SKUTKI ŻYCIA W DYSFUNKCYJNYM DOMU | SYNDROM DDA i DDD
HTML-код
- Опубликовано: 4 янв 2019
- W tym nagraniu mówię o tym w jakie role wchodzą dzieci w takich domach. Poruszam również temat tego jakie piętno odciska na nas życie w dysfunkcyjnym domu. W tym nagraniu znajdziesz również wsparcie dzięki któremu możesz pomóc sobie w leczeniu skutków toksycznego dzieciństwa.
Uzupełnieniem tego filmu może być film, który wcześniej nagrałam, a którym mówi o tym jak wyjść z mentalności ofiary.
• WYJŚCIE Z ROLI OFIARY....
Zapraszam Cię serdecznie!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Zapraszam Cię do pobrania darmowych materiałów:
wilczycabyc.com/medytacja/
wilczycabyc.com/mini-kurs/
wilczycabyc.com/video/
wilczycabyc.com/workbook/
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Odzyskaj swoje Wewnętrzne Dziecko
wilczycabyc.com/odzyskaj-swoj...
Kurs 8 kroków do siebie - ulecz toksyczny wstyd"
wilczycabyc.com/8-krokow-do-s...
Stawiam granice, czyli jak zadbać o siebie.
wilczycabyc.com/stawiam-grani...
Poznaj swoje emocje - sekret życia w równowadze
wilczycabyc.com/poznaj-swoje-...
Wilcze Stado - strefa rozwoju
wilczycabyc.com/wilcze-stado/
Wyjdź z roli ofiary - odbuduj wewnętrzną siłę
wilczycabyc.com/wyjdz-z-roli-...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Zapraszam Cię na fanpage i Instagram Wilczycą Być gdzie znajdziesz wsparcie i dużo informacji, które pomogą Tobie w odbudowaniu siebie.
/ wilczycabyc
/ wilczyca.byc
Jestem również na TikTok @wilczycabyc
__________________________________________________________________
Kontakt:
Email: hello@wilczycabyc.com
Facebook: / wilczycabyc
Strona: www.wilczycabyc.com/
Instagram: @wilczyca.byc
Mam 19 lat, od urodzenia byłem inny, oboje rodziców to alkoholicy, nikt z reszty rodziny się tym nie interesuje, byłem świadkiem przemocy domowej, przeważnie jestem czarną owcą w rodzinie, prawie wogóle nie mam znajomych, boje się wyjść do centrum miasta lub do sklepu, nie akceptuje Siebie, boje się kochać by kogoś nie zranić, lubię przebywać sam, ciągle chodze przybity. Ciężko mi się żyje, czasami mam ochotę wyjść z domu i nie wrócić. W przyszłym roku kończę szkołę i mam zamiar wyjechać, nie zamierzam z tym walczyć. Nigdy wczesnie tego nigdzie nie pisałem ani nie mówiłem, duszę to w sobie i staram się nie pokazywać swoich emocji w społeczeństwie, często kłamie z tego powodu. Jeżeli ktokolwiek to przeczyta to dziękuje
Mariusz Pudzianowski trzymam kciuki :)
Nie jesteś sam wiele osób przeżywa piekło rodzinnego domu. Nie chodzi tylko o alkohol często to białe małżeństwa lub choroba psychiczna plus alkohol. Toksyczni rodzice są bardzo trudni szczególnie podkoniec życia. Często nie rozumieją i wypierają z głowy własne błędy zaprzeczają. Oni też często są z rodzin patologicznych toksycznych. Najważniejsze to akceptacja Siebie danie sobie czasu na zrozumienie wycierpienie własnego bulu. Pogodzenie się z samym sobą. Nie zagłuszanie uczuć poprostu nasze ja musi się wypłakać. Nie jesteśmy uczuciami ani stanami psychicznymi, emocjonalnymi odczuwamy je ale jesteśmy sobą. Pora jej obserwować dać na luz, walka z rodziną to też zły pomysł. Wiem że to co napiszę jest straszne ale możemy tylko obserwować... nasi rodzice są dorośli mają wolną wolę. Możemy tylko bronić siebie i swojego zdrowia swojej psychiki. Wyznaczać granicę. Czasami miłość polega na tym żeby nasi bliscy dotknęli dna. Żeby poczuli własne błędy. Myśli uczucia są straszne, wspomnienia tragicznie najgorsze że paraliżują nas. Wyskakują w najmniej oczekiwanym momencie. Trzeba nauczyć cieszyć się z bzdur, a kiedy najgorsze uczucia wspomnienia przyjdą przeżyć je i stwierdzić postaram się nie być jak moji bliscy postaram się być inny. I to wszystko. Nie robic za super bohatera cyborga zbawcę. Powodzenia...
Jest NAS więcej......
trzymam za Ciebie kciuki, rozumiem bardzo wiele
bylo u mnie podobnie
trzymaj sie 💜
Walcz o siebie i nigdy się nie poddaj. Ty jesteś najważniejszy. Wierz że się może udać. Jeśli będziesz mógł idz na terapię...też o niej myślę ....Bardzo mocno Cię ściskam...Tak bardzo wiem co czujesz....
siedzę i płaczę
nie mam pojęcia jak tu trafiłam...
dziękuję
ja podobnie, choć Bogu jestem wdzięczna, bo żyłam 50 lat nie wiedząc co mi jest !
Ja tez siedzę i płacze. 38lat żyłam w przekonaniu, że jestem nic nie warta i nie zasługuje na bycie kochana. Dziękuje za ten film.
Jezus Cie kocha najmocniej na świecie i chce mieć z Tobą relację
Nic nie warci sa jedynie ci,ktorzy wprowadzaja czlowieka w taki stan.Niech im zawsze plyta ciezka bedzie.
Witaj w klubie🤗. Wyroslam w takim…. W koncu nie wytrzymalam i zakonczylam ta relacje. Zerwalam kontakt aby siebie ratowac. Dla nich zawsze bylam nic nie warta. Bylam kims, kogo mozna bylo gnoic bez konca aby siebie dowarosciowac. Teraz dochodze 60-siatki i jest mi dobrze. Zycze Pani milego zycia🌸💝
Ja 36 lat żyłam w takim przekonaniu...jak bardzo trudne to jest
Bolesne zderzenie z rzeczywistością, bolesne jednak prawdziwe. Wychowywałem się w domu, w którym był alkohol, przemoc, brak miłości, akceptacji, zrozumienia, bezwarunkowej miłości, zwykłego człowieczeństwa. To takie przykre jak wiele krzywd jest w stanie wyrządzić patologiczna rodzina czy rodzice. Zacząłem zmianę powiedziałem sobie dość stop. Ja tak nie chce nie chce tak żyć zaczynam od nowa, mimo że jeszcze sporo pracy przede mną to już są pierwsze efekty. Po 36 latach po raz pierwszy zobaczyłem się w lustrze. Zobaczyłem prawdziwego siebie. Po 36 latach po raz pierwszy uśmiechnąłem się do siebie. Po raz pierwszy odkryłem siebie zaczynam się rozumieć i akceptować. Po 36 latach z miłością do siebie przeprosiłem się za wszystkie swoje dotychczasowe błędy, których nie mam zamiaru już więcej popełniać. Nie mieć do siebie już żalu ani pretensji w końcu jestem tylko człowiekiem jednocześnie wyciągnąć wnioski z popełnianych błędów. Teraz jest czas na zmianę i chodź jest mi bardzo ciężko, bo czuje się jak małe zupełnie zagubione dziecko to gdzieś tam w środku wiem jaką drogą podążać. Mam nadzieje i odkryłem w sobie właśnie tą iskrę i wiem, że jeszcze wszystko się odmieni. Być może trzeba w końcu spojrzeć sobie w oczy i skonfrontować tą prawdę. I za jakiś czas patrząc znów w lustro uśmiechając się znów powiedzieć sobie tamto było już nie ma to przeszłość teraz jestem szczęśliwy mam kogoś z kim mogę dzielić się tym szczęściem i miłością. Powiedzieć sobie teraz żyję a ten koszmar, który był i który trwał 36 lat to przeszłość, która już nigdy nie wróci. Mimo iż się nie zmammy Dziękuje pani Justyno za ten kanał za otwarcie oczu za czas który pani poświecą i za serce, które wkłada Pani w tę pracę.
