Kochani, rozumiem, że niektórych z Was denerwuje to, że w tym nagraniu często używałam zwrotu OK. To nagranie jest z 2016 roku, a ja już od dłuższego czasu tak nie mówię. Natomiast tu już musi zostać tak jak jest.
Nie podoba mi się że Pani wspomina wyłącznie o roli matki w życiu córki. A co z rolą ojca, która jest fundamentalna dla dziewczynki i przyszłej kobiety. Z tego co Pani mówi tylko odrzucenie matki jest przyczyną borderline.
Nie odrzucenie przez matkę, lecz przez głównego opiekuna, którym najcześciej jest matka. Zgadzam się jak najbardziej, że rola ojca jest niezwykle ważna dla dziewczynki.
Czy zatem po rozwodzie odpowiedzialność za to czy córka jest borderline jest pi stronie matki z którą mieszka? A tata po rozwodzie nie interesuje się córką i to nie ma znaczenia? Przepraszam czuję że ojciec może się wypisać na dziecko i ono nie będzie borderline. Tak to wybrzmiewa w Pani wypowiedzi.
Czy Twoja córka ma zdiagnozowane borderline czy obawiasz się, że obecna sytuacja może to w niej wywołać? Jeśli tata po rozwodzie nie interesuje się córką, to ma to ogromny wpływ na nią. W jednym nagraniu nie ma możliwości omówić wszystkich możliwych scenariuszy.
Diagnoza to zaburzenie osobowości. Obserwacja w kierunku borderline. Od 4 lat bez taty. Jesteśmy po rozwodzie 10 lat i przez jakiś czas z tatą był kontakt a potem się ich relacja popsuła. Wychowuje ja sama. Możliwe że daleko mi do ideału ale nie sądzę bym sprawiła że poczuła się odrzucona przeze mnie. Jest mi ciężko i to bardzo. Jestem z tym sama.
OSKAR - w kategorii najosobistszy scenariusz, nienachalny reżyser, aktor pierwszoplanowy, lektor charakterystyczny. Nagroda specjalna za urok, uśmiech, bezpretensjonalność i błysk w oku. DZIĘKUJĘ.
Jestem osobą z tymi problemami.Niestety uświadomiłam sobie, że zafundowałam swoim dzieciom ten sam los.Przeżyłam już pół wieku i tak póżno to odkryłam.Dzięki takim ludziom jak Pani Magdalena mogę coś dla siebie zrobić .A co z moimi okaleczonymi dziećmi.Swiadomośc ,że zrobiłam im krzywdę jest nie do zniesienia.Może jakiś film na ten temat.
Uświadomiłas mi,że tez mam ten problem i doszłam do krawędzi.Jak sobie pomóc? Jak zając się sobą?Chodzi mi o takie techniczne kwestie.Jestem uzależniona emocjonalnie od pewnej osoby i całe moje życie krąży wokół niej.Ona zaś doskonale sobie radzi i bierze tyle,ile potrzebuje w danej chwili a potem mnie odsuwa.Nadszedł ten moment,kiedy już dłużej nie mogę i potrzebuję wskazówki od czego zacząć myśląc już teraz o sobie-nie o nim.Dziękuję za otuchę,którą poczułam po obejrzeniu filmu.
Dlatego sama nie mam dzieci -;( nie mogłabym zrobić tego co zrobili mi rodzicie jakimś małym istotom (4 lata pracy nad sobą, płaczu krzyków - teraz jest juz Ok, doszłam do punktu gdzie myśle ze jest mi ze mną dobrze i nie potrzebuje nikogo zeby byc szczęśliwa a jak sie ktoś trafi to oczywiście przypatrze sie temu)
Cierpię na borderline i jak oglądam ten film to płaczę, bo wiem że to prawda... To jest straszne, jak jakieś fatum ciażące na moim życiu. Pustka w środku i takie poczucie czy faktycznie tu jestem czy mnie nie ma. Trzymam kciuki za wszystkich cierpiących i wierzę, że wam uda się wejść w normalne funkcjonowanie.
Może należałoby zaczynać takie filmiki od słów , że tak jak każdy człowiek jest inny , tak każdy człowiek z borderem jest inny i nie zawsze każdy ma te same objawy, nie każdy ''tupie nóżką i krzyczy jak dziecko'' jak to przedstawiłaś w powyższym filmiku.
latajacedywany Jak u mnie np ja nie tupie nozka, a bardzo czesto opuszczam, zanim sama zostane opuszczona. i praktycznie przez to zostaje sama, bo mimo, ze mam ludzi dookola, relacje z nimi sa zazwyczaj plytkie, czesto zaklamane. jedyna osoba ktorej udalo sie do mnie dotrzec to mój facet. otworzyl mi serce swoim dobrem, choc tez mnie triggeruje, bo ma cechy narcysty. mam ogromny lęk przed ludzmi. tak więc potwierdzam, nie kazdy z borderem zachowuje się tak samo. chociaz nie mam stwierdzonego, mam pewne cechy. Dzięki Pani Magdzie widzę nadzieje, bo bywa naprawde ciezko. w ciągu jednej godziny potrafię myslec o samobojstwie i sie wstydzic tych mysli, krzyczec zeby mnie wszyscy zostawili, a za chwilę byc spokojna i ufac wszystkim ludziom, swiatu itd. Bardzo latwo i szybko jest zmienic moj nastroj, bo jest on uzalezniony od srodowiska zewnetrznego, wystarczy spojrzenie, ruch ręki, czy obrazek/reklama by o czyms przypomniec, dobrym lub zlym. a ja w srodku wariuję. nie jest to latwe zycie, rowniez dla partnerow takich osób. kazdy moj chlopak mial mnie dosc, po prostu zwyczajnie dosc.
Bardzo trafna ocena! Sama odczułam deficyt matczynej miłości, odrzucenie, podświadome poszukiwanie "matki zastępczej", rozczarowania... Dopiero w dojrzałym wieku zrozumiałam to o czy mówi pani Magda, że to ja jestem najlepszą Matką dla mojego płaczącego dziecka i problem znikł. Odzyskałam spokój. Pozdrawiam serdecznie
dziękuję bardzo za twoje filmy... U mnie właśnie doszło do tego że ujawniły się te zaburzenia przez strach że osoba na której mi zależy mnie porzuci ... miewałam depresje praktycznie całe życie jest ze mną źle depresja, nerwice, lęki... występują na przemian ... W końcu poznałam kogoś kto wiele wniósł do mojego życia , w końcu emocjonalnie bardzo zżyłam się z tą osobą ale w pewnym momencie czułam że nie potrafię bez tej osoby żyć , bo to on otaczał mnie zrozumieniem był jak anioł który chroni mnie przed wszystkimi i przedemną samą . Nie wytrzymał jednak kiedy nagle zaczęłam czuć strach że mnie opuści że odejdzie ... zaczęłam wątpić czy jest szczery , zaczęłam śledzić zaczęłam ubliżać kompletnie jakby mnie coś opentało ... wolałam żeby odszedł niż był i wciąż odczuwałabym strach że dziś jest a jutro już mu się odmieni i zniknie . Te uczucia były tak nie do zniesienia że z jednej strony byłam gotowa zostawić wszystko by tylko został a z drugiej strony nawet jak był to i tak wewnętrzny strach że jest tylko z litości albo że chce odejść a boi się o tym powiedzieć albo strach że ma kogoś a mnie oszukuje ... trauma myśli samobójcze przytym
Matka narcystka , ojciec empata. Miałam wszystko, nie byłam bitym dzieckiem.. ale od mojej matki miłości nie miałam, dla niej nie istniałam, wszystko co robiłam było zle, tylko krytykowała i nigdy nie byłam wystarczają dobra jakim był dla niej mój starszy brat, którego idealizowała i sam jest narcysta jak ona. Wydmuchane złote dziecko mamusi, i ci mają najgorzej bo sami tacy są. Matka go kryła, usprawiedliwiała jego winy, wiec skąd on miał nauczyć się brać winę na siebie? Lub nauczyć się co to jest sumienie? Od dziecka już jej nie lubiłam, do dziś nie potrafię tej kobiety kochać, gdyż nie mam z nią żadnej więzi emocjonalnej. Nie potrafię jej patrzeć w oczy, sam jad, ja przejże ją na wylot, zanim ona pomyśli..widzę tą wrednosc i nieszczerość i to zło co w niej siedzi. Jej osoba mnie odpycha od zawsze.. Kochałam ojca ponad wszystko, to dobry, mądry i inteligentny człowiek, miał uznanie którego matka nie mogła ścierpieć i tylko go poniżała by sama się mogła wywyższać. Wieśniara powinna być dumna, że miała takiego męża, ale on był dla niej nikim, bo tym nikim ona sama jest. Ludzie go kochali bo miał serce , dał mi miłość której w dzieciństwie potrzebowałam. Gdy ojciec wyjeżdżał sam co roku do swojej rodziny, bo matka nie nawiedziła jego rodziny, Dla mnie walił się świat zostać z tą kobietą samą, Rzucałam się na podłogę i wyłam za nim jak pies, albo biegłam za odjeżdżającym autem. On był moim całym bezpieczeństwem, podporą, uczył mnie życia, i do dziś mówię: kocham cię tato za wszystko co mi dałes♥️Jestem taka jak on i dzięki Bogu za to że nie byłam obiektem projekcji tak jak mój brat. Ponoć nie mam bordera. Ale tez ściągnęłam narcyza, który był jak moja zimna matka, zawsze miałam swoje granice w związku , nie miał prawa mnie uderzyc, nie wybaczyłbym zdrady, nie pozwoliłabym w życiu uderzyć moje dzieci, tak jak moja znajoma z borderem, przekroczyła wszystkie granice, chciałam tylko by mnie pokochał, mnie zauważył, mnie docenił, mimo wszystko co dla niego robiłam, ale taki był zimny jak moja matka. Dobrze że mam tą lekcje poza sobą. mimo wszystko to boli że człowiek ma taką zimną matkę a nie inną.. Nie raz mówiłam ojcu, czemu jej nie opuścił, miał by normalne życie, Ja wychowałam po odejściu narcyza sama troje wspaniałych dzieci, teraz cała moja miłość wróciła. Jestem cholernie dumna z mojej pracy. Narcyzów się nie da zmienić nigdy, miesiąc temu ucięłam całkowicie kontakt z matką, dawno powinnam to zrobić. Ale była w potrzebie to pomagałam. Teraz niech radzi sobie sama. Nie wiem czy łezka mi poleci kiedy jej zabraknie. Czy to normalne? Po prostu nic mnie z tą kobietą nie łączy. Nic.. tyle co mnie poniżała, krytykowała, nigdy nie byłam wystarczająca mimo wszystkich obowiązków które jako dziecko spełniałam, urodziłam się między tymi dwoma światami,widziałam dobro i zło, stad tez odrazu wiedziałam że matka była tym złem. na 200% miałabym bordera, kiedy ojciec był by dla mnie również emocjonalnie niedostępny jak matka.
Magnolia to okrutne czego doświadczyłaś i doskonale Cię rozumiem dlaczego potrzebowałaś się zdystansować od matki. To boli bardzo, gdy własna mama nie kocha. Masz prawo zadbać o siebie, zając się swoim życiem i być kochającą mamą dla swojej wewnętrznej dziewczynki 💗
Ten filmik to dla mnie światełko nadziei, obejrzałem go parędziesiąt razy, bardzo dziękuję i doceniam za ten filmik. Dobrze powiedziane z tymi emocjami, mi się chce codziennie płakać a mam 24 lata, pozwalam sobie na to gdy jestem tylko sam, ciężko jest nawet wśród bliskich osób przyznać się do bólu, ze jest się jeszcze takim dzieckiem, które chce wyć i krzyczeć z byle powodu.
Rzuciłem dziewczynę z bpd bo nie wytrzymywałem mentalnie przez ten emocjonalny rollercoaster i manipulacje. Kilka razy groziła mi, że mnie rzuci przez pierdołę i wiedziała ze to mój slaby punkt, ale zrozumiałem ze powinienem uciekać jak najdalej kiedy zaczęła się większa drama z pokazywaniem przemocy wobec mnie. Oczywiście to ja zawsze byłem winny. Uderzy cię a potem ryczy żeby jej nie zostawiać, cokolwiek robiłem dla niej czułem ze nie ma to sensu bo jutro zapomni i znowu będzie histeria. Czytam komentarze innych i zgadzam się z tym co inni przechodzą, to po prostu szok... Tylko dziwi mnie bierze bo rodzinę miała perfekcyjną i nie wiem czy to była jakaś trauma z dzieciństwa. Odmawiała terapii i leków bo ona wiedziała lepiej.
dobre ze z tego wyszles bo by Cie wykonczyla...choroba choroba ale to jest jawna socjopatia ...poki ona sobie ze soba nie poradzi sama albo ktos jej nie pomoze nie bedzie ok...niektorzy mieli za duzo w zyciu i sa rpzpuszczeni inni za malo i nie wierza w siebie jeszcze inni mieli ciekie dziecinstwo...lub doznali w zwiazku czegos strasznego...kazdy jest inny...niestety najczesciej to wolanie o pomoc mimo ze zajezdza socjopatia
Mam BPD. Leczę się od 10 lat. Ale od 4 lat mam bardzo dobrą terapię 2 razy w tygodniu. Jestem również uzależniona od alkoholu. I co? DA SIĘ! Odpowiednia psychoterapia, podkreślam ODPOWIEDNIA i nasz upór w dążeniu do uporania się z tym zaburzeniem może zdziałać cuda. Oczywiście trwa to długo i jest bardzo trudno ale da się. Jestem w dobrym związku od prawie 2 lat, realizuje swoją pasję, która jest już również moim zawodem. Zachowuję abstynencję jak na trzeźwiejącą alkoholiczkę przystało. :D To była walka z tytanami, ale ja dziś już żyje normalnie i demony przeszłości mi w tym nie przeszkadzają. Chciałabym kiedyś napisać książkę na ten temat... mam nadzieje, że tak się stanie. Wszystko o czym mówiłaś to prawda. Wszystkiego tego doświadczałam przez większość swojego życia, to było piekło. Ale dziś jest normalnie. Bo to nie prawda, że border jest skazany na porażkę i cierpienie do końca życia. Cholernie trudna i mozolna praca ale warto.
Rodzice opowiadali mi że w dzieciństwie (przed 4 rokiem życia) uderzałam głową w ścianę. Oni wspominając to śmieją się a ja się zastanawiam co się wtedy działo że tak reagowałam. Oczywiście nie pamiętam. Wiem że zostawiali mnie samą w domu i szli w pole (bo byli rolnikami, mieszkaliśmy na wsi). Włączali mi telewizor i szli. Może to to..
Niewiarygodne. To ten chaos który we mnie tkwi można ubrać w słowa? Chciałabym wierzyć że powrót do siebie jes t możliwy. Jest pani przykładem, że tak. Rozumiem wszystko co Pani tutaj mówi. Ale i tak nie wiem jak zacząć. Dziękuję za te słowa z całego serca
Dziękuję ci Madziu otworzyłaś mi oczy. Mam w sobie ranę porzucenia i projektuje to teraz na moją córkę. Uwielbiam twoje filmiki trafiają w sedno bez owijania w bawełnę. Bądź i dziel się swoją wiedzą z nami. Pozdrawiam ciepło. Ania
Pani Magdo to co pani robi w tak czytelny i jasny przekaz spowodowało, ze zaczelam mojemu narcyzowi wreszcie stawiac granice. Dla niego szok. Teraz pracuje nad soba, swoim wlasnym ja. Dziekuje, tak dalej!
Większość cech i zachowań które Pani opisuje stanowią moje życie, jest ciężko bo masz świadomość że potrzebujesz, miłości, wsparcia, akceptacji, sama nie potrafię sobie tego dać oczekuje tego od Partnera, a jak jeden związek się kończy to odrazu musi być inny bo to że zostaje sama ze sobie nie poradzę ten lek mnie tak przeraża. Dziękuję za film będę śledzić pani Kanał. Pozdrawiam 💞
Jestem chłopem z zaburzeniami borderline. Przez długi długi czas nie wiedziałem co mi jest, jednak funkcjonowałem z ciągłym przeświadczeniem, że nie jest ze mną w porządku. Zbyt duży chaos, depresja, dziwne zachowanie z relacjach i te uczucie pustki gdy zostaję sam. Teraz już mam świadomość, że jestem mega uzależniony emocjonalnie od innych osób i też rozumiem pewne mechanizmy, które jak Pani wspomniała, mają za zadanie odwrócić uwagę od sedna problemu. Jest to dość ciężkie ponieważ człowiek zdaje sobie sprawę jak bardzo go nie ma na tym świecie, że jego funkcjonowanie jest pozbawione jakiejś głębi i sensu. Niecierpliwością napawa również fakt, że gdzieś tam w środku jest ten prawdziwy ja, że tak samo jak inni mogę być pewny siebie i wcale nie muszę być skazany na innych lecz mogę czuć się dobrze sam ze sobą. Powiedziałem, że napawa ten fakt niecierpliwością, ponieważ chciałoby się już być tym kimś tu i teraz, żeby nie tracić okazji do zawierania fajnych znajomości oraz podejmowania słusznych decyzji, które te zaburzenie w moim przypadku, mam wrażenie, wręcz uniemożliwia. W ten sposób wzrasta frustracja. Za każdym razem po cichu krzyczę do każdego "zostań przy mnie, zrozum mnie, ja się naprawię, daj mi szansę" lecz pozostaje tylko jęk zawodu po kolejnej dawce niezrozumienia.
