Plaza Köylüleri (2022) | Belgesel Film
HTML-код
- Опубликовано: 30 апр 2024
- Önce en iyi okulları kazanmak için çalıştılar, sonra en iyi kurumlarda işe başlamak ve en iyi pozisyonlarda çalışabilmek için... Onlar, beyaz yakalılar. Çalıştıkları plazalardaki camların sera etkisinden midir bilinmez, şimdi neredeyse hepsi bir kasabaya veya memlekletlerine yerleşip “organik yaşam” hayali kuruyor. İşin garibi, köye yerleşenler ürettikleri ürünü yine plazalardaki arkadaşlarına satarak hayatını sürdürüyor.
Organik, ekolojik, yavaş, doğayla iç içe hayatlar sosyal medyadaki kadar gerçek mi?
Türkiye'deki eğitimli insanları göçe iten etkenler neler?
Şehirler neden yaşanamaz halde?
Köye gidenler ne kadar köyde kalıyor, neler yaşıyor ve şimdi ne yapıyorlar?
Hadi biraz "Plaza Köylüleri"nin "gerçek" hikayesini takip edelim…
#sürdürülebilirşehirlervetopluluklar #sorumluüretimvetüketim #sağlıklıvekaliteliyaşam #insanayakışırişveekonomikbüyüme #sanayiyenilikçilikvealtyapı #eşitsizliklerinazaltılması
*
Yönetmenliğini Hazar Uyar'ın yaptığı Plaza Köylüleri belgeselinin çekimlerine, 2020 yılında Kültür ve Turizm Bakanlığı'nın desteğiyle başlandı. Belgesel ilk gösterimini 2022 yılında 59. Antalya Altın Portakal Film Festivali'nde yaptı.
*
Yönetmen ve Senaryo: Hazar Uyar
Yardımcı Yönetmen: Sencer Tarık Erbaş
Kurgu: Rufat Mammadov, Hazar Uyar
Profesyonel Görüşler
Akan Abdula | FutureBright Kurucu Ortak - Veri ve Veri Teknolojileri Uzmanı
Prof. Dr. Yıldırım Şentürk | Sosyolog - Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi
Katılımcılar
Burak Alsan | Farge Organik - X Mühendis
Çağrı Berksü | One Square Meter - X Reklamcı
Gözde Alsan | Farge Organik - X Mühendis
Hazel Eren | Reklam Ajansı Çalışanı (eski)
Oğulcan Türe | "Part Time" Beyaz Yakalı
Umut Sarı | Goji Berry ve Kinoa Üreticisi
Zeynep Özar Berksü | One Square Meter - Dergi Editörü X Reklamcı
#PlazaKöylüleri
#BelgeselFilm #documentary #şehirdenköyegöç
Yüksek bilgisayar mühendisiyim. İstanbulda her gün git gel 100 km yol katedip kurumsal(?) bir firmada çalışıyordum. Nefret ettiğim bu işten ayrıldım. Yaklaşık 3 ay önce memleketim olan Karabük te Safranboluya taşındım. İstanbulda 2+1 daire tutamayacağım bir paraya bahçeli triplex villa kiraladım. Mesleğim gereği uzaktan çalışabiliyorum. Uzaktan çalışacak bir sistem de kurdum kendime. İstanbulda kazanacağım paradan daha az olsada burada çok rahat geçimimi sağlıyor ve üzerine birikim yapabiliyorum. Bahçemde erik ağaçları elma ağaçları var. Türlü türlü sebze de ektim büyümelerini bekliyorum. Her sabah taze çilekleri topluyorum. Her sabah verandada eşim ve çocuğumla yeşile ve gökyüzüne bakarak kahvaltı yapabiliyoruz. Çalışma odamdaki pencereden bakınca gökyüzünü ve karşıdaki dağların manzarasını seyredebiliyorum. Temiz hava motivasyonumu oldukça arttırıyor. Bununla beraber buradaki insan davranışları çok daha naif ve sakin. Çevre daha güvenli. Bana Allah yardım etti imkanlar şartlar oluştu ve taşınabildim. İsteyen herkese Allah fırsat versin.
en kötü istanbul en iyi karabükten iyidir karabük ne amk.. bi de karabük'te remote yaptığın işi istanbul'da da remote yapıp günlük 100 km yol gitmekten kurtulabilirdin sanki abicim be, ne diyosun?
şahane
Ne mutlu size, isteyen herkese nasip olsun inşallah
Darısı basimiza😊
Maşallah
Ben de 2 yıldır sürekli olarak İstanbul'dan göç etme fikrini ölçüp biçiyorum kafamda. 20 yıldır burdayım ve çok yoruldum. Bünyem kaldırmıyor bu bitmek bilmeyen kalabalığı, gürültüyü, trafiği. Fakat ben köye filan yerleşmem. Benim hedefim İzmir, Antalya, Mersin, Adana gibi hem her tür büyükşehir imkanına sahip olup, hem de genel halkın yüksek yaşam standartlarının olduğu yerler. Metrobüs diye bir insanlık suçunun varlığı bile İstanbul'dan tiksinmek için yeterli sebep. İş-ev, ev-iş. Başka hayat yok. Varmış sanıyorsun. Yüzlerce restoran, konser, sanat galerisi, müze, kitapçı, vs. var. Fakat çalışan insanların bunlara gidebilecek vakti yok. Gitti diyelim, oturacak yer bulamıyor, bilet alacak diyelim, biletler tükenmiş. Çok insan var, çok. İstanbul'un dert şehri olmasının en büyük sebebi bu. Çok kalabalık. İkinci olarak da ulaşım, yapılaşma berbat. Buna karşın ülkedeki her şeyin en iyisi, en fazlası, en çeşitlisi burda. En çok iş dalı burda, en çok iş yeri burda. Bunların Anadolu'ya yayılması, İstanbul'un tek cazibe merkezi olmaktan çıkarılması lazım.
Çok doğru
Bunların hiçbirinin olmayacağını hepimiz biliyoruz. O yüzden en güzeli şehri terk etmek. Adana mersin tarafı yazın sıcak olur onun haricinde yaşanacak yer diyebilirim. Sakaryayi beğeniyorum. Merkez ilçe sayısının cok olmasi ve universite olmasi hareketli bir sehir haline getiriyor.Sakaryadan istanbul a doğru yönelince, karmaşa başlıyor . Sakaryayi geçmemek lazım.
gozlemledigim bir durum var... gelismekte olan ulkelerde genelde uretim ve tuketim tek bir merkeze yigilmis durumda.. gelismis ulkelerde ise dagilmis.. almanya tum sehirleri kucuk ocekte ve imalat heryerde, amerika da oyle, diger batili ulkelerde de oyle.. iskandinavya ulkelerinde ise soguktan olsa gerek guneyde baskentlerde yogunlasma var haliyle.. japonyada da gdp nin dagildigini varsayiyorum... acaba bu kurama aykiri bildiginiz ulkeler varsa ogrenmek isterim...
O karar güzel anlatmışsınız ki, tebrik ediyorum sizi… Her kelimenize katılıyorum. Benim de memleketim İzmire yerleşme isteğim var. Ama İstanbulda herşeyi bırakıp İzmire yerleşme cesaretini bulamıyorum. İstanbul’u seviyorum ama artık bünyem bu tempoyu kaldıramıyor. Bedenen ve zihnen yoruldum.
Antalya çok pahalı ve iş yok. Yine de siz bilirsiniz.
Yaşadığımız yetmiyor bir de sizden dinliyoruz hayatın acı gerçeklerini.
yedik ictik eglendik, simdi de biraz da miziklanalim.
😂
hahahhahaha
😂😂😂
gibi
Ankara'da doğdum büyüdüm. 2019'da Ankara'da yazılım uzmanı olarak çalışırken işimi bırakıp köye yerleştim. Fakat ben ata topraklarına Ordu Mesudiye Çavdar köyüne yerleştim.
Dağların, ormanların arasında 5 yılım geçti. Arıcılık yaptım, İkipınar Arıcılık markasını kurdum ve ciddi bir müşteri kitlesi yakaladım. Şimdi yeni bir göç arefesindeyim. Ege ya da Ankara'nın kırsal bölgelerinde bir çiftlik hedefim var.
Göç edeceklere bazı tavsiyelerde bulunacak kadar fazla tecrübe edindim.
Mümkün olduğunca bağımsız olabileceğiniz yerler seçin.
Kendi köyünüzde bir şeyler yapacaksanız akrabayla ortak araziye girmeyin. Hazine arazisi kiralama yoluna gidin.
Devlete güvenmek akrabaya güvenmekten iyidir.
İstediğiniz zaman sosyalleşebileceğiniz istediğiniz zaman inzivaya çekilebileceğiniz bölgeler seçin.
Mutlaka bir ulaşım aracınız olsun.
Gibi gibi... Bu konuda kitap yazmak geldi aklıma şu an 🙂
yazarsanız haber edin :)
@@eminberkay Tabi ki 🙂
Tebrikler
Önemli olan o ilk adımı atmak. Sonra zaten hayatınızı ona göre şekillendiriyorsunuz.
Karadeniz'de yapılacak bütün hataları yapmışsınız :)
@@ersinkaya5909 Öyle oldu cidden 😀
Atalarımızın hayatta kalma derdi vardı, bizimki varoluşşsal mücadele..
” bizim neslimiz büyük depresyon’u ya da büyük savaş’ı yaşamadı. bizim savaşımız ruhsal bir savaş. bizim depresyonumuz kendi hayatlarımız.” (tyler durden)
Atalarda bu çağda yaşaaydı onlarda aynı varololussal krizler yaşarlardı...Dert çözüldüğünde bitmiyor başka dertler ediniyorsun
Welcome to Fight Club
Homo sapiens atalarımızın derdi avlanmak, karınlarını doyurmak, üremek ve hayatta kalmaktan ibaretti evrimin bizi sürüklediği bu süreçte sanırım özgür olma dürtülerimiz bizi bu konuda derin düşünce ve bunu harekete geçirme eğiliminde bir takım bilinmezliklere maceralara sürüklüyor.
15 sene full Şehirhatları ,vapurlarında Büfede çalıştım..Her hatta yolcularlarla münasebetlerimiz oldu.
En mutsuzlari Beyaz yakalilar oluyordu. Bunu çok net gözlemledim.
Onlar hep mutsuz çünkü keyif alamıyorlar insandan uzaklaşmak istemek insan sevgisi eksikliğini de gösteriyor itiraza gerek yok ...ben kafede gece takilmalarinda geyik sohbetlerini anlatmıyorum bir de 8 saat çalışıyorum diyor biz gece gündüz nöbetçi gündüz uykusu gece uykusunun yerini tutmaz bayram yok yılbaşı yok,,,yılbaşında kokteyller bunaltmistir doğru...daha fazlasını zaten veren maden işçileri ve. Nöbetçi işte calisanlar
@AutVaut😂 sinavlara giriyorlarmis elene elene seciliyorlarmiş ,elenen sanslı farkinda degil
ayzek abi? :p
Doğma büyüme İstanbul'luyum. 2016 yılında Beyoğlu'ndaki işimi bıraktım ve o gün bu gündür 3-5 gün gezeyim diye bile İstanbul'a dönmedim. Epey bir yer gezdim. Son 3 yıldır da 40 kişilik, bakkalı bile olmayan bir köyde tek başıma, kendime ait bir yerde yaşıyorum. Haftada ya da 15 günde bir kasabaya inip alış verişimi yapıyorum.
