@hanimefendikimse zor olanı yaptım demek asıl yapabilmek değil mi ama kolayı yapmak zaten kolay. Kurduğunuz cümle bana da çok dokundu haklısınız da ama zoru yapanlar hep ayrıcalıklıyken neden o hayatı seçelim :/
Videoda kendimi buldum. 15 yıl durmadan hep okudum, üniversiteyi bitirdim, master yapmayı düşünüyorum, sonucunu bilemiyorum. Henüz çalışmak istemiyorum, kendimi yetersiz hissediyorum, kendime profesyonel bir sayfa açmak istiyorum, bir türlü cesaret edemiyorum, günümü başka türlü uğraşla kaplıyorum, günü kurtarıyorum, şu an büyük ekonomik sıkıntı içinde değilim ama içimde bir yerlerde " ne duruyorsun, hadi devam et, bir yerden başlamak zorundasın" diyen biri var. Bazen onları susturmaya çalışıyorum, uzun akademik hayattan sonra kendime rahatlama izni vermiş gibi düşünüyorum. Aynı şekilde ilişkilerde de bunu yapıyorum kimseye şans vermiyorum, ilişki istemiyorum, fazla yakınlıktan rahatsız oluyorum. Sanki, doğru insanı bekliyormuşum gibi. Ama bunların ortak noktası galiba hata yapmaktan korkmak. Her şeyin mükemmel olmasını istiyorum, ama biliyorum mükemmel denen bir şey yok. Ben bir şeylerin ters gitmesinden, ilerlememesinden çok korkuyorum. O "ölümcül hatayı" yaptıktan sonra toparlanamamaktan korkuyorum. Ben gerçekte şuan kimim, nerdeyim ve tam olarak ne istiyorum sorusunu kendime vermekten korkuyorum. Etrafımdaki insanlar kariyerlerinde ilerledikleri zaman onları alkışlarken, kendime üzülüyorum ve kendi çabalarımı görmüyorum. Yani anlayacağınız ben hem yalnız hem de biraz kendimi sabotaj eden bir yapıya sahibim.
Korkmamak lazım . Kaçtığımız şeylerin hiçbiri kafamızda büyüttüğümüz gibi değil , ben de bunları yaşadım ve başarısız hissettiğimi söyledim denemeye gücüm yok dedim sonra düşündüm bir daha yenilirim en kötü birkaç kere daha yenilirim
Bundan bir süre önceye kadar kendimi geliştirmek için çabalardım,çok motiveydim dilimi geliştirmek,yeni ülkelere gitmek ve daha bir sürü hayallerim için çalışıyordum şuan bitmişim obsesyonlarım hayatımın her saniyesinde kafamın içinde hayatı bana zehir ediyor,kaygıdan vücudum sürekli kasılıyor relax olamıyorum hiç bir şeye motive değilim bitkisel hayat yaşıyorum gibi her günüm monoton ve bunu düzeltmek için de bir şeyler yapmak istemiyorum evet hayattan kaçıyorum kendime yardım edemiyorum kendime yabancılaştım...
Kardeşim bi psikoloğa görün obsesyonların ilerleyip hayatını etkisi altına altına almadan hemen görün ama psikoloğa gir eğer ciddi bi sorun olduğunu tespit ederse zaten psikiyatriye yollar
Çoğu seyi aile hayatımda görmezden gelmez isem kavga çıkıyor. Görmeye başladığım da hemen hasır altına beni alıyorlar. Mükemmelliyetcilik zor bir durum. Memlekette bir söz var "akıllı saygıda kusur etmezken, deli oğlunu everirmiş"
@@emiineeemmakıllı düşününceye kadar deli oğlunu everirmiş diye bir söz de var bunun anlamını anlayabiliyorsun deli cesaretinin bazen hayatta daha çok işe yaradığını akıllıya göre daha erken karar verip daha erken hayata atılmayı anlatıyor
Hayatın ve kendini gerçekleştirmenin, yalnızca iş bulup para kazanmak ve eş bulup populasyona katkıda bulunmak olarak algılandığı bir dünyada yaşamak çok zor gerçekten...Hayatın kendisi de hayatın anlamı da bu olmasa gerek.
Onu bile (iş, eş, kariyer) yapamayanlar var şu hayatta. Bence bizim tek sıkıntımız var olan ile yetinmemek ve şükürsüzlük. Var olana şükret ve daha iyisi için çabala hayattaki motto bu olmalı sanırım.
Beni hiç tanımayan bir insanla karşılaştım tatile gittiğim bir yerde. İlk sorduğu soru "Ne iş yapıyorsun". La önce bi adımı sor, nerelisin diye sor, burada ne işin var diye sor onlara bile razıyım.
Üniversiteden mezun olalı iki yıl oldu ve işsizim. İşsiz olmaktan, kendi paramı kazanamamaktan nefret ediyorum. Kendimi bildim bileli özgüvenli bir insan değildim ancak özellikle üniversiteden mezun olduğumdan beri bir işi yapabileceğime zerre inancım yok. Çok çabalasam dahi bir iş bulabileceğime inanmadığımdan iş ilanlarına ciddi ciddi başvuru yapmıyorum. Sadece her gün bir şey yapıyor olmak için yeni yeni şeyler öğreniyorum ve günün sonunda hiçbir şey öğrenmediğimi düşünüyorum. Sanırım yaşamaktan korkuyorum.
30 yaşıma 3 ay kaldı ve ben yüksek lisansı yeni bitirdim. Bu örneği duyunca bi acaba dedim.. Bir yandan da hayat gidiyor ve ben alanımda diploma üstüne diploma katarken iş bulamıyorum. Farklı zorluklar çıkıyor, bunları aşamayacağımı düşünüyorum sürekli. Yetersizlik duygusu, başarısız olurum korkusu hepsi bir arada. Kendimi harcamak istemiyorum..
@@fraublauuu oyleyse evlen coluk cocuga karis ve tabiki yine sartlar uyarsa bir is bul calis..Evlenmek konusunda farkli dusunuyorsan yine adam gibi davran ekmegini bir mesru isten kazan nerde muhtac olma...hadeee...kolay gelsin..mizmizlanma ;)))
Bence bı yerden başlamanız lazım sonuçta her yerde her şeyde zorluklar var illa ki olucak yüzleşmek lazım bir şeylerden kaçıyorsak korkuyorsak üstüne gitmeliyiz bence o zaman gelişebiliriz hayatımızda ilerleyebiliriz
Videonun başında bahsettiğiniz beyefendi kadar olmasa da ben de birçok şeyi erteleyerek aslında hayattan kaçtığımı ve sorumluluk almaktan korktuğumu farkettim. Yine nokta atışı oldu hocam. Emeğinize sağlık.
2023 senesinde ilk üniversite sınavıma girdim. Çalışmamıştım. Okul yıllarımda da ne zaman olduğunu hatırlamıyorum ama çalışmayı daha doğrusu çabalamayı bırakmıştım. Hayatımda tonla şey oldu. Bazılarını kendimle bile konuşamadım. Zamanla etrafımdaki insanların beni daha farklı gördüklerini fark ettim. Daha başarılı, zeki, anlayışlı vs kalıplara sokulduğumu ve bu kalıpların beni çok fazla korkuttuğunu gördüm. Matematiğim çok iyi diye adım çıktı, matematikten hep yüksek notlar almam beklendi. Ha bana söylenmedi ama konuşuldu, duyuldu. Zaman geçtikçe başarısız olmaktan çok korkar oldum ama başarılı olmak için de çabalamadım. İnsanların beni "o" şekilde görmesinden usandım. Eh çocuktum, gelecek algım yoktu ve fark etmeden kendi topuğuma sıktım. Hem de fena sıktım. Bir ay sonra liseyi bitirmemin üstünden 1 sene geçmiş olacak. Asla geçen zamanı kavrayamadım. Pişmanlık ve suçluluk hissini uzun zaman sonra ilk defa geçtiğimiz ay hastalıktan yataktan çıkamayınca hissettim. İrademi suçladım, olmuyor herhalde benden dedim. Çabalamak istemiyordum çünkü. Ama sonra olayın o diğer insanlarda değil tamamen benimle alakalı olduğunu anladım. Yaniiii üniversiteye gidecek olan, ilim bilim öğrenecek olan, kendini tanıyacak olan, daha yolun başında 20 yaşında olanın ben olduğumu ve kendime zarar verdiğimi idrak edebildim. Tabi ben bu noktaya gelene kadar tonla etken vardı, bundan sonra da olacaklar. Ama benim duruşum değişti. Suçlu olduğumu kabul ettim, ama başkalarının gelip bu suçluluğumu yüzüme vurmalarına izin vermiyorum. Suçluyum, kabul. Belki hayatımda benim iyiliğimi düşünen insanlar mutsuz ve bana da dedikleri gibi hayal kırıklığı içindeler, üzgünüm buna yapabilecek bir şeyim yok. Ben kendi hatamı kabullenip bir şeyleri düzeltmeye çalışırken beni anlamadığınız için üzülemem. Zaten oturup beni anlamanız için de kendimi anlatamam. Bu sene öğrendiğim bir şey: kim ne kadar okumuş olursa olsun bu bir insanı anlayabileceklerini göstermez. Nasihatlarla da derdim yok da bazen sıkıyorlar, o zamanlarda sadece dinliyorum alabileceğim minicik bilgiyi de alıp başım eğik oradan uzaklaşıyorum. Annemle daha dün konuştum, bu sene de yapamayacağım bir sene daha çalışmam lazım diye. Güya çalıştım da bu sene, of çok gülesim geldi. Neyse işte ben bunu söylediğimde kızar eder konu iki-üç saatte kapanır sandım, ki bu baya salakça bir düşünce. İşte tümmmmmmmmmmmm gün annemin bana kızmasını, üzülmesini, hayal kırıklığını, kendi hayatı ile benimkini karşılaştırmasını, olur olur bu sene diye beni ikna etmesini dinledim. Haklı olarak beni bir güzel azarladı. İşin ilginci 1-2 damla göz yaşı dışında ağlamadım. İnsan suçluluk duygusuyla boğuşurken utancından ağlayamıyormuş. Bunu da öğrendim. Çok düşündüm gerçekten çok düşündüm... Yaptıklarımı ve yapmadıklarımı kabullendim. Sadece yiyeceğim bi 3 kişiden daha azar, hayal kırıklığı konuşması var. Onları da sonuçlar açıklanınca dinleyeceğim eh işte bu beni geriyor. Haklılar, ben de kabullendim ama tabi onlar beni anlamıyorlar işte kısacası böyle bir üzüntünün beni getireceği halden korkuyorum. Bu azar yeme kısmında bir konu beni düşündürdü. "Neler kaçıracaksın biliyor musun?" Yani şimdi biraz mantıklı düşünürsek asla bilemem çünkü hayat dediğimiz bu yaşamayı deneyimlediğimiz süreçte en ufak kararlar bile ileriki zamanda çok farklı değişimlere neden oluyor. Tıpkı geçmişte "kaçırdıklarım" gibi. Geçmiş, geçmiş, geçmiş. Geçmişim şu anla olan tek alakası alınan ders. YA BİR DE YANLIŞ ANLAŞILMASIN AMA 50'SİNE GELMİŞ BİRİSİ DE DEĞİLİM. Hatta bu durumda böyle bir acı tecrübeyi 20'mde yaşadım diye sevineceğim. Bu yaptığım hataları ilerde yapsam daha çok üzülürdüm çünkü her geçen zamanda insan biraz daha tükeniyor. Kısacası kaçırdıysam kaçırdım, üzücü evet bu yüzden bir daha kaçırmamak için İRADEMİ konuşturarak devam etmeliyim. Baya dolmuş durumdayım. Yaşadığım psikolojik durumlardan da haberim yoktu bu sene, genel olarak kendimi kapattığım bir yıldı. Kendime karşı ile kapandım. Kötü bir şey tabii aman yapmayın, kabullenmek her alanda zor ama siz en kısa sürede kabullenmeye ve sonrasında karşınızdaki sorun her neyse savaşmaya çabalamaya bakın. Uzun lafın kısası yeni başlangıçların zamanı, yeri yoktur. İnsanların benden beklentisi var diye bu sene istemediğim bir yere gidip, potansiyelimi daha da harcamak istemiyorum. Herkesin karşısında dimdik durmak zorundayım. Zorlu olacak ama olayların bu noktaya gelmesi de benim hatam (diğer etkenleri de biliyorum tonnnnla şey var ama benim hayatımın bu yönde şekil alması; benim dik durmamamdan, benim çabalamamdan, benim pes etmemden, benim kendimi görmezden gelmeden YANİ benden kaynaklı). Of biliyorum herkes üzülecek ama her şey geçicidir diye düşünmek istiyorum. İlk bi üzülürler, kızarlar. Sonra ne halin varsa gör derler mesela. Sonra unutulur. Sonra en küçük hatamda yüzüme vurulur. Ve sonra tekrar unutulur, arada hortlar ama 365 gün veya geriye kalan hayatımın her günün de bu konu konuşulmaz. Ben de tahminimce buna alışır ve bağışıklık edinirim. (Çünkü lgs zamanında bi çalışıp bi salmam hala bugün dahi konuşulur. 5 sene olacak ama unutulmuyor. Ha lgs beni üzmüyor çünkü büyük oranda suçu kendimde görmüyorum. Ki offf acı bir gerçektir ki bazı işaretlemelerimi fen lisesine gitmemek için bilerek yapmıştım. İstemediğim bir yerde bulunmamak için kendimce çözüm. Bunu bilmezler tabiii. Az kalsın bir-iki soruyla gidebiliyordum fen lisesine. Anadolu lisesine gidince rahatlamıştım, lise zamanlarım da iğrençti de neyse geçti.) Mükemmeliyetçilik denen şey de çok pis bi hastalık. Onu da yenicez İnşAllah. Gördüğünüz üzere bir sene daha ders çalışmak, çabalamak, öğrenmek beni korkutmuyor. Çıkardığım dersten çok memnunum ve her şeyin bir zamanı vardır ve belki de çok ısrarcı olmamak lazımdır diye düşünüyorum. Sadece insanların tepkileri beni korkutuyor, onu da düşündüm şimdi. Belki bu "başarısızlığım" insanların gözünde beni düşürür. Tamam evet üzücü, canım ailem keşke sizi üzmeseydim. Ama kendi açımdan diyorum, insanların gözlerini benim üzerimden çekmesi belki geriye kalan hayatımda daha özgür olmamı sağlar. "O ne der? Akrabalar ne düşünür?" olayından çıkmamı sağlar. İç sesim saldırıyor, OF TAMAM BİLİYORUM İNSANLAR BUNU HEMEN UNUTMAYCAK DA EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE YANİ EEEEEEEEEEEEEE NAPALIM ZAMANI GERİYE SARARMAM Kİ. Ya bir de ben niye kendimi insanlara ispatlıyorum. Hani hayatı ben yaşıyorum, ben yaşıycam fln??? Neyse. Zaman her şeyin ilacıdır. Acılar, hayal kırıklıkları unutulmaz ama bunların etrafında büyümeye ve gelişmeye devam ettikçe zaman içinde bu sıkıntılar hayatımızdaki diğer şeylere göre küçük kalacaklar. Önemli olan bu noktada gelişim, süreklilik. Bunu okuyan, kimsin bilmiyorum ama derdime ortak olduğun için, biraz da olsa beni anlamak uğruna çaba sarf ettiğin için teşekkürler. Umarım kendimi döktüğüm bu duygu selinde kendin için bir şeyler elde edebilmişsindir. Dolu dolu günler, huzurlu bir hayat diliyorum hepimiz için. Hoşça kal.
