Dzień dobry, z tej strony Luiza Krolczuk. Uprzejmie dziękuję za tę rozmowę. Dziękuję za słowa o mojej pracy. Ta praca ze słowem Marii Montessori jest bardzo ważnym wydarzeniem w moim życiu prywatnym i zawodowym. Jako mama trójki dzieci, ale również jako osoba dorosła, skonstruowana przez małą Luizę, dowiedziałam się wiele o sobie jako mamie i jako człowieku. Dziękuję losowi za możliwość pracy w tak wspaniałym zespole, pod redakcją pani Sylivii Camardy i Aleksandry Małek.
Wspaniały kanał! Bardzo wartościowa rozmowa. Metoda powinna być szeroko propagowana w edukacji. Nie rozumiem tylko , dlaczego obecnie jest tak pominięta w edukacji dzieci z niepełnosprawnością intelektualną. Przecież to na tej grupie dzieci Maria Montessori oparła swoje badania i opisała metodę.
Dzien dobry Panstwu, przypadkiem tu weszlam. Bardzo dziekuje za rozmowe. Wydaje mi sie, ze dobrze pamietam, iz Pani Maria M. sama nie zajmowala sie wychowaniem wlasnych dzieci- smutne. Serdecznie pozdrawiam!
Dzień dobry, nieprawda. Niestety, jest to informacja bardzo chętnie i niesprawiedliwie powielana, wynikająca z bardzo małej wiedzy nie tylko o teorii, ale i o życiu prywatnym Marii Montessori. Syn Marii Montessori, Mario, urodził się z nieślubnego związku, który był również mezaliansem. Partner Marii Montessori - Giuseppe Montesano - pochodził z bogatszej i wyżej postawionej społecznie rodziny. Mario został odebrany matce i przekazany na wychowanie do rodziny na wieś, aby nie plamił honoru samego Giuseppe Montesano i jego rodziny, ponieważ rodzice Giuseppe zadecydowali o jego ślubie z kobietą z ich sfer. Należy pamiętać, że były to czasy zupełnie innej mentalności i innego porządku społecznego, niż dzisiaj. Przez kilka lat, kiedy chłopiec pozostawał na wychowaniu u rodziny na wsi, Maria regularnie go odwiedzała, podając się za jego kuzynkę, jednak chłopiec bardzo szybko domyślił się, że to jego mama. Od momentu, kiedy Marii Montessori udało się odzyskać opiekę nad dzieckiem, matka i syn byli praktycznie nierozłączni i wspólnie realizowali dzieło nowej edukacji, pracując wspólnie w szkołach. Po śmierci matki Mario kontynuował jej dzieło, zajmując się między innymi publikacją jej książek.
bliska mi jest myśl, że boże narodzenie tak rozczula ludzi, bo jest o rodzeniu się dziecka. i że w każdych narodzinach ludzie odnajdują tę samą radość. ta myśl jest tuż obok porównania , że każde dziecko jest jak mesjasz, szansa odkupienia dla dorosłych, odnalezienia się, zatrzymania, odnowienia. w idei Montessori wyłaniającej się z tej rozmowy jest dla mnie za dużo struktury i powinności (jak z tą rozsypaną mąką, która jest chaosem i marnotrawstwem). niemniej dziękuję za nią
Zawieszenie Dziecka na konkrecie - chropowatym, zimnym, czerwonym lub głośnym jest hamulcem w rozwoju abstrakcyjnym, pojęciowym. Działanie praktyczne: Może polegać na przekładaniu dźwigni w dwie strony. W nieskończoność. Moje Dziecko nie chciało takich zabaw. Dobrze, że zaufałam Jego naturalnym potrzebom rozwojowym. Nie chciało widocznie tej "wolności". Na rzecz logiki, wnioskowania. Myślenia. Tego, co w głowie. Książki były i są Jego WOLNOŚCIĄ. Nie trzeba wydawać majątku na te "wolnościowe klamoty". Książka to praca nad wyobraźnią. Gdzie patyczek może być wszystkim. Bez granic kosmosu.
Kosmiczny cel człowieka - to propozycja nie z tego świata. Z taką propozycją, a właściwie misją (realizacji Królestwa Bożego na Ziemi) przyszedł na świat Jezus Chrystus. Przyszedł na świat w Imieniu BOGA, który jest miłością, ale… czy ludzie uważający siebie za wierzących, chcą realizacji tego „kosmicznego” celu na Ziemi? A przecież Jezus Chrystus radził nam modlić się do BOGA-Ojca o PRZYJŚCIE Królestwa (a nie o zabranie nas do Królestwa). Historia jest „tylko” czasem doczesnym, danym człowiekowi na przejście drogi „od raju utraconego do raju odzyskanego” (na Ziemi).
Dzień dobry, z tej strony Luiza Krolczuk. Uprzejmie dziękuję za tę rozmowę. Dziękuję za słowa o mojej pracy. Ta praca ze słowem Marii Montessori jest bardzo ważnym wydarzeniem w moim życiu prywatnym i zawodowym. Jako mama trójki dzieci, ale również jako osoba dorosła, skonstruowana przez małą Luizę, dowiedziałam się wiele o sobie jako mamie i jako człowieku. Dziękuję losowi za możliwość pracy w tak wspaniałym zespole, pod redakcją pani Sylivii Camardy i Aleksandry Małek.
Pani Luizo, najserdeczniej dziękuję za te piękne przekłady wspaniałych książek. Pozdrowienia dla Pani i dzieci!