Wszystkiego dobrego :)
Ja nie mogę patrzeć w lustro, przypominam rodzica.....
Jakie to smutne,że tak wielu ludzi nie zaznało miłości, szacunku , przytulania :'(
Ale realne.
dla Mariusza oraz wszystkich poszkodowanych:
opisze Wam moja historie aby dodac sily i nadziei. Przede wszystkim bardzo dziekuje Pani "Wilczyca byc" za ten cenny wyklad- poruszyla Pani temat tabu- a z komentarzy wynika, ze dotyczy on wielu osob.
Mam 60 lat- i dopiero teraz do mnie dotarlo, ze rowniez cierpie na syndrom DDD. U nas nie bylo alkoholu- za to inne uzaleznienia i formy przemocy. Rowniez mnie nie bili- ale wykonczyli psychicznie- juz w przedzskolnym wieku. Moglabym godzinami opisywac co sie dzialo- wiec odpuszczam- kazdy punkt z Pani wykladu dotyczy rowniez mojej osoby. Pomimo tego uprawialam sport wyczynowo, skonczylam studia, ucieklam z Polski na Zachod, gdzie pracowalam w teatrze muzycznym jako rezyser i dramaturg, rownoczesnie samotnie wychowujac syna...az ciezko zachorowalam ( psychicznie) i zjechalam na rente inwalidzka. Moje sukcesy jak i ciezka choroba nigdy nikogo z mojej rodziny nie interesowaly - za to skrupulatnie uprawiali krytyke mojej osoby, gdzie sie tylko dalo. Rowniez chetnie ze mnie korzystali, dopoki dobrze mi sie powodzilo- ja chetnie dzielilam sie z nimi tym co mialam- za to kiedy poprzez chorobe stracilam dobre dochody i pozycje spoleczna- zostalam sama.
W roku 2018 doszlo do wielkiej tragedii w mojej rodzinie- brat ze swoja zona przy poparciu naszej siostry, wykorzystujac zaufanie rodzicow, oraz ich chorowitosc i zagubienie- okradl ich ze wszystkiego!!!- rowniez z mieszkania, wyrzucajac ich doslownie z dnia na dzien na bruk.
(Rodzice mieszkali w centrum Krakowa, w pieknym mieszkaniu, pieknie wyposazonym, byli w miare zamozni- ojciec-uznany inzynier, zyli oszczednie, mieli porzadne emerytury, jakies tam oszczednosci)
W roku 2016 brat wykorzystujac glownie charakter Mamy- zaraz o tym napisze-doprowadzil do niewyobrazalnej wrecz sytuacji-przekonal ich aby oddali mu mieszkanie ( w ktorym mieszkali ponad 50 lat), wyprowadzili sie-
zapomnial tylko dotrzymac obietnicy udostepnienia mieszkania zastepczego- akcje rozpoczal od "czystki" dysponujac majatkiem rodzicow i przeprowadzeinie remontu generalnego dla siebie i swojej rodziny wraz z pieskiem. Tak wiec rodzice tulali sie od do, czesto mieszkajac u znajomych- az w roku 2018 ojciec nie wytrzymal i zmarl
Po smierci taty rodzenstwo wyekwipowalo mame do DPS, w ktorym do dzisiaj wegetuje jako kaleka, calkowicie uzalezniona od swojego otoczenia, bez centa przy duszy- kochajacy synek skrupulatnie zarzadza jej emerytura.
W zasadzie dziwne akcje zaczely sie w roku 2014- obserwujac rozwoj sytuacji bylam coraz bardziej zaniepokojona i staralam sie uswiadomic rodzicom, ze znajduja sie na rowni pochylej- i teraz wlasnie czas na to aby wspomniec o mojej Mamie, ktora niestety SAMA dopuscila do tej katastrofy- zdanie ojca w ogole sie nie liczylo.
Mianowicie moja matka jest osoba ekstremalnie despotyczna, nie uznaje nikogo, nie szanuje nikogo poza kaplanem, mentalnosc sredniowieczna ze wszystkim konsekwnecjami- te wlasnie cechy charakteru oraz jej slepa milosc do niego wykorzystal moj brat- bez wzgledu na to co do niej mowilam- nie mialam szans- ja "tylko sie anwanturowalam" a tak w ogole jestem beznadziejna....
Po smierci ojca- kiedy wreszcie dowiedzialam sie calej prawdy ( brat skutecznie nas oszukiwal) wnioslam sprawe do Prokuratury ( umorzona- braciszek- jako wielki przedsiebiorca ma wejscia w sadzie), w efekcie czego cala reszta rodzinki- czyli ciocie, wujkowie, kuzynki itd- odsuneli sie ode mnie- a mama stwierdzila, ze jestem absolutnie niemozliwa i nieobliczalna, jak moglam wniesc sprawe przeciwko szlachetnemu bratu.....
Pomimo tego- nie opuscilam jej- jestem jedyna osoba, ktora sie o nia troszczy (kogo interesuje stara kobieta w umieralni?). Jezdzilam do niej ( 1000 km- mieszkam w Berlinie), robilam zakupy, w czasie korony- codzienny telefon,
i codziennie to samo: dlaczego nie przyjezdzasz? oraz inne tricki- np Mama udaje, ze nie slyszy- w ten sposob zmusza mnie do powtarzania i krzyczenia itd itd-
opisuje Wam to dlatego, aby kazdy, kto zle sie ze soba czuje, zobaczyl do czego mozna dopuscic, jako osoba z syndromem DDD.
2 tygodnie temu doszlo do eskalacji- po zadaniu standardowego pytania: dlaczego nie przyjechalas ( ten cyrk trwa od poczatku korony- codziennie!), zapytalam: dlaczego nie wymagasz tego od swojego syna ( mieszka w Krakowie- 75 km, ma nowoczesny samochod- przyjezdzal do matki tylko jak potrzebowal jakis podpis, korona go zwolnila- nie zadzwonil do niej nawet w swieta), doszlo do klotni- Mama zaczela na mnie wrzeszczec- ciekawe, ze jest tak ciezko chora- ale jak chce to potrafi glosno krzyczec- dla mnie skonczylo sie to zalamaniem nerwowym oraz...
podjeciem decyzji:KONIEC!!!!