Gözlerimi yaşartın be kardeş.Hiç usanmadan bütün satırlarda seninle aynı duyguyu hissettim .Sende bu dünya da seninle aynı acıları yaşayanların olduğunu unutma ve hayatını doyasıya mutlu yaşa.
Hayatın gerçekleri acı verici.6 yılım düzgün bir iş aramakla geçti,16 yılında yanlış evlilikte.Toplam 22 sene.Bazen paçayı sıvayıp o dereyi geçmeye korkar oluyor insan.Keşke bazı şeyler anlatılanlar kadar kolay olsa.
7 yaşından beri çalışıyorum hocam ve hiç bir zorunluluktan kaçmadım tam tersine hep üstüne gittim. Ancak nedense bu videoda bahsettiğiniz tip insanlar hep bana dönem dönem hayatıma girdiler. Onları tanıma imkanım oldu. Onlara “hayır” demeyi ve sınır koymayı da üç yıldır değerli bir pskiatr hocamdan aldığım terapiler sayesinde başardım. Teşekkürler 🙏🏻 Saygılar sevgiler 🙏🏻💐
Kendimi değersiz görüyorum, çok çalışırsam değer görürüm sevilirim sanıyorum ama öyle olmuyor işte. Sonunda daha beter yere çakılıyorum. Hep kaçıyorum üzüldüğümü bildiğim sorunlardan hiçbir şeyi çözemiyorum. Cesaret edemiyorum. Teşekkür ederim hocam iyi ki varsınız🙏🏻
Size teşekkür ederim video izledikten sonra acaba ben neyden kaçıyorum diye düşünürken sizin yorumunuz beni aydınlattı bende sizin gibi kendimi değersiz hissediyorum ve bu uzun zamandır böyle kendimi hep beni sevecek evlenmek isteyecek biri olursa değerli hissedeceğim gibi kodlamışım bunu fark ettim ben değil başkaları beni severse ancak değerli olurum gibi düşünüyorum hep sanki aydınlanma yaşadım önce Beyhan beye sonra size teşekkür ederim
Herkes yks'den bahsetmiş ama hayatınızdaki tek sorun o olmuyor malesef (onu da yaşadım) ...Ondan sonrada bu duyguları yaşayabiliyorsunuz. Ben bilgisayar mühendisliği okuyorum . Bildiğiniz üzere çok yoğun bir talep var bu sektöre. Yani çok dişli rakiplerim var . Daha birinci sınıftayken bile 2 yabancı dil bilip üstüne yazılımcı olan sınıf arkadaşlarım var.İkinci üniversite olarak bu bölümü okuyanlar var ve dahası... Çok geriliyorum böyle bir ortamda .Hangi alanı seçmek istediğimi de bilmiyorum . Yapay zeka , siber , mobil ... Şimdi de staj mevzusu başladı . Kendime "neden beni işe alsınlar ki?" diyorum . Birazcık kendime haksızlık etsemde bence azıcıkta olsa haklılık payı var . Açıkçası biraz da korktuğum için kendime güvenemiyorum sanırım . Mükemmel değilim (hiçbir zaman da olamayacağım ama ) benden çok daha iyileri var. Ya beni yetersiz bulurlarsa ya mobbing'e uğrarsam ... Zaten kadınlara yönelik bir önyargıyla 1-0 geriden başlıyosunuz işe, bir de kendine güvenmiyorsan kendini bu videolarda buluyosun işte... Peki şuan ne yapıyorum sırf korkumdan (artık korku mu endişe mi adını biilmiyorum) çalışmak yerine dizi iziyorum , uyuyorum , kitap okuyorum vs. Ama yapmam gerekenleri yapmadığım her gün içimde daha kötü bir duyguyu besliyor. Ertesi gün daha da kötü hissediyorum . Bu arada ben yazılım alanından bahsettim ama ingilizce öğrenme konusu da bunun için örnek verilebilir. Aynı durum aynı sonuç... Bu arada tembel biri değilimdir yks zamanında günde 8-10 saat rahatça çalışabiliyordum ama şimdi hissettiğim belirsizlik ve endişe hisleri beni masa maşına oturtamıyor. Şuan buraya içimi dökmek istediğim için yazdım ama belki benim hissettiklerimi hisseden başkalarıda vardır bilmiyorum... Artık değişmem gerek bunun farkındayım . Aşağıda bi yorum gördüm :"NEYİ YAPMAK ZOR GELİYOSA ASIL YAPMAN GEREKEN ŞEY ODUR." o kadar haklı ki... tek cümleyle özet resmen. Şimdi o kadar yazdım sonuç ne derseniz sonuç bölümüm yok :D Hayatım değişir mi bilmiyorum değişmesini istiyorum ama şimdilik yapabileceğim tek şey kalkıp çalışmak . Hiç olmazsa yarın daha da kötü hissetmemek için çalışmaya gidiyorum . Buraya kadar okuyup derdime ortak olduysan teşekkürler =( ✨ Önerileriniz varsa açığım her zaman...
bölümümüz de durumumuz da aynı. ben de sürekli çalışayı erteliyorum, kendimi yetersiz görüyorum. eğer bölümü bırakmanın sorumluluğunu alamıyorsan çalışman lazım diyorum ama yok yani olmuyor. daha detaylı konuşmak istersen konuşabiliriz. dertleşmek olsun, belki de çalışma arkadaşı olmak istersen çok sevinirim.
Bunları paylaşabileceğin bi arkadaşın yok mu, aynı sınıftan, yalnız kalmamanı tavsiye ederim. Ben senin yaşlanmış versiyonun olabilirim. Günlük tutardım bu tarz şeyler yazardım, ama yıllar sonra yanıldığımı gördüm, biraz kendine güven, gözünde büyüttüğün konular o kadar da zor değil, yaparsın, yetersiz filan da değilsin. Yakınlarında olsam azıcık iteklerdim seni :)
Hocam hayattan kaçma değil o, ben de aynısını yıllarca yaşadım, bir sürü eğitim de aldım, işe de girdim ama hiçbirisi içime sinmiyordu ta ki 5 yıl öncesine dek. Bir de DEHB’li insanlar için düzenli çalışma hayatı tahmin edemeyeceğiniz kadar zorlu ve ters. Aman canım alışırsın, öğrenirsinlik bir şey değil, yaşamayan bilemez. Sürekli mobbinge uğruyorsunuz.. Şimdi mesleğimi söylemeyeyim ama o kadar mutluyum ki, çok şükür gelirim de yerinde ve en önemlisi işimi zevkle yapıyorum. Hayattan kaçmak değil bu, bir tür müşkülpesentlik. Tabii bu herkesin harcı bir süreç değil, herkes o zamana kadar sana ayran gönüllü, maymun iştahlı muamelesi yapıyor, burun kıvırıyor vs. Ayrıca parasal açıdan da güçlük çekiyorsun. Ama benim içim çok rahat, kimseye de verecek hesabım yok. Herkesi hemen yargılamayın, “vay efendim niye daldan dala konuyorsun” diye sormayın çünkü siz Semra Kaynana değilsiniz.
Benzer süreçlerden geçmişiz ben henüz tam olarak yolumu bulmuş değilim. Mesleğinizi çok merak ettim belki bana da ilham olur, Dehb hayatımı kararttı gerçekten
@@aylina338 Sanatla alakalı diyelim. Biz Dehb’lilerin sözde karışık kafası aslında bu alandaki işlere çok uygun. Çünkü bu karışıklık daha gelişmiş bir hayal gücü veriyor bizlere. Bu hediyenin farkına varmak günümüz düzeninde ve eğitim sisteminde tabii biraz zor. Bu anlamda radikal kararlar almak ve sıra dışı bir yol izlemek gerekebiliyor bazen.
Yani tiktok videolarıyla paraya para demeyince mi hayata atılmış olacağız ki bence evet:) burada anlatılan,3 yüksek lisans yapan insana hayran kaldım ama tiktokta ve/veya sosyal medyada kazandığı kadar akademisyen olsa kazanamayacağını bildiği için oyalanıyordur kim bilir! Babasından hala o yaşta harçlık alıyormuş ,vah vah vah!Ayol Türkiye'de kadın istihdamı hala %30 larda siz nerem diyorsunuz Hocam? Bu dönem için çok lüzumsuz yargılamalar 90'larda kalmış,ben de DEHBliyim sizi çok iyi anlıyorum
Hocam belki hayat boyu sizinle tanışamayacağız o yüzden buradan Teşekkür etmek istiyorum. Uzun yıllardır sizin videolarınızla kendimi iyileştiriyorum ve hâlâ devam ediyorum bana hep çok iyi geldiniz Teşekkür ederim iyiki varsınız 🙏🏻🤍
Evet hayattan kaçıyorum.Ne yapıcam bilmiyorum,Senelerdir kaçıyorum,hatta kaçmadığım en son kaç sene öncesiydi onu da hatırlamıyorum hatırlamakta istemiyorum.Yok olmak istiyorum.
O halının altını kaldırdım. Tam 14 sene hem psikolok hem psikattriste gitti. Şimdi bambaşka biri oldum. Kendim de çok şaşırıyorum. Normalim bu muymuş diyorum. Resmen fırtına bitti.. Şimdi sakinliği dinliyorum. Lütfen kendinize yatirim yapin. Ruh sağlığı aşırı önemli.
@@relaxingasmr3105 öğrenciyken yola param gitmesin diye okula gitmediğim cok oldu. Acikinca bi simit alıp yemediğim cok oldu ama konu psikolojime gelince neyim var neyim yok ona harcadım. Iyi ki de yapmışım. Sizi bilmem tabi herkezin durumu farklıdır ama inanın en iyi yatırım bu.
Bir sorun ile yüzleşmek bu hayattaki en önemli adımlardan biridir ne kadar yaşadığımız ile yüzleşmeyi bir kenara koyarsak o kadar daha çok acı çekeriz kabullenmek ve yüzleşmek yüzleştiğim şeyi kabullenmek çok önemlidir.
Üniversiteue gidiyorum ama asla ders çalışamıyorum sürekli farklı meşguliyetler buluyorum ya da çalışmaya başlama hazırlığı yaparken konuların ne olduğunu nasıl ve hangi yöntemle çalışacağımı ne yapacağımı nereden çalışacağımı ne kadar sürede bitireceğimi vs her şeyi belirliyorum günü gününe plan yapıyorum ama başlayamıyorum ve çalışamadan sınavlara girmiş oluyorum. 2 yıldır bu durumu aşamadım ve başarısız olma yolunda ilerliyorum. Çalışsam ve başaramasam da şu anki halimden daha başarılı olacağımı bildiğim halde başlayamıyorum çalışmaya. Çok zorlayıcı ve üzücü benim için.
Farklı konularda da geçerli bu. Bir işim var diyelim telefonu alıyorum elime saatlerce instagramda vakit geçiriyorum asıl yapmam gereken şeyleri yapmıyorum. Hayatımın her alanında kaçıyorum ve erteliyorum malesef.
Çözülmeyen bir problem ise (Aile) içinden çıkılıcak gibi değilse insan o süreçte görmek istemiyor.Zamanında çok yüzleştim, düşündüm ama degişmesi gereken ,problemi çözmesi gereken ben degildim hiç bir zaman kaçmadım kabul ettim ve geçtim😔🍁.Bu güzel konuya değindiğiniz için teşekkür ederim beyhan hocam .💙 Hayatı ve kendimizi olduğu gibi kabul edelim ve olabildiğince yürümeye,ilerlemeye devam edelim.Sevgiyle kalın.❣️🌿🎈🌿🎈🌿
Çooook doğru bir noktaya doğru yerden bir üslup kullanarak parmak basmissiniz Beyhan bey, yıllarca kaçtım kendimden 30 da sorgulamaya 35 ten sonra kendimle fiilen de yüzleşmeye başladım. Görmezden gelmek kolayimiza geliyor sanki. Uzun sürse de insanın kendisiyle tanışması o kadar da kötü değil aslında, resilience bu yüzden önemli. Video için teşekkürler 🎉 💫
Korkuyorum, kaçıyorum,gunu kurtariyorum yani ben oyle saniyorum ama hicbirseyden kurtulamıyorum sorunların hepsi dahs da büyüyor korkum başarmak,basaramamak ,yapmak,yapamamak ,sevmek ,sevilememek ,hayatimin guzel olmasi yada olamamasi hepsinden korkup kaciyorum ama artik öğrendim sorun korkup kacmam halbuki ben isteyince herseyin en iyisini ,en doğru olanini yapabiliyorum, teşekkür ederim hocam , bundan sonra hersey daha guzel olacak huzurlu olacağım 💝🌱✨🙏🏻
Esas mesele sorunu bilip de ondan uzaklasamamak. Elimde cok iyi kazandiran, güvenli bir is var ve bu is beni cok yoruyor. Kisa zamanli calismama ragmen. Baska isleri de ya ben begenmiyorum.. ya onlar beni..🙄
Eskiden günde 12-15 saat çalışan biriydim. Farklı farklı sektörlerde çalıştım. Ama son bikac senedir hiç bir yerde tutunamiyorum. Calisasim gelmiyor . Cesaret edemiyorum çalışmaya. Çok ihtiyacım var maddi ve manevi olarak ama bunun farkında olmama rağmen gidip iş aramiyorum ve varolan işlere basvurup çalışmıyorum. Neden böyle oluyor neden eskisi gibi olamıyorum neden cesaret edip tekrar çalışamiyorum?
Ben kaçıyorum mutluyum böyle hayatında... anladınız siz ,siz kaçmayın pembe panjurlu ev hayal ettiğiniz dünyanızdan dışarda öyle bi dünya yok iyilik güzellik diye bir şey yok çıkarlar var menfaat var yalan var aldatma var tek gerçek bu
Ben çok duygusaldım saftım Şimdi çok duygusuz , paranoyak , duyarsız, acımasız oldum… Hayat cok acımasız sanki cennetlik kulken ceheneme layık görülmüş gibiyim
Sandığımız kadar da kötü değil. Kötü bulduğumuz şeylerin çoğu da tolore edilebilir şeyler. Dünyaya karşı idealist olamayız. İdeal diye bişey yok. İdealist olduğumuzda en ufak bir çakıl taşıyla bile mahvoluyoruz. Halbuki kötülüğün, problemlerin varlığını kabul etsek, mevcut şartlarda bişeyleri iyileştirmeye çalışsak en doğrusunu yapmış oluruz. Hem böylece en ufak sorunda da çökmeyiz.
