çocuklar henüz "hata" kelimesini öğrenmeden, hata yapmaya fırsat bulamadan; "o bizi hiç üzmez.", "usludur.", "sessizdir, sakindir." gibi yakıştırmaları kendilerine bir görev haline getirince; yaş aldıkça ve dolayısıyla bu kelimeye yavaş yavaş aşina hale gelince de kendisine başka bir seçenek sunamıyor maalesef. tüm hayatları en ufak yanlışlarında, zayıf noktalarının her ortaya çıkışında kendilerini hırpalamakla, ayıplamakla, cezalandırmakla geçiyor. hiçbir yanlışı kendilerine yakıştıramamak şöyle dursun, etraflarındaki yanlışları ve sorunları çözmek uğruna kendilerine ait olmayan savaşlarda kan döküyor, güçsüz kalıyorlar. üstelik bu yaraları sarmak için kimseden de yardım isteyemiyorlar. inatla çevrelerindekilere her şeyin yolunda olduğunu, güçlü olduklarını kanıtlamaya çalışıyorlar. tüm hayatları hem başkalarına hem de kendilerine yetmeye çalışmakla geçiyor. hepsi ne için? ağızlardan çıkan bir "aferin." belki de daha azı... tüm çocukluğu boyunca kendisini sorunsuz olmaya, olgun olmaya çalışarak harcamış kişiler için "bakın ben aslında epey yaralıyım, o kadar da güçlü değilim aslında!" demek çok zor, biliyorum. bu kadar kişi karşısında hassas noktalarını göğsünü şişirerek söylemek ciddi bir cesaret örneği. konuşmak zor ama herkesin de duymaya ihtiyacı var... bu ihtiyaçlar için de senin gibi insanlar gerekiyor galiba. normalde videolara pek yorum atmam ama bu sefer dayanamadım. bunları yazarak nasıl bir şey elde etmek istedim, ondan da pek emin değilim. sadece hepimizin duymaya ihtiyacı olan şeyleri bu kadar güzel dile getirdiğin için teşekkür etmek istedim.
bir ay internetsiz kalacak olsam ve tek bir video indirme şansı verseler kendime zor konular videolarından birini seçerim. safe place kavramını bu kadar net hissetmemiştim daha önce. iyi ki varsın Öykü’m.
videonun bazı yerlerinde ağladım resmen. gerçekten o kadar güzel konuşmuşsun ki içime dokundu resmen. ben evin en büyük kızıyım, en büyük torunuyum. o kadar fazla şey yüklendi ki omuzlarıma daha küçük yaşlarda. kardeşlerime ve kuzenlerime örnek olmak zorundaydım. hep örnek gösterilmek o kadar iğrenç gelmeye başladı ki zamanla bana anlatamam. ruhen yaşlanmış hissetmeye başladım, bana hep sen yaşına göre olgunsun, ağır başlısın falan denilirdi ve bu beni çok rahatsız ederdi. çünkü ben her şeyin başında çocuktum, erkenden büyümek bu kadar fazla şeyi deneyimlemek benim kararım değildi. yanlış yapma lüksüm olmadı hiçbir zaman, kardeşlerime ebeveynlik yaptığım zamanlar o kadar fazla ki. bu olayların hepsi bende her şeyi kontrol etmeye çalışma, her şeyi disiplinli yapma gibi şeyler kattı ama olumsuz anlamda. her şeyi kontrol etmeye çalışmak, sürekli yaptığım ya da yapacağım her şeyin sonucunu düşünmek, ileriyi düşünmek, belirsizlikten nefret etmek.. bir süre sonra bunlar bende fiziksel reaksiyonlar göstermeye başladı. ilk olarak stresten saçlarım dökülmeye başladı, sonra yemek yiyememe durumu ortaya çıktı. yesem bile 2 lokmadan fazla yemek yiyemiyordum. tırnak etlerimi koparıyordum sürekli ve yara oluyorlardı. saç diplerimde yaralar çıkmaya başladı. bunların yanında pandemide gelecek kaygısı o kadar çoğaldı ki sürekli olarak mide ağrıları ve bulantıları başladı. hemen sonrasında yaklaşık 6 ay boyunca sürekli geceleri kusarak uyanmaya başladım sonu hep hastanede serum alarak bitti. çok zayıflamıştım, insanların sen çok zayıfsın biraz kilo al demelerini ayrı kafama takıyordum, yediğim halde kilo alamamı ayrı. daha sonra 2 günde bir hastanelik olmaya başladım. her türlü test yapıldı, tümörden şüphelenildi, anemi dendi. o kadar zorlu zamanlardı ki, psikolojik olabileceğini düşünememiştik bile. en son iyice araştırma yapıldı ve anksiyete tanısı konuldu. verilen anti depresan yan etki yapınca yaklaşık 1 sene boyunca nöroloji tarafından ilaç tedavisi gördüm. o zaman üniversiteye gidiyordum, ilaçlar o kadar aptal gibi yapıyordu ki beni. okula gidip gelmek için enerjimi zar zor topluyordum. eve gelir gelmez uyuyordum, kimseyle görüşmek istemiyordum, herkesten uzaklaşmıştım. ağlamak istiyordum ama ağlamaktan nefret ettiğim için hiçbir zaman kimsenin yanında ağlamazdım, zayıflık gibi görürdüm ne kadar saçma düşünüyormuşum kendime eziyet etmişim. beni gören herkes kilomla alakalı konuşuyordu, o kadar dayanılmaz bir hale gelmişti ki bu, benim elimde olan bir şey değildi çünkü. bir süre kimseyle görüşmedim, okula gidip geliyor sadece projeleri yapıyordum. onun dışında uyuyordum. daha sonra biraz kendime geldim ve eski sevgilimle tekrar barıştım. yaptığım en kötü şey oydu bana iyi gelir sanmıştım.yalan söyleyemem bir süre iyi geldi bana gerçekten ama sonra 4 senemi ona harcamama değmeyecek bir şey yaptı. aldattı beni, ayrıldıktan sonra düşündüm ve dedim ki gerçekten beni o kadar kötü hissettirmiş. sürekli yaptıklarımı küçümsemiş, her şeyimi eleştirmiş, beni hiçbir zaman ön plana koymamış. başta kendimi çok suçladım nasıl fark etmem diye ama en azından şu an hangi hataları yapmamam gerektiğini biliyorum. anksiyetemi de yavaş yavaş azalttım mı diyeyim ne diyeyim bilemedim ama eskidi kadar kötü değilim. yavaş yavaş bir şeyleri akışına bırakmayı öğrendim. olmuyorsa zorlamamayı öğrendim mesela, hayır ve istemiyorum demeyi de öğrendim gerçekten hayat kalitem yükseldi. eskisi kadar çarpıntım olmuyor ve midem düzeldi. kendime çok daha fazla vakit ayırmaya başladım. etrafımdaki insanları en aza indirdim. kendimle ilgilenmeye başladım. beni kötü etkileyecek şeyler olsa da yaşayacağım varmış ben bununda üstesinden gelirim diyerek kendi kendime halletmeyi öğrendim. yavaştan kilo da almaya başladım ama hala insanların kilomla alakalı yorum yapması beni sinir ediyor. kimsenin kimseyi hayatının içini bilmeden yargılamamasını ve yorum bile yapmaması gerektiğini düşünüyorum. şu an bu yaşadıklarımı buraya yazmak bile benim için büyük bir adım. çünkü ben kimseye bir şeyleri anlatıp dert yanmayı sevmem ama buraya yazma ihtiyacı duydum. sanki öykü beni sonuna kadar anlıyormuş gibime geldi ve bu bana şu an o kadar iyi geldi ki. teşekkür ederim, gerçekten herkes kendinin doktoru. kendimize yönelip içimizdeki problemleri çözebilirsek ve kendimizi sevebilirsek gerçekten kimseye ihtiyacımız kalmaz. bu seri bana çok iyi geliyor teşekkürler öyküm seni çok seviyorum