Poruszyły mnie bardzo Twoje słowa... Jest w nich ta głęboka tęsknota za prawdziwym sobą schowanym za traumami, które wymagają czasu, by je ukoić... Odwagi i sił dla Ciebie ❤
Znałam kiedyś taką osobę, bardzo trudno z nią wytrzymać. Kiedyś czytałam taki tekst, że borderline psychoterapeuci poznają po tym, że po wyjściu takiego klienta mają ochotę tłuc głową w ścianę.
To o mnie zdecydowanie. Matka odrzucila mnie od początku. Nie karmila, nie dbała, byłam podobno wysuszona z głodu, pamiętam że była agresywna... znęcała się nad kotem - to chyba najwyraźniejszy obraz jaki pamiętam, nie pamiętam wiele, co mnie zastanawia nie pamiętam żadnych interakcji z nią, zero rozmów...jakby to było wycięte...ja pamiętam siebie że paletalam się pod nogami, niepotrzebna, ja nie mówiłam ..długo, ja się czułam niegodna być, mówić..w wieku 4 lat "przejęła"mnie babcia, czułam się szczęśliwa, paradoksalnie cieszylam się że mnie odrzucono - jak to interpretować? Od babci dostałam mnóstwo miłości - ale ta miłość nie weszła do środka mnie...bo ja siebie samej niekochalam...pamietam jak bardzo chciałam cofnąć się w czasie do bycia niemowlęciem ale żeby to babcia mnie pielęgnowała..Mimo wszystko ja ta matkę kochałam jakoś. Ostatniego dnia jak mnie oficjalnie zostawiła z babcią, ja biegłam za nią...żeby ją przytulić, ale ona się nie odwróciła. Pamiętam wyraźnie tylko plecy .. oddalające się plecy. To wszystko we mnie jest. Wciąż czuję że mam napisane na czole "niechciana". Czuję się niegodna być, wciąż czuję się niegodna nawet mówić. Z nowo poznanymi ludźmi muszę się wysilać i jakis głos wtedy mówi coś za mnie ..bo to nie ja. Prawdziwa ja nie mówi. Boi się. 3 dni temu pierwszy raz "skontaktowałam" się sama z sobą. To było wspaniale uczucie, ciepłe, pełne nadziei...mam 42 lata, próbuje odejsc od kogoś kto mnie źle traktował, poniżał, ubliżał, zdradzał....odchodził co tydzień. Bolało non stop. Ale ja nie potrafilam odejść...nie mogłam. Teraz rozumiem - moja podświadomość pragnie tej ignorancji, tego odrzucania, a z drugiej strony za te ochłapy miłości oddalabym wszystko. Mam nadzieję że dzięki takim ludziom jak Pani Magda, już nigdy nie zostawię samej siebie. Dziękuję ❤️
Dziękuję za filmik. Po latach cierpienia, nieskończonej liczbie pytań co ze mną nie tak, teraz wiem. Szkoda, że tak późno Cię znalazłam, ale tak miało być. Pozdrawiam serdecznie❤
Wszystko się zgadza, ale w moim przypadku zabrakło mi miłości taty, nigdy nie byłam wystarczająco dobra dla niego, widział tylko moje błędy, nigdy nie był ze mnie dumny :( dzisiaj jestem w totalnej rozsypce, jutro idę do psychologa bo nie jestem w stanie funkcjonować
Chciałem podziękować za wszystkie wywiady. Słucham od dwóch lat. Wysłuchałem prawopodobnie wszytkich. Szukałem odpowiedzi i tu ją znalazłem. Zaburzenie Borderline doprowadziło mnie do katastrofalnych skutków. Na szczęście pracuje nad sobą z psychoterapetą od 2 lat. Bardzo dziękuję i życzę dużo zdrowia
@@MagdalenaSzpilka Dziękuję bardzo. Filmy były dla mnie dużym wsparciem w procesie zdrowienia. Dawały mi poczucie, że dam radę. Jeszcze trochę przede mną, ale najgorsze już chyba za mną.
Pani Magdo mam malutkie dziecko z osobą chorą na bordeline (tak w 99 procentach przypuszczam choć specjalistą nie jestem) i powiem tak gdyby nie to dziecko dawno bym odszedł ,życie z taką osobą jest nie do wytrzymania Ale najgorsze jest to co ja mam dalej zrobić bo czuję że chyba wyląduje w wariatkowie . Pozdrawiam
Mam to stwierdzone przez psychiatrę, powodem było brak miłości i akceptacji. Zawsze byłam grzeczna, spokojna i w miarę dobrze sie uczyłam, ale rodzice nigdy tego nie doceniali, zawsze było coś , co im przeszkadzało we mnie. Nawet, to ,ze jestem za spokojna.... Nigdy od ojca nie usłyszałam zadnej pochwały, a słowo ,że ''mnie kochał '' usłyszałam dopiero przed jego śmiercią, a własciwie na łożu śmierci, gdy sie ze mna żegnał. Ja mu wtedy odpowiedziałam, ''ta, ale jakoś tego nie czułam''. Za to mocno czułam klapsy, który mi dawał z byle powodu....
Zgadzam się z Tobą. Jestem nieutuloną dziewczynką. Cierpienie jakiego doznałam i jakie zafundowałam rodzinie jest nie do opisania. Wszystko było na granicy całe moje życie. Nie zastanawiałam się nad tym.Teraz to wiem po przeczytaniu fachowej lektury po terapii i braniu leków. Byłam niestabilna emocjonalnie byłam potworem dla moich córek. Jak byś mówiła o mnie słowo w słowo. Boję się co będzie dalej....😔ale jedno jest pewne nie wybaczę rodzicom odrzucenia.To boli do dziś.Nie wyobrażam sobie życia bez moich córek jak mogłabym je odrzucić dlaczego?za co?mnie pozostawiono samej sobie.I za to stałam się potworem.
Czasem jest tak a raczej z reguły bywa tak że mówimy że nigdy nie staniemy się tacy jak nasi rodzice, chciał bym abyś doszła do wniosku że nie ty jesteś w inna inie ty jesteś potworem . dlaczego nie warto tak myśleć ... Ponieważ twoi rodzice nie dorośli do bycia mamą tatą nie domowili tego co ważne i to spowodowało lawinę zdarzeń.z czasem obarczyli winną ciebie i innych .jednego jestem pewien powinniście usiąść i wyjaśnić sobię pewne rzeczy sprawy ,a jeśli ktoś kiedyś powiedział ci że jest z tobą coś nie tak to oznacza że jesteś osobą silna i wiedz że takie osoby zawsze będą atakowane .a co do rodziny zostaw temat bo nie warto wchodzić w Kutnie z rodziną bo będziesz najgorszą.musisz być silna wieżyc że nie są w stanie zadać ci bulu .pamiętaj że ja uważam że masz o wiele więcej niż oni a mam na myśli to że jeśli uwierzysz że jesteś panią swego wyboru Posłuchaj rodzina jest jak piękny krajobraz ,najlepsze wrażenie czynią z daleka,jesteś wartościową osobą ciepłą uczuciową i nie musisz nikomu z nich nic udowadniać .bo są zadumani w bez wartosci jeśli będzie ci źle napisz a postaram się przywrócić wiarę radość bo tyle mogę .Pisz i nie zostawaj z tym sama ja napiszę ci kiedyś prawdę o mojej rodzinie.
P.S. ja nigdy nie zostawiałam swojego syna zeby sam zasypiał. Jestem przeciwna radom Super Niani ,ze dziecko w wieku 2 lat ma samo zasypiać...owszem, kiedyś sie przyzwyczai, bo zobaczy, że nie ma innego wyjścia... Ja nigdy nie wyganiałam od siebie swojego dziecka jak chciał przy mnie zasypiać. Nawet jak miał 10 lat... W końcu gdy miał chyba 12, 13 sam zdecydował ,ze da sobie spokój z mama....to On zadecydował, kiedy mamy nie potrzebuje przy zasypianiu, moze jestem świrnięta, ale tak mi się wydaje.....
Dla mnie super 😁 swietna postawa, nie kazdy rodzic rozumie swoje dziecko i na czym polega rodzicielstwo. Wielu rodzicow uwaza ze, dzieci to wlasnosc lub inwestycja.
Emocje emojcjami to chęć i chart ducha stabilizuje zarówno marzenia jak i rzeczywistość problem w tym jak się odnaleźć, mogą nazywać to granicami mogą dawać proszki lecz naszą świadomość da się ujarzmić głosy w głowie i emocje, co prawda nie ma lekko lecz człowiek z tymi problemami nigdy nie ma łatwo wszystko jest możliwe tylko sam musisz to zobaczyć i baaaardzo długo ćwiczyć.pozdrawiam
Widziałam ten film 3 lata temu i zasiał we mnie ziarno nadziei dla siebie i samoakceptacji. Dostałam w 2016 diagnozę bpd od psychoterapeutki, która mi powiedziała, że będę się uczyć jak z tym żyć, co mnie w jakimś sensie zmroziło wtedy. Teraz po latach widzę, ile moje własne zaangażowanie w utulenie siebie i swoich trudnych części daje mi wiarę i motywację że będzie jeszcze i jeszcze lepiej. Pozdrawiam serdecznie! Dziękuję Magdaleno za to, że pomogłaś mi w mojej zmianie! Bardzo! 💚
Też się biłam! Biłam się pięcią po nogach a najczęsciej po głowie, z całych sił. tak, że gdybym tylko mogła, to rozwaliłabym czaszke. tyle miałam w tym siły. Okropny czas.
Jestes Kochana Madziu, tule Cię do serca za to, ze JESTEŚ i za Cudowna Prace jaka wykonujesz w duchu Prawdy, pomagajac tym, wielu zbłąkanym duszyczkom. ♡♡♡♡♡♡
Moja dziewczyna ma BPD.Nie daje już rady,bardzo ją kocham i dlatego jeszcze z nią jestem.Szukałem powodu jej zachowania przez 4 lata aż w końcu znalazłem!Teraz jak ją przekonać że jest chora?Pokarze jej to ale to nic nie da tak jak i artykuły o trudnym dzieciństwie,kobiet wychowanych bez ojca itd.Ona jest dobrym człowiekiem ale w mgnieniu sekund potrafi się zmienić w coś okropnego.Poradźcie coś!
UCIEKAJ !!!! Serio, uciekaj jak najdalej nim będzie za późno, nim pojawią się dzieci... Ona zrobi z twojego życia piekło! Dobry sex nie wystarczy, z czasem nie będziesz już mógł na nią patrzeć. Ja mam 2 dzieci z taką osobą i jestem już po rozwodzie. Niestety w Polsce liczy się tylko matka i niestety dzieci są z nią. To jest Koszmar!!!
Moja 20l letnia córka ma ten typ osobowosci...Po latach udręki wreszcie ją określ0no (pierwszym diagnostą byla ONA SAMA)...teraz. obie uczymy sie z tym żyć..Jest to cholernie trudne...Wierze.ze nam się uda..Kocham Cię moja córko❤
20:32 no ok problem polega na tym że moja matka ma schizofrenię paranoidalną, a ojciec psychozę schizoafektywną. Oprzeć to ja się mogę o betoniarkę (jak w dowcipie który tata często opowiada :p). Moje poszukiwanie u nich pomocy spowodowało że teraz moja mama się zamartwia a ojciec (z racji swojej psychozy) ubzdurał sobie że chcę go zabić. Rewelacja :(
Zastanawiam się czy borderlain może dokuczyć narcyzowi, czy to działa tylko w jedną stronę. Jedni specjaliści twierdzą tak, a drudzy inaczej....będę wdzięczna za odpowiedź.
u mnie był problem z ojcem. doskonale rozumiem wszystko o czym mowisz. niedlugo mam wizyte u psychiatry (lecze sie na depresje, nie moze mi dobrać odpowiednich leków na afektywną dwubiegunową). sprobuje mu o tym powiedziec. zyczcie mi powodzenia
3 dni z Tobą i wszystko stało się jasne , tyle lat w niewiedzy . Dokopalam się dzięki Tobie do głównych moich traum i problemów w życiu skąd się wzięły. Szok. Jest coś co zauważyłam. Początkowo ja wiedzialam czego potrzebuje o co mi chodzi, przedstawialam to w taki sposob jak na osobe Borderline przystalo.Ale z biegiem lat, przez to że byłam traktowana jako wariatka lub osoba która mną problem ," nienormalna "musiałam nauczyć się tłumic to co czulam , bo to co czulam, a raczej tego wyraz było złe i nieakceptowane przez najbliższe otoczenie . W wieku 35 lat nie wiedziałam już co się stało, kim jestem , co mam czuć itd . Rozpoczynam rozwój duchowy i trafiam na Ciebie. I dzieje się tak że wszystko mi się przypomina, tego czego mi nie wolno było czuć A co mogło już dawno być wskazówka czym był problem. Śmierć mojej siostry gdy miałam rok( wiadomo że mama przechodziła traumę więc nie mogła mi dac tego co potrzebowalam - o co nie mam pretensji!pobyty w szpitalach (,kilka razy ), I wiecznie zapracowana mama ( która w ten sposób uciekła od swojej traumy - Też nie mam pretensji) Ale dla mnie każde pójście do przedszkola było traumą i każde jej wyjście do pracy było traumą. Ja zanosilam się w wieku do 2 lat i pamiętam że wtedy myslalam ze wreszcie mam ja na wyłączność, że mam jej uwagę. Byłam terorystka bo wtedy zostawialam od rodziców to czego chce . Ciągle chorowalam i mysle ze moglo byc tak dlatego , ze mama poświęcala mi wtedy swoje 100 proc uwagi i czasu. Wtedy byłam najszczesliwsza . ....na prawde ! Jak bylam chora bylam szczesliwa . Czesto myslalam ze rodzice nie sa prawdziwymi moimi rodzicami , ze mama mnie zostawi ucieknie . To przez 20 lat było we mnie tlumione .A do 15 roku życia miej więcej zdawałam sobie z tego sprawę, że było mi jej za mało. bałam się że mnie nie kochają, nie potrzebują, byle pierdoła powodowała takie myslenie . masakra. Potem małżeństwo....nieudane ..I drugi związek z mężczyzną który jest egocentrykiem i narcysta. Nie wiem co z tego wyniknie ale jestem na drodze do siebie i już nie mam zamiaru się cofać
Dopiero 3 lata temu odnalazłam siebie. Teraz mam 47 lat. Może życie było koszmarem....ale teraz jest już dobrze. Nie straciłam nadziei...aż się sama dziwię...Pozdrawiam wszystkich.
Jakbym słuchał o sobie :) Ja jako mężczyzna dokładnie jestem taką osobą. Nie potrafię zbytnio się odnaleźć, nigdy też nie stawiałem granic, zero asertywności. Odrzucenie i porzucenie przewija się u mnie przez wiele relacji. Zawsze te pożegnania są w lekko mówiąc w "gniewnym" akcencie, głównie przez to, że to ja nie chcę puścić. Przesłuchałem wiele filmików z Twojego kanału czy kanału Grzegorza, ale dopiero dziś o borderline i mimo że nie wiedziałem co to za rodzaj osobowości, rozpoznałem już wcześniej, iż jestem taką osobą i wiem gdzie leży jakby tego przyczyna. Podejrzewam, że moja mama i jej mama, czyli moja babcia również mają tę samą osobowość. To tak jakbym dostał coś w spadku od nich :) Być może to się ciągnie nawet w dalsze pokolenia i przyszedł czas, żeby się z tym zmierzyć... :) To początek mojej drogi odzyskiwania siebie i widzę jak bardzo jestem odłączony od ciała. Od 3 miesięcy staram się poczuć stłumione emocje i nadal czuję, że jeszcze nie mogę. Może to dziwnie zabrzmieć, ale czuję wewnętrznie, że najpierw muszę poczuć swoje ciało, dopiero później swoje emocje, a te dadzą mi dostęp do swojego dziecka wewnętrznego i dopiero wtedy nastąpi uzdrowienie. :) Dziękuję za te wszystkie nagrania! ;)
@@MagdalenaSzpilka z czasem miałem ciągły problem, bo zawsze chciałem rezultatów "na już". Odczuwam w tym jakby rywalizację, że to ja będę szybciej, będę lepszy niż ktoś. To tak jakbym miał się tym szczycić, stać na piedestale, żeby inni mnie podziwiali. To jakby taki schemat. Co też mam wrażenie jest z dzieciństwa. Mam młodszą 2 lata siostrę i może problem powstał właśnie podczas większej uwagi rodziców dla niej niż dla mnie. Tak, dam sobie w tym czas i będę obserwował. Dziękuję raz jeszcze, również za książki! :)
ja mam borderline przez ojca ktory ma osobowosc unikajaca a nie przez matke ktora jest empatka.Druga sprawa osoby z borderline nigdy nie zostaja porzucane bo zawsze wszystkich pierwsze porzucaja,moze to sie zmienic gdy trafia na kogos z osobowoscia unikajaca z taka osoba moga stworzyc dlugi trwaly zwiazek.