Kötü diye bir şey yok insanlara bütüncül bakmayı tabi en başta kendinize öğrenirseniz kimse sizi yıkamaz kıramaz . Kimse kimseye bilinçli olarak zarar vermiyor dürtüsel davranıyor olabiliyor kişilik bozuklukları olabilir nörolojik problemlemleri vb başka bir çok sebep olabilir . Mühim olan kendimizi korumak bu da insanları anlamaktan geçiyor.
Hocam video bittikten sonra kendimle başbaşa olup sormama gerek var mı bilmiyorum hiç aklımdan çıkmıyor ki Sevdiğim kişi beni sevmediği için kendimi yetersiz hissediyorum bu yüzden insanlardan özellikle karşı cinsten korkuyor kaçıyorum, kendimi işe verdim ben de .daha fazla para kazanmaya çalışıyorum ama tabii para ve sevgi alakasız şeyler onu onunla kapatamam. bilmiyorum.. yaklaşık 6 7 ay kendime gelemedim şimdi de yavaş yavaş toparlanmaya çalışıyorum kendime şefkat göstererek umarım eskisinden daha iyi olacağım ve bu bir tecrübe olarak kalacak bu sebeple benzeri bir durumda daha farklı daha iyi bir tepki verebilecek hayatım yani umarım verir veya yaşamam böyle bir durum ama hayatta böyle inişler çıkışlar oluyor ve olacak da neyse buraya kadar okuyan varsa kendine iyi davran güzel insan 😊
Ben küçüklüğümden beri hep başkalarıyla kıyaslandığım için kendimden nefret etmeye başladım .Sürekli sorumluluklarımdan kaçıyordum. Herkes annesi gibi olacak dedi hatta annem bile öyle istedi bende annemim kopyası olmaya çalıştım ama sadece alıştım zaten karakterime ters olduğu için beceremedim. Sürekli öfkeliydim herkesten nefret ediyordum hala ediyorum gerçi düzelmek için çok fazla psikoloğa gittim ama hiçbiri fayda etmedi bi son gittiğim bi tık fayda ederken annem hemen önüme engel koydu neymiş beni şirke yönlendiriyormuş neymiş beynimi yıkıyormuş halbuki bana hiçbirşey söylememişti ben istemiştim . sonra farkettim ben asla düzelemeyecektim kimse izin vermeyecekti öfkeli olmaya mutsuz olmaya süreli korkmak zorunda olmaya mecburdum. Ben pes ettim çünkü asla düzelemiyordum asla mutlu olamıyordum.
İnkar etme. Gerçeklerle yüzleşmeden ve onu kabullenmeden, çözmeye çalışmadan, huzurlu bir yaşam oluşturulamaz. Kabul, minnet, Şükran duyguları olmadan huzur bulunmaz. Belki bazı insanların zehirli davranışları bundan dolayıdır. Çevrelerindeki insanlar bunu anlayabilir. Eğer kişi kendi başına çözemiyorsa, yardım alıp, huzurlu bir yaşam sürebilir. Böylece çevresine de çok zarar vermez. BİZLER artık bu tür insanlardan kaçar olduk. Hele bir de bir eş veya anne, baba ise çevresine verdiği zarar daha büyük olacaktır. Bu döngü tekrarlar. Bu defa bu kişi, aynı olumsuzlukları ailesine, çevresine yaşatmaya başlar. Kendi inkarda olduğu için, çevresinde hasta ettikleri doktorlara koşar. Sağlıklı kal, güzel evlat. Teşekkürler.
Bende düşünüyorum bazen nasıl duzelecegiz ne şekilde sorunların farkında olup onlardan kaçmak için hazlara yöneliyorum ve hepsinin farkındayım bile bile yapıyorum nedir reçetem bilemiyorum 🥲
Gerçekle nasıl yüzleşeceğiz ki hiç anlamadım..42 yaşına gelmişiz 12 yaşımızdaki olayları takıyoruz..Hazmedemiyoruz,öfkeleniyoruz, kızıyoruz ama yapacak bir şey gelmiyor elimizden..
Hocam videolarınız o kadar bilgilendirici ki çok teşekkür ederiz. Emeklerinize sağlık sizin ve yardımcı arkadaşların. Uyumadan önce bile minik bir video listesi yapıp dinleyerek, düşünerek uyuyorum. Hepimizin hayatına dokunuyorsunuz. İyi ki varsınız
Ben de kaçarken telefona bağlananlardanım. Çalışmam gereken bir sınav var hayati öneme sahip. Ancak çalşmayı, hatta çalışma üzerine düşünmeyi bile reddediyorum. Böyle videolar o halının altına bakmamıza kolayca vesile oluyor. Kafada soyut olarak düşünmek çok zor, size tavsiyem aklınızdan geçenleri yazarak düşünmeniz. Konuyu ana sorundan saptırmadan derinleşmeye çalışın. Zaten düşündükçe gerçekle yüzleşmeye başlayacaksınız.
Yalnız kalmaktan o kadar çok korkuyorum ki eve dönünce deli gibi yemeğe saldırıyorum tek gerçek arkadaşım yediklerimmiş gibi geliyor ve ben yeme bozukluğu yaşamaktan çok yoruldum Nasıl yüzleşeceğimi bilemiyorum :(
Yeni bir sınav döneminden çıktım ve istediğim başarıyı elde edemedim mental olarak sıfırı tüketiyorum ve önümde çalışmam gereken bir sınav daha var o kadar yorgunum ki hayati fonksiyonları bile zor yerine getiriyorum ailem benden bir şeyler bekliyor kendimi bile tatmin edemezken bir de ailemi tatmin etmeye çalışmak beni çok yoruyor. Derdimi anlatıyorum ama artık kimse dinlemek istemiyor. Ben de içimi buraya boşaltıyorum işte. Şu zamana kadar hayatim hakkinda kendi verdiğim kararlardan pişman olmadım sonucu iyi olmayan durumlar olsa da. Şimdi zorlama ve baskıyla bir karar aldım ve pişman olmaktan çok korkuyorum. Bu problemlerin gelip geçici olduğuna inanmak istiyorum. Tek umudum bu.
Psikologum hayattan kaçıyorsun dediğinde sinirlenmiş saçmaladığını düşünmüştüm çünkü sürekli çabalıyor ders çalışıyor akademik kariyer istiyordum ve bunu en iyi şekilde yapmalıydım bu video beni gerçeklerle yuzlestirdi aldığım psikoloji kitaplarını neden yarım yamalak okuyup bıraktığımı da anladım neden sürekli bir şeylerin peşinden koşturup durduğumu da içimdeki eksikliği bastirabilmek için verdiğim mücadeleyi gördüm kendimi hiç dinlemediğimi bir saniye bile sessizlik yaşamadığımı anladım sürekli kulaklıkta bir şeyler dinlediğimi uyurken bile kendimi dinlemedigimi fark ettim anksiyete panik atak yolculuğum bitti sandığım her an yeniden başladığımı fark ettim umarım bundan sonraki hayatım farklı olur ben artık kaçmayacağım teşekkürler Beyhan abi ❤
@@ZombiAvcısı-e5k üstüne gitmek beni zorluyor ama değişiklikler oldu odak sürem arttı bi süredir kitap bile alamıyorken elime bir kitap bitirdim kendime yöneldim şu anlık başarılı denebilir
Bir şeyler değişti kulaklıklardan uzaklaştım sosyal medyayı azalttım odak sürem arttı kitap okumaya geri döndüm hedeflerimi kararlastırdım sanırım bi gece canına tak edip değişmeye karar veriyor insan
Sosyal medyada çok göz önündesiniz diye açıkçası kitaplarınıza biraz önyargıyla yaklaştım.Ama içimden bir ses 'Senin Suçun Değil'i okumamı söylüyordu.Okudum ve sanki beni karşınıza oturtmuşsunuz dertleşiyoruz gibi hissettim çokça hüzünlendim çokça kendimi, yaşadıklarımı hatırladım çokça çözüm buldum...Mutlaka okunmalı.Çok teşekkür ederim.
Beyhan beyi uzun yıllardır takip ediyorum. Kanalı ile bir dönem inişli-çıkışlı bir ilişkimiz oldu :D Tam da bahsettiği hanımefendi gibi anlattığı bazı şeyler beni tetiklediği için takipten çıkıyordum sonra başka bir video keşfetime düşünce izliyordum hoşuma gidiyordu sonra tekrar takip ediyordum on and off yani :D Neyse velhasıl şu an 32 yaşındayım ve Beyhan beyin bana çok şey kattığını, anlattıklarının ne kadar doğru olduğunu zaman içerisinde fark ettim. Bazı gerçekler acı da olsa kabul edilmelidir bazı yaralar da tetiklenmeden, açmadan, üstüne gitmeden iyileşmez. Hayat bana bu iki gerçeği öğrettikten sonra Beyhan beyin anlatımlarının da desteği ile bir daha takipten çıkmadım. Yüzleşmekten kaçtığım kendimmiş meğer. İyi ki varsınız
Reçete: - Neye sahip olduklarına bak şükret. - Geçmişte neleri başardığına bak kendine güven ve istersen daha da iyilerini yapabilirim de! - Diğerlerini umursama ne sen onların hayatını yaşıyorsun ne de onlar senin. - Her gününü verimli geçirmeye bak bu senin tek hedefin olsun. Verimsiz geçirdiğin zaman kendini cezalandır.
Daha çok gencim ,18 ime yeni girdim, hayattan gerçekten çok korkuyorum ,karşıma çıkacak olan her şeyden ;insanlar ,ilişkiler ,iş hayatı ,yalnızlık şu anda resim yeteneğimle yol alıyorum ve sınav sürecimdeyim .bir sene öncesine kadar bugünleri iple çekiyordum ,sınavlara hazırlanmak için kursa yazılmayı çok istiyordum ve yazıldım ama hiçbir şey hayal ettiğim gibi ilerlemedi ,gittiğim kursa hiçbir zaman ait ve mutlu hissedemedim bir sene boyunca kendimi zorlayarak gittim ,içimdeki resim çizme isteğini kaybettim ama yine de geleceğim için elimde bir tek bu var ve bu yolda yürümezsem başka nasıl bir yolda yürüyeceğimi bilmiyordum o yüzden de dümdüz devam ettim ,şu anda sınav sürecini geçiriyorum ve hala içimde aynı sıkıntı aynı huzursuzluk ve bir şey yapmadan geçirdiğim her gün bir şey yapsam bile yetersiz hissettiğim her gün bana ızdırap olmaya devam ediyor. elimde olan imkanlara yaşadığım hayata şükrederek ve olmayan şeylerden çok olan şeyleri göz önünde bulundurarak kendimi avutuyorum ama içimdeki sıkıntı-boşluk bir türlü dolmuyor ,ben bunun maneviyattan dini yoksunluktan kaynaklı olduğunu düşünüyorum o yönde de bir şeyler yapmaya çalışıyorum ama yine yeterli olmuyor .nasıl bir yolda ilerleyeceğim gerçekten bilmiyorum ,daha bu yaşımda bu kadar depresifken ve hayatı sevmiyorken ilerleyen yaşantım nasıl olur bilmiyorum ..elbet hayat bu karşıma neler çıkacak bilmem belki hayatımın aşkıyla belki çok iyi bir kariyerle belki çok iyi imkanlarla karşılaşıcam ,her an her şey değişebilir her an her şey olabilir aslında bu düşünce de beni birazcık korkutuyor. Konfor alanımdan çıkmak ,evimden uzaklaşmak bile bu kadar zor geliyorken bir şeylerin değişmesi kim bilir ne kadar zor olur diye düşünüyorum . Bu kafayla devam edersem hayatımda bir çok şeyi değiştiremeyeceğim hiç farklılık katamayacağım ve her gün aynı monoton yaşantımı yaşamaya devam edeceğim. Bu durumdan çok sıkıldım artık bir yerlere gelmek , bir şeyler başarmak ve kendimle gurur duymak istiyorum aynı zamanda içimdeki boşluğun da kısacık bir süre bile olsa yok olmasını istiyorum. Hayatın amacına ulaşma isteğimi artık bir kenara bırakmak ve sadece yaşamak bu süreçten zevk alıp sonra da ölmek istiyorum. Okuduysanız teşekkür ederim ,sadece karman Çorman zihnimdeki çorbayı buraya dökmek istedim, hiçbir konuda yalnız değilsiniz ,hayatta sizin gibi bir çok insan var tabii ki sizden bir tane daha yok ama aynı şeyleri yaşayıp aynı şeyleri hisseden aynı şeyleri düşünen çok insan var . Kimseyle kendinizi karşılaştırmayın ve her zaman ileriye bakın ben daha başaramadım ama geleceği değil yalnızca bugünü ve yarını düşünün ancak bu şekilde anı yaşarsak bence mutlu olabiliriz ve aynı zamanda maneviyat da çok önemli herkes kendince maneviyatını peşinden koşsun hepinizin mutluluğunu diliyorum ve teşekkürler beyhan abi ❤
bu yaşta buradaysan, umudunu hiiiççç kaybetme :) ve kusursuz fizik nasıl imkansızsa (birine göre öyle bile olsa başkasına göre değildir mesela) kusursuz kılçıksız travmasız bir ruh da imkansız gibi. bunlarla kendinle meşgul olmaya devam edersin umarım, değişimlerle.. bazen de psikoloji, insanın kaliteli bir kaçışı okuyor bu yüzden pratiğe dökmeye niyetli ol derim acizane❤ Tülay kök de bu konuda çok iyidir Beyhan budak ve tülay kök çok iyiler sağolsun var olsunlar....❤
insan ister hayatı boyunca yüksek lisans yapar, ister kariyer yapar, ister doktora yapar, ister hiçbir şey yapmaz, isterse oturur sadece bilgisayar oynar...sanane, kime ne
Hayata Dair Objektif Güzellikte Bir Video .. Aynı Zamanda İçe Dönük , Subjektif Ve Kendimizi Anlamlandırmamızı Sağlayan Hayatımıza Işık Tutan Bir Değerleme Olmuş. Teşekkürler ...
bende kaçıyorum ve kendimi eğitime adadım ama bunu nasıl çözebileceğimi bilmiyorum. bunun hakkında da bir video çeker misiniz ? sizi dinlemek her zaman iyi geliyor. iyi ki varsınız.
şuan kpss çalışıyorum. atanma işini düşünmüyorum ilk baştaki adam gibi sadece ders çalışmak istiyorum. hayata atılmaktan korkuyorum ama bi yandan artık karar verdim gibi hissediyorum çünkü bunun sonunda eğer atanabilirsem hayata atıma zorunluluğu doğacak. kendimce bu şekilde bir şeylerin üstesinden gelmişim gibi hissediyorum. doğru yada yanlış bilmiyorum. bu kaçınma hayatımın çoğu alanında var 2.örnekteki kadının yaptığına benzer konularda da çekimserliğim yaşanmamışlıklarım var. bazen bunlar çok normal geliyor ama bazen ben yaşanmamış bir hayattan ölmek istemiyorum diye dışa vuruyor.
