NIE CHCĘ DZIECI, BO SKUPIAM SIĘ NA SOBIE, RODZINIE I PRACY | Glow up PODCAST ✨ #24
HTML-код
- Опубликовано: 27 фев 2024
- ZASUBSKRYBUJ, ŻEBY BYĆ NA BIEŻĄCO Z NOWYMI ODCINKAMI ❤️
➖➖➖➖➖➖➖➖➖
🎧 SPOTIFY:
open.spotify.com/show/4xrgq2V...
❤️ INSTAGRAM:
/ helloyogiofficial
✌️ Tik Tok:
/ helloyogi
✉️ Współpraca:
kontakt@helloyogi.pl
#wicia #podcast #glowup
Nie wyobrażam sobie poświęcać swojego życia i rozwoju dla dziecka. Lubię swoją bezdzietnośc spontaniczność i spokój. Obserwuję sąsiadów którzy mają bliźniaki. Ciągle zmęczeni, uszło z nich życie. Sąsiad żalił się mojemu mężowi że sexu nie ma już wcale. Przykre . A kto mi poda szklankę na starość ? Serio
... A kto da mi gwarancję że na starość będę miała kontakt z dzieckiem? Czy będzie chciało się mną opiekować? Poświęcić dziecku całe życie l, najlepsze lata a na koniec zostanę sama.. nie dziękuję. Jestem gotowa wyjechać z Polski żeby usunąć ciążę gdybym w nią zaszła..buziaki❤❤❤❤
Jesteś bardzo mądrą kobietą. Duża część osób podchodzi do posiadania dzieci, jako do posiadania jakiejś rzeczy, a potem zwyczajnie w świecie nie mają czasu na ich wychowanie lub po prostu tego nie chcą. Efektem takiego zachowania rodziców jest cierpienie dzieci i liczne traumy,które muszą leczyć w wieku dorosłym często latami.
Ja w tym roku kończę 35 lat. Nigdy nie chciałam mieć dzieci i dalej nie chce. Nigdy tego nie czułam. Na myśl o ciąży mam gula w żołądku. Bliscy zarzucają mi egoizm , lenistwo a nawet arogancję. Paradoksalnie to brak egoizmu utwierdza mnie w tym przekonaniu. Z reszta nie potrzebuje się utwierdzać. Jeśli będę chciała zostać jeszcze mama to super, a jak nie to drugie super 🎉
Nakłanianie kogokolwiek do posiadania dziecka, terroryzowanie - to "mentalność gwałciciela"
przeczytaj prosze moj komentarz pod tym filmikiem. Zgadzam sie z Toba.
Zdecydowałam się na dziecko w wieku 28 lat. Jeszcze parę lat temu w ogóle nie chciałam ich mieć. Potem powoli zaczęło to we mnie „dojrzewać”. Uważam, że nie należy się spieszyć tylko poczekać na odpowiedni czas dla siebie. Ja zdążyłam zdobyć wykształcenie, zrobić awans, zapewnić sobie stabilną i bezpieczną sytuację w pracy, spełniłam się na polu prywatnym i zawodowym, wzięłam ślub i kupiłam z mężem mieszkanie 3-pokojowe. Teraz chcemy naszym szczęściem i miłością podzielić się z kimś jeszcze :) ❤
Byłam typem pracoholika, teraz priorytety mi się trochę zmieniły, zaczęłam to spostrzegać inaczej. Ale ważny jest balans, nie można utracić samego siebie!
Żyć można na różne sposoby i żaden nie jest lepszy bądź gorszy- ważne by działać w zgodzie ze sobą i wiedzieć, czego się chce. 😊
Ja jasno zakomunikowałam moje podejście - już dawno temu, po prostu mówiłam tak o, że dzieci to nie moja bajka (mimo że mam dopiero 25 lat). Moja rodzina wie, że ze mną nie ma co dyskutować na takie tematy (dlatego nawet nie dyskutują, NIKT nie poruszał tego tematu bezpośrednio), bo jestem stanowcza i króciutko kończę takie wszelakie dyskusję. Moi rodzice są młodzi, wiedzą, że zrobię tak jak chcę i tyle. Może mi się odmieni - kto to wie, może za 15 lat uznam, że teraz chcę, nie da się tego przewidzieć.
Podzielę się jeszcze jedną radą (może to komuś pomoże). Ja w rodzinie nie zmagam się ze wścibskimi pytaniami, bo zawsze jeżeli ktoś pytał, bardzo stanowczo wyrażałam swoje zdanie na dany temat i stawiałam granice. Jeżeli ktoś widzi, że nie dasz sobie wejść na głowę i ukrócisz szybko dana osobę - przestanie pytać. Nie mam na myśli czegoś chamskiego (może czasem coś kąśliwego :) ) - "nie życzę sobie takich wścibskich pytań i komentarzy", "ja Tobie pod kołdrę nie zaglądam, więc proszę byś ty pod moją nie zaglądała", "to bardzo brzydkie zachowanie, wchodzić z butami w czyjeś życie". Dbajcie o swoją przestrzeń
Wikusia mam podobne przemyślenia! Też mam 25 lat i kompletnie teraz nie czuję żeby mogła mieć dziecko. Psychicznie i materialnie nie czuję się gotowa na bycie w ciąży, poród i opiekę nad drugim człowiekiem. Mimo że pracuje w przedszkolu i uwielbiam dzieci to czuję spokój i ulgę jak wracam po pracy do mieszkania. Robię pyszną kawkę, biorę książkę, odpalam serial bądź robię coś dobrego dla siebie. I tak w tym momencie mojego życia jestem u siebie na pierwszym miejscu 😌 Kocham ten spokój, czas na rozwój i dla siebie ❤
Mam tak samo :)
W tym roku skończę 26 lat i razem z partnerem nie chcemy mieć dzieci. Mimo młodego wieku mam poważne problemy z kręgosłupem a także chorą tarczyce. Nie czuję się gotowa na dzieci i mam wrażenie, że nigdy nie będę. Przeraża mnie poród, brak pewności znieczulenia i gwarantowane nacięcie. Posiadanie dziecka to ogromna odpowiedzialność i myślę, że dużo osób nie zdaje sobie z tego sprawy. Boli mnie również myślenie naszych rodziców, którzy uważają, że dzieci trzeba mieć i tyle. Mama powiedziała mi ostatnio, że nasze pokolenie jest za wygodne i egoistyczne. Gdy poruszam ten temat z ojcem patrzy na mnie jakbym była głupia i słyszę, że on się na to nie zgadza i jeszcze mi się na pewno zmieni. Presja społeczeństwa jest straszna i boję co to będzie jak będziemy po ślubie.
