Gerçekten söylediklerinizi ailemle yaşadım bana hep durmam söylendi ben hep koştum sus dendi hep konuştum her bir davranışıma annem sınır koymak istedi evlendim tek istediğim uzak bir yerde yaşamktı şükür dualarım kabul oldu ama yanıma gelip gittiklerinde aynı şeyleri yapmaya çalıştıkları için ben de kızgınlık hali çok daha fazla oldu hem üzülüyorum vicdani olarak hem de bana yapılanları hazmedemiyorum insanı çıkmaza sokuyor ailesi severken boğan halleri erkek kardeşime yapmıyorlar ya da yapamıyorlar sınırlarını kardeşim hiç esnetmedi aileme karşı takdir ediyorum beni çok yordular kendime daha çok kızıyorum bir sınır çizemedim diye
Inanılmaz güzel farkındalık yaratan bir video olmuş Merve Hanım. Ailem çok korumacıydı. Ilk otobüse tek başıma bindiğimde lisedeydim ve ortaokulda hayretle bakardım tüm arkadaşlarıma nasıl kendi kendilerine gidiyorlar diye. Bir tek benim babam gelip beni arabayla alırdı. Videoda bahsettiğiniz bu self sabotaj durumunu da o kadar yaşıyorum ki. Her işimi son gün, hatta mümkünse son saatte yaparım. Ortaokuldan beri her sınavıma son gün çalışırım. Her ne kadar bu beni çoğunlukla idare ediyo olsa da üniversite sınavı gibi uzun soluklu çalışmam gerektiği bir senede tamamen çuvalladım ve yapabileceğimin çok altında bir sonuçla ortalama sayılabilecek bir özel okula girdim. (İşin kötüsü maalesef başarı takıntılı ve mükemmeliyetçi biriyim - benim için nasıl bir yıkım olduğunu tahmin edebilirsiniz) Her yere de geç kalırım ve son dakika babamdan beni gideceğim yere bırakmasını isterim ve tabi ki bana en çok kızan kişi babam olur. 🥲 Bu arada İlgisi var mıdır bilmiyorum ama odam çok dağınıktır ve her hafta annem ve babamla odamı toplamam konusunda tartışırız. (27 yaşındayım) Ben onlara hak versem de "size ne, orası benim odam" derim. Onlar da bana "Toplamak zorundasin" derler. Günün sonunda bu gerginlikten ve tartışmalardan nefret ettigim icin erteleyebildigim kadar erteleyip en sonunda mecburen gider toplarım ama ertesi güne odam yine dağılır. Ya da mesela bir kitaba başlarım. Asla sonunu getiremem. Halbuki o kitabı okumayı kendim istemişimdir, kimse bana kitap oku dememiştir. Kitabı okuyacagimdan kimsenin haberi yoktur bile. Küçüklükten beri her kursu yarıda bıraktım. Her alışkanlığım yarıda kalır. Ki bunlar benim özgüvenimi de çok zedeleyen şeyler. Ve bir seyler yapmayi bu kadar isteyip, yapanlara imrenerek bakıp ama sonra hicbir şey yapamadığını görmek de bir yerden sonra "Ben zaten buna başlarsam bunu da yarıda bırakırım" demeye sebep oluyor ve hiçbir şeyi ilerletememek de bir yerden sonra kendini çok yetersiz hissettiriyor. Terapi alıyorum zaten 1.5 yıl gibi bir suredir ama bu videonuz sanki beynimin içinde yeni bir kapı açtı. Çok teşekkurler. Paylaşımlarınıza ulaşabilmek bizler icin buyuk şans🌸
o kadar benzer ki deneyimlerimiz, son dakika geç kalıp babadan bırakmasını istemek, oda dağınıklığı, orası benim odam savunması, sınavlara son dakika çalışmak... ben de 26 yaşındayım :) en azından yalnız olmadığımızı bilmek güzel ve durumun farkında olmak çözüme/değişime giden ilk adım
Psikolojik sorunları olan bir anneyle 48 yıl yaşadım . Hayatımda karışmadığı tek bir konu yoktu , üç yıl oldu onu kaybettim. Üç yılda resmen dönüşmeye başladım..Zaman zaman içimde o direktifleri duyuyorum. Kendini de bizi dört çocuğunu da tüketti. Asla hasta olduğunu kabul etmedi. Onu kanserden kaybettik. Hayatı , ilişki içinde yaşadığı herkes ile çatışmayla geçti. Mekanı cennet olsun ama hepimiz ayrı birer sorunlu hayatlar yaşıyoruz. Aile dünya ya açılan pencereniz , her şeye onun gözünden bakıyorsunuz, aile bir şans diyorum .
Hayatım boyunca bu erteleme huyumu çözmek için savaş verdim. En anlamsız tarafı, sizin de dediğiniz gibi, aslında yapmak istiyorum ve bana yararlı olacağını biliyorum, eee peki o zaman benim derdim ne?! Neden kendi kendimi sabote ediyorum?! çıkmazıydı. Videoyu izledikten sonra taşlar yerine öyle bir oturdu ki.. inadım ve isyanım kendime değil, çocukken kimliğimi bulmama engel olan herşeyeymiş meğer. İçimde bunlarla boğuşurken bir yandan da, etrafından gelen "asisin, tembelsin, hiçbir hedefin yok, istikrarlı olamıyorsun, hayat akıyor bomboş geçiriyorsun, plansızsın" sözleriyle yüzleşiyorum ve hatta en acımasız şekliyle kendi kendime söylüyorum bunları. Galiba bu huyun üstesinden gelebilmenin ilk adımı önce kendime anlayışlı ve şefkatli davranmaktan geçiyor. Bu sefer ertelemeden güzel bir kahve koydum kendime 😅 en kısa zamanda da uygulama kısmının videosunu izlemek dileğiyle.
sizinle aynı şeyleri yaşamışız 2 3 senedir psikoloji üzerine ağırlık veriyorum. Yaşadığımız tüm sıkıntıların sebebi aslında narsist bireyler, siyasette, iş yerinde, ailede narsist bir birine denk gelirseniz hayatınız alt üst oluyor ve kendinizi o duvardan bu duvara çarpılmış gibi hissediyorsunuz. Ailenizde anne yada baba yahut her ikisi de narsist ise çocuk maniplasyon içinde büyümüş duygusal travmalar yaşamış, kandırılmış, hatta kullanılmış olabiliyor.
@@ahmetkeremates8337 Umarım bu kader döngümüzü bir yerde kırıp, hayatımıza yeni katacağımız insanları sağlıklı ve farkındalıkla seçeriz bundan sonra 🙏🏻
Bence yanlış bakış açısı yanlış teşhis yanılsama.. Müslüman teslim olandır. Öğüt dinleyendir. Saygılı olandır. Namaz vakitli olarak farz kılınmıştır. Namazı geciktirmek münafıklık sayılmıştır. Namaz sizi vakitli olarak yapmanız gerekenleri yapmanız için terbiye eder. Oruç iradenizi kontrol altına almanızı sağlar. Tenhada bile olsa önünde duranı yemezsin içmezsin. Dinden haberi olmayanlar size böyle uyduruk teşhisler koyar nefsinize hoş geldiği için akletmediğiniz için ah be ne kadar doğru diye peşine takılırsınız. Kur'an-ı Kerim okusanız ve amel etseniz endişeniz sadece ahiret olur dünyanız düzene girer ve sizi yormaz kalbiniz mutmain olur hiç kimse size travma yaşatamaz Hasbunallah Allah bize yeter demek bütün sıkıntı verici durumlarda işi bitirir. Huzur İslam'da siz kıymetini bilmediğiniz için Güneş batıdan doğuyor Avrupa İslam'a koşuyor sizde bu vızıltıya tam isabet gözüyle bakıyorsunuz söylediklerinin hiçbiri yaraya merhem değil.
çocukluğuma geç kaldım,gençliğime geç kalıyorum..zayıflıycam diyorum gençliğim gidiyor giyinemiyorum içimden gelerek spor yapamıyorum,boğazımı tutamıyorum..herşeye karşı zorlanmaktan bıktım..tyt ye 1 aydan az var ne ayt biliyorum ne de dil... tyt bile mat yapamıyorum..yatağıma takılıp kaldım yıllardır aynı duyguya kaldım..kontrolum dışında olan şeyler olunca nefes alamıyorum şuan bile boğuluyorum..zorlanmak istemiyorum yaa.ölmekten korkuyorum çünkü toprağın altında uyanırsam nasıl çıkıcam sıkışırım diye korkuyorum ,aynı zamanda intihar etmek istiyorum. ikisinin arası yok bu da kontrolum dışında lkalıyo ve döngü döngü döngü bıktıımm..
Size şöyle anlatayım Hiçbir zaman hiçbir şey için geç değildir Ben sınav zamanından örnek vereyim son 4 ay kala yetişmez dedim çalışmadım kendime güvenmedim son 3 ay kaldı ve sonra kendime dedim ki son 4 ay kala belki çalışsaydım şimdi 1 aylık bir süreçte çok daha öne atabilir mi kendimi sonra son 3 ay kaldı ve yine çalışmadım Çünkü psikolojimi hiç el vermiyordu ve yine yapacağıma inanmıyordum Aslında 4 ay kalaya kadar üniversite sınavına çalışmayı ertelemiştim sonra 2 ay kaldı ya dedim son 3 ay kala çalışsaydım Belki de şimdi çok çok şeyler elde edebilirdim Yani geç kaldıkça geç olmadığını hissettim demek istediğim şey hiçbir şey için geç değil bundan 2 yıl sonra 5 yıl sonra ya da aylar sonra diyeceksin ki ya Ben 2 yıl önce başlasaydım şimdi çok daha öne geçebilir elimden gelenin en iyisini yapmasam bile Belki de çok çok iyi yerlere gelebilir mi diyeceksin yani ölüm varsa bir şeyler için geç olmuştur bence hiçbir yaşım hiçbir zamanın geçtiği yoktur bana göre asıl geç olan asıl geç kalınan şey sürekli ertelemektir yapamayacağım vesaire yani Ben şunu öğrendim geç kaldım desem de aslında hiçbir şeye geç kalmamışım çalıştığım zaman dilimi az da olsa çok da olsa benim işime çok fazla yarayacak ve son bir ay kala çalışmaya başlayan ben En azından bir ay sonra sınav gününde En azından Keşke 1 ay kala çalışsaydım Belki daha iyi netler yapardım deyip pişman olmayacağım yani sizin hayatınıza uyarlanacak olursak her geç dedikçe daha çok geç olacak O yüzden olduğunuz yerden başlayın ve bir gün Zaman geçtikçe Keşke o gün başlasaydım demeyin çünkü hiçbir şey için geç değil ölüm olmadıktan sonra hiçbir şeyde imkansız değil Çünkü İmkansızları yaratan bizim bizim için imkansız olanları yaratan bir Allah var yukarıda Umarım daha fazla geç kalmazsınız atomik alışkanlıklar kitabını öneriyorum alışkanlık edinme açısından çok süper bir kitap ve ders çalışmaya başlamamın sebebi oldu iyi günler dilerim üniversite öğrencilerine de sesleniyorum hiçbir şey için geç değil arkadaşlar En azından kalan zamanımızda kendinizi daha da öne atabilirsiniz belki İmkansızları başarırsınız dediğim gibi hiçbir şey imkansız değildir zordur ve zoru nasip edecek bir Allah'ımız var dua edin
@@miniksercembende sen gibiydim ve bir öğretmen bana şunu dedi 21 gün her akşam yatağına girince bir teşbih Kelime-i tevhit çek sora yastığa başını koy ve uyuyuncaya kadar Estağfirullah de Ve bende telime alarm kurdum her gece yaptım ilk bir hafta çok ama çok zorlandım direndim ama yinede yaptım ve 22 ci gün kuş gibi hafif ve bir çocuk gibi içim kıpır kıpır mutluydum sora hiç bozmadan devam etmeye karar verdim 6 aydır ful yapıyorum ve atandım işimin başındayım nişanlandım çok mutluyum herşey yoluna girdi çok şükür ( sadece bir tesbih) ile mükemmel İçimdeki yaşama sevincimi anlatamam maşallah diyeyim de nolur nolmaz dimi maşallah 🧿 kesinlikle tavsiye ederim mutlu ol mutlu yaşa 🤲🏼🤲🏼🤲🏼 duacınım güzel kardeşim
Dar alanda duramama, her şeye itinayla geç kalma, dövmeye karşı tutumum, bir buçuk yıldır tezimi yazmayı erteleme (yüksek lisanstan kovulmayi göze alma), hastaneye, sınava, arkadaşlara ve hatta iftara geç kalma....
kendime çok üzüldüm. kıyamadım. ne kadar çok şeyin altında kalmışım. ne kadar kalkmaya çalışmışım her şeye rağmen. erteleyip başarısız olduğum ne varsa bir de üstüne niye diye sorup kendimi boğmuşum, yormuşum. başarısız ve işe yaramaz sanmışım kendimi. istiyorum ama yapamıyorum. o zaman benden olmayacak demek ki potansiyelim yok demişim hep. bambaşka gözüküyomuşum ama çok çirkinim zannetmişim. sobeleyince gördüm. çok başkaymışım.
Aynı durumdayım. Oysa ne hayallerim vardı gerçekleştirmek için can attığım. Lakin bu illet hayatımı mahvediyor. Zirvede olmak varken, dibe mecbur kılıyor.
O kadar nokta atışı yapmışsınız ki; ertelemelerimin sebebinin geçmişteki travmalar olduğunu biliyordum.Tabi onuda sonradan öğrendim.Fakat yasakçı ve kontrolcu aileden dolayı bu davranışları gösterdiğimi bilmiyordum.Etrafimdakilere o yuzden büyük tepkiler veriyormusum.Sanki beni kontrol altına alacaklarmis gibi geliyor geriliyorum.Tesekkur ederim size🙏
Benim geç kalma artık şu boyutta. Örneğin o gün tahmin ettiğimden hızlı davranmışım ve işim düşündüğümden kısa sürecek ve erken bitecek. Onu farkettiğim an işi bırakıyorum ya da yavaşlatıyorum yine de geç kalıyorum :(
Ayni ben. Hastane randevum mu var 3 saat önceden geceden uyanırım yine istediğim vakitte gidemem. Ama geç de kalmam. Randevu saat 09.00da ise 08.59da doktorun kapısında olurum. Ama normalde planım 08.30da olmak.
27 yaşındayım, kendi çapımda güzel bir mesleğim var, ancak erteleme alışkanlığım yüzünden çoğu zaman yaşıtlarımdan geride kaldığımı hissediyorum, çocukluğum hatta bütün hayatım tam da anlattığınız gibi aşırı kontrolcü ebeveynlerle ve bana sanki bir uzvuymuşum gibi yapışık bir halde yaşayan, kendi mutsuzluğunu etrafından çıkaran ve sürekli beni kendi ihtiyaçlarını görmek için kullanan bağımlı bir ablayla geçti, onların isteklerini yerine getirmeye çalışmaktan kendimi dinlemeye ayıracak vakit bulamıyordum, ortaokula başladığım sıralarda tükenmişlik hissini çok derinden yaşadım, lise ve üniversite yılları da bunu takip etti, gerçekten de lisedeyken sabah sıraya oturup da ne zaman bitecek bugün diye saat dakika saydığımı hatırlıyorum, ailem maddi yetersizlik duygusunu beynime o kadar iyi işlemişti ki hayatım boyunca okuyup kendi paramı kazanmanın hayalini kurdum ve bu hedefe öylesine kilitlenmiştim ki eğitim hayatımın hiçbir döneminden zevk almadım, lise, üniversite hepsi sanki bir an önce bitirilmesi gereken birer basamak gibi yerleşti beynime ve ben kendimi her basamakta daha başlarken ne zaman bitecek diye sorgularken buldum, üniversite sınavında iyi bir puan aldığım halde ailemin getirdiği maddi kısıtlamalar nedeniyle istediğim üniversiteye değil de daha ekonomik olacağı düşünülen yakın şehirlerden birine gittim, orada da mutsuz oldum, sağlık çalışanıyım, zaten istemediğim bir yerde okumak yetmezmiş gibi uygulama stajlarımın pandemiye denk gelmesi nedeniyle sıfır iş tecrübesiyle mezun oldum, bu durum zaten düşük olan özgüvenimi yerle bir etti, 3 yıldır işsizim, hem yapmak istediğim çok şey var hem de o kadar yorgun hissediyorum ki hiçbirine başlayamıyorum bile, ailem hala değişmedi, özellikle de ablam, herkes utanmadan hala benden bir şeyler isteyebiliyor, yapmayınca da kötü oluyorum, özellikle ablam benden bir şey istediğinde asla yapmak istemiyorum, sık sık çatışıyoruz, bazen beni eleştirirken ipin ucunu kaçırdığı zamanlar ona geçmişte nasıl biri olduğunu hatırlatıyorum, üzücü olan ne biliyor musunuz? O eskidendi deyip yağ gibi üste çıkıyor ve kendisi hayatı boyunca kendi mutsuzluğunu etrafına yansıtan bir insan olduğunu unutup utanmadan evet utanmadan beni mutsuz olmakla ve mutsuzluğumu kendine atfetmekle suçluyor. Yazık... Gerçekten çok yazık...
Bende saglikciyim yıllarca aslında istemediğim kendim secmedigim bir alani okumuş ve 10 yıl çalıştım en sonunda tükenmişlik sendromu vs ama sonra mucizevi bir şekilde ilaçsız ciktim geçmişini sandığa koy kendini sev potansiyellerini gör kalbini heyecanlandıran bir iş alanina geç onaylanma arzunu elalem ne der korkunu sevgiyle geride bırak mutlu gunlerin gelecegine mutsuzluğa inandigindan daha fazla inan çünkü yaşadığın hayatı senin inançların olusturacak
Ya hayatımızda ailemizde çevremizde sorunlar illaki oluyor hani birazda sabırlı anlayışlı elimizde olana razı olmak Allahtan gelene rıza göstermek etrafımızda sevgi ve şefkatle bakmak gayret göstermek Allaha yakın olup dualara sarılmak bizi iyileştireceğine faydalı olacağına inanıyorum sizin işe girmeniz için dua ederim Allaha emanet olun
Bu video bana anlaşılmış hissettirdi, teşekkür ederim. İnsanın neyi neden yaptığını anlaması çok değerli bu durum sakinleşmemi sağlıyor, umarım bu konunun devamı ve çözüm önerileri de gelir 🦋
@@Jennie_Chinchilla soruyu bana sormadınız sanırım ama ben de böyle şeyler yapmayı seviyorum. Sanırım karakterle ilgili ya da belki de kendimize şefkat göstermemizle ilgili bir hatırlatmadır 😅🪷
Sizi ilk defa dinledim, konusmaniz cok akici ve net, cocukluktan beri herseyi dayakla ve baskiyla yasamis olan birisi olarak bugun neden heryere gec kaldigimi neden herseyi erteledigimi daha iyi anlıyorum, gercekten aydinlandim, basarilarinizin devamini dilerim.