Aynı şekilde hep kaçtım. Ama günün sonunda köşeye sıkıştım. Şuan müthiş bir anksiyeteyle ne yapacağımı bilemez halde cehennemi yaşıyorum. Kaçamıyorum ama yüzleşemiyorumda.. İşin kötü tarafı da böyle durumlarda kimse elinden tutmuyor. Yüzmeyi bilmediğin o derin okyanusta çırpınıp duruyorsun. Yaşamak desen değil, ölmek desen değil.. Ama o arafta birine ulaşmak istiyorsun çaresizce.. Hayatının imtihanına tabi tutuluyorsun. Tabi daha kötüleri kapıda değilse..
Bende videonuz sayesinde hayattan kaçtığımı anladım. Evde oturmak ve kimseyle görüşmek istemem de bu yüzden. Hayatımda hep hazırlık aşamasında kalmak isteyip diğer aşamaya geçersem başarısız olurum tarzında düşündüğümü fark ettim.
Ilk defa bir videonuza katılmıyorum. İkinci söylediğiniz hanımefendi için evet korkularından kaçmış, onlarla yüzleşmeyi hep ertelemiş. Ancak ilk söylediğiniz beyefendi elinde imkanı var, çevresini ve kendisini olumsuz etkileyecek hiçbir durum yok hayatı istediği gibi yaşıyor. Okumak istiyorsa okuyor. Bitirmek istediği, merak ettiği bölümleri bitiriyor. Bence bu hayattan kaçmaktan ziyade anı yaşamak ve elindeki imkanlar doğrultusunda istediklerini yapmak ve büyük ölçüde çevresindeki insanların düşüncelerinden ziyade kendi isteklerini önemsemek oluyor. Hayattan kaçmaya gelince genelde hayatımdaki cok büyük sorunlarda o kadar neşeli pozitif bir insan oluyorum ve o soruna o kadar yokmuş gibi davranıyorum ki... sanki hiç olmamış gibi. Ama cok küçük sorunları da fazla önemseyip büyütüyorum.
Tüm kitaplarınızı çok beğenerek okudum ve videolarınızı dikkatel dinliyorum tekrar tekrar. Bana çok yardımcı oluyor, bir yol harıtası gibi destekliyor beni hayatta.
Hocam son 1 aydir sizi fark ettim videolarınızı dinliyorum cok yararli buluyorum ve ayniiii sizin gibi dusunuyorum sadece tek bir sorun var o konuda sizi tebrik ediyorum sabirla insanlari degistirmeyi deniyorsunuz cok sabirsiz ve sinirli biriyim salak birine tahammülüm sifir hayata atilamayan ezik useless birine de tahammulum yok yeni seyleri denemeyi korkan eziklerden de nefret ederim evet rahatladim bunlari soyleyince bazi arkadaslar buraya gelip sey yazabilirler herkesi gömdün sen kimsin ya benim kim oldugumu gec su dunyaya bir kere gelmis olup yenilige açık olmayan yeni fikirler duymaktan korkan veya haz almayan bilmem kac yasina gelmis baltaya sap olalmamis insanlari duzeltmek bana kalirsa zaman kaybi o yuzden cabanizi takdir ediyorum ve son bir hikayeyle bitirmek istiyorum umarim bunu okursunuz lisedeyken matematigi hic anlamazdim sevmezdimde yalan olmasin hoca ilgilenmezdi birgun anneme anlattim geldi hocayls konustu hocada matematiğe ilgisi yok niye zorla sevdirmeye çalışim ve vakit kaybi olsun dedi o zamanlar çok yanlis buldugum seyi suan destekliyorum yurt disindaki herkes boyle cocugun kotu oldugu seyi duzeltmesi icin kurs aldirmiyorlar iyi oldugu seyde mukemmelessin diye kurs aldiriyorlar. Alakasiz diceksiniz ama uyusturucu bağımlılari mesela aman onlar bizim evlatlarimiz devlet sahip ciksin aman onlarin elinden tutalim cok guzel tutalim peki koyun birinde matematikten full ceken yads unv sinavindan ilk bilmem kaca giren cocuk ise devlet yurdu bulamadigi icin unv gitmesin birakim kardesim bos insanlarla ugrasmayi . Orman kanunlari gecerli ortalamanin altinda biriyse kendini gelsitirmiyorsa herseyden onemlisi KENDİNİ GELİSTİRMEYE AÇIK BİRİ DEGİLSE VERİLEN CABA TAMAMEN ZAMAN KAYBİDİR. nevsin mengunun lafi geldi aklima " senelerce insanlara dogruyu gostermek icin haber yaptim sonra baktim ki hayatimi cope atmisim" daha konuscak cok konum var ama nafileee
Beyhan Hocam emeğinize ve yüreğinize sağlık.Bizler icin çabalıyorsunuz hep.Uzun zamandir sizi takip ediyorum.Çok faydasini gördüm.Size teşekkürü bir borç biliyorum.Saygilarimla
Yüzleşmek evet çok acı verici ama bence daha kötüsü yüzleştikten sonra adım atamamak yani o sorunu çözememek yıllardır böyle bir türlü o sorunu çözmek için adım atamıyorum ve bu hayatımı çok etkiliyor bundan dolayı sürekli kendimi suçluyorum ve kötü hissediyorum herkes diyor ki denemelisin adım atmalısın ama olmuyor
Hocam sizden Allah sonsuz kere razı gelsin evet ben dedim eski yaptığım şeylerden hiç bir zevk alamıyorum diye amma onları zevk almaya almaya yapıyorum nedeni ise zevk alsanda almasında yapmakla yükümlü oldugumuz şeyler var yaşamda eğer ben yaptığım hataların hemde başka taraflardan bakıldığında bile bile hani bir şarkı var ya aşağıdan yukarıdan yolun sonu görünüyor diye bende tüm bunları görüp kendi hayal alemi mi gerçeklerden kaçtım belki ama hasan ve duygusal yapıya sahip bir insan olduğumdan ötürü bedelini çok ağır. Ödediğim hissi var ama öyle değil herseye rağmen babam kale gibi arkamda olduğunu söylemese bile hissetmek ve onu kaybetmekten çok korkuyorum
Hocam küçüklügünden boşluk hissi anıları hatırlayamamak, uslu ve suskun çocukluk yaşamaktan simdi de insanlarla bağ ve iletişim kuramıyorum ve konuşma becerim o kadar yokki sıkıcı birisiyim bunun hakkında video gelebilir mi?
Neden ‘Babasından harçlık alarak….’??? ‘Ailesinden/ Anne ve Babasından harçlık alarak…’ değil??? Demek istediğinizi anlıyorum ve de verilen alt mesajların çok önemli olduğunu düşünüyorum
Ben de bunu farkedip yuzlestikce anneme ve babama icimden bile soylemeye imtina ettiğim cumleleri sakince soyleyebildim ama gozlerrimden pıtır pıtır yaşlar aktı. Ve ikisi de bana hak verdi. Bu bana ferahlık verdi, garip...
bu sene ikinci kez yksye hazırlanıyorum. yaşıtlarım gibi üniversite hayatına başlamayı, gezip tozmayı, yetişkin biri gibi davranmayı, anne babamın hayatıma belli bir yere kadar karışmasını çok istiyorum. ama bir yandan da o kadar istemiyorum ki o sınavda başarılı olmayı. üniversite kazanıp gidersem sanki bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmayacak, annem babamı ya kaybedeceğim ya da artık onların küçük kızları olamayacağım gibi hissediyorum ve bu his çok kuvvetli. geçen senemi ders çalışmaktan vazgeçirecek kadar kuvvetli ve insanlar benim tembel olduğumu düşündüler. ama aslında ben çok fazla korkuyorum. odamdan çıkmayı, her gün anne babamla beraber olduğum evden uzaklaşmayı, kendi başıma bir şeyler yapmak zorunda olmayı, üniversite hayatını sanki bir kâbusmuş gibi görüyorum. bazen içimden ölene dek annem ve babamla beraber evimizde yaşamak geçiyor ve ben derslerden, sınavdan kopuyorum. bir şeyi hem çok istemek hem de istememek, deli gibi korkmak da hayattan kaçmaya girer mi acaba?
selam. şu an anlattığın durumda olmak için neler vermezdim bir bilsen. bu düşündüğün şeyler zamanı gelince sana tatlı bir telaşmış aslında diye düşündüğün ve geriye bakınca aslında ne kadar da boşuna kendimi yormuşum diyeceğin şeyler. 2. kez üniversiteye hazırlanırken her gün dersaneye giderken ve sosyal medyada yaşıtlarımın 2. sınıfa geçtiğini görürken bende kahroluyor ve utanıyordum ama şimdi diyorum ki ne kadar boş yere bunlara kafa yormusum. keşke daha cok ders çalışıp daha iyi bir bölüm okusaymısım. inan bana birkaç sene sonra bu günlerini özleyeceksin belki de. sana şu an zor geliyordur ama sadece derslerine odaklan kendini sıkmadan sistemli çalış kafanı boş yere meşgul etme. cidden beni tanımıyorsun ama bu yazdıklarımı, kendimde o süreçten geçtiğim için bu kadar emin olarak savunabiliyorum. kafanı meşgul etme geleceğe bu kadar yorma her şeyini. şu an sadece anına bak ve dersini çalış. inan bana anlayacaksın zamanı geldiğinde. güzel bir gelecek senin elinde ve biraz da şans da var tabii. tek tavsiyem şu anda kal ve elinden geleni yap zaten en hayırlısı olacak.
Hocam hayattan bıktım, daha doğrusu ülkeden bıktım bu fakirlik ,açlık bu kirli ,dikta rejim ülkede leblebi gibi ölen insanlar .. Bizim sorunumuz coğrafya ve cehalet benim gibi aydın insanları da etkiliyor maalesef bu cahil kesim...
Videonun sonundaki deniz ve huzur tam benlikti, elimi göğsüme koydum gözlerimi kapattım kendime o soruyu sordum ve tansiyonum ile şekerim yükseldi karanlık odada dinlenerek atlatabildim. Yani artık sorunlarım bedenimde patlamaya başladı. Bu sorunlar her insanda varolabilir olması gayette insani peki ne yapabiliriz bilinç altındaki birikmişleri nasıl temizleriz bize onu öğretir misiniz,teşekkürler emeğinize sağlık sevgiler
Abimin obsesif kompulsif bozukluğu vardı. Temizlik hastalığı olarak. Bir gün "tedavi olsam ne olacak ki, aldığım maaşla ne yapacağım, ömür boyu çalışacak mıyım?" Dedi. Hak verdim ne yalan söyleyim.
Beyhan bey söyledikleriniz çok doğru inanılmaz önemli noktalara değiniyorsunuz fakat hızlı konuşma stiliniz beni biraz yoruyor keşke daha sakin dingin bir şekilde anlatsanız .
bir yere kadar herşey güzel olsun diye herkese eyvallah ettim bir yerden sonra anladimki birşeyin olacağı varsa oluyor ondan sonra artık hiç kimseye ve hiç bir şeye eyvallah im yok incelediği yerden kopsun diyorum ve çok rahatım
![Twenty One Pilots - “The Line” (from Arcane Season 2) [Official Music Video]](http://i.ytimg.com/vi/E2Rj2gQAyPA/mqdefault.jpg)
Neyi yapması zor geliyorsa asıl yapman gereken şey odur
Bu o kadar farkındalık yaptı ki şu an bende
Matematik çalışmalıyım evet 😢
Değildir.
@hanimefendikimse zor olanı yaptım demek asıl yapabilmek değil mi ama kolayı yapmak zaten kolay. Kurduğunuz cümle bana da çok dokundu haklısınız da ama zoru yapanlar hep ayrıcalıklıyken neden o hayatı seçelim :/
@hanimefendikimse diretmemek gerek evet onda haklısınız
Başlıktan anladım, bu video da benden bahsediyorsunuz 😅
🤦♀️
Aslında hepimizi anlatıyor.
@@kivancsaracoglu49 hakikaten öyle, Beyhan hoca insan psikolojisini çok iyi çözmüş
😂😂
-de’yi neden ayırdınız?
Videoda kendimi buldum. 15 yıl durmadan hep okudum, üniversiteyi bitirdim, master yapmayı düşünüyorum, sonucunu bilemiyorum. Henüz çalışmak istemiyorum, kendimi yetersiz hissediyorum, kendime profesyonel bir sayfa açmak istiyorum, bir türlü cesaret edemiyorum, günümü başka türlü uğraşla kaplıyorum, günü kurtarıyorum, şu an büyük ekonomik sıkıntı içinde değilim ama içimde bir yerlerde " ne duruyorsun, hadi devam et, bir yerden başlamak zorundasın" diyen biri var. Bazen onları susturmaya çalışıyorum, uzun akademik hayattan sonra kendime rahatlama izni vermiş gibi düşünüyorum. Aynı şekilde ilişkilerde de bunu yapıyorum kimseye şans vermiyorum, ilişki istemiyorum, fazla yakınlıktan rahatsız oluyorum. Sanki, doğru insanı bekliyormuşum gibi. Ama bunların ortak noktası galiba hata yapmaktan korkmak. Her şeyin mükemmel olmasını istiyorum, ama biliyorum mükemmel denen bir şey yok. Ben bir şeylerin ters gitmesinden, ilerlememesinden çok korkuyorum. O "ölümcül hatayı" yaptıktan sonra toparlanamamaktan korkuyorum. Ben gerçekte şuan kimim, nerdeyim ve tam olarak ne istiyorum sorusunu kendime vermekten korkuyorum. Etrafımdaki insanlar kariyerlerinde ilerledikleri zaman onları alkışlarken, kendime üzülüyorum ve kendi çabalarımı görmüyorum. Yani anlayacağınız ben hem yalnız hem de biraz kendimi sabotaj eden bir yapıya sahibim.
Düzen değişmedikçe hayatlar değişmeyecek. Hayatlar değişmedikçe psikolojimiz düzelmeyecek.
