Видео

Świetny odcinek, aż się dziwię, że nie załem. Muszę się wziąć na poważnine nad uczeniem się historii innych słowiańskich narodów 😂

Dobre!

Kilka korespondujących tekstów i omówienie, całość w formacie 45-60minut, a czemu nie!

Biedronka (zarządzana przez tajemną portugalską inkwizycję) pilnuje by herezje i zabobony nie były rozpowszechniane🙂 Ci nasi "sarmaccy" pamiętnikarze pisali o wszystkim, tylko nie o rzeczach ważnych, szkoda, że ani jeden zamiast o wydrach i Szwedach nie opisał co po chatach opowiadają sobie jego chłopi. Tu nawet Kochanowski zawalił, bo ułożył poemat na noc świętego Jana, ale nie zawarł w nim żadnych wątków i wierzeń ludowych... ta nasza szlachta była bezużyteczna, aż chce się napisać, że dobrze im, że wyginęli. Tylko szabla i łacina w głowie.

"Jest drabina do nieba." to chyba najbardziej popularna pieśń pogrzebowa, na religii też pewnie każdy kto chodził rysował "drabiny do nieba", ale nikt wtedy nie mówił, że to aż tak stary teologiczny koncept. Wstępy teoretyczne są dobre, większość słuchaczy to raczej laicy i bez bazowej wiedzy równie dobrze teksty można by czytać w językach oryginału.

no i pięknie!

zaraz odpale

do poduchy!

Czyta Wieko to świetna seria. Dziękuję Ci są to 🙂

Komentarz na podbicie algorytmu i słucham 😊

Albo ksiądz miał niesamowicie ciekawą metodę na napomnienie i przestraszenie swoich parafian, by żyli zgodnie z przykazaniami, albo ktoś podtruł księdza np. muchomorami i biedak miał niesamowite halucynacje związane ze swoimi znajomymi, na co wskazuje to, że po spotkaniu z orszakiem facet był ciężko chory przez tydzień.

No i pięknie!!

Czyli jednak jest limit znaków w komentarzach na YT. Jest też limit znaków w opisie filmu. :( Więc mogę Was odesłać na fanpejdż, jeżeli chcecie przeczytać cały tekst: facebook.com/photo?fbid=918141827008788&set=a.556669159822725

Super pomysł na serię.

Grube balety pod koniec! W sumie to te opowiastki bylyby świetne do ekranizacji! A co jesli to wszystko prawda i kiedys truposze wstawaly?

Bardzo dobra seria. Oby jak najwięcej.

A jak się mają harpie do syren ptako-kobiecych?

Bardzo fajne. Można się zainspirować przy robieniu np. scenariusza do sesji RPG. Polecam cieplutko.

Autobiografie naszego ukochanego papy spalili a kto to niby miał uczynić😂😂😂😂😂😂

17:40 Św. Kolumba patron piratów internetowych, torrentów, studentów i chomika.

10:30 To samo stwierdzenie usłyszałem kiedyś od siostry zakonnej na lekcjach religii, że człowiek może być albo wierzący albo tolerancyjny, i że prawdziwy katolik nigdy nie powinien przestawać uświadamiać innych niekatolików i mniej pobożnych, że żyją w błędzie. Siostra Benigna była uczona widać.

Myślę, że ma to sens. Na Wieko dotarłem właśnie poprzez filmy. Live'ów RUclips nie lubi rekomendować.

Dooobre!

