Getuigen zijn van bijv. structureel geweld is een vorm van trauma. Met name het niet weten of het vandaag goed zal gaan is een zeer onveilige setting. Gun dat je jezelf weer vindt. Ik ben zelf slachtoffer van vergaande sadistische mishandeling door 1 vd ouders. Strijd dagelijks voor mn plekje omdat het niet in me zit. Ik verdien het leven niet is een overtuiging die mij niet loslaat tot nu toe. @@itana5542
Dit is een geweldige video. Precies waar ik al mn hele leven tegrn aanloop. Ik ben blijkbaar onveilig gehecht en probeer me constanf veilig te voelen door te pleasen en verantwoordelijkheid te nemen. Tijd voor mijn gevoelens en mijn behoefte 🎉
Dit hele verhaal/deze hele uitleg was (en nu nog wel een beetje tov TOXISCHE en NARCISTISCHE mensen met macht en waar ik helaas afhankelijk van ben!) in alle opzichten enorm herkenbaar! En heb ik vanaf mijn 23ste jaar (ik ben nu inmiddels alweer 60 jaar!) een drastisch besluit genomen om 100% te kiezen en gaan voor mijn authentieke zelf! Ik heb hier absoluut geen spijt van en zou het zo weer doen! Sindsdien luister ik ook altijd zeer goed naar mijn hele lichaam en al mijn emoties en behoeften en grenzen, ed.!
Bedankt Felix , tijdens het luisteren naar je uitleg, werd ik emotioneel. Zo herkenbaar, ik moet nu echt voormezelf kiezen , want net wat je zegt over de chronische ziekte. Daar heb ik ook last van , altijd zo gespannen zijn . Bij alles wat je doet zeg ik daarna , pffffff dat hebben we ook weer gehad. Terwijl je uiteindelijk niks voorjezelf doet , maar dat ó zo graag zou willen.
Bedankt Felix. Het is nogal confronterend voor mij, en ook een beetje laat. Maar ik ga toch aan de slag ermee. Je bent heel duidelijk bedankt daarvoor.
@Christa: ik snap je gevoel, ik loop ook al zo lang te modderen, zo verdrietig al die stukken waarin je nog niet je mooie ware zelf kon leven. Een liefdevolle knuffel voor jou. Iedere stap is er 1, maar ook mijn weg is zo lang dat ik er soms zo moe en hopeloos door ben.
Ik bots al jaren met mijn zus. Ik ben de oudste en zij is 2 jaar jonger. We komen uit een gezin met een vader die aan alcohol was verslaafd en mijn moeder is een pleaser. We was vanuit mijn vader veel communicatie met geweld en hij altijd psychisch met zichzelf in de knoop. Het voelde altijd onveilig thuis. Nu zijn we beide 58 en 56 jaar en we hebben constant ruzie en vooral over mijn moeder die steeds zwakker en angstiger wordt (80 jaar). Ik heb zelfs na de laatste aanvaring met mijn zus gezegd nu is 't klaar. Ik kies voor mezelf. En nu hebben we al een jaar geen contact meer. Her geeft rust maar ook een dubbel gevoel. Zij heeft mij voor alles en nog wat uitgemaakt en ik dacht nu ben ik er echt klaar mee. Ik kies voor mezelf! Mijn moeder zegt dat ze t heel erg vindt. Maar daar kan ik niets mee.....
Het kan ook dat we onder broers en/of zussen uitleven wat er bij de ouders speelt, of soms heeft er in je systeem (familie) van herkomst iets gespeeld dat ging over kanten kiezen, wat nog niet is aangekeken. Als je er vanuit gaat dat 7 generaties invloed hebben op wie wij zijn dan zijn er 254 mensen nodig geweest om ervoor te zorgen dat wij het leven hebben gekregen. Soms helpt het om jezelf als deel van een groter geheel te zien. En het kan natuurlijk ook zijn dat ruzie maken makkelijker is dan ware gevoelens uit te spreken.
Samen familieopstellingen doen, zou wellicht verlichting kunnen bieden en begrip voor elkaar. Ik snap je struggle en snap hoe moeilijk dit soort keuzes zijn.