Jak oceniam swoje zycie to ja porzucam ludzi w moim zyciu jesli mi nie odpowiadaja lub w dwoch przypadkach manipuluje nimi tak aby mnie porzucili. Nieraz „znikam bez sladu”. W niektorych przypadkach uwazam pozniej ze zrobilam okropnie, wtedy zle sie czuje ale jest juz za pozno. Pomimo tego mam nadal kontakt z kilkoma przyjaciolkami i przyjaciolmi z dziecinstwa. Ogolnie jestem zyczliwie nastawiona do ludzi.
Fajne tylko skierowane do kobiet. A co z facetami? Poza tym jesli miwimy o stereotypie niestabilna emocjonalnie matka to tak samo "produkuje" boarderlinowcow pijacy ojciec. Dokladnie taki sam jest syndrom porzucenia, odrzucenia. I to sie potem powiela w zyciu.
kurczę a ja zostawiona w 3 miesiacu życia w szpitalu, na kolejne kilka miesięcy, ale swojemu dziecku nie chciałam tak uczynić, jestem blisko, karmiłam długo prawie 4 lata, kocham je uważnie, inni widzą to jako głupie kochanie. stety, ale nauczę dziecko miłości, empatii i prawdziwej relacji. żadne łóżeczko, żadne wypłakiwanie, kucam do dziecka kiedy do mnie mówi, pocieszam i widzę jego rysunki, doceniam jego starania, mówię, że kocham, gdy w nocy się boi, biorę do naszego łóżka, przytulam i chcę, żeby czuło się bezpiecznie.
Moja siostra ma borderline. Przez pierwsze kilka lat starałam się ją w tym wspierać. Niestety, siostra zaczęła się leczyć alkoholem. W tej chwili nie chcę mieć z nią nic wspólnego. Nie chcę jej pomagać, tylko od niej uciec. Jej choroba spowodowała u mnie nerwice. Ciągle chodzi pijana, robi awantury w moim domu, kilka razy interweniowała policja. Powinnam dalej próbować jej pomóc, czy jednak odejść?
Chorym ludziom powinno się pomagać, ale nie za wszelką cenę. Jeśli chory zamiast zając się leczeniem wpędza ciebie w chorobę to już więcej zrobić nie możesz. Nie powinnaś. Powodzenia. :)
Ja nie mam aż tak skrajnych emocji, ale gdy mi na kimś zależy, każda pierdoła jaka zasugeruje, że nie mam szans mieć tej osoby wywołuje u mnie taki niepokój na który znam na razie tylko jedno lekarstwo - wyrzucić wszelkie kontakty i postanowić sobie więcej jej nie spotkać. Uważam że nie jest to normalna reakcja xD Ale inna strategia to byłoby pójście do tej osoby i powiedzenie wszystkiego co się myśli, łącznie z przyznaniem że się czuje taki lęk. Niestety to mnie wkurwia w tym społeczeństwie, że ludzie nas wyśmiewają za to że mamy emocje. Stąd ja mam taki radykalny sposób. Co mogę zrobić by to zmienić? Dla mnie komunikacja jest zbyt trudna.
3:52 do 4:35 - ja bym był bardzo wdzięczny za wytłumaczenie co to znaczy, że ktoś nie ma żadnych granic jak BPD lub ma daleko postawione jak osobowość narcystyczna
chodzę na terapię raz w tygodniu od półtora roku i mimo, że postępy zrobiłem w sprawach tego typu, że mam lepszą pracę, którą w miarę lubię, lepiej odnajduje się w relacjach z ludźmi, to jednak emocjonalnie stoję, przeżywam wszystko non stop w taki sam sposób, nienawiść, oskarżanie, brak zrozumienia, zero postępu i tracę wiarę, że w ogóle jest sposób, żebym się emocjonalnie rozwinął, obawiam się, że jestem skazany na porażkę, mimo podjęcia trudu. Bo wiem, a czuję to spora różnica.
@@MagdalenaSzpilka obejrzał bym z chęcią film, który porusza temat tej pustki i poczucia braku sensu. Przykładowo mam jakieś zajęcie, robię to, ale moje działania, przekładają się na coś co i tak, nie zmienia braku pustki. Być może będzie to związane, z porównywaniem się, brakiem wdzięczności. Z chęcią bym się dowiedział, skąd się bierze ta pustka i poczucie braku sensu.
Wg mnie bierze się stąd, że jest w nas dziecko, które wiele razy było bardzo samotne. Im głębsza więź z nim, wracanie tam, gdzie ono jest samo, bycie z nim w tej samotnosci, powoduje, że to uczucie pustki jest coraz mniejsze. Samo działanie nie działa, bo jest ucieczką od czucia pustki, tu chodzi o BYCIE ze soba (tym dzieckiem) tam, gdzie ono jest samo.
@@MagdalenaSzpilka Również jest to spójne, z tym co wynoszę z terapii. Teraz dużo pracuję na krytyku i 2 lata trwało zanim zrozumiałem, że to cham, który mnie krzywdzi. Aktualnie pracuję nad odrzuceniem i lęku przed ukazaniem wrażliwości, co skutkuje tym, że nieświadomie wracam do starych mechanizmów ucieczki, bycia maczo itp... Ciężko mi to idzie bo emocje, które generuje błędne postrzeganie świata uruchamiają stare mechanizmy i lęk się zapętla... no ale drogę już rozpocząłem, także idę, a z terapii to od roku mam ochotę rezygnować codziennie :D
Matko to cała ja 😞 dziękuję za wytłumaczenie tego po ludzku.. mój były partner często mówił, że ze mną nigdy nic nie wiadomo..tyle mi dawał, a ja płakałam z bezsilności nie umiałam być wdzięczna jakoś mu też coś dać mam wrażenie jakby wrzucał i wrzucał do pustej studni do czarnej dziury.. płakałam, a on się czuł nie wystarczający, że to przez niego, a ja mówiłam, że to ja czuje w sobie taką pustkę.. niestety ta relacja się nie dawno zakończyła co złamało mi serce, bo obwiniałam go często o wszystko zamykałam się w sobie karałam ciszą mimo, że był najważniejszą osobą w moim życiu moją miłością przyjacielem.. nie wytrzymał powiedział, że najgorsze uczucie czuć się samotnie przy osobie, którą się kocha tak się przy mnie czuł.. teraz walcze z ogromnym poczuciem winy i muszę w końcu wziąć odpowiedzialność za siebie i swoje życie. To była ostatnia osoba jakiej chciałam zrobić przykrość czy krzywdę, a raniłam go na każdym kroku, bo też u mnie w rodzinie tak to wyglądało jestem też DDA. Przytulam wszystkie osoby, których dusza cierpi 💔
Tak naprawdę genezy każdej dolegliwości, z zwłaszcza zaburzeń osobowości, można dopatrywać się w dzieciństwie. I prawie zawsze praca z wewnętrznym dzieckiem jest dobrym pomysłem. Tak jak psychoterapia w ogóle. Uważam jednak, że wielokrotnie nie rozwiązuje to problemu całkowicie. Wiem po sobie. Ale autoterapia faktycznie poprawia sytuację. Pozdrawiam!
Pani Magdo... dziękuję... za film, własnie uświadomiłem sobie że żyję z taką osobą. zawsze czułem że coś jest nie tak że "jej" zachowania są iracjonalne, dokładnie wszystko jak powiedziałaś.... tylko jak żyć z taką osobą bo naprawdę mam już dość, a nie chcę zostawić syna.
Nie zakonczysz relacji bo nie chcesz być sama. Zobacz co motywuje twoje bycie w związku. Wolisz tkwić w chorej relacji czy stworzyć taka, w której będzie Ci dobrze? A nie stworzysz zdrowej relacji bez zakończenia tej toksycznej. Kolejna rzecz. Chcesz zmienić kogoś żeby było dobrze. To SIEBIE musisz ogarnąć! Nabierz szacunku do siebie, z tym będziesz dopiero w stanie zrobić to, co dla ciebie dobre. Bycie samemu nie jest niczym złym. Ja samotnie wychowuje dziecko i dopiero kiedy zaczęłam dbać o siebie, miedzy innymi konczac związek z właśnie borderem, bez strachu przed byciem singielka, zaczęłam czuć się szczęśliwa. To też zwiększyło moje wymagania wobec drugiej strony. Nie wchodzę już w byle jakie relacje z osobą która po prostu mnie chce. Teraz mój szacunek do siebie pozwala mi wytyczac i trzymać granice. Strach przed byciem samemu nie może determinowac tego, ze zostaje się w chorym związku! I tak naprawdę, czego się boisz w byciu singlem?
poruszająca historia... Proszę coś więcej powiedzieć o budowaniu rdzenia. Najbardziej mi brakuje opisu co robią normalsy w sytuacjach w których borderzy sobie nie radzą. Co jest w głowach zdrowych ludzi,co się tam dzieje?
Zdrowy dorosly czlowiek w sytacji awaryjnej i stresu, potrafi po kilku glebokich wdechach( chwili spokoju, wyjscia z pomieszczenia, wyciszyc sie, pomyslec) rozmawiac. Nie popada w skrajnosci. Bo widzinze to jest porabane, ze to psuje a nie buduje,potrafi wyjsc ponad swoje pierwsze emocje i reakcje jesli oczywiscie mu zalezy. Znam taka pare niezdiagnozwani: ona border on lekki narcyzm. Kiedys przy jednym telefonie ona potrafila od wrzasku obwiniajac mnie za rzeczy ktorych nigdy nie zrobilam nie powiedzialam (tym bardziej ze nie jestem obecna w ich zyciu) wyzywajac, po przez przepraszanie (300 razy) po placz przez godzine ( proszenie o rade i ich nie sluchanie z wyborczym wylapywaniem slow), po czy ja juz bylam wypruta z emocji bo mnie to kosztowalo duzo energii. Opanowalam sie nie dlatego ze nie jestem wrazliwa, tylko dlatego ze czuje sie odpowiedzalna za moje wlasne zachowania. To byl dla mnie najlepszy przyklad takiego border zachowania. Tym bardziej ze przy ludziach w sytuacjach oficjalnych jest super mila i uczynna i bardzo sie lubimy, podobno gdy zamykaja sie drzwi to zaczyna sie jak pieklo. Czlowiek bez tych problemow po prstu potrafi to zatrzymac zanim sie rozpedzi nie wiadomo jak nie chce tego zachowania. Bo ulec emocjom jest bardzo latwo gorzej pozniej sprzatac ten smietnik. Tak uwazam ale nic nie jest nigdy czarnobiale i nie jestem specjalista. Wspolczuje tylko ludziom ktorzy musza sie ztym zmagac bo to meczace ale nad wszystkim trzeba pracowac i mysle ze przy checiach na zmiany mozna z tym super zyc.
Magda, wszędzie teraz widzę borderlineów i narcystów. :-) to niesamowite jak to sie układa. Wszędzie te pary widzę. Patrzę i od razu widze z jakiego domu wyszli, jacy byli rodzice. ...widze jak cierpią.Widzę jedno wołanie o milośc, lament. W domu, w pracy, w filmach, książkach. Ale widzę też tych co widzą siebie, co odnaleźli milośc bo siebie pokochali.Zaczynam też widzieć siebie. Jestem, jesteśmy.Dziękuję po raz kolejny i pozdrawiam serdecznie i ściskam z całych sił:-)
Och tak, nasza "cywilizacja" produkuje niestety dużo "głodnych" ludzi... Na szczęście możemy to zmienić! Polecam też informacje o osobowości zależnej. Tutaj filmik, który przygotowała moja przyjaciółka - ruclips.net/video/9m_l8OMgn7s/видео.html
+Krystyna Baran Myślę, że to bardzo zależy od tego jak osoba adoptowana doświadczyła, co czuła i jak zinterpretowała wydarzenia w swoim życiu. Czy rodzice adopcyjni są w stanie wychować zdrowe emocjonalnie dziecko - trudno mi się wypowiadać, bo nie mam doświadczenia w tym temacie. Myślę, że jest to możliwe, jeśli rodzice będą świadomi wewnętrznych ran adoptowanego dziecka i będą je wspierać, dając to, czego zabrakło, co wymaga uzdrowienia ich własnych wewnętrznych ran.
Pamietam ze jak bylam mala, zawsze gdy mama szla do pracy a ja bylam w przedszkolu to bardzo plakalam gdy musialam tam zostac. Zawsze mi mowila ze zaraz wroci, ale nigdy nie wracala a ja plakalam i czekalam przy oknie az wroci. Moj tata zaczal wyjezdzac jak skonczylam 6 lat, najpierw to byly takie 2 tygodniowe wyjazdy, ale jak skonczylam 8 lat zdarzalo sie ze wyjezdzal na ponad 3 miesiace i czesto nie bylo go na moich urodzinach, a moja mama przez caly czas pracowala I zostawiala mnie sama albo z kuzynem, ale on nie zawsze mogl przyjechac. Bardzo balam sie byc sama, nienawidzilam. Czesto chodzilam do kolezanki, albo nawet sasiadki zeby tylko nie musiec siedziec sama. Moi rodzice nie mieli prawie dla mnie czasu, czulam sie bardzo osamotniona. Jedyna osoba ktorej ufalam to byl moj tata do ktorego dzwonilam pare razy dziennie. Mama nie miala dla mnie czasu, albo byla w pracy, albo gadala z kolezanlami przez telefon. Jako dziecko w 2 klasie mialam probe samobojcza i nikt nadal nie wie dlaczego. Potem nareszcie przyjechal moj tata I zjechal na stale. Bardzo sie cieszylam, ale niedlugo caly moj swiat sie zawalil. Dowiedzialam sie ze mam siostre, moj kochany tatus, jedyna osoba ktora mnie rozumiala, oklamala mnie. Zaczelam ciagle sie z nim klocic, przez co padaly przykre dla mnje slowa, zawsze jestem niby twarda, ale za kazdym razem gdy piwiedzial cos przykrego czulam jakby to nie byly tylko slowa. Mialam ochote uciec, zabic sie, umrzec po prostu zniknac. Zaczelam szukac oparcia w innych ludziach, zblizylam sie bardzo do mojej obecnej przyjaciolki ktora jest moim swiatelkiem I tylko dzieki niej zyje. Zaczelam bardzi szybko przywiazywac sie do ludzi, wiec kiedy poklucilam sie z moim przyjacielem, po raz pierwszy to zrobilam. Tak pocielam sie. Na chwile przynioslo ulge, na chwile. Z kazdym dogadywalam sie coraz gorzej. Ludzi ktorzy byli dla mnje bardzo wazni zaczeli tak po prostu o mnie zapominac. WSZYSCY. Przez to boje sie poznawac nowe osoby, boje sie ze stana sie wazne i odejda, jak reszta. Wszystkie moje straty przezywalam jakby ta osoba umarla. Doslownie, umialam plakac przez pare nocy, patrzec na wszystkie zdjecia i zastanawiajac sie co robic. Ostatnio nawet chcialam przestac sie do wszystkich odzywac bo tak bardzo balam sie ze znowu zostane sama. Naprawde chcialabym normalnie zyc, byc usmiechnieta tak jak dawniej, bac sie smierci zamiast jej wyczekiwac. Przestac o niej myslec, wyrzucic wszystkie zyletki i miec pewnosc ze nje sa potrzebne. Naprawde zastanawiam sie co robic, to troche zalosne ze pisze to w komentarzu ale musialam to wreszcie z siebie wyrzucic.
Fajna Pani dobrze ze napisałaś ten komentarz. Chciałabym Ci pomóc, ale jestem tylko randomową osobą z internetu. Spróbuj pójść do psychologa, słyszałam że pomaga. 3maj się!
Ja mam stwierdzony borderline. Jeżdżę co jakiś czas do psychiatry. W sumie zaczęłam jeździć jesienią gdy nie dawałam sobie ze sobą rady. Miałam pocięte ręce, wieszałam się w parku. Brałam setaloft, obecnie z niego schodzę. Nie radzę sobie z sobą dalej. Oglądam Pani filmik i za każdym razem płaczę. Na prawdę o wiele bardziej chciałabym usłyszeć, że mam depresję, jestem dwubiegunowa czy inna niż to, że jestem jaka jestem i mam border. Jest mi źle. Najgorsza jest samoświadomość. Wg mnie najgorzej mają właśnie osoby dość inteligentne, z wykształceniem medycznym itd. Wiem, że potrzebuję terapii, namawia mnie psychiatra (co by nie było znajoma). Tylko, że dobrych terapeutów jest mało, w mojej piździwólce nie ma nikogo godnego polecenia. Musiałabym dojeżdżać co tydzień 120 km w jedną stronę co w kosztach oznacza 38-40 zł w obie strony plus 100-120 za wizytę. Nie stać mnie i nigdy nie będzie mnie na to stać. W takich sytuacjach lepiej skończyć z sobą, nie ranić siebie, innych. Po prostu mieć wyje*** i przestać być.