Öykü kendini o kadar güzel ifade ediyorsun ki kendini dinletiyorsun ciddi anlamda kötü hissettiğim anlarda birine anlatmak istemediğimde konu hakkında bir arama yaptığımda kimse kendinin kötü yanlarını bu denlii anlatmıyor ve bu iyi hissetme güzel hissestme bazen görüntüyle de olmuyor çevrendekiler seni ne kadar güzel bulursa bulsun veya güzel bir fiziğe de sahip olsan hiç iyi hissesdemeyebiliyorsun ayrıca mental olarak da çok kötü olabiliyorsun mesela sınav dönemindeyim ve aslında küçüklüğümde beni çok etkileyen ama kimsenin önemsemediği bu yüzden önemli değilmis gibi hissettiğim tüm sorunlarımı daha iyi anlıyorum ve bu o kadar kötü bir sey ki aile gerçekten çok önemli bir etken… Benim gıbi hisseden birçok kisi vardır muhtemelen bunlar geçecek şeyler kimseden medet ummamıza gerek yok bize en iyi gelen kisileri seçeceğimiz çevremızde yalnızca o kişilerın olacağı çok mutlu olacağımız zamanlar gelecek ve sen kötü zamanların normal olduğunu geçecegini o kadar iyi geçiriyorsun ki karşıya teşekkürler
Öykü o kadar güzel bir şey yapıyorsun ki kendime zor konularla. Kendini, kalbini açıyorsun ama aynı zamanda da birçok insana çok güzel bir şekilde dokunuyorsun ve bu çok özel bir şey. İyi ki yapıyorsun bunu. Teşekkürler 🤍
Videonun henüz daha ilk beş dksını izleme fırsatım oldu ve yoruma koştum. Çok yakın yaşlardayız, 30 kaygısı çok gerçek. Hayatın ilerlediğini fark ediyoruz. Öte yandan da hayatta farklı yerlerde olma, yaşıtları ile farklı hayatlar yaşıyor olma noktasında senle farklıyız. Çok stabil, güzel bi işim var, evliyim, aile hayatım mutlu. AMA ÖYKÜÜ toplumsal kodlarda kabul görülen yerde de olsan hep mukayese ve geride kalma hissi var HEP. Çünkü hep senden "daha iyi" birileri var, ve iş evlilik zart zurt bunlarda stabil olsan da, kendini eksik hissedecek, içinde kalmış bir şeyler buluyor insan. Ve artık bunun sadece yaş almakla ilgili olduğunu düşünüyorum. Eskiden 18 yaşındayken çılgın hayal ve isteklerimiz vardı ve her şeyi yapabilecek gibi hissediyorduk. Dünya starı da olabilirdik, çok başarılı bi iş kadını da. Hayaller, istekler ve enerjimiz çoktu. Ama şimdi mesela artık bazı şeyler istesek de olamayız, dansçı olamayız mesela muhtemelen, vucüdumuz oturdu artık. Hatta vücutta kolajen üretilmiyor falan diyolar... Sonuç olarak bana sanki yaş almakla beraber yap(a)madığımız veya artık yapmamız mümkün olmayan şeylerin yasını tutuyoruz geliyor. Toplumsal kodlara geç kalmak gibi değil de, azalan ihtimallerin bizdeki hüznü gibi geliyor. İlk söylediğime gelicek olursam, baksana toplumsal kodlardaki temel şeylerim tamam, ama dış faktörler tamam olsa da içimdeki büyüme, yaş ama etkileri beni geride kalmış hissettiriyor. Biraz bence yolculuğun parçası bu, ve sende bende hepimizde var ama herrrkeste. Bizim yaşımızda dünya starı biri de bence böyle hissediyodur eminim, çünkü hiç "yüzde yüz tamam oh" olmuyor. Ya da mesela çocuk sahibi olan arkadaşlarımız işine ara vermek durumunda kalıyor, ya da ara vermese bile çocuğa ilgi eksikliği suçluluğu... işinde çok başarılı kadın çocuk ne ara olcak nası olcak diyor. Bunların hadi hepsini hallettin tamam; bu sefer mesela sağlıksal bir şeyler çıkıyor. Yüzlerce ihtimal var ama "tamam, akranlarımla denkim ve olmam gereken zamanlamadayım" hissi yok - böyle bi his mevcut değil. Seni anlıyor ve sarılıyorum, alışıcaz be Öykü, çok tuhaf gelse de inşallah sevicez yeni yaşlarımızı ❤
2:17 herkes yolu çoktan bitirmişte ben o yola yeni başlamışım gibi hissetmiştim 2024 te. Çünkü benimde 30. yaşımı yaşadığım yıl oldu ve insan bir kere sorgulamaya başladı mı yönünü kendinden şüphe etmeye başlıyor. Ama sonrasında kendi yolumun her adımımda çiçekler açtığını, yolumun herkesten farklı olmasının aslında kıymetli olduğunu, kendim olarak varolmaya devam edebildiğim için de kendimle gurur duyduğum bir yıl oldu. 30+1 im bu yıl :) ama hissiyatım her daim 19🤘🏻🧚🏼♀️ ve biliyo musun ben kendimle 30. yaşımda barıştım. Kendimi 30 yıldır her anlamda zorbalarken kendini seven tarafa geçtim. İnsan kendini sevmeyince sevgiye layık görmüyormuş ve zaten sen kendini sevmediğin için kimse seni sevmeye değer görmüyormuş. Kendimi sevmeye ve değer vermeye, zorbalayan iç sesimi susturmaya yeni yeni başladım. Duygusal derinliğimi daha da arttırdığım bir yaş oldu.
Video boyunca evet ben de böyleyim dedim. Kendi savaşını kazanmadan, kendini bulmadan bir ilişkiye başlamak, evlenmek vs. bana çok korkutucu geliyor. Çevremdekiler sevgi iyileştirir diyor fakat ben kendi kendime yetemezken, kendi başıma bile bir aktivite ya da kendimi iyi edecek bir şey yapamazken başkası bana nasıl iyi gelecek. Kendi içimde verdiğim bir savaş ve kimse anlamıyor ha anlamasını artık beklemiyorum hayatımın farklı bir dönemindeyim her şeyi kabullendiğim... Bizimde bu dünyadaki sınavımız çok fazla ''FARKINDA'' olmamız çok fazla düşünmemiz... bu iyidir kötüdür bilemem ama en azından kendimizin iyi haline erişmeyi amaç haline getirdik.. İnşallah gerçek manada huzura kavuşur ve içimizdeki savaşı halledebiliriz..
Yüklenene etik hakkında dediklerin beni o kadar sarstı ki. Senin kadar kurallara uymasam da, ben de her zaman ailem tarafından “zaten yaparsın, sınavı geçersin vs” olarak büyütüldüm ki. Her şeyi hep başardım ve şu an ilk başarasızlığımda ne yapacağımı bilmiyorum ve kimse ciddiye almıyor. Zaten kendi doğru olanı yapar desteğe ihtiyacı yok gibi bir tutumları var. Ben ise kendimi kaybolmuş hissediyorum. Standartlar altında da eziliyorum.
Öykü selam, aslında her 30 yaşına yaklaşan ya da giren kişiler ne olacak şimdi buhranı yaşıyor geç kalmışlık hissi farkında olsanda maalesef azalmıyor ama şu güzel 30larda bir ben hallederim gelecek kendinde sürekli öğrendiklerin artarak devam ediyor değişim hızlanıyor. Korkma çok güzel buralar kendini daha çok bulacaksın inan ♥️
Benim için bedava bir terapi seansı gibi oldu bu video. Hayatımın faturası kime kesilecek aslında çok çarpıcı ve sohbeti aşırı iyi kapsayan bir soru olmuş, dinlerken çok keyif aldım.
O kadar kendimi bulduğum bir video oldu ki... Umarım anlatamadığın o içinde yaşadığın savaşları kazanırsın Öykü.💗 Bu formata bazen konukları da alıp böyle yerde bir minderde derin sohbetler yaptığın ve bize birçok perspektif sunabilecek insanları da görmeyi çok isteriz.💋
çok garip fakat sanki öykü kız kardeşim ve onu dinliyorum gibi hissediyorum. kalbin o kadar güzel ki umarım karşına hep kalbine denk birileri çıkar balım
O kadar güzel anlattın ki kendi yaşadığım şeyler bir bir gözümün önünden geçti. Çok benzer şeyler yaşamışız ki hem ilişki hem hayat olarak. Bu arada şunu söylemeden geçemeyeceğim duruşun karakterin çok güçlü görünüyor. Ayrıca cildin de bebek gibii 🧿🔥
Bu seri o kadar güzel ve o kadar iyi geliyor ki tam bi safe place😭💘 Bu alanı bize sunduğun ve kalbini cesurca açtığın için çok teşekkür ediyorum Öyküm💜 Kendisiyle savaşı olan herkes güç ve cesaretimiz bol olsun🍀
Kesinlikle şu konuya da katılıyorum; liseyi sevmiyodum ama üniversiteye dönmek isterdim, en güzel zamanlarımdı. Küçük bir yerde okumama rağmen kendimi keşfettiğim, özgürlüğümü yeniden elime aldığım, sınırların kalıpların dışına çıktığım dönemdi. Üniversite beni çok büyüttü, iyi ki istediğim çoğu şeyi yapmışım, dibine kadar yaşamışım.