Temat u mnie mocno na czasie. Mam 29 lat i czuję duża presje w tym temacie.. temat bardzo dużo do omawiania.
Mam to samo skończyłam 30 lat ostatnio... masakra !
Ta "presja społeczeństwa" to mentalność gwałciciela
Ja jestem w takim samym wieku i nigdy w życiu takiego pytania o dzieci nie słyszałam od nikogo z rodziny
@@adatrzop7175 jesteś szczęściarą chyba 😍😍
pomijając to jak trudny temat podjęłaś, chcąc wytłumaczyć i swój punkt widzenia i punkt widzenia całej rzeszy kobiet, jestem pod wrażeniem jak ten temat podjęłaś, jak mądrze mówisz, logicznie, bez manipulowania emocjami, szczerze i otwarcie na inne spojrzenie. brawo, brawo, wysłuchałam z przyjemnością
baaardzo mi miło, ściskam ♥️♥️♥️
Ja od zawsze chciałam mieć dzieci i mam póki co jedno i uważam że jest to najwspanialsze co mnie spotkało w życiu ALE rodzicielstwo to jest hardcore (pewnie zależy dużo od dziecka). Uważam że jeśli ogromna chęć posiadania dziecka nie byłaby we mnie tak mocno wpisana to nie wytrzymałabym tego psychicznie. Dziecko tak potrafi wymęczyć, przeczołgać że czasem na prawdę jest baaardzo ciężko. Oczywiście są cudowne chwile i kiedy po całym dniu patrzysz na takiego trzylatka jak sobie spokojnie słodko śpi to zalewa cię fala miłości i rozczulenia. Ale potem znowu budzi się rano i testuje twoje granice 😂 zawsze w życiu rób to co czujesz ❤
Tak bardzo mój temat! Od 14 roku życia mniej więcej mówiłam, że nie chcę mieć dzieci, oczywiście wszyscy wokół twierdzili, że zmienię zdanie na pewno. W tym roku kończę 26 lat i nadal nie czuję żadnej zmiany, uważam, że nie jestem wystarczająco gotowa żeby zająć się takim małym człowiekiem i go wychować, osobną kwestią jest paniczny strach przed ciążą i porodem. Sama wychowywałam się jako jedynaczka i oczekiwania mojej rodziny są takie, że "powinnam mieć więcej niż jedno dziecko bo ja byłam sama."
Nie lubię jak ktoś mówi, że "teraz to się w d*pach poprzewracało tym babom, rodzi się za mało dzieci" bo to jest dla mnie równoznaczne z taką bezmyślną "produkcją" dzieci, a patrząc na to jak często rodzice krzywdzą swoje potomstwo to uważam, że jeśli chcemy zdecydować się na powiększenie rodziny to oboje z partnerem powinniśmy przejść bardzo rygorystyczne testy.
Bardzo kocham mojego chłopaka i od początku naszej znajomości mówiłam mu o swoim zdaniu na ten temat, on to szanuje i pomimo odmiennej opinii zdaje sobie sprawę, że możemy nigdy nie mieć dzieci. Nie wiem, co przyniesie przyszłość, ale jeśli kiedykolwiek zmienię zdanie (pomijając wpadkę) to będzie to decyzja moja i mojego partnera, a na pewno nie presja społeczeństwa :)
Taka "presja spoleczenstwa" to mentalność gwałciciela. Wymuszanie na kimś żeby mieli dzieci
Masz 25 lat, to bardzo mało :) W takim wieku nie wyobrażałam sobie siebie jako mamy i dobrze !! W wieku 30 lat coś mi przeskoczyło :) Jestem przeszczęśliwą mamą 1,5 rocznej córeczki a w brzuchu rośnie kolejny maluch :) Jestem przekonana, że gdybym w wieku 25 lat pod wpływem presji zaszła w tą ciąże to nie odnalazłabym się w macierzyństwie tak jak teraz :) Dlatego, jeśli to poczujesz to super ! Jeśli nie - to też super !! :) Nie trzeba mieć dziecka żeby być szczęśliwym.
