვბანაობთ მართლა ეგ კაი კითხვაა. საერთოდ არაფრის აზრზე არ ვართ. ყველაფერს განვიხილავთ და ვსწავლობთ დამახინჯებულად, ვიწრო ნაციონალისტური კუთხით და ვერ ვუყურებთ დიდ სურათს, რაც ჩვენ გარშემო ხდებოდა მსოფლიოში.
ვახტანგ ფიცხელაური წერს:
"ნახევარი საქართველო (სამცხე-ჯავახეთი, აჭარა, აფხაზეთი, გურია და ა.შ.) რუსეთის ხელით გვაქვს დაბრუნებული უკან, უშუალოდ რუსის ჯარის მონაწილეობით და მაგას რომ ამბობ, ეგო თავის ფარგლებში იბრუნებდაო... კაი კაცო... ბოლოს მაინც ხომ ჩვენ დაგვრჩა...
რუსეთი ცხრა ფრონტზე ებრძოდა ოსმალეთს და ეს ვიწრო ნაციონალისტური პრეტენზიები რა უბედურებაა? რატო ყველაფერი ჩვენს სასარგებლოდ არ დაუზავა რუსეთმაო... ეს არის ვიწრო ნაციონალისტური სიგიჟე. ლენინმა იმისი ნაწილი დაუბრუნა თურქეთს, რაც ისევ რუსეთის ხელით იყო შემოერთებული (გვქონდა), ეს გააკეთა ოსმალებთან ომის ხელახლა თავიდან ასაცილებლად, რომელიც თუ მოხდებოდა, ისევ ჩვენს კისერზე გაგრძელდებოდა 1922-ში და რევოლუციაგამოვლილ რუსეთს არ ჰქონდა მაშინ მაგისი ძალა, ჩვენ მითუმეტეს. მაგრამ აი ჩვენთვის რატომ ვერ მოიცალა, ბოლომდე უნდა დავეცვითო მაინც ამას იძახიან..."
სინამდვილეში როგორი მდგომარეობა იყო სამხრეთ კავკასიაში 1918-21 წლებში
ზოგიერთი ავრცელებს ისეთ დეზინფორმაციას, რომ თითქოს სტალინმა არ იცოდა როგორ ნაწილდებოდა სამხრეთ კავკასიაში მენშევიკების დამარცხების შემდეგ ტერიტორიები რესპუბლიკებს შორის. თითქოს ორჯონიკიძემ თვითნებურად, სტალინთან შეუთანხმებლად გადასცა ან გადმოსცა ვინმეს რამე ტერიტორია. რა თქმა უნდა სტალინმა ყველაფერი იცოდა. მაგრამ საქმე ცოტა სხვანაირადაა, ვიდრე ისე, რომ თითქოს "ბოროტმა და მოღალატე ქართველებმა დაანიავეს ქართული მიწები".
1918-21 წლების საქართველოს ტერიტორიის რუკას რომ ავრცელებენ ხოლმე, გეგონება დავითი ადგა ფეხზე და ნიკოფსიიდგან დარუბანდამდის გადაჭიმა საქართველოს იმპერიაო ისეთი მდგომარეობაა. სინამდვილეში ამ წლებში სამხრეთ კავკასიაში იყო სამკვდრო-სასიცოცხლო დაპირისპირება აზერბაიჯანელებს, სომხებს და ქართველებს შორის. სამივე ეს ხალხი წერდა და ავრცელებდა რუკებს, სადაც თავიანთ ტერიტორიებს ბერავდნენ იმდენად, რომ სიგიჟემდე მიდიოდა ეს ყველაფერი და აბსურდამდე. ამ დროს ოსმალ-თურქებსაც თავიანთი ამბიციები ჰქონდათ და თავისას ცდილობდნენ. ტაო-კლარჯეთს რომ ხაზავენ საქართველოს ტერიტორიად და ტრაპიზონამდე გადიან, მაგ ტერიტორიებს შეგვარჩენდნენ კი არა, თურქეთს აჭარა და გურია მიჰქონდა და სამცხე-ჯავახეთზეც იწევდა.