Droga pani Magdusiu! Z uwagą wysłuchałam informacji na temat osobowości borderline. Z bólem serca przyjęłam negatywną ocenę matki osoby z borderline. Moją córkę wielbiłam od urodzenia. Nosiłam na rękach do czwartego roku życia. Próbowałam zastąpić jej ojca i matkę, pomimo fizycznej obecności ojca, ale braku jego zaangażowania emocjonalnego. Dopiero po latach zrozumiałam, z jestem w związku z narcyzem ukrytym. Niezależnie od wszystkiego, w kontekście Pani komentarza, boję się jednak, że zrobiłam za mało dla mojej córki, pomimo opinii naszego otoczenia. Proszę, o sesję wspierania funkcjonowania borderline dla matek!
Obecność fizyczna nie wystarczy do stworzenia emocjonalnej bezpiecznej więzi. W sytuacji, gdy Pani mąż był obecny fizycznie, ale go nie było emocjonalnie, Pani emocjonalne potrzeby nie były spełnione - pytanie - do kogo się Pani z nimi nieświadomie zwróciła? Jeśli do córki ("wielbiłam ją, nosiłam na rękach do 4 roku życia) to mogło dojść do uwikłania pomiędzy Wami. Córka nie mogła być tylko córką, nie mogła być sobą, musiała spełniać jakieś emocjonalne potrzeby dla Pani, a w związku z tym musiała nieświadomie odciąć się od siebie. Pytanie na ile się mogła wyindywidualizować, na ile może być sobą, a nie tylko "córką mamy", która ma obowiązki emocjonalne wobec mamy, coś ma mamie zrekompensować. Nie znam Państwa sytuacji, więc są to tylko teoretczne założenia. Jedną z najbardziej traumatycznych psychicznie sytuacji dla dziecka jest sytacja, w której nie ma miłości, więzi emocjonalnej pomiędzy rodzicami i jedno z rodziców zwraca się wtedy ku dziecku, scalając się z nim. Dziecko nie może wtedy być po prostu dzieckiem, jest kimś kto rekompesuje coś rodzicowi, uzupełnia jakąś lukę.
Ta tak skomplikowana osobowość borderline ma swoje przyczyny nie tylko w rodzinnym systemie - głównie w stosunku do matki, ale również jest odbiciem naszego społecznego zagubienia. To, że te osoby nie wiedzą kim naprawdę są, co jest ich prawdziwym rdzeniem i z tego powodu również tak cierpią, to również szansa dla naszego społeczeństwa, które też nie wie kim jest u rdzenia, i nawet nie jest wstanie zobaczyć tego jako problem,- widzę w tej wzrastającej liczbie ludzi z tą diagnozą echo krzyku społecznego: nie zachowujcie się tak jakbyście byli dojrzali, jakbyście wiedzieli kim jesteście bo niedojrzałe decyzje mają swoje konsekwencje - dla całej egzystencji. Można powiedzieć, że ten zarówno problem psychologiczny jak i społeczny, jest wyrazem samoregulacji życia w celu osiągnięcia wyższej zarówno integralności jak i świadomości społecznej. Problemy jako szanse.
Świetnie to ująłeś. Tak, te wszelkie zaburzenia pokazują jak zaburzona jest nasza cywilizacja. Myślę jednak, że to społeczne zagubienie jest właśnie wynikiem wielopokoleniowych braków i traum. Dzieci, które nie dostały ciepła i zdrowej bazy wyjściowej, mają trudność z okazaniem ciepła innym.
Dziękuję za Twoją odpowiedź jak również za całą Twoją działalność - absolutnie się z Tobą zgadzam jeśli chodzi o przyczynowość i to niesamowite wielopokoleniowe zaniedbanie - widzę w naszym społecznym systemie nie tylko przyczynę dramatów i nieszczęść ale również przyczynę odkrywania mądrości, przyczynę odkrywania harmonii i głębi Życia i jego wyjątkowej trans-racjonalnej inteligencji - to brzmi paradoksalnie, ale dopiero tak namacalny obłęd i zagubienie społeczne, zdają się stwarzać warunki do otrząśnięcia się, oprzytomnienia i zwrotu do spraw najistotniejszych. Moje badania wskazują na to, że my pomimo przyjmowania pozycji pomocy dla społeczeństwa, nie jesteśmy świadomi jego ponad wszelkie wyobrażenia - potencjału. Bądź uwielbiona Inspiracją.
Tak, tak jak dopiero, gdy człowiekowi życie się wali i bierze się wtedy za siebie, podobnie jest na większą skalę. Myślę, że jako cywilizacja zachodu przechodzimy właśnie niesamowity kryzys-zwrot, który zawiera w sobie ogromny potencjał do nowego i zdrowego podejścia do Życia, planety, siebie samych. Pozdrawiam ciepło :-)
hej, a ja mam takie pytanie - jeśli się ma bordeline to jak rozpoznawać kiedy odzywa się dziecko. Bo jeśli ja np w jednej chwili mam myśli że nigdy z tego nie wyjdę a za 5 min że spoko uda się - to co jest tym dzieckiem? Nie wiem jak to ująć ale czy w takim wypadku WD nie zwariuje z ,,opiekunem'' ktory co 5 min ma inny nastrój?
a mamunia rży, ze dziecko płacze, wysmiewa "spodnicy mamy sie czepiasz!", powtarza jako dobry dowcip, ze dziecko gdy mialo 7 lat rozplakalo sie na apelu w szkole gdy nie widzialo mamy. No ciapa taka, płacze! . Mam prawie 5 dych, matka ponad 80. I nie chce mi sie jej odwiedzac. Ona ciągle gra, nigdy nie okazuje uczuc. Kiedys chcialam ją przytulic to mnie wręcz odepchnela.
Świetna analiza. Jako osoba, która ma z tym problem, co określiłem po wielu miesiącach psychoanalizy, stwierdzam, że rady są naprawdę super. Ale mimo wszystko przykre dla mnie było adresowanie przekazu jedynie dla kobiet. Nie mam akurat zbytnich kompleksów płciowych, a mimo to czułem się... niezbyt, otrzymując przekaz "to dotyczy głównie kobiet". Mimo to potrafię odsiać dla siebie informacje i zapomnieć o adresacie. Ale jest multum facetów, którzy słysząc "łaś" na końcu czasownika wyłączy film i sięgnie po kolejną flaszkę, tak jak ja miałem ochotę zrobić.
Witaj Adam, w czasie, gdy kręciłam te filmiki pracowałam prawie wyłącznie z kobietami i sama nią jestem, więc też głównie do kobiet je adresowałam. Dziękuję za Twój głos i przypomnienie, że te rany nie mają płci! Będę pamiętać o Twojej sugestii przy kolejnych nagraniach. Pozdrawiam bardzo ciepło.
Przepraszam bardzo, zabrzmiałem w swojej wypowiedzi jak jakaś zacietrzewiona feministka, a nie o to mi chodziło. Sam mam przed sobą walkę z tym zaburzeniem/schorzeniem. I mój komentarz mógł być tego objawem, zwłaszcza, że pisałem go pod wpływem alkoholu. Robisz świetną robotę na tubie, naprawdę szanuję. Widzę, że masz świetne przygotowanie merytoryczne i zaczynam śledzić Twoją działalność poprzez przeglądanie archiwalnych wrzutek. Oby tak dalej.
Adam, bardzo dziękuję. Bardzo doceniam, że wróciłeś tu i napisałeś te słowa. I dziękuję za Twój głos, to ważne co napisałeś w pierwszym komentarzu. Pozdrawiam ciepło. Wszystkiego dobrego!
Nie zgodzę się z Pani opinia apropo tego że osoby ze borderline będą robiły wszystko żeby inne osoby także poczuły jak to być porzuconym bo sami tego nie chcą czuc. Chyba że to zależy też od temperamentu ale ja mam taką empatie na ludzi ze zawsze już chyba do końca życia będę robił wszystko żeby inni nie czuli tego co ja. Każde moje działanie zawsze jest dyktowane tym żeby nikogo nie zranic.
Sprawdziłem na czym polega osobowosc zalezna i stwierdzam że zarówno to jak i borderli e pasuje do mnie. Myślę że te 2 zaburzenia jakoś się przenikają bo wiele czynników wpływa na ludzką psychikę
Borderline-Dosłowne tłumaczenie tego anglojęzycznego pojęcia to „osobowość z pogranicza”. Termin ten wprowadził Robert Knight w połowie XX wieku na określenie takich osób, których zaburzenia psychiczne mieściły się pomiędzy zaburzeniami psychotycznymi (schizofrenicznymi) a zaburzeniami neurotycznymi (nerwicami). U pacjentów z tej grupy nie dochodzi jednak do takiego pogorszenia, aby można było u nich diagnozować schizofrenię. Mimo że stan emocjonalny tych osób nieustannie się zmienia, to jednocześnie jest on stabilny; określa się to pojęciem: „stabilnej niestabilności”. Jest to jeden z podtypów zaburzeń osobowości, z którym - często błędnie - utożsamia się wszystkie zaburzenia osobowości.
Bardzo empatyczny przekaz. Cieszę się że na panią trafiłam Sama też jestem borderline. Męczę się ze sobą okropnie. Chciałabym bardzo aby w jakiś cudowny sposób moje życie zakończyło się nagle i bezboleśnie. Aby przestało w końcu boleć.
Renata, niestety bramą do siebie jest droga przez ten ból, nie uciekanie przed nim, lecz wsłuchanie się w niego. Są powody i przyczyny dlaczego czujesz się tak jak się czujesz, są stłamszone emocje, które trzeba uwolnić. Polecam bardzo "Powrót do swego wewnętrznego domu" Johna Bradshaw, może zacznij od tego.
Trochę mnie zabolało, że zwracasz się głownie do kobiet, bo mam stwierdzonego Bordeline, ale rozumiem jesteśmy w mniejszości z tym zaburzeniem i fakt, że film ma już 7 lat. Także nie jestem zły czy coś.
Dowiedzialam sie ze moge byc borderem od innego bordera. Faktycznie wszystko sie zgadza i uleczam siebie i staram sie w zwiazku tez :) Zauwazylam tez ze najmocniejsze wiezi, wieloletnie przyjaznie zawiazuje takze z innymi borderami :) a sa to zawsze najwspanialsi ludzie. :) 💜💜💜
Jesteś pewna, że możesz mieć border czy doszło do przeniesienia? Bardzo często ludzie z borderem sami w nas wywołują rzeczy, które tak naprawdę nigdy nie występowały i zaczynamy u siebie szukać pewnych rzeczy ;) Ja po czasie spędzonym z osobowością BPD zaczęłam być nerwowa, wybuchowa itd. mimo, że to b.dobra osoba. I sama zaczęłam myśleć, że mogę go mieć. Wystarczyła jedna psychoanaliza żeby się przekonać, że doszło do przeniesienia. Ponadto sama walka z moim wewnętrznym "nie", które musiałam ignorować, gdy logiczne argumenty nie trafiały do BPD, spowodowało, że nerwy miałam styrane. Dziś mija kilka miesięcy izolatki i mimo tęsknoty, wrócił spokój, mniej wybuchowości, mniej zmian nastroju. Jeśli od lat masz styczność z osobami typu BPD ich rozchwiane zachowanie może być takim czynnikiem zapalnym jak to, że ktoś stał się BPD. Zacznij od wizyty u specjalisty:)
Witaj. Czy ten problem może być wielopokoleniowy?????....Pewne cechy u mojej mamy (małe symptomy), kilka symptomów u mnie, i wielka kumulacja u mojej córki, która na dziś dzień uciekła do babci, na szczęście do tej "normalnej"
+Alina Nowicka O tak, jak najbardziej, to są bardzo pokoleniowe kwestie. Rodzice przekazują to, co sami dostali. Wyrastamy w pewnych wzorcach i przekazujemy dalej. Aż się w końcu ktoś w rodzinie budzi :-) i zaczyna zmianę od siebie.
To daj ja teraz sobie, temu maluszkowi, ktory jest w tobie, i tej dorosłej kobiecie, którą się stałaś. To jest droga do odzyskania siebie, o której mówi Magda
Kochani, rozumiem, że niektórych z Was denerwuje to, że w tym nagraniu często używałam zwrotu OK. To nagranie jest z 2016 roku, a ja już od dłuższego czasu tak nie mówię. Natomiast tu już musi zostać tak jak jest.
Nie podoba mi się że Pani wspomina wyłącznie o roli matki w życiu córki. A co z rolą ojca, która jest fundamentalna dla dziewczynki i przyszłej kobiety. Z tego co Pani mówi tylko odrzucenie matki jest przyczyną borderline.
Nie odrzucenie przez matkę, lecz przez głównego opiekuna, którym najcześciej jest matka.
Zgadzam się jak najbardziej, że rola ojca jest niezwykle ważna dla dziewczynki.
Czy zatem po rozwodzie odpowiedzialność za to czy córka jest borderline jest pi stronie matki z którą mieszka? A tata po rozwodzie nie interesuje się córką i to nie ma znaczenia? Przepraszam czuję że ojciec może się wypisać na dziecko i ono nie będzie borderline. Tak to wybrzmiewa w Pani wypowiedzi.
Czy Twoja córka ma zdiagnozowane borderline czy obawiasz się, że obecna sytuacja może to w niej wywołać?
Jeśli tata po rozwodzie nie interesuje się córką, to ma to ogromny wpływ na nią.
W jednym nagraniu nie ma możliwości omówić wszystkich możliwych scenariuszy.
Diagnoza to zaburzenie osobowości. Obserwacja w kierunku borderline. Od 4 lat bez taty. Jesteśmy po rozwodzie 10 lat i przez jakiś czas z tatą był kontakt a potem się ich relacja popsuła. Wychowuje ja sama. Możliwe że daleko mi do ideału ale nie sądzę bym sprawiła że poczuła się odrzucona przeze mnie. Jest mi ciężko i to bardzo. Jestem z tym sama.
OSKAR - w kategorii najosobistszy scenariusz, nienachalny reżyser, aktor pierwszoplanowy, lektor charakterystyczny. Nagroda specjalna za urok, uśmiech, bezpretensjonalność i błysk w oku. DZIĘKUJĘ.
Jestem osobą z tymi problemami.Niestety uświadomiłam sobie, że zafundowałam swoim dzieciom ten sam los.Przeżyłam już pół wieku i tak póżno to odkryłam.Dzięki takim ludziom jak Pani Magdalena mogę coś dla siebie zrobić .A co z moimi okaleczonymi dziećmi.Swiadomośc ,że zrobiłam im krzywdę jest nie do zniesienia.Może jakiś film na ten temat.
Jolanta Komar , podpisuję się pod tym komentarzem, też chętnie wyslucham filmiku na ten temat. Pozdrawiam
Pierwszy raz się popłakałam na tego typu filmie - to chyba o mnie :( pod każdym słowem mogę się podpisać ;(((
Uświadomiłas mi,że tez mam ten problem i doszłam do krawędzi.Jak sobie pomóc? Jak zając się sobą?Chodzi mi o takie techniczne kwestie.Jestem uzależniona emocjonalnie od pewnej osoby i całe moje życie krąży wokół niej.Ona zaś doskonale sobie radzi i bierze tyle,ile potrzebuje w danej chwili a potem mnie odsuwa.Nadszedł ten moment,kiedy już dłużej nie mogę i potrzebuję wskazówki od czego zacząć myśląc już teraz o sobie-nie o nim.Dziękuję za otuchę,którą poczułam po obejrzeniu filmu.
*podłącze się do pytania
Nie ma ludzi "normalnych".
Każdy ma "świra", który w nim siedzi.
Ty i ja również....
:-)
Dlatego sama nie mam dzieci -;( nie mogłabym zrobić tego co zrobili mi rodzicie jakimś małym istotom (4 lata pracy nad sobą, płaczu krzyków - teraz jest juz Ok, doszłam do punktu gdzie myśle ze jest mi ze mną dobrze i nie potrzebuje nikogo zeby byc szczęśliwa a jak sie ktoś trafi to oczywiście przypatrze sie temu)
Cierpię na borderline i jak oglądam ten film to płaczę, bo wiem że to prawda... To jest straszne, jak jakieś fatum ciażące na moim życiu. Pustka w środku i takie poczucie czy faktycznie tu jestem czy mnie nie ma. Trzymam kciuki za wszystkich cierpiących i wierzę, że wam uda się wejść w normalne funkcjonowanie.
Przytulam mocno...