Ja bardzo długo nie chciałam mieć dzieci, nie miałam instynktu macierzyńskiego, nie przepadałam za dziećmi, nie rozczulałam się na widok bobasów, wrėcz bałam się ciąży 😂 Ale pewnego dnia razem z mężem poczuliśmy pustkę w domu i w sercu, nasze psie i kocie dzieci nie potrafiły tego wypełnić..w wieku 32 lat zdecydowaliśmy się na dziecko, niestety okazało się, że w ciążę nie jest wcale tak łatwo zajść..jedynym wyjściem dla nas okazało się in vitro i dopiero 4 podejscie się udało❤ ciążę nie znosiłam jakoś źle ale nie było też najgorzej, od kiedy nasza córeczka jest już z nami poczuliśmy taką miłość, której ja nigdy wcześniej nie poczułam, z mężem jeszcze bardziej zbliżyliśmy się do siebie❤❤❤ wiadomo są lepsze i gorsze dni ;) A co do Ciebie Ty jesteś jeszcze bardzo młoda, masz czas dla dzieci, jeżeli kiedyś poczujesz, że teraz jest ten odpowiedni czas to super jeżeli nie to też jest super, życzę wszystkieo dobrego!
ale super! wszystkiego dobrego dla was!!! 🫶🏻
Mam 24 lata w wieku 21 miałam pierwsze w wieku 23 drugie i w wieku 13-17 byłam pewna że dzieic mieć nie będę, ale wiele się zmieniło i się udało nam cudowna dwójkę urwisów, natomiast niemiłosiernie wkurza mnie kiedy ktoś komuś mówi co wypada a co nie, kurcze lepiej nie męczyć dziecka, bo wypada je mieć. To powinna być decyzja przemyślana i świadoma, a nie bo "wypada" potem dziecko "wypada" przez okno i jest dramat ..
Ciesze się, że coraz częściej mówi się o tym, że nie posiadanie dziecka tez jest ok i świat się nie kończy. Przez długi czas myślałam, że coś ze mną nie tak.
A co do sprawy, że z wiekiem możemy więcej doświadczenia przekazać dziecku... Powiem z innej strony, mam 24 lata moja mama 64 i jest to ogromna różnica pokoleń, dochodziło też do tego, że ja chciałam spędzać czas z mamą, ale nie ta siła, brak energii itp...
Olewać opinię innych; mam 46 lat, nigdy nie chciałam dzieci i nic z czasem się nie zmieniło. To nie znaczy, że dzieci nie lubiłam, przez prawie 20 lat uczyłam na różnych poziomach, od szkoły podstawowej po uczelnię wyższą, dzieci i młodzież uwielbiałam. Każdy sam musi podjąć decyzję w tym temacie i nic nikomu do tego. Z pewnością, argument cioć i babć "kto Ci poda szklankę na starość", nie jest żadnym argumentem przemawiającym za tym, by zajść w ciążę.
A co do zawierania małżeństwa i jego trwałości i scalenia go poprzez posiadania dzieci, wystarczy spojrzeć na statystyki rozwodów. Zero komentarza. Żyjmy, cieszmy się tym życiem, bo tak szybko mija. Pozdrawiam cieplutko 💛 Aga
Super, dzięki za ten odcinek❤
Mimo tego,że nie chcesz mieć dzieci to cieszę się, że tą wiedzę którą masz możesz przekazać trochę młodszym od Ciebie ludziom i fajnie , że możemy się od Ciebie uczyć czy dowiadywać nowych rzeczy poprzez właśnie filmy czy podcasty. Dajesz mega motywację do tego ,aby dbać o siebie, uczyć się o sobie różnych rzeczy, stawać się jak najlepsza wersja siebie, pod względem psychicznym i fizycznym oraz dajesz takiego kopa do działania😁 dziękujeeee Ci za to ❤
Jak ktoś pyta kiedy dzieci to mówię, że wolę być zajebistą ciotką niż chujową matką i temat ucicha 😅 mam 31 lat i partnera, który czuje podobnie. Nie chcemy mieć dzieci, ponieważ nie chcemy czuć się odpowiedzialni psychicznie i finansowo za małego człowieka. Ja dodatkowo: cały czas bym się bała, że nie jestem wystarczająco dobrym rodzicem oraz bałabym się, że mu się coś stanie (np że ciężko zachoruje lub że bedzie gnębione w szkole a ja nie będę mogła temu zaradzić i staną się okropne rzeczy). Nasłuchujemy czasami znajomych, którzy mówią "kocham moje dzieci", ale ciągle na narzekają na nie lub na swoją życiową sytuację (i np dogadują że my to mamy dobrze, bo nie mamy dzieci), więc przez to też się odechciewa.
Cieszę się, że wpadłam na ten podcast, ponieważ jestem w długoletnim związku i właśnie weszliśmy na tematy posiadania dzieci. Jesteśmy młodzi ale to nie zmienia faktu, że tak ważne priorytety, jak posiadanie lub nie posiadanie dzieci, powinniśmy mieć takie same. Uświadomiłam sobie, że na razie nie wyobrażam sobie siebie w roli matki. Przeraża mnie odpowiedzialność, ból, zmiany w życiu. Zastanawiałam się, czy jest coś ze mną nie tak skoro nie marzę o macierzyństwie jak 90% kobiet. Fajnie posłuchać kogoś starszego, dojrzalszego, bardziej doświadczonego życiowo, kto ma podobne poglądy. Dziękuję Ci bardzo i oczywiście zostaje na tym kanale ☺️
Trafiłam na Twój yt przypadkiem bo pojawił mi się w proponowanych! Alee girlsss, totalnie czuje oglądając to ze byśmy się tak dogadały! Mam do dzieci ten sam stosunek i mam 26 lat ale nikt tego nie rozumie . Fajnie że poruszyłaś tak ważny temat! Bardzo miło się Ciebie słucha! Cieszę że tu trafiłam i zostaje na dłużej! 💕
ściskam ♥️♥️♥️
W końcu poruszyłaś ten temat 👏 on przypadkiem nie jest teraz modny ?