İlk defa bir videona yorum yapacağım heyecanlıyım ☺️ Bu serini çok seviyorum, benim de kendimi çok sorguladığım ve iyileştiğim bir yılım oldu. Hayatı, çalışmayı ve müzik yapmayı hiç bırakmadım ama içimde senin de bahsettiğin o duygularla çok savaştım ve şu an çok daha iyi hissettiğim ve kendimi sevdiğim bir dönemimdeyim🫠 Videon bana çok iyi geldi, kendimi bulduğum da birçok yön oldu umarım birçok kişiye yön vermeye devam edersin 🎉 Kendinizi sevin ve ne kadar değerli olduğunuzu unutmayın 🤍
18 yaşındayım yaşım hayatın stresine girmek için çok erken bir yaş ama bunun stresindeyim kendimi bulmam gereken zamanda olduğumu düşünüyorum dönüp kendime baktığımda en basiti ben neyi seviyorum dediğimde net bir cevabım yok ve bu zamana kadar insanların kodladığı şeyleri yaptığımı fark ediyorum hayatıma giren insanların beni o kadar iyi manipüle ettiğini fark ediyorum bunun farkındalığını bu yaşta yaşamamı avantaj olarak görmek istiyorum ve kendim için adım atmak istiyorum bu video olduğum dönemde o kadar iyi geldi ki iyi ki varsın seni çok seviyorum ve en içten şekilde tüm ruhumla sana sarılıyorum ❣️❤️🩹
Öykü abla 20 'li yaşlara yeni bastım ve seni her izlediğimde sen konuştukça sürekli kendi içime dönüyorum ve bazen sanki ekranda seni değilde kendimi görüyorum. Videoda bahsettiğin akranlarım şuan nerede napıyor veya doğru mu yoksa yanlış yolda mıyım mevzusunda daha bu yaşta sürekli kafamda değerlendirme yapıyorum şuan bulunduğum konumu kafamda şekillendirmeye çalışıyorum(geride miyim yanlış mıyım vesaire) ve bunu yapmak beni ne kadar rahatsız etse de içime öyle işlemiş ki yapmaktan vazgeçemiyorum. Sözlerle kendime telkin etsemde içim aynı zamanda şuan kendini kandırıyorsun diyor ve sanki bir döngü oluşuyor. Bu seriyi açıp izlediğimde yorumlara baktığımda sanki benzer veya aynı farketmez bizden şeyleri konuşmak ve yanlız olmadığını bilmek iyi geliyor. ❤ Normalde çok yorum yazan biri değilim ama şuan içimden buraya konuşmak aşırı geldi samimi hissettim.🥹 Seviliyosun Öykü abla 🥰
10:25 öyküüüüüüü çok alakasız olacak konuyla farkındayım ama Alman lisesi mezunu olduğunu şimdi öğreniyorum çok şaşırdım. Maşallah sana ya, kendimden biliyorum Alman bakış açısıyla okumak çok zor gerçekten. Makyajımı İngilizce/Almanca yapıyorum videosu çokkk sarar aşkım❤
19:09 ben de bu şekilde büyütüldüm ve hep ailenin, sülalenin en düzgün en başarılı en sorun çıkarmayan kızı olmam gerekiyordu ve oldum jfjfjdjd maalesef... o yüzden şimdi 25 yaşımda özgürlüğümü yeniden kazanmış gibi hissediyorum, daha kendim olarak, öyle davranarak
Bi sey isteyebilir miyim aile ile ilişkiler sevgisiz buyume hakkinda konudur musun cok ihtiyacım var ve senin videolarin cok iyi geliyor umarım görürsün❤
ilkokul 3. Siniftan beri kekemeyim daha once var miydi hatırlamıyorum suan 18e giricem ve mezunum evden hic cikmiyorum ailemle ilişkim de calkantili. Mesela onlarla ne zaman oturup uzun uzun sohbet ettim hatirlamiyorum. Her insanin yapabildigi konuşmak olan eylem benim icin çok zor kekeledigimde kendimi oldurmek istiyorum. Doktora gitmistim cocukken maddi imkanlardan dolayi biraktim. Suan tekrar doktora goturelim seni denince hastanede ki o kalabalik, doktorla konuşmak o kadar gerici geliyor ki asla istemiyorum. Ve kilo problemlerimde var o yuzden insan icine cikmaktan cok utaniyorum. Üniversiteye gitmek istiyorum onun icin cok calisiyorum ama tek basima olacagim bir yere gitmekten cok korkuyorum. Okulun ilk gunlerinden nefret ederdim hocalarin tek tek isim sormasindan, sozlulerden, metin okutulmasindan. Kekemeligim sakin oldugumda hic olmuyor ama heycanlandigimda sesim bile çıkmıyor. Bir kafeye gidip kahve alabilir miyim demek benim icin imkansiz bir sey asla soyleyemem kekelediginde insanlarin senin yuzune tuhaf bir sekilde bakmasi sen konus diye sana dik dik bakmaları beni o kadar utandiriyor ki kendimden cok cok utaniyorum bunu nasil atlaticagimida bilmiyorum
Ben de hata yapmaz o en iyi çocuk en akıllı söz dinleyen sözden çıkmayan bir çocuk olarak büyüdüm kahkaha attığımda öyle gülemezsin diyen bir babaya sahibim okul hayatım her yıl farklı okullara giderek geçti lise 12. sınıf da dahil ve en kötüsü de ailemin istediği mesleğe sahip olabilmek için yönlendirildim hep sayısaldan hiç anlamayan ben sayısal derslerini çalışırken ağlıyordum çünkü ben tarih coğrafya felsefe seven biriyim ben öğretmen olmak istiyorum he şuanda da istediğim bir bölümden mezun olmuş değilim ama en azından sayısalcı olmadığımı zor da olsa kabullendiler beni hep en yüksekte görmek istiyorlar ama ben yükselmek istemiyorum Adalet bölümünü babam istediği için yazdım mezun olacağım zaman hukuğa yükseltmem istendi kabul etmediğim için kpss girip memur olma zorunluluğu geldi ama ben adliye ortamını sevmeyen biriyim hukuk derslerine ilgisi olmayan biriyim hukuk kitaplarını sırf mezun olabilmek için okudum ben nerden bilebilirdim ki beni kitap okumaktan soğutacaklarını ikinci üniversite okumak istedim babam iş sahibi olunca okursun dedi kpss den en kötü 80 alma şartı konuldu bana kpss zamanı geldi geçti eşşek gibi çalıştığım halde düşük bir puan aldım üç gün suratıma bakılmadı ve ben yeni yeni farkına varıyorum bu hayat benim onların düşünceleri fikirleri olabilir ama ben yaşıyorum kendime sık sık sorduğum sorulardan biri" Ben ne istiyorum? "sadece iş hayaller için de değil arkadaşlıklarım için de öyle şu iki yılda hem hatalarım oldu hem de doğrularım ama ben ikisini de kabul ediyorum doğrularım ve hatalarım beni ben yapan birşey hayatıma yeni şeyler katmaya aslında yıllardır yapmayı çok istediğim birşeyi yapmaya başladım ilk başta ailem karşı çıktı ama onlara dediğim tek şey şu oldu "bırakın da hayatımda bir kez de olsa istediğim birşeyi yapayım" hala yüz ifadelerinden anlıyorum karşı olduklarını ama kendimin en iyi halini yaratmak için adımlar atmaya başladım ve 2025 yılının beni istediğim bana ulaştıracağına inanıyorum Yakın bir zamanda şehir değiştireceğim ve hayallerim için büyük adımları atacağım bir yere gideceğim bu yıl ikinci üniversitemi okumak için adımlar atacağım ve bunun önüne geçebilecek olan kimsenin haberi olmayacak hayallerimi gerçekleştirebileceğim bir yıl olacak inanıyorum. Benim sizlere söylemek istediklerim şunlar ; Kendinizi sizden başka hiç kimse tanıyamaz Ne yapmak istediğinize sizden başka hiç kimse karar vermemeli Çevreniz ne kadar kalabalık olursa olsun yatağınıza girip tavanla bakıştığınızda yalnızsınız.Bunu çok iyi değerlendirin Hayallerinizden o,bu,şu ne der diye vaz geçmeyin Büyükler ne derse o doğrudur diye birşey yok herkesin doğrusu kendine Ailelerimiz bizlerin ,onların olmak istedikleri biri gibi olmamızı isterler. Siz nasıl birisi olmak istiyorsunuz bu çok daha önemli Hata yapabiliriz bu bizim hayatımızda büyük bir etki de yaratabilir ama önemli olan hatalarımızı kabullenip doğrularımızı bulmak için adımlar atmak Her gün kendinize ben ne istiyorum diye sorduğunuz zaman olmak istediğiniz kendinize bir adım daha yaklaşmış olacaksınız Son olarak kendinize olduğunuzdan fazla değer verin çünkü sizden başka hiçkimse size olduğunuzdan fazla değer vermeyecek 🥰
gerçekten o kadar bizden, o kadar içten, o kadar samimi bir insansın ki sen bize bir şeyler anlatırken karşımda yıllardır tanıdığım bir arkadaşım varmış gibi hissediyorum. bu tanıdık his, beni her seferinde çok mutlu ediyor. her şeyin bu kadar yapay ve örtülü olduğu bir dönemde karşımıza bu kadar çıplak çıkabilmen çok değerli ve büyük cesaret isteyen bir şey. şunu söylemek istiyorum ki gerçek hayatta tanımıyor olsam bile seni gerçekten çok seviyorum Öykü abla. 18 yaşımda bir şeyleri sorgulayan, kendini bulmaya çalışan, kendiyle başbaşa kalan ve kendi için hep en doğru kararları vermeye çalışan bir kız olarak, bize sorgulattığın her şey, bize kattığın her değer ve bizi yalnız hissettirmediğin her an için teşekkür ederim. kendini keşfetme yolculuğunun en azından bir kısmının tanığı olmak çok özel ve çok değerli❤
Kimlik karmaşası bende yaşamıştım hala da üzerimde etkisi vardır kaçırıyormuyum acaba hayatı diye çocuk sahibi olmak mesela sırf herkes yaptı ailem torun istiyor diye yine kendi doğrum üzerinden gidiyorum bakamayan yapmasın diyolar gerçekten inanmadığım şeyin peşinden gitmedim gitmiyorum o 30 yaş bunalımıni bende yaşadım bi cümle görmüştüm gelecekteki çocuğumun iyiliği için onu dünyaya getirmiyorum diye insan kendisiyle iyi vakit gecirdikce özenmemeye başlıyor ve bende çevremde ilişkisinde mutlu olan pek görmüyorum onlara göre belki mutsuzum ama bana göre ben mutlu ve şansliyim hatta şunu duymaya başladım en iyisini sen yapiyosun o yüzden söylediklerine yüzde yüz katılıyorum çok güzel bir video kendim gibi biriyle sohbet ediyor gibi izliyorum seni
Yasitlarim istedigi bölümü okuyacak durumu varken ben konservatuar okuyamiyorum vasıflı meslek isteniyor oyuzden Aneztezi Teknikerliği hazirlanmak 4 yillik lise cop hayatimdan sonra tam mezun oldum istedigimi yapabilcegim yupiiuu derken çöp bir lise hayatı epilepsi mobing epilepsi oldugum icin kariyerimin bitmesi tamamen yaratik muamelesi yapilip dislanmam lise hocalarim tarafından kovuldugum icin hastalığımdan hayal kırıklığı gormeleri ezmeleri pes etmiyorum desemde bazen çok kirilma noktasına Yks Salma Noktasina Geliyorum bazen Bunlar kafami kurcaliyor 20 yaşımda kendimi yaşlı konumuna gelmem hayal kırıklığı...