Wow To jest niesamowite jak Pani umie podejść do tematu DZIĘKUJE
Proszę bardzo
Może należałoby zaczynać takie filmiki od słów , że tak jak każdy człowiek jest inny , tak każdy człowiek z borderem jest inny i nie zawsze każdy ma te same objawy, nie każdy ''tupie nóżką i krzyczy jak dziecko'' jak to przedstawiłaś w powyższym filmiku.
latajacedywany Jak u mnie np ja nie tupie nozka, a bardzo czesto opuszczam, zanim sama zostane opuszczona. i praktycznie przez to zostaje sama, bo mimo, ze mam ludzi dookola, relacje z nimi sa zazwyczaj plytkie, czesto zaklamane. jedyna osoba ktorej udalo sie do mnie dotrzec to mój facet. otworzyl mi serce swoim dobrem, choc tez mnie triggeruje, bo ma cechy narcysty. mam ogromny lęk przed ludzmi. tak więc potwierdzam, nie kazdy z borderem zachowuje się tak samo. chociaz nie mam stwierdzonego, mam pewne cechy. Dzięki Pani Magdzie widzę nadzieje, bo bywa naprawde ciezko. w ciągu jednej godziny potrafię myslec o samobojstwie i sie wstydzic tych mysli, krzyczec zeby mnie wszyscy zostawili, a za chwilę byc spokojna i ufac wszystkim ludziom, swiatu itd. Bardzo latwo i szybko jest zmienic moj nastroj, bo jest on uzalezniony od srodowiska zewnetrznego, wystarczy spojrzenie, ruch ręki, czy obrazek/reklama by o czyms przypomniec, dobrym lub zlym. a ja w srodku wariuję. nie jest to latwe zycie, rowniez dla partnerow takich osób. kazdy moj chlopak mial mnie dosc, po prostu zwyczajnie dosc.
nie wierzę, że kiedykolwiek poczuję miłość a nie pustkę
Bardzo trafna ocena! Sama odczułam deficyt matczynej miłości, odrzucenie, podświadome poszukiwanie "matki zastępczej", rozczarowania... Dopiero w dojrzałym wieku zrozumiałam to o czy mówi pani Magda, że to ja jestem najlepszą Matką dla mojego płaczącego dziecka i problem znikł. Odzyskałam spokój. Pozdrawiam serdecznie
Nieutulone dziecko, piękne sformułowanie
Tutaj się zgadzam
Szpilka wymiatasz, uciekłam z fotela u psychiatry, po tym jak zasugerował mi borderlain,a Ty to przedstawiłaś bardziej po ludzku
Proszę bardzo ❤️ Cieszę się, że to czym się podzieliłam wnosi to, czego Tobie potrzeba.
dziękuję bardzo za twoje filmy...
U mnie właśnie doszło do tego że ujawniły się te zaburzenia przez strach że osoba na której mi zależy mnie porzuci ...
miewałam depresje praktycznie całe życie jest ze mną źle
depresja, nerwice, lęki...
występują na przemian ...
W końcu poznałam kogoś kto wiele wniósł do mojego życia , w końcu emocjonalnie bardzo zżyłam się z tą osobą ale w pewnym momencie czułam że nie potrafię bez tej osoby żyć , bo to on otaczał mnie zrozumieniem był jak anioł który chroni mnie przed wszystkimi i przedemną samą .
Nie wytrzymał jednak kiedy nagle zaczęłam czuć strach że mnie opuści że odejdzie ...
zaczęłam wątpić czy jest szczery ,
zaczęłam śledzić zaczęłam ubliżać kompletnie jakby mnie coś opentało ...
wolałam żeby odszedł niż był i wciąż odczuwałabym strach że dziś jest a jutro już mu się odmieni i zniknie .
Te uczucia były tak nie do zniesienia że
z jednej strony byłam gotowa zostawić wszystko by tylko został a z drugiej strony nawet jak był to i tak wewnętrzny strach że jest tylko z litości albo że chce odejść a boi się o tym powiedzieć albo strach że ma kogoś a mnie oszukuje ... trauma myśli samobójcze przytym
Matka narcystka , ojciec empata. Miałam wszystko, nie byłam bitym dzieckiem.. ale od mojej matki miłości nie miałam, dla niej nie istniałam, wszystko co robiłam było zle, tylko krytykowała i nigdy nie byłam wystarczają dobra jakim był dla niej mój starszy brat, którego idealizowała i sam jest narcysta jak ona. Wydmuchane złote dziecko mamusi, i ci mają najgorzej bo sami tacy są. Matka go kryła, usprawiedliwiała jego winy, wiec skąd on miał nauczyć się brać winę na siebie? Lub nauczyć się co to jest sumienie? Od dziecka już jej nie lubiłam, do dziś nie potrafię tej kobiety kochać, gdyż nie mam z nią żadnej więzi emocjonalnej. Nie potrafię jej patrzeć w oczy, sam jad, ja przejże ją na wylot, zanim ona pomyśli..widzę tą wrednosc i nieszczerość i to zło co w niej siedzi. Jej osoba mnie odpycha od zawsze.. Kochałam ojca ponad wszystko, to dobry, mądry i inteligentny człowiek, miał uznanie którego matka nie mogła ścierpieć i tylko go poniżała by sama się mogła wywyższać. Wieśniara powinna być dumna, że miała takiego męża, ale on był dla niej nikim, bo tym nikim ona sama jest. Ludzie go kochali bo miał serce , dał mi miłość której w dzieciństwie potrzebowałam. Gdy ojciec wyjeżdżał sam co roku do swojej rodziny, bo matka nie nawiedziła jego rodziny, Dla mnie walił się świat zostać z tą kobietą samą, Rzucałam się na podłogę i wyłam za nim jak pies, albo biegłam za odjeżdżającym autem. On był moim całym bezpieczeństwem, podporą, uczył mnie życia, i do dziś mówię: kocham cię tato za wszystko co mi dałes♥️Jestem taka jak on i dzięki Bogu za to że nie byłam obiektem projekcji tak jak mój brat.
Ponoć nie mam bordera. Ale tez ściągnęłam narcyza, który był jak moja zimna matka, zawsze miałam swoje granice w związku , nie miał prawa mnie uderzyc, nie wybaczyłbym zdrady, nie pozwoliłabym w życiu uderzyć moje dzieci, tak jak moja znajoma z borderem, przekroczyła wszystkie granice, chciałam tylko by mnie pokochał, mnie zauważył, mnie docenił, mimo wszystko co dla niego robiłam, ale taki był zimny jak moja matka. Dobrze że mam tą lekcje poza sobą. mimo wszystko to boli że człowiek ma taką zimną matkę a nie inną.. Nie raz mówiłam ojcu, czemu jej nie opuścił, miał by normalne życie, Ja wychowałam po odejściu narcyza sama troje wspaniałych dzieci, teraz cała moja miłość wróciła. Jestem cholernie dumna z mojej pracy. Narcyzów się nie da zmienić nigdy, miesiąc temu ucięłam całkowicie kontakt z matką, dawno powinnam to zrobić. Ale była w potrzebie to pomagałam. Teraz niech radzi sobie sama. Nie wiem czy łezka mi poleci kiedy jej zabraknie. Czy to normalne? Po prostu nic mnie z tą kobietą nie łączy. Nic.. tyle co mnie poniżała, krytykowała, nigdy nie byłam wystarczająca mimo wszystkich obowiązków które jako dziecko spełniałam, urodziłam się między tymi dwoma światami,widziałam dobro i zło, stad tez odrazu wiedziałam że matka była tym złem. na 200% miałabym bordera, kiedy ojciec był by dla mnie również emocjonalnie niedostępny jak matka.
Kochana, jesteś bardzo silna, że to przetrwałaś. Myślę, że serce by mi pękło gdybym była w Twojej sytuacji. :(
Magnolia to okrutne czego doświadczyłaś i doskonale Cię rozumiem dlaczego potrzebowałaś się zdystansować od matki. To boli bardzo, gdy własna mama nie kocha. Masz prawo zadbać o siebie, zając się swoim życiem i być kochającą mamą dla swojej wewnętrznej dziewczynki 💗
Wiem co przeżył Twój tato. Sam jestem empatą i wytrzymałem 20 lat z borderką. To było piekło Dantego. Pozdrawiam.
Ten filmik to dla mnie światełko nadziei, obejrzałem go parędziesiąt razy, bardzo dziękuję i doceniam za ten filmik.
Dobrze powiedziane z tymi emocjami, mi się chce codziennie płakać a mam 24 lata, pozwalam sobie na to gdy jestem tylko sam, ciężko jest nawet wśród bliskich osób przyznać się do bólu, ze jest się jeszcze takim dzieckiem, które chce wyć i krzyczeć z byle powodu.
Przytulam... ❤
Rzuciłem dziewczynę z bpd bo nie wytrzymywałem mentalnie przez ten emocjonalny rollercoaster i manipulacje. Kilka razy groziła mi, że mnie rzuci przez pierdołę i wiedziała ze to mój slaby punkt, ale zrozumiałem ze powinienem uciekać jak najdalej kiedy zaczęła się większa drama z pokazywaniem przemocy wobec mnie. Oczywiście to ja zawsze byłem winny. Uderzy cię a potem ryczy żeby jej nie zostawiać, cokolwiek robiłem dla niej czułem ze nie ma to sensu bo jutro zapomni i znowu będzie histeria. Czytam komentarze innych i zgadzam się z tym co inni przechodzą, to po prostu szok... Tylko dziwi mnie bierze bo rodzinę miała perfekcyjną i nie wiem czy to była jakaś trauma z dzieciństwa. Odmawiała terapii i leków bo ona wiedziała lepiej.
dobre ze z tego wyszles bo by Cie wykonczyla...choroba choroba ale to jest jawna socjopatia ...poki ona sobie ze soba nie poradzi sama albo ktos jej nie pomoze nie bedzie ok...niektorzy mieli za duzo w zyciu i sa rpzpuszczeni inni za malo i nie wierza w siebie jeszcze inni mieli ciekie dziecinstwo...lub doznali w zwiazku czegos strasznego...kazdy jest inny...niestety najczesciej to wolanie o pomoc mimo ze zajezdza socjopatia
Mam BPD. Leczę się od 10 lat. Ale od 4 lat mam bardzo dobrą terapię 2
razy w tygodniu. Jestem również uzależniona od alkoholu. I co? DA SIĘ!
Odpowiednia psychoterapia, podkreślam ODPOWIEDNIA i nasz upór w dążeniu
do uporania się z tym zaburzeniem może zdziałać cuda. Oczywiście trwa to
długo i jest bardzo trudno ale da się. Jestem w dobrym związku od
prawie 2 lat, realizuje swoją pasję, która jest już również moim
zawodem. Zachowuję abstynencję jak na trzeźwiejącą alkoholiczkę
przystało. :D To była walka z tytanami, ale ja dziś już żyje normalnie i
demony przeszłości mi w tym nie przeszkadzają. Chciałabym kiedyś
napisać książkę na ten temat... mam nadzieje, że tak się stanie.
Wszystko o czym mówiłaś to prawda. Wszystkiego tego doświadczałam przez
większość swojego życia, to było piekło. Ale dziś jest normalnie. Bo to
nie prawda, że border jest skazany na porażkę i cierpienie do końca
życia. Cholernie trudna i mozolna praca ale warto.
Kinga Steć mozesz powiedziec cos wiecej o tej terapii, prosze? jaka to terapia?
Rodzice opowiadali mi że w dzieciństwie (przed 4 rokiem życia) uderzałam głową w ścianę. Oni wspominając to śmieją się a ja się zastanawiam co się wtedy działo że tak reagowałam. Oczywiście nie pamiętam. Wiem że zostawiali mnie samą w domu i szli w pole (bo byli rolnikami, mieszkaliśmy na wsi). Włączali mi telewizor i szli. Może to to..
Podobno dzieci w sierocińcach uderzają tak głowami o ścianę, kiwając się przy tym rytmicznie... To się nazywa choroba sieroca.
Niewiarygodne. To ten chaos który we mnie tkwi można ubrać w słowa? Chciałabym wierzyć że powrót do siebie jes t możliwy. Jest pani przykładem, że tak. Rozumiem wszystko co Pani tutaj mówi. Ale i tak nie wiem jak zacząć.
Dziękuję za te słowa z całego serca
Dziękuję ci Madziu otworzyłaś mi oczy. Mam w sobie ranę porzucenia i projektuje to teraz na moją córkę. Uwielbiam twoje filmiki trafiają w sedno bez owijania w bawełnę. Bądź i dziel się swoją wiedzą z nami. Pozdrawiam ciepło. Ania
Pani Magdo to co pani robi w tak czytelny i jasny przekaz spowodowało, ze zaczelam mojemu narcyzowi wreszcie stawiac granice. Dla niego szok. Teraz pracuje nad soba, swoim wlasnym ja. Dziekuje, tak dalej!
Dziękuję za ten film, doskonale prowadzi Pani narrację, wszystko mówi Pani jasno i zrozumiale. Fantastyczna robota! Pozdrawiam gorąco.
Dziękuję bardzo! Pozdrawiam ciepło 💗
Bardzo wartościowy materiał, dziękuje za dawkę wiedzy . Przy każdym „okeej” trochę mną targało ale i tak dziękuje :D
❤️
Większość cech i zachowań które Pani opisuje stanowią moje życie, jest ciężko bo masz świadomość że potrzebujesz, miłości, wsparcia, akceptacji, sama nie potrafię sobie tego dać oczekuje tego od Partnera, a jak jeden związek się kończy to odrazu musi być inny bo to że zostaje sama ze sobie nie poradzę ten lek mnie tak przeraża. Dziękuję za film będę śledzić pani Kanał. Pozdrawiam 💞
💗
A jeśli zostawia jako pierwsza, żeby nie zostać zostawionym?
Jestem chłopem z zaburzeniami borderline. Przez długi długi czas nie wiedziałem co mi jest, jednak funkcjonowałem z ciągłym przeświadczeniem, że nie jest ze mną w porządku. Zbyt duży chaos, depresja, dziwne zachowanie z relacjach i te uczucie pustki gdy zostaję sam. Teraz już mam świadomość, że jestem mega uzależniony emocjonalnie od innych osób i też rozumiem pewne mechanizmy, które jak Pani wspomniała, mają za zadanie odwrócić uwagę od sedna problemu.
Jest to dość ciężkie ponieważ człowiek zdaje sobie sprawę jak bardzo go nie ma na tym świecie, że jego funkcjonowanie jest pozbawione jakiejś głębi i sensu. Niecierpliwością napawa również fakt, że gdzieś tam w środku jest ten prawdziwy ja, że tak samo jak inni mogę być pewny siebie i wcale nie muszę być skazany na innych lecz mogę czuć się dobrze sam ze sobą. Powiedziałem, że napawa ten fakt niecierpliwością, ponieważ chciałoby się już być tym kimś tu i teraz, żeby nie tracić okazji do zawierania fajnych znajomości oraz podejmowania słusznych decyzji, które te zaburzenie w moim przypadku, mam wrażenie, wręcz uniemożliwia. W ten sposób wzrasta frustracja. Za każdym razem po cichu krzyczę do każdego "zostań przy mnie, zrozum mnie, ja się naprawię, daj mi szansę" lecz pozostaje tylko jęk zawodu po kolejnej dawce niezrozumienia.
Poruszyły mnie bardzo Twoje słowa... Jest w nich ta głęboka tęsknota za prawdziwym sobą schowanym za traumami, które wymagają czasu, by je ukoić... Odwagi i sił dla Ciebie ❤
Znałam kiedyś taką osobę, bardzo trudno z nią wytrzymać. Kiedyś czytałam taki tekst, że borderline psychoterapeuci poznają po tym, że po wyjściu takiego klienta mają ochotę tłuc głową w ścianę.
Idiotyczny tekst.
oj tak, jak się z kimś takim mieszka pod jednym dachem, to też człowiek ma ochotę walnąć łbem o ścianę albo wyskoczyć przez okno
To o mnie zdecydowanie. Matka odrzucila mnie od początku. Nie karmila, nie dbała, byłam podobno wysuszona z głodu, pamiętam że była agresywna... znęcała się nad kotem - to chyba najwyraźniejszy obraz jaki pamiętam, nie pamiętam wiele, co mnie zastanawia nie pamiętam żadnych interakcji z nią, zero rozmów...jakby to było wycięte...ja pamiętam siebie że paletalam się pod nogami, niepotrzebna, ja nie mówiłam ..długo, ja się czułam niegodna być, mówić..w wieku 4 lat "przejęła"mnie babcia, czułam się szczęśliwa, paradoksalnie cieszylam się że mnie odrzucono - jak to interpretować? Od babci dostałam mnóstwo miłości - ale ta miłość nie weszła do środka mnie...bo ja siebie samej niekochalam...pamietam jak bardzo chciałam cofnąć się w czasie do bycia niemowlęciem ale żeby to babcia mnie pielęgnowała..Mimo wszystko ja ta matkę kochałam jakoś. Ostatniego dnia jak mnie oficjalnie zostawiła z babcią, ja biegłam za nią...żeby ją przytulić, ale ona się nie odwróciła. Pamiętam wyraźnie tylko plecy .. oddalające się plecy. To wszystko we mnie jest. Wciąż czuję że mam napisane na czole "niechciana". Czuję się niegodna być, wciąż czuję się niegodna nawet mówić. Z nowo poznanymi ludźmi muszę się wysilać i jakis głos wtedy mówi coś za mnie ..bo to nie ja. Prawdziwa ja nie mówi. Boi się. 3 dni temu pierwszy raz "skontaktowałam" się sama z sobą. To było wspaniale uczucie, ciepłe, pełne nadziei...mam 42 lata, próbuje odejsc od kogoś kto mnie źle traktował, poniżał, ubliżał, zdradzał....odchodził co tydzień. Bolało non stop. Ale ja nie potrafilam odejść...nie mogłam. Teraz rozumiem - moja podświadomość pragnie tej ignorancji, tego odrzucania, a z drugiej strony za te ochłapy miłości oddalabym wszystko. Mam nadzieję że dzięki takim ludziom jak Pani Magda, już nigdy nie zostawię samej siebie. Dziękuję ❤️
Bardzo Tobie współczuję... ❤️ I życzę z całego serca pięknych spotkań ze sobą ❤️❤️❤️
Dziękuję za filmik. Po latach cierpienia, nieskończonej liczbie pytań co ze mną nie tak, teraz wiem. Szkoda, że tak późno Cię znalazłam, ale tak miało być. Pozdrawiam serdecznie❤
❤️
Wszystko się zgadza, ale w moim przypadku zabrakło mi miłości taty, nigdy nie byłam wystarczająco dobra dla niego, widział tylko moje błędy, nigdy nie był ze mnie dumny :( dzisiaj jestem w totalnej rozsypce, jutro idę do psychologa bo nie jestem w stanie funkcjonować
Dziękuję Madzia ❤️❤️❤️ Teraz sobie pobędę z tym wszystkim co mówiłaś bo trafiło tam gdzie trzeba... w serducho
❤️
właściwie to lęk przed bliskością ma wiele wspólnego z tym borderem, świetny film wiele rozjaśnia
Niektóre rany są tak głębokie, że aż czujesz się nimi przesiąknięty 😞
I tak już z nami "zrośnięte, ze trudno nam się z nich wyzwolić, nawet przy wielkich chęciach.