Benim ailem çok korumacıydı. Örneğin lisede okul servisi çok pahalı olmuştu annemlere otobüsle gidebileceğimi söyledim kalan parayı ben harçlık yaparım mantığında düşündüm. Annem hemen "sabahları köpekten korkarsan görürsün, derse geç kalırsan görürsün" diye olumsuzlukları saymaya başladı. Zaten lisenin ilk günü geç kaldığım için hoca kızdı diye babam servise yazdırmıştı. Geç kalırsa öğretmenleri kızar diye. Ne olurdu ki? En fazla hocam kızdı diye ertesi gün geç kalmamaya gayret ederdim. Şu an her yere geç kalıyorum ve bunu tüm çevrem biliyor. Hatta şu an bu halimden onlar da şikayetçi. Çoğu şeyi geç ve yavaş yapıyorum. Telefonla birini aramak gibi basit şeyleri bile günlerce erteleyebilirim ve ertelediğim an, o an için huzur buluyorum artık erteleyemediğim bir vakte gelince de aşırı stres oluyorum bu sefer.
Aynıyız kardeşim, benim annem de benim fırsat bulduğum yapabileceğim bir şey görünce olumsuzlukları saymaya başlardı beni baştan korkuturdu o işten cesaretimi kırardı ve en kötüsü o da istemeden yapıyordu. Her yere o götürürdü şimdi ben istikrarsız isteksiz ve kendiyle savaş halinde bir birey oluyorum büyürken acısı çıkıyor bunların en basit arama işlemi demişsin ya onu bile erteliyorum stres oluyorum bana yararlı biliyorum ama yapamıyorum korkum var endişem var
Merve Hanım fark ettiğim en önemli nokta sınavlar ile ilgili hiç bir zaman defterimdeki o tamamlamam gereken programı tamamlayamadım ya erken kalkamadım ya da gün içinde hep bir iş buldum kendime günün sonunda ise o iş üst üste binip ertesi günlere kaldi artık kendimi sorumsuz ve istiksiz görmeye başladım. Erken kalkmak iş hayatı için olunca benim için çok kolay ve asla geç kalmam ama sınavlar için olunca her zaman böyle oluyor. Videonuz için çok teşekkür ederiz hiç değinilmeyen bir noktaya değindiniz iyiki varsınız.
Videonun kalitesi ve sesinizin yatıştırıcılığı o kadar güzel ki uzun zaman sonra bu tarz bir video izleme bilincine girdim. Dövme örneğinizde yok artık dedim çünkü muhafazakar bir ailede yetişen bir birey olsam da arkadaşlar arasındaki muhabbette farklı bir yaşam tarzım olsa ben yine dövme yaptıramazdım diyerek sizin söylediğiniz sebepleri anlattığım aklıma geldi. Zaten video boyunca anlattığınız kişi resmen bendim. Babam çok otoriter ve narsist bir adam ve yatma saatinden kalkma saatimize kadar karışır. Üniversiteye gidiyorum gün sonu raporu gibi kaç dersin vardı ne zaman geldin soruları, eğer arkadaşlarımla bir yere gideceksem illaki haberinin olması gerekiyordu. Başarılı olmayı ve beni, kardeşlerimi 'zamane genci' tabiriyle yetiştirmeme gibi bir kompleksi vardı (hala var). Ben doğma büyüme İstanbullu olsam da Üniversiteye geçtikten sonra İstanbulu tanıdım(tabi tanımak denirse) bu yetiştirme tarzının benim kişiliğime yansıyan en büyük zararı ise mükemmelliyetçilik haliydi.Her zaman potansiyelimin daha fazla olduğunu ama başaramadığımı belli yeteneklerim olsa da o kısımlarda bile gelişmem için yapılan baskılar sonucu ilerlemek istemediğimi fark ettim. Üniversiteye hazırlık sürecinde çok hırs yaptım çalışmaktan çok psikolojik olarak kendimi yiyip bitirdim ve sonuç ne beni nede ailemi o kadar da mutlu etmedi. Sınava girmek için tekrar niyetlendim ama yine babamın vereceği tepkileri düşünerek vazgeçtim,tekrar niyetlendim tekrar vazgeçtim. Benim için çok tüketici zamanlardı şuan 20 yaşındayım ve üniversite 2. sınıf öğrencisiyim bir yandan çok geç kalmış hissediyorum bir yandan ne yapacağımı bilmiyorum bu yüzden vize yada finallerime çalışacak istikrarı kendimde bulamıyorum. Bari alanımda gelişiyim diyorum ama ara ara geriye gidişlerim bu hevesimi de alıp gidiyor. Örneğin bugün ders notlarımı düzenliyim dedim çok heveslendim ama bir anda hiçbir şey yapasım gelmedi ve sadece odamı toplayarak günler cebe mi girdi yarın yaparım dedim kendi kendime biliyorum ki yarında bir sonraki güne erteleyeceğim. Sizi ilk kez izledim ve aslında bilsem de hiç dile getirmediğim bu yönlerimi ufak aydınlanmalarla fark ettim. Umarım diğer videolarınızla farkındalığımı arttırıp en azında ileri yaşamım için daha sağlıklı bir beni kendim inşa edebilirim. Çok sağolun
ailem beni böyle büyüttü. üniversiteye gidene kadar otobüslere bile bindirmediler. üniversitede de başka bir şehre gitmemi istediler. kapalı havuzda büyüyüp bir anda bambaşka bir yere gidemedim. istemediğim bir yerde istemediğim şekilde kalakaldım. içimde her gün daha da büyüyen bir öfke var hep. biri benimle aynı fikirde olmadığında, bir şeye yapmaya zorlandığımda narsistik bir yara gibi şiddetle ortaya çıkar. istemediğim hiçbir yere adım atmam veya yapmam bazen de sırf inat olsun diye. hala odamı bile toplamam. dolaplarım karman çormandır. yatağım hep açıktır. birinin bana ne yapacağımı söylemesi beni delirtip her şeyi bırakıp çekip gitmeme sebep olur. şimdi sayenizde biraz daha net anlıyorum. teşekkürler.
Bir.bir psikoloğa gidin.devlet hastanesi ve belediyelerde de hizmet. Zor da olsa.ornegin 1 tane şeyi tekrar her gün yapın Ornek.yatak toplama.her gün her gün.kalkamiyorsanuz 5 saniye kuralı.muhakkak Jan tahlili.tsh.s vitamin.b 12..ve serisinin artırıcı yiyecekler.arabesk ve iğrenç duygusal müzik out.sadece muzik for work and concentrayion.ufaktan gezin her gün yürüyüş 10 dk olsun sonra artırın..ufak ufak.plan kisavadeli önce..saç stili ..renk değişimi. Kitap okuyun.
Bende öyle büyüdüm 😢😢😢 Unversitenide evime yakin şehirde okudum. Evlendikden sonra kafasta büyütülmüşümi anladim bambaşka hayat vardı. Kendi evim Kayinvalidemin evinden iyi go’runmaya bashladi😂😂😂 her zaman temizlik yap bulaşık yika yemek yap her şeyi iyi yap 🤦♀️🤦♀️🤦♀️ sonra Japoyaya geldim kocamla hiçbir şey yapmadim bulaşıkda yikamadim, evimida toplamadım. Kimse hiç bir şey demedi😂😂😂 çok rahatladim shimdide. Aslinda yapmak isterim ama kayınvalidemi hatirladikdan sonra yapmadan birakiyorum.
Şu anda 42 yaşındayım ve bu sorunum yüzünden uzun süre hayatımın yaklaşık 15 yılını erteledim. Temele baktığınızda sınırlarını cizmeyen, sürekli herşeyi kendi kurallarına göre isteyen ebeveynler ve onlarla geçen çocukluk süreci var. Fakat ne zaman ki ben kendi hayatımın sorumluluğunu almaya karar verdim, ailemle olan göbek bağımı kopardım hayatımda başka kapıları açtım. Bu arada hala zorlanıyorum ve hatta bazen erteliyorum da ama sonra kendime şunu soruyorum; hayatındaki her şey yolunda gitse ve her istediğini yapan kişi olsan kim olmayı tercih edersin. Her sabah yaptığım meditasyonlarin, sizin gibi izlediğim bilgili psikologların, günlük tutmanın, yoganın ve dua etmenin, içimdeki Tanrı ile konuşmanın büyük faydasını görüyorum. Teşekkürler iyi ki varsınız ❤
Verdiğiniz örnekler o kadar hayatımın içinden ki. Her bir sözünüzü farklı versiyonlarıyla beraber yaşadım ve yaşıyorum. Baskılanma hissinden dolayı bahsettiğiniz sıkıntıları yaşıyordum ve sebebini bilmediğim için sorunun bende olduğunu zannediyordum. İlaç gibi geldi duyduklarım. Ayrıca dinlerken bir ağlama isteği oluştu bende özellikle örneklerinizi dinlerken. Bu farkındalığı oluşturduğunuz için çok teşekkür ederim. Şimdi sıra bu durumu çözebilmekte.
Hayatım boyunca ortalamanın üstünde başarılı bir öğrenci oldum ama işleri yapma sürecim (işte bu ertleme, son dakikaya bırakma, kendimi suçlama vb.) beni çok yıprattı. Videonuz sorunun kaynağını anlamama çok yardımcı oldu. Teşekkürler Merve hanım, emeğinize sağlık.
Yıllarca bu erteleme huyumu anlayabilmek için savaş verdim kendimle. Sizin de değindiğiniz gibi, aslında yapmak istiyorum ve bunun bana yararlı olduğunu da biliyorum, eee o zaman derdim ne?!, neden sürekli kendi kendimi sabote ediyorum?! Soruları içinde kayboldum. Videoyu izleyince bütün taşlar yerine oturdu galiba.. Aslında direncim kendime değil de çocukluğum boyunca kimliğimi bulmama engel olan herşeye karşıymış meğer. Bu durumun en acımasız tarafı da, bir yandan içindeki bu gelgitlerle boğuşurken diğer yandan da etrafından gelen "asisin, tembelsin, hiçbir hedefin yok, hayat akıp gidiyor sen bomboşsun, plansızsın" gibi sözlerin ağırlığı altında ezilmek. Ve daha fenası bu sözleri en acımasız şekliyle kendine söylemek. Galiba bu huydan kurtulmanın ilk adımı önce kendine anlayışlı olup şefkat göstermekten geçiyor. O yüzden bu sefer ertelemeden kendime güzel bir kahve yaptım 😅 yeni gelecek olan uygulamalar videonuzu sabırsızlıkla bekliyorum.
Gerçekten bu küçükken verilen hafta sonu dersleri . Pazar günü dayatılan banyolar . Zorla sabahın 5 inde kalkmalar . Sürekli zorla dayatılan işler . Doğal olarak büyüdüğünde kontrol senin eline geçtiğinde artık hiç bir direktifi dinlemek istemiyorsun . Artık ben nasıl istersem öyle olacak moduna giriyorsun . Çok doğru tespit 👏👏👏👏👏
Merve hocam konuya son derece hakim ve deneyimli, bu paylaşımınız için çok teşekkür ederim. Erteleme ve iradesizliğin çözümünü sizin gibi değerli uzmanlarımızın önerilerini kullanarak ve bu yolda çabalayarak buldum arkadaşlar. bu işin çözümü kendinizi zorlayarak çalışmak, ağlaya ağlaya çalışmak, küfür ede ede çalışmak evet çok zor ama yapınca oluyor ümidinizi kaybetmeyin. umarım herkes bu beladan kurtulur.
Mükemmeliyetçi annelerin çocukları olmak düşüncesi ve duygusal bir yalnızlığın tum yasam boyu ayagina dolanan gerçekliği. Sabote etmek belki de bu gerceklikle kavga edisimizdir, eksiklikten bir varolmak hali yaratma cabasi. Kisacasi tesekkurler paylasiminiz icin. Cok iyi geldi🌻
Öyle güzel anlattınız ki geçmişe döndüm,her şey gözümün önünden geçti.Şimdi annem bu akılda bu bilinçte olsa yapmayacağı şeyleri yaptı zamanında,o baskıcılık narsistlik,hatta bazen zorbalığa kaçan hareketler.Yine de bunları dönüştürüp ailemizi affedebiliriz aşırıya kaçmadılarsa elbette.Teşekkür ederim bu güzel video için🫶🏻
Bu videonun karşıma cıkmasina çok sevindim. Sürekli her seyi erteleme davranışımın temel sebebini anladim. Gercekten de ailem çok korumacıydı. Çok müdahale ederlerdi. Ve şu anda birseylerin beni baskılamasından, bana bir zorunluluk gibi dayatmasından hic hoşlanmam, bu yüzden erteleyebildiğim kadar ertelerim. Video tamamen beni anlatıyor ama çözüm kısmına değinilmemiş. Keşke o da videonun içeriğinde olsaydı
şu ana kadar izlediğim konuya en açıklık getiren videoydu, klostrofobinin, koluna bir şey takamama boğuluyorum hissinin sebebi bumuymuş gerçekten bana örülen duvarlar... gözlerim dolarak dinledim çocukluk anlarını hatırladım gittim geldim, hep kendimi suçladım, kızdım, öfkelendim kendimden sıkıldım, ertelemekten, mükemmel olma çabasından, zamanı yönetememekten, odaklanamamaktan tüm bunlarla baş edemiyor olmaktan yoruldum beynimin köşesinde hep o yapılması gereken şey ama aksiyon alamamak son dakikalara bırakmak ve potansiyelinin altında bir başarı ve sonuç mutsuzluk yine dön başa kendine yüklen. Şimdi daha iyice "an" dayım özşefkatimle buradayım, az biraz çözdüm , çözüyorum, çözeceğim. Bilginize, emeğinize sağlık.
Yorumum başta olsun diye buraya yazıyorum. Şimdi merve 20 dk boyunca anlattın da çözüm. Bence videolar biraz daha çözüm odaklı olmalı. Benım bunu biliyor olmam hayatım da bir şey değiştirmicek.
@@kaderaslan8540 Yüzlerce binlerce kişi bu videoyu izleyecek hangi birine çözüm bulsun ki bence bir psikolog çözüm sunmamalı sonuçta ona da alıştığımızda sürekli bir psikoloğun yardımına ihtiyaç duyarız şahsi fikrim bir psikoloğun yapabileceği en iyi şey yaşadığı durumun farkında olmasını sağlamak farkındalık oluşturmaktır ki bence farklı bir noktadan bakmayı göstermiş bu videosunda. Farkındalığı oluşan kişi kendisinde olması gereken şeyi en iyi şekilde kendisi fark eder ve bunu nasıl düzeltmesi gerektiğini düşünür diye düşünüyorum. Uzun lafın kısası bu tarz herkesin ulaşabileceği bir platformda çözümden ziyade bilgi verilebilir çok fazla çözüme ihtiyacınız varsa yardım almanızı tavsiye ederim her birey kendine özgüdür birinde ise yarayan çözüm öbüründe yaramayabilir. İyi günler dilerim 😊
@@kaderaslan8540bu konu hakkında açıklama yapmıştı terapi kişisel bir şey olduğu için tek bir çözümü yok kişisel çözümler var videoların asıl amacı kişinin kendisi yaşadıkları hissettikleri hakkında ön görüye farkındalıklara varması daha sonra bunun üstüne çalışıp kendi çözümlerini bulması veya terapiye başlaması daha etkili olur zaten çoğu kişi yaşadığı şeylerin farkında bile değil anlamlandıramıyor ismini koyamıyor belirsiz onun için ilk önce farkındalıklara varılması çok daha önemli ve etkili çünkü terapi süreci al sana çözüm bunu uygula iki gün sonra geri gel gibi bir şey değil tek bir çözümü de yok olsaydı bile herkese hitap etmezdi ya da çözümü uygulayacak güce enerjiye de sahip olamayabiliriz kaldı ki videolarda aslında gizli bir çözüm önerisi de var: şefkat. Sorunun farkına vardın ve artık kendini neden böylesin neden şunu yapıyorum ben neden böyleyim diye yargılamıyorsun kendine yaftalar yapıştırmıyorsun defolu mal muamelesi yapmıyorsun çünkü artık sorunu fark ettiğin için artık neden bu var neden böyle hissediyorum sorun ben miyim ortadan kalkıyor yerini ne yapabilirim alıyor tüm bunlar düşünüldüğünde 20-30 dklik videolarda çözüm önerileri sıralamak işlevsiz ve inaktif olurdu çünkü herkese hitap etmezdi bu çözümler ama videoda bahsedilen şeyleri herkes az ya da çok yaşıyor ve yaşadıkları hakkında farkındalıkları oluşuyor bu çözümden çok önemli
Gerçekten çok isabetli. Kısıtlama konulduğunda kasıtlı geç kalıyordum ama adının net bu olduğunu soyleyemedim kendime. Bir nevi kendimce kural delme benim de istediğim olacak tamamen hersey senin kontrolünde değil. Kontrolcu ve takipci ebeveyn ve iş hayatında aynı şekilde ustlerle çalıştım daha önce.. mesafe koyunca ancak sağlıklı ilişki yurutebildim. Sürekli eleştiri almak bıkmak ve nefes almak için kural delmek ve bunun beni biraz olsun rahatlatmasi. Yakın zamanda da Mr çekinirken nefessiz kalıyorum sandım.. kollarım sağa sola değmesin diye ellerimin yerini bile kontrol etmeme rağmen kontrolüm dışında beni kurallarına boyun egdirecekler sanki beni unutacaklar canlari ne zaman isterlerse o zaman Mr dan çıkaracaklar ihmal edileceğim dusuncesiyle o kadar çok bağırdım ki ilginçtir duyulmadim korkudan kendimi zorla sakinlestirdim ikna ettim. Aslında evet çok uysal çocuktum ama pasif tepkilerim bu yaşımda bile devam ediyor maalesef..farketmek aci ama guzel birsey olması bir yana bunu yenebilmek, içten içe muhalif olmamak isterdim.
