Μάκρη, Λυκία, Μικρά Ασία

ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ - Ανατολικός πνεύμονας του ελληνισμού.
Εδώ δεν εισακούστηκε από τους Ίωνες ο ΛΟΓΟΣ του ΑΠΟΛΛΩΝΑ.
Και αυτό το κομμάτι του ελληνισμού έμενε αλύτρωτο ( και όχι χαμένο!) εώς σήμερα.
Όπως δείχνουν όλα τα σημάδια εξ' Ουρανού η Μεγάλη Ώρα πλησιάζει Όλα τα μικρά χρονικά ρυάκια μαζεύτηκαν σ' ένα δυνατό χρονοποταμό και ο Θεός Απόλλωνας άλλαξε την θαυματουργή λίρα Του σε τρομερό τόξο!!!
Ο Απόλλωνας θα έρθει ξαφνικά μία νύχτα!!! Και με τρομερό λάκτισμα του δεξιού Του ποδιού θα γκρεμίσει τα ψεύτικα σελτζούκικα όνειρα.
Θα έρθει μία νύχτα και η λάμψη του φωτός που θα φέρει θα κάνει την νύχτα μέρα!!!
Αρκεί επιτέλους οι Ίωνες να είναι έτοιμοι αυτήν την φορά!
Και η πανάρχαια Ελληνική Γη της Μικράς Ασίας θα σταματήσει να στενάζει κάτω από τον ζυγό των σφετεριστών της Ιστορίας...
Ντάρια Γκέρους - Κοτούλα
Αρχαιολογικά η Λυκία έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Το μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό αξιοθέατο της περιοχής είναι οι σαρκοφάγοι - σε ψηλά υποστηρίγματα πλούσια διακοσμημένα, με σχήματα μικρών ναών ή με κάλυμμα παρόμοιο με αναποδογυρισμένη καρίνα - και οι τάφοι - λαξευτή με απομίμηση της πρόσοψης ναού ή πιο απλοί με την αρχιτεκτονική των λυκιακών σπιτιών.
Το 167 η Λυκία έγινε ανεξάρτητη και ο ρόλος της Λυκιακής Συμμαχίας υπήρξε σημαντικός: κατά τον Στράβωνα, οι αντιπρόσωποι των 23 πόλεων συγκεντρώνονταν μια φορά το χρόνο στο Λητώο για να εκλέξουν άρχοντες και δικαστές. Οι φόροι ήταν ανάλογοι με την ευμάρεια κάθε πόλης η οποία στις ψηφοφορίες μετείχε με έναν ώς τρεις αντιπροσώπους. Επί των Ρωμαίων η περιοχή υπέφερε από τις επιθέσεις του Μιθριδάτη και του Βρούτου. Το 43 ενσωματώθηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και διοικούνταν από Ρωμαίο βοηθούμενο από έναν λυκειάρχη.
H αρχαία Τελμησσός ήταν χτισμένη στα όρια μεταξύ Λυκίας και Καρίας. Πέραν του εξαιρετικού κλίματος και του σπάνιου φυσικού της κάλλους, η περιοχή ήταν ιδανική για τη δημιουργία εμπορικού λιμανιού, χάρη στην προστασία από τα καιρικά φαινόμενα που της παρείχε το νησί στην είσοδο του κόλπου. Επιπλέον, εδώ κατέληγαν σημαντικοί εμπορικοί οδικοί άξονες από την Καρία και τη Λυκία.
Η Τελμησσός είχε στην κατοχή της εκτεταμένη χώρα, που περιλάμβανε γόνιμα προσχωσιγενή εδάφη στα βορειοδυτικά. Η επικράτειά της οριοθετούνταν στα δυτικά από την Τέλανδρο και στα ανατολικά από την περιοχή των Πινάρων και της Τλω, ενώ στα βόρεια συνόρευε με τα Καδύανδα. Στη χώρα της Τελμησσού υπήρχαν διάσπαρτες κώμες, μικροί αγροτικοί οικισμοί που υπάγονταν στον έλεγχο της πόλης. Επιφορτισμένοι με το έργο της διαφύλαξης της ασφάλειας της χώρας ήταν οι «οροφύλακες», ενώ στους Ελληνιστικούς χρόνους μαρτυρείται και η στάθμευση μισθοφορικών στρατιωτικών δυνάμεων.
Η ιδιαιτερότητα της θέσης της Τελμησσού στις παρυφές της λυκικής επικράτειας καθόρισε σε μεγάλο βαθμό το διακριτό ιστορικό ρόλο της στην ευρύτερη περιοχή. Χάρη στη θέση αυτή, η πόλη κατάφερνε συχνά να ακολουθήσει ανεξάρτητη πορεία και να διαφοροποιηθεί από τις τύχες των άλλων λυκικών πόλεων.
Οι συνθήκες ίδρυσης της Τελμησσού παραμένουν άγνωστες. Σύμφωνα με τις υπάρχουσες ενδείξεις, ήδη κατά την εποχή του Χαλκού η πόλη αποτελούσε το κύριο οικιστικό κέντρο της περιοχής. Αν και η παλαιότερη γραπτή μνεία για την Τελμησσό -οι κατάλογοι εισφορών της Αθηναϊκής Συμμαχίας- ανάγεται μόλις στον 5ο αι. π.Χ., είναι ιδιαίτερα εμφανής η επιβίωση της κατά πολύ προγενέστερης τοπικής λυκικής παράδοσης, με χαρακτηριστικότερες εκφάνσεις τις επιγραφές σε λυκική διάλεκτο, τους λυκικούς τάφους και τις ρίζες της ονομασίας της στο λυκικό τοπωνύμιο “telebehi”. Είναι ενδεικτικό ότι στους αθηναϊκούς καταλόγους του έτους 446/445 π.Χ. η Τελμησσός αναφέρεται χωριστά από τη Λυκία, στοιχείο που απηχεί την ύπαρξη καθεστώτος αυτονομίας. Η κατάσταση άλλαξε άρδην στα μέσα του 4ου αι. π.Χ., όταν ο δυνάστης των Λιμύρων Περικλής, αποκαλώντας εύγλωττα τον εαυτό του «Λυκίων βασιλέα», επιδόθηκε σε μία στρατιωτική επιχείρηση προκειμένου να αποκαταστήσει την ενότητα στην περιοχή. Ο στρατός του κατέλαβε την πόλη, η οποία πέρασε για σύντομο χρονικό διάστημα στην επικράτεια της Λυκίας.