Zelf heb ik erg veel last van bindingsangst. In het verleden heb ik hiermee in een aantal vriendschappen erg veel problemen mee ondervonden. Vaak doordat deze contacten 'te intensief' werden. En dit begon mij steeds meer te benauwen. Uiteindelijk nam ik dan afstand en begon ik deze personen ook te vermijden. Vooral ook uit angst voor conflicten etc.
O, ik heb dat ook! Mn hele leven al. Ik ben nu 77. En iedereen wil wel vriendjes met me zijn, want ik ben heel erg op de ander gericht. Heel aardig en begripvol enzo 🫨 En dan komen ze te dichtbij, voor mij, en dan weet ik niet, wat ik daar mee aan moet. Ik ben dan voor die mensen ineens onduidelijk en raadselachtig.
Ik heb in zo relatie gezeten van bindingangst en hij verlatingangst 6 jaar pfff heftig maar veel uit geleerd moet ik zegg nog Meer zelfliefde nu voor me zelf en de relatie verbroken was niet gezond bedankt voor de info ❤
men hoeft niet als kind van zichzelf vervreemd te raken; men kan ook grijpen naar passies en creaties om in uiten te kunnen blijven voldoen. Doen! Kinderen pen, papier, potloden enz toestaan.
Ik vind uw video’s altijd zeer interessant en voor mij ook helpend. Toch krijg ik vaak de gedachte ‘ja, maar’. Zo had ik bij deze uitleg de vraag of astma wel gezien kan worden als een chronische ziekte als gevolg van hechtingsproblemen. Ik meende namelijk dat astma vaak erfelijk en aangeboren is? In ieder geval blijf ik uw video’s met veel interesse volgen.
Dank en een terechte vraag. Vaak denken we bij erfelijkheid dat genen bepalen wat er gebeurt. Echter ons DNA is een code voor het maken van eiwitten en of een eiwit wel of niet wordt aangemaakt is ook nog afhankelijk van de omgeving (context). Met andere woorden, via de epigenetica wordt bepaald welke stoffen worden gemaakt of niet. En die epigenetica is afhankelijk van de omgeving (lees bijvoorbeeld stressvolle omgeving). DNA op zich is niets meer dan een code, en de omgeving bepaalt welke code wordt gelezen en geactiveerd. Vertrouw erop dat je hiermee meer inzicht hebt in hoe dit chronische ziekte kan verklaren vanuit stress en onderdrukken immuunsysteem.
Ik ben hier al lang meebezig maar zonder mij steeds meer af en heb juist wel behoefte aan verbinding. Lijk naar mijn ouders verlatingsangst te hebben en naar kinderen verbindingsangst, die wonen nu ook bij mijn ex...ik sta op het punt om met alles en iedereen te breken, want dan luister ik naar mezelf! Mij leven is heel anders, vol verbinding en gelijkgezinden....maar waar vind ik die en is het geen beschermingsmechanisme om iedereen te verlaten? Ik kan niet vertrouwen op mij zelf...ik word met de dag gespannender en depressiever en dissocieer....hoe ga ik hier ooit uitkomen? Want dit is niet hoe ik wil leven, maar kom er niet uit...
Spijt me dat te horen. Als je er klaar voor bent en het wil, kun je een gratis intake gesprek met mij plannen. Kan ook online plaatsvinden. Zie guanfelix.com/
En aan de andere kant weer een enorm schuldgevoel naar de kids dat ik dit ze aan doe, maar waarschijnlijk is het schuldgevoel ook weer een bescherming om niet voor mijzelf te gaan staan en maar in een hoekje te blijven zitten....het lukt me niet om de cirkel te doorbreken, kom er steeds vaster in te zitten...
Poe Guan, die kwam binnen. Ik ben al jaren chronisch ziek, lees pijnklachten en als ik jou hoor praten herken ik mezelf daar helaas in. Nu dus aan het werk maar hoe pak ik dat aan?