Arada bir eş dost ziyarete geliyor. Herkes doğaya hayran kalsa da, genel yorum ıssızlık.
Bu doğru ama ben işten güçten bazen kitap okuyacak vakit bile bulamıyorum.
Buradaki arkadaşların samimiyetine inanıyorum ama bir gerçek var ki, sadece beyaz yakalı değil bu vahşi hayatın genelinden sıtkı sıyrılmış büyükşehir insanlarının çoğu aslında tam olarak ne istediğini bilmiyor. Şehrin debbdesinde bir depresyondan çıkıp diğerine dalan arkadaşlarım oluyor, "diyorum al çantanı gel, koca arazi, kalacak yer çok, senden para pul isteyen de yok. bir şeyler mi ekip biçeceksin, oturup romanını mı yazacaksın, ne yaparsan yap. Köydekilerle aramı bozma, benim yaptıklarımı yıkma yeter."
Kimi hemen tamam diyor ve nedense bir türlü bağını kesip gelemiyor. Kimi bir iki gün kalıp başlıyor mızmızlanmaya sorun benimle uyuşamama olur bunu anlarım ama maalesef bu da değil. Hem bu doğa olsun, hem de mümkünse 15 dakika uzakta bir de takılabileceği bar olsun falan kafasında. Böyle bir hayat yok. Var da, öyle bir yerde yaşayabilmek için bir kenarda 10-15 milyon paran olması lazım.
Atıyorum, Bodrum, Marmaris, Datça vs gibi yerlerin köylerine yakın bir noktada 2 dönüm arazide bir müstakil eve yerleşeyim falan desen bu kadar para tutar zaten.
10 milyon liraya 420 bin lira faiz veriyor bankalar git boğazda otur, işe de gitme zaten o zaman.
Yani ilk sorun, hem şehirden bıktım deyip, hem de bir yandan şehir konforu istemeyeceksin. İnanın çok zor oluyor ama bir yerde kırılma noktası var. Orada kırılmazsanız, bir kabul başlıyor ve ondan sonra her şey yerli yerine oturuyor. Evrim geçirip başka bir canlıya dönüşmüş gibi oluyorsunuz ve o arzularınız bazı zamanlar bir hayvanın içgüdüsü gibi ara ara yoklasa da anında bir kar tanesi gibi yok olup gidiyor. O dereceki örneğin, bu ıssızlıktan Bodrum 1.5 saat ve orada oturan yeğenim 2 yıldır davet ettiği halde henüz gitmedim. Akyaka 1 saat sevdiğim insanlar var. Bir kez arabayla beni gelip aldıkları için gittim.
Münzevi falan da değilim. Her yaşam biçiminin kendine ait bir sürdürülebilirlik düzeni oluyor mecburen bir devamlılık içine girebiliyorsunuz. Örneğin bitkilerinizi suladıktan sonra 3 gün bir yerlere gidip dönebilirsiniz. Ben tek olduğum ve otomasyon sistemlerine harcama yapmadığım için bu böyle. Bu tip işlerin hakkından gelecek komşular edindiyseniz bu süre uzayabilir de.
Bir arkadaşımla bunu konuşurken "bu insanı bağlayan bir şey vs" laflar etti. Sanki kendisi İstanbul'da Pazartesi'den Cumartesi öğleye kadar çalışıp bir yere bağlı kalmıyormuş gibi.
Bir diğer sorun da beyaz yakalı arkadaşların hep bir 'proje insanı' gibi düşünmesi. Elbette planlı programlı olmak iyi bir şey ama "şunu ekeyim, bunu biçeyim turşu satayım, zeytin salamura edeyim." Kasmayın bu kadar kardeşler. Bir yerde bir yaşam varsa orada hayatın bir akışı vardır. Dışa bağımlı elzem ihtiyaçlarım, 500 internet, 200 cep, 200 elektirik, 50 tl su parası burada.
Ondan sonrası karın doyurma. Hiçbir şey yoksa bahçeye çıkıp Isırgan, Ebegümeci, Semiz otu, Sarı ot, İğne otu vs bir şey soğanla kavurup iki yumurta kırın size mis gibi ekolojik yemek. Önemli olan köle gibi çalışmaktansa hayatınızda bazı zevklerinizden feragat etmeniz. 4 gün zeytin toplamaya yardıma gidiyorsunuz 20 kilo zeytinyağı alıyorsunuz, zeytin istemediğiniz kadar. 1 sene yetiyor. Ne bileyim bir şekilde çark dönüyor.
İstanbul trafiğinden nefret ettiğim için ne araba merakım oldu, ne de ehliyet aldım. Köy yerinde araba gerekli. Bu kendini dayattı.Taka tuka bir şey işinizi görür.
Özetlersek tarım vs. bir şey yapacağım derseniz, ne kadar kalabalık olursanız size o kadar çok zaman kalır. Benim gibi tekseniz yalnızlığı iplemeyeceksiniz. Sabırlı olmak çok önemli. Köklü bir hayat değişikliği gerçekten ciddi bir irade istiyor, hevesle olmaz. Sonra daha çok üzülmek de var.
Daha o kadar çok anlatacak şey, o kadar çok yaşanılmışlık ve tecrübe var ki, daha önce bir arkadaşımızın yazdığı gibi hepsini anlatmak istesem kitap olur. Sonuç olarak ben geldiğim noktadan memnunum.
İnsanın kendinde bitiyor her şey.
ilgiyle okudum. çok gerçekçi ve bir anlamda da çekici aslında. bu hayatı ve kendini anlamanın yolu doğada yalnız kalmaktır kanımca. kaç yıldır oradasınız?
3 yıl olmak üzere. Olur, olmaz derken, geldiğim güz Manisa'dan getirttip diktiğim, Cabarnet Sauvignon, Syrah ve Merlot cinsi asmalarım bu sene dolu dolu üzüm vermeye başladı bile. Burası Eski Çine'ye yakın bir köy ve aldığım ev iki katlı bir taş ev. 80 metrekareden iki kat. Alt katlardaki eski ahırları, şarap atölyesi şeklinde dizayn ettim. Bir bölümünü, alet edevat ve tamir atölyesi olarak kullanıyorum.
Evin bulunduğu alan ve avlu 3 metrelik taş duvarlarla kale gibi çevrili. Bu alan 400 metrekare. Bunun dışında 1250 metrekarelik alan da 2 metrelik taş duvarlarla çevrili. Toplam alan 1650 metrekare. Şakayla karışık küçük bir derebeyi kalesi gibi ve ben burayı 145 bin liraya aldım. O zaman 13 bin dolar yapıyordu. Dandik bir Fiat Palio parasıydı.
Yakınlarım önce ne işin var o dağ başında üç günde vazgeçersin elindeki üç beş kuruş da heba olur falan diyorlardı.
Benim motivasyonum gerçekten şu: artık mecburi bağlar dışında sistemle bağ kurmak istemiyorum. Bıktığım, yorulduğum da oldu ama bu motivasyon her seferinde sabah uyandığımda galip geldi.
Tekrar İstanbul, kalabalık, keşmekeş, çalışıp sürekli kısarak yaşıyorum demek, İstiklal Caddesi'inden Tarlabaşı'ındaki evime giderken gençliğimdeki gibi eğlenen insanları görürken en basitinden maddi olarak bile orada olmanın imkansızlığı hepten can sıkıcıydı.
İşin gerçeği artık İstanbul Beyazıt'ta üniversite günlerinde Hippi gibi takıldığım o günlerden çok uzaktı ve bu uzaklık yatağımıza girmiş iki tarafı keskin bir kama gibi dokunmak istedikçe kanatıyordu.
Birgün ipin ucunu kaçırsanız on beş gün makarnaya talim yapıyordunuz.
Şimdi Heidi gibi her gün kırlarda bayırlarda zıplamıyorum elbet ama şöyle bir şey var ki; birgün ipin ucunu kaçırsam, birgün kaybetmiş oluyorum.
Benim için lüks sayılabilecek şeyleri kendim üretiyorum ve bu zaten ülke koşullarında ekonomik harcalamalarımı büyük ölçüde dengeliyor.
Herhangi bir sabit gelirim yok lakin kırkından sonra arkadaş ilişkileri neticesinde cam eritme ve şekillendirme çıraklığı yaptım. Öğrendim. Boş mekanlardan birine küçük bir atölye kurdum. Günde bir iki saat çalışıp ürettiklerimle gayet mütevazı bir geçim sürdürüyorum. Fiziksel olarak asmalarım ve küçük bağımla, iş olarak da cam işiyle geçip gidiyor hayat.
Hayatımdaki en dehşet an olan, alarm çaldığı halde uyanamayıp işe geç gittiğimde ifade verme zorunluluğundan kurtulmanın yüklediği stresten kurtulmak için değil bu dağ başında tek tabanca takılmak, neyse gerisini getirmeyeyim.
@@alicinarci gerisini getirmenize gerek yok gerçekten de. hayat yaşandıkça vardır. saygılar üstat.
bazı konularda sorular sorucam kendi yapmak istediğim bir değişiklikle ilgili.. istanbuldan ben de çıkma hazırlıklarındayım özelden nasıl size yazabılırım ali bey? özellikle balıkesır tarafında bir köy düşünüyorum
@@Vulture1971 Saygılar benden.
Arkadaşların sorunu beyaz yakalı olmak değil. Türkiye’de beyaz yakalı olmak. Ben de yıllarca öyleydim. Sonra geldim İngiltere’de beyaz yakalı oldum. Doğanın içerisinde, kimsenin kimseyi çekiştirmek gibi dertleri olmadığı bir iş ortamında, evimden çalışarak, patron baskısı olmadan, emek verip kazanmak ve bunun tadını çıkarmak çok nadiren de olsa olabiliyormuş… Ama beynimi kullanmadan bir iş yapsam daha rahat olurdu diye düşünüyorum ben de bazen… Zira her projede ayrı stres istesen de istemesen de oluyor… Bizim nesli baya şehir kölesi olmak üzere yetiştirmişler…
Teams de toplantının başlamasını beklerken youtube bakayım dedim, o sıra tıkladım ki teams sesi, laaaa diyorum toplantıda değil miyim, çıktım mı? izlemeden daha ilk saniyede kafayı yedirttiniz, töşökküllerrr
Çalışma saatlerinin uzunluğundan kimse bahsetmemiş. Mesaiden bahsetmiyorum, haftada 45 saat çalışıyoruz. Bu OECD ülkelerinde ortalama 37 saat. Önce bu konu çözülmeli, sonra şirketlere uzaktan çalışma teşvikleri getirilmeli. 15 senedir evden/hibrit çalışan biriyim.Şilede yaşıyorum, ofisimiz Maslakta paylaşımlı bir ofis. Ayda 1 Cuma günü ofiste toplaşıyoruz. O gün akşm mutlaka kültür/sanat etkinliğine gidiyorum. Gece arkadaşlarımda veya kardeşimde kalıyorum. Ctesi sabah kahvaltıdan sonra Şileye geri dönüyorum :) Aylık rutinim bu, çok mutluyum
Ne güzel. Keşke herkeste böyle bir imkan olsa. Sizinkisi son derece insanca çalışma koşulları. Evden internetle bilgisayar kullanarak yapılabilecek her iş için ofise gitme zorunluluğu dayatan patronları Allah bildiği gibi yapsın. Zaten iş arkadaşlıkları da son derece yüzeysel muhabbetler. Haftada bir kez görsek yeter :) Bizim kıro patronlar 40-45 saat çalışmayı verimli olmak sanıyor. Halbuki verim düşüren bir durum. Çünkü çalışanın iş dışında kendi hayatı için bir şeyler yapmaya vakti kalmıyor. Sıfır motivasyonla isterse 50 saat çalışsın. Bir cacık olmaz. Gel de bunu bizim kırolara anlat.