@@k3podcastdariuszabugalskiego Dziękuję za to wirtualne spotkanie. Dziękuję za pozdrowienia i życzę pomyślnych wiatrów w eterze!
Wspaniały kanał! Bardzo wartościowa rozmowa. Metoda powinna być szeroko propagowana w edukacji. Nie rozumiem tylko , dlaczego obecnie jest tak pominięta w edukacji dzieci z niepełnosprawnością intelektualną. Przecież to na tej grupie dzieci Maria Montessori oparła swoje badania i opisała metodę.
Serce rośnie słuchając. Vivre philosophiqument❤🧠!
Dziekuje serdecznie 😊 , pozdrawiam 👍
Extra
Dzien dobry Panstwu,
przypadkiem tu weszlam. Bardzo dziekuje za rozmowe.
Wydaje mi sie, ze dobrze pamietam, iz Pani Maria M. sama nie zajmowala sie wychowaniem wlasnych dzieci- smutne.
Serdecznie pozdrawiam!
Dzień dobry, nieprawda. Niestety, jest to informacja bardzo chętnie i niesprawiedliwie powielana, wynikająca z bardzo małej wiedzy nie tylko o teorii, ale i o życiu prywatnym Marii Montessori. Syn Marii Montessori, Mario, urodził się z nieślubnego związku, który był również mezaliansem. Partner Marii Montessori - Giuseppe Montesano - pochodził z bogatszej i wyżej postawionej społecznie rodziny. Mario został odebrany matce i przekazany na wychowanie do rodziny na wieś, aby nie plamił honoru samego Giuseppe Montesano i jego rodziny, ponieważ rodzice Giuseppe zadecydowali o jego ślubie z kobietą z ich sfer. Należy pamiętać, że były to czasy zupełnie innej mentalności i innego porządku społecznego, niż dzisiaj. Przez kilka lat, kiedy chłopiec pozostawał na wychowaniu u rodziny na wsi, Maria regularnie go odwiedzała, podając się za jego kuzynkę, jednak chłopiec bardzo szybko domyślił się, że to jego mama. Od momentu, kiedy Marii Montessori udało się odzyskać opiekę nad dzieckiem, matka i syn byli praktycznie nierozłączni i wspólnie realizowali dzieło nowej edukacji, pracując wspólnie w szkołach. Po śmierci matki Mario kontynuował jej dzieło, zajmując się między innymi publikacją jej książek.
bliska mi jest myśl, że boże narodzenie tak rozczula ludzi, bo jest o rodzeniu się dziecka. i że w każdych narodzinach ludzie odnajdują tę samą radość. ta myśl jest tuż obok porównania , że każde dziecko jest jak mesjasz, szansa odkupienia dla dorosłych, odnalezienia się, zatrzymania, odnowienia. w idei Montessori wyłaniającej się z tej rozmowy jest dla mnie za dużo struktury i powinności (jak z tą rozsypaną mąką, która jest chaosem i marnotrawstwem). niemniej dziękuję za nią
Mam Czwórkę Dzieci i bardzo często powtarzam że to moi Najwięksi Pedagodzy❤
CZlowiel jest miłością. Nie spotkal sie z nia przypadkowo.
Z zainteresowaniem słucham kolejnych rozmów 😊👍, chciałabym wesprzeć, z tym że nie mam przekonania do Patronite. Czy jest inna możliwość?
Dziękuję! Chyba tylko taka, żeby się spróbować przekonać do Patronite:) Pozdrawiam Panią serdecznie:)
Nie jestesmy wladcami tej ziemi .
Niczego sami nie robimy .
Szkoda ,że wartosci Montessori są tylko wykorzystane w szkolach prywatnych.
Zawieszenie Dziecka na konkrecie - chropowatym, zimnym, czerwonym lub głośnym jest hamulcem w rozwoju abstrakcyjnym, pojęciowym. Działanie praktyczne: Może polegać na przekładaniu dźwigni w dwie strony. W nieskończoność. Moje Dziecko nie chciało takich zabaw. Dobrze, że zaufałam Jego naturalnym potrzebom rozwojowym. Nie chciało widocznie tej "wolności". Na rzecz logiki, wnioskowania. Myślenia. Tego, co w głowie. Książki były i są Jego WOLNOŚCIĄ. Nie trzeba wydawać majątku na te "wolnościowe klamoty". Książka to praca nad wyobraźnią. Gdzie patyczek może być wszystkim. Bez granic kosmosu.
Czytam trzeci raz i nie wiem o co chodzi. Mogę prosić o "rozwinięcie"? :)
Pani Joanno, no jasne: trzeba podążać za dzieckiem. Serdecznie Panią pozdrawiam.
@@k3podcastdariuszabugalskiego Dziękuję za spotkania z Panem i Gośćmi. K3 i jeszcze, jeszcze wyżej.
Kosmiczny cel człowieka - to propozycja nie z tego świata.
Z taką propozycją, a właściwie misją (realizacji Królestwa Bożego na Ziemi) przyszedł na świat Jezus Chrystus.
Przyszedł na świat w Imieniu BOGA, który jest miłością, ale… czy ludzie uważający siebie za wierzących, chcą realizacji tego „kosmicznego” celu na Ziemi?
A przecież Jezus Chrystus radził nam modlić się do BOGA-Ojca o PRZYJŚCIE Królestwa (a nie o zabranie nas do Królestwa).
Historia jest „tylko” czasem doczesnym, danym człowiekowi na przejście drogi „od raju utraconego do raju odzyskanego” (na Ziemi).
Dzień dobry!
Pięknie wyrażone myśli .
Dziękuję.