O CUDACH NASZYCH CZASÓW I O PIERWSZYM WILKU, KTÓRY ROZMAWIAŁ Z KSIĘDZEM. Teraz przystępuję do opowiadania o kilku cudownych zdarzeniach, które miały miejsce w naszych czasach. Około trzech lat przed przybyciem hrabiego Jana do Irlandii zdarzyło się, że pewien ksiądz, który podróżował z Ulsteru w kierunku Meath, utknął w pewnym lesie na granicy Meath. Kiedy w towarzystwie tylko młodego chłopca czuwał przy ogniu, który rozpalił pod gałęziami rozłożystego drzewa, oto wilk podszedł do nich i natychmiast zwrócił się do nich w tej sprawie: „Odpoczywajcie bezpiecznie i nie bójcie się, bo nie ma powodu, byście się bali tam, gdzie nie ma strachu!” Podróżni byli zdumieni i przerażeni, więc wilk dodał kilka ortodoksyjnych słów odnoszących się do Boga. Wtedy ksiądz błagał go i zaklinał na Boga Wszechmogącego i wiarę w Trójcę, aby nie wyrządził im krzywdy, ale poinformował ich, jakie to stworzenie w postaci bestii wypowiedziało ludzkie słowa. Wilk, po udzieleniu katolickich odpowiedzi na wszystkie pytania, dodał na koniec: „Jesteśmy dwoje, mężczyzna i kobieta, rodowici mieszkańcy Ossory, którzy przez klątwę pewnego Natalisa, świętego i opata, są zmuszeni co siedem lat porzucić ludzką postać i opuścić ludzkie domostwa. Całkowicie porzucając ludzką postać, przyjmujemy postać wilków. Pod koniec siedmiu lat, jeśli uda nam się przeżyć, na to miejsce wkraczają dwaj inni, my zaś wracamy do swojego kraju i do swojej poprzedniej postaci. A teraz ta, która jest moją towarzyszką w tym nawiedzeniu, leży niebezpiecznie chora niedaleko stąd, a ponieważ jest w punkcie śmierci, błagam cię, natchniony boską miłością, abyś dał jej pociechę swojego kapłańskiego urzędu. Na te słowa ksiądz drżąc podążył za wilkiem, który prowadził go do drzewa nieopodal, w którego zagłębieniu ujrzał wilczycę, która pod tą postacią wylewała ludzkie westchnienia i jęki. Widząc księdza, pozdrowiwszy go z ludzką uprzejmością, podziękowała Bogu, który w tej ostateczności raczył nawiedzić ją z takim pocieszeniem. Następnie otrzymała od księdza wszystkie obrzędy kościoła należycie odprawione, aż do ostatniej komunii. Tego również natarczywie żądała, usilnie błagając go, aby dopełnił swych dobrych usług, dając jej wiatyk. Ksiądz stanowczo twierdził, że nie został w nie wyposażony, wilk, który wycofał się na niewielką odległość, powrócił i wskazał na małą książeczkę mszału, zawierającą kilka konsekrowanych opłatków, którą ksiądz niósł w podróż, zawieszoną u szyi, pod szatą, zgodnie ze zwyczajem panującym w tym kraju. Następnie błagał go, aby nie odmawiał im daru Bożego i pomocy przeznaczonej dla nich przez Boską Opatrzność; i aby rozwiać wszelkie wątpliwości, używając pazura jako ręki, zerwał skórę wilczycy od głowy aż do pępka, odginając ją do tyłu.Tak więc natychmiast przybrała postać starej kobiety. Ksiądz, widząc to i zmuszony bardziej strachem niż rozumem, udzielił komunii. Biskup, słysząc, że przejeżdżam przez te strony, wysłał mi wiadomość przez dwóch swoich urzędników, prosząc mnie, jeśli to możliwe, abym osobiście był obecny, gdy rozważana będzie sprawa tak wielkiej wagi; ale jeśli nie będę mógł uczestniczyć, prosił mnie przynajmniej o wyrażenie mojej opinii na piśmie. Urzędnicy szczegółowo opisali mi wszystkie okoliczności, o których w istocie słyszałem wcześniej od innych osób; a ponieważ pilne sprawy uniemożliwiły mi obecność na synodzie, zrekompensowałem swoją nieobecność, udzielając im rady w liście. biskup i synod, ulegając mu, nakazali księdzu stawić się przed papieżem z listami od nich, przedstawiając to, co się wydarzyło, wraz ze spowiedzią księdza, na którym dokumencie biskupi i opaci, którzy byli obecni na synodzie, przyłożyli swoje pieczęcie. Nie można zaprzeczyć, ale należy wierzyć z najpewniejszą wiarą, że natura boska przyjęła naturę ludzką dla zbawienia świata; podczas gdy w niniejszym przypadku, nie mniejszym cudem, odkrywamy, że na rozkaz Boga, aby okazać swoją moc i sprawiedliwy osąd, natura ludzka przyjęła naturę wilka. Ale czy takie zwierzę należy nazwać bydlęciem czy człowiekiem? Zwierzę rozumne wydaje się być znacznie powyżej poziomu bydła; ale kto ośmieli się przypisać czworonożnego, który pochyla się ku ziemi i nie jest zwierzęciem śmiejącym się, do gatunku ludzkiego? Ponownie, jeśli ktoś miałby zabić to zwierzę, czy zostałby nazwany mordercą? Odpowiadamy, że boskie cuda nie powinny być przedmiotem dysputy przez ludzki rozum, ale powinny być podziwiane. Jednakże Augustyn w 16. księdze Civit. Dei, rozdział 8, mówiąc o niektórych potworach rasy ludzkiej, urodzonych na Wschodzie, z których niektóre miały głowy psów, inne nie miały wcale głów, ich oczy były umieszczone w piersiach, a inne miały różne deformacje, nasuwa się pytanie, czy byli to naprawdę ludzie, potomkowie pierwszych rodziców ludzkości. W końcu, konkluduje, „Musimy myśleć o nich tak samo, jak o tych potwornych narodzinach w gatunku ludzkim, o których często słyszymy; a prawdziwy rozum oświadcza, że ​​cokolwiek odpowiada definicji człowieka, jako zwierzęcia rozumnego i śmiertelnego, jakakolwiek byłaby jego forma, należy uważać za człowieka”. Ten sam autor w 18. księdze Civit. Der, rozdział 18, odnosi się do Arkadyjczyków, którzy, wybrani przez los, przepłynęli jezioro i zostali tam przemienieni w wilki, żyjąc z dzikimi bestiami tego samego gatunku na pustyniach tego kraju. Jeśli jednak nie pożerali ludzkiego mięsa, po dziewięciu latach przepłynęli z powrotem przez jezioro i przybrali ludzką postać. Omówiwszy dalej różne przemiany człowieka w wilki, w końcu dodaje: „Ja sam, gdy byłem we Włoszech, słyszałem, jak mówiono o pewnym okręgu w tych stronach, że tam stajenne kobiety, które nauczyły się sztuk magicznych, miały zwyczaj dawać podróżnym coś w serze, co przemieniało ich w zwierzęta juczne, tak że nieśli wszelkiego rodzaju ciężary, a po wykonaniu swoich zadań powracali do swoich własnych form. Tymczasem ich umysły nie stały się zwierzęce, ale pozostały ludzkie i racjonalne”. Tak więc w Księdze, którą napisał Apulejusz, zatytułowanej Złoty Osioł, mówi nam, że zdarzyło mu się, po zażyciu jakiegoś napoju, przemienić się w osła, zachowując swój ludzki umysł. Również w naszych czasach widzieliśmy osoby, które za pomocą sztuk magicznych zamieniały każdą substancję wokół siebie w tłuste świnie, takie, jakie się pojawiały (ale zawsze były czerwone) i sprzedawały je na rynkach. Jednakże znikały, gdy tylko przekroczyły jakąkolwiek wodę, powracając do swojej prawdziwej natury; i bez względu na to, jak bardzo były pielęgnowane, ich przybrana forma nie trwała dłużej niż trzy dni. Częstą skargą, zarówno od dawnych czasów, jak i obecnie, było również to, że pewne wiedźmy w Walii, a także w Irlandii i Szkocji, zmieniały się w kształt zajęcy, że ssąc sutki pod tą fałszywą formą, mogły podstępnie kraść mleko innych ludzi. Zgadzamy się zatem z Augustynem, że ani demony, ani źli ludzie nie mogą ani stworzyć, ani naprawdę zmienić swojej natury; ale ci, których Bóg stworzył, mogą, na zewnątrz, za Jego pozwoleniem, zostać przemienieni, tak że wydają się być tym, czym nie są; zmysły ludzi są oszukiwane i uśpione przez dziwną iluzję, tak że rzeczy nie są widziane takimi, jakie naprawdę istnieją, ale są dziwnie przyciągane przez moc jakiegoś widma lub magicznego zaklęcia, aby spoczęły ich oczy na nierealnych i fikcyjnych formach. Uważa się jednak za niewątpliwą prawdę, że Wszechmogący Bóg, który jest Stwórcą natur, może, kiedy mu się podoba, zmienić jednego w drugiego, albo dla uzasadnienia swoich wyroków, albo dla ukazania swojej boskiej mocy; jak w przypadku żony Lota, która, oglądając się wbrew rozkazowi swego pana, została zamieniona w słup soli. Woda w Ewangelii wzostała zamieniona w wino; Pozostawiając tą samą naturę wewnętrzną,Bóg może przekształcić jedynie to, co zewnętrzne, jak wynika jasno z podanych wcześniej przykładów. O pozornej przemianie chleba w ciało Chrystusa (której nie powinienem nazywać tylko pozorną, ale z większą prawdą transsubstancjalną, ponieważ podczas gdy zewnętrzny wygląd pozostaje ten sam, zmienia się jedynie substancja) uznałem za najbezpieczniejsze nie poruszać tego tematu; jej zrozumienie znacznie przekracza możliwości ludzkiego intelektu. Na podstawie "THE HISTORICAL WORKS GIRALDUS OF CAMBRENSIS" London 1863, s. 79-84.

