Πρόσφυγας στον Τόπο μου...

🔘 Πρόσφυγας στον Τόπο μου...
Είμαι πρόσφυγας από την Αμμόχωστο και μια καλοκαιρινή μέρα του Αυγούστου του 1974, παραμονή της γιορτής της Μεγαλόχαρης, αναγκάστηκα να πάρω το δρόμο της προσφυγιάς.
Στριμωγμένοι επτά άνθρωποι σε ένα μικρό αυτοκίνητο εγκαταλείψαμε το σπίτι μας με κατεύθυνση το άγνωστο...
Από χωράφι σε χωράφι, από δέντρο σε δέντρο, προσεχτικά να μήν μας δουν οι βάρβαροι εισβολείς, μέχρι να φτάσουμε κάπου ασφαλισμένα...
"Προσωρινά" φεύγουμε, μου είπε η μητέρα μου, μέχρι να περάσει το κακό! Πίσω έμεινε μόνο ο πατέρας... Έμεινε να νοιαστεί για την πατρίδα! "Προσωρινά" και αυτός, μέχρι να μας συναντήσει ξανά... μόλις ηρεμήσει η κατάσταση.
Μόνο που αυτό το "προσωρινά" τράβηξε πολύ! 50 χρόνια...
Ο πατέρας μου δολοφονήθηκε στο χώμα της Αμμοχώστου, στον τόπο του. Εμείς τα παιδιά του έπρεπε ξαφνικά να μεγαλώσουμε και όλοι να σταθούμε στα πόδια μας και να προχωρήσουμε, να ξεκίνησουμε μια καινούργια ζωή σε άλλα μέρη. Πως προχωράς και πως ξεκινάς τη ζωή σου όταν έχει καταστραφεί?
Κρύο, ζέστη, ξανά κρύο, ξανά ζέστη... Αρχικά σε τσαντήρι, μετά σε παράγκα, μετά σε λυόμενο, μετά σε συνοικισμό! Ορφάνια, φτώχεια, ελλείψεις....
Το 1974, χθες δηλαδή, ήμουν παιδί... Το ευτυχισμένο μαθητούδιν της Αμμοχώστου, όπου το μπλε και το λαμπερό της γαλάζιο τα έβλεπα κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Κυριαρχεί στην καρδιά, στο μυαλό και στις αισθήσεις μου και γι’ αυτό είναι αδύνατο να λησμονηθεί!
Είμαι πρόσφυγας από την Αμμόχωστο...
Πρόσφυγας στον Τόπο μου...
*Γράφει Πρόσφυγας από την Αμμόχωστο.