KONIEC!!!!!
wlasnie wyciagam sie z tego- poczatkowo bylo trudno- ale stopniowo- jest coraz lepiej...
tak wiec Kochani- na uzdrowienie swojego zycia- nigdy nie jest za pozno.
Nie bede teraz Was zasypywac poradami- tylko kilka punktow:
poszukac fachowej pomocy- nie ma sie czego wstydzic,
zalozyc sobie dzienniczek codziennych sukcesow- dziala cuda- szczegolnie w momencie, kiedy przychodzi kryzys-
zawsze mozna do niego zagladnac-
wpisywac wieczorem wszystko, co zaliczylismy- tutaj nie chodzi o wygranie grand prix- licza sie te tak wazne "drobnostki"- bylam na spacerze zamiast sleczec przed internetem, rano wypilam szklanke goracej wody z cytryna, kawe dopiero pozniej, wypalilam 2 papierosy mniej,skutecznie zakonczylam rozmowe telefoniczna z "przyjaciolka", ktora juz od 2 godzin maltretowala opowiesciami jak bardzo cierpi z powodu meza, ktory ja notorycznie zdradza- zaoszczedzony czas wykorzystalam na uporzadkowanie rachunkow, przechodzien na ulivcy usmiechnal sie i powiedzial, ze pieknie wygladam itd itd idt....zobaczycie jak wam to pomoze- i sprawia przyjemnosc.
to tyle narazie- zycze kazdej osobie z Was: szczescia i zwyciezstwa
Do p. Marii Franz: jeszcze wiele życia przed panią. Na pewno uda się Pani uspokoić swoje emocje. Polecam książkę Tian Dayton pt: znajdż spokój wewnętrzny. Dotyczy dokładnie naszej tematyki. Krok po kroku wyjaśnia zależności między emocjami umysłem i chorobami ciała. Warto przeczytać tą jak również inne książki na ten temat których teraz jest mnósrwo na rynku i są niedrogie. Pozdrawiam i życzę owocnej drogi do uwolnienia.
Gratuluję odwagi!!! :) Czy jest w Berlinie grupa wsparcia dla DDA/DDD lub osoba, którą może Pani polecić?
A to rzeczywiście toksyczna rodzina dokładnie cała łącznie z tobą droga kobieto, współczuję ci ale naprawdę Trzeba nie mieć szacunku dla samej siebie żeby się w taką rodzinę jeszcze angażować..
i prowadzic '" Dziennniczek uczuc"
Wsp{) czuje pani Ma pani narcydtyczna matke Niech sie pani trxyma dzielnie I niedaje sie tej swojej rodxince Wszydtkiego fobrego 😊
Dziękuję za to nagranie. Dzięki niemu dowiedziałam się, jak ogromną pracę wykonałam i ile negatywnych skutków życia w dysfunkcyjnym domu udało mi się zniwelować. Najdotkliwsze cechy, które we mnie pozostały to uporczywy perfekcjonizm i unikanie konfliktów wynikające z braku umiejętności konfrontowania się. Do listy przedstawionej w filmie dodałabym jeszcze cechę która jest u mnie bardzo silnie zakorzeniona - bycie samowystarczalnym, podtrzymywanie swojej niezależności, paraliżująca niechęć przed byciem od kogoś zależnym i brak umiejętności proszenia innych o pomoc. Wynika to z tego, że w dzieciństwie nie było osoby, na którą mogłabym liczyć i dorośli mnie zawiedli. Wydaje mi się, że jedną z ważniejszych spraw o których wspomniałaś jest uświadomienie sobie, że nie jesteśmy odbiciem naszych rodziców/opiekunów, to oni są odpowiedzialni za swoje życie i decyzje i nikt nie może na nasze barki kłaść obowiązku uzdrowienia rodzica. Również dobrze jest pamiętać, że nie wiąże nas nieuchronne przeznaczenie i nie jesteśmy skazani na otaczanie się ludźmi dysfunkcyjnymi - jestem od dziesięciu lat w zdrowym, szczęśliwym związku i mam garstkę wspaniałych przyjaciół. Sądzę, że ważne jest aby podawać takie przykłady, aby DDA i DDD wiedziały, że nie są skazane na samotność i powielanie szkodliwych dla siebie schematów. Gratuluję świetnego kanału i czekam na następne materiały, pozdrawiam.
Dziekuje🙂
jak mi była potrzebna pomoc to często tej pomocy nie otrzymywałam, bo rzekomo nie umiałam prosić lub inne tego typu zapchajdziury. faktem jest, że tylko nieliczni , jak proszą to otrzymuja, bez pretensji, że ktoś ci musi pomagać
nieswtety ale w naszym społeczeństwie jest sie samotnym w grupie
Ciekawe,ze piszesz o tym jak bardzo jestes samowystarczalna..ja mam chyba ten sam problem poniewaz ja nie umiem pytac kogos o pomoc tzn mam na mysli partnera. Nie potrafie ze spokojem powiedziec mu aby np. posprzatal. Zazwyczaj robie to sama a w ktoryms momencie kiedy mam zly dzien wykrzycze, ze mnie meczy ciagle po nim sprzatanie. Jesli chodzi o konflikt to bardzo bym chciala umiec go unikac..ja zwykle jak juz do czegos dojdzie raczej nie zamykam sie w sobie tylko walcze o sprawiedliwosc :(
Nieustanne dążenie do bycia samowystarczalnym, paniczny strach przed byciem zależnym od kogokolwiek, perfekcjonizm, duże blokady jeśli muszę być w grupie i bronić swoich przekonań - to ja, nigdy nie dość dobra dla matki- kata emocjonalnego. Współczuję i utożsamiam się z Twoimi uczuciami. Dodam też ciągły niepokój, wypatrywanie niebezpieczeństwa nawet we śnie, zero zaufania do ludzi i niestety brak cierpliwości dla dziecka. Oczywiście strach przed męzczyznami potężny ("jestem brzydka, a każdy facet to świnia" - mój wewnętrzny rodzic).
Próbuję sobie z tym bagażem poradzić od przeszło 20 lat. Wydaje mi się, że 70% "karmy" przerobiłam. Robiłam też wszystko, żeby pracować zdalnie i tak też się stało. Ale skończyłam drugi kierunek studiów żeby wyjść z domu i zacząć pracę z ludzmi, w przeciwnym razie zwariuję. W przyszłym roku otwieram gabinet, muszę przełamać ten lęk i fobię społeczną (ktoś kto mnie zna powie, że jestem bardzo towarzyska i ludzie do mnie lgną - płacę za to wysoką cenę). Pozdrawiam serdecznie ❤
@@Rose_Ou Ja pracuje nad sobą każdego dnia jestem po terapij na szczęście już też nie żyje z toksyczną kobietą bo już bym nie dał rady dalej walczyć i od dwuch lat przyjmuje rewelacyjny środek który bardzo mi pomaga kudzu root kanadyjskie .Pozdrawiam
U mnie bardzo rozwinęła się agresja i niepewność. Nawet jeśli byłam czegoś pewna to kwestionowalam to bo nie wierzyłam, że mogę mieć rację.
Dziękuję za ten film
"Poczucie nieuzasadnionej lojalności"
"Zachowania kompulsywne"
"Nieumiejętność przyjmowania komplementów"
"Uzależnienie od pierwszego związku"
"Poczucie inności"
Czasami mam ochotę krzyczeć w szklany mur.
Skąd ja to znam.?