#forumwikuśkanum Wiciu, bardzo chętnie posłuchałabym podcastu na temat tworzenia nowych znajomości/ przyjaźni w dorosłości. Sama zmagam się z tym problemem, czasami łapie mnie samotność, wszystkie moje znajomości czy przyjaźnie zostały w gimnazjum czy liceum, teraz jestem na 2 roku studiów i mam wrażenie, że ludzie na tym etapie życia mają już swoje grono przyjaciół i nie są otwarci na nowe znajomości, poza tym każdy ma swoje obowiązki, pracę i ciężko jest się dotrzeć. Mam najwspanialszego chłopaka na świecie, ale czasami brakuje mi jakiejś przyjaciółki do pogadania. Mam kilka koleżanek na roku, ale niestety nikogo bliższego, z kim mogłabym spędzić wspólnie czas poza zajęciami. Jestem bardzo ciekawa twojego doświadczenia w tym temacie. Pozdrawiam Cię🤍
Mam 28 lat i przeszłam już chyba przez każdą "fazę". Odkąd pamiętam chciałam mieć dzieci i tylko licytowałam się sama ze sobą czy trójkę, czwórkę a może nawet piątkę. Kiedy z ówczesnym narzeczonym po 5 latach w końcu zamieszkaliśmy razem, oczywistym było dla nas obojga, że "no, teraz dziecko". Okazało się że to nie jest wcale takie proste na jakie wygląda, zostawiliśmy kupę pieniędzy i czasu u lekarzy, a ciąży jak nie było tak nie ma. W międzyczasie zaczęłam pracować z dziećmi i poznałam różne - od fajnych i rezolutnych, po zaburzone, chore, czy po prostu irytujące; pomyślałam wtedy że nie, absolutnie nie chcę płacić komuś za to, że wyprodukuje mi dziecko na zasadzie loterii, nigdy nie wiesz co ci się trafi. Aktualnie trochę więcej rozkminian na ten temat i myślę sobie, że pewnie, fajnie by było kiedyś przeżyć to wszystko: ciążę poród, zobaczyć jak nasze dziecko będzie wyglądać, sprawdzić czy da się je wychować na fajnego człowieka; ale absolutnie bez żadnego parcia, żadnych lekarzy czy zmuszania się do bliskości z mężem - bo tak to niestety wtedy wyglądało. Co ma być to będzie i czekam co mi los przyniesie 😊 jak się macierzyństwo to jest tyle ultraciekawych ścieżek życiowych że na pewno coś dla siebie znajdę 😂
Co do osobowości dziecka jest prosty wykres diahagla. Są 8 kategorii:
Złe dziecko: zwykle jednostki psychopatyczne.. xD żartuje to nie zależy od psychopati, taki typ dziecko lubi być chamem, lubi kiedy komuś dzieje się krzywda, a dlaczego? Bo uważa że to zabawne, pobicie kolegi? Fajna sprawa, byciem nie miły dla wszystkich? Zajebiście powiedziałem tym pizdą. Lubi mieć tzw. złà atencje. Co do sposobów radzenia się to jest 5:
1. Mieć wyjebane (sposób wolnościowy) kiedy nie narzucasz presji to dziecko nie ma powodu żeby ciebie irytować, ignorowanie też jest ważne w wychowaniu.
2. Mówieniu dziecku że jest źle, że robi źle, że jego zachowania sprawią, że on będzie zły, a złych ludzi nikt nie lubi, i będzie sam (wtedy zaczynie się zmieniac, zwykłe te "niegrzeczne dzieci" robię to dla atencji, a jak dasz powód żeby bycie nie grzecznym sprawi że atencja będzie malała to wtedy zacznę myśleć że lepiej się zmienic)
3. Krzyczenie, po prostu krzycz na dziecko złe, jak widać że dziecko specjalnie robi to żeby ciebie irytować to po prostu krzycz, nie ważne czy dziecko czy dorosły u osób trzeba szacunek okażywać
4. Po prostu tłumacz mu dlaczego np. bicie innych jest złe, może zrozumie że jego zachowania są naprawdę złe,
5. Siedz z dzieckiem u psychologów jak naprawdę czuć że to dziecko ma np. tendencję do zabijania zwierząt, i tu nie chodzi o psychopatię. Tylko pewny typ osoby która lubi dawać dużo cierpienia i mało dostawać cierpienia. Nie zależnie czy ono były złe traktowanie czy nie
Dziecko takie zle do końca: tu są dzieci psychopatyczne, i naprawdę trudno rozpoznać je, i zasadniczo jedyne rada to jest sprawdzenie poziomu empatii u psychiatry. I spokojnie co do dzieci z psychopatią, psychopatię to jest pewna poziom upośledzeniem odczuwania uczuć ludzi, trochę jak autyzm (stopni jest od 1 do 29) u psychopatów to jest zwykle 2-8 poziom na skali autystycznych zachowań. Lecz wystarczy z psychologiem dużo sytuacji wytłumaczyć, że np. jak zdobywać przyjaciół itp. bo stereotypy co do psychopatię wynikają z dziecko zło 5 sposób radzenie się. A psychopaci to są po prostu trochę bardziej kumaci osoby z objawami lekkimi stopniem autyzmu, przynajmniej objawy takie jak lekki brak rozumiem zasad społecznych, problemy z empatię, problemy z okazywanie realistyczne uczyć, tylko bardzo mała część psychopatię staje się gwiazdami filmów dokumentalnych.
Dziecko wolności: ten typ dziecko po prostu nie znosi kiedy jest mu kaszana, a bardziej: NIENAWIDZI KIEDY KTOŚ GO KONTROLUJE. Sposobów na takich są 3:
1 Od początku życie pytasz dziecko czego chce, bo zwykle jest nie tak jak dziecko chcę to robi on bałagan, jego mały światopogląd tak uważa, lecz spokojnie. Takie zachowanie są do takiego 8 roku życie, bo jakby człowiek nie rozwijał się to by był cały czas tym 2 miesięcznym dzieckiem
2. Drugi sposób mówi że negacji i pokazywana i dawanie dziecku to co jest. Jak dziecko chcę batona to mu kupujesz, ale tego który smakuje po prostu nie zbyt dobrze, albo inne rzeczy. Ale nie rób tego zawsze tylko czasami. Dzięki temu nauczyć że jak dziecko robi bałagan to dostaje coś innego niż to co chciało.