Çok klişe olacak ama hepimiz zorbalaniyoruz. Hayallerimizi küçülten insanlarla karsilasiyoruz. Bence o nokta pes etmemen gereken nokta. Sabrımız mentalimiz sürekli zorlanıyor. Bize düşen sabretmek ve korkmamak. Ve en önemlisi de kendine inanmak. Insanlara uygun yaşaman sadece onların egosunu tatmin ediyor. Herkesin hayati ve hayata bakış açısı parmak izimiz kadar farklı. Anne ve babaların da yanıldığı noktalar oluyor. Kendini bilmek ve inanmak zorundasın.
Bak simdi bende kendimde konumlandiramadigim ama cok korktugum bir hissi bu videodan anladim Oykum ben veda etmekden,birakmaktan korkuyorum....o korku nedense ayrilmak onu bir daha goremeyeceyini kavramak zor geliyo bana
hayat öyle bir süreç ki kendi doğruların bile kendi içinde çelişebiliyorken kaybolup akışta gidiyorsun ama sonra ne istediğine ve ne beklediğine odaklandığında taşlar oturmaya başlıyor okul sınav ders akademi derken bu video iyi geldiii öykücümmmm
Emma Chamberlain'in o son podcastini ben de dinledim! kendisini de çok severim zaten. onun ve senin kadar sancılı bi ilk ayrılık yaşamasam da benim de kendimce sancılıydı. bunda ilk gerçek/uzun ilişki - 3 sene - ayrılığımı 25 yaşında yaşamış olmamın ve 17 yaşındaki gibi büyük duygular yaşamıyo olup duygu regülasyonumun daha iyi olmasından olabilir belki. ama şunu hatırlıyorum 19 yaşında sadece uzun süredir beğendiğim bi çocuğun beni reddetmesinde bile yas süreci gibi bi şey yaşamıştım jjfjfdjk sevgili olsam kim bilir neler yaşardım. benim şanssızlığım ve şansım belki de gerçekten çok özgüvensiz olup biriyle bi şeyler yaşamaya cesaretimin olmayışıydı o yaşlarda, çünkü kimsenin beni beğeneceğine inanmıyordum, ki toplumsal standardlara göre güzel bi kız sayılmama rağmen (bunun bi önemi yokmuş aslında videoda dediğin gibi kendini taşıma ve enerji meselesi daha çok), bir de kendimi kalp kırıklığından korumak için ilişkiye cesaret edemiyordum belki de ve yine videoda dediğin gibi hata yapma korkusu bende de çok vardı, o yüzden büyük bir aşk da yaşamadım, hep kaçtım. ama bu sebeple çok büyük bir kalp kırıklığı da yaşamadım ve bu da benim gerçekten ne istediğimi bilemememe sebep oldu. ancak 25 yaşında ilk ciddi ayrılığımdan sonra anlayabiliyorum ben kimim ne istiyorum ve nasıl biriyle bi ilişki kurmak istiyorum, ama bu noktaya gelebildiğim için sonunda gurur duyuyorum kendimde, yaş fark etmeksizin. biraz alakasız bi iç dökme olmuş olabilir ama yazmak istedim, belki benzer şeyler yaşayan vardır 🥲
Hayatında bir çok şeyi kafasına takmayan biri olarak söylemeliyim ki eğer kendinizle barışmak istiyorsanız kendinizle barışmış gibi davranın.Bir süre sonra vucudunuz size ayak uyduruyor ve davrandığınız kişi oluyorsunuz.Ben özellikle insan içine çıkarken yaşadığım özgüvensizliği bu şekilde aştım.Ve şuanda bir çok insanın utançtan yere gireceği ve belki yaparken çekineceği şeyleri hiç umursamadan yapabiliyorum.
Daha videonun başındayım da şunu söylemek istiyorum. 17 yaşındayım çok yakinda 18 olucam ve benim 13 yaşında 45li kilolardan bir anda 60 kiloya gelmekle beraber selulitim olmuştu pandemi doneminde annem bile sasirmisti ilk gördüğünde ve o zamanlar ben bunu kusur saniyodum. Bence abi selülit asssslaa kusur değil ya hayatımda sadece 1 kez bir anda o kadar kilo aldım ve şuan boyumla kilom gayet uyumlu 165im kilom 53-55 arası hala selulitim var ama o kadar umrumda değil ki.
![Blox Fruits Dragon Rework Update [Full Stream]](http://i.ytimg.com/vi/EqDAp8udhm0/mqdefault.jpg)
çocuklar henüz "hata" kelimesini öğrenmeden, hata yapmaya fırsat bulamadan; "o bizi hiç üzmez.", "usludur.", "sessizdir, sakindir." gibi yakıştırmaları kendilerine bir görev haline getirince; yaş aldıkça ve dolayısıyla bu kelimeye yavaş yavaş aşina hale gelince de kendisine başka bir seçenek sunamıyor maalesef. tüm hayatları en ufak yanlışlarında, zayıf noktalarının her ortaya çıkışında kendilerini hırpalamakla, ayıplamakla, cezalandırmakla geçiyor. hiçbir yanlışı kendilerine yakıştıramamak şöyle dursun, etraflarındaki yanlışları ve sorunları çözmek uğruna kendilerine ait olmayan savaşlarda kan döküyor, güçsüz kalıyorlar. üstelik bu yaraları sarmak için kimseden de yardım isteyemiyorlar. inatla çevrelerindekilere her şeyin yolunda olduğunu, güçlü olduklarını kanıtlamaya çalışıyorlar. tüm hayatları hem başkalarına hem de kendilerine yetmeye çalışmakla geçiyor. hepsi ne için? ağızlardan çıkan bir "aferin." belki de daha azı...
tüm çocukluğu boyunca kendisini sorunsuz olmaya, olgun olmaya çalışarak harcamış kişiler için "bakın ben aslında epey yaralıyım, o kadar da güçlü değilim aslında!" demek çok zor, biliyorum. bu kadar kişi karşısında hassas noktalarını göğsünü şişirerek söylemek ciddi bir cesaret örneği. konuşmak zor ama herkesin de duymaya ihtiyacı var... bu ihtiyaçlar için de senin gibi insanlar gerekiyor galiba.
normalde videolara pek yorum atmam ama bu sefer dayanamadım. bunları yazarak nasıl bir şey elde etmek istedim, ondan da pek emin değilim. sadece hepimizin duymaya ihtiyacı olan şeyleri bu kadar güzel dile getirdiğin için teşekkür etmek istedim.