To wszystko jest o mnie. Opowiedziala mi Pani o mnie. Teraz rozumiem skad uczucie innosci i to ze stoje obok zycia i tego co sie dzieje wokol mnie. Biernosc, bezradnosc- wmawiano mi lenistwo- a ja czuje sie czesto "zablokowana". Teraz rozumiem, ze to moj mechanizm obronny i brak wiary w siebie i w to, ze dobre zycie moze byc i dla mnie... Pozdrawiam
Dokładnie mam to samo. Zablokowałam się i nie wiem jak ruszyć do przodu. 2 rok czekam na terapię na prywatna mnie nie stać :(
Kochana jest dużo książek czy kanałów na yt, gdzie można znaleźć pomocne informacje jak ogarnąć się wewnętrznie :) Spróbuj choćby przejrzeć kanał Gracjana "Twoja nowa świadomość", ma dużo fajnych filmów o pracy z traumami, i w ogóle ogarnianiem się :) Ja ostatecznie nie trafiłam na terapię DDA, jak już byłam zdecydowana iść, to akurat była grupa w trakcie i nie było zapisów. Od lat pracuję sama nad sobą, samorozwój stał się dla mnie można powiedzieć wręcz pasją :) Jak spojrzę na siebie sprzed paru lat to widzę jaki kawał dobrej roboty zrobiłam i mogę być naprawdę z siebie dumna :) Wiadomo, zawsze jest jeszcze coś do przepracowania, człowiek rozwija się całe życie, ale najważniejsze jest to, że da się zmienić, nie jesteśmy skazani na tkwicie w tym! :)
@@kasiako355 dzięki też czytam ale nie ukrywam że myślę terapia byłaby najlepsza. Dzięki za polecenie kanalu Gracjana pierwsze słyszę. Też jak spojrzę na siebie jestem inna... Fajnie, że ktoś mnie rozumie i nie jestem sama.... 💓
Bóg zapłać za ten film
Być może uratowałaś mi życie tym filmem. Ostatnie kilka miesięcy to najgorszy okres w moim życiu. Straciłam wiarę w to, że mogę się zmienić i pogodziłam się z faktem że jedynym wyjściem jest się zabić. Ty dałaś mi nadzieję. Dziękuję, że jesteś.
A jak teraz się masz?
Miłość kojarzy mi się często z cierpieniem, zranieniem , odrzuceniem, wielką tęsknotą za bliską osobą i przejmującym smutkiem (zwłaszcza, kiedy ta osoba jest bardzo daleko fizycznie lub po prostu emocjonalnie niedostępna). Może nie zawsze tak jest, ale dość często.
Oglądam i płacze, to całe moje dzieciństwo opowiedziane Pani słowami 😥😥😥😥😥
Po obejrzeniu tego filmu moje życie zmieniło się całkowicie. Z kompletnego chaosu jakoś wreszcie powoli zaczyna mi się wszystko układać. I to takie życiowe sprawy które pozornie nie mają związku z dzieciństwem...
Justyna wielkie wielkie dzięki!!!!
Jednym z moich postanowień jest prowadzenie dziennika, długo myślałam nad pierwszym zdaniem i w końcu coś trafiło do mojej duszy. Z nagrania zapisałam cytat- "Nie jestem już dzieckiem w domu, w którym doświadczałam przemocy. Jestem wartościową osobą, która zasługuje na miłość. Tak chcę siebie traktować i tak chcę być traktowana przez innych". Już teraz wiem, że to zdanie będzie dla mnie bardzo ważne w trudnych chwilach. Dziękuję!
dziękuję
piękne i mądre. dziękuję. ♥
Pięknie wyjaśniasz mi moje życie, którego ja sama tyle lat nie rozumiałam, a bardzo chciałam.
Osobiście, jestem już facetem 19 letnim i dalej mieszkam w rodzinie alkoholowej, ale nie bagatelizuje problemu i walczę nieustannie.Dodam że jestem jedynakiem..
To świetnie, że analizujesz swoje życie i szukasz rozwiązań... Dużo siły dla Ciebie
Współczuję, ja też jedynaczką, gdzie ojciec pił i nadal pije, a ja nadal z nim mieszkam. Koszmar
Do mnie pasuje chyba bohater i kozioł ofiarny z tym, że nigdy nie robiłem niczego złego, a matka przedstawiała mnie w rodzinie jako potwora.
Potrafiła nawet mówić o mnie złe rzeczy kobietom, z którymi byłem związany, choć poznała je przed chwilą. Uważa, że ma obowiązek ostrzegać innych ludzi przede mną.
Mam pewne podejrzenia, jakie są tego przyczyny.
Wiele lat temu ograniczyłem mocno kontakt z rodziną. Jakiś czas temu rodzice postanowili naprawić relacje, ale wciąż udają, że niczego złego nie robili. Chyba juz im przeszło, bo nie zapraszają na obiady 😂
Moja matka zrobiła mi to samo. Ja miałem być obrońcą w jej domu, kimś kto jej współczuje i pomija siebie, będąc dzieckiem wmanipulowanym w awantury rodziców miałem stawać zawsze po jej stronie, miałem być odpowiedzialnym za to, że jest w domu każda możliwa powielająca się przemoc lub to ignorować, kiedy jest przez chwilę dobrze. Udało mi się niedawno przyprowadzić do domu dziewczynę, bo znowu uwierzyłem matce, że wszystko w domu gra, dziewczynę którą kochałem i była moim oczkiem w głowie, ale jak ja - skrzywioną przez dzieciństwo, więc odgrywaliśmy nasze role w czasie licznych kłótni, ale w życiu nie podniosłem na nią ręki, ani nawet nie przeszło mi to przez myśl. Moja matka jak mnie nie było przez chwilę wzięła ją na rozmowę, żeby jej powiedzieć "Ja wiem, że on cię bije, uciekaj zanim nie jest za późno"... własna matka myśli tak o swoim cierpiącym na niesamowitą samotność od przedszkola dziecku, które nadużywała, raniła i niby się zreflektowała na starość, ale to był dla mnie niezbity dowód, że nie. Pomijam fakt innych odklejonych akcji, które zrobiła niedługo potem, jak obgadywanie mnie i mojej dziewczyny, wyzywanie jej od manipulantek przy moim młodszym bracie (którego ja wychowywałem, bo matka jeździła za granicę, a ojciec mi kazał to robić, bo sam nie chciał), wyganianie nas z domu (kiedy przed sprawą rozwodową z ojcem o znęcanie wobec niej miał to być cytując jej słowa ''''''dom dzieci'''''', to nigdy nie był, ani nie będzie dom dzieci. To psychiatryk w którym tracisz wszystkie zmysły i swoje szanse na szczęście.).
Takie toksyczne jednostki nie mają granic w tym, jak daleko się posunąć, żeby uzyskać jakiś swój efekt. Będą grali naprawionych i przeproszą cię 10tys razy, ale ucieszą się, że dzieje ci się krzywda, bo mogą ci niby pomóc i cię wspierać, żeby się miało wobec nich dług wdzięczności, który można wykorzystać.
Nie dajcie się zwieść...
Generalnie normalnych domów to jest nie wiele.