Aynen travma zamanında herkesin mükemmel.mel olması için kendimi heba ettim Cook travmalar attım en sonu cusu sNifim yeter artık dedi vücudum haa bu arad okadar yaptıklarıma emeklerine kimse saygı göstermedi veye zaten mecbursu n gözüyle bakıldı yaklaşık oniki sene önce yaşadığım edim ve oğlum tarafından trVm yu,ünden artık herkesi erteler oldum inanın yemek bile yapmışım zorunluluk diye yapıyorum temizlik hakgetire mutluluğu. Peki hayır odag gibi yıkıntılar görüyorum yarın erken kalkıp başlıca diyorum amaa nerede sabah oluncaya sonraya erteliyorum ve ben Bi çıkmasın içindeyim psg gittim pRam şimdi yetmez hızı diyip.anlatjklarimi dinleyip gönderiyorlar bıraktım onlarida nasıl bicaresi var bu nün onu anlatın
Kesinlikle hepsine katılıyorum.Adını koymak istememek bir şeylerin,geç kalma isteği,korumacı ve her şeye karışan bir ailede büyüme,takıları çok sevmeme rağmen bir süre sonra çıkartınca rahatlama hissi,ara verme ihtiyacı
MashaAllah, Merve hanim cok teshekkurler deyerli konulari ve bilgilendirmelerinizi paylastiginiz icin. Cok temiz, sade , bakimli, shiksiniz, konusma uslubunuz, akicilik, konulara odakli kalmaniz ve hayatimiza gercekten dokunan mevzulari paylasiyorsunuz. Yeni buldum sizi iyi ki, de karsima ciktiniz. Allah her zaman boyle parlamanizi nasib etsin yolunuz acik, aydinlik, bereket olsun. Azerbaycan Bakuden selamlar severek izleyirem❤
Kadınlar, aşırı gurur ve içsel çatışmalarını bir kenara bıraktıklarında, dertlerini daha kolay bir şekilde serbest bırakabilirler. Hayatın, tıpkı erkekler gibi risklerle dolu olduğunu kabul etmek önemlidir. Hepimiz kaybetme korkusuyla yaşıyoruz, ama bu korku bizi kısıtlamamalı. Kaybetmek de, kazanmak kadar doğaldır; hayatın bir parçasıdır. Eğer kadınlar, bu gerçeği kabullenip kendilerini serbest bırakırlarsa, içsel huzurlarını bulabilirler. Unutulmamalı ki, bu hayatta her şey olur; önemli olan, yaşadıklarımızdan ders alıp yolumuza devam edebilmektir. bu kadar kontrolcü olmak uzun vadade sizi sadece hasta eder !
👏👏👏👏👏👏👏👏👏o kadar yerli yerinde, detaylı, bir dost şevkatinde bir anlatım olmuş ki, özellikle yorum yazıp belirtmek istedim teşekkürlerrrrr insanı insanca anlatan kişilerin var olduğunu bilmek biraz daha umut veriyor
Çocukluk travmalarımdan kaynaklı olduğunu anladığım bir davranışım daha ortaya çıktı. siz anlatırken aklıma gelen ilk şey kıyfetlerimi hiç sevmezdim içinde hiç rahat hissetmezdim çok uzun bir süre boğazlı kazak giyemedim mesela
Belki de potansiyelimizden onu ortaya cikarmaktan ve basaridan korkuyorumdur kendimi kisitlayip ortamda asla dikkat cekmemeliyim gorunmez olmaliyim diye davranarak bunca yildir beni zorbalamis insanlara kazandirirken kendimi kaybediyorumdur ve cok utaniyorumdur ancak hayat kacarken ben belki bu kisir donguyu o kadar benimsemisimdir ki saglikli olani konfor alanimin disinda geliyordur bu direnci nasil gelistirdiysem bi o kadar da kirmakta zorlansam da hep gelecek uzerindeki gerceklesmemis planlarimda yasayarak kendimi rahatlatiyor ve bi o kadar da kandiriyorumdur…
Annemin kontrol manyakligini ve tüm kurallarını düşününce, çok sevdiğim işime neden mutemadien geç kaldığımı anlamam beni çok rahatlattı😊 Olay sadece benim tembelligimden kaynaklanmiyormus sürekli suçluluk duygusuyla çok hirpalamisim kendimi 🤦♀️☺ Video için teşekkürler 🌸
Harika bir bölüm olmuş 👌 tam da bugün seansta bir şeyleri erteledigimden ve neden ertelediğimi bilemediğimden bahsetmişken cevap gibi bi bölüm olmuş. Başkaldırı demişsiniz, ben genelde başkaldıran, zıtlaşan, fikrimi hep söyleyen biri oldum. Bunu mizacım sanarken bambaşka bir durumla karşılaşarak içimde asıl bulunan beni farketmeyi deneyimlemek harika bir şey… :)
Bende de vardı. Anlatılanlara sözüm yok ama çok önemli bir nokta gözardı edilmiş. Magnezyum eksikliği. 4lü 5li kombinasyonu olanlar. D vitamini, B12 eksikliği çok önemli. Özellikle magnezyum çünkü vücuttaki en önemli elementlerden biri bir bilgiye göre 300 enzim, hormon ve işleyişte kullanılıyor. Magnezyum eksikse içinizden hiç birşey yapmak gelmez. Miskin ve yorgun olursunuz. Okuyanlara Sağlıklı günler dilerim.
Terapistimle son zamanlarda üzerine konuştuğumuz aşmaya çalıştığım bir konuydu bu ,ailemden bağımsızlaşmak özerkliğimi kabul ettirmek çok zor sürekli sizin çocuğunuz olduğum için sizin kurallarınızla yaşamayacağım diyorum
En az dört yıl önce halletmiş olmam gereken akademik yukselmeyle ilgili işleri neden erteliyor olduğuma dair bir ipucu almış oldum. Neredeyse her sunumunu son güne bırakan biriyim. Mükemmeliyetçi ebeveynlere sahip olmanın böyle kötü bir yanı olacağını bilmiyordum.
Kendi fikirlerim ve isteklerime dahi geç kalıyorum. Öyle ki, geleceğim hakkında hayal kurmak bile beni rahatsız ediyor. Çünkü hayal kurmak demek, bir gün fırsatını bulduğumda gerçekleştirmem gerekiyor demektir. Bu yüzden olabildiğince imkansız ve fantastık şeyleri hayal ediyorum. Gerçekleştiremeyecek olmak beni rahatlatıyor. Bir sorumluluk hissetmiyorum böylece. Tatil planlamak, bir kafeye gitmek, arkadaşlarımla buluşmak, sevdiğim insanla vakit geçirmek, hepsi zorunluluk gibi geliyor ve bunalıyorum. Tek rahat hissettiğim yer ev ortamı. Ve hiç bir şey yapmadan durmak. Oysa bir sürü hobim ve normal düzeyde yeteneğim var. Çizebiliyorum, müzikle uğraşabiliyorum, yazabiliyorum, dekorasyon işlerinde yeteneğim var. Bir çok şey yapabiliyorken hiç bir şey yapamamak.. bana kendimi sığ ve işe yaramaz hissettiriyor. Kişisel ihtiyaçlarımda dahi zorunluluk hissettiğim için erteliyorum ve bu bana kendimi daha da kötü hissettiriyor. Ölüm gibi bir şey oluyor ama kimse ölmüyor.
Aynen benim hislerimi anlatmışsınız. Hep Anlaşılmadığımı düşünüp yalnız hissediyordum. Yorumları okudukça benimle aynı durumda ne çok kişi olduğunu gördüm. Tamam Bu durumların sebebinin farkına vardık. Peki çözüm nedir?
1 ayın ardından kıyafetlerimi sonunda toplamaya güç bulduğumda, arkadan bana bir şeyler katabilecek bir video açayım diye açtım bu videoyu ve donup kaldım. Daha önce çok terapiye gittim ama ilk defa kalbime dokunabilen cümleler duydum birinin ağzından. Çok otoriter bir ailede büyümenin sonuçlarını yaşıyorum ben de sanırım. Teşekkür ederim, bilinçlendim bazı konularda.
@@psikologmervebasibuyuk evet onu da izledim ardından, çok güzel anlatmışsınız her şeyi o kadar doğru ki.. Anlaşılıyor olmak çok güzel bir duygu problemin esasının ben olmadığımı anlamak anlaşılmak.. Teşekkür ederiz güzel içerikleriniz için💖
Hızlı trene bile son saniyelerde yetişen biri olarak çözüme ne kadar ihtiyacım var. Kendime hep kızıyorum ama artık bu izlediklerimle düşünmeye çalışacağım. Önce namazlarımı, sonra önem sırasına göre bütün işlerimi zamanında yapmaya niyet ediyorum❤
sınav dönemlerinde kafayı yiyorum. o saatte orda olma zorunluluğum, sınav salonundan kafama göre çıkamadığım için. çok başarılı bir öğrenciydim sonra bi anda 0 çalışmayla sınavlara girmeye başladım. sanırım sorumluluk almamak benim o sorumluluğa kafa tutma biçimim. kendi sorumluluğumu alamıyorum
Yıllarca süren bir yemek yiyememe sorunum vardı ve aile evinden çıktıktan sonra düzeldi. Uzun yıllar neden yemek yemek istemediğimi düşündüm ve bir sebep bulamadım. Şu an videonuzu izleyince aslında bunun dediğiniz gibi sessiz bir direniş dürtüsüyle yapıldığını düşünmeye başladım. Belki de yıllarca yemeğe küsmem ailemin baskısına olan bir direnişti. Bunun sebebini bulmak beni çok daha iyi hissettirdi. Çok teşekkürler.
Surekli yapmam gereken seyleri erteliyorum ve bu beni cok üzdüğü halde yapiyorum bunu sanki kenime aci çektirmek istiyor gibiyim, köyde büyüdüm ve lise icin sehre geldim ve bes yil halamla yasadim surekli kendimi istenmeyen bir virüs gibi hissettim üniversite sinavina calismadim ayni hatayi uc kere yaptim ve hala yapmaya devam ediyorum.cocukken travmalarim oldu tabi ama kuzenliriminde cok travmasi oldu başarılılarina etki etmiyor ama bundan dolayı kendi sucum olduğunu kabul ediyorum. Köyde sadece bir arkadaşım vardi ve cok dislandigim zamanlar oldu ablam cok otoriterdi en ufak hatada ceza veren biriydi kotu bir laf ettigimde kaşık dolusu pul biber yedirirdi saatlerce duvara bakardım merdiven altinda kucuk bir dolabimiz var ve ici karaman corman karanlik pis bir yer beni oraya kapatırdı ve kapattigi zamanlardan birinde baynumda orumcek yürüdügunu hissetmistim ve o kadar cıglik atmama ragmen beni cikarmamiştı orumcek korkumun sebebi bu olabir kapali alanlarda da duamiyorum ,bunlari anlatinca sanki ablam cok kotu biriymis gibi gelebir ama herkes onu cok severdi bende cok seviyorum ama konu ceza vermeye gelince cok kotu biri oluyordu acikcasi kucukken ona hic kin beslemedim bundan dolayi ne yapsa yapsin yinede seviyordum onu abim le surekli kavga ederlerdi cok siddetli kavgalar ben arada kalirdim hep,abimde ablam gibiydi ablam piskolijik abim ise fiziksel siddet uyguluyordu okul cikisi hep arkadaşıma giderdim ve ailemin tum uyarilarini sanki hep unutup her seferinde arkadaşıma giderdim tabi abimde beni onlardan alip doverdi yerde suruklemisligi bile var kemerle doverdi bazen ama onca seye ragmen ben yine arkadaşıma gidiyordum abimde kotu biri degil bu arada hep destek olmaya calisiyor suan ama tabi igneliyici laflar ediyor bazen benim hic umut vadetmedigimi söylemisti bu yıl dusununce bogazim dugumleniyor babam ben iki yasindayken ölmüş bazen bana olan bu davranışlarıni buna bagliyorum. Bilmiyorum belki bu kadar basarisiz olmamin bi etkenide bunlardır kendimi surekli yük gibi hissediyorum bazen ölmek cok rahatlatıcı olurmus gibime geliyor bi senede amcamlarda kaliyorum üniversite ye calisacam sozde ama kendimi mülteci gibi hissetmeme ragman bir hafta hic birsey yapmadim zaman zaman agliyorum gizi sakli kendimi pek sevemiyorum mutlu gibi rol yapiyorum ve sanki sonunda kendimi oldurecekmisim gibi hissediyorum şuan bunu istemiyorum ama sanki sonum bu olacak gibi geliyor yazinca daha iyi fark ettim cidden sefil bir insanim
Bu konuda söylediklerinizin bana ne kadar iyi geldigini kelimelerle anlatamam. Anlaşıldığımı hatta nefes aldığımı hissettim. Çok teşekkür ederim iyi ki varsiniz 🦋
Dediğiniz gibi ben kendimi anlayamadığım halde anlatmaya calışmak ve hakkımda ne düşündüklerini önemsemek cok yorucu. Umarım bu sorunu nasıl çözüceğimize dair video gelir. Çok ihtiyacımız var🙏🏼
❤ Videonun konusu, şuana kadar izlediğim kadarı çok iyi özellikle ses tonunuz ve çektiğiniz ortam huzur veriyor. Rica etsem tekrarlama,sayma vb. OKB konusunda video çekebilir misiniz?
Erteleme, bir yerlere geç kalma bu tam olarak ben. Kontrolcü baba, günlük okuyan anne, lisede bile okula servisle giden ben. Lise tercihimde “bozulursan bu eve gelemezsin” diyen babam. Ve şu anda hayatımda disiplin sorunları ve her yere geç kalma durumları yaşıyorum hocam. Sizi tebrik ediyorum ve teşekkür ediyorum videonuz için. Siz harika bir psikologsunuz🌸
Cidden çok güzel anlatmışsınız, klastrofobi dahil toplumda uymamız gereken kurallara kadar bu konuyu derinlemesine hissediyorum. Kendi ilişkilerimden tutun gördüğüm klastrofobik rüyalara kadar.. Ve aynı sekilde travma terapisine gittiğimde bu terapilerin tarihi günlerini değiştirme ihtiyacı duyardım hep. Özellikle bir başkasından gelen önerileri kabul etmeme haklı olduklarını bilsem bile sırf onlar söyledi diye aksini yapma ihtiyacı çok duyuyorum. Hala terapiye devam etmem gerektiğini bildiğim halde de gidemiyorum umarım bunu bir gün düzeltebilirim
24 yaşındayım, kimsenin işinde çalışamam. Birinin yap dediğini yapamam. Ailem hep giyimime ve evden çıkmama karıştı en çok bu zamana kadar. 18 yaşına kadar ev lise dışında semt bile görmedim. Üniyi de İstanbul’da okudum. Kendimi iş bahanesiyle başka şehre attım ama asla çalışan olamayacağımı farkettim aile evine geri döndüm. Kendi işimi kurdum online olarak. Çok kazanmadan da ailemden para istemiyorum en azından. Daha fazlasını yapabilmek ve taşınmak istiyorum. Herhangibiriyle evlilik fikrine bile sıcak bakmaya başladım.
Erteleme huyum yüzünden iki kere tezimi yetiştiremeyip yüksek lisanstan atıldım. Hayalim öğretim üyeliği idi, ev hanımıyım. Çok pişmanım ama hâlâ içimde o gücü bulamıyorum gerçekleştirecek...
33 yaşımdayım, evli ve bir çocuk annesiyim. Hâlâ ablam her şeyime karışır. Hâlâ beni kontrol etme ihtiyacı duyar. Teşekkür ederim abla, hayatımı mahvetmişsin.
Aynen hayalleri ertelemek... Ertelemek yapmak kadar zor ahhh hayallerim ne zamana kadar daha bekleyeceğim tabii ki artık bitmeli bu sene olmalı artık yoksa hiç gelmeyecek gelmesini istediğim şey bu çile ne çileymiş Beya
Günümüzün büyük çoğunluğu geçmişle gelecek arasında gidip gelmekten ibaret bir halde. Şimdi anında yaptığımız çoğu işin başında bile bir hayalet oturuyor. İşte eğer bu zinciri kırabilirsek disiplin, odak ve verimlilik gibi konular kendiliğinden çözümleniyor (en azından bende böyle çalışıyor diyebilirim). An içinde gözlerinizin ne gördüğüne, kulaklarınızın ne duyduğuna parmaklarınızın neye dokunduğuna odaklanın bunu 5 dk da 10 dk da bir yaparsanız bir 1 hafta içinde sık sık anın içinde kalmaya başlıyorsunuz.
uzun zaman önce instagramda dolaşırken ertelemenin bir travma tepkisi olduğundan bahseden bir videoya rastlamıştım ve her şey de travma mıdır ya düpedüz şımarıklık bu demiş izlemeden geçmiştim. ama aklımın bi köşesinde hep duruyodu bu konu. az önce bi arkadaşım buluşmalara artık vaktinde gelmemi rica edince buraya bi göz atalım dedim ve bu videoyu izledim. işime genellikle geç kalıyorum, nadiren vaktinde orada oluyorum, buluşmalarıma hep geç gidiyorum net bir saatin belirlenmesi beni hep strese sokuyor ve ısrarla, yetişme imkanım olmasına rağmen, oyalanıp geç kalıyorum. diş randevularıma bile net saat belirtmeyip şu aralıkta gelebilirim diyorum ve rahatlıyorum. anlatıldığı gibi bu otorite, disiplin beni sıkıyor. aşındırmak delmek istiyorum onu. şu anda en öne çıkan huyum geç kalmak ama istikrarsızlık ve ertelemeyi de buna paralel olarak yaşıyorum tabii. sebebini anlamış oldum. çok teşekkür ederim.❤ umarım bundan sonra artık yetişkin olduğumu ve kontrolün bende olduğunu kendime telkin ederek yaşayabilirim
4 aylik bir is surecimde surekli ne zaman biticek diye dusundum. isin zorlayici oldudugundan degil, surekli disiplinli bir sekilde ayni seyleri yapmak bana hic iyi gelmiyordu. son gunlerde hep bi sabah uyansam ve ise gelmesem keske diye dusunuyordum. yaklasik 2 hafta sonra dusundugum seyi yaptim. bir sabah uyandim ve hicbirsey yokmus gibi ise gitmeyecegimi soyledim. bu bana kendimi inanilmaz guclu ve ozgur hissettirdi fakat hicbir zaman bunun psikolojik travma olabilecegini dusunmemistim. umarim herkes bu konuda bilinclenir. cok tesekkurler ❤️
5 yıldır terapiye gitmeyi erteliyorum ve her defasında ben kendime iyi gelirim . Kendi halimde kalayım , bu anlık bir şey deyip aldığım randevuları bile iptal ediyorum .
