روستای ابیانه کاشان روستای سرخ رنگ ایران
HTML-код
- Опубликовано: 6 фев 2025
- این روستا در ۳۸ کیلومتری شمال غربی نطنز در دامنهٔ کوه کرکس و یکی از بلندترین نقاط مسکونی در ایران واقع شده است. این روستا حدودا 2160 متر ارتفاع از سطح دریا ارتفاع دارد، و دارای آب و هوای سرد و معتدل است. ابیانه به اعتبار معماری بومی ارزشمند، بافت همگن و یکپارچه روستا، بناهای تاریخی، لباس سنتی، و آداب و رسومی که هر ساله برگزار میکنند، از روستاهای مشهور ایران است.
گویش ابیانه ای یکی از گویش‌های مرکزی ایران به‌شمار می‌رود و مانند دیگر گویش‌های مرکزی دارای ویژگی‌های منحصر به فردِ آوایی، صرفی (ساخت واژی) و نحوی است و در حوزه واژگان نیز نسبت به فارسی معیار، متفاوت و قابل بررسی است.
در حال حاضراسنادی که دقیقاً قدمت تاریخی ابیانه را معلوم کند در دست نیست؛ ولی با توجه به وجود آتشکده هارپاک، که به دوران ساسانیان باز می گردد، قدمت زیست در این روستا حداقل به هزارو پانصد سال قبل باز میگردد. آثار و بناهای تاریخی که در ابیانه وجود دارد مربوط به دوره‌های ساسانی، سلجوقی، صفوی و قاجار است. این آثار نشان‌دهندهٔ قدمت تاریخی این زیست‌گاه انسانی است.
شمار خانه‌های ابیانه در سرشماری سال ۱۳۶۰ برابر با ۵۰۰ واحد برآورد شد. این خانه‌ها به‌طور کامل بر روی دامنه شیب‌دار شمال رودخانه برزرود بنا شده است. ابیانه در نگاه نخست، روستایی چند طبقه به‌نظر می‌آید که در بعضی موارد تا چهار طبقهٔ آن را می‌توان مشاهده کرد. برخی از اتاق‌ها رو به سمت جنوب، پنجره‌های چوبی ارسی دارند. اغلب خانه ها دارای ایوان‌ها و طارمی‌های چوبی پیش آمدهٔ، مشرف بر طبیعت سمت جنوب روستا هستند که مناظر جالبی به وجود آورده است. نمای خارجی خانه‌ها، با کاهگل از خاک سرخی که معدن آن در مجاورت روستا قرار دارد پوشیده شده است. در ساخت خانه‌ها غالباً از سنگ، خشت و آجر استفاده شده است.از آنجا که در دامنه‌های شیب‌دار فضای کافی برای ساختن خانه‌هایی با فضاهای متعدد و موردنیاز وجود ندارد در این روستا چنین رسم شده است که هر خانواده انباری در تپه‌های پیرامون، در سمت جنوب روستا و یا در کنار جاده و نرسیده به ابیانه، ساخته اند که در گویش محلی به آنها کَنده میگویند. این کَنده ها که در دل تپه‌ها حفر شده‌اند و از بیرون تنها درهای کوتاه چوبی آن نمایان است، استفاده های متعددی دارند از جمله؛ برای نگهداری دام، آذوقهٔ زمستانی احشام، ابزار کشاورزی و غیرو مورد استفاده قرار می‌گیرد...
ابیانه روستایی در دامنه کوه با نماهای کاهگلی قرمز با زیر طاقی‌های سفید و پنجره‌های مشبک زیبا و چوبی است که هرچه در آن دیده می‌شود جلوه‌های از گذشته‌های دور دارد.مردم ابیانه به‌سبب کوهستانی بودن منطقه و دور بودن محل زندگیشان از مراکز پرجمعیت و راه‌های ارتباطی، سالیان دراز در انزوا زیسته و در نتیجه بسیاری از آداب و رسوم قومی و سنتی و از جمله زبان کهن خود را به خوبی حفظ کرده‌اند. زبان مردم ابیانه از زبان‌های ایرانی شمال شرقی که البته در طول زمان دچار تغییر و تحولات زیادی شده و اکنون فقط تعداد کمی از واژه‌های اصیل پهلوی در گویش آنان شنیده می‌شود.لباس و پوشش سنتی، هنوز در میان آنها رواج دارد و در حفظ آن تأکید و تعصب از خود نشان می‌دهند. مردان شلوار گشاد و بلند از پارچهٔ سیاه (از پارچه دوید یا همان دبیت) میپوشند (که به شلوار مردان بختیاری شبیه است) و زن‌ها، پیراهن بلندی از پارچه‌های گلدار و رنگارنگ با دامن شلواری های پر چین به رنگ مشکی به تن میکنند. چارقد بزرگ گلدار با زمینه سفید، جزو پوشش سنتی زنان ابیانه است. برش و دوخت پیراهن های زنانه کاری تخصصی است.
بسیار زیبا و جذاب بود. متشکرم❤
سپاس از نگاه پرمهرتون🙏😍
عالی بود❤
سپاس از لطفتون🙏😍
بسیار جالب ودیدنی سپاسگزارم❤
سپاس از نگاه پرمهرتون🙏😍
خیلی جالب بود ،سپاس
سپاس از نگاه پرمهرتون🙏😍