Çocuklarda Depresyon Depresyon çocuklarda olur mu demeyin çünkü depresyon 6 aylık bir bebekte bile görülebiliyor. Peki küçücük bir bebekte depresyon nasıl ortaya çıkar?
Merhaba ben 11 yaşındayım Azeriyim ve 2 yıldır depresyoynda olduğumu bundan önceki videoda öğrendim kendimi şu anda çok kötü hiss ediyorum çünki ben içime kapalı biriyim 2 yıl boyunca sessiz ağlıyorum hiç kimsenin ruhu duymuyor ve beni üzüyor bu beni dahada kötü hiss etdiriyor ve depresyonda olduğyumuda kimse bilmiyor ben her kesin yanında neşe dolu gibi görünüyorum amma hiç öyle değilim ders notlarım 2 yıl öncesine göre daha kötü ve artık o dereceye geldim ki 2 yıllık üzüntüm ve sinir sanki birleşerek kalbimi ağrıtıyor ve ağlıyorum ayak üzerinde duramıyorum ayağım ve elim titriyor ve birden buz gibi oluyor bunlardamı normal?
abla lütfen yorum yaz burda dediğin çoğu şeyi yaşıyorum 10 yaşındayım ve içe kapanık birisiyim ama ailem bunu anlamiycak diye düşünüyorum onlara bir türlü anlatamıyorum utanıyorum ve daha kötü şeyler çok kafaya takmalarım falanda var kısacası aileme duygularımı nasıl anlatabilirim ailem benim mutlu olduğumu düşünüyolar ama çok yanılıyorlar.. piskoloji doktorumda aynı şekilde bana güler diye korkuyorum vs.
Doktorunun sana gülmesi inan imkansız ama ailen konusunda bir şey diyemem çünkü bende aynı şekilde hissediyorum utanmaktan ziyade yargılanmaktan korkmak diyebiliriz kesinlikle öğretmenine anlatabilirsin onlar ailene gerekli bilgilendirmeyi yapabilir ben de yeni öğretmenime açtım bu konuyu daha ne olacak bilmiyorum ama ne olursa olsun gene de ailemden korkuyorum bu konuda gerektiğinden yabancılar gibi hissediyorum annem ve babam ayrı tahmin edebileceğiniz üzere bu konuda travmalarım var özellikle de ayrılma öncesinde oluşmuş travmalar tahmin edebiliyorum aslında hiç duygularını açan biri değilim ve olabildiğince olgun bir görünüm bırakırım insanlarda derslerim iyi(di) ama son zamanlarda okula gidememe sorunu başladı son 2 yıldır ciddi devamsızlıklarım var insanlarla göz teması kuramıyorum öğretmenlerimle konuşmada sorun yaşıyorum arkadaşlarıma söylemek istediğim şeyleri söyleyemiyorum bu da etrafımdan nefret etmeme yol açıyor hiçbir şey eğlenceli gelmiyor ve insanları kendimden uzaklaştırıyorum bu okula gelmemelerimin nedenini çok merak eden matematik öğretmenime bunu açtım ama burada yazdıklarım daha bahsetmediğim konular ona anlatırken daha çok aileden ve insanları görmek istemediğimden bahsettim ve anlayışla karşıladı eğer benim için uygunsa pazartesi konuşmamızı istedi olur dedim bu konulardan da bahsetmeyi düşünüyorum ve büyük olasılıkla depresyondayım uyku problemlerim var halsizlik isteksizlik gibi problemlerim de var bazen uyumuyorum bazen 10-14 saat uyuyorum aslında uyanıyorum ama uyanmak istemediğim için tekrar uyuyorum çok yorgunum en çok da ailemden uzak kalmak istiyorum en çok da annemden o annesinden nefret eden ergenler gibi değilim yemin ederim sebeplerim var annemden hiç küçüksenmeyecek kadar fiziksel ve ruhsal şiddet görüyorum hakaretleri özgüven denen şeyi bende bırakmadı babamı anneme kıyasla çok seviyorum diyebiliriz babamda kalsam sorunlarım büyük oranda ortadan kalkardı ama tabiki ayrılık önceki travmalarım için tekrar bir yardım almam gerekirdi ama şu an olabilecek en kötü durumdayım umarım en kısa sürede hepimiz iyileşiriz.
bunu çocuk olarak izliyorum hepsi doğru abla..