Duży wpływ niestety miała historia naszego kraju. Poturbowanym przez wieki. Przenosząc traumy z pokolenia na pokolenie. Wiedza i otwarty umysł jest rozwiązaniem. Przede wszytkim powinniśmy jako naród wykopać kościół katolicki, który tworzy te wszystkie lęki patologie...oby mam się wszystkim udało 👌🌟
Co to jest normalność ? Może łatwiej jest podzielić na rodziny , które są dysfunkcyjne i które są rodzinami zmagającymi się na poziomie swojej świadomości ze zwykłymi problemami każdej rodziny , emocjami , które są w każdej rodzinie . Jest wielka różnica !
@@NikitawilsonRK Czy to Kościół mówi aby chlać i bić własne dzieci, zdradzać męża itd, Kościół zabrania ci czytania ksiązek czy korzystania z internetu. Nie!!!! te wszystkie zachowania biorą się z powielania starych znajomych cech- bo wszyscy tak robili i robią to my też niczym barany. Najtrudniej odstawać od reszty, zrobić inaczej być dobrym dla swojego dziecka, szanować go wg wielu dziecko bez przemocy zejdzie na złą drogę. a alkoholicy cóż nadal w naszym kraju nie pić to wstyd albo jakaś choroba. Na szczęście wszystko się zmienia na lepsze
Aha xd u mnie to np agresja ojca to wynik agresji jego starych i co niby ?
Film bardzo o mnie, niestety :-( Bardzo dużo pracy za mną i przede mną. Dziękuję za wszystkie Twoje nagrania
Proszę Państwa, to czego musza nauczyć się ofiary przemocy to jak przestać być ofiarami. Nasze cudowne społeczeństwo akceptuje tylko zwycięzców, więc musimy zawalczyć o własne życie i zwyciężyć. Nasza przeszłość, która uczyniła z nas osoby słabe, łatwo poddające się przemocy nie ułatwi nam tego zadania. Tym niemniej jeżeli chcemy przetrwać, musimy to uczynić. Inaczej skończy się to chorobą psychosomatyczna prowadzącą do śmierci i społecznym wykluczeniem. Osobniki słabe są w stadzie eliminowane i tak to dokładnie działa na poziomie biologii i w rzeczywistości. Jak mówi stare przysłowie bogatemu diabeł dzieci kołysze a biednemu wiatr w oczy. Według mnie należy skupić się na własnych pasjach i celach, bez zaprzątania sobie głowy tym co pomyślą o nas inni - pójść po zwycięstwo i zwyciężyć, często pomimo kłód rzucanych pod nogi Społeczeństwu nie będzie podobało się to, że się zmieniasz. Natomiast gdy zwyciężysz - padnie ci do stóp. Spodziewajcie się więc wielu przeszkód na drodze do zwycięstwa zarówno ze swojej strony jak i ludzi. Często najbliższych. Spodziewajcie się zawiści i opuszczenia gdy się wam uda. Będziecie mieć nowe życie gdy zwyciężycie, często z zupełnie innymi ludźmi.
Bardzo dobrze napisane.
Często z innymi ludźmi tak którzy nie spojrzeli był na ciebie kiedy byłeś nikim? To podziekuje....
zgadzam się z tym co piszesz, ale powiem, że gdy zwyciężyłem to społeczeństwo nie padło mi do stóp tylko dostało bólu dupy i odwróciło się do mnie plecami. Mnie to zwisa, bo jestem introwertykiem :)
Moje dzieciństwo w "pigułce"........ dobrze , że pojawiają się takie osoby jak pani.
Bardzo dziękuję za ten wyczerpujący i świetny materiał. Miłego dnia Justynko.
Dziękuję że jesteś , dodaje mi Pani siły .
super, dobrze przedstawiony temat, naszym obowiazkiem jest jako doroslej osoby wziasc w koncu odpowiedzialnosc za siebie mimo trudnej przeszlosci, ktora niekoniecznie zalezala od nas samych, terazniejszosc zalezy od nas samych, warto to wiedziec i pracowac na soba, dziekuje za ten filmik, jak za wiele poprzednich, powodzenia
Doskonały materiał, bardzo Ci dziękuję. Kwintesencja tego co najistotniejsze w tego rodzaju problemach.
Dziękuję za nagranie. W mojej opinie bardzo rzeczowe i przydatne :)
Powiem tak. Jestem dzieckiem DDA i DDD. I wszystko co tu Pani wspomniała zgadza się z moją osobą. To jest wielkie Cierpienie. Rany na całe życie. Jestem okaleczona psychicznie. Mam też Depresję. Maja z Poznania
Maju, rozumiem jak się możesz czuć, bo też z takiego domu wyszłam (alkoholizm/narcyzm taty i mama z chorobą dwubiegunową depresyjno-maniakalną) byłam kłębkiem nerwów z bulimią, depresją, nerwicą lękową, atakami paniki. Dopiero jako dorosła osoba byłam w stanie sama sobie pomóc. Najważniejsze nie dawać sobie nalepki typu 'jestem okaleczona na całe życie', bo to jak samoprogramowanie się negatywnie na przyszłość. Nie jesteś okaleczona na całe życie, masz po prostu rany które trzeba opatrzyć i uleczyć. Trzeba być dla siebie dobrym, zająć się SOBĄ jako najukochańszą osobą, na której ci bardzo zależy i której chcesz pomóc. Lepiej z miłością spojrzeć na siebie w lustrze i powiedzieć sobie 'miałam trudne doświadczenia' , 'to nie jest /nie była moja wina, 'to co czuję jest ważne, mam prawo omówić słuchania gdy ktoś mnie oskarża, poniża albo źle traktuje, mam prawo szukać i podążać za tym co mi daje siłę i nadzieję, mam prawo żyć i odnależć swoje szczęście''
Czasami spotykając na swojej drodze fajnych, ciekawych ludzi, takich dobrych, silnych ludzi z jakąś taką autentyczną życiową mądrością, myślałam że w przeciwieństwie do mnie, pewnie są szczęściarzami którzy wynieśli tę siłę i mądrość z domu, ze szczęśliwego dzieciństwa..... a potem najczęściej się okazywało że właśnie ci ludzie nieźle dostali w kość, mieli bardzo trudne życie, ta ich mądrość płynie z doświadczenia i z tego że nad sobą pracują i się nie poddali.
Z depresji i nerwicy można wyjść na prostą. Naprawdę. to jest powolny proces, wymaga cierpliwości do samej siebie i takiego buntowniczego postanowienia ' a właśnie że na przekór wszystkiemu będą kiedyś szczęśliwa' .
Jeśli możesz - poszukaj dla siebie pomocy, może znajdź dobrego psychologa, albo -tak jak ja -na własną rękę szukaj wiedzy o tym jak sobie radzić z problemami takimi jak twoje. Internet -choćby taki kanał jak ten tutaj, jest istną kopalnią wiedzy, są blogi, fora, książki, ludzie się dzielą chętnie swoimi doświadczeniami i to jest ogromnie pomocne i wpierające. Tak naprawdę jak raz poweźmiesz decyzję że się nie poddajesz, tylko szukasz jak sobie pomóc, to to jest początek niesamowitej przygody. Nie powiem że łatwej, nieraz przychodzą załamania i momenty trudne, że ma się dość, ryczy w poduszkę, albo nie wie co dalej, ale pojawiają się też małe zwycięstwa, chwile zrozumienia, ulgi, małe i większe radości.