Öyle birşey ki, telefon çalınca hemen açmamak bir süre çalmasını beklemek hatta daha sonra konuşmak üzere hiç açmamak. Bir mesaja hemen dönmemek, bildirimlerde içeriğini gördüğün halde cevap vermeyi ertelemek bile bir başkaldırı aslında. Teşekkür ederim, ufkum açıldı.
Sürekli bir yerlere geç kaldığım ve yapmam gereken işleri sürekli ertelediğim, kısa sürede halledebileceğim işleri başka şeylerle ilgilenerek sonuçlandıramadığım için video ilgimi çekti ve videoyu izledikten sonra zorundalık halinin bu ertelediğim, sonuçlandıramadığım ya da gexiktiğim aktivitelerin ortak noktası olabileceğini düşündüm. Aslında, bu sorun üzerine düşündüğüm bir konuydu ve ben sorunun bu aktiviteleri yeterince istememem olduğunu düşünüyordum. Mesela işimi sevmediğim ve gitmeye istekli olmadığım için sürekli gecikiyorum. Çünkü, işe para kazanmak için yani mecburen gidiyorum. Yapmaya istekli olup geciktiğim ya da ertelediğim aktiviteler de oluyor. Yani, sanırım sorun sadece istememem değil aynı zamanda o zorundalıklar. Mesela, yapmam gereken bir işi son güne, saate ya da ana bırakmak bunun bir göstergesi olsa gerek. Bu yönden video faydalı oldu. Bunun üzerine düşüneceğim. Teşekkürler. Fakat, çocukluk yaşantımın nasıl bu soruna yol açmış olabileceğini çözemedim. Yani videoda anlatılan örnekler benim yaşantımla uyuşmuyor. Evet, çok özgür bırakılmıyordum ama sokağa çıkıp oynuyordum, orta okuldan itibaren kendi odam vardı. Kısıtlama olarak düşünülürse elbette nerede nasıl konuşmam gerektiği ya da uslu durmam gerektiği ya da büyüklerin yanında konuşmamam gerektiği gibi şeylere maruz kaldım. Fakat, bunlar şimdi yaşadığım bu erteleme, gecikme gibi sorunlara yol açmış gibi gelmiyor. Yani sorunun köklerini çocukluk yaşantımda bulamadım.
Değindiğiniz yerler zihnimde yeni bir ufuk açtı bu sebeple öncelikle video için çok teşekkürler. 21 yaşındayım ve bugüne kadar her işimi neredeyse erteleyerek yaptım. Ajandamı doldurur, gün sonunda ise yarısını yapar yarısını yapamam. Bir işe başlarım, kendim için gelişimim için, fakat bitiremem. Tüm bunlar kendimi yetersiz ve beceriksiz hissetmeme neden oluyor. Hayata geç kalmış hissettiriyor ve geleceğim konusunda da endişe duyuyorum. Okulda olan ödevlerimi genelde erteliyorum, isteyerek yapmıyorum tabii ki bunda derslere olan ilgisizliğimin de etkisi var. Ailem genelde korumacıydı, bir yere gitmeme, arkadaşlarımla gezmeme dahi izin vermezlerdi. Uzunca bir süre onlara yalan söylemeden, nezaketle hareket etsem de bir süre sonra çabalarımın sonuçsuz kaldığını görerek yalana başvurdum ve işe de yaradı. Bu bir başkaldırıydı dediğiniz gibi. Şu anda fark ediyorum ki ortada “şartlanma” ve “zorunluluk”varsa dediğiniz gibi zihnimde otorite figürünü canlandırıyor ve yapmak istediklerimi yapamıyorum. Sorunu fark etmek, çözümün ilk adımıdır. Yazmak iyi geldi. İyi ki varsınız ❤ şimdi hızlıca çözümler videosunu izleyeceğim.
o kadar serbest yetiştim ki, ailem bir çok konuda kendi kararımı vermeme izin verdi.. hiç korumacı değillerdi. Ama ben erteliyorum, sürekli son dakikaya bırakıyorum, hiç plan yapamıyorum, plan yapsam da uygulayamıyorum.
Gerçekten harika bir videoydu, uzun zamandır şikayet ettiğim sebebini bulamadığım şeylerin sebebi oldu. Ancak bir şeyleri yarıda bırakma, çabuk sıkılma, ertelemeden ziyade günlük yaşamda alışkanlık/huy olan küçük örnekler daha çok ilgimi çekti, çok şaşırdım. Ben hiç uzun süre kolye bileklik gibi takıları kullanamam hep boğuluyormuş gibi bir hissiyat verir, asansörde kalma gibi bi fobim olduğundan çok eski asansörlere binemem, çok seçeneğin olduğu zamanlar bir seçim yapıp karar vermem zorlaşır, gün içinde planları yerine getiririm ama hemen öncesinde iptal edebilme opsiyonumu hep düşünürüm. Gerçekten muazzam bi farkındalık oldu, şimdi bunların üstesinden gelmek daha kolay. 🙏
Videonuz önüme tam üç kere düştü ve erteledim. Bu sabah yorgunlukla ilgili videonuza denk geldim. Gerçekten her şeyi düşünen beni anlatıyordu. Sonra bu videonuzu izledim. Her haliyle beni anlatıyor. Her yere her seye plan yapıp devamini getirememe ya da çok mutsuz olsam bile sonunu getirip kendimi bitirme hâli. Ağzınızdan çıkan kelimeler o kadar kaliteli ve kıymetli ki emeğinize sağlık 🌸
VAY BE Bu videonun bende bu kadar farkındalık yaratacağını kim bilebilirdi ki? Ve aslında bu yıl çok acısını çektiğim geç kalmanın sebebinin bu travma oluşu hiç ama hiç aklıma gelmemişti. Teşekkür ederim, sizi takibe aldım
Peki insanlarla yakin ilişkiler kurmaktan(arkadaşlık gibi) kaçınma ve sosyal ortamlarda rahatsızlık duyma sebebi, farklı olma ihtiyacı da bundan kaynaklanıyor olabilir mii❤❤❤
Bu biraz içe dönüklükle alakalı ve evde yaşadığın olaylardan da etkilenmiş olabilirsin ailen sana karşı böyle dışlayıcı davranıyorsa yada zamanında böyle bir duruma maruz kaldıysan artık eskisi gibi insanlara karşı kendini açamaybilir ve samimi bağ kuramayabilirsin Buda ortamdaki insanlardan rahatsızlık duymana sebep olur çünkü küçük yaşta olgunluk yaşadığın için dışa dönük insanlar sana yapmacık gelmeye başlar
@@rtatherp aslında evin en büyük kardeşinin yaşadığı şeyi sen evin küçüğü olarak yaşamışsın bu eve bir rol model lazımmış sen olmuşsun ahhsskahsj bide şöyle durum var ya kardeşlerin kavga ediyor ya hani laf dalaşına giriyor onlar birbirlerini idare etmeyi birbirlerine laf yetiştirmeyi öğrendikleri için dışarda insanlarla daha iyi iletişimde bulunuyor çünkü çene yapısı gelişiyor bence öyle sende biraz geride durduğun için böyle şeylerle uğraşmak istemediğin için dışarıdaki insanları idare etmeyi beceremiyorsun zamanla da sessizleşiyorsun ve uzak geliyor
Ama şunuda söyliyim bende içe dönük biriyim ama insanlarla konuşmayı başlatırım böyle özelliğim var sadece içe dönük olma sebebim geniş haznem yok insanların huyunu bilmiyorum ona göre davranış gösteremiyorum insanlara rengimi belli etmiş oluyorum dışarıdaki insanlarla konuşsan senden büyük insanları kafaya alsan gerçekten çok tatlı gelmeye başlıyor bende öyle oldu direksiyona girdim mesela orda erkeklerle yakın olmak istemedim ama ortamda bulununca bu benim onlara karşı davranışımı belirlemiş oldu kafaya aldım yalakalık yaptım filan işler böyle yürüyor artık kimsede sabır kalmamış
Farklılıkları kabul etmeyip dövmek susturmaya çalışmak asi ilan etmek, mükemmeliyetçi bir anne olmak onların istediği gibi bir evlat olmaya zorlamak ama bir o kadar da başı boş bırakmak takip etmemek, sözde anlayış göstermek (sevgili arkadaş durumlarina) serbest bırakmak... Peki bu dengesizlik içinde büyümek hangi kategoriye giriyor. İş güç yapamıyorum hayatımı planlayamiyorum. Bebeğim oldu ilgilenmiyorum kendi kendine dolanıyor çocuk. Harekete geçememe ama aynı zamanda da bir o kadar istek ve vicdan azabı arasında gidip geliyorum. Hangi kategorideyim ben ya.
17:53 kışın bot giyemem beni aşırı huzursuz ediyor. aynı şekilde triko kazak gibi dar uzun kollu kıyafetler de giyemiyorum. uzun kollu gömlek veya bol bir sweat bile giysem içine mutlaka tişört giymem gerekiyor ve kollarını hep sıvarım. benzer bir örnek olduğunu düşünüyorum.
Merhaba Merve hanım, bir kaç terapiste gittim yıllardır depresyon tedavisi için ilaç kullanıyorum hiç biri bugün içinde bulunduğum kendine yetememe duygusunu yenmem için çare olmadı. Anne oldum çocuğum ile ilişkim yaralı ne kadar bana yapılanları kendi çocuğuma uygulamamaya kararlı olsam da bu videoyu izleyene kadar tam sorunun ne olduğunun farkında olmadığımı anladim. Verdiğiniz açık ve net bilgiler için teşekkür ederim. Terapi seansları çok yıpratıcı ve uzun yoldan ve çözüme yönelik degildi önceden, anne karnından başlayarak bu güne gelene kadar yaşadıklarını anlat diyip 2 ay sonunda çözüm sende anlatmak rahatlatmadi mi gibi yaklaşımlar yüzünden iyice kendi içimdeki karanlığa saklandım. Size teşekkür ederim. Umarım çok geç değildir en azından kızım ile ilişkimi düzeltebilirim.Sevgiler.❤
Her kelimenizde beni anlatıyorsunuz kendimi yeni yeni tandığım hayatıma yön verdiğim şu zamanda o kadar iyi geldiki bu video var olan bu durumun neden kaynakli oldugunu simdi cok daha iyi anliyorum nasıl üstesinden gelinebilir bu konu hakkinda da uzun ve tabiki verimli bir video olursa çok sevinirim size çok teşekkür ederim ❤ bu video yu ozellikle benim bu durumda olmama sbep olup bundan çok şikayetçi olan aileme izleticem umarim onlarda da sonuc olumlu olur tekara teşekkürler 🥰
Ben de sorumluluk alırken sıkışma hissi geliyor. Nerden çıktı şimdi bu iş diye. Ve hep ofluyorum söyleniyorum farkında olmadan. Kendimle ilgili bile disipline olamıyorum. Düzenli işlere karşı aşırı önyargılıyımdır. Yapamam aksatırım. Babam beni hep başırılı olmam konusunda beklentisi vardı. Kendi yakalayamadığı başarıları benim yakalamamı istedi. Dediklerinizden şunu anlıyorum. Beklentisiyle beni zorunda bıraktı. Sevilmek için başarılı olmak zorundaydım. Peki çözümü kendimizde nasıl pekiştiririz?
Tüm ödevlerimi son gün yapa yapa kendim bile şaşırarak akademisyen oldum hala işlerimi disipline edemiyorum ancak şu anda her şey yerli yerine oturdu içimde o anlamsız korkunun nereden geldiğini anlamlandırdım. Çok teşekkür ederim❤️
Allahım ne güzel hep doğruları konuşuyorsun tıpkı benim çocukluğumda gençliğimde yaşadığım ailemin bilhassa annemin beni nasıl da baskıyla büyüttüğünü anımsıyorum kesinlikle ben her işlerimi annemden gizli yapıyordum çünkü bana hiç güvenmiyordu ve bu yüzden de evi terkettim ama başıma da gelmeyen kalmadı pişmanım anneller tabiki en iyisini bilir ama baskı olmamalı
Aradigim yorum gencler zaten hep anne babayi suclayacak sebepler ariyordu bu video cuk oturdu...benim babamda cok kuralciydi kendi basima birsey yapmama asla izin vermezdiki ilk is deneyimim 23 yasinda oldu ama bende en az babam kadar mukemmelliyetciyim titizim dakigim duzenliyim asla tembel degilim aileyi duclamak kolay birde genclerimiz kendine baksin anne bsbama ne gibi travmalar yasatiyorum diye
26 yaşındayım keşke bu videoyla, bu farkındalıkla, sizinle daha önce tanışsaymışım. Aydınlandım resmen. Gözlerim dolarak izledim. Anlaşılmış hissettim. Birinin hayatına güneş doğdurdunuz Merve Hanım. Minnettarlığımı iletmek için bu yorumu yazdım. Bununla nasıl baş edeceğiz terapi için yeterli bütçesi olmayanlara önerebileceğiniz kitap var mıdır? :( ya da bu konuyla ilgili detaylı bir video daha gelir mi? Önerirseniz rehberlik ederseniz müteşekkir olurum, saygılar ve sevgiler.
malesef hepsini hissediyorum. videonun bir kısmından sonra donup kaldım düşüncelerimi duygularımı söylemeye başladıktan sonra. gözlerim doldu sonlarda. kontrol edememe hissi çok kötü. neden bu kadar kötü hissetirdiğini yeni düşünüyordum bu video da tam oldu. 28 yaşıma kadar anlattıgınız gibi yaşadım. geç kalma. bilerek geç kalma. planlarda huzursuz hissetme... bağlanma korkusu arkadaş ilişkilerime bile yansıyor sorumluluk almak istemiyorum. bir arkadaşlığın dahi belki de
Çok istediniz, çok beklediniz. ÇÖZÜMLER bölümü şimdi yayında🥳
Hocam 45 yaşımdayım vehayatim bu yüzden mahfoldu
Hiçbir şeyi başaramadım hayatım hiç oldu
Çözümler için bir bölüm yapmanız harika. Çok üzülmüştüm bu videoda çözümlerini bulamayınca taa ki yorumlara bakana kadar 🥰 Teşekkür ederim
Gerçekten söylediklerinizi ailemle yaşadım bana hep durmam söylendi ben hep koştum sus dendi hep konuştum her bir davranışıma annem sınır koymak istedi evlendim tek istediğim uzak bir yerde yaşamktı şükür dualarım kabul oldu ama yanıma gelip gittiklerinde aynı şeyleri yapmaya çalıştıkları için ben de kızgınlık hali çok daha fazla oldu hem üzülüyorum vicdani olarak hem de bana yapılanları hazmedemiyorum insanı çıkmaza sokuyor ailesi severken boğan halleri erkek kardeşime yapmıyorlar ya da yapamıyorlar sınırlarını kardeşim hiç esnetmedi aileme karşı takdir ediyorum beni çok yordular kendime daha çok kızıyorum bir sınır çizemedim diye
Asiri koruyan kollayan bir ailede buyumedim ama kendim oyleyim nedn olabilir cocuguma karsi onun iyiligi icin yaptigimi dusunuyordum😢😢😢
Inanılmaz güzel farkındalık yaratan bir video olmuş Merve Hanım. Ailem çok korumacıydı. Ilk otobüse tek başıma bindiğimde lisedeydim ve ortaokulda hayretle bakardım tüm arkadaşlarıma nasıl kendi kendilerine gidiyorlar diye. Bir tek benim babam gelip beni arabayla alırdı.
Videoda bahsettiğiniz bu self sabotaj durumunu da o kadar yaşıyorum ki. Her işimi son gün, hatta mümkünse son saatte yaparım. Ortaokuldan beri her sınavıma son gün çalışırım. Her ne kadar bu beni çoğunlukla idare ediyo olsa da üniversite sınavı gibi uzun soluklu çalışmam gerektiği bir senede tamamen çuvalladım ve yapabileceğimin çok altında bir sonuçla ortalama sayılabilecek bir özel okula girdim. (İşin kötüsü maalesef başarı takıntılı ve mükemmeliyetçi biriyim - benim için nasıl bir yıkım olduğunu tahmin edebilirsiniz)
Her yere de geç kalırım ve son dakika babamdan beni gideceğim yere bırakmasını isterim ve tabi ki bana en çok kızan kişi babam olur. 🥲
Bu arada İlgisi var mıdır bilmiyorum ama odam çok dağınıktır ve her hafta annem ve babamla odamı toplamam konusunda tartışırız. (27 yaşındayım) Ben onlara hak versem de "size ne, orası benim odam" derim. Onlar da bana "Toplamak zorundasin" derler. Günün sonunda bu gerginlikten ve tartışmalardan nefret ettigim icin erteleyebildigim kadar erteleyip en sonunda mecburen gider toplarım ama ertesi güne odam yine dağılır.
Ya da mesela bir kitaba başlarım. Asla sonunu getiremem. Halbuki o kitabı okumayı kendim istemişimdir, kimse bana kitap oku dememiştir. Kitabı okuyacagimdan kimsenin haberi yoktur bile.
Küçüklükten beri her kursu yarıda bıraktım. Her alışkanlığım yarıda kalır. Ki bunlar benim özgüvenimi de çok zedeleyen şeyler. Ve bir seyler yapmayi bu kadar isteyip, yapanlara imrenerek bakıp ama sonra hicbir şey yapamadığını görmek de bir yerden sonra "Ben zaten buna başlarsam bunu da yarıda bırakırım" demeye sebep oluyor ve hiçbir şeyi ilerletememek de bir yerden sonra kendini çok yetersiz hissettiriyor.
Terapi alıyorum zaten 1.5 yıl gibi bir suredir ama bu videonuz sanki beynimin içinde yeni bir kapı açtı. Çok teşekkurler. Paylaşımlarınıza ulaşabilmek bizler icin buyuk şans🌸
Sanki beni anlatmışsınız bu yazdıklarınızda😢.Her şeyi yarım bırakıyorum
@@aygunabbasova3685 işte kendini ve potansiyelini sabote etmenin en iyi yolu....