Ja, wat je nodig hebt is de onveilige hechting veranderen in veilige hechting. Hoe je dat zou kunnen aanpakken is met therapie. Je bent welkom voor een gratis intake gesprek om hier over door te praten. Zie calendly.com/afspraakguanfelix/gratis-consult-30-minuten?month=2024-03
Ik heb er niet voor geleerd, maar ben mijn hele leven ontwricht geweest. Ik wijt het aan mijn kinderjaren, hoewel ik daar bijna geen herinnering aan heb.Ik ben nu in de laatste jaren van mijn leven, waarin ""onverklaarbare"" angsten de boventoon voerden. Ik heb door de jaren geleerd, dat ik veel rust nodig heb, om zo goed als mogelijk te funktioneren.Omdat ik niet mentaal stabiel ben, contakten zoveel mogelijk heb vermeden en nog vermijd, weet ik nu ook dat , wat anderen mij verteld hebben, ik een mooi mens ben.Wat ik eerst niet wilde geloven, maar door het vaak horen toch ben gaan geloven.Ik dacht altijd dat niemand mij mocht. Dit alles is dus ontstaan door een slechte hechting. Zelfs toen mijn ouders overleden, heb ik geen traan gelaten.Het deed me niets. HET IS HUN SCHULD, vooral mijn ""moeder"" Gelukkig heb ik in mijn leven een zoon en dochter grootgebracht, heb ze alle liefde gegeven, omdat het mijn gevoel was,en ik niet wilde, dat hun hetzelfde zou overkomen.Het zijn stabiele mooie mensen geworden. Inmiddels ben ik een trotse oma van 5 kleinkinderen. Toch voel ik nog nog steeds vaak verdriet, pijn en een leegte in mij, waar ik mee moet dealen, maar ben ook blij, dat ik ben gekomen, waar ik nu sta. sterkte voor jou.
@@franciscalove2778 de tip die ik geef is patronen te gaan zien als automatismen die vanuit oud zeer ontstaan. Zie je moeder bijvoorbeeld ook als iemand die haar geketste kind- en tienerervaringen heeft en die pijn kan nu getriggerd worden. M.a.w. als we boos worden in het nu kan het zijn dat ons gekwetste kind boosheid triggert, en als we dat bij anderen gaan zien, dan worden we vanzelf empathisch en compassievol naar die ander omdat we de pijn bij de ander gaan zien. We maken het dan minder persoonlijk.
Bedankt
Van harte welkom!
Ik moet vooral afleren constant aandacht geven aan anderen, heeft heel wat gekost. Na zoveel jaren leer ik nu eindelijk mezelf te zijn.
Goed bezig!
Getuigen zijn van bijv. structureel geweld is een vorm van trauma. Met name het niet weten of het vandaag goed zal gaan is een zeer onveilige setting. Gun dat je jezelf weer vindt. Ik ben zelf slachtoffer van vergaande sadistische mishandeling door 1 vd ouders. Strijd dagelijks voor mn plekje omdat het niet in me zit. Ik verdien het leven niet is een overtuiging die mij niet loslaat tot nu toe.
@@itana5542
Heel bijzonder om je een ideaal begin van je leven voor te stellen. Nog nooit van gehoord of gelezen.
Simpel en lijkt me leuk om te doen.
Dit is een geweldige video. Precies waar ik al mn hele leven tegrn aanloop. Ik ben blijkbaar onveilig gehecht en probeer me constanf veilig te voelen door te pleasen en verantwoordelijkheid te nemen. Tijd voor mijn gevoelens en mijn behoefte 🎉
Fijn om te horen!
Felix, je bent fantastisch, je kan dit zo goed uitleggen, zo klaar en duidelijk, dankjewel
Dankjewel Carine!
Beste video die ik in tijden heb gezien. Herkenning,getriggerd,wakker geworden ondanks al jaren hieraan te werken.dankjewel
Van harte welkom!
Dit hele verhaal/deze hele uitleg was (en nu nog wel een beetje tov TOXISCHE en NARCISTISCHE mensen met macht en waar ik helaas afhankelijk van ben!) in alle opzichten enorm herkenbaar!
En heb ik vanaf mijn 23ste jaar (ik ben nu inmiddels alweer 60 jaar!) een drastisch besluit genomen om 100% te kiezen en gaan voor mijn authentieke zelf!
Ik heb hier absoluut geen spijt van en zou het zo weer doen!
Sindsdien luister ik ook altijd zeer goed naar mijn hele lichaam en al mijn emoties en behoeften en grenzen, ed.!