Chciałem podziękować za wszystkie wywiady. Słucham od dwóch lat. Wysłuchałem prawopodobnie wszytkich. Szukałem odpowiedzi i tu ją znalazłem. Zaburzenie Borderline doprowadziło mnie do katastrofalnych skutków. Na szczęście pracuje nad sobą z psychoterapetą od 2 lat. Bardzo dziękuję i życzę dużo zdrowia
Powodzenia Mikołaj!!!
@@MagdalenaSzpilka Dziękuję bardzo. Filmy były dla mnie dużym wsparciem w procesie zdrowienia. Dawały mi poczucie, że dam radę. Jeszcze trochę przede mną, ale najgorsze już chyba za mną.
Pani Magdo mam malutkie dziecko z osobą chorą na bordeline (tak w 99 procentach przypuszczam choć specjalistą nie jestem) i powiem tak gdyby nie to dziecko dawno bym odszedł ,życie z taką osobą jest nie do wytrzymania Ale najgorsze jest to co ja mam dalej zrobić bo czuję że chyba wyląduje w wariatkowie . Pozdrawiam
Pomóż jej... po prostu
Po prostu szok,dowiedziałam się, że mam borderlin, a on byl narcyzem.Teraz już wszystko rozumiem Dziękuję 😘😘😘❤❤❤❤
Całym sercem dziękuję za ten odcinek. Dużo się dowiedziałam. I pora kontynuować, prace z sobą.
Mam to stwierdzone przez psychiatrę, powodem było brak miłości i akceptacji. Zawsze byłam grzeczna, spokojna i w miarę dobrze sie uczyłam, ale rodzice nigdy tego nie doceniali, zawsze było coś , co im przeszkadzało we mnie. Nawet, to ,ze jestem za spokojna....
Nigdy od ojca nie usłyszałam zadnej pochwały, a słowo ,że ''mnie kochał '' usłyszałam dopiero przed jego śmiercią, a własciwie na łożu śmierci, gdy sie ze mna żegnał.
Ja mu wtedy odpowiedziałam, ''ta, ale jakoś tego nie czułam''. Za to mocno czułam klapsy, który mi dawał z byle powodu....
💗
Czuję to ❤️
Widzę że ma pani dużo empatii dla ludzi. To chyba dla tego ponieważ pani się pokochała i tą miłością dzieli się z innymi
Tylko to co dajemy sobie możemy dać też innym. Pozdrawiam bardzo ciepło :-)
Zgadzam się z Tobą. Jestem nieutuloną dziewczynką. Cierpienie jakiego doznałam i jakie zafundowałam rodzinie jest nie do opisania. Wszystko było na granicy całe moje życie. Nie zastanawiałam się nad tym.Teraz to wiem po przeczytaniu fachowej lektury po terapii i braniu leków. Byłam niestabilna emocjonalnie byłam potworem dla moich córek. Jak byś mówiła o mnie słowo w słowo. Boję się co będzie dalej....😔ale jedno jest pewne nie wybaczę rodzicom odrzucenia.To boli do dziś.Nie wyobrażam sobie życia bez moich córek jak mogłabym je odrzucić dlaczego?za co?mnie pozostawiono samej sobie.I za to stałam się potworem.
Małgorzata... ❤️
Czasem jest tak a raczej z reguły bywa tak że mówimy że nigdy nie staniemy się tacy jak nasi rodzice, chciał bym abyś doszła do wniosku że nie ty jesteś w inna inie ty jesteś potworem . dlaczego nie warto tak myśleć ...
Ponieważ twoi rodzice nie dorośli do bycia mamą tatą nie domowili tego co ważne i to spowodowało lawinę zdarzeń.z czasem obarczyli winną ciebie i innych .jednego jestem pewien powinniście usiąść i wyjaśnić sobię pewne rzeczy sprawy ,a jeśli ktoś kiedyś powiedział ci że jest z tobą coś nie tak to oznacza że jesteś osobą silna i wiedz że takie osoby zawsze będą atakowane .a co do rodziny zostaw temat bo nie warto wchodzić w Kutnie z rodziną bo będziesz najgorszą.musisz być silna wieżyc że nie są w stanie zadać ci bulu .pamiętaj że ja uważam że masz o wiele więcej niż oni a mam na myśli to że jeśli uwierzysz że jesteś panią swego wyboru
Posłuchaj rodzina jest jak piękny krajobraz ,najlepsze wrażenie czynią z daleka,jesteś wartościową osobą ciepłą uczuciową i nie musisz nikomu z nich nic udowadniać .bo są zadumani w bez wartosci jeśli będzie ci źle napisz a postaram się przywrócić wiarę radość bo tyle mogę .Pisz i nie zostawaj z tym sama ja napiszę ci kiedyś prawdę o mojej rodzinie.
P.S. ja nigdy nie zostawiałam swojego syna zeby sam zasypiał.
Jestem przeciwna radom Super Niani ,ze dziecko w wieku 2 lat ma samo zasypiać...owszem, kiedyś sie przyzwyczai, bo zobaczy, że nie ma innego wyjścia...
Ja nigdy nie wyganiałam od siebie swojego dziecka jak chciał przy mnie zasypiać. Nawet jak miał 10 lat...
W końcu gdy miał chyba 12, 13 sam zdecydował ,ze da sobie spokój z mama....to On zadecydował, kiedy mamy nie potrzebuje przy zasypianiu, moze jestem świrnięta, ale tak mi się wydaje.....
Dla mnie super 😁 swietna postawa, nie kazdy rodzic rozumie swoje dziecko i na czym polega rodzicielstwo. Wielu rodzicow uwaza ze, dzieci to wlasnosc lub inwestycja.
dzieki Szpilka. Wreszcie sie rozplakalam
Emocje emojcjami to chęć i chart ducha stabilizuje zarówno marzenia jak i rzeczywistość problem w tym jak się odnaleźć, mogą nazywać to granicami mogą dawać proszki lecz naszą świadomość da się ujarzmić głosy w głowie i emocje, co prawda nie ma lekko lecz człowiek z tymi problemami nigdy nie ma łatwo wszystko jest możliwe tylko sam musisz to zobaczyć i baaaardzo długo ćwiczyć.pozdrawiam
Widziałam ten film 3 lata temu i zasiał we mnie ziarno nadziei dla siebie i samoakceptacji. Dostałam w 2016 diagnozę bpd od psychoterapeutki, która mi powiedziała, że będę się uczyć jak z tym żyć, co mnie w jakimś sensie zmroziło wtedy. Teraz po latach widzę, ile moje własne zaangażowanie w utulenie siebie i swoich trudnych części daje mi wiarę i motywację że będzie jeszcze i jeszcze lepiej. Pozdrawiam serdecznie! Dziękuję Magdaleno za to, że pomogłaś mi w mojej zmianie! Bardzo! 💚
Proszę bardzo ❤️❤️❤️ Dziękuję za Twoje świadectwo. Niech będzie wsparciem i nadzieją dla innych. Wszystkiego dobrego ❤️
I ile lat jesteś w terapii i jakiej? Napisz coś więcej proszę.
Jak się czujesz teraz?
Też się biłam! Biłam się pięcią po nogach a najczęsciej po głowie, z całych sił. tak, że gdybym tylko mogła, to rozwaliłabym czaszke. tyle miałam w tym siły. Okropny czas.
Jestes Kochana Madziu, tule Cię do serca za to, ze JESTEŚ i za Cudowna Prace jaka wykonujesz w duchu Prawdy, pomagajac tym, wielu zbłąkanym duszyczkom. ♡♡♡♡♡♡
Jesteś po prostu fenomenalna
Moja dziewczyna ma BPD.Nie daje już rady,bardzo ją kocham i dlatego jeszcze z nią jestem.Szukałem powodu jej zachowania przez 4 lata aż w końcu znalazłem!Teraz jak ją przekonać że jest chora?Pokarze jej to ale to nic nie da tak jak i artykuły o trudnym dzieciństwie,kobiet wychowanych bez ojca itd.Ona jest dobrym człowiekiem ale w mgnieniu sekund potrafi się zmienić w coś okropnego.Poradźcie coś!
Witam polecam na początek książkę o tym tytule Nienawidzę cię - nie opuszczaj mnie! Randi Kreger
UCIEKAJ !!!! Serio, uciekaj jak najdalej nim będzie za późno, nim pojawią się dzieci... Ona zrobi z twojego życia piekło! Dobry sex nie wystarczy, z czasem nie będziesz już mógł na nią patrzeć. Ja mam 2 dzieci z taką osobą i jestem już po rozwodzie. Niestety w Polsce liczy się tylko matka i niestety dzieci są z nią. To jest Koszmar!!!
zizi zmo rozumiem Cię doskonale. Mój chłopak to najprawdopodobniej border. Też nie wiem co zrobić. Nie daję rady
Moja 20l letnia córka ma ten typ osobowosci...Po latach udręki wreszcie ją określ0no (pierwszym diagnostą byla ONA SAMA)...teraz. obie uczymy sie z tym żyć..Jest to cholernie trudne...Wierze.ze nam się uda..Kocham Cię moja córko❤
20:32 no ok problem polega na tym że moja matka ma schizofrenię paranoidalną, a ojciec psychozę schizoafektywną. Oprzeć to ja się mogę o betoniarkę (jak w dowcipie który tata często opowiada :p). Moje poszukiwanie u nich pomocy spowodowało że teraz moja mama się zamartwia a ojciec (z racji swojej psychozy) ubzdurał sobie że chcę go zabić. Rewelacja :(
Bardzo się wyczulam w Twój komentarz i doskonale Cię rozumiem.
Ja narcyz moja była border.. Wiele zrozumiałem po obejrzeniu Twojej wypowiedzi. Dziękuję.
Zastanawiam się czy borderlain może dokuczyć narcyzowi, czy to działa tylko w jedną stronę. Jedni specjaliści twierdzą tak, a drudzy inaczej....będę wdzięczna za odpowiedź.
u mnie był problem z ojcem. doskonale rozumiem wszystko o czym mowisz. niedlugo mam wizyte u psychiatry (lecze sie na depresje, nie moze mi dobrać odpowiednich leków na afektywną dwubiegunową). sprobuje mu o tym powiedziec. zyczcie mi powodzenia
też mam bordera i wzrusza mnie ten filmik, bo dokładnie tak mam.
3 dni z Tobą i wszystko stało się jasne , tyle lat w niewiedzy . Dokopalam się dzięki Tobie do głównych moich traum i problemów w życiu skąd się wzięły. Szok. Jest coś co zauważyłam. Początkowo ja wiedzialam czego potrzebuje o co mi chodzi, przedstawialam to w taki sposob jak na osobe Borderline przystalo.Ale z biegiem lat, przez to że byłam traktowana jako wariatka lub osoba która mną problem ," nienormalna "musiałam nauczyć się tłumic to co czulam , bo to co czulam, a raczej tego wyraz było złe i nieakceptowane przez najbliższe otoczenie . W wieku 35 lat nie wiedziałam już co się stało, kim jestem , co mam czuć itd . Rozpoczynam rozwój duchowy i trafiam na Ciebie. I dzieje się tak że wszystko mi się przypomina, tego czego mi nie wolno było czuć A co mogło już dawno być wskazówka czym był problem. Śmierć mojej siostry gdy miałam rok( wiadomo że mama przechodziła traumę więc nie mogła mi dac tego co potrzebowalam - o co nie mam pretensji!pobyty w szpitalach (,kilka razy ), I wiecznie zapracowana mama ( która w ten sposób uciekła od swojej traumy - Też nie mam pretensji) Ale dla mnie każde pójście do przedszkola było traumą i każde jej wyjście do pracy było traumą. Ja zanosilam się w wieku do 2 lat i pamiętam że wtedy myslalam ze wreszcie mam ja na wyłączność, że mam jej uwagę. Byłam terorystka bo wtedy zostawialam od rodziców to czego chce . Ciągle chorowalam i mysle ze moglo byc tak dlatego , ze mama poświęcala mi wtedy swoje 100 proc uwagi i czasu. Wtedy byłam najszczesliwsza . ....na prawde ! Jak bylam chora bylam szczesliwa . Czesto myslalam ze rodzice nie sa prawdziwymi moimi rodzicami , ze mama mnie zostawi ucieknie . To przez 20 lat było we mnie tlumione .A do 15 roku życia miej więcej zdawałam sobie z tego sprawę, że było mi jej za mało. bałam się że mnie nie kochają, nie potrzebują, byle pierdoła powodowała takie myslenie . masakra. Potem małżeństwo....nieudane ..I drugi związek z mężczyzną który jest egocentrykiem i narcysta. Nie wiem co z tego wyniknie ale jestem na drodze do siebie i już nie mam zamiaru się cofać
Ale odkryć! Gratulacje ogromne 💗
Gorąco trzymam kciuki! Walka jest tego warta :)
Hej Madziu, widzę pokazałaś pazurki. Świetnie wyjaśnione, dziękuję
Dopiero 3 lata temu odnalazłam siebie. Teraz mam 47 lat. Może życie było koszmarem....ale teraz jest już dobrze. Nie straciłam nadziei...aż się sama dziwię...Pozdrawiam wszystkich.
Jakbym słuchał o sobie :) Ja jako mężczyzna dokładnie jestem taką osobą. Nie potrafię zbytnio się odnaleźć, nigdy też nie stawiałem granic, zero asertywności. Odrzucenie i porzucenie przewija się u mnie przez wiele relacji. Zawsze te pożegnania są w lekko mówiąc w "gniewnym" akcencie, głównie przez to, że to ja nie chcę puścić. Przesłuchałem wiele filmików z Twojego kanału czy kanału Grzegorza, ale dopiero dziś o borderline i mimo że nie wiedziałem co to za rodzaj osobowości, rozpoznałem już wcześniej, iż jestem taką osobą i wiem gdzie leży jakby tego przyczyna. Podejrzewam, że moja mama i jej mama, czyli moja babcia również mają tę samą osobowość. To tak jakbym dostał coś w spadku od nich :) Być może to się ciągnie nawet w dalsze pokolenia i przyszedł czas, żeby się z tym zmierzyć... :) To początek mojej drogi odzyskiwania siebie i widzę jak bardzo jestem odłączony od ciała. Od 3 miesięcy staram się poczuć stłumione emocje i nadal czuję, że jeszcze nie mogę. Może to dziwnie zabrzmieć, ale czuję wewnętrznie, że najpierw muszę poczuć swoje ciało, dopiero później swoje emocje, a te dadzą mi dostęp do swojego dziecka wewnętrznego i dopiero wtedy nastąpi uzdrowienie. :) Dziękuję za te wszystkie nagrania! ;)
Proszę bardzo Roman ❤ Daj sobie czas. Zachęcam do poczytania Aleksandra Lowena czy Petera Levine, oni pięknie oswajają z ciałem. Powodzenia!
@@MagdalenaSzpilka z czasem miałem ciągły problem, bo zawsze chciałem rezultatów "na już". Odczuwam w tym jakby rywalizację, że to ja będę szybciej, będę lepszy niż ktoś. To tak jakbym miał się tym szczycić, stać na piedestale, żeby inni mnie podziwiali. To jakby taki schemat. Co też mam wrażenie jest z dzieciństwa. Mam młodszą 2 lata siostrę i może problem powstał właśnie podczas większej uwagi rodziców dla niej niż dla mnie. Tak, dam sobie w tym czas i będę obserwował. Dziękuję raz jeszcze, również za książki! :)
Jak najbardziej to może mieć związek. Gratuluję wglądów!