3. Nie dajesz się dziecku prowokować i po prostu jak próbuję swoją wizję świata wymusić to ignorując dziecko, mówisz że nie dasz tego i najważniejsze nie ulegasz, w tym sposobie uleganie oznacza że dziecko nie widzi zmiany.
Dziecko strach - ten typ dziecko to dziecko bardzo Ostrożnie, inteligentne i bez problemowe. Chyba jedno z lepszych dzieci. Naturalna tendencję do strachu sprawie że jest ostrożne bardzo często. I dzięki temu można traktować go jak normalnego człowieka i tylko czasami zachęcić do tego żeby robiło rzeczy które trzeba, ale zachęcić i odpuścić po 2 próbach, dalsze takie zachowania sprawiają że dziecko dostanie traumy
Dziecko które jest wolne i nie boi się - to dziecko to jest dopiero koszmar. Ten typ dziecko to na częściej te dzieci które są w restauracji i robię bałagan w wieku np. 6-7 lat. Najlepiej stosować sposoby przy dziecku wolnym. Lecz stosować jednà regułe. Nie irytować się, ten typ dziecka ma bardzo wyczuloną empatii przeszłością (czyli np. Zrobił coś głupiego i po tem tego żałuję) i jakąkolwiek irytację sprawi problemy wy przyszłości w wieku nastolatkim
Dziecko wolne, mało myślące..
- ten typ dziecka to take które np. Uderzy kogoś popatrzy i pójdzie pobawić się z innymi w piaskowiec. Do tych dzieci wystarczy po prostu tłumaczyć że np. Nie uderzeń Kasi bo to ją to boli i wtedy powinneń przestać
Dziecko wolne, lecz nie problemowe i empatyczne - najlepszy typ dziecka. Dziecko ma zapenty do bycia nie zależny ale wie od urodzenia że są ograniczenie społeczne i ich się przestrzega, konformista urodzony, lecz z empatię czyli można być pewnym że np. Paleniem papierosie czy picie alkoholu nie będzie jego stylem życia. Ten tym dzieci to cudo . Wystarczy być do nich synaptycznych I traktować to dziecko jak na filmach, tłumaczyć mu co to krówka i reszta co tyczy się wychowania dzieci
Dziecko ciche i wychowane. - to dziecko będzie jest inteligentne od urodzenia, i generalnie od początku do końca życie nie che robić nikomu problemów.
Mam takie samo myślenie jak Ty! Kończę w tym roku 27 lat także "zegar tyka" i wewnętrznie czuję, że nie chcę mieć dzieci, a jednak gdzieś czai się myśl, że może później będę żałowała. Tylko tak jak powiedziałaś, czy bardziej żałowała, że mam dziecko czy tego, że go nie mam? Jeśli gdzieś czai się myśl, że może nie chce się dzieci to lepiej ich po prostu nie mieć niż później narazić swoje dziecko na życie bez miłości rodzica :/
przeczytaj moj komentarz pod tym filmikiem :3
choć mam dopiero 21 lat, to czuję w sobie chęć posiadania dziecka, oczywiście w przyszłości. problem jednak polega na tym, że współczesny świat nie jest dobrym niejscem, na które warto sprowadzać kolejne życie. jest tyle zła, w Palestynie trwa ludobójstwo i ludzie wybierają milczenie, trwa katastrofa klimatyczna, jest coraz cieplej, mieszkania są coraz droższe, grozi nam zmaganie sie z kolejnymi oandemiami i epidemiami, jest tyle prxemocy wokół nas... nie chciałabym krzywdzić dziecka
Mam dokładnie takie same przemyślenia…
może temat nastolatków w tym odcinku był naprawdę drobny chciałbym się wypowiedzieć. sam jestem nastolatkiem i przeraża mnie zachowanie części ludzi w moim wieku. nie mówię tu o używkach, bo moja mama sama kiedy była młodsza ode mnie (15lat) zaczęła palić. nie chcę też by miało to teraz wydźwięk "używki są dobre", bo nie są. ale moim zdaniem po prostu to jest jeden z mniejszych problemów młodzieży. przerażają mnie zachowania takie jak gnębienie bo ktoś jwst inny, co w ich myśleniu równa się gorszy. przeraża mnie jak potrafią niszczyć komuś życie
To wcale nie tak że na każdego przyjdzie czas. Na niektórych tak na niektórych nie. Grunt żeby to była decyzja zgodna z nami i z naszym partnerem. Najważniejsze żeby pamiętać że jeśli ktoś nam daje jakąś uwagę, jakiś przytyk to tak na prawdę mówią o sobie - jeśli ktoś mówi że będziesz żałować że nie masz to mówi tak na prawdę o tym że ona by żałowała jeśli by nie miała itp Ja kiedyś byłam bardzo przeciwna, nie chcialam, nie miałam partnera z którym byłoby to możliwe... I teraz mi się zmieniło, mam 25 lat i zaczęliśmy się starać o dziecko i wcale nie żałuję że parę lat temu się nie zdecydowałam i byłam na nie bo wtedy nie byłabym w tym miejscu w którym jestem, z tym partnerem z którym jestem i przede wszystkim z tym przekonaniem i poczuciem że jestem gotową. Dużo siły dla Was wszystkich które zmagacie się z tym tematem z każdej możliwej strony ❤
Co do nutri score - ostatnio gdzieś czytałam, że to jest wymysł Nestle i np. płatki śniadaniowe pełne cukru tej firmy mają najwyższą ocenę, a z kolei oliwa, o której wspomniałaś ma ocenę C, więc nie jest to zbyt miarodajne.