Bende sizin gibiyim.
o kadar benzer ki deneyimlerimiz, son dakika geç kalıp babadan bırakmasını istemek, oda dağınıklığı, orası benim odam savunması, sınavlara son dakika çalışmak... ben de 26 yaşındayım :) en azından yalnız olmadığımızı bilmek güzel ve durumun farkında olmak çözüme/değişime giden ilk adım
aynen benide((((@@aygunabbasova3685
Tembeller ve erteleyenler bu kadar uzun videoyu izlemez .. kisa ve cozum le gelin bize😊
Psikolojik sorunları olan bir anneyle 48 yıl yaşadım . Hayatımda karışmadığı tek bir konu yoktu , üç yıl oldu onu kaybettim. Üç yılda resmen dönüşmeye başladım..Zaman zaman içimde o direktifleri duyuyorum. Kendini de bizi dört çocuğunu da tüketti. Asla hasta olduğunu kabul etmedi. Onu kanserden kaybettik. Hayatı , ilişki içinde yaşadığı herkes ile çatışmayla geçti. Mekanı cennet olsun ama hepimiz ayrı birer sorunlu hayatlar yaşıyoruz. Aile dünya ya açılan pencereniz , her şeye onun gözünden bakıyorsunuz, aile bir şans diyorum .
Hayatım boyunca bu erteleme huyumu çözmek için savaş verdim. En anlamsız tarafı, sizin de dediğiniz gibi, aslında yapmak istiyorum ve bana yararlı olacağını biliyorum, eee peki o zaman benim derdim ne?! Neden kendi kendimi sabote ediyorum?! çıkmazıydı. Videoyu izledikten sonra taşlar yerine öyle bir oturdu ki.. inadım ve isyanım kendime değil, çocukken kimliğimi bulmama engel olan herşeyeymiş meğer. İçimde bunlarla boğuşurken bir yandan da, etrafından gelen "asisin, tembelsin, hiçbir hedefin yok, istikrarlı olamıyorsun, hayat akıyor bomboş geçiriyorsun, plansızsın" sözleriyle yüzleşiyorum ve hatta en acımasız şekliyle kendi kendime söylüyorum bunları. Galiba bu huyun üstesinden gelebilmenin ilk adımı önce kendime anlayışlı ve şefkatli davranmaktan geçiyor.
Bu sefer ertelemeden güzel bir kahve koydum kendime 😅 en kısa zamanda da uygulama kısmının videosunu izlemek dileğiyle.
sizinle aynı şeyleri yaşamışız 2 3 senedir psikoloji üzerine ağırlık veriyorum. Yaşadığımız tüm sıkıntıların sebebi aslında narsist bireyler, siyasette, iş yerinde, ailede narsist bir birine denk gelirseniz hayatınız alt üst oluyor ve kendinizi o duvardan bu duvara çarpılmış gibi hissediyorsunuz. Ailenizde anne yada baba yahut her ikisi de narsist ise çocuk maniplasyon içinde büyümüş duygusal travmalar yaşamış, kandırılmış, hatta kullanılmış olabiliyor.
O kadar haklısınız ki , narsist ebeveynlerin çocuklar üzerinde bıraktıkları tramvalar çok fazla. 5 yıldır hala toparlayamadım...@@ahmetkeremates8337
Sanki beni anlatmissin…
@@ahmetkeremates8337 Umarım bu kader döngümüzü bir yerde kırıp, hayatımıza yeni katacağımız insanları sağlıklı ve farkındalıkla seçeriz bundan sonra 🙏🏻
Bence yanlış bakış açısı yanlış teşhis yanılsama.. Müslüman teslim olandır. Öğüt dinleyendir. Saygılı olandır. Namaz vakitli olarak farz kılınmıştır. Namazı geciktirmek münafıklık sayılmıştır. Namaz sizi vakitli olarak yapmanız gerekenleri yapmanız için terbiye eder. Oruç iradenizi kontrol altına almanızı sağlar. Tenhada bile olsa önünde duranı yemezsin içmezsin. Dinden haberi olmayanlar size böyle uyduruk teşhisler koyar nefsinize hoş geldiği için akletmediğiniz için ah be ne kadar doğru diye peşine takılırsınız. Kur'an-ı Kerim okusanız ve amel etseniz endişeniz sadece ahiret olur dünyanız düzene girer ve sizi yormaz kalbiniz mutmain olur hiç kimse size travma yaşatamaz Hasbunallah Allah bize yeter demek bütün sıkıntı verici durumlarda işi bitirir. Huzur İslam'da siz kıymetini bilmediğiniz için Güneş batıdan doğuyor Avrupa İslam'a koşuyor sizde bu vızıltıya tam isabet gözüyle bakıyorsunuz söylediklerinin hiçbiri yaraya merhem değil.
Hayata geç kaldım ve her şey geçti gitti diye bakıyorum. Sürekli her şeyi erteliyorum, her şeye geç kalıyorum.
çocukluğuma geç kaldım,gençliğime geç kalıyorum..zayıflıycam diyorum gençliğim gidiyor giyinemiyorum içimden gelerek spor yapamıyorum,boğazımı tutamıyorum..herşeye karşı zorlanmaktan bıktım..tyt ye 1 aydan az var ne ayt biliyorum ne de dil... tyt bile mat yapamıyorum..yatağıma takılıp kaldım yıllardır aynı duyguya kaldım..kontrolum dışında olan şeyler olunca nefes alamıyorum şuan bile boğuluyorum..zorlanmak istemiyorum yaa.ölmekten korkuyorum çünkü toprağın altında uyanırsam nasıl çıkıcam sıkışırım diye korkuyorum ,aynı zamanda intihar etmek istiyorum. ikisinin arası yok bu da kontrolum dışında lkalıyo ve döngü döngü döngü bıktıımm..
Her zaman elimizden geleni yapıp. Rabbimize bırakıp ve sabredersek her şey yoluna girecek inşallah 🤲🏼🌹
@@MerhabaGunaydn-iy3qjhe hee
Size şöyle anlatayım Hiçbir zaman hiçbir şey için geç değildir Ben sınav zamanından örnek vereyim son 4 ay kala yetişmez dedim çalışmadım kendime güvenmedim son 3 ay kaldı ve sonra kendime dedim ki son 4 ay kala belki çalışsaydım şimdi 1 aylık bir süreçte çok daha öne atabilir mi kendimi sonra son 3 ay kaldı ve yine çalışmadım Çünkü psikolojimi hiç el vermiyordu ve yine yapacağıma inanmıyordum Aslında 4 ay kalaya kadar üniversite sınavına çalışmayı ertelemiştim sonra 2 ay kaldı ya dedim son 3 ay kala çalışsaydım Belki de şimdi çok çok şeyler elde edebilirdim Yani geç kaldıkça geç olmadığını hissettim demek istediğim şey hiçbir şey için geç değil bundan 2 yıl sonra 5 yıl sonra ya da aylar sonra diyeceksin ki ya Ben 2 yıl önce başlasaydım şimdi çok daha öne geçebilir elimden gelenin en iyisini yapmasam bile Belki de çok çok iyi yerlere gelebilir mi diyeceksin yani ölüm varsa bir şeyler için geç olmuştur bence hiçbir yaşım hiçbir zamanın geçtiği yoktur bana göre asıl geç olan asıl geç kalınan şey sürekli ertelemektir yapamayacağım vesaire yani Ben şunu öğrendim geç kaldım desem de aslında hiçbir şeye geç kalmamışım çalıştığım zaman dilimi az da olsa çok da olsa benim işime çok fazla yarayacak ve son bir ay kala çalışmaya başlayan ben En azından bir ay sonra sınav gününde En azından Keşke 1 ay kala çalışsaydım Belki daha iyi netler yapardım deyip pişman olmayacağım yani sizin hayatınıza uyarlanacak olursak her geç dedikçe daha çok geç olacak O yüzden olduğunuz yerden başlayın ve bir gün Zaman geçtikçe Keşke o gün başlasaydım demeyin çünkü hiçbir şey için geç değil ölüm olmadıktan sonra hiçbir şeyde imkansız değil Çünkü İmkansızları yaratan bizim bizim için imkansız olanları yaratan bir Allah var yukarıda Umarım daha fazla geç kalmazsınız atomik alışkanlıklar kitabını öneriyorum alışkanlık edinme açısından çok süper bir kitap ve ders çalışmaya başlamamın sebebi oldu iyi günler dilerim üniversite öğrencilerine de sesleniyorum hiçbir şey için geç değil arkadaşlar En azından kalan zamanımızda kendinizi daha da öne atabilirsiniz belki İmkansızları başarırsınız dediğim gibi hiçbir şey imkansız değildir zordur ve zoru nasip edecek bir Allah'ımız var dua edin
@@miniksercembende sen gibiydim ve bir öğretmen bana şunu dedi
21 gün her akşam yatağına girince bir teşbih Kelime-i tevhit çek sora yastığa başını koy ve uyuyuncaya kadar Estağfirullah de
Ve bende telime alarm kurdum her gece yaptım ilk bir hafta çok ama çok zorlandım direndim ama yinede yaptım ve 22 ci gün kuş gibi hafif ve bir çocuk gibi içim kıpır kıpır mutluydum sora hiç bozmadan devam etmeye karar verdim 6 aydır ful yapıyorum ve atandım işimin başındayım nişanlandım çok mutluyum herşey yoluna girdi çok şükür ( sadece bir tesbih) ile mükemmel
İçimdeki yaşama sevincimi anlatamam maşallah diyeyim de nolur nolmaz dimi maşallah 🧿 kesinlikle tavsiye ederim mutlu ol mutlu yaşa 🤲🏼🤲🏼🤲🏼 duacınım güzel kardeşim
Dar alanda duramama, her şeye itinayla geç kalma, dövmeye karşı tutumum, bir buçuk yıldır tezimi yazmayı erteleme (yüksek lisanstan kovulmayi göze alma), hastaneye, sınava, arkadaşlara ve hatta iftara geç kalma....
kendime çok üzüldüm. kıyamadım. ne kadar çok şeyin altında kalmışım. ne kadar kalkmaya çalışmışım her şeye rağmen. erteleyip başarısız olduğum ne varsa bir de üstüne niye diye sorup kendimi boğmuşum, yormuşum. başarısız ve işe yaramaz sanmışım kendimi. istiyorum ama yapamıyorum. o zaman benden olmayacak demek ki potansiyelim yok demişim hep. bambaşka gözüküyomuşum ama çok çirkinim zannetmişim. sobeleyince gördüm. çok başkaymışım.
içimi okumuşsun gibi olmuş, bende fazlasıyla böyleymişim.
ayşenur yazdığın yorum içimde bişeyleri koparttı , aynı duyguları hissediyorum , ve sana kocaman sarılmak istiyorum
🥲🥺
@@tarkannbaldz155 🥹🥹
Gözlerim doldu okurken ne kadar benden bahsetmişsin. Bu duygu da olmak o kadar zor ki kendinle mücadele içinde olmak😢
Ne kadar da yalnız değilmişiz
Dünya kadar vaktim varken hiçbir şey yapmak istemiyorum. Bu huyum hayatimi mahvetti
Evet ben de
Aynı durumdayım. Oysa ne hayallerim vardı gerçekleştirmek için can attığım. Lakin bu illet hayatımı mahvediyor. Zirvede olmak varken, dibe mecbur kılıyor.
Kesinlikle. %100
@@Sebnemirem keşke kurtulmanın yolunu bılıyor olsaydım
@@luna8327 Keşke😓
O kadar nokta atışı yapmışsınız ki; ertelemelerimin sebebinin geçmişteki travmalar olduğunu biliyordum.Tabi onuda sonradan öğrendim.Fakat yasakçı ve kontrolcu aileden dolayı bu davranışları gösterdiğimi bilmiyordum.Etrafimdakilere o yuzden büyük tepkiler veriyormusum.Sanki beni kontrol altına alacaklarmis gibi geliyor geriliyorum.Tesekkur ederim size🙏
Benim geç kalma artık şu boyutta. Örneğin o gün tahmin ettiğimden hızlı davranmışım ve işim düşündüğümden kısa sürecek ve erken bitecek. Onu farkettiğim an işi bırakıyorum ya da yavaşlatıyorum yine de geç kalıyorum :(
Ben..!
Aynı ben 😢
Bana da oluyo 😉
Ayni ben. Hastane randevum mu var 3 saat önceden geceden uyanırım yine istediğim vakitte gidemem. Ama geç de kalmam. Randevu saat 09.00da ise 08.59da doktorun kapısında olurum. Ama normalde planım 08.30da olmak.
Hasstıııır! Ben de
27 yaşındayım, kendi çapımda güzel bir mesleğim var, ancak erteleme alışkanlığım yüzünden çoğu zaman yaşıtlarımdan geride kaldığımı hissediyorum, çocukluğum hatta bütün hayatım tam da anlattığınız gibi aşırı kontrolcü ebeveynlerle ve bana sanki bir uzvuymuşum gibi yapışık bir halde yaşayan, kendi mutsuzluğunu etrafından çıkaran ve sürekli beni kendi ihtiyaçlarını görmek için kullanan bağımlı bir ablayla geçti, onların isteklerini yerine getirmeye çalışmaktan kendimi dinlemeye ayıracak vakit bulamıyordum, ortaokula başladığım sıralarda tükenmişlik hissini çok derinden yaşadım, lise ve üniversite yılları da bunu takip etti, gerçekten de lisedeyken sabah sıraya oturup da ne zaman bitecek bugün diye saat dakika saydığımı hatırlıyorum, ailem maddi yetersizlik duygusunu beynime o kadar iyi işlemişti ki hayatım boyunca okuyup kendi paramı kazanmanın hayalini kurdum ve bu hedefe öylesine kilitlenmiştim ki eğitim hayatımın hiçbir döneminden zevk almadım, lise, üniversite hepsi sanki bir an önce bitirilmesi gereken birer basamak gibi yerleşti beynime ve ben kendimi her basamakta daha başlarken ne zaman bitecek diye sorgularken buldum, üniversite sınavında iyi bir puan aldığım halde ailemin getirdiği maddi kısıtlamalar nedeniyle istediğim üniversiteye değil de daha ekonomik olacağı düşünülen yakın şehirlerden birine gittim, orada da mutsuz oldum, sağlık çalışanıyım, zaten istemediğim bir yerde okumak yetmezmiş gibi uygulama stajlarımın pandemiye denk gelmesi nedeniyle sıfır iş tecrübesiyle mezun oldum, bu durum zaten düşük olan özgüvenimi yerle bir etti, 3 yıldır işsizim, hem yapmak istediğim çok şey var hem de o kadar yorgun hissediyorum ki hiçbirine başlayamıyorum bile, ailem hala değişmedi, özellikle de ablam, herkes utanmadan hala benden bir şeyler isteyebiliyor, yapmayınca da kötü oluyorum, özellikle ablam benden bir şey istediğinde asla yapmak istemiyorum, sık sık çatışıyoruz, bazen beni eleştirirken ipin ucunu kaçırdığı zamanlar ona geçmişte nasıl biri olduğunu hatırlatıyorum, üzücü olan ne biliyor musunuz? O eskidendi deyip yağ gibi üste çıkıyor ve kendisi hayatı boyunca kendi mutsuzluğunu etrafına yansıtan bir insan olduğunu unutup utanmadan evet utanmadan beni mutsuz olmakla ve mutsuzluğumu kendine atfetmekle suçluyor. Yazık... Gerçekten çok yazık...
Merhaba, yazdıklarında kendimi buldum resmen yaşanılan hisler, yaşımız, üni mezunu olup işe girememe sorunu... Eğer dertleşmek istersen anonim falan tanışabiliriz 🥺
tanısabiliriz , bende 27 yasındayım ve birebir aynıyız,mail mi vereyim nasıl ulasabilirim ? @@user-ck1cs2wh9z
Bende saglikciyim yıllarca aslında istemediğim kendim secmedigim bir alani okumuş ve 10 yıl çalıştım en sonunda tükenmişlik sendromu vs ama sonra mucizevi bir şekilde ilaçsız ciktim geçmişini sandığa koy kendini sev potansiyellerini gör kalbini heyecanlandıran bir iş alanina geç onaylanma arzunu elalem ne der korkunu sevgiyle geride bırak mutlu gunlerin gelecegine mutsuzluğa inandigindan daha fazla inan çünkü yaşadığın hayatı senin inançların olusturacak
Allah yardımcımız olsun hepimizin her taraf sorun birazda dualara sarılsak Allahtan istesek
Ya hayatımızda ailemizde çevremizde sorunlar illaki oluyor hani birazda sabırlı anlayışlı elimizde olana razı olmak Allahtan gelene rıza göstermek etrafımızda sevgi ve şefkatle bakmak gayret göstermek Allaha yakın olup dualara sarılmak bizi iyileştireceğine faydalı olacağına inanıyorum sizin işe girmeniz için dua ederim Allaha emanet olun
Vay be bu durumun bir travma tetiklenmesi olabileceğini hiç düşünmemiştim çok ama çok teşekkür ediyorum video için ❤
Bu video bana anlaşılmış hissettirdi, teşekkür ederim. İnsanın neyi neden yaptığını anlaması çok değerli bu durum sakinleşmemi sağlıyor, umarım bu konunun devamı ve çözüm önerileri de gelir 🦋
Gelecek🌺
@@psikologmervebasibuyukpsikologlar neden mesajın sonuna hep çiçek koyuyor?
@@Jennie_Chinchilla soruyu bana sormadınız sanırım ama ben de böyle şeyler yapmayı seviyorum. Sanırım karakterle ilgili ya da belki de kendimize şefkat göstermemizle ilgili bir hatırlatmadır 😅🪷
@@psikologmervebasibuyuk çözüm önerilerinin geleceğine o kadar sevindimki anlatamam ❤️ teşekkürler güzel insan ❤️
Sizi ilk defa dinledim, konusmaniz cok akici ve net, cocukluktan beri herseyi dayakla ve baskiyla yasamis olan birisi olarak bugun neden heryere gec kaldigimi neden herseyi erteledigimi daha iyi anlıyorum, gercekten aydinlandim, basarilarinizin devamini dilerim.
🫶🫶
Benim ailem çok korumacıydı. Örneğin lisede okul servisi çok pahalı olmuştu annemlere otobüsle gidebileceğimi söyledim kalan parayı ben harçlık yaparım mantığında düşündüm. Annem hemen "sabahları köpekten korkarsan görürsün, derse geç kalırsan görürsün" diye olumsuzlukları saymaya başladı. Zaten lisenin ilk günü geç kaldığım için hoca kızdı diye babam servise yazdırmıştı. Geç kalırsa öğretmenleri kızar diye. Ne olurdu ki? En fazla hocam kızdı diye ertesi gün geç kalmamaya gayret ederdim. Şu an her yere geç kalıyorum ve bunu tüm çevrem biliyor. Hatta şu an bu halimden onlar da şikayetçi. Çoğu şeyi geç ve yavaş yapıyorum. Telefonla birini aramak gibi basit şeyleri bile günlerce erteleyebilirim ve ertelediğim an, o an için huzur buluyorum artık erteleyemediğim bir vakte gelince de aşırı stres oluyorum bu sefer.