Ben bu rutini kıskandım.🙈 Sevgiler...
kardeşim haklısın ama onda şükret ben kuryeyim ortalama çalışma saatim haftada 90 saat bir keresinde 2.5 ay haftada ortalama 110 115 saat çalışıyorum sana o eğitimi ailen yönlendirdiği için şükret herkes farklı hayatlarda doğabiliyor herkesin imtihanı farklı afrika da doğanların durumu da daha kötü ama bizden daha mutluları da var aralarında hep daha kötüsü vardır şükretmek lazım
Belgeseli çok beğendim. Üniversiteye hazırlanan bir genç olarak bana çok motivasyon kaybettirdi 😀
@@Possibilistt Okumak elbette önemli ancak 10-20 yıl önceye kıyasla şu an okumanın karşılığı pek alınamıyor. Okul kavramı da karışık, eğer Türkiye'nin en iyi okullarını hariç tutarsak üniversite dediğimiz yerler slayt ve ezber üzerine kurulu. Yine de haklısınız, okulumu bitirmem lazım.
2 üniversite üzerine master yaptım, şu an lise mezunu biriyle nerdeyse aynı maaşı aliyorum😅 bunca stres çile nedendi o zaman
@@Possibilistt Beyaz yaka olarak azınlık olmadıklarını garanti edebilirim
Size bakış açısı kazandırdı. Bir kere ne istediğinizi bileceksiniz! Hangi okul hangi bölüm hangi meslek! Ciddi seçim sınav başarısının altın anahtarıdır. ODTÜ ye girebilmis ama babasının kararları ile yaşıyor Yarın babası bu gelin ise yaramaz mahvetti hayatını gittin köye yerlestin bak yeni iktidar şehir planlamacilara destek veriyor dese rahat bosanir Başka belgeselde de hayatım kurtuldu konuşmasını izleriz Böyle olmayın.. 2 sene,5 sene yetmez çalışma hayatında meslek gelişimine. Motivasyon da hersey demek değil Yurtdisinda kimse sizin motive olmanızı beklemiyor zamanla yarışıyoruz 8 saat uyuyup depresyon korku hepsini yönetiyoruz biz. Endustrilesme innovasyon dünya gaza bastı bu ne böyle köyde avokado üretmek Tarım mahvoldu köyde yaşayacaksınız Ziraat veteriner hekimliği Tarım Ormancılık yazın adam gibi okuyun vatana hizmet edin 50 yaş depresyonlu adamlar gibi bar bira gitar zirvaliklarini unutun Yaşam bir kere Kostebeklerden ders alın Köylerde yol köprü yok kostebeklerin herseyi var onlar yapıyor emek veriyor
2013 te İstanbuldan Fethiye'nin bir dag koyune yerleştim.Mustakil ev bahce evet mutluluk.Ama İnsan icin bu simülasyon da salt mutluluk yok.Bazen de Tiyatro, Kadıköy, cafeler deki insanlar ile beraber oturabilmek...Bunlari da ozluyorum.
Aynen
Bende 2013 de İstanbuldan Kıbrısa' yerleştim. Sıkıldıkca git gez Kadıköy ve cafelerde takıl max 2 gün çekebiliyorsun zaten. Sonra evine koşmak için can atıyorsun. Belirli aralıklarla farklı yerleri gezersen o tür şeylere özlem duymazsın.
Kırsala rönesans gelicek ✅woowww
Edit: baya etkilendim belgeselden. Gün sonunda olay herkesin bildiği işi istediği yerde yapmasını sağlamak bence. Tarımla uğraşanlara teknolojiyi ve teknolojinin nimetlerini beyaz yakalılar köylere getirmeli...herkesin bilgi birikimini kolektif bir şekilde kullanmasını sağlamak. Bir pazarlamacı köylü için alternatif pazarlar ya da ürünler bulabilir, reklamcı ürünü tanıtır vs vs. 0 dan bir reklamcinin gidip tarla ekmesi hem zaman hem emek kaybı.. gün sonunda bunu başarirsak zaten Hollanda-Almanya modeli bir tarım yapmış oluruz.ne şehirler tıka basa dolar, ne köyler atıl kalır. Herkes mutlu olur.
İstanbul'da doğup büyüdüm. Hayatım boyunca en büyük hedefim İstanbul'dan kurtulmaktı. Başardım. Eşimle evlendikten sonra Bartın-Amasra'ya taşındık. Kafamız öyle rahat ki. Yıllardır insomnia hastasıydım, onu bile yendim. Çok daha sağlıklı ve mutlu hissediyorum. Arkadaşlarımız hep "küçücük yerde ne yapıyorsunuz?" diye soruyorlar. O kadar çok vaktimiz var ki! Yolda, trafikte harcadığım vakitte inanılmaz güzel şeyler yapıyorum. Yeni hobiler edindim. Köpeklerim bile daha mutlu çünkü artık tasma takmama gerek yok. Çünkü her yer yeşil alan!! Kurtarın kendinizi... Ciddiyim. Hayata bir kere geliyoruz. Toz, pas, trafik içinde yaşamayın. (imkanınız varsa tabii ki... ) Arabanız varsa sıkıldığınızda istediğiniz yere gidersiniz zaten. İstanbul'da yaşamak bence gerçek hayatı kaçırmak ve ömrünü kısaltmak demek.
merhaba, ekonomik açıdan nasıl geçiniyorsunuz orada?
@@melisacayi01 merhaba :) ben yabancılara Türkçe öğretiyorum, internet üzerinden çalışıyorum. eşim yabancı, o da yabancı bir şirket için internet üzerinden çalışıyor. zaten bu yüzden imkanı olan varsa diye belirtmem gerekiyordu çünkü ne yazık ki her şehirde herkes için aynı imkanlar yok. :(
Yine de köpeğinize tasma takmalısınız.
@@dilaranur-iu8vn köpeklerim küçük ırk ve saldırgan değiller. yol ve tehlike algıları var. tasma takmamın tek nedeni arabalar. :) dolayısıyla insansız ve çimenlik alanlarda tasma takmama gerek olduğunu düşünmüyorum. ki zaten buradaki bütün insanlar hayvanları çok seviyor.
Güzel yer secmissiniz sinop,amasra ,bartin güzel yerler
Anlatılan her detayda bir parçam var. 12 yıl istanbul'da yasadım. İlk baslarda cok guzeldi. Reklam dünyası, renkli bir hayat, aktif sosyal yaşam. Derken;
- son bir sene şehirle bağalantım koptu.
- 3,5 sene boyunca Yenikapıdan günde iki kere geçtim ama semti bilmiyorum. Çıkıp bakmak aklıma geldi ama 'şimdi acelem var sonra', 'şimdi işim vars sonra' derken kaldı.
- reklam filmlerinde ana cast direktörlüğü yaptım yıllarca. Başlarda rol için en ideal olanı bulup sunma seçtirme derdindeydim. 7/24 çalışma, iş yükü, her şeyin acil olması falan derken; 'aman biri seçilsin de en azından şu proje aradan çıksın' demeye başladım. Bu da uzun vadede iş tatminini öldürdü. Fabrikada dişli sıkan biri gibi hissetmeye başladım.
- tekirdağ'a ailemin yanına döndüm ve ilk beni etkileyen şey videoda anlatıldığı gibi yüzüme vuran doğrudan güneş ve açık gökyüzü oldu. Yıllarca kurtulusta oturdum. Bina koridorları güneşi dogrudan gormenizi engelliyor.
Hepsini saymıyim ama gercekten videoda anlatılan her detayda bir parcam var. Şehre verdiklerimden daha azını aldığımı anladigim an istanbulu terkettim. Ve uzun bir sure gezmeye bile gitmek istemiyorum. Dikiş dikiyorum. Ellerimle bir şey üretmek, ürettiklerimin insanların hayatlarına dokunması cok buyuk bir tatmin veriyor.
İlla köye göç etmek gerekmiyor. Herkesin kendine göre bir çıkış yolu var🤞🏻
Ne güzel bir hikayeniz var. Darısı bizlerin başına.
@@platontr 🌸🌼
Maslak’ta plaza hayatı yaşıyordum. 2012 yılında part-time olarak yeni bir meslek (e-ticaret) öğrenmeye karar verdik. bir plan yaptık eşimle birlikte. Plan şuydu : 3 yıl sonra part-time işimizden elde ettiğimiz “pasif” gelir maaşın 2 katı olunca istifa ediyorum. 3 ncü yılda olmadı ancak dördüncü yıl başardık. Yıl 2016 sonra 2019 yılında neden biz hala İstanbul’da yaşıyoruz diye sorguladık hemen karar verdik istikamet İzmir urla idi
. Urla’da yaşıyoruz. Evden çalışıyoruz. Yaşadığımız deneyime hala inanmakta zorlanıyorum. Geçmişten gelen travmatik durumlar herhalde. Hala sabah saat 05:30’da çalar saat çalacak beylikdüzünden maslağa 2 saat 15 dakikalık yolculuk başlayacak zannediyorum. Allah herkesin gönlüne göre versin.
Urla'lıyım ve sizin gibi insanları ilçemde istemiyorum. Her şey ateş pahası oldu sizler yüzünden. Eskiden ne güzel huzur içinde yaşıyorduk. şimdi her gün trafik, her yer talan, her şeyin suyu çıktı.. gidin ve bizi rahat bırakın..