51:45 Nie wiem czy "Norman" to odpowiednie słowo, bo "Normanami" w historii Anglii nazywa się francuskojęzyczną szlachtę, która przybyła do Anglii wraz z Wilhelmem Zdobywcą z Normandii, a Wikingowie, to w przypadku Wysp Brytyjskich byli Duńczcy i Norwegowie. Zakładam, że mowa o Duńczyku, a nie Francuzie.

30:49 wilkołaczyca brzmi lepiej

Jak zwykle spóźniony! ;)

Prelekcja znakomita. Śmierć zawsze towarzyszyła człowiekowi i w tym względzie nic się nie zmieniło, tylko nie chcemy o tym pamiętać. Dlatego jest nam tak trudno, gdy przypomina o sobie😢

Nigdy nie trafiam w live, ale zawsze oglądam, czasem po pare razy!

Moja babcia mieszkająca w Małopolsce zamiast mówić "na cmentarzu" używała sformułowania "pod brzózkami". Brzoza występuje też w trenie Broniewskiego. Czy jest to typowe polskie drzewo cmentarne? Bo sieje się samo i rośnie wszędzie, więc i tam mogła się rozgościć samodzielnie.

Wysłuchałam i cala przyjemność po mojej stronie 😊

Do dziś mamy takie rodzicielskie powiedzenie "Chyba cię w szpitalu zamienili" 😃

Nie znałam tej historii, posłuchałam z przyjemnością

nadrobione i czekam na więcej bo genialnie się tego słucha. Jeden z najciekawszych obecnie dla mnie obecnie kanałów na polskim YT i niestety tak bardzo niedoceniony, a szkoda