Korkmamak lazım . Kaçtığımız şeylerin hiçbiri kafamızda büyüttüğümüz gibi değil , ben de bunları yaşadım ve başarısız hissettiğimi söyledim denemeye gücüm yok dedim sonra düşündüm bir daha yenilirim en kötü birkaç kere daha yenilirim
Bundan bir süre önceye kadar kendimi geliştirmek için çabalardım,çok motiveydim dilimi geliştirmek,yeni ülkelere gitmek ve daha bir sürü hayallerim için çalışıyordum şuan bitmişim obsesyonlarım hayatımın her saniyesinde kafamın içinde hayatı bana zehir ediyor,kaygıdan vücudum sürekli kasılıyor relax olamıyorum hiç bir şeye motive değilim bitkisel hayat yaşıyorum gibi her günüm monoton ve bunu düzeltmek için de bir şeyler yapmak istemiyorum evet hayattan kaçıyorum kendime yardım edemiyorum kendime yabancılaştım...
moralin sinirin bozulmus iyu uyu ve sakinles ayniyiz
Kardeşim bi psikoloğa görün obsesyonların ilerleyip hayatını etkisi altına altına almadan hemen görün ama psikoloğa gir eğer ciddi bi sorun olduğunu tespit ederse zaten psikiyatriye yollar
Çoğu seyi aile hayatımda görmezden gelmez isem kavga çıkıyor. Görmeye başladığım da hemen hasır altına beni alıyorlar. Mükemmelliyetcilik zor bir durum. Memlekette bir söz var "akıllı saygıda kusur etmezken, deli oğlunu everirmiş"
Son sözün maksadı neydi tam olarak
@@emiineeemmakıllı düşününceye kadar deli oğlunu everirmiş diye bir söz de var bunun anlamını anlayabiliyorsun deli cesaretinin bazen hayatta daha çok işe yaradığını akıllıya göre daha erken karar verip daha erken hayata atılmayı anlatıyor
Hayatın ve kendini gerçekleştirmenin, yalnızca iş bulup para kazanmak ve eş bulup populasyona katkıda bulunmak olarak algılandığı bir dünyada yaşamak çok zor gerçekten...Hayatın kendisi de hayatın anlamı da bu olmasa gerek.
Bencede
👏👏👏👏
Onu bile (iş, eş, kariyer) yapamayanlar var şu hayatta. Bence bizim tek sıkıntımız var olan ile yetinmemek ve şükürsüzlük. Var olana şükret ve daha iyisi için çabala hayattaki motto bu olmalı sanırım.
Beni hiç tanımayan bir insanla karşılaştım tatile gittiğim bir yerde. İlk sorduğu soru "Ne iş yapıyorsun". La önce bi adımı sor, nerelisin diye sor, burada ne işin var diye sor onlara bile razıyım.
Üniversiteden mezun olalı iki yıl oldu ve işsizim. İşsiz olmaktan, kendi paramı kazanamamaktan nefret ediyorum. Kendimi bildim bileli özgüvenli bir insan değildim ancak özellikle üniversiteden mezun olduğumdan beri bir işi yapabileceğime zerre inancım yok. Çok çabalasam dahi bir iş bulabileceğime inanmadığımdan iş ilanlarına ciddi ciddi başvuru yapmıyorum. Sadece her gün bir şey yapıyor olmak için yeni yeni şeyler öğreniyorum ve günün sonunda hiçbir şey öğrenmediğimi düşünüyorum. Sanırım yaşamaktan korkuyorum.
Aynı bennn😢😢
30 yaşıma 3 ay kaldı ve ben yüksek lisansı yeni bitirdim. Bu örneği duyunca bi acaba dedim.. Bir yandan da hayat gidiyor ve ben alanımda diploma üstüne diploma katarken iş bulamıyorum. Farklı zorluklar çıkıyor, bunları aşamayacağımı düşünüyorum sürekli. Yetersizlik duygusu, başarısız olurum korkusu hepsi bir arada. Kendimi harcamak istemiyorum..
Elon musk: Stop being afraid
Git bir yerlerde calis..erkek adama bos beles gezmek yakismazzz
Erkek değilim
@@fraublauuu oyleyse evlen coluk cocuga karis ve tabiki yine sartlar uyarsa bir is bul calis..Evlenmek konusunda farkli dusunuyorsan yine adam gibi davran ekmegini bir mesru isten kazan nerde muhtac olma...hadeee...kolay gelsin..mizmizlanma ;)))
Bence bı yerden başlamanız lazım sonuçta her yerde her şeyde zorluklar var illa ki olucak yüzleşmek lazım bir şeylerden kaçıyorsak korkuyorsak üstüne gitmeliyiz bence o zaman gelişebiliriz hayatımızda ilerleyebiliriz
Videonun başında bahsettiğiniz beyefendi kadar olmasa da ben de birçok şeyi erteleyerek aslında hayattan kaçtığımı ve sorumluluk almaktan korktuğumu farkettim. Yine nokta atışı oldu hocam. Emeğinize sağlık.
2023 senesinde ilk üniversite sınavıma girdim. Çalışmamıştım. Okul yıllarımda da ne zaman olduğunu hatırlamıyorum ama çalışmayı daha doğrusu çabalamayı bırakmıştım. Hayatımda tonla şey oldu. Bazılarını kendimle bile konuşamadım. Zamanla etrafımdaki insanların beni daha farklı gördüklerini fark ettim. Daha başarılı, zeki, anlayışlı vs kalıplara sokulduğumu ve bu kalıpların beni çok fazla korkuttuğunu gördüm. Matematiğim çok iyi diye adım çıktı, matematikten hep yüksek notlar almam beklendi. Ha bana söylenmedi ama konuşuldu, duyuldu. Zaman geçtikçe başarısız olmaktan çok korkar oldum ama başarılı olmak için de çabalamadım. İnsanların beni "o" şekilde görmesinden usandım. Eh çocuktum, gelecek algım yoktu ve fark etmeden kendi topuğuma sıktım. Hem de fena sıktım. Bir ay sonra liseyi bitirmemin üstünden 1 sene geçmiş olacak. Asla geçen zamanı kavrayamadım. Pişmanlık ve suçluluk hissini uzun zaman sonra ilk defa geçtiğimiz ay hastalıktan yataktan çıkamayınca hissettim. İrademi suçladım, olmuyor herhalde benden dedim. Çabalamak istemiyordum çünkü. Ama sonra olayın o diğer insanlarda değil tamamen benimle alakalı olduğunu anladım. Yaniiii üniversiteye gidecek olan, ilim bilim öğrenecek olan, kendini tanıyacak olan, daha yolun başında 20 yaşında olanın ben olduğumu ve kendime zarar verdiğimi idrak edebildim. Tabi ben bu noktaya gelene kadar tonla etken vardı, bundan sonra da olacaklar. Ama benim duruşum değişti. Suçlu olduğumu kabul ettim, ama başkalarının gelip bu suçluluğumu yüzüme vurmalarına izin vermiyorum. Suçluyum, kabul. Belki hayatımda benim iyiliğimi düşünen insanlar mutsuz ve bana da dedikleri gibi hayal kırıklığı içindeler, üzgünüm buna yapabilecek bir şeyim yok. Ben kendi hatamı kabullenip bir şeyleri düzeltmeye çalışırken beni anlamadığınız için üzülemem. Zaten oturup beni anlamanız için de kendimi anlatamam. Bu sene öğrendiğim bir şey: kim ne kadar okumuş olursa olsun bu bir insanı anlayabileceklerini göstermez. Nasihatlarla da derdim yok da bazen sıkıyorlar, o zamanlarda sadece dinliyorum alabileceğim minicik bilgiyi de alıp başım eğik oradan uzaklaşıyorum.
Annemle daha dün konuştum, bu sene de yapamayacağım bir sene daha çalışmam lazım diye. Güya çalıştım da bu sene, of çok gülesim geldi. Neyse işte ben bunu söylediğimde kızar eder konu iki-üç saatte kapanır sandım, ki bu baya salakça bir düşünce. İşte tümmmmmmmmmmmm gün annemin bana kızmasını, üzülmesini, hayal kırıklığını, kendi hayatı ile benimkini karşılaştırmasını, olur olur bu sene diye beni ikna etmesini dinledim. Haklı olarak beni bir güzel azarladı. İşin ilginci 1-2 damla göz yaşı dışında ağlamadım. İnsan suçluluk duygusuyla boğuşurken utancından ağlayamıyormuş. Bunu da öğrendim.
Çok düşündüm gerçekten çok düşündüm... Yaptıklarımı ve yapmadıklarımı kabullendim. Sadece yiyeceğim bi 3 kişiden daha azar, hayal kırıklığı konuşması var. Onları da sonuçlar açıklanınca dinleyeceğim eh işte bu beni geriyor. Haklılar, ben de kabullendim ama tabi onlar beni anlamıyorlar işte kısacası böyle bir üzüntünün beni getireceği halden korkuyorum.
Bu azar yeme kısmında bir konu beni düşündürdü. "Neler kaçıracaksın biliyor musun?" Yani şimdi biraz mantıklı düşünürsek asla bilemem çünkü hayat dediğimiz bu yaşamayı deneyimlediğimiz süreçte en ufak kararlar bile ileriki zamanda çok farklı değişimlere neden oluyor. Tıpkı geçmişte "kaçırdıklarım" gibi. Geçmiş, geçmiş, geçmiş. Geçmişim şu anla olan tek alakası alınan ders. YA BİR DE YANLIŞ ANLAŞILMASIN AMA 50'SİNE GELMİŞ BİRİSİ DE DEĞİLİM. Hatta bu durumda böyle bir acı tecrübeyi 20'mde yaşadım diye sevineceğim. Bu yaptığım hataları ilerde yapsam daha çok üzülürdüm çünkü her geçen zamanda insan biraz daha tükeniyor. Kısacası kaçırdıysam kaçırdım, üzücü evet bu yüzden bir daha kaçırmamak için İRADEMİ konuşturarak devam etmeliyim.
Baya dolmuş durumdayım. Yaşadığım psikolojik durumlardan da haberim yoktu bu sene, genel olarak kendimi kapattığım bir yıldı. Kendime karşı ile kapandım. Kötü bir şey tabii aman yapmayın, kabullenmek her alanda zor ama siz en kısa sürede kabullenmeye ve sonrasında karşınızdaki sorun her neyse savaşmaya çabalamaya bakın.
Uzun lafın kısası yeni başlangıçların zamanı, yeri yoktur.
İnsanların benden beklentisi var diye bu sene istemediğim bir yere gidip, potansiyelimi daha da harcamak istemiyorum. Herkesin karşısında dimdik durmak zorundayım. Zorlu olacak ama olayların bu noktaya gelmesi de benim hatam (diğer etkenleri de biliyorum tonnnnla şey var ama benim hayatımın bu yönde şekil alması; benim dik durmamamdan, benim çabalamamdan, benim pes etmemden, benim kendimi görmezden gelmeden YANİ benden kaynaklı).
Of biliyorum herkes üzülecek ama her şey geçicidir diye düşünmek istiyorum. İlk bi üzülürler, kızarlar. Sonra ne halin varsa gör derler mesela. Sonra unutulur. Sonra en küçük hatamda yüzüme vurulur. Ve sonra tekrar unutulur, arada hortlar ama 365 gün veya geriye kalan hayatımın her günün de bu konu konuşulmaz. Ben de tahminimce buna alışır ve bağışıklık edinirim. (Çünkü lgs zamanında bi çalışıp bi salmam hala bugün dahi konuşulur. 5 sene olacak ama unutulmuyor. Ha lgs beni üzmüyor çünkü büyük oranda suçu kendimde görmüyorum. Ki offf acı bir gerçektir ki bazı işaretlemelerimi fen lisesine gitmemek için bilerek yapmıştım. İstemediğim bir yerde bulunmamak için kendimce çözüm. Bunu bilmezler tabiii. Az kalsın bir-iki soruyla gidebiliyordum fen lisesine. Anadolu lisesine gidince rahatlamıştım, lise zamanlarım da iğrençti de neyse geçti.)
Mükemmeliyetçilik denen şey de çok pis bi hastalık. Onu da yenicez İnşAllah.
Gördüğünüz üzere bir sene daha ders çalışmak, çabalamak, öğrenmek beni korkutmuyor. Çıkardığım dersten çok memnunum ve her şeyin bir zamanı vardır ve belki de çok ısrarcı olmamak lazımdır diye düşünüyorum. Sadece insanların tepkileri beni korkutuyor, onu da düşündüm şimdi. Belki bu "başarısızlığım" insanların gözünde beni düşürür. Tamam evet üzücü, canım ailem keşke sizi üzmeseydim. Ama kendi açımdan diyorum, insanların gözlerini benim üzerimden çekmesi belki geriye kalan hayatımda daha özgür olmamı sağlar. "O ne der? Akrabalar ne düşünür?" olayından çıkmamı sağlar. İç sesim saldırıyor, OF TAMAM BİLİYORUM İNSANLAR BUNU HEMEN UNUTMAYCAK DA EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE YANİ EEEEEEEEEEEEEE NAPALIM ZAMANI GERİYE SARARMAM Kİ. Ya bir de ben niye kendimi insanlara ispatlıyorum. Hani hayatı ben yaşıyorum, ben yaşıycam fln???
Neyse. Zaman her şeyin ilacıdır. Acılar, hayal kırıklıkları unutulmaz ama bunların etrafında büyümeye ve gelişmeye devam ettikçe zaman içinde bu sıkıntılar hayatımızdaki diğer şeylere göre küçük kalacaklar. Önemli olan bu noktada gelişim, süreklilik.
Bunu okuyan, kimsin bilmiyorum ama derdime ortak olduğun için, biraz da olsa beni anlamak uğruna çaba sarf ettiğin için teşekkürler. Umarım kendimi döktüğüm bu duygu selinde kendin için bir şeyler elde edebilmişsindir. Dolu dolu günler, huzurlu bir hayat diliyorum hepimiz için. Hoşça kal.
Sende kendimi gördüm :,)
Tc mi verseydin kardeşim... videoda kendimi bulduğumu düşünürken yorumun tokat gibi çarptı.
Gözlerimi yaşartın be kardeş.Hiç usanmadan bütün satırlarda seninle aynı duyguyu hissettim .Sende bu dünya da seninle aynı acıları yaşayanların olduğunu unutma ve hayatını doyasıya mutlu yaşa.
Evet iş yerlerden kaçıyorum yav doğru dürüst insanlar olmuyor kötü maalesef Allah bizi kötü insanlara muhtaç etmesin😢🤲
evet iş yerlerinden bende kaciyorum daha doğrusu Insanlardan. cok kotuler cok sinsiler cunku😔
Ya çok tatlısınız... Var olun sizi seviyorum 🫂
Hayatın gerçekleri acı verici.6 yılım düzgün bir iş aramakla geçti,16 yılında yanlış evlilikte.Toplam 22 sene.Bazen paçayı sıvayıp o dereyi geçmeye korkar oluyor insan.Keşke bazı şeyler anlatılanlar kadar kolay olsa.