Harika bir çalışma. Keyifle izledim tabii birçok noktada kendimle bağdaştırdım. İstanbulda doğdum büyüdüm, okudum, çalıştım. Covid döneminden sonra küçük bir yerde görev yapmayı kafaya taktım. Lakin ne maddiyat konusunda tahmin ettiğim gibi tasarruf yapabildim ne şehirdeki gibi ek iş imkanı bulabildim. Ayrıca gittiğim yere yakın OSB olduğu için hiç de temiz havasından faydalanamadım. Sonra evlenip daha küçük bir yere taşındım. Kiralar ucuz, ulaşım için bütçe ayırmaya gerek yok çünkü her yer dip dibe küçük bir ilçe malum... Bu sefer de kültürel olarak beslenememekten muzdaribim :( 4 yıldır bir bunalımın içindeyim ama şehre de dönmeye cesaretim yok. Belki ileride canıma tak eder giderim bilemiyorum. Çok teşekkür ederim en azından yalnız olmadığımı, 30ların ortasında anlam arayışında olan tek kişinin ben olmadığımı anladım. HARİKA BİR BELGESEL ! 👏👏👏👏👏
İstanbul'da yapamayanlar hayatı kaçırıyor üzülüyorum size
aynı durumdan muzdaribiz. küçük bir ilçedeyiz. ancak dediğiniz gibi kültürel anlamda beslenemiyoruz, birbirini tanıyan insanlar ve bana aykırı gelen topluca yanlış davranışlar arasında bazen sıkışmış hissediyorum. eşim olmasa asla bu kadar mutlu olmazdım. fakat buradan gidip başka bir yerde daha mutlu olmak istiyorum, aslında bu küçük yerden kaçmak ve karşılaştığım değiştiremeyeceğim olumsuzluklardan uzaklaşmak istiyorum.
üstteki arkadaş inşallah şaka yapmıştır istanbul'da yaşamayanlar hayatı kaçırıyorsunuz diye :)
eğer istanbul'da yaşıyor ve şahsi olarak 150 bin lira en az aylık geliri yoksa hayatı kaçıranlar istanbul'da yaşayanların ta kendisi oluyor.
ömründen trafikle çalınan saatler, maruz kaldığın kötü hava kalitesi, koşturma, yüzlerce kültürel aktivite ancak hiçbirine vaktinin olmaması, sadece gelip geçerken denizi görmek, yazın denize girebilmek için bile onlarca km yol gitmek, sakin nezih bir yer bulamamak, denizin içinde yaşayıp deniz ürünleri yiyememek vs. gibi bir sürü sorunu var.
ha bir de gelmesi kesin olan büyük istanbul depremi gibi bir risk var. o yüzden inşallah kinaye yapmıştır.
@@furkan-xc3zg Siz de vallahi soyleyemediklerimi yazmissiniz. Esim olmasa ve mutlu olmasam onunla, kesinlikle giderdim. Kucuk bir ilcede yasamak kocaman bir aile apartmaninda yasamak gibi. Ne diyeyim... Aramakla bulunmaz ama bulanlar da arayanlardir. Ne istedigimi aramaya devam edecegim. Insallah buluruz.
Eskişehir gibi hem küçük, hem medeni bir şehre veya büyük şehre yakın bir kasabaya taşınırsanız külyürel açıdan da beslenirsiniz. Ayrıca şu anda online olarak katılabildiğiniz çok güzel kültürel etkinlikler var.
@@nilgunsonat4170 Hangi etkinlikler, ne tür, link vs. bilgi verirseniz çok mutlu olurum ☺
37 yaşındayım birçok A-B-C planlarım var benim de İstanbuldan kaçmak için. Belgeseldeki karakterler gayet açık ve net bir şekilde durumu özetlemiş. Belki 100 binlerce beyaz yakalının aklındaki sorulara yanıt olmuş bu güzel içerik. Nerde mutluysanız, orda yaşamak en doğru söz olacak bence. İnsanlar ihtiyaçlarına göre hayatta karar verirler. Bunlar ; ekonomik, içsel tatmin, idealler vb. şeyler olabilir. Gün gelir herşeyden tatmin olmuşsunuzdur ya da olamamışsınızdır. Şehir hayatı kötü veya köy hayatı mükemmel diye birşey yok. Belgesel de katkısı olan herkesin emeği sağlık. Sevgiler Saygılar.
bir de bir omur boyu tek dogru yok... bu yasta bu hayat ileriki yaslarda baska hayatta olabilir.. bunu omur boyu bir ceket gibi giymekte geekmiyor, birsey ispatlamiyorsun ama onu bile bak gitti basardi basaramadi noktasina getirdigimizden o da bir stres
bunu izleyenlerin " İhsan Fazlığolu- İnsanlar Niçin Şehir Kurarlar?" konuşmasını da izlemesini tavsiye ederim
teşekkürler. açtım izliyorum şimdi. çok güzel geliyor
@@evrimwiggles2411 rica ederim. ufuk açıcı bir konuşma gerçekten
Köyde sobalı evde büyüyüp, yörük çadırında geceler geçirmiş, belli bir yaşa kadar salon koltuğu dahi görmemiş ve şu anda da uluslararası bir sirkette plazada çalışan beyaz yakalı olarak röportajı yapan arkadaşların yaptıkları işi sanki devrim hareketiymis gibi idealize ve dramatize ettiklerini farkettim. Şahsi fikrim max 5 yıl içinde o kırsal ortamdan bıkıp eleştirdikleri plazaya dönerek tekrar eski sisteme geri dönüş yapacaklarını düşünüyorum. Yanlış anlaşılmasın bu sadece naçizane fikrim ve durum tespitimdir.
Ben de katılıyorum.Biraz işin şımarıklığı var yok değil.
Son 10 dakikayı izlemenizi tavsiye ederiz :)
@@dokistanbul Son 10 dk yi izledim. 5 yıl süre belirterek fazla iyimser olmuşum:)
Köyü bilen dönmek istemez, bilmeyen idealize edip hayal kurar. Tam dışı seni içi beni yakar durumu.
Yorumunuza katılıyorum. Kusuruma bakmayın fakat döngüsel olarak bir arayış var insanlarda. Köy hayatı da belli bir süreden sonra klişeleşmiş olarak yansıyacak ve insanları bayacak.
Herkes köyüne geri dönse, eski Türkiyede'ki gibi tarım,hayvancılık ülkesine dönüşsek şu pahallılık da olmazdı.
Eski Türkiye hayalleri uzak değil
@@selcukturkan2018 Umarım
@@hulyak.558 Malum siyasi şeytanlar Dan sonra ki Gelecek de çok güzel günler göreceğiz der Memduh bayraktaroglu.
Hülya hanım bende sizinle aynı fikirdeyim. Tarım ve hayvancılık için üretim için doğru söylüyorsunuz ancak hayat pahaliliginin ilk ve son sebebi karşılıksız basilan paralardir. Enflasyon hükumetlerin işine gelir çünkü daha çok vergi toplarlar. Merkez bankası m1m2.3 para istatistiklerine bakin artış hızı ile resmi enflasyon neredeyse aynı. Pandemiden beri para basıp dağıttılar piyasa hem Türkiye de hem dünyada. O yüzden şuan ana konu enflasyon. Ama tek nedeni para bakmaktır. Çünkü ülkede doviz yok. Rezervler eksi de. Hoş eksi de nasıl.rezerv oluyor o da ayrı konu. Hesap eksiye düşünce paran yok borçlusunuz demek ama sistemin ekonomistleri, ve iktisatçılari bunu konuşmuyor hiçbir zaman
@@Mka_-0.1 Tabiki para basıp duruyorlar son 5 yıldır hem de, ama tarım ve hayvancılığı ilk geldikleri günden bu yana baltaladılar.Yani neyi doğru yaptılar ki,herşey felaket.
Bahsi geçen sorunların hiçbirini ben Avrupada yaşayan bir beyaz yaka olarak yaşamıyorum, tek sebebi maalesef Türkiye'deki kötü şehirleşme.
Herkes ister egenin bir kasabasından deniz manzarasına açılan bir ortamda çalışmayı. Sürdürülebilir değil, yoksa kim ne yapsın o bahsi edilen tünellerde her gün saatlerce yol gidip gelmeyi.
Bunun temelde müsebbibi ise Türkiyenin modernleşme çağında treni kaçırmış olmasıdır, geç yakalarsan o gömlek böyle emanet duruyor işte tam oturmuyor üzerine. Cumhuriyete geçişte bile okuma yazma oranının %10, doğru şehirleşenlerde bu oranlar çoktan %70-80, sen sistemsel bir dönüşüm yaşıyorsun. Sermaye yok, müteşebbis yok, düzen yok, stabilite yok, eğitimli toplum yok. sonuç: katma değerli üretim yok. Haliyle köyünden şehire hayat kurmaya göç etmek zorunda kalmış lokal gurbetçi(bugünün şehirlileri) dalgası kaçınılmaz. Bunları barındıramıyorsun, düzgün altyapı sunamıyorsun, düzgün ulaşım sunamıyorsun çünkü atandan kalan ne çimento fabrikan var ne demir çelik sanaayin.
Bu durumun günümüz uyarlması şuna benziyor, şuan Amerikan ve Çin şehirlerinde AI ile birlikte otonom taksiler, üretim bandlarında robotlar kullanılmaya çoktan başlandı. 60 yıl sonra bu mesajı okuyanların (varsa) torunları diyecek ki, niye bizim dedelerimiz zamanında ayak uyduramamışlar, bak adamlar almış yürümüş, biz hala işleri insan gücüyle yapıyoruz. Cevap bugünle aynı, Almanlar buna "generationenvertrag" diyor, yani önceki nesilin sonraki nesillere aktarmakla yükümlü olduğu niteliklerin tasdiğinin görünmez toplumsal anlaşması, bu bazen ev olur arsa olur yani toprak olur, ilim olur irfan olur, görgü olur, olurda olur. Bizim için bu kontrat çoktan bozulmuş (taa Osmanlıda matbaanın 300 yıl geciktirilmesiyle engellenmiş reformist hareketlerin yansımaları). Bu videoda anlatılan tüm dertler bu bozulan anlaşmanın günümüze indirekt yansıması, başka hiçbir şey değil.
Velhasıl kelam, sen treni kaçırmış bir milletin çocuğusun, sahil kasabasına yerleşmek gibi birinci dünya dertlerinden evvel çözülmesi gereken onlarca daha öncelikli meselen var.
Benimse tek hayret ettiğim, gün gibi aydınlık olan devamlılığı olmayacak romantik hayallerle bu tip bir geçişi yaşamak için nasıl bir duygu duruma sahip olmalı insan? Bile bile lades olmaya göz yumacak kadar ne tetiklemiş bu insanları acaba.
Mükemmel ve gerçek tespit
İşçisin sen ,beyaz yaka işçilerin kendini işçi görmesin diye uydurulan bir şey.
Almanyaya gitmiş bir işçisin.
60 larda giden işçilerden farkın yok
Treni kaçırmış bir milletin çocuğu olarak siz avrupaya giderek bahsettiğiniz çözülmesi gereken dertlerinizi bireysel olarak çözmüşsünüz. Bahsi geçen insanlarda kendi ülkelerinde kırsal yaşama geçmişler. Ben eleştirinizi anlayamadım şahsen. Avrupada yaşayan biri olarak buradaki sorunların çözümü için bir şeyler yapmaya çabalıyorsanız şayet yorumunuzu anlayabiliyorum lakin siz de gidip bireysel hayatınızı kurtaranlardansanız yorumunuz bana çelişkili geldi. Sistem tespitleriniz doğru. Kırsala yerleşmeyi seçmiş olan insanlara yönelik eleştirinizi anlayamadım sadece.