Lisede de guzelmissin, şimdi de güzelsin. En önemlisi ise kalbin de çok güzel. Hayat sana hep mutluluklarla gelir umarım
bir ay internetsiz kalacak olsam ve tek bir video indirme şansı verseler kendime zor konular videolarından birini seçerim. safe place kavramını bu kadar net hissetmemiştim daha önce. iyi ki varsın Öykü’m.
videonun bazı yerlerinde ağladım resmen. gerçekten o kadar güzel konuşmuşsun ki içime dokundu resmen. ben evin en büyük kızıyım, en büyük torunuyum. o kadar fazla şey yüklendi ki omuzlarıma daha küçük yaşlarda. kardeşlerime ve kuzenlerime örnek olmak zorundaydım. hep örnek gösterilmek o kadar iğrenç gelmeye başladı ki zamanla bana anlatamam. ruhen yaşlanmış hissetmeye başladım, bana hep sen yaşına göre olgunsun, ağır başlısın falan denilirdi ve bu beni çok rahatsız ederdi. çünkü ben her şeyin başında çocuktum, erkenden büyümek bu kadar fazla şeyi deneyimlemek benim kararım değildi. yanlış yapma lüksüm olmadı hiçbir zaman, kardeşlerime ebeveynlik yaptığım zamanlar o kadar fazla ki. bu olayların hepsi bende her şeyi kontrol etmeye çalışma, her şeyi disiplinli yapma gibi şeyler kattı ama olumsuz anlamda. her şeyi kontrol etmeye çalışmak, sürekli yaptığım ya da yapacağım her şeyin sonucunu düşünmek, ileriyi düşünmek, belirsizlikten nefret etmek.. bir süre sonra bunlar bende fiziksel reaksiyonlar göstermeye başladı. ilk olarak stresten saçlarım dökülmeye başladı, sonra yemek yiyememe durumu ortaya çıktı. yesem bile 2 lokmadan fazla yemek yiyemiyordum. tırnak etlerimi koparıyordum sürekli ve yara oluyorlardı. saç diplerimde yaralar çıkmaya başladı. bunların yanında pandemide gelecek kaygısı o kadar çoğaldı ki sürekli olarak mide ağrıları ve bulantıları başladı. hemen sonrasında yaklaşık 6 ay boyunca sürekli geceleri kusarak uyanmaya başladım sonu hep hastanede serum alarak bitti. çok zayıflamıştım, insanların sen çok zayıfsın biraz kilo al demelerini ayrı kafama takıyordum, yediğim halde kilo alamamı ayrı. daha sonra 2 günde bir hastanelik olmaya başladım. her türlü test yapıldı, tümörden şüphelenildi, anemi dendi. o kadar zorlu zamanlardı ki, psikolojik olabileceğini düşünememiştik bile. en son iyice araştırma yapıldı ve anksiyete tanısı konuldu. verilen anti depresan yan etki yapınca yaklaşık 1 sene boyunca nöroloji tarafından ilaç tedavisi gördüm. o zaman üniversiteye gidiyordum, ilaçlar o kadar aptal gibi yapıyordu ki beni. okula gidip gelmek için enerjimi zar zor topluyordum. eve gelir gelmez uyuyordum, kimseyle görüşmek istemiyordum, herkesten uzaklaşmıştım. ağlamak istiyordum ama ağlamaktan nefret ettiğim için hiçbir zaman kimsenin yanında ağlamazdım, zayıflık gibi görürdüm ne kadar saçma düşünüyormuşum kendime eziyet etmişim. beni gören herkes kilomla alakalı konuşuyordu, o kadar dayanılmaz bir hale gelmişti ki bu, benim elimde olan bir şey değildi çünkü. bir süre kimseyle görüşmedim, okula gidip geliyor sadece projeleri yapıyordum. onun dışında uyuyordum. daha sonra biraz kendime geldim ve eski sevgilimle tekrar barıştım. yaptığım en kötü şey oydu bana iyi gelir sanmıştım.yalan söyleyemem bir süre iyi geldi bana gerçekten ama sonra 4 senemi ona harcamama değmeyecek bir şey yaptı. aldattı beni, ayrıldıktan sonra düşündüm ve dedim ki gerçekten beni o kadar kötü hissettirmiş. sürekli yaptıklarımı küçümsemiş, her şeyimi eleştirmiş, beni hiçbir zaman ön plana koymamış. başta kendimi çok suçladım nasıl fark etmem diye ama en azından şu an hangi hataları yapmamam gerektiğini biliyorum. anksiyetemi de yavaş yavaş azalttım mı diyeyim ne diyeyim bilemedim ama eskidi kadar kötü değilim. yavaş yavaş bir şeyleri akışına bırakmayı öğrendim. olmuyorsa zorlamamayı öğrendim mesela, hayır ve istemiyorum demeyi de öğrendim gerçekten hayat kalitem yükseldi. eskisi kadar çarpıntım olmuyor ve midem düzeldi. kendime çok daha fazla vakit ayırmaya başladım. etrafımdaki insanları en aza indirdim. kendimle ilgilenmeye başladım. beni kötü etkileyecek şeyler olsa da yaşayacağım varmış ben bununda üstesinden gelirim diyerek kendi kendime halletmeyi öğrendim. yavaştan kilo da almaya başladım ama hala insanların kilomla alakalı yorum yapması beni sinir ediyor. kimsenin kimseyi hayatının içini bilmeden yargılamamasını ve yorum bile yapmaması gerektiğini düşünüyorum. şu an bu yaşadıklarımı buraya yazmak bile benim için büyük bir adım. çünkü ben kimseye bir şeyleri anlatıp dert yanmayı sevmem ama buraya yazma ihtiyacı duydum. sanki öykü beni sonuna kadar anlıyormuş gibime geldi ve bu bana şu an o kadar iyi geldi ki. teşekkür ederim, gerçekten herkes kendinin doktoru. kendimize yönelip içimizdeki problemleri çözebilirsek ve kendimizi sevebilirsek gerçekten kimseye ihtiyacımız kalmaz. bu seri bana çok iyi geliyor teşekkürler öyküm seni çok seviyorum
Öykü kendini o kadar güzel ifade ediyorsun ki kendini dinletiyorsun ciddi anlamda kötü hissettiğim anlarda birine anlatmak istemediğimde konu hakkında bir arama yaptığımda kimse kendinin kötü yanlarını bu denlii anlatmıyor ve bu iyi hissetme güzel hissestme bazen görüntüyle de olmuyor çevrendekiler seni ne kadar güzel bulursa bulsun veya güzel bir fiziğe de sahip olsan hiç iyi hissesdemeyebiliyorsun ayrıca mental olarak da çok kötü olabiliyorsun mesela sınav dönemindeyim ve aslında küçüklüğümde beni çok etkileyen ama kimsenin önemsemediği bu yüzden önemli değilmis gibi hissettiğim tüm sorunlarımı daha iyi anlıyorum ve bu o kadar kötü bir sey ki aile gerçekten çok önemli bir etken…
Benim gıbi hisseden birçok kisi vardır muhtemelen bunlar geçecek şeyler kimseden medet ummamıza gerek yok bize en iyi gelen kisileri seçeceğimiz çevremızde yalnızca o kişilerın olacağı çok mutlu olacağımız zamanlar gelecek ve sen kötü zamanların normal olduğunu geçecegini o kadar iyi geçiriyorsun ki karşıya teşekkürler
Öykü o kadar güzel bir şey yapıyorsun ki kendime zor konularla. Kendini, kalbini açıyorsun ama aynı zamanda da birçok insana çok güzel bir şekilde dokunuyorsun ve bu çok özel bir şey. İyi ki yapıyorsun bunu. Teşekkürler 🤍
17 yaş sanırım herkesin hayatında herhangi bir konuda kırılma anı yaşadığı yer. Neyse sonuçta atlattık 🍀✨⚡️
2 ay sonra atlaticam bende insallah
nisanda 17ye girecegim😭
@@marlborowdge bi şekilde yaşayacaksın umarım onlar güzel şeyler olurr
Kesinlikle doğru
Videonun henüz daha ilk beş dksını izleme fırsatım oldu ve yoruma koştum.
Çok yakın yaşlardayız, 30 kaygısı çok gerçek. Hayatın ilerlediğini fark ediyoruz.
Öte yandan da hayatta farklı yerlerde olma, yaşıtları ile farklı hayatlar yaşıyor olma noktasında senle farklıyız. Çok stabil, güzel bi işim var, evliyim, aile hayatım mutlu.
AMA ÖYKÜÜ toplumsal kodlarda kabul görülen yerde de olsan hep mukayese ve geride kalma hissi var HEP. Çünkü hep senden "daha iyi" birileri var, ve iş evlilik zart zurt bunlarda stabil olsan da, kendini eksik hissedecek, içinde kalmış bir şeyler buluyor insan. Ve artık bunun sadece yaş almakla ilgili olduğunu düşünüyorum. Eskiden 18 yaşındayken çılgın hayal ve isteklerimiz vardı ve her şeyi yapabilecek gibi hissediyorduk. Dünya starı da olabilirdik, çok başarılı bi iş kadını da. Hayaller, istekler ve enerjimiz çoktu.