Przede wszystkim dziękuję za ten wartościowy materiał. Pomógł mi on określić, czy mam Borderline czy ChAD. Pozdrawiam!
ja mam borderline przez ojca ktory ma osobowosc unikajaca a nie przez matke ktora jest empatka.Druga sprawa osoby z borderline nigdy nie zostaja porzucane bo zawsze wszystkich pierwsze porzucaja,moze to sie zmienic gdy trafia na kogos z osobowoscia unikajaca z taka osoba moga stworzyc dlugi trwaly zwiazek.
Nie zgadzam się - mam borderline od kilkunastu lat i przewanie to ja zostalam zostawiana.
Ty wiesz co to jest osobowosc unikajaca ?
Jak oceniam swoje zycie to ja porzucam ludzi w moim zyciu jesli mi nie odpowiadaja lub w dwoch przypadkach manipuluje nimi tak aby mnie porzucili. Nieraz „znikam bez sladu”. W niektorych przypadkach uwazam pozniej ze zrobilam okropnie, wtedy zle sie czuje ale jest juz za pozno. Pomimo tego mam nadal kontakt z kilkoma przyjaciolkami i przyjaciolmi z dziecinstwa. Ogolnie jestem zyczliwie nastawiona do ludzi.
chyba chodzi o unikający styl przywiązywania się?
Bardzo fajny materiał, aczkolwiek czy notorycznie musi się powtarzać słowo,,ok"?
Nie musi :-) Zupełnie nie wiem dlaczego akurat w tym nagraniu tyle się tego OK znalazło.
Jak przeszkadza to po co oglądasz
@@annamaria6423 Po to, żeby czegoś się dowiedzieć, a nie słuchać w kółko "OK".
a co z brakiem ojca?
Bardzo ❤ dziękuję ❤
Obejrzałam, wysłuchałam ponieważ jest taka potrzeba akurat teraz. Dużo pomoc w zrozumieniu problemu.
Ciężko jest szczególnie będąc w związku z taką osobą....
Brak stabilizacji, nie znasz dnia ani godziny...
Fajne tylko skierowane do kobiet. A co z facetami? Poza tym jesli miwimy o stereotypie niestabilna emocjonalnie matka to tak samo "produkuje" boarderlinowcow pijacy ojciec. Dokladnie taki sam jest syndrom porzucenia, odrzucenia. I to sie potem powiela w zyciu.
Aleksandra W właśnie.... Jak tu żyć...
Aleksandra W
i wice wersa
To jest okropne, ale również na to cierpie i jest to czasami nie do zniesienia.
Czasami ...
kurczę a ja zostawiona w 3 miesiacu życia w szpitalu, na kolejne kilka miesięcy, ale swojemu dziecku nie chciałam tak uczynić, jestem blisko, karmiłam długo prawie 4 lata, kocham je uważnie, inni widzą to jako głupie kochanie. stety, ale nauczę dziecko miłości, empatii i prawdziwej relacji. żadne łóżeczko, żadne wypłakiwanie, kucam do dziecka kiedy do mnie mówi, pocieszam i widzę jego rysunki, doceniam jego starania, mówię, że kocham, gdy w nocy się boi, biorę do naszego łóżka, przytulam i chcę, żeby czuło się bezpiecznie.
Aga wspaniale troszczysz się o swoje dziecko 💗 Swoją własną traumę przekułaś w takie dobro dla swojego maluszka.
Magda nie umiem inaczej 🥰
Moja siostra ma borderline. Przez pierwsze kilka lat starałam się ją w tym wspierać. Niestety, siostra zaczęła się leczyć alkoholem. W tej chwili nie chcę mieć z nią nic wspólnego. Nie chcę jej pomagać, tylko od niej uciec. Jej choroba spowodowała u mnie nerwice. Ciągle chodzi pijana, robi awantury w moim domu, kilka razy interweniowała policja. Powinnam dalej próbować jej pomóc, czy jednak odejść?
pytanie nie do mnie, ale czy ultimatum nic nie da?
Chorym ludziom powinno się pomagać, ale nie za wszelką cenę. Jeśli chory zamiast zając się leczeniem wpędza ciebie w chorobę to już więcej zrobić nie możesz. Nie powinnaś. Powodzenia. :)
Ja nie mam aż tak skrajnych emocji, ale gdy mi na kimś zależy, każda pierdoła jaka zasugeruje, że nie mam szans mieć tej osoby wywołuje u mnie taki niepokój na który znam na razie tylko jedno lekarstwo - wyrzucić wszelkie kontakty i postanowić sobie więcej jej nie spotkać. Uważam że nie jest to normalna reakcja xD Ale inna strategia to byłoby pójście do tej osoby i powiedzenie wszystkiego co się myśli, łącznie z przyznaniem że się czuje taki lęk. Niestety to mnie wkurwia w tym społeczeństwie, że ludzie nas wyśmiewają za to że mamy emocje. Stąd ja mam taki radykalny sposób. Co mogę zrobić by to zmienić? Dla mnie komunikacja jest zbyt trudna.
👍
3:52 do 4:35 - ja bym był bardzo wdzięczny za wytłumaczenie co to znaczy, że ktoś nie ma żadnych granic jak BPD lub ma daleko postawione jak osobowość narcystyczna
- nie ma żadnych granic czyli nie potrafi powiedzieć nie, nie potrafi odmówić
- ma daleko postawione - przekracza innych i ich wolną wolę
@@MagdalenaSzpilka dziękuję bardzo:)
chodzę na terapię raz w tygodniu od półtora roku i mimo, że postępy zrobiłem w sprawach tego typu, że mam lepszą pracę, którą w miarę lubię, lepiej odnajduje się w relacjach z ludźmi, to jednak emocjonalnie stoję, przeżywam wszystko non stop w taki sam sposób, nienawiść, oskarżanie, brak zrozumienia, zero postępu i tracę wiarę, że w ogóle jest sposób, żebym się emocjonalnie rozwinął, obawiam się, że jestem skazany na porażkę, mimo podjęcia trudu. Bo wiem, a czuję to spora różnica.
Tak, wiedzieć a czuć to spora różnica. I wszystko ma swój czas. Widać teraz przychodzi czas na czucie, pojawia się na to gotowość. Powodzenia!
@@MagdalenaSzpilka Dziękuję :)
@@MagdalenaSzpilka obejrzał bym z chęcią film, który porusza temat tej pustki i poczucia braku sensu. Przykładowo mam jakieś zajęcie, robię to, ale moje działania, przekładają się na coś co i tak, nie zmienia braku pustki. Być może będzie to związane, z porównywaniem się, brakiem wdzięczności. Z chęcią bym się dowiedział, skąd się bierze ta pustka i poczucie braku sensu.
Wg mnie bierze się stąd, że jest w nas dziecko, które wiele razy było bardzo samotne. Im głębsza więź z nim, wracanie tam, gdzie ono jest samo, bycie z nim w tej samotnosci, powoduje, że to uczucie pustki jest coraz mniejsze.
Samo działanie nie działa, bo jest ucieczką od czucia pustki, tu chodzi o BYCIE ze soba (tym dzieckiem) tam, gdzie ono jest samo.
@@MagdalenaSzpilka Również jest to spójne, z tym co wynoszę z terapii. Teraz dużo pracuję na krytyku i 2 lata trwało zanim zrozumiałem, że to cham, który mnie krzywdzi. Aktualnie pracuję nad odrzuceniem i lęku przed ukazaniem wrażliwości, co skutkuje tym, że nieświadomie wracam do starych mechanizmów ucieczki, bycia maczo itp... Ciężko mi to idzie bo emocje, które generuje błędne postrzeganie świata uruchamiają stare mechanizmy i lęk się zapętla... no ale drogę już rozpocząłem, także idę, a z terapii to od roku mam ochotę rezygnować codziennie :D
Matko to cała ja 😞 dziękuję za wytłumaczenie tego po ludzku.. mój były partner często mówił, że ze mną nigdy nic nie wiadomo..tyle mi dawał, a ja płakałam z bezsilności nie umiałam być wdzięczna jakoś mu też coś dać mam wrażenie jakby wrzucał i wrzucał do pustej studni do czarnej dziury.. płakałam, a on się czuł nie wystarczający, że to przez niego, a ja mówiłam, że to ja czuje w sobie taką pustkę.. niestety ta relacja się nie dawno zakończyła co złamało mi serce, bo obwiniałam go często o wszystko zamykałam się w sobie karałam ciszą mimo, że był najważniejszą osobą w moim życiu moją miłością przyjacielem.. nie wytrzymał powiedział, że najgorsze uczucie czuć się samotnie przy osobie, którą się kocha tak się przy mnie czuł.. teraz walcze z ogromnym poczuciem winy i muszę w końcu wziąć odpowiedzialność za siebie i swoje życie. To była ostatnia osoba jakiej chciałam zrobić przykrość czy krzywdę, a raniłam go na każdym kroku, bo też u mnie w rodzinie tak to wyglądało jestem też DDA. Przytulam wszystkie osoby, których dusza cierpi 💔
Bardzo Cię rozumiem... ❤️ Przytulam... ❤️❤️❤️
Ja nie moglam sie oprzeć na mojej matce,mnie matka nie kochala.Byla narcyzem.Mąz narcyz.Sama siebie przytulam.Sama sie zwracam ku sobie.
💗
Wiem co czujesz, nie jestes sama, moja tez jest narcyzem, moze psychopata, mistrz gry i manipulacji. Pozdrawiam Krystyna
Tak naprawdę genezy każdej dolegliwości, z zwłaszcza zaburzeń osobowości, można dopatrywać się w dzieciństwie. I prawie zawsze praca z wewnętrznym dzieckiem jest dobrym pomysłem. Tak jak psychoterapia w ogóle. Uważam jednak, że wielokrotnie nie rozwiązuje to problemu całkowicie. Wiem po sobie. Ale autoterapia faktycznie poprawia sytuację. Pozdrawiam!
Genialne nagranie. Dziękuję.
Bardzo dziękuję Pani MAGDO, za niezwykle interesujący film!
to kolejny film z którego biorę wiele wiedzy dla siebie!
+Agnieszka Dźwigała Super! Cieszę się, że filmiki służą :-)
Pani Magdo... dziękuję... za film, własnie uświadomiłem sobie że żyję z taką osobą.
zawsze czułem że coś jest nie tak że "jej" zachowania są iracjonalne, dokładnie wszystko jak powiedziałaś....
tylko
jak żyć z taką osobą bo naprawdę mam już dość, a nie chcę zostawić syna.
Zacząć od pomocy sobie. Od tego, by uzdrowić swoje "współuzależnienie" emocjonalne.
Nie zakonczysz relacji bo nie chcesz być sama. Zobacz co motywuje twoje bycie w związku. Wolisz tkwić w chorej relacji czy stworzyć taka, w której będzie Ci dobrze? A nie stworzysz zdrowej relacji bez zakończenia tej toksycznej.
Kolejna rzecz. Chcesz zmienić kogoś żeby było dobrze. To SIEBIE musisz ogarnąć! Nabierz szacunku do siebie, z tym będziesz dopiero w stanie zrobić to, co dla ciebie dobre. Bycie samemu nie jest niczym złym. Ja samotnie wychowuje dziecko i dopiero kiedy zaczęłam dbać o siebie, miedzy innymi konczac związek z właśnie borderem, bez strachu przed byciem singielka, zaczęłam czuć się szczęśliwa. To też zwiększyło moje wymagania wobec drugiej strony. Nie wchodzę już w byle jakie relacje z osobą która po prostu mnie chce. Teraz mój szacunek do siebie pozwala mi wytyczac i trzymać granice. Strach przed byciem samemu nie może determinowac tego, ze zostaje się w chorym związku! I tak naprawdę, czego się boisz w byciu singlem?
poruszająca historia...
Proszę coś więcej powiedzieć o budowaniu rdzenia.
Najbardziej mi brakuje opisu co robią normalsy w sytuacjach w których borderzy sobie nie radzą.
Co jest w głowach zdrowych ludzi,co się tam dzieje?
Zdrowy dorosly czlowiek w sytacji awaryjnej i stresu, potrafi po kilku glebokich wdechach( chwili spokoju, wyjscia z pomieszczenia, wyciszyc sie, pomyslec) rozmawiac. Nie popada w skrajnosci. Bo widzinze to jest porabane, ze to psuje a nie buduje,potrafi wyjsc ponad swoje pierwsze emocje i reakcje jesli oczywiscie mu zalezy. Znam taka pare niezdiagnozwani: ona border on lekki narcyzm. Kiedys przy jednym telefonie ona potrafila od wrzasku obwiniajac mnie za rzeczy ktorych nigdy nie zrobilam nie powiedzialam (tym bardziej ze nie jestem obecna w ich zyciu) wyzywajac, po przez przepraszanie (300 razy) po placz przez godzine ( proszenie o rade i ich nie sluchanie z wyborczym wylapywaniem slow), po czy ja juz bylam wypruta z emocji bo mnie to kosztowalo duzo energii. Opanowalam sie nie dlatego ze nie jestem wrazliwa, tylko dlatego ze czuje sie odpowiedzalna za moje wlasne zachowania. To byl dla mnie najlepszy przyklad takiego border zachowania. Tym bardziej ze przy ludziach w sytuacjach oficjalnych jest super mila i uczynna i bardzo sie lubimy, podobno gdy zamykaja sie drzwi to zaczyna sie jak pieklo. Czlowiek bez tych problemow po prstu potrafi to zatrzymac zanim sie rozpedzi nie wiadomo jak nie chce tego zachowania. Bo ulec emocjom jest bardzo latwo gorzej pozniej sprzatac ten smietnik. Tak uwazam ale nic nie jest nigdy czarnobiale i nie jestem specjalista. Wspolczuje tylko ludziom ktorzy musza sie ztym zmagac bo to meczace ale nad wszystkim trzeba pracowac i mysle ze przy checiach na zmiany mozna z tym super zyc.
Magda, wszędzie teraz widzę borderlineów i narcystów. :-) to niesamowite jak to sie układa. Wszędzie te pary widzę. Patrzę i od razu widze z jakiego domu wyszli, jacy byli rodzice. ...widze jak cierpią.Widzę jedno wołanie o milośc, lament. W domu, w pracy, w filmach, książkach. Ale widzę też tych co widzą siebie, co odnaleźli milośc bo siebie pokochali.Zaczynam też widzieć siebie. Jestem, jesteśmy.Dziękuję po raz kolejny i pozdrawiam serdecznie i ściskam z całych sił:-)
Och tak, nasza "cywilizacja" produkuje niestety dużo "głodnych" ludzi...
Na szczęście możemy to zmienić!
Polecam też informacje o osobowości zależnej. Tutaj filmik, który przygotowała moja przyjaciółka - ruclips.net/video/9m_l8OMgn7s/видео.html
kapitalnie przekazałaś sedno dysfunkcji, dziękuję Ci serdecznie za ' czytelność' Pogody Ducha
+SuperGorniak Pozdrawiam cieplutko!
+Krystyna Baran Myślę, że to bardzo zależy od tego jak osoba adoptowana doświadczyła, co czuła i jak zinterpretowała wydarzenia w swoim życiu.
Czy rodzice adopcyjni są w stanie wychować zdrowe emocjonalnie dziecko - trudno mi się wypowiadać, bo nie mam doświadczenia w tym temacie. Myślę, że jest to możliwe, jeśli rodzice będą świadomi wewnętrznych ran adoptowanego dziecka i będą je wspierać, dając to, czego zabrakło, co wymaga uzdrowienia ich własnych wewnętrznych ran.
Pamietam ze jak bylam mala, zawsze gdy mama szla do pracy a ja bylam w przedszkolu to bardzo plakalam gdy musialam tam zostac. Zawsze mi mowila ze zaraz wroci, ale nigdy nie wracala a ja plakalam i czekalam przy oknie az wroci.