Teşekkürler bunları paylaştığınız için. Benzer şeyleri yaşayan çok insan var ve burada bunların paylaşılabildiği bir alan açmayı çok önemsiyorum🙏🏻🌻
@@psikologmervebasibuyuk biz de teşekkür ederiz❤
Aynıyız kardeşim, benim annem de benim fırsat bulduğum yapabileceğim bir şey görünce olumsuzlukları saymaya başlardı beni baştan korkuturdu o işten cesaretimi kırardı ve en kötüsü o da istemeden yapıyordu. Her yere o götürürdü şimdi ben istikrarsız isteksiz ve kendiyle savaş halinde bir birey oluyorum büyürken acısı çıkıyor bunların en basit arama işlemi demişsin ya onu bile erteliyorum stres oluyorum bana yararlı biliyorum ama yapamıyorum korkum var endişem var
Annemin hep dediği şey: Ama kontrol etmezsem de yapmıyorsun ki! Çok meraklı değilim seni kontrol etmeye. Yapsan kontrol etmem.
👍
Merve Hanım fark ettiğim en önemli nokta sınavlar ile ilgili hiç bir zaman defterimdeki o tamamlamam gereken programı tamamlayamadım ya erken kalkamadım ya da gün içinde hep bir iş buldum kendime günün sonunda ise o iş üst üste binip ertesi günlere kaldi artık kendimi sorumsuz ve istiksiz görmeye başladım. Erken kalkmak iş hayatı için olunca benim için çok kolay ve asla geç kalmam ama sınavlar için olunca her zaman böyle oluyor. Videonuz için çok teşekkür ederiz hiç değinilmeyen bir noktaya değindiniz iyiki varsınız.
Videonun kalitesi ve sesinizin yatıştırıcılığı o kadar güzel ki uzun zaman sonra bu tarz bir video izleme bilincine girdim. Dövme örneğinizde yok artık dedim çünkü muhafazakar bir ailede yetişen bir birey olsam da arkadaşlar arasındaki muhabbette farklı bir yaşam tarzım olsa ben yine dövme yaptıramazdım diyerek sizin söylediğiniz sebepleri anlattığım aklıma geldi. Zaten video boyunca anlattığınız kişi resmen bendim. Babam çok otoriter ve narsist bir adam ve yatma saatinden kalkma saatimize kadar karışır. Üniversiteye gidiyorum gün sonu raporu gibi kaç dersin vardı ne zaman geldin soruları, eğer arkadaşlarımla bir yere gideceksem illaki haberinin olması gerekiyordu. Başarılı olmayı ve beni, kardeşlerimi 'zamane genci' tabiriyle yetiştirmeme gibi bir kompleksi vardı (hala var). Ben doğma büyüme İstanbullu olsam da Üniversiteye geçtikten sonra İstanbulu tanıdım(tabi tanımak denirse) bu yetiştirme tarzının benim kişiliğime yansıyan en büyük zararı ise mükemmelliyetçilik haliydi.Her zaman potansiyelimin daha fazla olduğunu ama başaramadığımı belli yeteneklerim olsa da o kısımlarda bile gelişmem için yapılan baskılar sonucu ilerlemek istemediğimi fark ettim. Üniversiteye hazırlık sürecinde çok hırs yaptım çalışmaktan çok psikolojik olarak kendimi yiyip bitirdim ve sonuç ne beni nede ailemi o kadar da mutlu etmedi. Sınava girmek için tekrar niyetlendim ama yine babamın vereceği tepkileri düşünerek vazgeçtim,tekrar niyetlendim tekrar vazgeçtim. Benim için çok tüketici zamanlardı şuan 20 yaşındayım ve üniversite 2. sınıf öğrencisiyim bir yandan çok geç kalmış hissediyorum bir yandan ne yapacağımı bilmiyorum bu yüzden vize yada finallerime çalışacak istikrarı kendimde bulamıyorum. Bari alanımda gelişiyim diyorum ama ara ara geriye gidişlerim bu hevesimi de alıp gidiyor. Örneğin bugün ders notlarımı düzenliyim dedim çok heveslendim ama bir anda hiçbir şey yapasım gelmedi ve sadece odamı toplayarak günler cebe mi girdi yarın yaparım dedim kendi kendime biliyorum ki yarında bir sonraki güne erteleyeceğim. Sizi ilk kez izledim ve aslında bilsem de hiç dile getirmediğim bu yönlerimi ufak aydınlanmalarla fark ettim. Umarım diğer videolarınızla farkındalığımı arttırıp en azında ileri yaşamım için daha sağlıklı bir beni kendim inşa edebilirim. Çok sağolun
ailem beni böyle büyüttü. üniversiteye gidene kadar otobüslere bile bindirmediler. üniversitede de başka bir şehre gitmemi istediler. kapalı havuzda büyüyüp bir anda bambaşka bir yere gidemedim. istemediğim bir yerde istemediğim şekilde kalakaldım. içimde her gün daha da büyüyen bir öfke var hep. biri benimle aynı fikirde olmadığında, bir şeye yapmaya zorlandığımda narsistik bir yara gibi şiddetle ortaya çıkar. istemediğim hiçbir yere adım atmam veya yapmam bazen de sırf inat olsun diye. hala odamı bile toplamam. dolaplarım karman çormandır. yatağım hep açıktır. birinin bana ne yapacağımı söylemesi beni delirtip her şeyi bırakıp çekip gitmeme sebep olur. şimdi sayenizde biraz daha net anlıyorum. teşekkürler.
bu ben... peki çözüm ne olacak ...
sonuçta olan kendine oluyor. irade en büyük güçtür. kendine sahip çık kardeşim.
Çözüm bulursan bana da anlatır mısın
Bir.bir psikoloğa gidin.devlet hastanesi ve belediyelerde de hizmet. Zor da olsa.ornegin 1 tane şeyi tekrar her gün yapın
Ornek.yatak toplama.her gün her gün.kalkamiyorsanuz 5 saniye kuralı.muhakkak Jan tahlili.tsh.s vitamin.b 12..ve serisinin artırıcı yiyecekler.arabesk ve iğrenç duygusal müzik out.sadece muzik for work and concentrayion.ufaktan gezin her gün yürüyüş 10 dk olsun sonra artırın..ufak ufak.plan kisavadeli önce..saç stili ..renk değişimi. Kitap okuyun.
Bende öyle büyüdüm 😢😢😢 Unversitenide evime yakin şehirde okudum. Evlendikden sonra kafasta büyütülmüşümi anladim bambaşka hayat vardı. Kendi evim Kayinvalidemin evinden iyi go’runmaya bashladi😂😂😂 her zaman temizlik yap bulaşık yika yemek yap her şeyi iyi yap 🤦♀️🤦♀️🤦♀️ sonra Japoyaya geldim kocamla hiçbir şey yapmadim bulaşıkda yikamadim, evimida toplamadım. Kimse hiç bir şey demedi😂😂😂 çok rahatladim shimdide. Aslinda yapmak isterim ama kayınvalidemi hatirladikdan sonra yapmadan birakiyorum.
Şu anda 42 yaşındayım ve bu sorunum yüzünden uzun süre hayatımın yaklaşık 15 yılını erteledim. Temele baktığınızda sınırlarını cizmeyen, sürekli herşeyi kendi kurallarına göre isteyen ebeveynler ve onlarla geçen çocukluk süreci var. Fakat ne zaman ki ben kendi hayatımın sorumluluğunu almaya karar verdim, ailemle olan göbek bağımı kopardım hayatımda başka kapıları açtım. Bu arada hala zorlanıyorum ve hatta bazen erteliyorum da ama sonra kendime şunu soruyorum; hayatındaki her şey yolunda gitse ve her istediğini yapan kişi olsan kim olmayı tercih edersin. Her sabah yaptığım meditasyonlarin, sizin gibi izlediğim bilgili psikologların, günlük tutmanın, yoganın ve dua etmenin, içimdeki Tanrı ile konuşmanın büyük faydasını görüyorum. Teşekkürler iyi ki varsınız ❤
Siz de iyi ki varsınız 🌺
Allah kuluna şah damarından daha yakındır. Ayeti kerime
Verdiğiniz örnekler o kadar hayatımın içinden ki. Her bir sözünüzü farklı versiyonlarıyla beraber yaşadım ve yaşıyorum. Baskılanma hissinden dolayı bahsettiğiniz sıkıntıları yaşıyordum ve sebebini bilmediğim için sorunun bende olduğunu zannediyordum. İlaç gibi geldi duyduklarım. Ayrıca dinlerken bir ağlama isteği oluştu bende özellikle örneklerinizi dinlerken. Bu farkındalığı oluşturduğunuz için çok teşekkür ederim. Şimdi sıra bu durumu çözebilmekte.
Hayatım boyunca ortalamanın üstünde başarılı bir öğrenci oldum ama işleri yapma sürecim (işte bu ertleme, son dakikaya bırakma, kendimi suçlama vb.) beni çok yıprattı. Videonuz sorunun kaynağını anlamama çok yardımcı oldu. Teşekkürler Merve hanım, emeğinize sağlık.
+1.Çok iyi anlıyorum sizi😢
İyi ki karşıma çıkmışsınız. Kendimde farkedemediğim o kadar çok noktaya değiniyorsunuz ki her seferinde kim olduğumu sorguluyorum. Teşekkür ederim .
Yıllarca bu erteleme huyumu anlayabilmek için savaş verdim kendimle. Sizin de değindiğiniz gibi, aslında yapmak istiyorum ve bunun bana yararlı olduğunu da biliyorum, eee o zaman derdim ne?!, neden sürekli kendi kendimi sabote ediyorum?! Soruları içinde kayboldum. Videoyu izleyince bütün taşlar yerine oturdu galiba.. Aslında direncim kendime değil de çocukluğum boyunca kimliğimi bulmama engel olan herşeye karşıymış meğer.
Bu durumun en acımasız tarafı da, bir yandan içindeki bu gelgitlerle boğuşurken diğer yandan da etrafından gelen "asisin, tembelsin, hiçbir hedefin yok, hayat akıp gidiyor sen bomboşsun, plansızsın" gibi sözlerin ağırlığı altında ezilmek. Ve daha fenası bu sözleri en acımasız şekliyle kendine söylemek. Galiba bu huydan kurtulmanın ilk adımı önce kendine anlayışlı olup şefkat göstermekten geçiyor.
O yüzden bu sefer ertelemeden kendime güzel bir kahve yaptım 😅 yeni gelecek olan uygulamalar videonuzu sabırsızlıkla bekliyorum.
Gerçekten bu küçükken verilen hafta sonu dersleri . Pazar günü dayatılan banyolar . Zorla sabahın 5 inde kalkmalar . Sürekli zorla dayatılan işler . Doğal olarak büyüdüğünde kontrol senin eline geçtiğinde artık hiç bir direktifi dinlemek istemiyorsun . Artık ben nasıl istersem öyle olacak moduna giriyorsun . Çok doğru tespit 👏👏👏👏👏
Merve hocam konuya son derece hakim ve deneyimli, bu paylaşımınız için çok teşekkür ederim. Erteleme ve iradesizliğin çözümünü sizin gibi değerli uzmanlarımızın önerilerini kullanarak ve bu yolda çabalayarak buldum arkadaşlar. bu işin çözümü kendinizi zorlayarak çalışmak, ağlaya ağlaya çalışmak, küfür ede ede çalışmak evet çok zor ama yapınca oluyor ümidinizi kaybetmeyin. umarım herkes bu beladan kurtulur.
Direkt deneyimlediğim şeyler… Çözüm noktalarını heyecanla ve merakla bekliyorum hocam, çokça sevgiler ❤
Mükemmeliyetçi annelerin çocukları olmak düşüncesi ve duygusal bir yalnızlığın tum yasam boyu ayagina dolanan gerçekliği. Sabote etmek belki de bu gerceklikle kavga edisimizdir, eksiklikten bir varolmak hali yaratma cabasi. Kisacasi tesekkurler paylasiminiz icin. Cok iyi geldi🌻
🙌🏻🌺
Öyle güzel anlattınız ki geçmişe döndüm,her şey gözümün önünden geçti.Şimdi annem bu akılda bu bilinçte olsa yapmayacağı şeyleri yaptı zamanında,o baskıcılık narsistlik,hatta bazen zorbalığa kaçan hareketler.Yine de bunları dönüştürüp ailemizi affedebiliriz aşırıya kaçmadılarsa elbette.Teşekkür ederim bu güzel video için🫶🏻
Bu videonun karşıma cıkmasina çok sevindim. Sürekli her seyi erteleme davranışımın temel sebebini anladim. Gercekten de ailem çok korumacıydı. Çok müdahale ederlerdi. Ve şu anda birseylerin beni baskılamasından, bana bir zorunluluk gibi dayatmasından hic hoşlanmam, bu yüzden erteleyebildiğim kadar ertelerim. Video tamamen beni anlatıyor ama çözüm kısmına değinilmemiş. Keşke o da videonun içeriğinde olsaydı
şu ana kadar izlediğim konuya en açıklık getiren videoydu, klostrofobinin, koluna bir şey takamama boğuluyorum hissinin sebebi bumuymuş gerçekten bana örülen duvarlar... gözlerim dolarak dinledim çocukluk anlarını hatırladım gittim geldim, hep kendimi suçladım, kızdım, öfkelendim kendimden sıkıldım, ertelemekten, mükemmel olma çabasından, zamanı yönetememekten, odaklanamamaktan tüm bunlarla baş edemiyor olmaktan yoruldum beynimin köşesinde hep o yapılması gereken şey ama aksiyon alamamak son dakikalara bırakmak ve potansiyelinin altında bir başarı ve sonuç mutsuzluk yine dön başa kendine yüklen. Şimdi daha iyice "an" dayım özşefkatimle buradayım, az biraz çözdüm , çözüyorum, çözeceğim. Bilginize, emeğinize sağlık.
Yks süreci ve mezun psikolojisi beni o kadar yıprattı ki bu video çok iyi geldi🥹🤍
Kolay gelsin. Kendinize şefkati esirgemeyin bu süreçte🌺
Yorumum başta olsun diye buraya yazıyorum. Şimdi merve 20 dk boyunca anlattın da çözüm. Bence videolar biraz daha çözüm odaklı olmalı. Benım bunu biliyor olmam hayatım da bir şey değiştirmicek.
@@kaderaslan8540 Yüzlerce binlerce kişi bu videoyu izleyecek hangi birine çözüm bulsun ki bence bir psikolog çözüm sunmamalı sonuçta ona da alıştığımızda sürekli bir psikoloğun yardımına ihtiyaç duyarız şahsi fikrim bir psikoloğun yapabileceği en iyi şey yaşadığı durumun farkında olmasını sağlamak farkındalık oluşturmaktır ki bence farklı bir noktadan bakmayı göstermiş bu videosunda. Farkındalığı oluşan kişi kendisinde olması gereken şeyi en iyi şekilde kendisi fark eder ve bunu nasıl düzeltmesi gerektiğini düşünür diye düşünüyorum. Uzun lafın kısası bu tarz herkesin ulaşabileceği bir platformda çözümden ziyade bilgi verilebilir çok fazla çözüme ihtiyacınız varsa yardım almanızı tavsiye ederim her birey kendine özgüdür birinde ise yarayan çözüm öbüründe yaramayabilir. İyi günler dilerim 😊
@@kaderaslan8540Güzel yorum
@@kaderaslan8540bu konu hakkında açıklama yapmıştı terapi kişisel bir şey olduğu için tek bir çözümü yok kişisel çözümler var videoların asıl amacı kişinin kendisi yaşadıkları hissettikleri hakkında ön görüye farkındalıklara varması daha sonra bunun üstüne çalışıp kendi çözümlerini bulması veya terapiye başlaması daha etkili olur zaten çoğu kişi yaşadığı şeylerin farkında bile değil anlamlandıramıyor ismini koyamıyor belirsiz onun için ilk önce farkındalıklara varılması çok daha önemli ve etkili çünkü terapi süreci al sana çözüm bunu uygula iki gün sonra geri gel gibi bir şey değil tek bir çözümü de yok olsaydı bile herkese hitap etmezdi ya da çözümü uygulayacak güce enerjiye de sahip olamayabiliriz kaldı ki videolarda aslında gizli bir çözüm önerisi de var: şefkat. Sorunun farkına vardın ve artık kendini neden böylesin neden şunu yapıyorum ben neden böyleyim diye yargılamıyorsun kendine yaftalar yapıştırmıyorsun defolu mal muamelesi yapmıyorsun çünkü artık sorunu fark ettiğin için artık neden bu var neden böyle hissediyorum sorun ben miyim ortadan kalkıyor yerini ne yapabilirim alıyor tüm bunlar düşünüldüğünde 20-30 dklik videolarda çözüm önerileri sıralamak işlevsiz ve inaktif olurdu çünkü herkese hitap etmezdi bu çözümler ama videoda bahsedilen şeyleri herkes az ya da çok yaşıyor ve yaşadıkları hakkında farkındalıkları oluşuyor bu çözümden çok önemli
Gerçekten çok isabetli. Kısıtlama konulduğunda kasıtlı geç kalıyordum ama adının net bu olduğunu soyleyemedim kendime. Bir nevi kendimce kural delme benim de istediğim olacak tamamen hersey senin kontrolünde değil.
Kontrolcu ve takipci ebeveyn ve iş hayatında aynı şekilde ustlerle çalıştım daha önce.. mesafe koyunca ancak sağlıklı ilişki yurutebildim.
Sürekli eleştiri almak bıkmak ve nefes almak için kural delmek ve bunun beni biraz olsun rahatlatmasi.
Yakın zamanda da Mr çekinirken nefessiz kalıyorum sandım.. kollarım sağa sola değmesin diye ellerimin yerini bile kontrol etmeme rağmen kontrolüm dışında beni kurallarına boyun egdirecekler sanki beni unutacaklar canlari ne zaman isterlerse o zaman Mr dan çıkaracaklar ihmal edileceğim dusuncesiyle o kadar çok bağırdım ki ilginçtir duyulmadim korkudan kendimi zorla sakinlestirdim ikna ettim. Aslında evet çok uysal çocuktum ama pasif tepkilerim bu yaşımda bile devam ediyor maalesef..farketmek aci ama guzel birsey olması bir yana bunu yenebilmek, içten içe muhalif olmamak isterdim.