Ama şimdi mesela artık bazı şeyler istesek de olamayız, dansçı olamayız mesela muhtemelen, vucüdumuz oturdu artık. Hatta vücutta kolajen üretilmiyor falan diyolar...
Sonuç olarak bana sanki yaş almakla beraber yap(a)madığımız veya artık yapmamız mümkün olmayan şeylerin yasını tutuyoruz geliyor. Toplumsal kodlara geç kalmak gibi değil de, azalan ihtimallerin bizdeki hüznü gibi geliyor.
İlk söylediğime gelicek olursam, baksana toplumsal kodlardaki temel şeylerim tamam, ama dış faktörler tamam olsa da içimdeki büyüme, yaş ama etkileri beni geride kalmış hissettiriyor. Biraz bence yolculuğun parçası bu, ve sende bende hepimizde var ama herrrkeste. Bizim yaşımızda dünya starı biri de bence böyle hissediyodur eminim, çünkü hiç "yüzde yüz tamam oh" olmuyor. Ya da mesela çocuk sahibi olan arkadaşlarımız işine ara vermek durumunda kalıyor, ya da ara vermese bile çocuğa ilgi eksikliği suçluluğu... işinde çok başarılı kadın çocuk ne ara olcak nası olcak diyor. Bunların hadi hepsini hallettin tamam; bu sefer mesela sağlıksal bir şeyler çıkıyor. Yüzlerce ihtimal var ama "tamam, akranlarımla denkim ve olmam gereken zamanlamadayım" hissi yok - böyle bi his mevcut değil.
Seni anlıyor ve sarılıyorum, alışıcaz be Öykü, çok tuhaf gelse de inşallah sevicez yeni yaşlarımızı ❤
2:17 herkes yolu çoktan bitirmişte ben o yola yeni başlamışım gibi hissetmiştim 2024 te. Çünkü benimde 30. yaşımı yaşadığım yıl oldu ve insan bir kere sorgulamaya başladı mı yönünü kendinden şüphe etmeye başlıyor. Ama sonrasında kendi yolumun her adımımda çiçekler açtığını, yolumun herkesten farklı olmasının aslında kıymetli olduğunu, kendim olarak varolmaya devam edebildiğim için de kendimle gurur duyduğum bir yıl oldu. 30+1 im bu yıl :) ama hissiyatım her daim 19🤘🏻🧚🏼♀️ ve biliyo musun ben kendimle 30. yaşımda barıştım. Kendimi 30 yıldır her anlamda zorbalarken kendini seven tarafa geçtim. İnsan kendini sevmeyince sevgiye layık görmüyormuş ve zaten sen kendini sevmediğin için kimse seni sevmeye değer görmüyormuş. Kendimi sevmeye ve değer vermeye, zorbalayan iç sesimi susturmaya yeni yeni başladım. Duygusal derinliğimi daha da arttırdığım bir yaş oldu.
Video boyunca evet ben de böyleyim dedim. Kendi savaşını kazanmadan, kendini bulmadan bir ilişkiye başlamak, evlenmek vs. bana çok korkutucu geliyor. Çevremdekiler sevgi iyileştirir diyor fakat ben kendi kendime yetemezken, kendi başıma bile bir aktivite ya da kendimi iyi edecek bir şey yapamazken başkası bana nasıl iyi gelecek. Kendi içimde verdiğim bir savaş ve kimse anlamıyor ha anlamasını artık beklemiyorum hayatımın farklı bir dönemindeyim her şeyi kabullendiğim... Bizimde bu dünyadaki sınavımız çok fazla ''FARKINDA'' olmamız çok fazla düşünmemiz... bu iyidir kötüdür bilemem ama en azından kendimizin iyi haline erişmeyi amaç haline getirdik.. İnşallah gerçek manada huzura kavuşur ve içimizdeki savaşı halledebiliriz..
dönem dönem açılıp izlenmesi gereken bir video gibi olmuş. harikasın sana sarılmak istiyorum ama cidden. beni anlayan insanlar var gerçekten
Yüklenene etik hakkında dediklerin beni o kadar sarstı ki. Senin kadar kurallara uymasam da, ben de her zaman ailem tarafından “zaten yaparsın, sınavı geçersin vs” olarak büyütüldüm ki. Her şeyi hep başardım ve şu an ilk başarasızlığımda ne yapacağımı bilmiyorum ve kimse ciddiye almıyor. Zaten kendi doğru olanı yapar desteğe ihtiyacı yok gibi bir tutumları var. Ben ise kendimi kaybolmuş hissediyorum. Standartlar altında da eziliyorum.
Öykü selam, aslında her 30 yaşına yaklaşan ya da giren kişiler ne olacak şimdi buhranı yaşıyor geç kalmışlık hissi farkında olsanda maalesef azalmıyor ama şu güzel 30larda bir ben hallederim gelecek kendinde sürekli öğrendiklerin artarak devam ediyor değişim hızlanıyor. Korkma çok güzel buralar kendini daha çok bulacaksın inan ♥️
Benim için bedava bir terapi seansı gibi oldu bu video. Hayatımın faturası kime kesilecek aslında çok çarpıcı ve sohbeti aşırı iyi kapsayan bir soru olmuş, dinlerken çok keyif aldım.
O kadar kendimi bulduğum bir video oldu ki... Umarım anlatamadığın o içinde yaşadığın savaşları kazanırsın Öykü.💗 Bu formata bazen konukları da alıp böyle yerde bir minderde derin sohbetler yaptığın ve bize birçok perspektif sunabilecek insanları da görmeyi çok isteriz.💋
çok garip fakat sanki öykü kız kardeşim ve onu dinliyorum gibi hissediyorum. kalbin o kadar güzel ki umarım karşına hep kalbine denk birileri çıkar balım
O kadar güzel anlattın ki kendi yaşadığım şeyler bir bir gözümün önünden geçti. Çok benzer şeyler yaşamışız ki hem ilişki hem hayat olarak. Bu arada şunu söylemeden geçemeyeceğim duruşun karakterin çok güçlü görünüyor. Ayrıca cildin de bebek gibii 🧿🔥
Bu seri o kadar güzel ve o kadar iyi geliyor ki tam bi safe place😭💘
Bu alanı bize sunduğun ve kalbini cesurca açtığın için çok teşekkür ediyorum Öyküm💜
Kendisiyle savaşı olan herkes güç ve cesaretimiz bol olsun🍀
Kesinlikle şu konuya da katılıyorum; liseyi sevmiyodum ama üniversiteye dönmek isterdim, en güzel zamanlarımdı. Küçük bir yerde okumama rağmen kendimi keşfettiğim, özgürlüğümü yeniden elime aldığım, sınırların kalıpların dışına çıktığım dönemdi. Üniversite beni çok büyüttü, iyi ki istediğim çoğu şeyi yapmışım, dibine kadar yaşamışım.
Çok güzelsin, ve çok güzel konulara değiniyorsun. Seni dinlemek çok güzel ❤ iyi ki varsın go girl 💋
sanki terapi alıyomuşum gibi o kadar güzel ve anlamlı konuşuyosun ki çok seviyoruz seni öykü🥺💕
Bazı yerlerde sanki bir ışık yandı içimde. İyi hissettiriyor yüz yüze konuşuyor gibiyiz❤ love u😍
İlk defa bir videona yorum yapacağım heyecanlıyım ☺️ Bu serini çok seviyorum, benim de kendimi çok sorguladığım ve iyileştiğim bir yılım oldu. Hayatı, çalışmayı ve müzik yapmayı hiç bırakmadım ama içimde senin de bahsettiğin o duygularla çok savaştım ve şu an çok daha iyi hissettiğim ve kendimi sevdiğim bir dönemimdeyim🫠 Videon bana çok iyi geldi, kendimi bulduğum da birçok yön oldu umarım birçok kişiye yön vermeye devam edersin 🎉 Kendinizi sevin ve ne kadar değerli olduğunuzu unutmayın 🤍
18 yaşındayım yaşım hayatın stresine girmek için çok erken bir yaş ama bunun stresindeyim kendimi bulmam gereken zamanda olduğumu düşünüyorum dönüp kendime baktığımda en basiti ben neyi seviyorum dediğimde net bir cevabım yok ve bu zamana kadar insanların kodladığı şeyleri yaptığımı fark ediyorum hayatıma giren insanların beni o kadar iyi manipüle ettiğini fark ediyorum bunun farkındalığını bu yaşta yaşamamı avantaj olarak görmek istiyorum ve kendim için adım atmak istiyorum bu video olduğum dönemde o kadar iyi geldi ki iyi ki varsın seni çok seviyorum ve en içten şekilde tüm ruhumla sana sarılıyorum ❣️❤️🩹
Öykü abla 20 'li yaşlara yeni bastım ve seni her izlediğimde sen konuştukça sürekli kendi içime dönüyorum ve bazen sanki ekranda seni değilde kendimi görüyorum. Videoda bahsettiğin akranlarım şuan nerede napıyor veya doğru mu yoksa yanlış yolda mıyım mevzusunda daha bu yaşta sürekli kafamda değerlendirme yapıyorum şuan bulunduğum konumu kafamda şekillendirmeye çalışıyorum(geride miyim yanlış mıyım vesaire) ve bunu yapmak beni ne kadar rahatsız etse de içime öyle işlemiş ki yapmaktan vazgeçemiyorum. Sözlerle kendime telkin etsemde içim aynı zamanda şuan kendini kandırıyorsun diyor ve sanki bir döngü oluşuyor. Bu seriyi açıp izlediğimde yorumlara baktığımda sanki benzer veya aynı farketmez bizden şeyleri konuşmak ve yanlız olmadığını bilmek iyi geliyor. ❤ Normalde çok yorum yazan biri değilim ama şuan içimden buraya konuşmak aşırı geldi samimi hissettim.🥹 Seviliyosun Öykü abla 🥰
Kariyer konusundaki hayallerin seni korkutmuyorsa yeterince büyük değillerdir. Korku bazen de iyi bir şeydir ve bazı savaşlar verilmelidir
17:13 aynı duyguyu yaşamışız
10:25 öyküüüüüüü çok alakasız olacak konuyla farkındayım ama Alman lisesi mezunu olduğunu şimdi öğreniyorum çok şaşırdım. Maşallah sana ya, kendimden biliyorum Alman bakış açısıyla okumak çok zor gerçekten. Makyajımı İngilizce/Almanca yapıyorum videosu çokkk sarar aşkım❤
19:09 ben de bu şekilde büyütüldüm ve hep ailenin, sülalenin en düzgün en başarılı en sorun çıkarmayan kızı olmam gerekiyordu ve oldum jfjfjdjd maalesef... o yüzden şimdi 25 yaşımda özgürlüğümü yeniden kazanmış gibi hissediyorum, daha kendim olarak, öyle davranarak
Cesaretine hayran kaldim ve uye oldum, fakat neden super tesekkur birakamiyorum?