to chyba jest inaczej. że każdy produkt jest oceniany w porównaniu do produktów tego samego rodzaju produktów
no właśnie to jest meeeega dziwne 🤡
Bardzo dobry temat do rozmowy cieszę się bo na to czekałam ! Ja nie chcę mieć dziecka życie poświęcam sobie i nikt mi nie będzie zrzucał że na być inaczej. Zgadzam się z tobą❤ super mi ciebie się słucha 🥰
Powiem tak: prowadzę firmę i wiadomo, że słabo tu z macierzyńskim jest więc słyszałam różne rady w stylu „to zamknij firmę i znajdź jakąś pracę na etacie” - już widzę, jak facetowi ktoś mówi, by porzucił swoją dotychczasową karierę, na którą latami pracował i znalazł byle jaką pracę „byleby była to umowa o pracę i tacierzyński ” 🤡. nigdy nie słyszałam, żeby do matki z dzieckiem ktoś powiedział „a ty kiedy w końcu pójdziesz do pracy?”. Za to do bezdzietnych pracujących ciągle się mówi „a Ty kiedy będziesz miała dziecko?”. Mam 30 lat. Jestem szczęśliwą osobą. Studiuję, prowadzę firmę, rozwijam się jako człowiek, trenuje. Mam męża i znajomych. I dużo pasji. Jestem - zupełnie szczerze - bardzo ogarnięta. Bo musiałam być od zawsze. I od takich osób jak ja wymaga się kolejnego obowiązku - właśnie tego dziecka 😅. A ja nie mam aktualnie na to przestrzeni. Ani ochoty. Nigdy o tym nie marzyłam. Możliwe, że kiedyś moje stanowisko w tym temacie się zmieni, ale… aktualnie bardzo denerwuje mnie gloryfikowanie macierzyństwa i piętnowanie jego braku. Żeby nie było - totalnie nic nie mam do osób, które te dzieci mają ❤. Po prostu irytuje mnie społeczne narzucanie czegoś innym kobietom.
Powiedz tym ludziom że mają mentalność gwałciciela
Ja mam inna sytuacje. Ja nie chce dzieci, ale mój partner bardzo chciałby.. Nie wiem co robić. Dodam, że to wieloletni bardzo szczęśliwy związek.
Mam 33 lata chce. Ardzo mieć dzieci a mie mogę, nigdy nie czułam żadnej presji, wydaje mi sie ze to kwestia otoczenia w jakimś jest znajdujemy
❤
Super, że poruszyłaś tak ważny temat. Niestety jest odczuwalna presja w dzisiejszym świecie. Warto do tego podejść mądrze, tak jak ty to zrobiłaś.
1:05:10 ten wątek, to naprawdę wspaniały temat do kolejnego podcastu i głęboką rozmowę!❤️🥰
Oj ja jako starsza osoba b.chetnie posłucham...coby więcej zrozumieć ten świat😊
Uważam, że akurat sporo osób, które nie chcą mieć dzieci wbrew pozorom dałyby ogromny zasób wspaniałych wartości i poglądów na życie. Często takie osoby mają bardzo szerokie zainteresowania i ciekawy sposób życia. I Wy jesteście taką parą.
to kochane, dziękujemy ♥️
Chociaż sama bardzo chciałam mieć dzieci rozumiem że ktoś nie chce
W ogóle nie pojmuję przekonania, że dzieci trzeba mieć w jakimkolwiek momencie życia. To nie jest jakaś powinność, obowiązek, coś co musi się wydarzyć teraz albo kiedyś tam. Ja totalnie odizolowałam się od takiego myślenia, nikt nie ma prawa oceniać ni narzucać swojej opinii na ten temat. Ludzie zachowują się jakby posiadanie dziecka było naturalnym cyklem życia. Idź do szkoły, do pracy, urodź dziecko, wychowaj, zestarzej się, posiadaj dom... i broń boże nie rób niczego po swojemu. Nigdy nie będę mieć dzieci, a jestem osobą o ogromnym sercu, pomocną. Mam ku temu kilka powodów. Nie chcę sprowadzać istoty na tak okrutny świat, nie chcę mówić komuś jak ma żyć. No bo czy bycie rodzicem nie polega do 18 roku życia na tym, że albo zabraniasz, albo pozwalasz dziecku na to, co ty uważasz za słuszne? A przecież ile ludzi tyle poglądów, podejścia do życia. Tworzysz od urodzenia kogoś, dosłownie programujesz, a później albo dziecko ma traumy, albo jest kopią Ciebie... Oj nie, dla mnie to smutne, kształtować kogoś od urodzenia, zakazywać, mówić co dobre, a co złe. Poza tym wiele jest przypadków gdzie mimo ogromnej dobroci, dziecko wypiera się na rodzica i urywa kontakt. Chcę dużo dobrego zrobić dla tego świata, dla ludzi dookoła. Od wielu osób slysze, jak bardzo chca dziecko, bo to przeciez takie kochane, bo moga spedzac razem czas, bo dziecko wychowaja na fajne i beda z nich dumne, te powody to tylko ego, nie wynika to z czystej milosci...
Jesli kogos urazilam, przepraszam, ale moze ktos sie obudzi dzieki temu komentarzowi.
Jejku w stu procentach podzielam twoje zdanie. W tym roku kończe 24 lata i presja teśców o wnuki to jakiś kosmos. Jeszcze 3/4 lata temu powiedziałabym że mogłabym miec dziecko jednak po przepracowaniu pewnych rzeczy teraz swiadomie wiem, że wgl nie czuje chęci posiadania dzieci. Cieszy mnie to co tworzymy razem z partnerem. Mamy swoją rodzinke i naszym "psim dzieckiem" i tak nam dobrze.