როცა სამხრეთ კავკასიის სამივე რესპუბლიკა აღებული იქნა ბოლშევიკების მიერ, ისე გადაწყდა ტერიტორიული პრობლემები რომ არცერთი ეთნოსი არ აჯანყებულიყო. მაგალითად სომხეთი სრულად ითხოვდა ლორეს, რაც მოიცავდა ქვემო ქართლის დიდ ნაწილსაც.
მაგრამ ლორე ორად გაყვეს. ის ნაწილი, რაც ახლა ქვემო ქართლის დიდ ნაწილს მოიცავს ჩვენ დაგვიტოვეს და მეორე ნახევარი სომხეთს მისცეს.
აზერბაიჯანში ისე მოხდა, რომ 100 წლით მისცეს ის ტერიტორიები და მერე უნდა დაგვბრუნებოდა.
ეგეც იმიტომ მისცეს რომ იქაური მუსლიმი მოსახლეობა ბორგავდა აზერბაიჯანად გვირჩევნია მოვიაზრებოდეთო. და აჯანყებას მოერიდნენ.
აჭარა თურქეთს მიჰქონდა და ძლივს გამოგლიჯეს ხელიდან სერგო ორჯონიკიძის ჯარმა გიორგი მაზნიაშვილის მეთაურობით.
და საერთოდ, ეგ ტერიტორიული გადანაწილება რომ ხდებოდა სამხრეთ კავკასიის რესპუბლიკებს შორის, ცალკე ქვეყნებს, ცალკე რესპუბლიკებს კი არ მისცეს ეს ჩვენი ტერიტორიები. ერთიანი ქვეყანა შექმნეს - "სამხრეთ კავკასიის საბჭოთა ფედერაციული რესპუბლიკა" - დედაქალაქად ბაქო ან ერევანი კი არა, თბილისი გამოაცხადეს, ქართველებს დაუმორჩილეს მთელი სამხრეთ კავკასია - მთელი სამხრეთ კავკასია დაუქვემდებარეს თბილისს. თბილისი გამოცხადდა მაგ ერთიანი სახელმწიფოს დედაქალაქად და მისი მმართველი გახდა სერგო ორჯონიკიძე.
და მერე მაგ სახელმწიფომ (სამხრეთ კავკასიის ფედერაციულმა რესპუბლიკამ დედაქალაქით თბილისი), რუსეთმა, ბელორუსმა და უკრაინამ 1922 წელს ჩამოაყალიბეს საბჭოთა კავშირი.
და საბჭოთა კავშირში რომ შევედით ანუ ჩამოვაყალიბეთ, დამოუკიდებლობა კი არ დაგვეკარგა, არამედ ისეთ წევრად ვიყავით 1922 წლიდან 1936 წლამდე, როგორც არის ახლა ევროკავშირში იტალია.
ანუ თან დამოუკიდებელია, თან კავშირშია - კონ-ფედერაციული წესით.
და 1936 წელს იმიტომ გახდა საჭიროება რომ გაერთიანებულიყო ერთიან ფედერაციად, ერთიან ქვეყნად საბჭოთა კავშირი და კონ-ფედერაციიდან გარდაქმნილიყო ფედერაციად (რომელშიც შევიდოდა 15 რესპუბლიკა, როგორც მაღალი სუვერენიტეტის რეგიონები, მაგრამ არა მთლად დამოუკიდებლები), რომ უკვე იცოდა ენკავედემ (კაგებეს წინამორბედმა ორგანიზაციამ) რომ მეორე მსოფლიო ომი იწყებოდა და საჭირო იყო სასწრაფო და ძლიერი გადაორგანიზება, იმისთვის, რომ ძლიერი ვერტიკალი შექმნილიყო და უფრო დიდი შანსები გვქონოდა, რომ გაგვეძლო ერთიანი ევროპის (გერმანიის ქვეშ გაერთიანებულის) შემოტევისთვის.