Chapeau! Goed bezig 👍
wat fijn voor je ,en het voelt zo goed om naar jezelf te luisteren veel succes in alles vr groeten.
Ik ben mezelf. Ik ben ook chronisch ziek met chronische pijn. En dat mag...dat is oke!
Wat een heldere uitleg en helaas, herkenbaar. Dat is eigenlijk het enige wat ik wil, mijn authentieke zelf worden met mijn 59ste.
Dank! Ja, positieve van herkenbaarheid is grip krijgen.
Bedankt Felix , tijdens het luisteren naar je uitleg, werd ik emotioneel. Zo herkenbaar, ik moet nu echt voormezelf kiezen , want net wat je zegt over de chronische ziekte. Daar heb ik ook last van , altijd zo gespannen zijn . Bij alles wat je doet zeg ik daarna , pffffff dat hebben we ook weer gehad. Terwijl je uiteindelijk niks voorjezelf doet , maar dat ó zo graag zou willen.
Graag gedaan Bianca. Ja, echt voor jezelf kiezen is wat je lichaam je laat weten. Je bent goed op weg.
Bedankt Felix. Het is nogal confronterend voor mij, en ook een beetje laat. Maar ik ga toch aan de slag ermee. Je bent heel duidelijk bedankt daarvoor.
Graag gedaan!
Je bent nooit te laat EN beter laat dan nooit, zeg ik altijd maar!
Succes en ga ervoor, @christaschoute737!
Je leert elke dag !
Je bent nooit te oud om te leren!
@Christa: ik snap je gevoel, ik loop ook al zo lang te modderen, zo verdrietig al die stukken waarin je nog niet je mooie ware zelf kon leven. Een liefdevolle knuffel voor jou. Iedere stap is er 1, maar ook mijn weg is zo lang dat ik er soms zo moe en hopeloos door ben.
De uitleg over bindingangst en dat ik dat nu dus een naam kan geven. Weer een stapje verder gekomen. Bedankt voor je fijne video's
Graag gedaan!
Ik bots al jaren met mijn zus. Ik ben de oudste en zij is 2 jaar jonger. We komen uit een gezin met een vader die aan alcohol was verslaafd en mijn moeder is een pleaser. We was vanuit mijn vader veel communicatie met geweld en hij altijd psychisch met zichzelf in de knoop. Het voelde altijd onveilig thuis. Nu zijn we beide 58 en 56 jaar en we hebben constant ruzie en vooral over mijn moeder die steeds zwakker en angstiger wordt (80 jaar). Ik heb zelfs na de laatste aanvaring met mijn zus gezegd nu is 't klaar. Ik kies voor mezelf. En nu hebben we al een jaar geen contact meer. Her geeft rust maar ook een dubbel gevoel. Zij heeft mij voor alles en nog wat uitgemaakt en ik dacht nu ben ik er echt klaar mee. Ik kies voor mezelf! Mijn moeder zegt dat ze t heel erg vindt. Maar daar kan ik niets mee.....
Soms botsen we vanuit onze gekwetste kind delen.
Het kan ook dat we onder broers en/of zussen uitleven wat er bij de ouders speelt, of soms heeft er in je systeem (familie) van herkomst iets gespeeld dat ging over kanten kiezen, wat nog niet is aangekeken. Als je er vanuit gaat dat 7 generaties invloed hebben op wie wij zijn dan zijn er 254 mensen nodig geweest om ervoor te zorgen dat wij het leven hebben gekregen. Soms helpt het om jezelf als deel van een groter geheel te zien. En het kan natuurlijk ook zijn dat ruzie maken makkelijker is dan ware gevoelens uit te spreken.
Samen familieopstellingen doen, zou wellicht verlichting kunnen bieden en begrip voor elkaar. Ik snap je struggle en snap hoe moeilijk dit soort keuzes zijn.
Wat een prachtig antwoord. Duidelijker kan t niet. ❤@@GuanFelixOnRUclips
Zelf heb ik erg veel last van bindingsangst.
In het verleden heb ik hiermee in een aantal vriendschappen erg veel problemen mee ondervonden.
Vaak doordat deze contacten 'te intensief' werden.
En dit begon mij steeds meer te benauwen.
Uiteindelijk nam ik dan afstand en begon ik deze personen ook te vermijden.