Bi sey isteyebilir miyim aile ile ilişkiler sevgisiz buyume hakkinda konudur musun cok ihtiyacım var ve senin videolarin cok iyi geliyor umarım görürsün❤
ilkokul 3. Siniftan beri kekemeyim daha once var miydi hatırlamıyorum suan 18e giricem ve mezunum evden hic cikmiyorum ailemle ilişkim de calkantili. Mesela onlarla ne zaman oturup uzun uzun sohbet ettim hatirlamiyorum. Her insanin yapabildigi konuşmak olan eylem benim icin çok zor kekeledigimde kendimi oldurmek istiyorum. Doktora gitmistim cocukken maddi imkanlardan dolayi biraktim. Suan tekrar doktora goturelim seni denince hastanede ki o kalabalik, doktorla konuşmak o kadar gerici geliyor ki asla istemiyorum. Ve kilo problemlerimde var o yuzden insan icine cikmaktan cok utaniyorum. Üniversiteye gitmek istiyorum onun icin cok calisiyorum ama tek basima olacagim bir yere gitmekten cok korkuyorum. Okulun ilk gunlerinden nefret ederdim hocalarin tek tek isim sormasindan, sozlulerden, metin okutulmasindan. Kekemeligim sakin oldugumda hic olmuyor ama heycanlandigimda sesim bile çıkmıyor. Bir kafeye gidip kahve alabilir miyim demek benim icin imkansiz bir sey asla soyleyemem kekelediginde insanlarin senin yuzune tuhaf bir sekilde bakmasi sen konus diye sana dik dik bakmaları beni o kadar utandiriyor ki kendimden cok cok utaniyorum bunu nasil atlaticagimida bilmiyorum
Teşekkür ederim ✨
Su kiz psioolog olsaymis keske ya da iyi ki olmamis hep bizimle paylasiyor 💘 enemiesss to laviirss demene bayiliyorum. KONSER BEKLİYORUZ KONSERRR
gozummmm gonlum acildi BU GUZELLIK NE OYKUUUUUMM
gerçekten asırı tatlısın 🫶🏻
Ben de hata yapmaz o en iyi çocuk en akıllı söz dinleyen sözden çıkmayan bir çocuk olarak büyüdüm kahkaha attığımda öyle gülemezsin diyen bir babaya sahibim okul hayatım her yıl farklı okullara giderek geçti lise 12. sınıf da dahil ve en kötüsü de ailemin istediği mesleğe sahip olabilmek için yönlendirildim hep sayısaldan hiç anlamayan ben sayısal derslerini çalışırken ağlıyordum çünkü ben tarih coğrafya felsefe seven biriyim ben öğretmen olmak istiyorum he şuanda da istediğim bir bölümden mezun olmuş değilim ama en azından sayısalcı olmadığımı zor da olsa kabullendiler beni hep en yüksekte görmek istiyorlar ama ben yükselmek istemiyorum Adalet bölümünü babam istediği için yazdım mezun olacağım zaman hukuğa yükseltmem istendi kabul etmediğim için kpss girip memur olma zorunluluğu geldi ama ben adliye ortamını sevmeyen biriyim hukuk derslerine ilgisi olmayan biriyim hukuk kitaplarını sırf mezun olabilmek için okudum ben nerden bilebilirdim ki beni kitap okumaktan soğutacaklarını ikinci üniversite okumak istedim babam iş sahibi olunca okursun dedi kpss den en kötü 80 alma şartı konuldu bana kpss zamanı geldi geçti eşşek gibi çalıştığım halde düşük bir puan aldım üç gün suratıma bakılmadı ve ben yeni yeni farkına varıyorum bu hayat benim onların düşünceleri fikirleri olabilir ama ben yaşıyorum kendime sık sık sorduğum sorulardan biri" Ben ne istiyorum? "sadece iş hayaller için de değil arkadaşlıklarım için de öyle şu iki yılda hem hatalarım oldu hem de doğrularım ama ben ikisini de kabul ediyorum doğrularım ve hatalarım beni ben yapan birşey hayatıma yeni şeyler katmaya aslında yıllardır yapmayı çok istediğim birşeyi yapmaya başladım ilk başta ailem karşı çıktı ama onlara dediğim tek şey şu oldu "bırakın da hayatımda bir kez de olsa istediğim birşeyi yapayım" hala yüz ifadelerinden anlıyorum karşı olduklarını ama kendimin en iyi halini yaratmak için adımlar atmaya başladım ve 2025 yılının beni istediğim bana ulaştıracağına inanıyorum Yakın bir zamanda şehir değiştireceğim ve hayallerim için büyük adımları atacağım bir yere gideceğim bu yıl ikinci üniversitemi okumak için adımlar atacağım ve bunun önüne geçebilecek olan kimsenin haberi olmayacak hayallerimi gerçekleştirebileceğim bir yıl olacak inanıyorum. Benim sizlere söylemek istediklerim şunlar ;
Kendinizi sizden başka hiç kimse tanıyamaz
Ne yapmak istediğinize sizden başka hiç kimse karar vermemeli
Çevreniz ne kadar kalabalık olursa olsun yatağınıza girip tavanla bakıştığınızda yalnızsınız.Bunu çok iyi değerlendirin
Hayallerinizden o,bu,şu ne der diye vaz geçmeyin
Büyükler ne derse o doğrudur diye birşey yok herkesin doğrusu kendine
Ailelerimiz bizlerin ,onların olmak istedikleri biri gibi olmamızı isterler. Siz nasıl birisi olmak istiyorsunuz bu çok daha önemli
Hata yapabiliriz bu bizim hayatımızda büyük bir etki de yaratabilir ama önemli olan hatalarımızı kabullenip doğrularımızı bulmak için adımlar atmak
Her gün kendinize ben ne istiyorum diye sorduğunuz zaman olmak istediğiniz kendinize bir adım daha yaklaşmış olacaksınız
Son olarak kendinize olduğunuzdan fazla değer verin çünkü sizden başka hiçkimse size olduğunuzdan fazla değer vermeyecek 🥰
Ağlama vakti.