Proponuję odpowiedź w stylu: a ty kiedy planujesz kupno trumny? No wiesz, bo zegar tyka....
TAK SAMO. Polecam Wam książkę " nigdy, nigdy, nigdy" :) i podajcie Wszystkim, którzy uznają tylko jedną szczęśliwą drogę DLA KOBIET.
"dziecko trzeba mieć, psa nie" - moja babcia po tym jak wzięłam psa. Miałam wtedy 23 lata i byłam sama, a w tym samym czasie ma ona inną wnuczkę, która ma 30 lat, męża i buduje dom - ale to JA muszę mieć dziecko. I też ma zdanie, że nikt ze mną nie wytrzyma, bo jestem za bardzo wymagająca (nie sprawiało to nigdy problemu). Mam obecnie 25 lat, partnera i chcę mieć w przyszłości dziecko, ale zdecydowanie teraz nie jestem gotowa na taką decyzję. Presja ze strony rodziny jest chyba najbardziej frustrująca.
Dobrze, że więcej się obecnie mówi o braku chęci do posiadania dzieci. Jest masa ludzi, którzy dzieci mieć nie chcą i jest to ok. Ale wiele osób tego nie rozumie... Ja mam 32 lata. Wyższe wykształcenie, dopiero co dostałam właśnie awans i nie wyobrażam sobie rzucania tego dla dziecka. Jestem szczęśliwa z tym jak wygląda moje życie. Nie muszę się o nikogo martwić (może poza moim mężem), wracam do cichego domu i co chyba najważniejsze - nie jestem ograniczona. Jeśli chce pójść do kina to idę. Do sklepu -ide. Wyjechać ? Pakuje świnki morskie do samochodu albo wiozę je do siostry i jadę. Ale moja rodzina tego nie rozumie. Otoczenie w pracy tak, bo mieszkam w Warszawie i obracam się w bardzo otwartej grupie. Ale moja rodzina jest z małego miasta i tam zawsze schemat jest taki sam: ślub, dom, dziecko. I tak, właśnie z tego powodu ciągle słyszę pytania o dziecko i teksty, że kto mi poda szklankę na starość (słyszalam to jakieś pół roku temu od taty). A od babci, do której zadzwoniłam na dzień babci usłyszałam, że kiedy wnuki i że młodsza już nie będę. Nie interesowało ja, że kupiliśmy z mężem właśnie mieszkanie, że fajnie mi idzie w pracy. I tak jak na to patrzę to z jednej strony wiem, że dzieci mieć nie chce, bo uważam, że dla mnie byłoby zmarnowanie życia. I staram się stawiać granice w tym zakresie. Ciężko słucha się jednak przytyków na ten temat. Tak jakby to, że dzieci to nie moja bajka było czymś złym. Jakoś nikt nie pyta osób, które dzieci mają czemu się na nie zdecydowały. Ale osoby, które dzieci mieć nie chcą są zasypywane pytaniami i różnymi tekstami. Osobiście wychodzę z założenia, że wolę żałować, że dzieci nie mam niż żałować, że miałabym je mieć. A na pewno bym żałowała...
FORUM WIKUŚKANUM
czasem robi mi się przykro gdy widzę wykluczenie, czasem nawet sam nieświadom uelastyczni wykluczam przez to co mam zakodowane w głowie. stąd moja wiadomość. akceptujcie siebie nawzajem, szanujcie się bo każdy z nas zasługuje na szacunek i nie zapominajcie, że wszyscy jesteśmy tylko ludźmi.
nie rozumiem kompletnie urazy człowieka do drugiej jednostki tylko orzez jakieś jej przekonania, czy nie krzywdzące zachowania. akceptujmy się. nie róbmy sobie nawzajem krzywdy. czasem zastanówmy się "co mi przeszkadza w tym, że (np) Janek i Marek są w związku?" czy oni zrobili ci krzywdę? jeśli nie, to dlaczego ich nie akceptujesz? zastanówmy się jak sami byśmy się czuli przez takie wykluczenie.
wiem, że moja wypowiedź może być nieskładna, ale chcę by wyraźnie było słychać tutaj "akceptacja".
Mam pytanie. Jakie są nieegoistyczne powody posiadania dziecka? Zastanawiam się czy w ogóle istnieją.
niepowielanie starych metod wychowania na przykład
@@majja863 Ale chodzi mi o samą chęć posiadania. Dlaczego chcemy mieć dziecko? Wszystkie powody wynikają moim zdaniem z egoistycznego podejścia. Nie widzę nieegoistycznych powodów. :)
@@annanajman aaa to zgadzam się chociaż słowo „egoistyczne” jest dosyć nietrafne bo nie powiedziałabym że to egoizm a raczej dbanie o swoje dobro ale też tego dziecka
@@annanajmanchęć podzielenia się życiem, przekazania komuś dobrych wartości, pasji, pokazanie świata, stworzenie dla niego bezpiecznej przystani. Myślę że to nie jest egoistyczne.
No ale rodzina to małżonkowie i ich dzieci właśnie, proszę sobie zajrzeć do słownika, i nie zmieniać definicji pod swoje widzimisie
Nie przewiduje rodzenia dziecka. Wraz z partnerem myslimy ewentualnie o adopcji po 40. Wtedy bedziemy celowac w jakies starsze dziecko, ktore ma male szanse na adopcje.