Hayattan kaçıyorum ve çok korkuyorum başarısız olmaktan ve hatta çalışıp sinavi kazanamayacgimdan korktuğum için ders çalışmak istemiyorum
7 yaşından beri çalışıyorum hocam ve hiç bir zorunluluktan kaçmadım tam tersine hep üstüne gittim. Ancak nedense bu videoda bahsettiğiniz tip insanlar hep bana dönem dönem hayatıma girdiler. Onları tanıma imkanım oldu. Onlara “hayır” demeyi ve sınır koymayı da üç yıldır değerli bir pskiatr hocamdan aldığım terapiler sayesinde başardım. Teşekkürler 🙏🏻 Saygılar sevgiler 🙏🏻💐
Kendimi değersiz görüyorum, çok çalışırsam değer görürüm sevilirim sanıyorum ama öyle olmuyor işte. Sonunda daha beter yere çakılıyorum. Hep kaçıyorum üzüldüğümü bildiğim sorunlardan hiçbir şeyi çözemiyorum. Cesaret edemiyorum. Teşekkür ederim hocam iyi ki varsınız🙏🏻
Size teşekkür ederim video izledikten sonra acaba ben neyden kaçıyorum diye düşünürken sizin yorumunuz beni aydınlattı bende sizin gibi kendimi değersiz hissediyorum ve bu uzun zamandır böyle kendimi hep beni sevecek evlenmek isteyecek biri olursa değerli hissedeceğim gibi kodlamışım bunu fark ettim ben değil başkaları beni severse ancak değerli olurum gibi düşünüyorum hep sanki aydınlanma yaşadım önce Beyhan beye sonra size teşekkür ederim
Başkalarının seni sevmesi veya sevmemesi seni değersiz hissettirmesin senin değerini onlar belirleyemez sen değerlisin bunu bil
Herkes yks'den bahsetmiş ama hayatınızdaki tek sorun o olmuyor malesef (onu da yaşadım) ...Ondan sonrada bu duyguları yaşayabiliyorsunuz. Ben bilgisayar mühendisliği okuyorum . Bildiğiniz üzere çok yoğun bir talep var bu sektöre. Yani çok dişli rakiplerim var . Daha birinci sınıftayken bile 2 yabancı dil bilip üstüne yazılımcı olan sınıf arkadaşlarım var.İkinci üniversite olarak bu bölümü okuyanlar var ve dahası... Çok geriliyorum böyle bir ortamda .Hangi alanı seçmek istediğimi de bilmiyorum . Yapay zeka , siber , mobil ... Şimdi de staj mevzusu başladı . Kendime "neden beni işe alsınlar ki?" diyorum . Birazcık kendime haksızlık etsemde bence azıcıkta olsa haklılık payı var . Açıkçası biraz da korktuğum için kendime güvenemiyorum sanırım . Mükemmel değilim (hiçbir zaman da olamayacağım ama ) benden çok daha iyileri var. Ya beni yetersiz bulurlarsa ya mobbing'e uğrarsam ... Zaten kadınlara yönelik bir önyargıyla 1-0 geriden başlıyosunuz işe, bir de kendine güvenmiyorsan kendini bu videolarda buluyosun işte... Peki şuan ne yapıyorum sırf korkumdan (artık korku mu endişe mi adını biilmiyorum) çalışmak yerine dizi iziyorum , uyuyorum , kitap okuyorum vs. Ama yapmam gerekenleri yapmadığım her gün içimde daha kötü bir duyguyu besliyor. Ertesi gün daha da kötü hissediyorum . Bu arada ben yazılım alanından bahsettim ama ingilizce öğrenme konusu da bunun için örnek verilebilir. Aynı durum aynı sonuç... Bu arada tembel biri değilimdir yks zamanında günde 8-10 saat rahatça çalışabiliyordum ama şimdi hissettiğim belirsizlik ve endişe hisleri beni masa maşına oturtamıyor.
Şuan buraya içimi dökmek istediğim için yazdım ama belki benim hissettiklerimi hisseden başkalarıda vardır bilmiyorum... Artık değişmem gerek bunun farkındayım . Aşağıda bi yorum gördüm :"NEYİ YAPMAK ZOR GELİYOSA ASIL YAPMAN GEREKEN ŞEY ODUR." o kadar haklı ki... tek cümleyle özet resmen.
Şimdi o kadar yazdım sonuç ne derseniz sonuç bölümüm yok :D
Hayatım değişir mi bilmiyorum değişmesini istiyorum ama şimdilik yapabileceğim tek şey kalkıp çalışmak . Hiç olmazsa yarın daha da kötü hissetmemek için çalışmaya gidiyorum . Buraya kadar okuyup derdime ortak olduysan teşekkürler =( ✨
Önerileriniz varsa açığım her zaman...
bölümümüz de durumumuz da aynı. ben de sürekli çalışayı erteliyorum, kendimi yetersiz görüyorum. eğer bölümü bırakmanın sorumluluğunu alamıyorsan çalışman lazım diyorum ama yok yani olmuyor. daha detaylı konuşmak istersen konuşabiliriz. dertleşmek olsun, belki de çalışma arkadaşı olmak istersen çok sevinirim.
Ben de bilgisayar mühendisliği okuyorum ve bazen bırakmayı düşünüyorum...
Bunları paylaşabileceğin bi arkadaşın yok mu, aynı sınıftan, yalnız kalmamanı tavsiye ederim. Ben senin yaşlanmış versiyonun olabilirim. Günlük tutardım bu tarz şeyler yazardım, ama yıllar sonra yanıldığımı gördüm, biraz kendine güven, gözünde büyüttüğün konular o kadar da zor değil, yaparsın, yetersiz filan da değilsin. Yakınlarında olsam azıcık iteklerdim seni :)
Burdan güzel bi muhabbet grubu kurabiliriz sanki yaa, lütfen bu karamsarlıktan çıkın, taktım kafayı size bak 😊
@@meraklminisler9632 cok guzrl olurdu aslinda ya
Hocam hayattan kaçma değil o, ben de aynısını yıllarca yaşadım, bir sürü eğitim de aldım, işe de girdim ama hiçbirisi içime sinmiyordu ta ki 5 yıl öncesine dek. Bir de DEHB’li insanlar için düzenli çalışma hayatı tahmin edemeyeceğiniz kadar zorlu ve ters. Aman canım alışırsın, öğrenirsinlik bir şey değil, yaşamayan bilemez. Sürekli mobbinge uğruyorsunuz.. Şimdi mesleğimi söylemeyeyim ama o kadar mutluyum ki, çok şükür gelirim de yerinde ve en önemlisi işimi zevkle yapıyorum. Hayattan kaçmak değil bu, bir tür müşkülpesentlik. Tabii bu herkesin harcı bir süreç değil, herkes o zamana kadar sana ayran gönüllü, maymun iştahlı muamelesi yapıyor, burun kıvırıyor vs. Ayrıca parasal açıdan da güçlük çekiyorsun. Ama benim içim çok rahat, kimseye de verecek hesabım yok. Herkesi hemen yargılamayın, “vay efendim niye daldan dala konuyorsun” diye sormayın çünkü siz Semra Kaynana değilsiniz.
Benzer süreçlerden geçmişiz ben henüz tam olarak yolumu bulmuş değilim. Mesleğinizi çok merak ettim belki bana da ilham olur, Dehb hayatımı kararttı gerçekten
@@aylina338 Sanatla alakalı diyelim. Biz Dehb’lilerin sözde karışık kafası aslında bu alandaki işlere çok uygun. Çünkü bu karışıklık daha gelişmiş bir hayal gücü veriyor bizlere. Bu hediyenin farkına varmak günümüz düzeninde ve eğitim sisteminde tabii biraz zor. Bu anlamda radikal kararlar almak ve sıra dışı bir yol izlemek gerekebiliyor bazen.
Yani tiktok videolarıyla paraya para demeyince mi hayata atılmış olacağız ki bence evet:) burada anlatılan,3 yüksek lisans yapan insana hayran kaldım ama tiktokta ve/veya sosyal medyada kazandığı kadar akademisyen olsa kazanamayacağını bildiği için oyalanıyordur kim bilir! Babasından hala o yaşta harçlık alıyormuş ,vah vah vah!Ayol Türkiye'de kadın istihdamı hala %30 larda siz nerem diyorsunuz Hocam? Bu dönem için çok lüzumsuz yargılamalar 90'larda kalmış,ben de DEHBliyim sizi çok iyi anlıyorum
Ortalama 80 yıl yaşıyoruz artık, 18-20 yaşında aldığımız kararlarla ömrümüzü tamamlamamızı bekliyorlar, hiç gerçekçi bir beklenti değil bu.
dehb bende de var. Kpssye odaklanamıyorum. 15 dakika ders çalışamıyorum, sürekli onlarca farklı şey yaparken kendimi buluyorum
Hocam belki hayat boyu sizinle tanışamayacağız o yüzden buradan Teşekkür etmek istiyorum. Uzun yıllardır sizin videolarınızla kendimi iyileştiriyorum ve hâlâ devam ediyorum bana hep çok iyi geldiniz Teşekkür ederim iyiki varsınız 🙏🏻🤍
Aynen
Sıkıntı yoksa tanışalım mı
Evet hayattan kaçıyorum.Ne yapıcam bilmiyorum,Senelerdir kaçıyorum,hatta kaçmadığım en son kaç sene öncesiydi onu da hatırlamıyorum hatırlamakta istemiyorum.Yok olmak istiyorum.
en iyi varlık oldugunu hatirla ❤
Psikolojik kitaplar okumak beni de genç kızken çok ağlatırdı bazen çünkü çevremizde ideal hayat yok.
O halının altını kaldırdım. Tam 14 sene hem psikolok hem psikattriste gitti. Şimdi bambaşka biri oldum. Kendim de çok şaşırıyorum. Normalim bu muymuş diyorum. Resmen fırtına bitti.. Şimdi sakinliği dinliyorum. Lütfen kendinize yatirim yapin. Ruh sağlığı aşırı önemli.
Örnek verebilirmisoniz
Param yok abla
@@relaxingasmr3105 öğrenciyken yola param gitmesin diye okula gitmediğim cok oldu. Acikinca bi simit alıp yemediğim cok oldu ama konu psikolojime gelince neyim var neyim yok ona harcadım. Iyi ki de yapmışım. Sizi bilmem tabi herkezin durumu farklıdır ama inanın en iyi yatırım bu.
Bir sorun ile yüzleşmek bu hayattaki en önemli adımlardan biridir ne kadar yaşadığımız ile yüzleşmeyi bir kenara koyarsak o kadar daha çok acı çekeriz kabullenmek ve yüzleşmek yüzleştiğim şeyi kabullenmek çok önemlidir.
Üniversiteue gidiyorum ama asla ders çalışamıyorum sürekli farklı meşguliyetler buluyorum ya da çalışmaya başlama hazırlığı yaparken konuların ne olduğunu nasıl ve hangi yöntemle çalışacağımı ne yapacağımı nereden çalışacağımı ne kadar sürede bitireceğimi vs her şeyi belirliyorum günü gününe plan yapıyorum ama başlayamıyorum ve çalışamadan sınavlara girmiş oluyorum. 2 yıldır bu durumu aşamadım ve başarısız olma yolunda ilerliyorum. Çalışsam ve başaramasam da şu anki halimden daha başarılı olacağımı bildiğim halde başlayamıyorum çalışmaya. Çok zorlayıcı ve üzücü benim için.
Farklı konularda da geçerli bu. Bir işim var diyelim telefonu alıyorum elime saatlerce instagramda vakit geçiriyorum asıl yapmam gereken şeyleri yapmıyorum. Hayatımın her alanında kaçıyorum ve erteliyorum malesef.
Çözülmeyen bir problem ise (Aile) içinden çıkılıcak gibi değilse insan o süreçte görmek istemiyor.Zamanında çok yüzleştim, düşündüm ama degişmesi gereken ,problemi çözmesi gereken ben degildim hiç bir zaman kaçmadım kabul ettim ve geçtim😔🍁.Bu güzel konuya değindiğiniz için teşekkür ederim beyhan hocam .💙 Hayatı ve kendimizi olduğu gibi kabul edelim ve olabildiğince yürümeye,ilerlemeye devam edelim.Sevgiyle kalın.❣️🌿🎈🌿🎈🌿
Çooook doğru bir noktaya doğru yerden bir üslup kullanarak parmak basmissiniz Beyhan bey, yıllarca kaçtım kendimden 30 da sorgulamaya 35 ten sonra kendimle fiilen de yüzleşmeye başladım. Görmezden gelmek kolayimiza geliyor sanki. Uzun sürse de insanın kendisiyle tanışması o kadar da kötü değil aslında, resilience bu yüzden önemli. Video için teşekkürler 🎉 💫
Korkuyorum, kaçıyorum,gunu kurtariyorum yani ben oyle saniyorum ama hicbirseyden kurtulamıyorum sorunların hepsi dahs da büyüyor korkum başarmak,basaramamak ,yapmak,yapamamak ,sevmek ,sevilememek ,hayatimin guzel olmasi yada olamamasi hepsinden korkup kaciyorum ama artik öğrendim sorun korkup kacmam halbuki ben isteyince herseyin en iyisini ,en doğru olanini yapabiliyorum, teşekkür ederim hocam , bundan sonra hersey daha guzel olacak huzurlu olacağım 💝🌱✨🙏🏻
Esas mesele sorunu bilip de ondan uzaklasamamak. Elimde cok iyi kazandiran, güvenli bir is var ve bu is beni cok yoruyor. Kisa zamanli calismama ragmen. Baska isleri de ya ben begenmiyorum.. ya onlar beni..🙄
Hangi is o abla ben yapayim hayattan kacmaya belki bu isle engel olurum
Başlığa cevap olarak evet diyebiliriz, insan taşıyamadığı yükten kaçmalı :)
Yeni tarzınız çok hoş olmuş Beyhan Bey. Video konusu yine harika, emeğinize sağlık.
Eskiden günde 12-15 saat çalışan biriydim. Farklı farklı sektörlerde çalıştım. Ama son bikac senedir hiç bir yerde tutunamiyorum. Calisasim gelmiyor . Cesaret edemiyorum çalışmaya. Çok ihtiyacım var maddi ve manevi olarak ama bunun farkında olmama rağmen gidip iş aramiyorum ve varolan işlere basvurup çalışmıyorum. Neden böyle oluyor neden eskisi gibi olamıyorum neden cesaret edip tekrar çalışamiyorum?
Amacın belkide sadece para kazanmak değildir. Birşeyler değişmiceği için de başvurmak istemiyor olabilirsin
Ben kaçıyorum mutluyum böyle hayatında... anladınız siz ,siz kaçmayın pembe panjurlu ev hayal ettiğiniz dünyanızdan dışarda öyle bi dünya yok iyilik güzellik diye bir şey yok çıkarlar var menfaat var yalan var aldatma var tek gerçek bu
Ben çok duygusaldım saftım
Şimdi çok duygusuz , paranoyak , duyarsız, acımasız oldum…
Hayat cok acımasız sanki cennetlik kulken ceheneme layık görülmüş gibiyim
Sandığımız kadar da kötü değil. Kötü bulduğumuz şeylerin çoğu da tolore edilebilir şeyler. Dünyaya karşı idealist olamayız. İdeal diye bişey yok. İdealist olduğumuzda en ufak bir çakıl taşıyla bile mahvoluyoruz. Halbuki kötülüğün, problemlerin varlığını kabul etsek, mevcut şartlarda bişeyleri iyileştirmeye çalışsak en doğrusunu yapmış oluruz. Hem böylece en ufak sorunda da çökmeyiz.
Kötü diye bir şey yok insanlara bütüncül bakmayı tabi en başta kendinize öğrenirseniz kimse sizi yıkamaz kıramaz . Kimse kimseye bilinçli olarak zarar vermiyor dürtüsel davranıyor olabiliyor kişilik bozuklukları olabilir nörolojik problemlemleri vb başka bir çok sebep olabilir . Mühim olan kendimizi korumak bu da insanları anlamaktan geçiyor.
