Μαρία Φαραντούρη - Η παντέρμη

- Απο το αρχείο της ΕΡΤ -
Τίτλος : Η παντέρμη - 1967
Στίχοι : Federico Garcia Lorca
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση : Μαρία Φαραντούρη 1967
Σκάβουν το χώμα οι πετεινοί
σκάβουν ζητώντας την αυτή
την ώρα που στα σκοτεινά
βγαίνει η Παντέρμη και γυρνά.
Μαύρη μαυρίλα ειν' η ψυχή της
κι ωχρό μπακίρι το πετσί της
τα στήθια της ωσάν τ' αμόνια
που τα χτυπούν χωρίς συμπόνια.
Παντέρμη, τι ζητάς εδώ
μόνη σου δίχως σύντροφο;
Κι αν είναι κάτι που ζητώ
πε μου, σε γνοιάζει εσένανε;
Ζητάω εκείνο που ζητώ
ζητάω την ίδια εμένανε.
Παντέρμη, πες ποιος ο καημός σου
ποιος ο αγιάτρευτος καημός σου;
Ποιος ο καημός μου;
Μαύρη πίσσα εγίνη η λινή μου η πουκαμίσα
και μες στο σπίτι σαν τρελή
σούρνω το ξέπλεκο μαλλί.
Παντέρμη, λούσε το κορμί σου
λουσ' το χελιδονόνερο
κι άσε κυρά μου την ψυχή σου
ασ' τη να βρει αναπαμό.
Άχου, τσιγγάνικες ψυχές
κι ολόκρυφες νεροσυρμές
πίκρες μαζί και θάματα
στα μακρινά χαράματα.

[@monte-verdianopapasyriopou9201]

ανατριχίλα βρε παιδιά!

[@georgesyrimis3583]

Να γιατί δεν έχουμε όπερα στην Ελλάδα. Έχουμε Φαραντουρη.

[@juliarequiao1319]

Actually theodorakis himself composed a couple of operas

[@petrokotsyfas]

Μαρία είσαι αξεπέραστη! Αυτό σου το τραγούδι είναι ανεπανάληπτο, κανένας/μια δεν είναι ικανός/η να το επαναλάβει.

[@ntinoskaradinos5296]

Costas Margetis
Μαρία είσαι η δική μας Αγία και η δική μας Παναγία. Μαρία, είσαι πάνω και από τη ζωή μας.

[@user-rb4tr3ml9m]

ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΗ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ❤

[@ilgatto2650]

Ποιος απιστευτος εκανε dislike???? Προκειται για ενα απο τα ωραιοτερα τραγουδια που εχουν γραφτει ποτε με μια απιστευτη ερμηνεια !!!

[@FROSSOK]

Επική, αξεπέραστη ερμηνεία!!!

[@user-ge7yw3ul7r]

Είναι συγκλονιστική ή Μαρία!!

[@denissanoe]

Ανυπέρβλητη

[@Ikariada]

Ντοκουμέντο ανεκτίμητης αξίας!
Σ' ευχαριστώ πολύ για την ανάρτηση!

[@rodorodarakis7463]

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[@bobdowling3083]

Polo omorphi,sagapao.!!!!!💓💓💓

[@ROBINdulce]

Las piquetas de los gallos
cavan buscando la aurora,
cuando por el monte oscuro
baja Soledad Montoya.
Cobre amarillo, su carne,
huele a caballo y a sombra.
Yunques ahumados sus pechos,
gimen canciones redondas.
Soledad, ¿por quién preguntas
sin compaña y a estas horas?
Pregunte por quien pregunte,
dime: ¿a ti qué se te importa?
Vengo a buscar lo que busco,
mi alegría y mi persona.
Soledad de mis pesares,
caballo que se desboca,
al fin encuentra la mar
y se lo tragan las olas.
No me recuerdes el mar,
que la pena negra, brota
en las tierras de aceituna
bajo el rumor de las hojas.
¡Soledad, qué pena tienes!
¡Qué pena tan lastimosa!
Lloras zumo de limón
agrio de espera y de boca.
¡Qué pena tan grande! Corro
mi casa como una loca,
mis dos trenzas por el suelo,
de la cocina a la alcoba.
¡Qué pena! Me estoy poniendo
de azabache carne y ropa.
¡Ay, mis camisas de hilo!
¡Ay, mis muslos de amapola!
Soledad: lava tu cuerpo
con agua de las alondras,
y deja tu corazón
en paz, Soledad Montoya.
Por abajo canta el río:
volante de cielo y hojas.
Con flores de calabaza,
la nueva luz se corona.
¡Oh pena de los gitanos!
Pena limpia y siempre sola.
¡Oh pena de cauce oculto
y madrugada remota!

[@IraR68]

[@kostasbr51]

Las piquetas de los gallos
cavan buscando la aurora
cuando por el monte oscuro
baja Soledad Montoya.
.
Cobre amarillo su carne
huele a caballo y a sombra.
Yunques ahumados sus pechos
gimen canciones redondas.
.
(F. G. Lorca: Romance de la pena negra)