Zorientujcie się tylko wcześniej w temacie, bo taki wiek zazwyczaj jest przeszkodą do adopcji dziecka. Ale trzymam kciuki, aby się udało :)
@@justynagrzyb4321 Zrobimy to, mamy też super warunki zapewnione ^.^ Jak się nie uda, to trudno... wtedy zoo zrobimy :D Psiaki też potrzebują domków
Mnie również najbardziej przeraża poród i sama ciąża i konsekwencje z tym związane również w kwestii wyglądu, myślę że jest to już na pograniczu jakieś fobii😂 choć ogólnie dzieci bym kiedyś mieć chciała
Będziesz dobra mamą, jeśli bedziesz cgciala nia byc oczywiscie. Naprawde widze ciebie jako fajna mame❤❤❤
Wicia, mam 42 lata i 12 letnią córcię. W wieku 25-30 lat, jak sięgam pamięcią dokładnie miałam takie same argumenty podszyte lękiem jak Ty aby nie mieć dzieci👌😀 u mnie dochodził jeszcze lęk przed urodzeniem ew.chorego dziecka i ogólnie o sprowadzanie życia na ten parszywy, zanieczyszczony świat💁🏼♀️ 😀Jednak, w pewnym momencie, po prostu chęć stworzenia istotki ze mnie i męża, ciekawość jakie będzie to dziecko, do kogo podobne itp. zaczęła kiełkować i cały czas mając te lęki zaryzykowaliśmy w pewnym momencie bo miałam już 30 lat i decyzja wóz albo przewóz. Nie żałujemy. Były trudne chwile, zmęczenie itd. ale zaangażowanie na zmianę z partnerem przy dziecku i pomoc od czasu do czasu babć, sprawia że uda się mieć czas aby odpocząć i mieć swoje hobby. Kwestia 10 lat. Teraz córcia jest całkowicie samodzielna i żyjemy z mężem życiem jak przed dzieckiem. Obserwowanie rozwoju człowieka jest fascynujące! Jeśli chodzi o pociąg do niemowlaków to też go nie miałam i nie mam nadal. Tulenie swojego dziecka to inna bajka i nie jesteś w stanie tego pojąć i ja też nie byłam, dopóki tego nie doświadczyłam. Dlatego wydaje mi się, że na każdą parę przyjdzie ten czas i zakiełkuje potrzeba posiadania dziecka lub nie i będzie to w pewnym momencie kwestią decyzji. Apropos żałowania.. oprócz jakiś patologii czy osób z dysfunkcjami psychicznymi to nie słyszałam o przypadku by ktoś żałował ogólnie, że ma dziecko. Jesteście super parą i mądrymi ludźmi i byli byście wspaniałymi rodzicami❤Czas pokaże jak to będzie u Was z tą kwestią. Buziaki😘 Pozdrawiam.
Co wg ciebie oznacza "osoby , dysfunkcjami psychicznymi"? I dlaczego akurat patologia i przed chwilą wspomniana grupa żałowali posiadania dziecka?
I przy okazji, może cię zaskoczę, ale istnieje sporo grono osób żałujących posiadania dziecka. Zajrzyj chociażby na facebookowe grupy, gdzie jest mnóstwo osób, które dzielą się swoim bólem w tej kwestii.
To, że żyjesz w swojej bańce nie oznacza, że nie istnieją ludzie o innych poglądach.
@@anczyka2 Dysfunkcjami czyli zaburzeniami psychicznymi. A o patologii wspomniałam w kontekście choroby alkoholowej, narkotykowej w połączeniu ze skrajnie niskimi dochodami. W takich rodzinach często dziecko jest uważane za przyczynę i obwiniane za wszystko. Znam te grupy facebookowe o których piszesz i uważam, że przyczyną żałowania kobiet które tam się zwierzają są albo dzieci urodzone z musu, nacisku partnera albo bo była wpadka i kobieta urodziła to dziecko wbrew sobie, z powinności i nie ma instynktu macierzyńskiego albo mamy mające 2-3 latki czyli dzieci w najtrudniejszym wieku, będące bez wsparcia partnera. Dlatego, nie rozumiem o jaką bańkę chodzi. Jak najbardziej szanuje i rozumiem osoby które nie chcą być rodzicami bo albo się w pewnym momencie poczuje ta potrzebę albo nie. Ważne żeby nie postępować wbrew sobie. Zdrowy człowiek, chcący dziecko, mający wspierającego partnera, nigdy nie będzie żałował.
Mam taki sam stosunek do posiadania dzieci co Ty. Możliwe, że kiedyś się to zmieni, aczkolwiek nic pewnego. Mam narzeczonego, planujemy ślub itp. i na szczęście podzielamy nastawienie do posiadania dzieci. Niestety rodzina stwarza "lekką" presję.
Miej dziecko wtedy kiedy to poczujesz, Ty i Twój partner/partnerka, będąc niegotową, narażasz się na depresję poporodową a w zasadzie to pewne że będziesz ją mieć. Mówię z perspektywy mamy jednego dziecka na stanie, drugie dziecko to już trudniejsza decyzja..
jeżeli chodzi o to że można mieć dzieci po trzydziestce to uważam że nie powinno się ponieważ dziecko będzie miało starych rodziców którzy będą żyć krótko i będą cały czas myśliwć o ich niedalekiej śmierci
Bez przesady
😂😂😂 ja pitolę
Chyba po 60....
a i tak mogliby dożyć pełnoletności potomka
Whaaat, przecież 30 to początek życia prawie że 😮
Pozdrawiam dziecko urodzone kiedy mama miała 32, a tata 36, jak coś, ja mam 25 lat, a oni nadal żyją i daleko im do starości 😂❤ btw w każdym wieku można umrzeć 😅
Broń boże, 30 latka to obecnie młoda kobieta, ale badania są już mniej optymistyczne, bo właśnie po tej magicznej 30 drastycznie zwiększa się ryzyko pojawienia się chorób genetycznych u płodu, dlatego tak często lekarze mówią o "tykającym zegarze". Nie ze złośliwości, a ze świadomości