Hocam video bittikten sonra kendimle başbaşa olup sormama gerek var mı bilmiyorum hiç aklımdan çıkmıyor ki
Sevdiğim kişi beni sevmediği için kendimi yetersiz hissediyorum bu yüzden insanlardan özellikle karşı cinsten korkuyor kaçıyorum, kendimi işe verdim ben de .daha fazla para kazanmaya çalışıyorum ama tabii para ve sevgi alakasız şeyler onu onunla kapatamam. bilmiyorum.. yaklaşık 6 7 ay kendime gelemedim şimdi de yavaş yavaş toparlanmaya çalışıyorum kendime şefkat göstererek umarım eskisinden daha iyi olacağım ve bu bir tecrübe olarak kalacak bu sebeple benzeri bir durumda daha farklı daha iyi bir tepki verebilecek hayatım yani umarım verir veya yaşamam böyle bir durum ama hayatta böyle inişler çıkışlar oluyor ve olacak da neyse buraya kadar okuyan varsa kendine iyi davran güzel insan 😊
Ben küçüklüğümden beri hep başkalarıyla kıyaslandığım için kendimden nefret etmeye başladım .Sürekli sorumluluklarımdan kaçıyordum. Herkes annesi gibi olacak dedi hatta annem bile öyle istedi bende annemim kopyası olmaya çalıştım ama sadece alıştım zaten karakterime ters olduğu için beceremedim. Sürekli öfkeliydim herkesten nefret ediyordum hala ediyorum gerçi düzelmek için çok fazla psikoloğa gittim ama hiçbiri fayda etmedi bi son gittiğim bi tık fayda ederken annem hemen önüme engel koydu neymiş beni şirke yönlendiriyormuş neymiş beynimi yıkıyormuş halbuki bana hiçbirşey söylememişti ben istemiştim
. sonra farkettim ben asla düzelemeyecektim kimse izin vermeyecekti öfkeli olmaya mutsuz olmaya süreli korkmak zorunda olmaya mecburdum. Ben pes ettim çünkü asla düzelemiyordum asla mutlu olamıyordum.
İnsanlar hazırlık aşamasın da takılı kalıp, hayatın gerçekleriyle yüzleşmekten korkuyor.✨
İnkar etme. Gerçeklerle yüzleşmeden ve onu kabullenmeden, çözmeye çalışmadan, huzurlu bir yaşam oluşturulamaz. Kabul, minnet, Şükran duyguları olmadan huzur bulunmaz. Belki bazı insanların zehirli davranışları bundan dolayıdır. Çevrelerindeki insanlar bunu anlayabilir. Eğer kişi kendi başına çözemiyorsa, yardım alıp, huzurlu bir yaşam sürebilir. Böylece çevresine de çok zarar vermez. BİZLER artık bu tür insanlardan kaçar olduk. Hele bir de bir eş veya anne, baba ise çevresine verdiği zarar daha büyük olacaktır. Bu döngü tekrarlar. Bu defa bu kişi, aynı olumsuzlukları ailesine, çevresine yaşatmaya başlar. Kendi inkarda olduğu için, çevresinde hasta ettikleri doktorlara koşar. Sağlıklı kal, güzel evlat. Teşekkürler.
Yine burdayız ne zaman düzeliceğiz ya
Zorr gibi bende 3 gundur ders calisamiyorum
Bende düşünüyorum bazen nasıl duzelecegiz ne şekilde sorunların farkında olup onlardan kaçmak için hazlara yöneliyorum ve hepsinin farkındayım bile bile yapıyorum nedir reçetem bilemiyorum 🥲
Bilemeyiz ki.....belki de hiç bi zaman....😅...bence bu gibi sorunlar genetik olaraq anne ve ya babadan geliyor...30 yaşıma geldim...hala aynı🥴
Gerçekle nasıl yüzleşeceğiz ki hiç anlamadım..42 yaşına gelmişiz 12 yaşımızdaki olayları takıyoruz..Hazmedemiyoruz,öfkeleniyoruz, kızıyoruz ama yapacak bir şey gelmiyor elimizden..
Hocam videolarınız o kadar bilgilendirici ki çok teşekkür ederiz. Emeklerinize sağlık sizin ve yardımcı arkadaşların. Uyumadan önce bile minik bir video listesi yapıp dinleyerek, düşünerek uyuyorum. Hepimizin hayatına dokunuyorsunuz. İyi ki varsınız
Şu aralar hissettiğim ama adını koyamadığım şey buymuş, teşekkürler 💞
Her zamanki gibi çok faydalı ve gerçekçi bilgiler var. Sağ olun. Var olun.
hersey tam olsun başlayayım derken yıllar geciyor. bizler eksiliyoruz.
Ben de kaçarken telefona bağlananlardanım. Çalışmam gereken bir sınav var hayati öneme sahip. Ancak çalşmayı, hatta çalışma üzerine düşünmeyi bile reddediyorum. Böyle videolar o halının altına bakmamıza kolayca vesile oluyor. Kafada soyut olarak düşünmek çok zor, size tavsiyem aklınızdan geçenleri yazarak düşünmeniz. Konuyu ana sorundan saptırmadan derinleşmeye çalışın. Zaten düşündükçe gerçekle yüzleşmeye başlayacaksınız.
Yalnız kalmaktan o kadar çok korkuyorum ki eve dönünce deli gibi yemeğe saldırıyorum tek gerçek arkadaşım yediklerimmiş gibi geliyor ve ben yeme bozukluğu yaşamaktan çok yoruldum
Nasıl yüzleşeceğimi bilemiyorum :(
Yeni bir sınav döneminden çıktım ve istediğim başarıyı elde edemedim mental olarak sıfırı tüketiyorum ve önümde çalışmam gereken bir sınav daha var o kadar yorgunum ki hayati fonksiyonları bile zor yerine getiriyorum ailem benden bir şeyler bekliyor kendimi bile tatmin edemezken bir de ailemi tatmin etmeye çalışmak beni çok yoruyor. Derdimi anlatıyorum ama artık kimse dinlemek istemiyor. Ben de içimi buraya boşaltıyorum işte. Şu zamana kadar hayatim hakkinda kendi verdiğim kararlardan pişman olmadım sonucu iyi olmayan durumlar olsa da. Şimdi zorlama ve baskıyla bir karar aldım ve pişman olmaktan çok korkuyorum. Bu problemlerin gelip geçici olduğuna inanmak istiyorum. Tek umudum bu.
Psikologum hayattan kaçıyorsun dediğinde sinirlenmiş saçmaladığını düşünmüştüm çünkü sürekli çabalıyor ders çalışıyor akademik kariyer istiyordum ve bunu en iyi şekilde yapmalıydım bu video beni gerçeklerle yuzlestirdi aldığım psikoloji kitaplarını neden yarım yamalak okuyup bıraktığımı da anladım neden sürekli bir şeylerin peşinden koşturup durduğumu da içimdeki eksikliği bastirabilmek için verdiğim mücadeleyi gördüm kendimi hiç dinlemediğimi bir saniye bile sessizlik yaşamadığımı anladım sürekli kulaklıkta bir şeyler dinlediğimi uyurken bile kendimi dinlemedigimi fark ettim anksiyete panik atak yolculuğum bitti sandığım her an yeniden başladığımı fark ettim umarım bundan sonraki hayatım farklı olur ben artık kaçmayacağım teşekkürler Beyhan abi ❤
nasıl gidiyor
@@ZombiAvcısı-e5k üstüne gitmek beni zorluyor ama değişiklikler oldu odak sürem arttı bi süredir kitap bile alamıyorken elime bir kitap bitirdim kendime yöneldim şu anlık başarılı denebilir
Bir şeyler değişti kulaklıklardan uzaklaştım sosyal medyayı azalttım odak sürem arttı kitap okumaya geri döndüm hedeflerimi kararlastırdım sanırım bi gece canına tak edip değişmeye karar veriyor insan
@@Fatma-wg6jx Harika! Sizi tebrik ederim :)
@@ZombiAvcısı-e5k teşekkür ederim sizde bu videoda olduğunuza göre size de kalbinizi yormayacak bi hayat dilerim
Hocam konudan çok bağımsız ama giyiniş tarzınız, renk seçimleriniz çok hoşuma gidiyor.
Sosyal medyada çok göz önündesiniz diye açıkçası kitaplarınıza biraz önyargıyla yaklaştım.Ama içimden bir ses 'Senin Suçun Değil'i okumamı söylüyordu.Okudum ve sanki beni karşınıza oturtmuşsunuz dertleşiyoruz gibi hissettim çokça hüzünlendim çokça kendimi, yaşadıklarımı hatırladım çokça çözüm buldum...Mutlaka okunmalı.Çok teşekkür ederim.
Videoyu kaç kere beğenebiliyoruz bir yetmez..✨✨✨
Beyhan beyi uzun yıllardır takip ediyorum. Kanalı ile bir dönem inişli-çıkışlı bir ilişkimiz oldu :D Tam da bahsettiği hanımefendi gibi anlattığı bazı şeyler beni tetiklediği için takipten çıkıyordum sonra başka bir video keşfetime düşünce izliyordum hoşuma gidiyordu sonra tekrar takip ediyordum on and off yani :D Neyse velhasıl şu an 32 yaşındayım ve Beyhan beyin bana çok şey kattığını, anlattıklarının ne kadar doğru olduğunu zaman içerisinde fark ettim. Bazı gerçekler acı da olsa kabul edilmelidir bazı yaralar da tetiklenmeden, açmadan, üstüne gitmeden iyileşmez. Hayat bana bu iki gerçeği öğrettikten sonra Beyhan beyin anlatımlarının da desteği ile bir daha takipten çıkmadım. Yüzleşmekten kaçtığım kendimmiş meğer. İyi ki varsınız
Hoşlandığım hanımefendiye açılmayı düşünürken de bu söylediklerinizi yaşıyorum Beyhan Hocam, çok haklısınız.
Reçete:
- Neye sahip olduklarına bak şükret.
- Geçmişte neleri başardığına bak kendine güven ve istersen daha da iyilerini yapabilirim de!
- Diğerlerini umursama ne sen onların hayatını yaşıyorsun ne de onlar senin.
- Her gününü verimli geçirmeye bak bu senin tek hedefin olsun. Verimsiz geçirdiğin zaman kendini cezalandır.
Bu hoca bir harika hep nokta atışı yapıyor 20 yıllık okb liyim ne kadar iyi net açıklıyor hocam iyiki varsın
Daha çok gencim ,18 ime yeni girdim, hayattan gerçekten çok korkuyorum ,karşıma çıkacak olan her şeyden ;insanlar ,ilişkiler ,iş hayatı ,yalnızlık şu anda resim yeteneğimle yol alıyorum ve sınav sürecimdeyim .bir sene öncesine kadar bugünleri iple çekiyordum ,sınavlara hazırlanmak için kursa yazılmayı çok istiyordum ve yazıldım ama hiçbir şey hayal ettiğim gibi ilerlemedi ,gittiğim kursa hiçbir zaman ait ve mutlu hissedemedim bir sene boyunca kendimi zorlayarak gittim ,içimdeki resim çizme isteğini kaybettim ama yine de geleceğim için elimde bir tek bu var ve bu yolda yürümezsem başka nasıl bir yolda yürüyeceğimi bilmiyordum o yüzden de dümdüz devam ettim ,şu anda sınav sürecini geçiriyorum ve hala içimde aynı sıkıntı aynı huzursuzluk ve bir şey yapmadan geçirdiğim her gün bir şey yapsam bile yetersiz hissettiğim her gün bana ızdırap olmaya devam ediyor. elimde olan imkanlara yaşadığım hayata şükrederek ve olmayan şeylerden çok olan şeyleri göz önünde bulundurarak kendimi avutuyorum ama içimdeki sıkıntı-boşluk bir türlü dolmuyor ,ben bunun maneviyattan dini yoksunluktan kaynaklı olduğunu düşünüyorum o yönde de bir şeyler yapmaya çalışıyorum ama yine yeterli olmuyor .nasıl bir yolda ilerleyeceğim gerçekten bilmiyorum ,daha bu yaşımda bu kadar depresifken ve hayatı sevmiyorken ilerleyen yaşantım nasıl olur bilmiyorum ..elbet hayat bu karşıma neler çıkacak bilmem belki hayatımın aşkıyla belki çok iyi bir kariyerle belki çok iyi imkanlarla karşılaşıcam ,her an her şey değişebilir her an her şey olabilir aslında bu düşünce de beni birazcık korkutuyor. Konfor alanımdan çıkmak ,evimden uzaklaşmak bile bu kadar zor geliyorken bir şeylerin değişmesi kim bilir ne kadar zor olur diye düşünüyorum . Bu kafayla devam edersem hayatımda bir çok şeyi değiştiremeyeceğim hiç farklılık katamayacağım ve her gün aynı monoton yaşantımı yaşamaya devam edeceğim. Bu durumdan çok sıkıldım artık bir yerlere gelmek , bir şeyler başarmak ve kendimle gurur duymak istiyorum aynı zamanda içimdeki boşluğun da kısacık bir süre bile olsa yok olmasını istiyorum. Hayatın amacına ulaşma isteğimi artık bir kenara bırakmak ve sadece yaşamak bu süreçten zevk alıp sonra da ölmek istiyorum. Okuduysanız teşekkür ederim ,sadece karman Çorman zihnimdeki çorbayı buraya dökmek istedim, hiçbir konuda yalnız değilsiniz ,hayatta sizin gibi bir çok insan var tabii ki sizden bir tane daha yok ama aynı şeyleri yaşayıp aynı şeyleri hisseden aynı şeyleri düşünen çok insan var . Kimseyle kendinizi karşılaştırmayın ve her zaman ileriye bakın ben daha başaramadım ama geleceği değil yalnızca bugünü ve yarını düşünün ancak bu şekilde anı yaşarsak bence mutlu olabiliriz ve aynı zamanda maneviyat da çok önemli herkes kendince maneviyatını peşinden koşsun hepinizin mutluluğunu diliyorum ve teşekkürler beyhan abi ❤
bu yaşta buradaysan, umudunu hiiiççç kaybetme :) ve kusursuz fizik nasıl imkansızsa (birine göre öyle bile olsa başkasına göre değildir mesela) kusursuz kılçıksız travmasız bir ruh da imkansız gibi. bunlarla kendinle meşgul olmaya devam edersin umarım, değişimlerle.. bazen de psikoloji, insanın kaliteli bir kaçışı okuyor bu yüzden pratiğe dökmeye niyetli ol derim acizane❤ Tülay kök de bu konuda çok iyidir Beyhan budak ve tülay kök çok iyiler sağolsun var olsunlar....❤
insan ister hayatı boyunca yüksek lisans yapar, ister kariyer yapar, ister doktora yapar, ister hiçbir şey yapmaz, isterse oturur sadece bilgisayar oynar...sanane, kime ne
Hayata Dair Objektif Güzellikte Bir Video .. Aynı Zamanda İçe Dönük , Subjektif Ve Kendimizi Anlamlandırmamızı Sağlayan Hayatımıza Işık Tutan Bir Değerleme Olmuş. Teşekkürler ...
bende kaçıyorum ve kendimi eğitime adadım ama bunu nasıl çözebileceğimi bilmiyorum. bunun hakkında da bir video çeker misiniz ? sizi dinlemek her zaman iyi geliyor. iyi ki varsınız.