Vooral ook uit angst voor conflicten etc.
Herkenbaar omschreven! Dank.
O, ik heb dat ook!
Mn hele leven al. Ik ben nu 77.
En iedereen wil wel vriendjes met me zijn, want ik ben heel erg op de ander gericht. Heel aardig en begripvol enzo 🫨
En dan komen ze te dichtbij, voor mij, en dan weet ik niet, wat ik daar mee aan moet.
Ik ben dan voor die mensen ineens onduidelijk en raadselachtig.
Luister naar je gevoelens. Nieuw inzicht. 😊
Dank je wel, weer heel duidelijk en herkenbaar. Echt fijn om dit inzicht te krijgen🙏
Mooie reading , Je hebt het goed en mooi verwoord , dank je wel en een fijne zonnige dag toe gewenst !!!!!!
Fijn om te horen! Jij ook een zonnige dag gewenst, Marian.
Dankjewel voor deze video. Heel duidelijk uitgelegd!
Ik merk wel dat ik steeds beter voor mezelf ga zorgen en daar ben ik heel trots op!
Super!
dat is ook je goed recht hoor.
Nu kan ik zeggen dat ik deze woorden begrijp. Gr
Hartelijk dank voor deze video, het heeft mij een hoop inzichten gegeven!
Een gemeende DANKJEWEL !!! ❤
Van harte welkom!!!
Weer zo mooi en duidelijk uitgelegd! 😂
Ik heb in zo relatie gezeten van bindingangst en hij verlatingangst 6 jaar pfff heftig maar veel uit geleerd moet ik zegg nog Meer zelfliefde nu voor me zelf en de relatie verbroken was niet gezond bedankt voor de info ❤
Van harte welkom!
Wat luister ik toch graag naar Guan Felix. Dank je wel❤
Lief!
Bedankt 🍀
men hoeft niet als kind van zichzelf vervreemd te raken; men kan ook grijpen naar passies en creaties om in uiten te kunnen blijven voldoen. Doen! Kinderen pen, papier, potloden enz toestaan.
Mooi! Creatieve expressie van jezelf.
mooi verteld
Ik ga voor meZelfkk kiezen ben 71 jaar dan
Super!
Ik vind uw video’s altijd zeer interessant en voor mij ook helpend. Toch krijg ik vaak de gedachte ‘ja, maar’. Zo had ik bij deze uitleg de vraag of astma wel gezien kan worden als een chronische ziekte als gevolg van hechtingsproblemen. Ik meende namelijk dat astma vaak erfelijk en aangeboren is? In ieder geval blijf ik uw video’s met veel interesse volgen.
Dank en een terechte vraag. Vaak denken we bij erfelijkheid dat genen bepalen wat er gebeurt. Echter ons DNA is een code voor het maken van eiwitten en of een eiwit wel of niet wordt aangemaakt is ook nog afhankelijk van de omgeving (context). Met andere woorden, via de epigenetica wordt bepaald welke stoffen worden gemaakt of niet. En die epigenetica is afhankelijk van de omgeving (lees bijvoorbeeld stressvolle omgeving). DNA op zich is niets meer dan een code, en de omgeving bepaalt welke code wordt gelezen en geactiveerd. Vertrouw erop dat je hiermee meer inzicht hebt in hoe dit chronische ziekte kan verklaren vanuit stress en onderdrukken immuunsysteem.
@@GuanFelixOnRUclips hartelijk bedankt voor de uitleg. Ik zal het nog een aantal keren moeten lezen want voor mij toch wel moeilijke materie. 👍
Dank❤
Ik ben hier al lang meebezig maar zonder mij steeds meer af en heb juist wel behoefte aan verbinding. Lijk naar mijn ouders verlatingsangst te hebben en naar kinderen verbindingsangst, die wonen nu ook bij mijn ex...ik sta op het punt om met alles en iedereen te breken, want dan luister ik naar mezelf! Mij leven is heel anders, vol verbinding en gelijkgezinden....maar waar vind ik die en is het geen beschermingsmechanisme om iedereen te verlaten? Ik kan niet vertrouwen op mij zelf...ik word met de dag gespannender en depressiever en dissocieer....hoe ga ik hier ooit uitkomen? Want dit is niet hoe ik wil leven, maar kom er niet uit...
