Ο χρόνος..οι εμπειρίες της ζωής .τα παθήματα μας ωριμάζουν..Όλα συντελούν ώστε να γινόμαστε πιο ήρεμοι..θέτοντας όρια στους γύρω μας ώστε να διαφυλαττουμε την πολύτιμη ψυχική μας γαλήνη .Μαθαίνουμε σύν τώ χρόνο να αποστασιοποιουμαστε από ανθρώπους που δεν μας κάνουν καλό ..τοξικούς..χειριστικους ..αυθαδεις.... .Μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε τι αξίζει την προσοχή μας τι είναι σημαντικό για μας και τι όχι.........Ευχαριστούμε ❤για κάθε πολύτιμη συμβουλή προτροπή ώστε να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι...!!♥️
Ο άλλος, κύριε Καυκιέ, δεν προσπαθεί επίτηδες να μας βλάψει, όπως λέτε, αλλά απλώς καλύπτει τις δικές του συναισθηματικές ανάγκες, χωρίς να ενδιαφέρεται για τις δικές μας. Εσείς λέτε λοιπόν οτι ο άλλος δεν είναι υπεύθυνος για τα συναισθήματά μας, εμείς τα δημιουργούμε. Πράγματι, αυτή είναι η άποψη της σύγχρονης Ψυχολογίας. Για να τη δούμε σε ένα παραδείγμα. Ένας αλκοολικός πατέρας κακοποιεί κάθε μέρα τα παιδιά του. Θα έπρεπε να πούμε στα παιδάκια:" Ε, δεν χρειάζεται να νιώθεις φόβο, θυμό, θλίψη. Εσύ ελέγχεις τα συναισθήματά σου. Ωρίμασε, μη δίνεις σημασία για να μη σε πειράζει τίποτα"; Λοιπόν πού είναι το όριο που πρέπει να αποφασίσουμε αν είμαστε εμείς υπερευαίσθητοι και ανώριμοι ή πράγματι είμαστε θύματα και πρέπει να αλλάξουν οι συνθήκες; Στο παράδειγμα αυτό, είναι εμφανές, αλλά σε άλλα καθημερινά παραδείγματα πρέπει να το εξετάσουμε κατά περίπτωση.
Αυτό πάλι να μην δίνουμε ευθύνη στους τοπξικούς και κακοποιητες .Επειδή έχουμε κάποιοι την ευαισθησία , δεν θα αισθανόμαστε και ένοχοι. Τι λέτε; να πάρω την απόφαση να κάνω πέρα αδελφές και πατέρα για να ησυχάσω
Συμφωνώ στην ουσία αυτών που λέτε και θα ξανακούσω τις συμβουλές σας γιατί τις βρίσκω πολύ σωστές και βοηθητικές. Έχω όμως κάποιες ενστάσεις/απορίες. Έχω την αίσθηση ότι υπάρχει μια υπεργενίκευση. Δεν είναι δυνατόν να μην επενδύσουμε συναισθηματικά σε κανέναν απολύτως άνθρωπο με σκοπό να να μην πληγωνόμαστε. Ούτε είναι δυνατόν να μην περιμένουμε θετική αλληλεπίδραση με τους άλλους. Είμαστε κοινωνικά όντα και παρόλο που η δύναμή μας πρέπει να πηγάζει από μέσα και όχι από έξω, μας ενδιαφέρει το πως σχετιζόμαστε με τους άλλους. Το πόσο μας ενδιαφέρει είναι το όριο αυτοπροστασίας που βάζουμε κατά περίπτωση. Όσο περισσότερο μας ενδιαφέρει, τόσο πιο ευάλωτοι γινόμαστε. Και η διάκριση είναι επίσης σημαντική. Δηλαδή δεν μας ενδιαφέρει το ίδιο η σχέση μας με το παιδί μας και η σχέση μας με το φούρναρη της γειτονιάς μας. Επίσης το να θεωρούμε τους άλλους μετριότητες επειδή δεν κατανοούν τον εαυτό τους και δεν μπορούν να τον βελτιώσουν μπορεί να μας οδηγήσει σε μια "αφ υψηλού" αντιμετώπιση των άλλων ανθρώπων, αν δεν έχουμε βάσεις αυτογνωσίας, αυτοκατανόησης και κατανόησης της ανθρώπινης φύσης. Αν μπορούσατε αυτά να τα διευκρινίσετε γιατί εγώ έτσι τα κατανόησα. Ευχαριστώ.
Ο χρόνος..οι εμπειρίες της ζωής .τα παθήματα μας ωριμάζουν..Όλα συντελούν ώστε να γινόμαστε πιο ήρεμοι..θέτοντας όρια στους γύρω μας ώστε να διαφυλαττουμε την πολύτιμη ψυχική μας γαλήνη .Μαθαίνουμε σύν τώ χρόνο να αποστασιοποιουμαστε από ανθρώπους που δεν μας κάνουν καλό ..τοξικούς..χειριστικους ..αυθαδεις.... .Μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε τι αξίζει την προσοχή μας τι είναι σημαντικό για μας και τι όχι.........Ευχαριστούμε ❤για κάθε πολύτιμη συμβουλή προτροπή ώστε να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι...!!♥️
Μαζί σας χτίζουμε χαρακτήρες!