Hocam benim terapiye gitme imkanım yokken bize bu imkanı buradan sunduğunuz için çok tesekkür ederim. Allah'ın rahmeti ve inayeti sizinle olsun
şuan kpss çalışıyorum. atanma işini düşünmüyorum ilk baştaki adam gibi sadece ders çalışmak istiyorum. hayata atılmaktan korkuyorum ama bi yandan artık karar verdim gibi hissediyorum çünkü bunun sonunda eğer atanabilirsem hayata atıma zorunluluğu doğacak. kendimce bu şekilde bir şeylerin üstesinden gelmişim gibi hissediyorum. doğru yada yanlış bilmiyorum. bu kaçınma hayatımın çoğu alanında var 2.örnekteki kadının yaptığına benzer konularda da çekimserliğim yaşanmamışlıklarım var. bazen bunlar çok normal geliyor ama bazen ben yaşanmamış bir hayattan ölmek istemiyorum diye dışa vuruyor.
Allah razı olsun Beyhan abi bize böyle destek oluyosuz💚
Aynı şekilde hep kaçtım. Ama günün sonunda köşeye sıkıştım. Şuan müthiş bir anksiyeteyle ne yapacağımı bilemez halde cehennemi yaşıyorum. Kaçamıyorum ama yüzleşemiyorumda.. İşin kötü tarafı da böyle durumlarda kimse elinden tutmuyor. Yüzmeyi bilmediğin o derin okyanusta çırpınıp duruyorsun. Yaşamak desen değil, ölmek desen değil.. Ama o arafta birine ulaşmak istiyorsun çaresizce.. Hayatının imtihanına tabi tutuluyorsun. Tabi daha kötüleri kapıda değilse..
Bende videonuz sayesinde hayattan kaçtığımı anladım. Evde oturmak ve kimseyle görüşmek istemem de bu yüzden. Hayatımda hep hazırlık aşamasında kalmak isteyip diğer aşamaya geçersem başarısız olurum tarzında düşündüğümü fark ettim.
Ilk defa bir videonuza katılmıyorum. İkinci söylediğiniz hanımefendi için evet korkularından kaçmış, onlarla yüzleşmeyi hep ertelemiş. Ancak ilk söylediğiniz beyefendi elinde imkanı var, çevresini ve kendisini olumsuz etkileyecek hiçbir durum yok hayatı istediği gibi yaşıyor. Okumak istiyorsa okuyor. Bitirmek istediği, merak ettiği bölümleri bitiriyor. Bence bu hayattan kaçmaktan ziyade anı yaşamak ve elindeki imkanlar doğrultusunda istediklerini yapmak ve büyük ölçüde çevresindeki insanların düşüncelerinden ziyade kendi isteklerini önemsemek oluyor. Hayattan kaçmaya gelince genelde hayatımdaki cok büyük sorunlarda o kadar neşeli pozitif bir insan oluyorum ve o soruna o kadar yokmuş gibi davranıyorum ki... sanki hiç olmamış gibi. Ama cok küçük sorunları da fazla önemseyip büyütüyorum.
Tam ihtiyacım olan anda bu videonun önüme gelmesi 🤩 teşekkür ederim güzel insan 🙏🏻
Tüm kitaplarınızı çok beğenerek okudum ve videolarınızı dikkatel dinliyorum tekrar tekrar. Bana çok yardımcı oluyor, bir yol harıtası gibi destekliyor beni hayatta.
Hocam son 1 aydir sizi fark ettim videolarınızı dinliyorum cok yararli buluyorum ve ayniiii sizin gibi dusunuyorum sadece tek bir sorun var o konuda sizi tebrik ediyorum sabirla insanlari degistirmeyi deniyorsunuz cok sabirsiz ve sinirli biriyim salak birine tahammülüm sifir hayata atilamayan ezik useless birine de tahammulum yok yeni seyleri denemeyi korkan eziklerden de nefret ederim evet rahatladim bunlari soyleyince bazi arkadaslar buraya gelip sey yazabilirler herkesi gömdün sen kimsin ya benim kim oldugumu gec su dunyaya bir kere gelmis olup yenilige açık olmayan yeni fikirler duymaktan korkan veya haz almayan bilmem kac yasina gelmis baltaya sap olalmamis insanlari duzeltmek bana kalirsa zaman kaybi o yuzden cabanizi takdir ediyorum ve son bir hikayeyle bitirmek istiyorum umarim bunu okursunuz lisedeyken matematigi hic anlamazdim sevmezdimde yalan olmasin hoca ilgilenmezdi birgun anneme anlattim geldi hocayls konustu hocada matematiğe ilgisi yok niye zorla sevdirmeye çalışim ve vakit kaybi olsun dedi o zamanlar çok yanlis buldugum seyi suan destekliyorum yurt disindaki herkes boyle cocugun kotu oldugu seyi duzeltmesi icin kurs aldirmiyorlar iyi oldugu seyde mukemmelessin diye kurs aldiriyorlar. Alakasiz diceksiniz ama uyusturucu bağımlılari mesela aman onlar bizim evlatlarimiz devlet sahip ciksin aman onlarin elinden tutalim cok guzel tutalim peki koyun birinde matematikten full ceken yads unv sinavindan ilk bilmem kaca giren cocuk ise devlet yurdu bulamadigi icin unv gitmesin birakim kardesim bos insanlarla ugrasmayi . Orman kanunlari gecerli ortalamanin altinda biriyse kendini gelsitirmiyorsa herseyden onemlisi KENDİNİ GELİSTİRMEYE AÇIK BİRİ DEGİLSE VERİLEN CABA TAMAMEN ZAMAN KAYBİDİR. nevsin mengunun lafi geldi aklima " senelerce insanlara dogruyu gostermek icin haber yaptim sonra baktim ki hayatimi cope atmisim" daha konuscak cok konum var ama nafileee
Beyhan Hocam emeğinize ve yüreğinize sağlık.Bizler icin çabalıyorsunuz hep.Uzun zamandir sizi takip ediyorum.Çok faydasini gördüm.Size teşekkürü bir borç biliyorum.Saygilarimla
Yüzleşmek evet çok acı verici ama bence daha kötüsü yüzleştikten sonra adım atamamak yani o sorunu çözememek yıllardır böyle bir türlü o sorunu çözmek için adım atamıyorum ve bu hayatımı çok etkiliyor bundan dolayı sürekli kendimi suçluyorum ve kötü hissediyorum herkes diyor ki denemelisin adım atmalısın ama olmuyor
Hocam sizden Allah sonsuz kere razı gelsin evet ben dedim eski yaptığım şeylerden hiç bir zevk alamıyorum diye amma onları zevk almaya almaya yapıyorum nedeni ise zevk alsanda almasında yapmakla yükümlü oldugumuz şeyler var yaşamda eğer ben yaptığım hataların hemde başka taraflardan bakıldığında bile bile hani bir şarkı var ya aşağıdan yukarıdan yolun sonu görünüyor diye bende tüm bunları görüp kendi hayal alemi mi gerçeklerden kaçtım belki ama hasan ve duygusal yapıya sahip bir insan olduğumdan ötürü bedelini çok ağır. Ödediğim hissi var ama öyle değil herseye rağmen babam kale gibi arkamda olduğunu söylemese bile hissetmek ve onu kaybetmekten çok korkuyorum
Hocam küçüklügünden boşluk hissi anıları hatırlayamamak, uslu ve suskun çocukluk yaşamaktan simdi de insanlarla bağ ve iletişim kuramıyorum ve konuşma becerim o kadar yokki sıkıcı birisiyim bunun hakkında video gelebilir mi?
kaçtığımı bile bile böyle yaşıyorum...çünkü insanlarla iletişim ve bağ kurmak cok zor..
Neden ‘Babasından harçlık alarak….’??? ‘Ailesinden/ Anne ve Babasından harçlık alarak…’ değil??? Demek istediğinizi anlıyorum ve de verilen alt mesajların çok önemli olduğunu düşünüyorum
Ben de bunu farkedip yuzlestikce anneme ve babama icimden bile soylemeye imtina ettiğim cumleleri sakince soyleyebildim ama gozlerrimden pıtır pıtır yaşlar aktı. Ve ikisi de bana hak verdi. Bu bana ferahlık verdi, garip...
Yine tam ihtiyacım olduğu zamanda gelen bir video. Sanki beni izliyorsunuz hocam. Ya da ben çaresizlikten kurtulamıyorum.
Mükemmel tespitler... bana çok şey katacağına eminim teşekkür ederim.
bu sene ikinci kez yksye hazırlanıyorum. yaşıtlarım gibi üniversite hayatına başlamayı, gezip tozmayı, yetişkin biri gibi davranmayı, anne babamın hayatıma belli bir yere kadar karışmasını çok istiyorum. ama bir yandan da o kadar istemiyorum ki o sınavda başarılı olmayı. üniversite kazanıp gidersem sanki bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmayacak, annem babamı ya kaybedeceğim ya da artık onların küçük kızları olamayacağım gibi hissediyorum ve bu his çok kuvvetli. geçen senemi ders çalışmaktan vazgeçirecek kadar kuvvetli ve insanlar benim tembel olduğumu düşündüler. ama aslında ben çok fazla korkuyorum. odamdan çıkmayı, her gün anne babamla beraber olduğum evden uzaklaşmayı, kendi başıma bir şeyler yapmak zorunda olmayı, üniversite hayatını sanki bir kâbusmuş gibi görüyorum. bazen içimden ölene dek annem ve babamla beraber evimizde yaşamak geçiyor ve ben derslerden, sınavdan kopuyorum. bir şeyi hem çok istemek hem de istememek, deli gibi korkmak da hayattan kaçmaya girer mi acaba?
selam. şu an anlattığın durumda olmak için neler vermezdim bir bilsen. bu düşündüğün şeyler zamanı gelince sana tatlı bir telaşmış aslında diye düşündüğün ve geriye bakınca aslında ne kadar da boşuna kendimi yormuşum diyeceğin şeyler. 2. kez üniversiteye hazırlanırken her gün dersaneye giderken ve sosyal medyada yaşıtlarımın 2. sınıfa geçtiğini görürken bende kahroluyor ve utanıyordum ama şimdi diyorum ki ne kadar boş yere bunlara kafa yormusum. keşke daha cok ders çalışıp daha iyi bir bölüm okusaymısım. inan bana birkaç sene sonra bu günlerini özleyeceksin belki de. sana şu an zor geliyordur ama sadece derslerine odaklan kendini sıkmadan sistemli çalış kafanı boş yere meşgul etme. cidden beni tanımıyorsun ama bu yazdıklarımı, kendimde o süreçten geçtiğim için bu kadar emin olarak savunabiliyorum. kafanı meşgul etme geleceğe bu kadar yorma her şeyini. şu an sadece anına bak ve dersini çalış. inan bana anlayacaksın zamanı geldiğinde. güzel bir gelecek senin elinde ve biraz da şans da var tabii. tek tavsiyem şu anda kal ve elinden geleni yap zaten en hayırlısı olacak.
Hocam hayattan bıktım, daha doğrusu ülkeden bıktım bu fakirlik ,açlık bu kirli ,dikta rejim ülkede leblebi gibi ölen insanlar ..
Bizim sorunumuz coğrafya ve cehalet benim gibi aydın insanları da etkiliyor maalesef bu cahil kesim...
Hayat zor. Artık dayanamıyorum. Yok olmak istiyorum...
hayatımı 3 tane iğrenç iftira mahvetti hadi düzeltin sayın hocam
hayatımın fili
İçime bakınca kayb oluyorum bazen ,teşekkürler hocam 😊
Cok dogru, kacmakla hic bir sorun cözülemez, herseye hazir omak lazim ister iyi ister kötü
Allah razı olsun kardeşim...
Teşekkürederim. Aydınlatıcı, bilgi verici ve farkındalık yaratıcı.
Harika bir konu secmissiniz cok tesekkur ederim. Bircok noktada aydinlandim. 🎉🎉🎉
Bu harika bir video’ydu! Teşekkür ederim 🌺
Ağzınıza sağlık,farkındalık yarattığınız ve halı altına süpürdüklerimizi çıkarma cesaretini sesli dile getirdiginiz için❤🎉
Hocam Kitaplarınızı okuyucağım içerikleriniz ilham verici😊
Videonun sonundaki deniz ve huzur tam benlikti, elimi göğsüme koydum gözlerimi kapattım kendime o soruyu sordum ve tansiyonum ile şekerim yükseldi karanlık odada dinlenerek atlatabildim. Yani artık sorunlarım bedenimde patlamaya başladı. Bu sorunlar her insanda varolabilir olması gayette insani peki ne yapabiliriz bilinç altındaki birikmişleri nasıl temizleriz bize onu öğretir misiniz,teşekkürler emeğinize sağlık sevgiler
bilgilendirme , farkındalık yarattı. Teşekkür ediyorum.
Hocam her hüzünlendimdiğimde sizi dinliyorum teşekkür ederim
Abimin obsesif kompulsif bozukluğu vardı. Temizlik hastalığı olarak. Bir gün "tedavi olsam ne olacak ki, aldığım maaşla ne yapacağım, ömür boyu çalışacak mıyım?" Dedi. Hak verdim ne yalan söyleyim.
Hocam cok teşekkürler. Birçoğumuz icin o kadar aydınlatici oldu ki. Saygilar sevgiler..
Bir şeyleri halının altına süpürmek... O kadar ben ki:) Ağzınıza, dilinize, yüreğinize sağlık hocam'🌹
Çok önemli bir konuya değinmişsiniz .Çok teşekkürler
Beyhan bey söyledikleriniz çok doğru inanılmaz önemli noktalara değiniyorsunuz fakat hızlı konuşma stiliniz beni biraz yoruyor keşke daha sakin dingin bir şekilde anlatsanız .
bir yere kadar herşey güzel olsun diye herkese eyvallah ettim bir yerden sonra anladimki birşeyin olacağı varsa oluyor ondan sonra artık hiç kimseye ve hiç bir şeye eyvallah im yok incelediği yerden kopsun diyorum ve çok rahatım
Erkek arkadasim terketti hayallerim gitti hayattqn kacis surecim basladi evlendim cocugum oldu mutsuzum amacsizim
Bu durumu 2021de 18ken yaşadım.yks çalışmak yerine insanlarla bağımı kesip dışarıya çıkmayıp tiktok izliyordum🤦♀️sorumluluklardan kaçmak kötü birşey.
Evet, nasıl anladınız? Çünkü insanlar beni bayağı bir korkutuyor.