ülkemizin geç modernleşmesi bir vaka ancak her şeyin buna indirgenmesi çok hatalı. Sosyolojik dönüşümü, sadece geç modernleşme ve kapitalistleşmeye indirgeyeceksek sanayileşme, kalkınma gibi olgu ve kavramların örneğin Japonya ve Güney Kore gibi ülkelerde de geç karşılaşılan olgular olduğunu ve o ülkelerde bugün yaşanılan kalkınmışlık ve gelişmişlik durumunu nasıl açıklayacağız! Burada biraz işin sosyolojik boyutundan çıkıyoruz (neticede bu ülkelerde de bu "plazalaşma" durumu yaşanıyor) tabi ama en azından Türkiye'nin neden bu ülkeler gibi gelişemediği sorusuna iyi bir cevap vermeliyiz. Türkiye, Osmanlı'nın 19. yüzyılı ve erken cumhuriyetin 1945'e kadar ki dönemini kapsayan bir tarihe sahip değil sadece, 1950 sonrasını 60 70 90 2020'leri de yaşadı. Demek istediğim TR'nin problemleri geç modernlikle sınırlanabilecek olgular değil. Asıl bakılması gereken Soğuk Savaş boyunca ülkeyi ABD prangasına takıp kalkınmayı boşlayan, köyden kente göçleri planlamayan, aşırı piyasacı reformlarla hem günü kurtaran, hem de ülkede kalıcı ve sağlam bir ekonomi kuramayan; neticede bizleri İstanbul'a göç edip hala iş bulmaya zorlayan bir sistem inşa edilmesi. Bu anlamıyla Kemal Sunal'ın ve Şener Şen'in 30 40 yıl önce yaptığı filmlerdeki durumu hala yaşıyoruz bir gram ilerleyemedik. Lafın özü; geç modernlik ve saydığınız unsurlar önemli olmakla birlikte asıl önemli olan 1950 sonrasında iktidara gelen çoğunluğu sağcı iktidarların Türkiye'yi kalkındırmaması, "planlama" kavramını hayatımızdan çıkarması, seçimle tapu dağıtması gibi olgulardır. Bu cevabı doğrudan plazalarda yaşanan "yabancılaşma" durumuna kaşılık yazmadım, sizin yorumunuzdaki geç modernlik fetişizmine karşılık yazdım. Bugün hala çıkıp birileri "tarih" fetişizmini aşamayıp önümüze yeni reçeteler koyamıyorsa bu sorunların kaynağı yalnızca Osmanlı-Türkiye geç modernleşme sürecinde aranmamalıdır. Türkiye'nin kapitalizme eklemlenmesi, dünyanın en piyasacı neoliberal (insanları çoğu zaman liberal hukuk normlarına bile uymayan sözleşmesiz çalışma süreçlerine iten yapısıyla) ekonomisini kurması, "burjuvasız olması" değil, aşırı burjuvacı olmasıdır. Plazalarda çalışan ve o hayatın içinde "yabancılaşan" kişilerin dışında, bu ülkenin en önemli problemi, eğitimli olsun olmasın insanına "insanca çalışma koşulları" sunamamasıdır. Bu da yönetenlerinin, yalnızca burjuvaya çalışan, bugün mesela ekonomik krizin faturasını halka yükleyen (sözümona burjuvaya dokunmayan) ekonomi mantığıdır ve bu zihniyetin sağcılıkla ilişkisi asıl üzerinde durulması gereken vakadır: yani, "sağcılaşma + piyasalaşma=sabır edelim ekonomisi ve allah bizi sınıyora dayanan islam modeli"..
abi harika bir yorum
Ben 2012 yılında, son sınıfken üniversiteyi terk ettim. O zamanlar çok tepki gösterenleri de saygısız olarak değerlendirip hayatımdan çıkardım. Sonra eşimle iş kurduk, çalışmaya devam ediyoruz. Bizim gibi cesaret edebilenleri tebrik ediyorum. Zaten yaşayan bilir, kendi seçiminden pişman olmuyor insan.
Tebrikler. Bol kazançlar. İnsanlarda kıtlık fikri var. İstifa edersem gidersem yaparsam edersem nasıl geçinirim vs onlarca kriz görmüş ülkede insanların daha cesaretli olmasi lazım ama geçen yılın göç istatistiklerine bakılırsa 250 bin kişi gitmiş. 20 milyonda bu rakam devede kulak
@@Mka_-0.1 250 bin icin soyle dusunsek.. bunlar tohum gibi, gittikce sonrakiler icin cekim merkezi olabilirler yani gittiginiz yerde kafa dengi insan olmasi da onemli... amerikada vermont sagci bir kasaba imis, 1968de tepki olarak cicek cocuklar kente akin etmisler ve su anda amerikanin en liberal kentlerinden biri olmus... ayni seyi bir afrika amerikali guney eyaletlerine geri goc ile gerceklestirmeye calisiyor... bunlar belki ucuk olabilir ama neden bazi koy ve kasabalar cekim merkezi haline gelmesin.. bir dusunce sadece
Üniden ayrılıp iş kurma süreci nasıl geçti sizin için nasıl karar verdiniz okuduğunuz mesleği yapmamaya
Zamanımızı kendimiz yönetmek istediğimiz için böyle bir karar aldık, - ki aslında daha çok çalışıyoruz. Sonra oluşabilecek riskleri sıraladık, mental ve fiziksel olarak dayanıp dayanamayacağımızı sorguladık. Kendi hal dükkanımızı alana kadar küçülmeye gittik. Şimdi işimiz üretimden dağıtıma oturdu. Öngörümüz 10 yıldı, 8 yılda ulaştık.
@@umutarmina9954 kendi işlerini kurma cesareti gösteren insanları gördükçe mutlu oluyorum kendinize iyi bakın yolunuzda başarılar 🫡
En iyi okullarda okumuş da 30 yıl çalışıp emekli mi olacakmış? Hayır efendim ne münasebet! Okul 22 yaşında bitiyor, bir de master yaparsan 24, askerlik falan derken 25’de iş bulsan en az 40 çalışman gerekiyor ki 65 yaşında emekli olasın. Avrupa ve Amerika koşulları bu. Türkiye’de 45 yaşında emekli olacağım dersen, senden sonraki nesillerin ve kendi çocuklarının geleceğini bitirirsin. Asıl sorgulanması gereken neden bizim halkımız 45 yaşında emekli olmak istiyor. Nedeni çok belli, aile ve toplumsal baskılarla sevmediğimiz işler yapıyoruz. Çalışan hakları diye bir şey yok. Günde 10-12 saat çalışmak normal kabul ediliyor. Bir çok şirket 24 saat ulaşılabilir olmanızı bekliyor. Cumartesi günleri de çalışmak olağan kabul ediliyor. Çoğu zaman over time için bir ödeme de yapılmıyor. Tabii ki bu da çalışanı erken yıpratıyor.
Türkiye’de 45 yaşından sonra iş bulup çalışabilmek çok zor.
Plaza dilini kırsala indirmiş hobi sahibi kişiler gördüm. Bunalımda bu insanlar, farklı olmak istiyorlar. Sıkıldıkları kişiler kendileri. Bir süre sonra bu moda da biter. Bu arada dilimize sahip çıkalım, zaten yeterince hırpalandı.
38 yıl finans sektöründe çalışmış bir beyaz yakalı olarak aradığım cevap işte bu tebrikler. Boş işler bunlar 3-5 sene sonra biz ne yaptık diyecekler ama iş işten geçmiş olacak o zaman...
En realistik yorum.
"Yeni hayatım tekrar sektöre geri döndüm". Belgeselin sonundaki tek cümle en can alıcı noktaydı bence. 1 Mayıs gününe yakışır izlenesi bir belgesel olmuş emeğinize sağlık 👏
İstanbuldan başka yerde hayat olmadığını düşünenler İstanbuldan kaçınca asıl İstanbulda hayat olmadığın anlıyorlar. Köye göçün. Zekanızı ve yeteneklerinizi kendinize kullanın. Mutlu olacaksınız. Daha çok kazanacaksınız.
Nükleer Enerji Mühendisiyim, Ankara'da doğup büyüdüm ve okudum, büyükşehir yaşantısını iliklerime kadar hissettim ve sonrasında Manisa'da bir iş buldum bir yandan yoğun olmayan bir işte beyaz yakalı olarak çalışıp bir yandan da toprakla uğraşıyorum sanırım mutluyum ya darısı başınıza..
Kendini kandırma Hocam yine mutlu değilsin mutlu olan adam bunu çok açık ve temiz şekilde ifade eder bir şekilde kendimizi kandırıyoruz işte hepimiz aşağı yukarı aynıyız
@@hattorihanz0o Kardeş adam memnun :D:D:D
@@ethemkardas7305 :D :D
Çocukluktan beri bize öğretileni değiştirmek istediğimizde de bence büyük bir çıkmaza düşüyoruz ve bocalıyoruz. Çünkü uğruna çoğu şeyi bırakalım dediğimiz yeni hayat dögüsü, kurgusu ve dinamiği içinde donanımlı değiliz. Alıştığımız düzeni istemediğimizi biliyoruz ama onun yerine ne konması gerektiği ve ne istediğimizle ilgilide altı epeycede boş olan yeni sürecide kurgulayamıyoruz sanırım.
Belgesel çok güzeldi insana yalnız olmadığını hissettirdiği için emeğinize sağlık 👏🏻👏🏻👏🏻
Köyden gelmiş ve beyaz yaka olmuş biri olarak söylüyorum, ağlamayın, hayatlarımız gayet güzel, zorluk görmemişsiniz diye birbirinizi gazlayip hayata laf ediyorsunuz
Çocukluğu bir sahil kasabasında geçmiş, yazları gelen yazlıkçılar, tüm sene bağ bahçe eken insanlar... Üretimin farkındayım, emeğin, oradaki işgücünün... Üretim içindeyken onu satabileceğin büyük kitleler oluşturmak da en mühimi. En iyisini üretebilirsiniz ama satamazsanız ürün kısa vadede kendini çürütür. Bu yüzden bu bir furya olmamalı. Gerçek anlamda tüm artı ve eksileri düşünüp bir şeyler yapılmalı. Kırsalda hep güneş, yeşil doğa yok. Yaşam 12 ay. Koca bir kışı nasıl geçirebileceğiniz, maddi manevi tokluğa erişmek önemli. Aile kurduğunuzda çocuğunuzu sosyal anlamda kısıtlı büyütmek de bu konuda hayıflanılacak bir şey olabiliyor günü geldiğinde. Hrkese yeni yollarında başarılar, mutluluklar.
Ü
30 yıl İstanbul da yaşadım. Son beş senesini kaçmak için uğraştım. Yaşayan bir ölü gibiydim, hapiste gibi..