Tam final haftamda en sevdiğim seri ilaç gibi geldi💌🌌
gerçekten o kadar bizden, o kadar içten, o kadar samimi bir insansın ki sen bize bir şeyler anlatırken karşımda yıllardır tanıdığım bir arkadaşım varmış gibi hissediyorum. bu tanıdık his, beni her seferinde çok mutlu ediyor. her şeyin bu kadar yapay ve örtülü olduğu bir dönemde karşımıza bu kadar çıplak çıkabilmen çok değerli ve büyük cesaret isteyen bir şey. şunu söylemek istiyorum ki gerçek hayatta tanımıyor olsam bile seni gerçekten çok seviyorum Öykü abla. 18 yaşımda bir şeyleri sorgulayan, kendini bulmaya çalışan, kendiyle başbaşa kalan ve kendi için hep en doğru kararları vermeye çalışan bir kız olarak, bize sorgulattığın her şey, bize kattığın her değer ve bizi yalnız hissettirmediğin her an için teşekkür ederim. kendini keşfetme yolculuğunun en azından bir kısmının tanığı olmak çok özel ve çok değerli❤
Son olarak iyi ki varsın Öyküümmmmmm🤍
Bu seri özlenmiştiiii❤ seni seviyorum öykü abla
benim safe place 💃
Öykü seninle gerçekten arkadas olmak istiyorum ❤
seni seviyom abla
Velkaaam velkam Öykü kuşum 💫
askım bu seri spotify a yüklüyor musunn
mükemmel bölümdü
Bu içerik o kadar güven ve safe place enerjisi ki 30 dakika asla yetmiyor, ve evet birşeylere birilerine iyi geliyorsun abla o yüzden iyiki varsın
Seni anlıyorum rahat olman cıdden benıde mutlu ediyor ıyıkı varsın oykuuu bu serı devam etsin
❤
sen parlıyorsun ve kimsenin seni aydınlatmasına ihtiyacın yok iyi ki varsın , varız :)
13:52 Öykü seni o kadar iyi anlıyorum ki dinlerken içimden "I really felt that sis" dedimm aynı noktalarda buluşmak....
Öykü varken neden terapi alayımm
💝💘💖
Kimlik karmaşası bende yaşamıştım hala da üzerimde etkisi vardır kaçırıyormuyum acaba hayatı diye çocuk sahibi olmak mesela sırf herkes yaptı ailem torun istiyor diye yine kendi doğrum üzerinden gidiyorum bakamayan yapmasın diyolar gerçekten inanmadığım şeyin peşinden gitmedim gitmiyorum o 30 yaş bunalımıni bende yaşadım bi cümle görmüştüm gelecekteki çocuğumun iyiliği için onu dünyaya getirmiyorum diye insan kendisiyle iyi vakit gecirdikce özenmemeye başlıyor ve bende çevremde ilişkisinde mutlu olan pek görmüyorum onlara göre belki mutsuzum ama bana göre ben mutlu ve şansliyim hatta şunu duymaya başladım en iyisini sen yapiyosun o yüzden söylediklerine yüzde yüz katılıyorum çok güzel bir video kendim gibi biriyle sohbet ediyor gibi izliyorum seni
Slayy ablamm
9:00 boşanan aile ve etkilenme şekillerimizden de konuşabilirsin bence 🥺
Yasitlarim istedigi bölümü okuyacak durumu varken ben konservatuar okuyamiyorum vasıflı meslek isteniyor oyuzden Aneztezi Teknikerliği hazirlanmak 4 yillik lise cop hayatimdan sonra tam mezun oldum istedigimi yapabilcegim yupiiuu derken çöp bir lise hayatı epilepsi mobing epilepsi oldugum icin kariyerimin bitmesi tamamen yaratik muamelesi yapilip dislanmam lise hocalarim tarafından kovuldugum icin hastalığımdan hayal kırıklığı gormeleri ezmeleri pes etmiyorum desemde bazen çok kirilma noktasına Yks Salma Noktasina Geliyorum bazen
Bunlar kafami kurcaliyor 20 yaşımda kendimi yaşlı konumuna gelmem hayal kırıklığı...
Çok klişe olacak ama hepimiz zorbalaniyoruz. Hayallerimizi küçülten insanlarla karsilasiyoruz. Bence o nokta pes etmemen gereken nokta. Sabrımız mentalimiz sürekli zorlanıyor. Bize düşen sabretmek ve korkmamak. Ve en önemlisi de kendine inanmak. Insanlara uygun yaşaman sadece onların egosunu tatmin ediyor. Herkesin hayati ve hayata bakış açısı parmak izimiz kadar farklı. Anne ve babaların da yanıldığı noktalar oluyor. Kendini bilmek ve inanmak zorundasın.
Hos geldin hayattımmmmm ıyıkı cektın cıdden ozlendınnn
Öyküü diğer videonda bırakma bir şeyleri bitirebilmek barışmak hakkında konuşsan düşüncelerini çok merak ediyoruumm
Bak simdi bende kendimde konumlandiramadigim ama cok korktugum bir hissi bu videodan anladim Oykum ben veda etmekden,birakmaktan korkuyorum....o korku nedense ayrilmak onu bir daha goremeyeceyini kavramak zor geliyo bana
Bu seri daha çok gelsin
Höykü Abla❤❤❤🥹
6:29 ben seni o bazı insanlar gibi görüyordum Öykü'm özgüvenli bir kadın olarak
Öykü podcast yapmanı çok isterimmmmmm
Arkadaşlıkların bitmesi arkadaşına senin verdiğin değeri onun sana vermesi bunlar hakkında da konuşur musun
keşke bu seri podcast olsa ablaaa
hayat öyle bir süreç ki kendi doğruların bile kendi içinde çelişebiliyorken kaybolup akışta gidiyorsun ama sonra ne istediğine ve ne beklediğine odaklandığında taşlar oturmaya başlıyor okul sınav ders akademi derken bu video iyi geldiii öykücümmmm
Abla herkesi afede biliyorum ama kendimi asla afademiyorum
Bu content kalp ben 🤍
Yarın sınavım vardı ve bu video bana cook iyi geldi 💗😍
geldi safe place
sonunda kendime zor konular 🤍🤍🤍
öykümmmmm çok özledim bu seriyi
Emma Chamberlain'in o son podcastini ben de dinledim! kendisini de çok severim zaten. onun ve senin kadar sancılı bi ilk ayrılık yaşamasam da benim de kendimce sancılıydı. bunda ilk gerçek/uzun ilişki - 3 sene - ayrılığımı 25 yaşında yaşamış olmamın ve 17 yaşındaki gibi büyük duygular yaşamıyo olup duygu regülasyonumun daha iyi olmasından olabilir belki. ama şunu hatırlıyorum 19 yaşında sadece uzun süredir beğendiğim bi çocuğun beni reddetmesinde bile yas süreci gibi bi şey yaşamıştım jjfjfdjk sevgili olsam kim bilir neler yaşardım. benim şanssızlığım ve şansım belki de gerçekten çok özgüvensiz olup biriyle bi şeyler yaşamaya cesaretimin olmayışıydı o yaşlarda, çünkü kimsenin beni beğeneceğine inanmıyordum, ki toplumsal standardlara göre güzel bi kız sayılmama rağmen (bunun bi önemi yokmuş aslında videoda dediğin gibi kendini taşıma ve enerji meselesi daha çok), bir de kendimi kalp kırıklığından korumak için ilişkiye cesaret edemiyordum belki de ve yine videoda dediğin gibi hata yapma korkusu bende de çok vardı, o yüzden büyük bir aşk da yaşamadım, hep kaçtım. ama bu sebeple çok büyük bir kalp kırıklığı da yaşamadım ve bu da benim gerçekten ne istediğimi bilemememe sebep oldu. ancak 25 yaşında ilk ciddi ayrılığımdan sonra anlayabiliyorum ben kimim ne istiyorum ve nasıl biriyle bi ilişki kurmak istiyorum, ama bu noktaya gelebildiğim için sonunda gurur duyuyorum kendimde, yaş fark etmeksizin. biraz alakasız bi iç dökme olmuş olabilir ama yazmak istedim, belki benzer şeyler yaşayan vardır 🥲
Abla sınava çalışıyım hemen gelip izlicem bekleyinn (biyoloji gircek)
Hayatında bir çok şeyi kafasına takmayan biri olarak söylemeliyim ki eğer kendinizle barışmak istiyorsanız kendinizle barışmış gibi davranın.Bir süre sonra vucudunuz size ayak uyduruyor ve davrandığınız kişi oluyorsunuz.Ben özellikle insan içine çıkarken yaşadığım özgüvensizliği bu şekilde aştım.Ve şuanda bir çok insanın utançtan yere gireceği ve belki yaparken çekineceği şeyleri hiç umursamadan yapabiliyorum.
🌸🤍
universiteden mezun olmak, o sirada dustugun bosluk ve 20li yaslar ilgili konusur musunn
Abla peki hayatımızdan kolay kolay çıkarma şansımız olmayan insanlar? Aile ferdimiz vs.? 😢 i♡yu
Abla hiçbir şeyi ve hiç kimseyi bırakamıyorum lütfen bunu da konuşalım
Daha videonun başındayım da şunu söylemek istiyorum. 17 yaşındayım çok yakinda 18 olucam ve benim 13 yaşında 45li kilolardan bir anda 60 kiloya gelmekle beraber selulitim olmuştu pandemi doneminde annem bile sasirmisti ilk gördüğünde ve o zamanlar ben bunu kusur saniyodum. Bence abi selülit asssslaa kusur değil ya hayatımda sadece 1 kez bir anda o kadar kilo aldım ve şuan boyumla kilom gayet uyumlu 165im kilom 53-55 arası hala selulitim var ama o kadar umrumda değil ki.