Kendimi aptal tembel biri gibi görüyordum kendime acımasız davranıyordum. Videonuz farkındalık yarattı ❤
🙌🏻✨
Gerçekten bende öyleyim
Aynen travma zamanında herkesin mükemmel.mel olması için kendimi heba ettim Cook travmalar attım en sonu cusu sNifim yeter artık dedi vücudum haa bu arad okadar yaptıklarıma emeklerine kimse saygı göstermedi veye zaten mecbursu n gözüyle bakıldı yaklaşık oniki sene önce yaşadığım edim ve oğlum tarafından trVm yu,ünden artık herkesi erteler oldum inanın yemek bile yapmışım zorunluluk diye yapıyorum temizlik hakgetire mutluluğu. Peki hayır odag gibi yıkıntılar görüyorum yarın erken kalkıp başlıca diyorum amaa nerede sabah oluncaya sonraya erteliyorum ve ben Bi çıkmasın içindeyim psg gittim pRam şimdi yetmez hızı diyip.anlatjklarimi dinleyip gönderiyorlar bıraktım onlarida nasıl bicaresi var bu nün onu anlatın
Kesinlikle hepsine katılıyorum.Adını koymak istememek bir şeylerin,geç kalma isteği,korumacı ve her şeye karışan bir ailede büyüme,takıları çok sevmeme rağmen bir süre sonra çıkartınca rahatlama hissi,ara verme ihtiyacı
MashaAllah, Merve hanim cok teshekkurler deyerli konulari ve bilgilendirmelerinizi paylastiginiz icin. Cok temiz, sade , bakimli, shiksiniz, konusma uslubunuz, akicilik, konulara odakli kalmaniz ve hayatimiza gercekten dokunan mevzulari paylasiyorsunuz. Yeni buldum sizi iyi ki, de karsima ciktiniz. Allah her zaman boyle parlamanizi nasib etsin yolunuz acik, aydinlik, bereket olsun. Azerbaycan Bakuden selamlar severek izleyirem❤
Kadınlar, aşırı gurur ve içsel çatışmalarını bir kenara bıraktıklarında, dertlerini daha kolay bir şekilde serbest bırakabilirler. Hayatın, tıpkı erkekler gibi risklerle dolu olduğunu kabul etmek önemlidir. Hepimiz kaybetme korkusuyla yaşıyoruz, ama bu korku bizi kısıtlamamalı. Kaybetmek de, kazanmak kadar doğaldır; hayatın bir parçasıdır. Eğer kadınlar, bu gerçeği kabullenip kendilerini serbest bırakırlarsa, içsel huzurlarını bulabilirler. Unutulmamalı ki, bu hayatta her şey olur; önemli olan, yaşadıklarımızdan ders alıp yolumuza devam edebilmektir. bu kadar kontrolcü olmak uzun vadade sizi sadece hasta eder !
👏👏👏👏👏👏👏👏👏o kadar yerli yerinde, detaylı, bir dost şevkatinde bir anlatım olmuş ki, özellikle yorum yazıp belirtmek istedim teşekkürlerrrrr insanı insanca anlatan kişilerin var olduğunu bilmek biraz daha umut veriyor
🙌🏻✨
Çocukluk travmalarımdan kaynaklı olduğunu anladığım bir davranışım daha ortaya çıktı. siz anlatırken aklıma gelen ilk şey kıyfetlerimi hiç sevmezdim içinde hiç rahat hissetmezdim çok uzun bir süre boğazlı kazak giyemedim mesela
Tatlimm...Algoritma tesaduflerle dolu...karsima seni cikardi tebrik ederimmm💜🧿Simal Hoca😊
ilk kez ertelemeyerek sıkılmadan böyle bi videoyu sonuna kadar izledim🥲
Belki de potansiyelimizden onu ortaya cikarmaktan ve basaridan korkuyorumdur kendimi kisitlayip ortamda asla dikkat cekmemeliyim gorunmez olmaliyim diye davranarak bunca yildir beni zorbalamis insanlara kazandirirken kendimi kaybediyorumdur ve cok utaniyorumdur ancak hayat kacarken ben belki bu kisir donguyu o kadar benimsemisimdir ki saglikli olani konfor alanimin disinda geliyordur bu direnci nasil gelistirdiysem bi o kadar da kirmakta zorlansam da hep gelecek uzerindeki gerceklesmemis planlarimda yasayarak kendimi rahatlatiyor ve bi o kadar da kandiriyorumdur…
Şu anda aydınlandım. Kendimi sorgulayarak bu videoyu tekrar tekrar izleyeceğim. Teşekkürler.
Anlatımınıza bayıldım öndeki bir yazıyı okuyarak anlatımlar hiç samimi gelmiyordu bilgiyi sindirip öyle aktarmışınız teşekkürler.:)
Annemin kontrol manyakligini ve tüm kurallarını düşününce, çok sevdiğim işime neden mutemadien geç kaldığımı anlamam beni çok rahatlattı😊 Olay sadece benim tembelligimden kaynaklanmiyormus sürekli suçluluk duygusuyla çok hirpalamisim kendimi 🤦♀️☺ Video için teşekkürler 🌸
Benim annem de kuralı ve bunu çok iyi biliyorum 😅
O kadar net anlattınız ki şöyle bir oh çektim içimden...
Harika bir bölüm olmuş 👌 tam da bugün seansta bir şeyleri erteledigimden ve neden ertelediğimi bilemediğimden bahsetmişken cevap gibi bi bölüm olmuş. Başkaldırı demişsiniz, ben genelde başkaldıran, zıtlaşan, fikrimi hep söyleyen biri oldum. Bunu mizacım sanarken bambaşka bir durumla karşılaşarak içimde asıl bulunan beni farketmeyi deneyimlemek harika bir şey… :)
Bende de vardı. Anlatılanlara sözüm yok ama çok önemli bir nokta gözardı edilmiş.
Magnezyum eksikliği. 4lü 5li kombinasyonu olanlar. D vitamini, B12 eksikliği çok önemli. Özellikle magnezyum çünkü vücuttaki en önemli elementlerden biri bir bilgiye göre 300 enzim, hormon ve işleyişte kullanılıyor. Magnezyum eksikse içinizden hiç birşey yapmak gelmez. Miskin ve yorgun olursunuz. Okuyanlara Sağlıklı günler dilerim.
Terapistimle son zamanlarda üzerine konuştuğumuz aşmaya çalıştığım bir konuydu bu ,ailemden bağımsızlaşmak özerkliğimi kabul ettirmek çok zor sürekli sizin çocuğunuz olduğum için sizin kurallarınızla yaşamayacağım diyorum
En az dört yıl önce halletmiş olmam gereken akademik yukselmeyle ilgili işleri neden erteliyor olduğuma dair bir ipucu almış oldum. Neredeyse her sunumunu son güne bırakan biriyim. Mükemmeliyetçi ebeveynlere sahip olmanın böyle kötü bir yanı olacağını bilmiyordum.
Kendi fikirlerim ve isteklerime dahi geç kalıyorum. Öyle ki, geleceğim hakkında hayal kurmak bile beni rahatsız ediyor. Çünkü hayal kurmak demek, bir gün fırsatını bulduğumda gerçekleştirmem gerekiyor demektir. Bu yüzden olabildiğince imkansız ve fantastık şeyleri hayal ediyorum. Gerçekleştiremeyecek olmak beni rahatlatıyor. Bir sorumluluk hissetmiyorum böylece. Tatil planlamak, bir kafeye gitmek, arkadaşlarımla buluşmak, sevdiğim insanla vakit geçirmek, hepsi zorunluluk gibi geliyor ve bunalıyorum. Tek rahat hissettiğim yer ev ortamı. Ve hiç bir şey yapmadan durmak. Oysa bir sürü hobim ve normal düzeyde yeteneğim var. Çizebiliyorum, müzikle uğraşabiliyorum, yazabiliyorum, dekorasyon işlerinde yeteneğim var. Bir çok şey yapabiliyorken hiç bir şey yapamamak.. bana kendimi sığ ve işe yaramaz hissettiriyor. Kişisel ihtiyaçlarımda dahi zorunluluk hissettiğim için erteliyorum ve bu bana kendimi daha da kötü hissettiriyor. Ölüm gibi bir şey oluyor ama kimse ölmüyor.
Aynen benim hislerimi anlatmışsınız. Hep Anlaşılmadığımı düşünüp yalnız hissediyordum. Yorumları okudukça benimle aynı durumda ne çok kişi olduğunu gördüm. Tamam Bu durumların sebebinin farkına vardık. Peki çözüm nedir?
1 ayın ardından kıyafetlerimi sonunda toplamaya güç bulduğumda, arkadan bana bir şeyler katabilecek bir video açayım diye açtım bu videoyu ve donup kaldım. Daha önce çok terapiye gittim ama ilk defa kalbime dokunabilen cümleler duydum birinin ağzından. Çok otoriter bir ailede büyümenin sonuçlarını yaşıyorum ben de sanırım. Teşekkür ederim, bilinçlendim bazı konularda.
Kolay gelsin🌺 bunun ikincisi çözümler videomu da öneririm
@@psikologmervebasibuyuk evet onu da izledim ardından, çok güzel anlatmışsınız her şeyi o kadar doğru ki.. Anlaşılıyor olmak çok güzel bir duygu problemin esasının ben olmadığımı anlamak anlaşılmak.. Teşekkür ederiz güzel içerikleriniz için💖
32 yaşımdayım ailem hala böyle. İnsana en büyük zararı en yakınları veriyor
😢
36 yaşındayım, ailem hâlâ böyle 😅
Ailem hala böyle ama ben evlendim kurtuldum ama travmadan yeni kurtuldum.
farkındalığın zirvesine ulaştım resmen, inanilmaz faydali bir video olmuş tebrik ederim.💌
cok isterdim tarafinizdan terapi almayi. beni daha tanimadan anliyormussunuz gibi hissediyorum, gozlerim doluyor
Hızlı trene bile son saniyelerde yetişen biri olarak çözüme ne kadar ihtiyacım var. Kendime hep kızıyorum ama artık bu izlediklerimle düşünmeye çalışacağım. Önce namazlarımı, sonra önem sırasına göre bütün işlerimi zamanında yapmaya niyet ediyorum❤
sınav dönemlerinde kafayı yiyorum. o saatte orda olma zorunluluğum, sınav salonundan kafama göre çıkamadığım için. çok başarılı bir öğrenciydim sonra bi anda 0 çalışmayla sınavlara girmeye başladım. sanırım sorumluluk almamak benim o sorumluluğa kafa tutma biçimim. kendi sorumluluğumu alamıyorum
Yıllarca süren bir yemek yiyememe sorunum vardı ve aile evinden çıktıktan sonra düzeldi. Uzun yıllar neden yemek yemek istemediğimi düşündüm ve bir sebep bulamadım. Şu an videonuzu izleyince aslında bunun dediğiniz gibi sessiz bir direniş dürtüsüyle yapıldığını düşünmeye başladım. Belki de yıllarca yemeğe küsmem ailemin baskısına olan bir direnişti. Bunun sebebini bulmak beni çok daha iyi hissettirdi. Çok teşekkürler.
Surekli yapmam gereken seyleri erteliyorum ve bu beni cok üzdüğü halde yapiyorum bunu sanki kenime aci çektirmek istiyor gibiyim, köyde büyüdüm ve lise icin sehre geldim ve bes yil halamla yasadim surekli kendimi istenmeyen bir virüs gibi hissettim üniversite sinavina calismadim ayni hatayi uc kere yaptim ve hala yapmaya devam ediyorum.cocukken travmalarim oldu tabi ama kuzenliriminde cok travmasi oldu başarılılarina etki etmiyor ama bundan dolayı kendi sucum olduğunu kabul ediyorum.
Köyde sadece bir arkadaşım vardi ve cok dislandigim zamanlar oldu ablam cok otoriterdi en ufak hatada ceza veren biriydi kotu bir laf ettigimde kaşık dolusu pul biber yedirirdi saatlerce duvara bakardım merdiven altinda kucuk bir dolabimiz var ve ici karaman corman karanlik pis bir yer beni oraya kapatırdı ve kapattigi zamanlardan birinde baynumda orumcek yürüdügunu hissetmistim ve o kadar cıglik atmama ragmen beni cikarmamiştı orumcek korkumun sebebi bu olabir kapali alanlarda da duamiyorum ,bunlari anlatinca sanki ablam cok kotu biriymis gibi gelebir ama herkes onu cok severdi bende cok seviyorum ama konu ceza vermeye gelince cok kotu biri oluyordu acikcasi kucukken ona hic kin beslemedim bundan dolayi ne yapsa yapsin yinede seviyordum onu abim le surekli kavga ederlerdi cok siddetli kavgalar ben arada kalirdim hep,abimde ablam gibiydi ablam piskolijik abim ise fiziksel siddet uyguluyordu okul cikisi hep arkadaşıma giderdim ve ailemin tum uyarilarini sanki hep unutup her seferinde arkadaşıma giderdim tabi abimde beni onlardan alip doverdi yerde suruklemisligi bile var kemerle doverdi bazen ama onca seye ragmen ben yine arkadaşıma gidiyordum abimde kotu biri degil bu arada hep destek olmaya calisiyor suan ama tabi igneliyici laflar ediyor bazen benim hic umut vadetmedigimi söylemisti bu yıl dusununce bogazim dugumleniyor babam ben iki yasindayken ölmüş bazen bana olan bu davranışlarıni buna bagliyorum.
Bilmiyorum belki bu kadar basarisiz olmamin bi etkenide bunlardır kendimi surekli yük gibi hissediyorum bazen ölmek cok rahatlatıcı olurmus gibime geliyor bi senede amcamlarda kaliyorum üniversite ye calisacam sozde ama kendimi mülteci gibi hissetmeme ragman bir hafta hic birsey yapmadim zaman zaman agliyorum gizi sakli kendimi pek sevemiyorum mutlu gibi rol yapiyorum ve sanki sonunda kendimi oldurecekmisim gibi hissediyorum şuan bunu istemiyorum ama sanki sonum bu olacak gibi geliyor yazinca daha iyi fark ettim cidden sefil bir insanim
Bu konuda söylediklerinizin bana ne kadar iyi geldigini kelimelerle anlatamam. Anlaşıldığımı hatta nefes aldığımı hissettim. Çok teşekkür ederim iyi ki varsiniz 🦋
Neden ertelediğimi soruyor insanlar ve anlatmaya çalışmak bile beni yoruyordu cidden dediğiniz gibi bende katılıyorum nefes aldım anlaşıldığım da
Dediğiniz gibi ben kendimi anlayamadığım halde anlatmaya calışmak ve hakkımda ne düşündüklerini önemsemek cok yorucu. Umarım bu sorunu nasıl çözüceğimize dair video gelir. Çok ihtiyacımız var🙏🏼
❤ Videonun konusu, şuana kadar izlediğim kadarı çok iyi özellikle ses tonunuz ve çektiğiniz ortam huzur veriyor.
Rica etsem tekrarlama,sayma vb. OKB konusunda video çekebilir misiniz?
Erteleme, bir yerlere geç kalma bu tam olarak ben. Kontrolcü baba, günlük okuyan anne, lisede bile okula servisle giden ben. Lise tercihimde “bozulursan bu eve gelemezsin” diyen babam. Ve şu anda hayatımda disiplin sorunları ve her yere geç kalma durumları yaşıyorum hocam. Sizi tebrik ediyorum ve teşekkür ediyorum videonuz için. Siz harika bir psikologsunuz🌸
Cidden çok güzel anlatmışsınız, klastrofobi dahil toplumda uymamız gereken kurallara kadar bu konuyu derinlemesine hissediyorum. Kendi ilişkilerimden tutun gördüğüm klastrofobik rüyalara kadar.. Ve aynı sekilde travma terapisine gittiğimde bu terapilerin tarihi günlerini değiştirme ihtiyacı duyardım hep. Özellikle bir başkasından gelen önerileri kabul etmeme haklı olduklarını bilsem bile sırf onlar söyledi diye aksini yapma ihtiyacı çok duyuyorum. Hala terapiye devam etmem gerektiğini bildiğim halde de gidemiyorum umarım bunu bir gün düzeltebilirim
24 yaşındayım, kimsenin işinde çalışamam. Birinin yap dediğini yapamam. Ailem hep giyimime ve evden çıkmama karıştı en çok bu zamana kadar. 18 yaşına kadar ev lise dışında semt bile görmedim. Üniyi de İstanbul’da okudum. Kendimi iş bahanesiyle başka şehre attım ama asla çalışan olamayacağımı farkettim aile evine geri döndüm. Kendi işimi kurdum online olarak. Çok kazanmadan da ailemden para istemiyorum en azından. Daha fazlasını yapabilmek ve taşınmak istiyorum. Herhangibiriyle evlilik fikrine bile sıcak bakmaya başladım.
Erteleme huyum yüzünden iki kere tezimi yetiştiremeyip yüksek lisanstan atıldım. Hayalim öğretim üyeliği idi, ev hanımıyım. Çok pişmanım ama hâlâ içimde o gücü bulamıyorum gerçekleştirecek...
33 yaşımdayım, evli ve bir çocuk annesiyim. Hâlâ ablam her şeyime karışır. Hâlâ beni kontrol etme ihtiyacı duyar. Teşekkür ederim abla, hayatımı mahvetmişsin.
Ziyan olan hayatlar..emegi gecen herkesin eline saglik..soylediginiz hersey dogru.hepsi.kelimesi kelimesine.
Peki tembellikten,ertelmekten nasıl kurtulabilirim ,Gerçekten çok yoruldum sürekli hayallerimi ertelemekten
Bende bu videoyu dinlerken hep aklımın bir köşesinde senin bu cümlen vardı .
Bendee
Aynen hayalleri ertelemek...
Ertelemek yapmak kadar zor ahhh hayallerim ne zamana kadar daha bekleyeceğim tabii ki artık bitmeli bu sene olmalı artık yoksa hiç gelmeyecek gelmesini istediğim şey bu çile ne çileymiş Beya
Günümüzün büyük çoğunluğu geçmişle gelecek arasında gidip gelmekten ibaret bir halde. Şimdi anında yaptığımız çoğu işin başında bile bir hayalet oturuyor. İşte eğer bu zinciri kırabilirsek disiplin, odak ve verimlilik gibi konular kendiliğinden çözümleniyor (en azından bende böyle çalışıyor diyebilirim). An içinde gözlerinizin ne gördüğüne, kulaklarınızın ne duyduğuna parmaklarınızın neye dokunduğuna odaklanın bunu 5 dk da 10 dk da bir yaparsanız bir 1 hafta içinde sık sık anın içinde kalmaya başlıyorsunuz.