Çoçuklarımı,ailemi orada yaşatmak büyürmek istemiyordum.2020 de hayalimi gerçekleştirdim. Evimizi satıp kaçtık,EYT den emekli oldum. Şimdi Karadeniz'in en güzel ilinde mutluyuz.İhtiyac halinde Kardeşimin işine yardımcı oluyorum. Bu dünyada yaptığım en doğru şey en doğru karar oldu. Çocuklarım okula kendi ve yürüyerek gidip geliyor. Bu bile çok şey...
Ne güzel sizin adınıza ben de mutlu oldum. Hayatınıza esenlikler dilerim.
@@Eypateach çok naziksin çok teşekkür ediyorum. Herkesin ve sizin hayalinizi gerçekleştirebileceğiniz bir yaşam diliyorum. Sevgiler
Hangi şehirdesiniz
Samsun galiba çünkü en güzeli ve en büyüğü o
@@user-iz5ln5ej8k Sinopu da cok methederler
Beyaz yakalılar hiç bu kadar değersiz olmamıştı onca yıl çalışıyorsun okuyorsun orta gelire bile çıkılmıyor, orta gelirden alt gelir grubuna indiler.
Beyaz yakalının motivasyonu okuyup orta gelire çıkmaktı ama şimdi yoksulluk sınırı 60K ya geldi tüm ücretli çalışanlar birbirlerine yakın ücretler alıyorlar ve yoksulluk sınırının altında ücretleri var.
@@alpago942 artık mavi yaka kıymetli. Yani el becerisi, ustalık ve kabiliyet..
Elde yaka kalmayana kadar devam yani ?
Yorumlarda bile eğitimli gençlerin kalitesini görmek o kadar hoşuma gitti ki anlatamam.harika bir belgesel olmuş tebrik ediyorum
Beyaz yakalı filan değilim de yıllardır kafamdaydı gitmek. 2015 yılında memleketimde 23 dönüm yer aldım. Son 1-2 yılım kaldı gitmeme.
Bazı sıkıntılar başta yalnızlık,
Gideceğim yer denize yakın ama dağ başı sayılabilecek bir yer (Tirebolu)
Suyu dağdan kendin getiriyorsun, odunu kendin kesiyorsun, bi işin olsa usta bulmak zor, sıcağı fena, soğuğu fena, tavuk, koyun besleyim desen gökyüzünde yırtıcı kuşlar, aşağıda tilki, çakal, köpek, domuz, sansar vs vs envai çeşit yırtıcı.
Karda yollar kapanıyor, yağmurda kaçacak saçak yok. Köy insanı insan değil vahşi düştüğünüz anda olazadan daha beter bi tekme de onlar vurur. Yine de gitmeyi kafama koydum bi aksilik olmazsa 2025 sonu köydeyim.
Uzun zamandır izlediğim en kafa açıcı, farklı şeyler üzerine düşündüren, bakış açısı kazandıran işti. İyi ki anasayfama düşmüş. Teşekkürler 👏👏
Çok enteresan , is ve özel yaşamda kutular içinde yaşıyoruz diye 5 yıl önce yorumlamistim arkadaşlarıma, aynı şeyleri ve hisleri paylasmisiz
Emeğinize sağlık, tüm gençlere yeni bir pencere açan ve başka bir hayat mümkün dedirten pırıl pırıl gençlerin ümit verdiği harika bir belgesel olmuş 👏
60-70 lilerin yetistirdigi 80 lilerin aydinlanmasini guzel anlatmis herkes 👏🏻
Umarım birde mavi
Yaka belgeseli yaparsınız hemde istanbuldan göç etmiş ve fabrikalarda vardiyalı olarak çalışmak zorunda kalan insanlarında hayatlarında belgeselini yaparsınız.
24 sene İzmir'li olarak İstanbul'da yaşayan beyaz yakalı köle olarak hiç alışamadım. Şimdi döndüm tekrar İzmir'e uzaktan bakınca nasıl çekmişim bunu...
Keşke bu durumu daha öncesinde biraz uzaktan görebilseydim ona göre yaşamımı değiştirmiş olsaydım. Şimdi de her şey güzel değil ama orası cidden insanı yok ediyor...
+1
Siz gelmeseniz biz de burada rahat edeceğiz yerlileri olarak
@@gokcesagr16 önce senin kendi memleketine yani sivasına gitmen gerekiyor. Orası İstanbul Sivastanbul değil!
@@gokcesagr16 sorun zaten firmaların tek şehire yığılmış olması. Homojen bir dağılım olsaydı herkes kendi şehrinde devam ederdi eminim sizin de memleket orası değildir
@@murataydin4366 memleketimin Sivas olduğu saçmalığını nereden çıkardınız acaba?
İstanbul'da beyaz yaka olarak yaşarken pandemi sonrası çıldırıp Brezilya'ya taşındım. Uzaktan çalışmaya devam ediyorum, yine şehir hayatı var. Ama İstanbul'da o uzaktan baktığımız deniz burada evimin dibinde. Parklar, plajlar, orman ve aynı zamanda şehrin rahatlığı, aradığım her şey var. İstanbul çekilecek çile değil.
Brezilya Batı ülkesi Türkiye Ortadoğu
Merhaba benim de aklımda Brezilya var. Bir kadın için güvenlik durumu nasıl acaba?
İzmir, Antalya gibi. Deniz manzarası bi ihtimal ama çoğu plaja 1saat mesafe de, parklara ve istediğinde yeşil alanlara gitmek mümkün. Burada sıkıntı merkezdeki trafik. Çevre ilçelerde yaşarsan bu da yok👍
uzaktan çalışarak hangi işi icra ediyorsunuz ?
@@hasanmevcikum8111 Brezilya bir Güney Amerika ülkesi. Tarihinde ve bugün yaşadığı çalkantılar Türkiye’yi donunda sallar.
Çok etkileyici ve son bittiriş, güzel bir bakış olmuş. "Bazı sorgularız iyi şeyler olsun diye ama bazen de sorgulayıp yaptığımız durumu sistem ve doğa ana, ne denirse artık, size bir öğreti verir. Ama önemli olan umudu kaybetmemek. bilimi ve ilimi izlemek" :) Elerinize sağlık
Tarımın çözümü beyaz yaka,beyaz yaka elinden gidince bu kadar da 'sen çözüm değilsin 'edebiyatı yapılmaz.Eminim o kedi personelden kiymetlidir.Benim köyüm var ve babam köylü ve evet ben beyaz yakayım, hiç köyde yaşamadım ama köyümün verimini artıracak bilince ben sahibim.Bu nasıl bir bilinçsiz küçümseme yahu.
Emeğinize sağlık, mükemmel belgesel olmuş. 👍
Sen önce Türkçe öğren.😂
Bu kafayla köyü mahvedersiniz. :) bu arkadaşlar da mahvediyor keza.
özel okullarda okuyan bir arkadasımın cocugu babasına keske o parayla bana bir daire alsaymıssın kiraya verir çalısmazdım dedigini hatırladım ??? biz çalısmaya başladıgımızda umut vardı , para vardı, sanat vardı sehirler temizdi !! bu şehir artık o şehir degil ne fiziksel ve sanatsal nede nüfüs aynı nüfüs , toptan yabancı !!!! İstanbuldan başka yerde yaşayamam derken nerde olsa yaşarıma geldik 20 yılda ... bu bilinç li bir yok ediliş !!
Onlar Eski Türkiye de kaldı istanbul u şimdi eski dizi filmlerde izliyorum
Kiraya verilen daireleri de gördük :) kiradaki dairemize guvenip de odtü diplomasini yirtsaydik %25 kira zam limiti sebebiyle hem evimize çökülecek hem de parasiz pulsuz kalacaktik.
@@nefertarikim işte mantıklı aranan bir yorum, ya mesleki bir diploma yada iyi bir meslek
6 yıl önce istanbuldan kaçtım. Geldim bir anadolu şehrine. Anadoluda ama gelişmiş, büyük bir şehir. Ulaşım kolay trafik derdi kıyaslanamaz bile. Kiralar uygun. Ha ama burda da apartman hayatına mahkumuz. Yeterince zengin veya çok fakir değilsen yine müstakil ev şansın yok. Diğer bir sorun da yorumlarda da belirtildiği üzere kültürel olarak beslenememek… Hani tanışıp da sana bir şeyler katan insan sayısı çok az. Dedikodu, başkasının hayatını takip etme gibi aktiviteler ise istanbuldakinden kat kat fazla. Niye, çünkü boş vakit var 😅 kendini geliştirmek yerine başka hayatlara odaklanınca sonuç bu. İnsani ilişkiler anlamında gördüğüm en büyük problem bu diyebilirim. Bi süre sonra güvensizlik ve sosyal izolasyon ile neticeleniyor. İstanbulda kimse kimsenin hayatının takipçisi değildi, vakti de enerjisi de yoktu buna.
Sehri tarif etmek yerine isim soyleseydiniz hocam
@@mustafa_yilmaz38 Ben direkt Konya diye tahmin ettim :D
Konya mı orası Şule Hanım 😅
@@pinaraliskin3059 yaklaştınız😅
Değil ama yaklaştınız😅 koca bir şehri itham etmek istemem. Coğrafya kaderdir belki de… kimileri için tabi. Aşkın insanlar da mevcut.
"hayatımın sonuna kadar bu işi yapmak istiyorum" eski plazalı yeni köylü romantizmi olsa gerek..
Ben üniversiteden sonra direk Almanya ya geldim, master okudum. En iyi kararı vermisim. Simdi sehre yakin ama doganin yanibasinda oturuyorum. Herseye sahibim. En önemlisi de çevremde özentilik ve kendini bisey sanan Türk beyaz yakalilar yok.
İşte bu ,aslinda biz birbirimizi bunaltiyoruz. Hangi marka arabana, hangi site, nerde yemek yedin vb .idik yarışları ile.
Berlin den selam
En iyi yorumlardan birisi. Türk beyaz yakalıları Amerika’nın Californialı ezikleriyle yarışır 🤢
Bizi yoran bu özentilik işte. Kendi milletini küçük görmek için başkalaşan elit özentileri. Ama bu köylü oldukları gerçeğini değiştirmiyor😄
Ve sen kendi toksikligini goremiyorsun...
@@arsenlupen4651neymis benim toksikliğim? Türkiye deki beyaz yakalilarin egosuna katlanamıyor olmam mı?
memur olunca hayatım sakinleşti işten kalan zamanda istanbulun tadını çıkarabiliyorum
Darısı başıma ya seneye inşallah ben de bunu yazarım❤
@@aslhancalsan2457 inşallah
Çok güzel bir çalışma olmuş. İyi ailelerin iyi çocukları iyi yerlere gelme ümidiyle ömürlerini tükettiler… Doktorlar olarak bizlerin de süreçlerini ekrana taşırsanız çok memnun oluruz 🙏
Umuta üzüldüm, mutlu son bekledik. Ben de dinlerken Goji berry araştırmasi yapıyordum ki mutsuz son. Sağlık olsun.
