FAJI JETIM - PERFEKSIONISTËT DHE NARCISTËT

Flet: Don Shtjefen Dodes
Duke e ditur që shumë njerëz vuajnë nga faji, prindër, mësues, punëtorë..., ndihen viktimë, qoftë se kanë bërë ndonjë faj, ose se të tjerët ua ngarkojnë ndonjë faj, dëshiroj që minutat në vazhdim të jenë një ndihmesë modeste që të mund ta jetojmë një jetë më të shëndetshme si nga ana psikologjike por edhe shpirtërore. Që në fillim duhet thënë se kur dikush e përjeton vetën vetëm viktimë dhe kurrë si një shkelës, ka bërë diçka gabim. Te ky nuk ka ndryshim. T`i fajësosh të tjerët dhe të të vijë keq për vetveten, këtë e bëjnë njeriun jo të lirë dhe të sëmurë.
Disa nga pyetjet që do të mundohemi t`u përgjigjemi gjatë minutave në vazhdim janë: çka do të thotë ta përjetosh ndjenjën e fajit, çka ndodh me njerëzit që e akuzojnë vazhdimisht njëri-tjetrin, çka fshehët pas mospranimit të fajit, a janë ndjenjat e fajit diçka e mirë apo e keqe dhe si të merremi siç duhet me fajin tonë personal?
Si të merremi siç duhet me fajin tonë vetjak?
Një qasje me fat përfshin, së pari, gatishmërinë e vetë-njohjes, njohjes së vetvetes. Unë e di, unë jam njeri dhe bëj gabime - në qoftë se nuk e shoh ndonjë gabim në mua, atëherë këtu diçka nuk është në rregull. Atëherë është koha për një shqyrtim të ndërgjegjes.
Së dyti, njeriu duhet të jetë në gjendje të durojë që në diçka unë thjesht nuk jam i/e mirë, veproj jo saktë, gaboj, kam të meta - gjë që do të mund të quhej tolerimi i papërsosurisë. Kjo është e dobishme, ndikon si ilaç për perfekcionizmin. Kështu jam në gjendje më lehtë t`ia pranoj kolegut tim, të afërmit tim se ai mund të bëjë diçka më mirë se unë, atëherë nuk ka më asgjë kërcënuese.
Së treti dhe më në fund, njeriu duhet të jetë në gjendje të pranojë fajin, duhet qenë në gjendje për të kërkuar falje, të kërkojë falje te ai, te i cili është bërë borxhli, fajtor.
Si katolik, njeriu ka një shans për të shkuar në rrëfim ...
Po, nga perspektiva psikodinamike, rrëfimi është një mundësi e mrekullueshme për rritje në jetën tënde.
Të biesh në gjunjë, t`i nënshtrohesh realitetit transcendent, t`i shohësh të metat e tua dhe t`i pranosh ato - kjo ka një ndikim të shëndetshëm në psikikë.
Kisha thotë se çdo katolik duhet të shkojë të paktën një herë në vit në rrëfim - dhe kjo është diçka shumë çliruese, sepse atëherë ai në këtë mënyrë gjithashtu thotë: Çdo njeri normal të paktën një herë në vit gabon. Askush nuk është i pagabueshëm. Për të pranuar këtë e ka të vështirë perfekcionisti.
Pra, nga pikëpamja e psikoterapisë, rrëfimi është një krijim/institucion sensacional, edhe nëse nuk e shikon në lidhje me Zotin.