Moj tata zaczal wyjezdzac jak skonczylam 6 lat, najpierw to byly takie 2 tygodniowe wyjazdy, ale jak skonczylam 8 lat zdarzalo sie ze wyjezdzal na ponad 3 miesiace i czesto nie bylo go na moich urodzinach, a moja mama przez caly czas pracowala I zostawiala mnie sama albo z kuzynem, ale on nie zawsze mogl przyjechac. Bardzo balam sie byc sama, nienawidzilam. Czesto chodzilam do kolezanki, albo nawet sasiadki zeby tylko nie musiec siedziec sama. Moi rodzice nie mieli prawie dla mnie czasu, czulam sie bardzo osamotniona. Jedyna osoba ktorej ufalam to byl moj tata do ktorego dzwonilam pare razy dziennie. Mama nie miala dla mnie czasu, albo byla w pracy, albo gadala z kolezanlami przez telefon. Jako dziecko w 2 klasie mialam probe samobojcza i nikt nadal nie wie dlaczego. Potem nareszcie przyjechal moj tata I zjechal na stale. Bardzo sie cieszylam, ale niedlugo caly moj swiat sie zawalil. Dowiedzialam sie ze mam siostre, moj kochany tatus, jedyna osoba ktora mnie rozumiala, oklamala mnie. Zaczelam ciagle sie z nim klocic, przez co padaly przykre dla mnje slowa, zawsze jestem niby twarda, ale za kazdym razem gdy piwiedzial cos przykrego czulam jakby to nie byly tylko slowa. Mialam ochote uciec, zabic sie, umrzec po prostu zniknac. Zaczelam szukac oparcia w innych ludziach, zblizylam sie bardzo do mojej obecnej przyjaciolki ktora jest moim swiatelkiem I tylko dzieki niej zyje. Zaczelam bardzi szybko przywiazywac sie do ludzi, wiec kiedy poklucilam sie z moim przyjacielem, po raz pierwszy to zrobilam. Tak pocielam sie. Na chwile przynioslo ulge, na chwile. Z kazdym dogadywalam sie coraz gorzej. Ludzi ktorzy byli dla mnje bardzo wazni zaczeli tak po prostu o mnie zapominac. WSZYSCY. Przez to boje sie poznawac nowe osoby, boje sie ze stana sie wazne i odejda, jak reszta. Wszystkie moje straty przezywalam jakby ta osoba umarla. Doslownie, umialam plakac przez pare nocy, patrzec na wszystkie zdjecia i zastanawiajac sie co robic. Ostatnio nawet chcialam przestac sie do wszystkich odzywac bo tak bardzo balam sie ze znowu zostane sama. Naprawde chcialabym normalnie zyc, byc usmiechnieta tak jak dawniej, bac sie smierci zamiast jej wyczekiwac. Przestac o niej myslec, wyrzucic wszystkie zyletki i miec pewnosc ze nje sa potrzebne. Naprawde zastanawiam sie co robic, to troche zalosne ze pisze to w komentarzu ale musialam to wreszcie z siebie wyrzucic.
Fajna Pani dobrze ze napisałaś ten komentarz. Chciałabym Ci pomóc, ale jestem tylko randomową osobą z internetu. Spróbuj pójść do psychologa, słyszałam że pomaga. 3maj się!
Trzymaj się. Ja bym poszła na psychoterapię. Główka do góry!
Ja mam stwierdzony borderline. Jeżdżę co jakiś czas do psychiatry. W sumie zaczęłam jeździć jesienią gdy nie dawałam sobie ze sobą rady. Miałam pocięte ręce, wieszałam się w parku. Brałam setaloft, obecnie z niego schodzę. Nie radzę sobie z sobą dalej. Oglądam Pani filmik i za każdym razem płaczę. Na prawdę o wiele bardziej chciałabym usłyszeć, że mam depresję, jestem dwubiegunowa czy inna niż to, że jestem jaka jestem i mam border. Jest mi źle. Najgorsza jest samoświadomość. Wg mnie najgorzej mają właśnie osoby dość inteligentne, z wykształceniem medycznym itd. Wiem, że potrzebuję terapii, namawia mnie psychiatra (co by nie było znajoma). Tylko, że dobrych terapeutów jest mało, w mojej piździwólce nie ma nikogo godnego polecenia. Musiałabym dojeżdżać co tydzień 120 km w jedną stronę co w kosztach oznacza 38-40 zł w obie strony plus 100-120 za wizytę. Nie stać mnie i nigdy nie będzie mnie na to stać. W takich sytuacjach lepiej skończyć z sobą, nie ranić siebie, innych. Po prostu mieć wyje*** i przestać być.
+Heavy Mental No kurcze, to nie jest proste... Przytulam...
Witam, miałam borderline, wyleczyłam je w dużej mierze sama. Jakby co służę rozmową. :)
+Poggee prosze napisz do mnie na maila kontaktangelikamroz@gmail.com
dziękuję za odpowiedź:-) a w jakim momencie Pani to czyniła-w stanie racjonalnego funkcjonowania, czy raczej w momencie, gdy czuła Pani kocioł emocji?
Droga pani Magdusiu! Z uwagą wysłuchałam informacji na temat osobowości borderline. Z bólem serca przyjęłam negatywną ocenę matki osoby z borderline. Moją córkę wielbiłam od urodzenia. Nosiłam na rękach do czwartego roku życia. Próbowałam zastąpić jej ojca i matkę, pomimo fizycznej obecności ojca, ale braku jego zaangażowania emocjonalnego. Dopiero po latach zrozumiałam, z jestem w związku z narcyzem ukrytym. Niezależnie od wszystkiego, w kontekście Pani komentarza, boję się jednak, że zrobiłam za mało dla mojej córki, pomimo opinii naszego otoczenia. Proszę, o sesję wspierania funkcjonowania borderline dla matek!
Obecność fizyczna nie wystarczy do stworzenia emocjonalnej bezpiecznej więzi.
W sytuacji, gdy Pani mąż był obecny fizycznie, ale go nie było emocjonalnie, Pani emocjonalne potrzeby nie były spełnione - pytanie - do kogo się Pani z nimi nieświadomie zwróciła? Jeśli do córki ("wielbiłam ją, nosiłam na rękach do 4 roku życia) to mogło dojść do uwikłania pomiędzy Wami. Córka nie mogła być tylko córką, nie mogła być sobą, musiała spełniać jakieś emocjonalne potrzeby dla Pani, a w związku z tym musiała nieświadomie odciąć się od siebie. Pytanie na ile się mogła wyindywidualizować, na ile może być sobą, a nie tylko "córką mamy", która ma obowiązki emocjonalne wobec mamy, coś ma mamie zrekompensować. Nie znam Państwa sytuacji, więc są to tylko teoretczne założenia.
Jedną z najbardziej traumatycznych psychicznie sytuacji dla dziecka jest sytacja, w której nie ma miłości, więzi emocjonalnej pomiędzy rodzicami i jedno z rodziców zwraca się wtedy ku dziecku, scalając się z nim. Dziecko nie może wtedy być po prostu dzieckiem, jest kimś kto rekompesuje coś rodzicowi, uzupełnia jakąś lukę.
Dziękuje w każdym badz razie za ten film jak i za wszystkie pozostałe :)
Ta tak skomplikowana osobowość borderline ma swoje przyczyny nie tylko w rodzinnym systemie - głównie w stosunku do matki, ale również jest odbiciem naszego społecznego zagubienia. To, że te osoby nie wiedzą kim naprawdę są, co jest ich prawdziwym rdzeniem i z tego powodu również tak cierpią, to również szansa dla naszego społeczeństwa, które też nie wie kim jest u rdzenia, i nawet nie jest wstanie zobaczyć tego jako problem,- widzę w tej wzrastającej liczbie ludzi z tą diagnozą echo krzyku społecznego: nie zachowujcie się tak jakbyście byli dojrzali, jakbyście wiedzieli kim jesteście bo niedojrzałe decyzje mają swoje konsekwencje - dla całej egzystencji.
Można powiedzieć, że ten zarówno problem psychologiczny jak i społeczny, jest wyrazem samoregulacji życia w celu osiągnięcia wyższej zarówno integralności jak i świadomości społecznej. Problemy jako szanse.
Świetnie to ująłeś. Tak, te wszelkie zaburzenia pokazują jak zaburzona jest nasza cywilizacja.
Myślę jednak, że to społeczne zagubienie jest właśnie wynikiem wielopokoleniowych braków i traum. Dzieci, które nie dostały ciepła i zdrowej bazy wyjściowej, mają trudność z okazaniem ciepła innym.
Dziękuję za Twoją odpowiedź jak również za całą Twoją działalność - absolutnie się z Tobą zgadzam jeśli chodzi o przyczynowość i to niesamowite wielopokoleniowe zaniedbanie - widzę w naszym społecznym systemie nie tylko przyczynę dramatów i nieszczęść ale również przyczynę odkrywania mądrości, przyczynę odkrywania harmonii i głębi Życia i jego wyjątkowej trans-racjonalnej inteligencji - to brzmi paradoksalnie, ale dopiero tak namacalny obłęd i zagubienie społeczne, zdają się stwarzać warunki do otrząśnięcia się, oprzytomnienia i zwrotu do spraw najistotniejszych. Moje badania wskazują na to, że my pomimo przyjmowania pozycji pomocy dla społeczeństwa, nie jesteśmy świadomi jego ponad wszelkie wyobrażenia - potencjału. Bądź uwielbiona Inspiracją.
Tak, tak jak dopiero, gdy człowiekowi życie się wali i bierze się wtedy za siebie, podobnie jest na większą skalę. Myślę, że jako cywilizacja zachodu przechodzimy właśnie niesamowity kryzys-zwrot, który zawiera w sobie ogromny potencjał do nowego i zdrowego podejścia do Życia, planety, siebie samych. Pozdrawiam ciepło :-)
Adam Zabłocki coś w tym jest
hej, a ja mam takie pytanie - jeśli się ma bordeline to jak rozpoznawać kiedy odzywa się dziecko. Bo jeśli ja np w jednej chwili mam myśli że nigdy z tego nie wyjdę a za 5 min że spoko uda się - to co jest tym dzieckiem? Nie wiem jak to ująć ale czy w takim wypadku WD nie zwariuje z ,,opiekunem'' ktory co 5 min ma inny nastrój?
Pięknie Magdaleno. Pięknie ❤
a mamunia rży, ze dziecko płacze, wysmiewa "spodnicy mamy sie czepiasz!", powtarza jako dobry dowcip, ze dziecko gdy mialo 7 lat rozplakalo sie na apelu w szkole gdy nie widzialo mamy. No ciapa taka, płacze! . Mam prawie 5 dych, matka ponad 80. I nie chce mi sie jej odwiedzac. Ona ciągle gra, nigdy nie okazuje uczuc. Kiedys chcialam ją przytulic to mnie wręcz odepchnela.
Współczuję bardzo... ❤️
Świetna analiza. Jako osoba, która ma z tym problem, co określiłem po wielu miesiącach psychoanalizy, stwierdzam, że rady są naprawdę super. Ale mimo wszystko przykre dla mnie było adresowanie przekazu jedynie dla kobiet. Nie mam akurat zbytnich kompleksów płciowych, a mimo to czułem się... niezbyt, otrzymując przekaz "to dotyczy głównie kobiet". Mimo to potrafię odsiać dla siebie informacje i zapomnieć o adresacie. Ale jest multum facetów, którzy słysząc "łaś" na końcu czasownika wyłączy film i sięgnie po kolejną flaszkę, tak jak ja miałem ochotę zrobić.
Witaj Adam, w czasie, gdy kręciłam te filmiki pracowałam prawie wyłącznie z kobietami i sama nią jestem, więc też głównie do kobiet je adresowałam. Dziękuję za Twój głos i przypomnienie, że te rany nie mają płci! Będę pamiętać o Twojej sugestii przy kolejnych nagraniach. Pozdrawiam bardzo ciepło.
Przepraszam bardzo, zabrzmiałem w swojej wypowiedzi jak jakaś zacietrzewiona feministka, a nie o to mi chodziło. Sam mam przed sobą walkę z tym zaburzeniem/schorzeniem. I mój komentarz mógł być tego objawem, zwłaszcza, że pisałem go pod wpływem alkoholu.
Robisz świetną robotę na tubie, naprawdę szanuję. Widzę, że masz świetne przygotowanie merytoryczne i zaczynam śledzić Twoją działalność poprzez przeglądanie archiwalnych wrzutek. Oby tak dalej.
Adam, bardzo dziękuję. Bardzo doceniam, że wróciłeś tu i napisałeś te słowa. I dziękuję za Twój głos, to ważne co napisałeś w pierwszym komentarzu. Pozdrawiam ciepło. Wszystkiego dobrego!
Wszystkiego dobrego, Pani Magdaleno. I wesołych Świąt : )
Dziękuję bardzo. Dobrych Świąt!
Nie zgodzę się z Pani opinia apropo tego że osoby ze borderline będą robiły wszystko żeby inne osoby także poczuły jak to być porzuconym bo sami tego nie chcą czuc. Chyba że to zależy też od temperamentu ale ja mam taką empatie na ludzi ze zawsze już chyba do końca życia będę robił wszystko żeby inni nie czuli tego co ja. Każde moje działanie zawsze jest dyktowane tym żeby nikogo nie zranic.
To o czym piszesz brzmi bardziej jak osobowość zależna, a nie borderline.
Sprawdziłem na czym polega osobowosc zalezna i stwierdzam że zarówno to jak i borderli e pasuje do mnie. Myślę że te 2 zaburzenia jakoś się przenikają bo wiele czynników wpływa na ludzką psychikę
Jak najbardziej. Tak samo można mieć cechy narcystyczne i borderline.
Borderline-Dosłowne tłumaczenie tego anglojęzycznego pojęcia to „osobowość z pogranicza”. Termin ten wprowadził Robert Knight w połowie XX wieku na określenie takich osób, których zaburzenia psychiczne mieściły się pomiędzy zaburzeniami psychotycznymi (schizofrenicznymi) a zaburzeniami neurotycznymi (nerwicami). U pacjentów z tej grupy nie dochodzi jednak do takiego pogorszenia, aby można było u nich diagnozować schizofrenię. Mimo że stan emocjonalny tych osób nieustannie się zmienia, to jednocześnie jest on stabilny; określa się to pojęciem: „stabilnej niestabilności”. Jest to jeden z podtypów zaburzeń osobowości, z którym - często błędnie - utożsamia się wszystkie zaburzenia osobowości.
Bardzo empatyczny przekaz. Cieszę się że na panią trafiłam Sama też jestem borderline. Męczę się ze sobą okropnie. Chciałabym bardzo aby w jakiś cudowny sposób moje życie zakończyło się nagle i bezboleśnie. Aby przestało w końcu boleć.
Renata, niestety bramą do siebie jest droga przez ten ból, nie uciekanie przed nim, lecz wsłuchanie się w niego. Są powody i przyczyny dlaczego czujesz się tak jak się czujesz, są stłamszone emocje, które trzeba uwolnić. Polecam bardzo "Powrót do swego wewnętrznego domu" Johna Bradshaw, może zacznij od tego.
Lubie cie sluchac,jestes cudowna osoba ,emanujesz dobrem :)
Jak zawsze konkretnie i rzeczowo. Dziękuję.
Bardzo dziękuję, jesteś super. A co z zapowiadanym filmem o matkach?
Fanfonso Berkatyj tez jestem ciekawa :) chciałabym posłuchać i matkach które uważają ze dzieci sa dla nich
Dziękuję za ten film .
Trochę mnie zabolało, że zwracasz się głownie do kobiet, bo mam stwierdzonego Bordeline, ale rozumiem jesteśmy w mniejszości z tym zaburzeniem i fakt, że film ma już 7 lat. Także nie jestem zły czy coś.
Rozumiem Cię Marcin ❤️ Pozdrawiam ciepło ❤️
Ale nawet przy bliskosci mamusi jak jest porzucone i niechciane przez tatusia to też jest trauma odrzucenia porzucenia...
Tak, odrzucenie, niezależnie czy mamy czy taty jest bolesną traumą.
Dowiedzialam sie ze moge byc borderem od innego bordera. Faktycznie wszystko sie zgadza i uleczam siebie i staram sie w zwiazku tez :)
Zauwazylam tez ze najmocniejsze wiezi, wieloletnie przyjaznie zawiazuje takze z innymi borderami :) a sa to zawsze najwspanialsi ludzie.
:) 💜💜💜
Jesteś pewna, że możesz mieć border czy doszło do przeniesienia? Bardzo często ludzie z borderem sami w nas wywołują rzeczy, które tak naprawdę nigdy nie występowały i zaczynamy u siebie szukać pewnych rzeczy ;) Ja po czasie spędzonym z osobowością BPD zaczęłam być nerwowa, wybuchowa itd. mimo, że to b.dobra osoba. I sama zaczęłam myśleć, że mogę go mieć. Wystarczyła jedna psychoanaliza żeby się przekonać, że doszło do przeniesienia. Ponadto sama walka z moim wewnętrznym "nie", które musiałam ignorować, gdy logiczne argumenty nie trafiały do BPD, spowodowało, że nerwy miałam styrane. Dziś mija kilka miesięcy izolatki i mimo tęsknoty, wrócił spokój, mniej wybuchowości, mniej zmian nastroju. Jeśli od lat masz styczność z osobami typu BPD ich rozchwiane zachowanie może być takim czynnikiem zapalnym jak to, że ktoś stał się BPD. Zacznij od wizyty u specjalisty:)
Witaj. Czy ten problem może być wielopokoleniowy?????....Pewne cechy u mojej mamy (małe symptomy), kilka symptomów u mnie, i wielka kumulacja u mojej córki, która na dziś dzień uciekła do babci, na szczęście do tej "normalnej"
+Alina Nowicka O tak, jak najbardziej, to są bardzo pokoleniowe kwestie. Rodzice przekazują to, co sami dostali. Wyrastamy w pewnych wzorcach i przekazujemy dalej. Aż się w końcu ktoś w rodzinie budzi :-) i zaczyna zmianę od siebie.
Naprawdę fajnie pani opowiada.
Miałam w domu wszystko co potrzeba do życia, ale nie miałam miłości
To daj ja teraz sobie, temu maluszkowi, ktory jest w tobie, i tej dorosłej kobiecie, którą się stałaś. To jest droga do odzyskania siebie, o której mówi Magda
@@lilk4333 Nie można dać czegoś czego mie ma.