Ο άγγελος που κατέβηκε στη γη να μας δείξει τον δρόμο! Χαρισματικός!
Πόσο εύστοχα το αναλύσατε!
Ευχαριστούμε!
Σας ευχαριστούμε πολυ...
Ο άλλος, κύριε Καυκιέ, δεν προσπαθεί επίτηδες να μας βλάψει, όπως λέτε, αλλά απλώς καλύπτει τις δικές του συναισθηματικές ανάγκες, χωρίς να ενδιαφέρεται για τις δικές μας. Εσείς λέτε λοιπόν οτι ο άλλος δεν είναι υπεύθυνος για τα συναισθήματά μας, εμείς τα δημιουργούμε. Πράγματι, αυτή είναι η άποψη της σύγχρονης Ψυχολογίας. Για να τη δούμε σε ένα παραδείγμα. Ένας αλκοολικός πατέρας κακοποιεί κάθε μέρα τα παιδιά του. Θα έπρεπε να πούμε στα παιδάκια:" Ε, δεν χρειάζεται να νιώθεις φόβο, θυμό, θλίψη. Εσύ ελέγχεις τα συναισθήματά σου. Ωρίμασε, μη δίνεις σημασία για να μη σε πειράζει τίποτα"; Λοιπόν πού είναι το όριο που πρέπει να αποφασίσουμε αν είμαστε εμείς υπερευαίσθητοι και ανώριμοι ή πράγματι είμαστε θύματα και πρέπει να αλλάξουν οι συνθήκες; Στο παράδειγμα αυτό, είναι εμφανές, αλλά σε άλλα καθημερινά παραδείγματα πρέπει να το εξετάσουμε κατά περίπτωση.
Πόσες αλήθειες σε αυτό το βιντεάκι!!! Πόσος αγώνας για να επιτευχθεί αυτή η ευλογημένη θωράκιση;
Αυτό πάλι να μην δίνουμε ευθύνη στους τοπξικούς και κακοποιητες .Επειδή έχουμε κάποιοι την ευαισθησία , δεν θα αισθανόμαστε και ένοχοι. Τι λέτε; να πάρω την απόφαση να κάνω πέρα αδελφές και πατέρα για να ησυχάσω
Είσαι υπεροχος
Συγχαρητήρια
Efharisto poli!
Συμφωνώ στην ουσία αυτών που λέτε και θα ξανακούσω τις συμβουλές σας γιατί τις βρίσκω πολύ σωστές και βοηθητικές. Έχω όμως κάποιες ενστάσεις/απορίες. Έχω την αίσθηση ότι υπάρχει μια υπεργενίκευση. Δεν είναι δυνατόν να μην επενδύσουμε συναισθηματικά σε κανέναν απολύτως άνθρωπο με σκοπό να να μην πληγωνόμαστε. Ούτε είναι δυνατόν να μην περιμένουμε θετική αλληλεπίδραση με τους άλλους. Είμαστε κοινωνικά όντα και παρόλο που η δύναμή μας πρέπει να πηγάζει από μέσα και όχι από έξω, μας ενδιαφέρει το πως σχετιζόμαστε με τους άλλους. Το πόσο μας ενδιαφέρει είναι το όριο αυτοπροστασίας που βάζουμε κατά περίπτωση. Όσο περισσότερο μας ενδιαφέρει, τόσο πιο ευάλωτοι γινόμαστε. Και η διάκριση είναι επίσης σημαντική. Δηλαδή δεν μας ενδιαφέρει το ίδιο η σχέση μας με το παιδί μας και η σχέση μας με το φούρναρη της γειτονιάς μας. Επίσης το να θεωρούμε τους άλλους μετριότητες επειδή δεν κατανοούν τον εαυτό τους και δεν μπορούν να τον βελτιώσουν μπορεί να μας οδηγήσει σε μια "αφ υψηλού" αντιμετώπιση των άλλων ανθρώπων, αν δεν έχουμε βάσεις αυτογνωσίας, αυτοκατανόησης και κατανόησης της ανθρώπινης φύσης. Αν μπορούσατε αυτά να τα διευκρινίσετε γιατί εγώ έτσι τα κατανόησα. Ευχαριστώ.
!!!!!!
ευχαριστούμε!
Ότι καλύτερό έχω ακούσει
🙂⭐️⭐️⭐️
Πολύ βοηθητικά όσα λέτε.Αλλα ακατόρθωτο για μένα τουλάχιστον να μην επηρεάζομαι να μην πέφτω από την άσχημη συμπεριφορά των πιο κοντινών μου