Życie jest wielką tajemnicą do odkrycia. Czasami depresja sprawia że rozpadamy się kompletnie na kawałki, ale jest to właśnie niezwykła i jedyna w swoim rodzaju okazja do tego by się poskładać na nowo, by to stare Ja odeszło a w to miejsce zbudować siebie od nowa, taką, jaką chciałabyś być. Zbudować sobie przyszłość dobrą, w której będziesz miała dobre relacje z ludźmi, z samą sobą, z życiem, znajdziesz swoją miłość i swoje spełnienie i szczęście. I to będzie zupełnie inne niż to czego doświadczałaś w przeszłości. Przetniesz łańcuch traum przechodzących z jednego pokolenia na drugie, po prostu świadomie wysiądziesz z tej karuzeli i pójdziesz swoją drogą.
Życzę ci tęgo z całego serca, Maju. Zostań 'Mają Szczęśliwą'.
@@miras2222 hej, również Maja z tej strony. :--) heh, jeśli chodzi o rodziców, to miałam identyczną konfigurację, jak Ty, z tym że mama dodatkowo jest również alkoholiczką. ale to, co chciałam napisać przede wszystkim, to: DZIĘKUJĘ Ci z całego serca za Twój komentarz. ♥ jestem w trakcie walki o siebie, intensywnej pracy nad sobą, jednocześnie kolejny raz przewartościowuję wszystko i stare upada, znowu rozsypuję się na kawałki... bardzo było mi potrzebne teraz, by przeczytać coś wypływającego właśnie z takiej autentycznej mądrości... dziękuję raz jeszcze. wszystkiego dobrego. ♥
Rzeczywiście, to jest wielkie cierpienie. Krzyż nie do zniesienia. Bardzo mi przykro, że nie jest Pani od tego wolna. Łączę się w bólu i w symptomach depresji.
@@miras2222 Tak!!! Masz eacje!
@@miras2222 dziękuję ci za ten komentarz
Bardzo dobry i madry material. Swietne podejscie do kwestii wybaczenia, ktore osobiscie uwazam za szkodliwe, odpuszczenie jest rzeczywiscie ciekawa alternatywa. Fajnie, ze znalazlem ten kanal w powodzi bezwartosciowych tresci.
Pochodzę z rodziny dysfunkcyjnej i na dzień dzisiejszy mam ostra depresje, zaburzenia osobowości, poziom intelektualny nieco niższy niż przeciętny, ociężałosc umysłową mam. wszystko ma na to wpływ że źle się czuje matka wmawia mi że na miłość trzeba sobie zasłużyć...
Pani jest wspaniała. Dziękuję za to że zdecydowała się Pani pomagać.
Dziękuję, materiał pomocny, wiele wyjaśniający i zachęcający do dalszej pracy. Przekazuję dalej.
Dziękuje Ci za ten film. Tyle lat czekam na podjęcie kroku... teraz nadszedł czas, żeby zająć się sobą i sobie pomoc a także pomoc moim dzieciom żeby miały silniejszą mamę ...
Podane dalej wielokrotnie. Dziękuję za to nagranie i Twoja pracę ❤️
Ma Pani piękną i wrażliwą duszę .Poruszyła Pani wrażliwe struny mojego dzieciństwa .Dziękuję...
Właśnie opowiedziałaś Wilczyco całe moje życie, do którego pasują wszystkie symptomy, o których mówiłaś. Dziękuję za ten film. Pozdrawiam Cię serdecznie :)
Mam podobne odczucie, jakby to było o mnie...
@@Umbrellaxs
A do tego każdemu się zdaje, że jest przez to taki wyjątkowy...
Cóż za przewrotna ironia losu, nieprawdaż?
@@ukaszchilinski8337 nie wyjątkowy tylko w końcu zauważony..
fanatyzm religijny - dobrze, że ktoś w końcu o tym wspomniał, powinni zrobić specjalne grupy dla dorosłych dzieci rodziców z manią religijną z polskich katolickich domów
💙
Myślę że nie tylko katolików np dzieci świadków Jachowych
Prawdziwy Bóg nie stworzył religii.
Stworzyli ją ludzie na polecenie diabła by manipulować resztą ludzi..
Bóg nie karmi się cierpieniem i ma nie wiele wspólnego z religiami..
Wiem o czym mowa bo sam pochodzę z takiego domu i jestem DDD
@@taczkazgruzem6110Santos Bonacci
Słucham tego filmu po raz kolejny. Do mnie pasują wszystkie symptomy. Jesteś wspaniała :) Dziękuję za ten film i serdecznie Cię pozdrawiam :)
Dziękuję za treści które tworzysz! Czołówka też cudna bardzo ją lubię 🍉
Film o mnie... bardzo dziękuje za filmy, dla mnie są mega motywacja do pracy nad sobą i swoim życiem. ❤️
Bardzo mi pomagają twoje filmy uporządkować wszystkie sprawy... Identyfikuje się i całe moje życie widzę w ruch ramach, swoje doświadczenia coś pięknego
Idę słuchać dalej
to bardzo ważne.dzięki!
Pani Justyno świetny film i bardzo za niego dziękuję.
Ja od ok.1.5roku jestem bardziej świadomy jak wychowanie w rodzinie alkoholowej miało we na moje życie ale dopiero traumą sprzed 2lat pozwoliła mi zauważyć ten problem. Długa droga przede mną ale dzięki świadomości i takim osobą jak Pani zamierzam ją przejść.
Dziękuję i pozdrawiam ☺
Moja mama miała traumę, bo jej ojciec wskutek poobozowej gruźlicy umarł przedwcześnie. Jej mama ponownie wyszła za mąż, urodził się jej brat Ale najprawdopodobniej nie była akceptowana, a nie mogła się wyrwać że współuzależnienia. Nie udało jej się ułożyć życia. Urodziłem się w rodzinie dysfunkcyjnej, mama czasami sięgała po alkohol jako sposób na ucieczkę, a ja uciekałem w naukę i używki. Te dysfunkcje odbijały się jednakże na wszelkich relacjach. Nie udało mi się założyć rodziny.
Pani Justyno, dziękuję za Pani wykłady! Poszerzam sobie nimi studia z dziedziny psychologii. Ma Pani niesamowitą wiedzę, zawsze wszystko się zgadza merytorycznie a do tego ten wysoki poziom empatii! Pani filmiki są wg mnie na najwyższym poziomie, mogę je śmiało porównać z wykladami prof.Paula Bloom z Yale.
Dziękuję bardzo Wilczku :-)
Dziękuje za ten film. Już wcześniej zacząłem pracować nad sobą ale teraz przynajmniej zrozumiałem, ze nie jestem sam. Myslalem ze po prostu jestem pewnego rodzaju robotem, ze uczucia to nie są dla mnie, ze uczucia go słabość. Myliłem się. Postaram sie naprawić swoje błędy. Pozdrawiam
Bardzo cenny film. Sama jestem DDD, to wszystko o czym mówisz jest mi bardzo bliskie. Zmagam się z przeszłością prawie każdego dnia. Staram się nad sobą pracować.