Eskiden bir cümle içinde hiç kime anlatamadıklarımı şimdi mesajla gönderiyorum
👏🍀
Merhaba ben 11 yaşındayım Azeriyim ve 2 yıldır depresyoynda olduğumu bundan önceki videoda öğrendim kendimi şu anda çok kötü hiss ediyorum çünki ben içime kapalı biriyim 2 yıl boyunca sessiz ağlıyorum hiç kimsenin ruhu duymuyor ve beni üzüyor bu beni dahada kötü hiss etdiriyor ve depresyonda olduğyumuda kimse bilmiyor ben her kesin yanında neşe dolu gibi görünüyorum amma hiç öyle değilim ders notlarım 2 yıl öncesine göre daha kötü ve artık o dereceye geldim ki 2 yıllık üzüntüm ve sinir sanki birleşerek kalbimi ağrıtıyor ve ağlıyorum ayak üzerinde duramıyorum ayağım ve elim titriyor ve birden buz gibi oluyor bunlardamı normal?
abla lütfen yorum yaz burda dediğin çoğu şeyi yaşıyorum 10 yaşındayım ve içe kapanık birisiyim ama ailem bunu anlamiycak diye düşünüyorum onlara bir türlü anlatamıyorum utanıyorum ve daha kötü şeyler çok kafaya takmalarım falanda var kısacası aileme duygularımı nasıl anlatabilirim ailem benim mutlu olduğumu düşünüyolar ama çok yanılıyorlar.. piskoloji doktorumda aynı şekilde bana güler diye korkuyorum vs.
Merhaba bende öyleyim ben hiç bi psikoloğa görünemiyorum çünki aileme söylemekten korkuyorum sonuçta 2 yıl
Doktorunun sana gülmesi inan imkansız ama ailen konusunda bir şey diyemem çünkü bende aynı şekilde hissediyorum utanmaktan ziyade yargılanmaktan korkmak diyebiliriz kesinlikle öğretmenine anlatabilirsin onlar ailene gerekli bilgilendirmeyi yapabilir ben de yeni öğretmenime açtım bu konuyu daha ne olacak bilmiyorum ama ne olursa olsun gene de ailemden korkuyorum bu konuda gerektiğinden yabancılar gibi hissediyorum annem ve babam ayrı tahmin edebileceğiniz üzere bu konuda travmalarım var özellikle de ayrılma öncesinde oluşmuş travmalar tahmin edebiliyorum aslında hiç duygularını açan biri değilim ve olabildiğince olgun bir görünüm bırakırım insanlarda derslerim iyi(di) ama son zamanlarda okula gidememe sorunu başladı son 2 yıldır ciddi devamsızlıklarım var insanlarla göz teması kuramıyorum öğretmenlerimle konuşmada sorun yaşıyorum arkadaşlarıma söylemek istediğim şeyleri söyleyemiyorum bu da etrafımdan nefret etmeme yol açıyor hiçbir şey eğlenceli gelmiyor ve insanları kendimden uzaklaştırıyorum bu okula gelmemelerimin nedenini çok merak eden matematik öğretmenime bunu açtım ama burada yazdıklarım daha bahsetmediğim konular ona anlatırken daha çok aileden ve insanları görmek istemediğimden bahsettim ve anlayışla karşıladı eğer benim için uygunsa pazartesi konuşmamızı istedi olur dedim bu konulardan da bahsetmeyi düşünüyorum ve büyük olasılıkla depresyondayım uyku problemlerim var halsizlik isteksizlik gibi problemlerim de var bazen uyumuyorum bazen 10-14 saat uyuyorum aslında uyanıyorum ama uyanmak istemediğim için tekrar uyuyorum çok yorgunum en çok da ailemden uzak kalmak istiyorum en çok da annemden o annesinden nefret eden ergenler gibi değilim yemin ederim sebeplerim var annemden hiç küçüksenmeyecek kadar fiziksel ve ruhsal şiddet görüyorum hakaretleri özgüven denen şeyi bende bırakmadı babamı anneme kıyasla çok seviyorum diyebiliriz babamda kalsam sorunlarım büyük oranda ortadan kalkardı ama tabiki ayrılık önceki travmalarım için tekrar bir yardım almam gerekirdi ama şu an olabilecek en kötü durumdayım umarım en kısa sürede hepimiz iyileşiriz.