O kadar çok düşünüyorum ki Zaman zaman bir bedenim olduğunu unutuyorum.. Görünmez olduğuma inanmaya başladım.. Salt akıl eylemsizlik haline geçmekten müzikle uzaklaşıyorum.. Şarkılarda sesin olmadığı kısa aralıklarda dinleniyorum... Küçük çocukları sokakta oynarken gördüğümde onların geçmişinde dolaşan belli belirsiz farkedilmeyen bir varlık gibi tasavvur ediyorum.. 90larda sokakta oynarken hiç tanımadığımız insanların yoldan geçerken bize bakması gibi..
Selamlar kardeşim. söylediklerinizde guzel betimlemeler gizli. Bence derinsiniz. o yüzden sığ dünyada acı çekmeniz doğal ama derinlemesine bakmakla yükümlü, yüce Yaratıcının bu misyon ile yaratmış olduğu insanlardan biri olduğunuzu düşünün bence. kendinize düşünce aleminde değer verin. her yazar, kendini az çok bedensiz hisseder, insanların tutkuları ona saçma gelir. ama düşünsel bir sanatçı olmanız için de kendi yaratılış kaderinize sahip çıkın derim çünkü aslında bu dünya için önemlisiniz. bu konuda 'kaderimiz' konulu videomu seyretmek size teşvik verebilir. güzel yazınız için tesekkurler.
@@orkun_kumkale Hocam beni intiharın eşiğinde biri olarak görmeyin :) Cevabınız o yönde olmuş biraz o yüzden söylemek istedim.. Çok konuşkan biri değilim çok yakından tanıdığım insanlarla çok rahat konuşabiliyorum ama bunuda şımarıklık ve karşımdakine çok değer vermemem gibi algılıyorum..yani beni yargılamalarını hiç aklımdan geçirmediğim için sanki onları sanal dünyamda kullanıyormuş gibi hissediyorum.. Sürekli kendi duygularımı düşüncelerimi izlemekten yoruldum.. Kafka ve Dostoyevski gibi dolanıyorum ortalıkta.. Hem hiç görünmemek hemde meydanda orta yerde herkesin izlemesini istiyorum.. Hiçlik mâkamında bi Köşküm olsun istiyorum.. Herkesin bahçesinde kendini bir hiç gibi hafif hissettiği.. Eyvallah hocam siz de çok Derin birisiniz yoksa yazmazdım..
Günlük tutmayı oldum olası sevmem, kaç kez yazmayı denedim ama hep yarım kaldı. Bir daha deneyeceğim çünkü aşamayacağım ve kimseye de anlatamayacağım sorunlarım var. En iyisi yazıp zihnimden ayrışmak
Harikasın muhteşemsin arkadaşım hoşgeldin.Duygularimin sesli hali teşekkürler 🎉😊
O kadar çok düşünüyorum ki
Zaman zaman bir bedenim olduğunu unutuyorum..
Görünmez olduğuma inanmaya başladım..
Salt akıl eylemsizlik haline geçmekten müzikle uzaklaşıyorum..
Şarkılarda sesin olmadığı kısa aralıklarda dinleniyorum...
Küçük çocukları sokakta oynarken gördüğümde onların geçmişinde dolaşan belli belirsiz farkedilmeyen bir varlık gibi tasavvur ediyorum..
90larda sokakta oynarken hiç tanımadığımız insanların yoldan geçerken bize bakması gibi..
Selamlar kardeşim. söylediklerinizde guzel betimlemeler gizli. Bence derinsiniz. o yüzden sığ dünyada acı çekmeniz doğal ama derinlemesine bakmakla yükümlü, yüce Yaratıcının bu misyon ile yaratmış olduğu insanlardan biri olduğunuzu düşünün bence. kendinize düşünce aleminde değer verin. her yazar, kendini az çok bedensiz hisseder, insanların tutkuları ona saçma gelir. ama düşünsel bir sanatçı olmanız için de kendi yaratılış kaderinize sahip çıkın derim çünkü aslında bu dünya için önemlisiniz. bu konuda 'kaderimiz' konulu videomu seyretmek size teşvik verebilir. güzel yazınız için tesekkurler.
@@orkun_kumkale Hocam beni intiharın eşiğinde biri olarak görmeyin :)
Cevabınız o yönde olmuş biraz o yüzden söylemek istedim..
Çok konuşkan biri değilim çok yakından tanıdığım insanlarla çok rahat konuşabiliyorum ama bunuda şımarıklık ve karşımdakine çok değer vermemem gibi algılıyorum..yani beni yargılamalarını hiç aklımdan geçirmediğim için sanki onları sanal dünyamda kullanıyormuş gibi hissediyorum..
Sürekli kendi duygularımı düşüncelerimi izlemekten yoruldum..
Kafka ve Dostoyevski gibi dolanıyorum ortalıkta..
Hem hiç görünmemek hemde meydanda orta yerde herkesin izlemesini istiyorum..
Hiçlik mâkamında bi Köşküm olsun istiyorum..
Herkesin bahçesinde kendini bir hiç gibi hafif hissettiği..
Eyvallah hocam siz de çok Derin birisiniz yoksa yazmazdım..
Çok verim aldığım bir video oldu. Teşekkürler
Gelişmeler hakkında bana yazarsan sevinirim. orkunkumkale@yahoo.com
Günlük tutmayı oldum olası sevmem, kaç kez yazmayı denedim ama hep yarım kaldı. Bir daha deneyeceğim çünkü aşamayacağım ve kimseye de anlatamayacağım sorunlarım var. En iyisi yazıp zihnimden ayrışmak
28 yasimda anksiyetenin adini koyabildim
Geç değil. Tam zamanı bence. Çalışmalara başlayabilirsiniz. 35-40'tan sonra geç olabilir.
👑
Abi ADAMSIN
Sağ ol kardeşim. Pek değilim aslında. Öğrenmeye çalışıyorum