Spijt me dat te horen. Als je er klaar voor bent en het wil, kun je een gratis intake gesprek met mij plannen. Kan ook online plaatsvinden. Zie guanfelix.com/
En aan de andere kant weer een enorm schuldgevoel naar de kids dat ik dit ze aan doe, maar waarschijnlijk is het schuldgevoel ook weer een bescherming om niet voor mijzelf te gaan staan en maar in een hoekje te blijven zitten....het lukt me niet om de cirkel te doorbreken, kom er steeds vaster in te zitten...
Trauma op trauma op trauma, compleet trauma vast in mijn lichaam en zet mijzelf steeds vaster...
Welk deel van deze video bied je nieuwe inzichten?
Poe Guan, die kwam binnen. Ik ben al jaren chronisch ziek, lees pijnklachten en als ik jou hoor praten herken ik mezelf daar helaas in. Nu dus aan het werk maar hoe pak ik dat aan?
Ja, wat je nodig hebt is de onveilige hechting veranderen in veilige hechting. Hoe je dat zou kunnen aanpakken is met therapie. Je bent welkom voor een gratis intake gesprek om hier over door te praten. Zie calendly.com/afspraakguanfelix/gratis-consult-30-minuten?month=2024-03
Waarom heeft de video geen geluid?
Ik denk dat je luidspreker uit staat. De video heeft wel geluid.
Zou onze ruzie ermee te maken kunnen hebben dat mijn moeder ouder, zwakker en angstiger wordt? Dat hierdoor weer ons jeugd trauma omhoog komt??
Ja, dat kan inderdaad. Als de pfc prefrontale cortex minder goed remt, dan kunnen emoties meer voelbaar worden.
Ik heb er niet voor geleerd, maar ben mijn hele leven ontwricht geweest. Ik wijt het aan mijn kinderjaren, hoewel ik daar bijna geen herinnering aan heb.Ik ben nu in de laatste jaren van mijn leven, waarin ""onverklaarbare"" angsten de boventoon voerden. Ik heb door de jaren geleerd, dat ik veel rust nodig heb, om zo goed als mogelijk te funktioneren.Omdat ik niet mentaal stabiel ben, contakten zoveel mogelijk heb vermeden en nog vermijd, weet ik nu ook dat , wat anderen mij verteld hebben, ik een mooi mens ben.Wat ik eerst niet wilde geloven, maar door het vaak horen toch ben gaan geloven.Ik dacht altijd dat niemand mij mocht. Dit alles is dus ontstaan door een slechte hechting. Zelfs toen mijn ouders overleden, heb ik geen traan gelaten.Het deed me niets. HET IS HUN SCHULD, vooral mijn ""moeder"" Gelukkig heb ik in mijn leven een zoon en dochter grootgebracht, heb ze alle liefde gegeven, omdat het mijn gevoel was,en ik niet wilde, dat hun hetzelfde zou overkomen.Het zijn stabiele mooie mensen geworden. Inmiddels ben ik een trotse oma van 5 kleinkinderen. Toch voel ik nog nog steeds vaak verdriet, pijn en een leegte in mij, waar ik mee moet dealen, maar ben ook blij, dat ik ben gekomen, waar ik nu sta.
sterkte voor jou.
Wat is jouw tip hoe hiermee om te gaan?
@@franciscalove2778 de tip die ik geef is patronen te gaan zien als automatismen die vanuit oud zeer ontstaan. Zie je moeder bijvoorbeeld ook als iemand die haar geketste kind- en tienerervaringen heeft en die pijn kan nu getriggerd worden. M.a.w. als we boos worden in het nu kan het zijn dat ons gekwetste kind boosheid triggert, en als we dat bij anderen gaan zien, dan worden we vanzelf empathisch en compassievol naar die ander omdat we de pijn bij de ander gaan zien. We maken het dan minder persoonlijk.
Dankjewel ik ga hier op letten!
Hallo beste meneer. Hoe kunnen we bij uw praktijk terecht kunnen komen heel graag het telefoonnummer en adres van uw
Mijn beste, je kunt mijn gegevens vinden via mijn website: guanfelix.com/ (onderaan de site staan alle gegevens)