იხილეთ: რუკა ენდრიუ ანდერსენის ნაშრომიდან: "Georgia and the International Treaties of 1918 - 1921 Paperback - June 17 2018" - by Andrew Andersen (Author);
სერგო ორჯონიკიძე, გიორგი მაზნიაშვილი, აჭარა, ლორე, ჰერეთი და ტაო
ხარაგაულელ კაცს, რომელიც ახალგაზრდობაში ჭიათურის მაღაროელი იყო, ცნობილ კომუნისტს და მსოფლიო სოციალისტური რევოლუციის თანაავტორს - სერგო ორჯონიკიძეს ახლა ლიბერალები ერთმნიშვნელოვნად მოღალატედ მოიხსენიებენ. ლიბერალებმა ასე არ უნდა მოიხსენიონ ის იმიტომ, რომ სერგო მათ ჰგავდა. ლიბერალებს თუ დღეს მსოფლიო ლიბერალიზმის დასამყარებლად და გეი-სამოთხის შესაქმნელად საქართველოს სახელმწიფო ინტერესები და სუვერენიტეტი არაფრად უღირთ და მზად არიან პირდაპირ აშშ-მ გვმართოს, ასე იყო სერგოც -
სერგოსაც უნდოდა მსოფლიო პროლეტარიატის მმართველობა, დიდი იდეები აწუხებდა, სოციალისტურ, სამართლიანად მოწყობილ მსოფლიო სამოთხის დამყარებაზე ოცნებობდა და ამისთვის საქართველოს სახელმწიფო ინტერესების და სუვერენიტეტის გაწირვა დიდ პრობლემად არ მიაჩნდა. ამ დიდი იდეების მისაღწევად მზად იყო რუსეთსაც კი პირდაპირ ემართა საქართველო. ასე რომ ლიბერასტები და სერგო ამაში ერთმანეთს გაჭრილი ვაშლივით ჰგვანან, მაგრამ სერგო ბევრად უკეთესი იყო ამათზე და გეტყვით რატომ.
მაგალითად ბევრმა არ იცის რომ ორჯონიკიძის ინიციატივა იყო დიდ გენერალ გიორგი მაზნიაშვილთან თანამშრომლობა. საქართველოს მენშევიკური მთავრობა რომ გაიქცა, აჭარაში თურქები შევიდნენ. ორჯონიკიძემ მისწერა მაზნიაშვილს და შესთავაზა აჭარის გამოხსნა და ქართველ მოხალისეებს ბოლშევიკების არმია დაახმარა. ფარულად მოქმედებდნენ ბოლშევიკები ქართველების ხელით, არაოფიციალურად, რომ ახალი რუსეთ-თურქეთის ომი არ გამოეწვიათ. ეგ ცნობილი ისტორიული ფაქტია. ორჯონიკიძემ მისწერა მაზნიაშვილს - როგორც მენშევიკი გენერალი კანონის მიხედვით დახვრეტას ექვემდებარები და ნებისმიერს შეუძლია დაგხვრიტოს, ამიტომ ჩვენს მხარეზე გადმოდი, ჩვენს სამსახურში ჩადექი და აჭარიდან თურქები გავყაროთო. ზუსტად მაგაზე უპასუხა მაზნიაშვილმა - "მე არც მენშევიკი და არც ბოლშევიკი გენერალი არა ვარ, მე ქართველი გენერალი ვარ"-ო.
ამის შემდეგ შეთანხმდნენ, სასწრაფოდ შეადგინეს გეგმა, დარჩენილ ქართულ ჯარს და მოხალისეებს ჩაუდგა სათავეში მაზნიაშვილი, ბოლშევიკების ჯარიც დაემატა, ვითომ ისინიც ქართულ ჯარში შედიოდნენ და ერთიანი ძალებით გაყარეს თურქები აჭარიდან.