Codzienność w domu którym jest DDD w którym ojciec jest typowym narcyzem a matka burdeline. 4 dzieci gdzie teraz jako dorośli 2 braci to typowi narcyzi i dwie dziewczyny gdzie u jednej jako dziecko zdiagnozowano nerwicę lękowa na szczęście lub pech odmówiła sie dlugo raz w wielki 30 lat A u drugiej siostry zauwazylam ze powielila los siostry i od roku zmaga się z nerwica lękowa. Dzis majac za sobą 1.5 roku akceptowana siebie i pracy nad sobą wiedzę jak to wszystko kolem sie toczy. Najgorsze jest to ze posyłam siostrze filmiki tego typu jak i odnosnie nerwicy czy mamie ale one mówią że to wszystko to jest pic na wode. Mu nerwica otwarlam oczy A dokładniej wyrwalam sie z ciagu który wciąga zwiazek pierw z ojcem narcyzem pozniej z facetem i na dzień dzisiejszy daje sobie czas, rozpieszcza sie, spotykam się z znajomymi i co najważniejsze wywrocilam zycie do góry nogami i sie wyprowadzam od rodziców. Wreszcie. Pani Justynko dziekuje. Nawet nie wie Pani jak otwarla mi Pani oczy.
borderline
dziękuję za ten i każdy inny film! zaczynam terapię DDA, pomagasz mi a analizie siebie, i pracy "w domu"! jesteś super!! jestem wdzzięczna za to, ze znalazłaś w sobie siłę aby pomagać innym! może kiedyś i ja będę potrafiła!
Dziękuję bardzo!
nie ma mowy o przebaczeniu kiedy nie tylko, ze nikt mnie o nie nie prosi, ale nawet dalej oskarza - choc juz inaczej, bo nie mam juz 10iu lat i nie mozna mi nawrzucac tak na full spontan. nie ma w takim przypadku mowy o przebaczeniu. to tak jakby przebaczyc zlodziejowi, ktory nie tylko, ze nie oddal tego co ukradl, ale dalej wynosi i jeszcze przed innymi opowiada, ze to ja cos wymyslam, a najpewniej to ja po cichu "wynosze z domu." nawet w konfesjonale nie otrzymamy przebaczenia, bez wyznania grzechu, zalowania za niego i postanowienia poprawy.
Z jednej strony masz rację, ale z drugiej, mysle sobie ze nosic w sercu ten cały żal przez całe życie to też nie warto.
Ja jestem z DDD, chodze teraz na terapie i czuje ze mi pomaga, odcinam sie od tego, uwalniam.
Dramatycznie wiele przed Toba roboty...
Wiesz czasem nie musisz przebaczyć ale musisz się pogodzić z przeszłością i naprawić swoje życie . I tak świadomie mówię naprawić bo nawet jeśli komis się wydaje że nic nim nie jest trauma z dzieciństwa zawsze zostaje w psychice ( w jeden lub drugi ). Mam nadzieję rozumiesz o co mi chodzi :)
dobrze powiedziane, dramatycznie dużo. myślę, że proporcjonalnie do tego czym jest dysfunkcyjna rodzina. określenie "dramatyczna rodzina" też by pasowało. to praca na całe życie, na całe, bo nawet kiedy jesteś już "poza tym", jakieś odłamki "tamtego" wracają ukradkiem.
elal bardzo logiczna, sensowna odpowiedz ❤️
Bardzo wartościowy filmik :)
Słucham tego i rycze bo tak wszystko pasuje. Dziekuje za ten film bo to jest jeden z lepszych filmow przedstawiajacych problem z DDD. Wspaniala robota kobieto.
Ja tez jestem DDD/DDA. Przez dlugi czas w zyciu bylam bardzo nieszczesliwa i samotna. Byly momenty, ze nie chcialam juz zyc. Na szczescie trafilam na fantastycznego psychologa i w ciagu roku w terapii grupowej w Warszawie przerobilam to okrutne dziecinstwo. Pamietajcie, ze mozemy sobie pomoc. Dzis jestem innym czlowiekiem, kocham siebie i moje zycie, I moge z czystym sercem powiedziec, ze jestem szczesliwa.
Czy może Pani dać namiary na tego psychologa ?
Ja też poproszę
Bardzo ciekawy film. Wiele informacji i tematów do przemyśleń. Adresatami wykładu są kobiety, ale pasuje to także do życia dorosłych mężczyzn.
Super wytłumaczone, dziękuję bardzo.Pozdrawiam.
Dzieki za Wilczyca Byc :-)
Fajnie że jesteś 🌺
Dziękuję za świetny materiał. Pozdrawiam serdecznie!
Dziękuję. Jestem na takim etapie życia kiedy ten wykład był mi bardzo potrzebny.
Dziekuje za filmik🤗super
❤️ja rowniez dziekuje za wsparcie🍀
Trudno jest osobom z domu dziecka
Nie mają rodziny
@@annao2186 też myślę o dzieciach bez rodzicow, wychowywanych w domach dziecka....
Pani Justynko, Dziękuję Pani z Całego Serca ♥️
Dziękuję za ten film, zwłaszcza za drugą część. Oczywiście całość była dla mnie wartościowa, niemniej 32:08- 32:28 to jest coś, od czego myślę, że wszystko się zaczyna.
Arcydzielo. Tak dokladnie jest. 100%
Przy podsumowaniu zwyczajnie się rozpłakałem patrząc na swoje dzieciństwo
Najlepszy material, samo sedno, znajomosc tematu! Dziekuje❤😊
Bardzo pomocny film. Na przykladzie rodziny - zastanawiam się czy związek z narcyzem ma szansę dalej trwać i zmienić się na lepsze. Chyba musze zajrzeć do poprzednich filmów. Dziękuję za mozliwosc poszerzenia wiedzy o sobie i wskazówki do działania. Pozdrawiam
To bardzo smutne. Jestem dorosłą kobietą która myśli jak dziecko. Każde moje działanie jest uwarunkowane strachem przed reakcją rodziców. I wielki wstyd po każdym najmniejszym błędzie. Nie mam prawa się mylić i karce samą siebie staczajac się na dno rozpaczy i haosu emocjonalnego. Zauważyłam też że wyobrażam sobie wyrosnietą maksymalnie reakcje innych osób na moje nieperfekcyjne zachowanie albo nieidealny dobór słów które na pewno zostały źle zrozumiane. Dziękuję za film. Muszę nad sobą pracować aby zachować spokój.
Dziękuję 💕
Dziękuję Justyno💪
Jako osoba, która pomimo lat pracy nad soba zmaga się z wieloma objawami z dzieciństwa spędzonego z niedostępnymi rodzicami mogę dodać, że praca metoda EMDR wreszcie pozwoliła mi na to żeby poczuć. Złość, smutek, rozpacz, żal. Ale też żeby poczuć coś czego nie zaznałam, nie znałam, a próbowałm zrekompensować sobie nadmierna kontrola, perfekcjonizmem, racjonalizacja. Żeby poczuć miłość bezwarunkowa, ciepło, akceptację, bezpieczeństwo. Polecam :)
Bardzo dziękuję za film.