Çok çok iyi prodüksiyon ve kurgu yapılmış emeğinize sağlık
şimdiye kadar izlediğim insanların tercihlerini çok güzel yansıtan net bir belgesel olmuş yapımda emeği geçenlerin eline sağlık bravo
Bir beyaz yakalı olarak izlerken bir sürü hayal kurdum, 300 m2 bir hobi bahçesi aldım geçen sene eker biçer takılırım hafta sonları diye :D Sonra "Ulan solucan gübresi işine mi girsem?" diye düşündüm biraz ufkumu açtınız biraz heyecanlandırdınız ve güzel lezzetli bir belgesel olmuş emeğinize sağlık benim de titrim şu olsun "Beyaz Yakalı Kurgucu"
Sinan ergin ve cihat çiçekbizlemenizi tavsiye ederim
Döviz ile maasim olup üst seviyede yasam standardim oldugu halde o eve bu kira verilmez deyip büyük sehirin kargasasindan kactim. Bu sistemi desteklememeliyiz.
ne yaptiniz peki buyuksehirden kacip koyemi yerlestiniz yoksa daha kucuk bir sehiremi goctunuz
2018 yılının ekim ayında üniversite okumak icin geldim istanbula daha sonrasında okulum 2023 eylülünde bitti ve staj yaptıgım firmada tam zamanlı çalışmaya başladım. İlk maaşım 13.000₺ idi ev sahibi kirayı 4500₺den 7500₺ye cıkaracagını söyledi daha sonrasında ödeyip devam etmeye çalışsamda bi baktımki ne bana zaman kalıyor ne üstüme başıma birşeyler alabiliyorum nede kenara para koyabiliyorum. Her ay 3000₺-4000₺ içeri giriyorum arkadaşlarımla oturup kahve içmek için vs bile bir para gerekli parayı halletsek bile zaman gerekli. Hiç uzatmadan 5. ayın sonunda kendi memleketime geldim ve online iş buldum çok rahatım 15 dakikada meydana gidip 25 dakka araba ile mis gibi ormanların içerisinde mangal yakabiliyorum. İstanbulda yerli değilseniz yaşamak gerçekten mantıksız ve zararlı.
"kutu içinde kutu"... çok güzel ifadeymiş =)
çok keyifli bir videoydu emekleriniz için teşekkürler sevgiler :)
Beyaz yakalıların bunlar daha iyi günleri. Millet çoğunu diploma alsın yeter ki, ne olduğu önemli değil diye diye vasıfsız insanlar yığını ortaya çıktı. Artık ustalık para ediyor (tabi usta bulunursa) torna ve kaynak ustaları, inşaat ustaları uzman doktor ile hemen hemen aynı kazanıyor..
Genel temaya katılıyorum, bireysel olarak, eşim, arkadaşlarım, yaşıtım olan ve burada kalmış, oraya buraya gidememiş herkesle birlikte aynı duyguları aynı sıkışmışlıkları yaşıyorum, itirazım yok.
Tepki çekme ihtimali var biliyorum ama; 97 üniversite girişimden 2013 sonuna kadar (Gezi sürecinin sonundaki yenilmişliğe) geçen 15-16 yıllık süre bu kadar bunaltıcı ve çıldırtıcı değildi diye düşünüyorum. Güzel günlerdi.
Bir de hala her şeye rağmen İstanbul'un inanılmaz bir şehir olduğunu, 40 yıl doya doya gezsek bile bitiremeyeceğimiz bir derinliğe sahip olduğunu düşünüyorum.
Evet linç yemeye müsait bir ilk yorum biliyorum ama kıyamadım herhalde o yıllardaki güzel günlere ve bu inanılmaz şehire. Öpüyorum sizleri ve sevgilerimi yolluyorum :)
amma korkmuşsun linç yemekten diyerek linçleyeyim seni :)))
Hocam şehre ihanet edenler itiraf etti zaten. Siz neden linç yiyesiniz ki? Vefa güzel bir duygu. Nankörlük sevginin mezarıdır.
Maksat fikir beyan etmek değil, ben linç yedim demek bile kazanım olmuş. Üzücü
Birkaç gün önce başarı hikayeleri anlatan bir kanalda herkesçe bilinen bir patronun hikayesini dinledim. "Benim için önemli olan para değil, mesai bitince kaç tane servis dolduruyoruz ben ona bakıyorum" diyerek plazasının tepesinden aşağı bakıyordu. Beyaz yakanın işte bu patronajı kırması gerekiyor. Bizler eşitler arasında bilmem neler değiliz. Bizler eşitiz! Patron da buna dahil! Beyaz yakanın önce öcü gibi korktuğu, karşısında dizlerinin titrediği patronunun karşısına dikilmesi lazım. Aslında bu, saygının ne yazık ki doğuştan kazanıldığı toplumumuzda kültürel bir problem. Fakat gelecek kuşakların bu cüreti göstererek bunu kıracağına inanıyorum. Masa başı çalışan iyi eğitimli beyaz yakanın bireysel veya küçük gruplar halinde şirketleştiği, hizmetini fatura karşılığı satar olduğu ve bu şekilde hem fiziki hem de ticari özgürlüğüne kavuşabildiği bir düzen hayal ediyorum. O devasa ofisler de artık küçülsün, varsın yok olsun.
Çözüm bu...
Bence de iş buraya gitmeli, gidecektir de. Ancak beyaz yakalar maalesef tasarrufa yönelmiyor. Hepsi borclu, nasil sirket kursun? Hayal dahi edemiyorlar. Beyaz yaka diye pohpohluyorlar ama maalesef kölelik sistemi var.
Pandemide üniversite son sınıfta öğrenciydim. Şehirde çok bunaldım. Bütün kitaplarımı ve bilgisayarı alıp dedem ve babaannemin yanına köye gittim. Bitirme tezimi yazdım ve o süreçte depresyondan kurtuldum. Şimdi is dolayısıyla yine şehirdeyim ve bazen o kadar bunalıyorum ki işi bırakıp yeniden köye gitmek istiyorum.
Planlama sektöründen kurtulan meslektaşımın kurtulmuş olmasına çok sevindim. Mesleğin bulunduğu konum ve yapılanlara katlanmak gerçekten zor. ❤
onlar plazadan çıkmış da plaza onların içinden çıkmamış :) hele her cümlede köylüleri aşağılayan ikili süperler .d
Genetik olarak kodlanmış gibi düşünün. Atalar boşuna dememiş taşıma su ile değirmen dönmez diye. Arkadaşların tek olumlu yaptığı iş şehri terk etmek. İçerik ne iş yaptıkları nasıl geçindikleri yaşadıkları çokta önemli değil. Bence anlatılan şeyleri çoğu herkes biliyor defalarca benzer belgeseller yapıldı. Bu kadar zorlamaya gerek var mı insanları bilmiyorum. Eğitim sistemi değişmediği sürece biz tek tip insan yetiştirmeye devam edeceğiz.
Çiftleri sevmiyorum tek gidenleri seviyorum
Katılıyorum 😂
Mesleki deformasyon 😅
Köylüler gerçekten vahşi barbar görgüsüz çoğu zaman hayvanla anlaşmak daha kolay olabiliyor köylüyüm 😅
çok güzel ve çok da bilgilendirici olmuş. emeğinize sağlık
Bu kadar kendimi bulduğum bir belgesel izlememiştim.Büyükşehirde doğmuş ,büyümüş ve iyi bir kurumda yöneticilik yaparken daha küçük bir yere taşındım.Kafam rahat,mutluyum.Yoğun kent hayatı artık sıkmaya başlamıştı.20-30 yaşlarda yapmaktan keyif aldığımız şeylerde keyif vermeme başladı.Metropoller artık gereksiz insan kalabalıklığı ,survivor gibi sürekli mücadele gerektiren bir hayatın yaşandığı yerler oldu.Bu insanı yoruyor,hiç gerek yok.
30 Yaşında İstanbuldan kaçıp sakarya'da babamın köy evine gittik. 2 çocuğumla beraber. 1 yıldır doğa içinde evimde hayatı sevmeye başladık. gelirim düştü ama mutluluğum arttı. hiç pişman değilim.
Ulus, Besiktas dogumlu & buyumluyum, 4 sene LA'de kaldim ve pandemiden 1 sene sonra San Diego'da bir avokado ciftligine gelin geldim. O kadar huzurluyum ki.. Yemyesil doganin icinde, kus sesleriyle, haynlarla yasayabiliyor ve 20 dakika uzakliktaki merkeze gittigimde herseye kavusabiliyorum. Bu ikisine sahip olabilmek buyuk luks. Dolayisiyla, sehir hayatinda yetismis birinin Turkiye’de kirsala tasinabilmesi ciddi cesaret ya da dibe vurma hissiyatiyla ziplama demektir. Tebrik ederim. Yolunuz acik olsun gencler❤
Vay be Ulus gibi yaşanacak bir semt 'den bile daha iyi yaşanacak bir yerler varmış. Şansınız işte kısmet
@@havataskingul2019 Hadi Dua ediyorum şimdi inşallah gidersin. Avokado 🥑 çiftliği olmasa da inşallah mandıra çiftliğin de mutlu olursun inşallah
Çok güzel bir belgesel, emeğinize sağlık.
Bende Anvers te, Brüksel'de ve Amsterdam da en güzel plazalarda çalıştım. Oralarda da biz Türk olmanın zorluklarını yaşadık. Benimde ev le iş arası 60-70 km vardı. Hem çalıştım, derslerimi trende yaptım, akşam okula gittim. Bi hafta sonum vardı birde küçük kızım. Şimdi ise 52 yaşındayım Sakarya nın bir balikcı kasabasına yerleştim, emekliyim. Şimdiki aklım olsaydı kendimi bu kadar yormayıp, bir meslek öğrenirdim.
TEBRİK EDERİM BAŞARILI BİR ÇALIŞMA!
17 yaşında üniversiteye gittim ilk istanbul’a. Hiçbir zaman sevemedim. Kaç ülkede yaşadım, hep küçük kentler seçtim yaşamak için. Beyaz yakalı olma imkanım olsa da istemedim. Silinecekmişim gibi hissettim. Doğayı hissedebileceğim ve artık yolda karşılaşa karşılaşa selamlaştığım insanlarla çevrili, huzurlu küçük şehirler sevdim ve hayatımı hep böyle şekillendirdim. Şimdi de her sabah büyüdüğünü izlediğim bitkilerimle güne başlamak bana yetiyor.
Videonun başındaki skype sesine sevgilim mutfaktan panik atak geçirerek geldi biri beni mi arıyo diye…. Evden çalışan skype şehirlisi :’)
Gözleriniz ışıl ışıl daha mutlu olduğunuz belli oluyor.. türkmendağlarından selamlar 💓
Konunun birçok açıdan ele alındığı güzel bir belgesel olmuş. Yorumları da baya bir okudum, güzel katkılar var. Genel olarak mesele aslında insanın yaşamını anlamlı kılma arayışı, var olma çabası. İnsanın ruhuna dokunan şehirler inşaa edemedik, dolayısıyla manevi tatminsizlik oluştu. İnsanın kendini keşfetme yolculuğu son nefese kadar devam eden bir şey. Düşünceler, beklentiler değişmeye devam edecek. Vazgeçmeye cesaret edebilmek harika bir şey bence. Aradığım bu değilmiş de diyebilirsin sonunda ama o konuda soru işaretini kafandan atmış olacaksın günün sonunda. Olumsuz sonuçlanan şeylere başarısızlık değil de, tecrübe olarak bakarsak kabullenmek ve yola devam etmek kolaylaşır diye düşünüyorum.