რაც შეეხება ლორეს და ჰერეთს. ორჯონიკიძეს (და სტალინს) აბრალებენ რომ მოკიდა თითქოს ხელი ორ ქართულ რეგიონს თითქოს სერგომ და უფეშქაშა ჩვენს საყვარელ მეზობლებს - სომხებს და აზერბაიჯანელებს. სინამდვილეში ლორე არ იყო საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ტერიტორია. ის იყო სადავო ტერიტორია საქართველოს რესპუბლიკასა და სომხეთის რესპუბლიკას შორის და მარტო დღევანდელი სომხეთის მიწას კი არა ქვემო ქართლის ნაწილსაც მოიცავდა. მისი მთავარი ცენტრი კი შულავერი იყო. ლორე სომხებს კი არ გადასცეს, არამედ შუაზე გაყვეს - ნახევარი ჩვენ მოგვცეს და ნახევარი სომხებს.
რაც შეეხება ჰერეთს, ბოლო 400 წლის განმავლობაში ჰერეთი არ ყოფილა საქართველოს შემადგენლობაში, შაჰ აბასმა ჩამოაჭრა კახეთს. არც ერეკლეს დროს, არც რუსეთის იმპერიაში და არც 1918-21 წლებში ჰერეთი ჩვენს შემადგენლობაში არ ყოფილა. იქ დაღესტნელები სახლობდნენ უდიდესწილად და დამოუკიდებლობის პერიოდში (1918-21 წლებში) სადავო ტერიტორია იყო საქართველოსა და აზერბაიჯანს შორის და ორივე მხარე ცდილობდა იქ მცხოვრები დაღესტნელების მიმხრობას რომ ჰერეთი მიესაკუთრებინა. რადგან დაღესტნელები მუსლიმები იყვნენ და იქ დომინანტურად სახლობდნენ, ამიტომ ისევ აზერბაიჯანის შემადგენლობაში დატოვება მიიჩნიეს მიზანშეწონილად ზედმეტი გართულებების თავიდან არიდებისთვის.
რაც შეეხება ტაოს, მაგ ტერიტორიაზე თურქებმა თავისი ჯარი ჩააყენეს, მოასწრეს და გამაგრდნენ. აჭარა დავათმობინეთ, მაგრამ უკვე მაგ მიწისთვის თურქები ბოლომდე იბრძოლებდნენ და ახლად წარმოქმნილი კომუნისტური ძალა მოერიდა დიდ რეგიონულ კონფლიკტს და თურქებთან მასშტაბური ომის გაჩაღებას, ამიტომ მოილაპარაკეს და ამ მიწის სანაცვლოდ ყირიმი დაათმობინეს თურქეთს. მაგრამ ეს მიწა საბჭოთა კავშირის ქართველ შემქმნელებს და ელიტას არასოდეს დავიწყებია. სტალინი ელოდა შესაბამისი მომენტის შერჩევას, როცა თურქეთში შეჭრა ყველაზე მომგებიანი და გარანტირებულად წარმატებული იქნებოდა. მას ჰქონდა გეგმა, რომ მეორე მსოფლიო ომის დასრულების შემდეგ დაებრუნებინა ეს მიწები, მაგრამ როცა შეჭრას აპირებდა თურქეთი ბრიტანულმა და ამერიკულმა ელიტამ გადაარჩინა და სასწრაფო წესით შეიყვანეს "ნატო"-ში 1952 წელს.
ნამდვილ ისტორიულ წყაროებს თუ გაეცნობით ბევრ საინტერესო ფაქტს აღმოაჩენთ. დასავლეთის პროპაგანდისტულმა არხებმა სრული ფალსიფიკაცია მოახდინეს საქართველოს ისტორიის და მოსახლეობა დააჯერეს, რადგან 99% ისტორიის წიგნს კი არ კითხულობს, დოკუმენტურ ფილმებს უყურებს.
მადლობა გიორგი ჯანაძეს საინტერესო ინფორმაციებისთვის.
🥂💒❤💯💯💯💯💯💯
საბჭოთა ეკონომიკური სასწუალის მამა ❤️🙌