Bardzo dziękuję że Pani jest, nawet nie zdaje sobie Pani sprawy jak bardzo jest potrzebne ludzią takim jak ja, to co Pani robi, kompletnie za darmo i bez interesownie plytnie tyle informacji że zdałam sobie sprawę jak z własnych problemów i demonów które noszę w sobie, choć bardzo chciałam oszuksc świat a przedewszystkim sama siebie. Bardzo dziękuję że postanowiła Pani pomóc sobie i dzięki temu pomoc innym. Z wielkim szacónkiem za odwagę i poświęcenie dla siebie i innych ukłony Magdalena
Mimo że przeszedłem dwie terapie za które jestem bardzo wdzięczny mojej terapeutce to dopiero Pani droga -pozwoli Pani -Wilczyco wytłumaczyła mi Pani złożoność tematyki. Jestem Pani naprawdę wdzięczny że mogę Pani słuchać. Nie chce przynudzać, wiec tylko napiszę-proszę, niech dalej Pani będzie i skarbnicą wiedzy i drogowskazem dla ludzi zyjących z brzemieniem przeszłości.Z głębi serca Pani życzę; ZDROWYCH, spokojnych świąt Bożego Narodzenia. Pozdrawiam Marek.
Czasami mam wrażenie, że DDA ma wiele wspólnego z Narcyzmem lub może występować wspólnie.... Czy ktoś się z tym spotkał?
dziekuje za ten filmik :)
Trafilam na ta publikacje dzisiaj i chce powiedziec, ze obejrzalam z ogromna przyjemnoscia. Moja terapia DDA miala miejsce juz dosc dawno (ok 12 lat temu), ale to Pani opracowanie jest naprawde swietne. Dziekuje i pozdrawiam. Dolaczam do fanow kanalu 😃👍
Szok...trafilam tutaj...i nie wierze, ze uslyszalam tyle o sobie...Dziekuje.
Ten moment kiedy nie możesz się doczekać na miejsce na terapii dlatego przeglądasz internet setny raz z tematem który Cię gryzie i szybciej znajdujesz odpowiedź na YouTubie na różnych kanałach niż doczekać się na wizytę ,jednak można znaleźć tu coś pożytecznego.
I jak doczekałaś sie terapii? Minął rok a ja dopiero teraz odnalazłam ten filmik. Też jestem na etapie czekania na terapie
dziękuję za film
27 lat z bagażem doświadczeń jakie mogą unieść tylko DDA. Zostałam sparentyfikowana, odebrano mi dzieciństwo i beztroskę. Od 7 lat jestem w terapii, jest lepiej, ale bywa różnie.
Super jesteś i dokładnie tej wiedzy szukałem. Dziękuję
Nie wiem jak to jest możliwe, ale przyjęłam wszystkie role jednocześnie. Wiem, że potrzebuje terapii. Jestem gotowa. Dziękuję
Myślę, że to jest możliwe. U mnie w rodzinie było tak, że w zależności od okresu i zwrotu wahadła raz ja byłem kozłem ofiarnym raz moja siostra, co już w ogóle było przeebane.
Ten film zmienił moje życie.
Dziękuję, Justyna. To właśnie po obejrzeniu tego filmu otworzyły mi sie oczy. Wracam po kilku miesiącach pracy nad sobą, czytania, sesji z Tobą, spotkaniu z psychologiem który tylko to wszystko potwierdził i kazał dalej słuchać mądrych ludzi, a nie podszeptów z tej starej płyty nagrywanej w głowie jakieś dwadzieścia pierwszych lat życia...
Dziękuję za piękne słowa! Jednocześnie ogromne gratulacje! Cudownie, że trafiłaś na ludzi, którzy wsparli Cię w zmianie, że nie byłaś w tym sama! Powodzenia
Wow, wow... To ja. Wszystko się zgadza. Aż mi się słabo zrobiło 😀😓 Niektóre cechy już wyplenilam, ale inne wciąż są. Dziękuję za ten film ❤️
Wazny temat, dziekuje za film 🙏🏻
Dziękuję 👍🏵🌺
dziekuje za garsc informacji!
Dziekuje za te informacje
Dziękuję ♥️♥️♥️
U mnie przyjmowanie komplementów wywołuje reakcję zażenowania i nerwowego śmiechu. Wkurza mnie to strasznie.
Dziękuję!
z tego wynika, ze wychowanie dziecka to trudna praca, mozna bardzo łatwe zniszczyć psychikę małego człowieka :-(
dokładnie
Dzieci też nie sa święte. Potrafia byc bezwzględnie w słowach że nie jedną łzę rodzic uroni.
@@art.7592 ale rodzic to dorosły i musi się z tym liczyć. Dziecko to mały człowiek, pusta karta. Jeżeli powie coś przykrego rodzicom to znaczy że skądś się tego nauczyło.
Dlatego powinno się szkolić ludzi co to jest rodzina i jak wychowywać dzieci. Przykre jest to, że na dzieci decydują się chorzy ludzie (narcyzi, ofiary) generując kolejną generacje chorych kopii.
@@art.7592 Dorosły jako opiekun oraz osoba doświadczona wprowadza młodą istotę w świat. Skąd taki młody człowiek ma wiedzieć co jest dobre a co złe. Dziecko to "czysta kartka" Odpowiedzialni rodzice, którzy zdecydowali się na dzieci powinni odpowiedzialnie, krok po kroku nauczać co jest dobre a co złe. Jeśli dorośli nie potrafią spełnić tak fundamentalnych rzeczy bo sami otrzymali złe wzorce (złe wzorce przekazywane są przez pokolenia) To należałoby zastanowić się dwa razy zanim zdecyduje się na posiadanie dzieci. Przydaje się też terapia z psychologiem.
Dzień dobry, czy mogłaby Pani nagrać film o tym jak nauczyć się prosić o swoje, o to co nam się należy np. podwyżka, awans, nie płacenie kaucji która się nie należy,. Jak nie bać się wywalczyć i prosić o to co jest nam należne, a wręcz jest nie w porządku że tego nie dostajemy.
jesteś mądrą i sympatyczną osobą i masz w sobie tyle współczucia i zrozumienia i zasługujesz na wiarę która pozwala nam być małym słabym ale szczęśliwym dzieckiem niezależnie od naszej metryki ponieważ dla Ojca zawsze będziemy dziećmi.
Jestem córką schizofreniczniki stale nieobecnej emocjonalnie i takie też wybrałam sobie męża
Dziękuję to co pani mówi bardzo rezonuje ze mną
Dziękuję ...🌹
Na przełomie 24lat wpadłam w sidła wszystkiego tego co zafundował mi syndrom DDA.
Nie mialam pojęcia, ze kolejne 3lata to bedzie największą walka z Samą sobą.
Kiedy były partner użył słów " bolało jak Cię nie kochali w dzieciństwie? Widać to Wera, skończ niszczyć nasz związek tylko z tego powodu. Kocham Cię, zasługujesz na wszystko." A ja nadal mówiłam NIE. Po tych pierwszych słowach, nienawidzilam go jeszcze bardziej.
Za 2dni kończę 27lat.
Ten film trwa 30minut, ja płacze już 1,5h....
Zdaje sobie sprawę, ze potrzebuje leczenia, mam wrażenie ze nigdy nie.pogodze sie.ze straconym czasem tylko dlatego ze moja matka piła a ja byłam najstarsza z rodzenstwa.
Dlaczego Twój związek sie zakończył?
Nie wrocimy straconego czasu, ale mamy kontrole nad przyszloscia. Ja dopiero w wieku 26 lat zaczelam pracowac nad soba i teraz, 12 lat pozniej, kocham siebie i zycie. Jestem innym czlowiekiem i czuje, ze przede mna tyle pieknych chwil. Warto walczyc o siebie, niezaleznie od tego ile sie ma lat.