Tek itirazım köylünün gözünden bakmayı pek başaramamışlar. Hani şehri neden tercih ettiklerini. Kendi yaşadıkları şehir deneyimini onlar da biliyor kabul etmişler. Köyde yetiştiğim için iki tarafın duygularını da anlayabiliyorum.
daha 18 yaşındayım uni öğrencisiyim plaza kafası bana çok cazip geliyor umarım bu insanlar gibi bi ruhsal çöküşe geçmem kırsal hayattan nefret ediyorum yaz tatillerinde bile istanbulu özlüyorum bu belgesel belki öğrencilik hayatı böyledir diye sorgulattı
limon sat daha iyi, oradaki bizans oyunlarıyla vs uğraşacağına...
Hiç özenip gençligini harcama
4 sene sonunda ekinleri giden çocuğa çok üzüldüm… İnşallah yine istediği zaman o hayata dönebilir, yolu açık olsun🙏
Harikulade bir yapım olmuş, ellerinize sağlık.
Çok normal antidepresan kullanımının artması… 😢 kısıtlanıyoruz özgürlüğün azalıyor
Çok güzel çalışma olmuş. 👏👏👏
Çok güzel bir belgesel olmuş. Elinize sağlık..
en baştaki teams arama sesi aklımı aldı videoyu durdurup teamse döndüm
*Emeğinize sağlık çoook güzel bir çalışma ...*
.
"kent içindeki refah adacıkları"
Oncelikle dokumentere konu olan istirakciler cok guzel ifade ettiler yasam sureclerini, analiz yapan kisiler de objektif degerlendirdiler.
Ben bu dokumenteri cok ilginc ve egitici buldum. Maalesef 1990 larin ortalarinda ve 2000 yillarda baslayan plaza ekonomik ve sosyal kulturu American vari bir hayat vaadi ile cok cekici ve arzulanan bir kariyer istegi oldu. Ama katilimcilarin anlattigi gibi bir tukenmislik sendromu (burn out) yasayip cozumu kacista bulanlar yine bir mucadele ile hayatlarini devam ettirmek zorundalar, son bolumde ki Avonos'lu genc adam sektore geri dondugunu, tekstil isine girenlerin yine sehir hayatina karisacaklari dusuncesi, Izmir"li gencin home office den calistigi icin o da kendi sektorune bagli bir yerde. Nerede olursan olsun , ben Avustralaya'dayim emeklilik yasi kadinlar icin 67 erkekler 70 calismazsan para yok. sartlar ve standarlar biraz farkli olabilir o kadar, bir zaman sonra yasadigin ulke orasi oldugu icin o farki da gormuyorsun.
Müthiş bir belgesel film! Tesadüf denk geldiği icin kendimi şanslı hissediyorum. Bence eğitim sistemimiz her bireyin kendisini farketmesi için imkan tanısa ve her birey mesleğini buna göre seçse ve aile de buna destek olsa bambaşka bir kariyer yolculuğu oluştururdum. Ben de mesleğimi hiç bilmeden sectim çünkü mutlu birey olmak ile hiç ilgilenmedim “ÖNEMLİ BİRİ” olmaya gayret gösterdim. Daha sonra o önemli biri, toplum algısıyla yarattığım önem algisini neye göre verdiğini sorgulamaya basladi. Ama sistem öyle bir kurgulanmis ki, kendin icin önemli olduğuna inandigin şeyi yapip yasayabilmek icin toplumun yarattigi o “önemli biri” kimliğini önce edinip sonra yasayip ondan sonra ancak bundan siyrilmayi düşünebiliyoruz. Söyleyecek çok şey var. Insallah hepimiz hayallerimizi önce bulup sonra onlari yasama imkani buluruz.
tebrikler hazar
Şehir hayatının geldiği nokta insan doğasına maalesef uygun değil. İnsanların bu kaçışı çok anlaşılabilir görünse de birçoğu gittiği yere şehir kafasını da götürmüş gibi görünüyor. Kime, ne satabilirim? Başka neyi pazarlayabilirim? Elbette geçim kaynağı sağlamak zorundalar ama gerçekten kaçmak istedikleri şeylerden kaçabilmişler mi? Ya da kaçabilmek mümkün mü bilemedim.
Çok doğru noktalara değinilmiş, harika olmuş
Yıl olmuş 2024.. Belgesel gitmeyin pişman olursunuz algısı veriyor birazda.. Şuana baktığınızda bu şehirdeki pahalılık ev kiralarını ödeyemeyecek seviyelere gelişimiz.. Köye kaçamayan şimdi istesede gidemiyor.. Artık pahalılık heryerde..
2020yilinda mecburi hizmet icin İstanbul'dan ayrildim bitince hemen donerim diyerek. Fakat o da ne ben istanbulda yasamiyormusum sadece hayatta kaliyormusum. Simdi bir karadenizde kucuk bir şehirde kendimi buldum, tekrar donmek zorunda kalmamak icin uğraşıyorum
Uzun zamandır İstanbul'dan ayrılmayı düşünüyorum. Sorun belediyede değil, ama şehir fazla kalabalık. Kaç tane otobüs hattı, vapur ya da ulaşım aracı olursa olsun, artık bu şehir rahatlamaz. Sanırım Anadolu'ya göç etmek şart oldu.
Keyifle izlediğim bir video oldu emeği geçenlere teşekkürler. Çok şanslı olduğumu hissettim izlerken çünkü, bu bahsedilen son on yıldaki farkındalıktan çok önce ben, üniversite eğitimi ile yalancı bir elitizm pompalandığını ama sonunda insanın vardığı yerin aslında yine ve yeniden üçretli kölelikten başka hiç bir şey olmadığını bir şekilde çözmüştüm. Ardından hemen ne yapabilirim diye düşünmeye başlayıp kendimce bu sistemden mümkün oldukça az etkilenecek ve şirketlerden uzak durabileceğim bir mesleğe yönelmeye çalıştım. Ben çocukken ailem doktor veya avukat gibi net mesleklerden birine sahip olmam yönünde baskı yapmıştı. 25 yaşına gelince haklı olduklarını ben de anladım ama artık çok geçti. Şehirde rekabeti denedim bu arada aşık olduğumu sandım, evlendim. Bu da sistemin en büyük kandırmacalarındandır.
Neyse kısa keseyim, şu an küçük bir şehirde az ama güvenli bir kazancım var. Yaşlıların vaktiyle söylediği gibi şöyleyeyim: ''Mutlaka bir mesleğiniz olsun! '' Çok klişe dimi? Ama doğru. Bakın çok para kazandığınız bir işiniz olsun demiyorum. O başka meslek başka. Ama canınıza tak ettiğinde, bir aydınlanma nasip olduğunda çantanızı toplayıp bir ege kasabasına veya küçük şehrine gidip karnınızı her şekilde doyurmanıza yarayacak bir meslek sahibi olun. Kötü bir üniversiteden mezun bir avukat oddü birinciliğinden iyidir eğer bağımsız şekilde çalışma şansı size vermiyorsa.
Sistem sizi bazen markalı kıyafetlerle, bazen havalı otomobillerle, bazen (dışı) güzel kızlarla, bazen koltuk takımıyla kandırır. Sonra kendinizi 30 yıllık kredilerin altına girmiş bulursunuz. Sonrası zaten kemoterapi falandır. Oysa yaşamak için ücrete muhtaçsan sen işçisindir. Bu kadar basittir bu. Havalı kahveler içiyorsun diye bu değişmez. Benim aldığı maaşı iş kıyafetlerine, yola ve öğlen yemeklerine harcayan çok tanıdıklarım olmuştur. Sıradan bir mavi yakalı inanın bin kat daha zekidir. Böyle bir salaklık yapmaz. Siz farklısınız diye size muazzam bir tüketim dayatılıyor. Kanmayın buna.
Bu arada eğitim de aynı şeydir. Çocuğunun okullarına toplamda 2 daire parası harcamış çok işçi (memur da ücret mahkumu olduğu için aslında işçidir) aile biliyorum. Halbuki o çocuk artık bugünkü ekonomide asla iki daire değil bir daire bile alamayacak. Devasa bir eğitim sektörü var ki inanılmaz paralar dönüyor. Bunların hepsi tuzak.
Yani kardeşlerim, mesele organik domates meselesi değil. Reçel değil mesele. Herkesin babadan kalma tarlaları olmayabilir ve tarla işleri göründüğü gibi değil, cidden çok zor. Ama küçük şeylerle mutlu olma, hangi sosyal sınıfta olduğunun bilincinde olma ve dolayısıyla bizde kavolak denilen insan tipinde olmamak çok önemli. Havası temiz, temel gıdalara ulaşımın görece kolay olduğu bir kırsalda yaşamak bu açıdan önemli. Basit giyinmek, basit yaşamak, kıyafetlerini bile mümkün olduğunca tamir ederek kullanmaya devam etmek ve çok çalışmaya mecbur kalmamak. Daha doğrusu kendini çok fazla çalışmaya mecbur ve maruz bırakmamak. İşte asıl mesele bu.
Kesinlikle katiliyorum. Zenginlik ne kadar para kazandigin degil ne kadar az seye ihtiyaç duydugunla alakali.
Beni bu listeye eklemeniz lazım devamı gelmesi gerekiyor güzel başlangıç!
İstanbul’u sanki ülkenin tek şehriymiş görmeyi bırakıp Anadolu’da farklı yerlerde cazibe merkezleri oluşturulmadığı sürece ülkenin %90’ı antidepresan kullanmaya devam eder. Köy hayatı öyle kolay değildir. Sosyal hayat olmalı, eğitim, sağlık gibi temel ihtiyaçlara ulaşım kolay olmalı. Şehirleşme köylere de yayılmalı. Aksi takdirde bu devran böyle devam eder.
50:50 Elimde olsa İzmir’e giriş çıkışı vize ile yapardım. Büyük köy olarak kalmasını sağlardım!
Evden çalışma ile mesai saatleri ortadan kalktı. Adam gece yarısı aramayı kendinde hak görüyor. Neden , evden çalıştığım için.
Büyük bir keyifle ve umutla izledim, geri dönmek başarısızlık olduğunu düşünmüyorum, keşke demektense deneyimlemek ve mücadele ettim
diyebilmek de güzel 🙂
20:30 nasıl bir içtenlik, nasıl bir güzelliktir o sahnee❤️❤️❤️
Değerli, mana bulduğum bir uğurda çabalıyorum'u görmeden insan tatmin olamıyor, bu da kendisini değersizliğe götürüyor. Aslında idrakimiz, özümüzün değerli olduğunun farkında ve bu değeri dönüştürebileceği, aktarabileceği değerli, manalı bir bağlamı/ortamı arıyor. Kendini gerçekleştirmek, belli bir zümrenin değil, tüm insanların temel bir ihtiyacıdır.