@@filozof2784deneyeceğim bunu
uzun zaman önce instagramda dolaşırken ertelemenin bir travma tepkisi olduğundan bahseden bir videoya rastlamıştım ve her şey de travma mıdır ya düpedüz şımarıklık bu demiş izlemeden geçmiştim. ama aklımın bi köşesinde hep duruyodu bu konu. az önce bi arkadaşım buluşmalara artık vaktinde gelmemi rica edince buraya bi göz atalım dedim ve bu videoyu izledim. işime genellikle geç kalıyorum, nadiren vaktinde orada oluyorum, buluşmalarıma hep geç gidiyorum net bir saatin belirlenmesi beni hep strese sokuyor ve ısrarla, yetişme imkanım olmasına rağmen, oyalanıp geç kalıyorum. diş randevularıma bile net saat belirtmeyip şu aralıkta gelebilirim diyorum ve rahatlıyorum. anlatıldığı gibi bu otorite, disiplin beni sıkıyor. aşındırmak delmek istiyorum onu. şu anda en öne çıkan huyum geç kalmak ama istikrarsızlık ve ertelemeyi de buna paralel olarak yaşıyorum tabii. sebebini anlamış oldum. çok teşekkür ederim.❤ umarım bundan sonra artık yetişkin olduğumu ve kontrolün bende olduğunu kendime telkin ederek yaşayabilirim
4 aylik bir is surecimde surekli ne zaman biticek diye dusundum. isin zorlayici oldudugundan degil, surekli disiplinli bir sekilde ayni seyleri yapmak bana hic iyi gelmiyordu. son gunlerde hep bi sabah uyansam ve ise gelmesem keske diye dusunuyordum. yaklasik 2 hafta sonra dusundugum seyi yaptim. bir sabah uyandim ve hicbirsey yokmus gibi ise gitmeyecegimi soyledim. bu bana kendimi inanilmaz guclu ve ozgur hissettirdi fakat hicbir zaman bunun psikolojik travma olabilecegini dusunmemistim. umarim herkes bu konuda bilinclenir. cok tesekkurler ❤️
5 yıldır terapiye gitmeyi erteliyorum ve her defasında ben kendime iyi gelirim . Kendi halimde kalayım , bu anlık bir şey deyip aldığım randevuları bile iptal ediyorum .
Harika bir noktaya deginmişsiniz tebrik ederim.. pekiii bundan nasil kurtulacagiz geçmişi nasil temizleyecegiz ona da değinirseniz çok makbule geçer❤
Öyle birşey ki, telefon çalınca hemen açmamak bir süre çalmasını beklemek hatta daha sonra konuşmak üzere hiç açmamak. Bir mesaja hemen dönmemek, bildirimlerde içeriğini gördüğün halde cevap vermeyi ertelemek bile bir başkaldırı aslında. Teşekkür ederim, ufkum açıldı.
Sürekli bir yerlere geç kaldığım ve yapmam gereken işleri sürekli ertelediğim, kısa sürede halledebileceğim işleri başka şeylerle ilgilenerek sonuçlandıramadığım için video ilgimi çekti ve videoyu izledikten sonra zorundalık halinin bu ertelediğim, sonuçlandıramadığım ya da gexiktiğim aktivitelerin ortak noktası olabileceğini düşündüm. Aslında, bu sorun üzerine düşündüğüm bir konuydu ve ben sorunun bu aktiviteleri yeterince istememem olduğunu düşünüyordum. Mesela işimi sevmediğim ve gitmeye istekli olmadığım için sürekli gecikiyorum. Çünkü, işe para kazanmak için yani mecburen gidiyorum. Yapmaya istekli olup geciktiğim ya da ertelediğim aktiviteler de oluyor. Yani, sanırım sorun sadece istememem değil aynı zamanda o zorundalıklar. Mesela, yapmam gereken bir işi son güne, saate ya da ana bırakmak bunun bir göstergesi olsa gerek. Bu yönden video faydalı oldu. Bunun üzerine düşüneceğim. Teşekkürler. Fakat, çocukluk yaşantımın nasıl bu soruna yol açmış olabileceğini çözemedim. Yani videoda anlatılan örnekler benim yaşantımla uyuşmuyor. Evet, çok özgür bırakılmıyordum ama sokağa çıkıp oynuyordum, orta okuldan itibaren kendi odam vardı. Kısıtlama olarak düşünülürse elbette nerede nasıl konuşmam gerektiği ya da uslu durmam gerektiği ya da büyüklerin yanında konuşmamam gerektiği gibi şeylere maruz kaldım. Fakat, bunlar şimdi yaşadığım bu erteleme, gecikme gibi sorunlara yol açmış gibi gelmiyor. Yani sorunun köklerini çocukluk yaşantımda bulamadım.
Değindiğiniz yerler zihnimde yeni bir ufuk açtı bu sebeple öncelikle video için çok teşekkürler. 21 yaşındayım ve bugüne kadar her işimi neredeyse erteleyerek yaptım. Ajandamı doldurur, gün sonunda ise yarısını yapar yarısını yapamam. Bir işe başlarım, kendim için gelişimim için, fakat bitiremem. Tüm bunlar kendimi yetersiz ve beceriksiz hissetmeme neden oluyor. Hayata geç kalmış hissettiriyor ve geleceğim konusunda da endişe duyuyorum. Okulda olan ödevlerimi genelde erteliyorum, isteyerek yapmıyorum tabii ki bunda derslere olan ilgisizliğimin de etkisi var. Ailem genelde korumacıydı, bir yere gitmeme, arkadaşlarımla gezmeme dahi izin vermezlerdi. Uzunca bir süre onlara yalan söylemeden, nezaketle hareket etsem de bir süre sonra çabalarımın sonuçsuz kaldığını görerek yalana başvurdum ve işe de yaradı. Bu bir başkaldırıydı dediğiniz gibi. Şu anda fark ediyorum ki ortada “şartlanma” ve “zorunluluk”varsa dediğiniz gibi zihnimde otorite figürünü canlandırıyor ve yapmak istediklerimi yapamıyorum. Sorunu fark etmek, çözümün ilk adımıdır. Yazmak iyi geldi. İyi ki varsınız ❤ şimdi hızlıca çözümler videosunu izleyeceğim.
🙌🏻✨
o kadar serbest yetiştim ki, ailem bir çok konuda kendi kararımı vermeme izin verdi.. hiç korumacı değillerdi. Ama ben erteliyorum, sürekli son dakikaya bırakıyorum, hiç plan yapamıyorum, plan yapsam da uygulayamıyorum.
Gerçekten harika bir videoydu, uzun zamandır şikayet ettiğim sebebini bulamadığım şeylerin sebebi oldu. Ancak bir şeyleri yarıda bırakma, çabuk sıkılma, ertelemeden ziyade günlük yaşamda alışkanlık/huy olan küçük örnekler daha çok ilgimi çekti, çok şaşırdım. Ben hiç uzun süre kolye bileklik gibi takıları kullanamam hep boğuluyormuş gibi bir hissiyat verir, asansörde kalma gibi bi fobim olduğundan çok eski asansörlere binemem, çok seçeneğin olduğu zamanlar bir seçim yapıp karar vermem zorlaşır, gün içinde planları yerine getiririm ama hemen öncesinde iptal edebilme opsiyonumu hep düşünürüm. Gerçekten muazzam bi farkındalık oldu, şimdi bunların üstesinden gelmek daha kolay. 🙏
Bu durumun nasıl aşılabileceğiyle ilgili bir video gelirse çok memnun olurum 🙏🏻
Gerçekten farklı bir bakış kazandırdı
Videonuz önüme tam üç kere düştü ve erteledim. Bu sabah yorgunlukla ilgili videonuza denk geldim. Gerçekten her şeyi düşünen beni anlatıyordu. Sonra bu videonuzu izledim. Her haliyle beni anlatıyor. Her yere her seye plan yapıp devamini getirememe ya da çok mutsuz olsam bile sonunu getirip kendimi bitirme hâli. Ağzınızdan çıkan kelimeler o kadar kaliteli ve kıymetli ki emeğinize sağlık 🌸
Çok yararlı konuşma olmuş, çok teşekkürler ❤
VAY BE Bu videonun bende bu kadar farkındalık yaratacağını kim bilebilirdi ki? Ve aslında bu yıl çok acısını çektiğim geç kalmanın sebebinin bu travma oluşu hiç ama hiç aklıma gelmemişti. Teşekkür ederim, sizi takibe aldım
Peki insanlarla yakin ilişkiler kurmaktan(arkadaşlık gibi) kaçınma ve sosyal ortamlarda rahatsızlık duyma sebebi, farklı olma ihtiyacı da bundan kaynaklanıyor olabilir mii❤❤❤
Bu biraz içe dönüklükle alakalı ve evde yaşadığın olaylardan da etkilenmiş olabilirsin ailen sana karşı böyle dışlayıcı davranıyorsa yada zamanında böyle bir duruma maruz kaldıysan artık eskisi gibi insanlara karşı kendini açamaybilir ve samimi bağ kuramayabilirsin Buda ortamdaki insanlardan rahatsızlık duymana sebep olur çünkü küçük yaşta olgunluk yaşadığın için dışa dönük insanlar sana yapmacık gelmeye başlar
@@rtatherp aslında evin en büyük kardeşinin yaşadığı şeyi sen evin küçüğü olarak yaşamışsın bu eve bir rol model lazımmış sen olmuşsun ahhsskahsj bide şöyle durum var ya kardeşlerin kavga ediyor ya hani laf dalaşına giriyor onlar birbirlerini idare etmeyi birbirlerine laf yetiştirmeyi öğrendikleri için dışarda insanlarla daha iyi iletişimde bulunuyor çünkü çene yapısı gelişiyor bence öyle sende biraz geride durduğun için böyle şeylerle uğraşmak istemediğin için dışarıdaki insanları idare etmeyi beceremiyorsun zamanla da sessizleşiyorsun ve uzak geliyor
@@rtatherp ya severim ben böyle konuşmalar yaz ben elimden geldiğince yardım ederim
Ama şunuda söyliyim bende içe dönük biriyim ama insanlarla konuşmayı başlatırım böyle özelliğim var sadece içe dönük olma sebebim geniş haznem yok insanların huyunu bilmiyorum ona göre davranış gösteremiyorum insanlara rengimi belli etmiş oluyorum dışarıdaki insanlarla konuşsan senden büyük insanları kafaya alsan gerçekten çok tatlı gelmeye başlıyor bende öyle oldu direksiyona girdim mesela orda erkeklerle yakın olmak istemedim ama ortamda bulununca bu benim onlara karşı davranışımı belirlemiş oldu kafaya aldım yalakalık yaptım filan işler böyle yürüyor artık kimsede sabır kalmamış
@@rtatherp yorumları yazdım 3 tane de geldi mi anlamadım umarım gelmiştir
Farklılıkları kabul etmeyip dövmek susturmaya çalışmak asi ilan etmek, mükemmeliyetçi bir anne olmak onların istediği gibi bir evlat olmaya zorlamak ama bir o kadar da başı boş bırakmak takip etmemek, sözde anlayış göstermek (sevgili arkadaş durumlarina) serbest bırakmak... Peki bu dengesizlik içinde büyümek hangi kategoriye giriyor. İş güç yapamıyorum hayatımı planlayamiyorum. Bebeğim oldu ilgilenmiyorum kendi kendine dolanıyor çocuk. Harekete geçememe ama aynı zamanda da bir o kadar istek ve vicdan azabı arasında gidip geliyorum. Hangi kategorideyim ben ya.
17:53 kışın bot giyemem beni aşırı huzursuz ediyor. aynı şekilde triko kazak gibi dar uzun kollu kıyafetler de giyemiyorum. uzun kollu gömlek veya bol bir sweat bile giysem içine mutlaka tişört giymem gerekiyor ve kollarını hep sıvarım. benzer bir örnek olduğunu düşünüyorum.
Muazzam bir yayın. Çok teşekkürler♥️
Çok iyi anlatılmış ya ama buna karşı ne yapabiliriz böyle bı video da isteriz
Merhaba Merve hanım, bir kaç terapiste gittim yıllardır depresyon tedavisi için ilaç kullanıyorum hiç biri bugün içinde bulunduğum kendine yetememe duygusunu yenmem için çare olmadı. Anne oldum çocuğum ile ilişkim yaralı ne kadar bana yapılanları kendi çocuğuma uygulamamaya kararlı olsam da bu videoyu izleyene kadar tam sorunun ne olduğunun farkında olmadığımı anladim. Verdiğiniz açık ve net bilgiler için teşekkür ederim. Terapi seansları çok yıpratıcı ve uzun yoldan ve çözüme yönelik degildi önceden, anne karnından başlayarak bu güne gelene kadar yaşadıklarını anlat diyip 2 ay sonunda çözüm sende anlatmak rahatlatmadi mi gibi yaklaşımlar yüzünden iyice kendi içimdeki karanlığa saklandım. Size teşekkür ederim. Umarım çok geç değildir en azından kızım ile ilişkimi düzeltebilirim.Sevgiler.❤
videonun ortasında tetiklenip saatimi çıkartmam ve videonun sonunda bunu belirtmen gelen farkındalık :)
😮
Her kelimenizde beni anlatıyorsunuz kendimi yeni yeni tandığım hayatıma yön verdiğim şu zamanda o kadar iyi geldiki bu video var olan bu durumun neden kaynakli oldugunu simdi cok daha iyi anliyorum nasıl üstesinden gelinebilir bu konu hakkinda da uzun ve tabiki verimli bir video olursa çok sevinirim size çok teşekkür ederim ❤ bu video yu ozellikle benim bu durumda olmama sbep olup bundan çok şikayetçi olan aileme izleticem umarim onlarda da sonuc olumlu olur tekara teşekkürler 🥰
Evet farkındalık yarattı, çok güzel videoydu ama bunu nasıl çözmem gerekiyor biraz da bundan bahsetseydiniz çok güzel olurdu.
Çözümler bölümü gelecek✨
❤ lütfen @@psikologmervebasibuyuk
@@psikologmervebasibuyuk ne zaman
@@psikologmervebasibuyuk sabırsızlıkla çözümler bölümü videosunu bekliyorum 🌸
Bir kaç ay önce sonra izlerim diye bu videoyu ertelemiştim...
Ben de sorumluluk alırken sıkışma hissi geliyor. Nerden çıktı şimdi bu iş diye. Ve hep ofluyorum söyleniyorum farkında olmadan. Kendimle ilgili bile disipline olamıyorum. Düzenli işlere karşı aşırı önyargılıyımdır. Yapamam aksatırım. Babam beni hep başırılı olmam konusunda beklentisi vardı. Kendi yakalayamadığı başarıları benim yakalamamı istedi. Dediklerinizden şunu anlıyorum. Beklentisiyle beni zorunda bıraktı. Sevilmek için başarılı olmak zorundaydım. Peki çözümü kendimizde nasıl pekiştiririz?
Tüm ödevlerimi son gün yapa yapa kendim bile şaşırarak akademisyen oldum hala işlerimi disipline edemiyorum ancak şu anda her şey yerli yerine oturdu içimde o anlamsız korkunun nereden geldiğini anlamlandırdım. Çok teşekkür ederim❤️
Kadınlar gününüz kutlu olsun 🫶
Teşekkür ederim🌻
Allahım ne güzel hep doğruları konuşuyorsun tıpkı benim çocukluğumda gençliğimde yaşadığım ailemin bilhassa annemin beni nasıl da baskıyla büyüttüğünü anımsıyorum kesinlikle ben her işlerimi annemden gizli yapıyordum çünkü bana hiç güvenmiyordu ve bu yüzden de evi terkettim ama başıma da gelmeyen kalmadı pişmanım anneller tabiki en iyisini bilir ama baskı olmamalı
Keşke onubunu suçlamayı bırakıp sorumluluklarımızı üstlenmeyi başarabilen yetişkinler olabilsek ama görünen oki sürekli başkalarına çuçu atıp haklılık iddiasında bulunan çocuklar gibiyiz
Aradigim yorum gencler zaten hep anne babayi suclayacak sebepler ariyordu bu video cuk oturdu...benim babamda cok kuralciydi kendi basima birsey yapmama asla izin vermezdiki ilk is deneyimim 23 yasinda oldu ama bende en az babam kadar mukemmelliyetciyim titizim dakigim duzenliyim asla tembel degilim aileyi duclamak kolay birde genclerimiz kendine baksin anne bsbama ne gibi travmalar yasatiyorum diye
@@sessizce2616Üzerinde baskı hissedince isteyerek yapmazsın....
Sonrada yetersiz hissedersin kendini hiç bir şeyi isteyerek yapmazsın....
Tam anlamıyla özerk büyüdüm. Aksine kimse karışmadı, yalnız yürüdüm. Yalnız karar verdim her şeyime.
Çocukken bana zorla yaptırdıkları ne varsa hepsinden ölümüne nefret ettim.
Kendimde farkedemdiğim yilarça farkındalık yaratiniz hocam çok teşekkür anlatınız çocukluğu yaşadım ve aynı tepkileri vermiyordum
26 yaşındayım keşke bu videoyla, bu farkındalıkla, sizinle daha önce tanışsaymışım. Aydınlandım resmen. Gözlerim dolarak izledim. Anlaşılmış hissettim. Birinin hayatına güneş doğdurdunuz Merve Hanım. Minnettarlığımı iletmek için bu yorumu yazdım. Bununla nasıl baş edeceğiz terapi için yeterli bütçesi olmayanlara önerebileceğiniz kitap var mıdır? :( ya da bu konuyla ilgili detaylı bir video daha gelir mi? Önerirseniz rehberlik ederseniz müteşekkir olurum, saygılar ve sevgiler.
🙌🏻✨evet başka bir video daha gelecek
@@psikologmervebasibuyuk çözümleri anlatacağınız video yakın zamanda gelir inşallah 🌸 iyi ki varsınız Merve hanım ❤️
malesef hepsini hissediyorum. videonun bir kısmından sonra donup kaldım düşüncelerimi duygularımı söylemeye başladıktan sonra. gözlerim doldu sonlarda. kontrol edememe hissi çok kötü. neden bu kadar kötü hissetirdiğini yeni düşünüyordum bu video da tam oldu. 28 yaşıma kadar anlattıgınız gibi yaşadım. geç kalma. bilerek geç kalma. planlarda huzursuz hissetme... bağlanma korkusu arkadaş ilişkilerime bile yansıyor sorumluluk almak istemiyorum. bir arkadaşlığın dahi belki de