Размер видео: 1280 X 720853 X 480640 X 360
Показать панель управления
Автовоспроизведение
Автоповтор
ใครๆก็ถูกลืมทั้งนั้นแหละ แล้วเราเองก็ลืมคนอื่นด้วย
นั่นสินะครับเป็นกรรมจริง ๆ แหละครับ555
ผมแทบไม่ ลืมใครเลย
ด้วยโรคอัลไซเมอร์5555
ถูกต้อง
@@Poom-pl9fk เพื่อนคนแรกที่คุณเจอตอน2ขวบคือใคร
เคยเป็นค่ะ ทุกวันนี้เริ่มปลงได้บ้างแล้ว เพราะเราเป็นคนให้ความสำคัญกับคนอื่นตลอด จำวันเกิดทุกคนได้ วันสำคัญต่างๆ แต่พอถึงเวลาเรามันไม่มีคนให้ความสำคัญขนาดนั้น ยอมรับว่าโซเชียลมีผล เลยตัดสินใจปิดวันเกิดไม่ให้คนอื่นเห็น ไม่บอกใครว่าวันเกิดเราวันไหน ขอให้ความสำคัญกับตัวเองและคนอื่น โดยไม่คาดหวังดีกว่า ยิ่งคาดหวังมากก็ยิ่งทุกข์มาก ทำมาได้เกือบสิบปีแล้ว ก็เกือบครึ่งชีวิต เริ่มต้นปลงมันยาก แต่ถ้าทำได้มันจะสบายตัวขึ้นมาก เป็นกำลังใจให้ทุกคนและขอบคุณที่ทำคอนเท้นนี้ออกมาค่ะ
จริงค่ะทำเหมือนกันเลย เขาเห็นทุกอย่างแต่เหมือนแค่เลื่อนผ่านๆไม่สนใจ แต่พอตอนที่เราเห็นไม่ว่าจะเป็นอะไรเกี่ยวกับพวกเขาเราจะไปแสดงความยินดีตลอด ตอนนี้เลยเฟดตัวออกมาอยู่กับตัวเองให้มากขึ้น เราอาจไม่มีประโยชน์กับเขาแต่เราไม่ได้ไร้ค่าขนาดนั้น 🙂🙂✌✌
คุณก็แค่อยากได้ค่าตอบแทนเป็นสิ่งที่เราทำให้ ให้เขาทำกลับมันออกจะทำดีหวังผลตอบแทน
😢😢😢
คนที่จะคิดแบบนี้ได้ ก็จะต้องมี Self Esteem (ความนับถือตัวเอง) สูงพอสมควรคนที่Self Esteemน้อย จะนอยหนักครับ กับเรื่องแบบนี้
เรารู้ตัวดีเลยว่าไม่มีคนสนใจเรา ตอนอยู่โรงเรียนมันให้ความรู้สึกแบบเราเป็นหมาหัวเน่า ไม่ค่อยอยากมีคนเข้าใกล้ จับกลุ่มทำงานกับเพื่อนก็เป็นคนเดียวที่ไม่มีใครถามไม่มีใครแคร์ หลายๆครั้งก็พยายามจะไม่ใส่ใจแต่ไม่รู้ทำไมมันถึงเก็บมาคิดอยู่เรื่อยเลย😗😗
เพิ่งโดนมาเลยค่ะ เพื่อนที่เราคิดว่าสนิทที่สุด กลับเลือกชวนเพื่อนคนอื่นไปเที่ยวตจว. แล้วพอเรามารู้ที่หลังแบบเขาหลุดปากพูดเขาก็มาถามว่าโกรธมั้ยที่ไม่ชวน เราคิดง่ายๆเลยว่าถ้าไม่ชวนแต่แรกแสดงว่าไม่มีเราอยู่ในหัวตอนนั้นเลย เราก็เลยตอบไปว่า “ไม่หรอก แกคงมีเหตุผลที่ไม่ชวน” เราน้อยใจนะ แต่ก็คิดว่าเอาวะ เกิดคนเดียวตายคนเดียว เราจะไปมีบทบาทในชีวิตใครไม่ได้ตลอดหรอก ขอบคุณที่ทำคลิปนี้นะคะ ปลงใจได้มากขึ้นเลยค่ะ
คลิปมาถูกเวลามากๆเลย ตอนนี้กำลังเป็นเลยค่ะ โดนเป็นคนที่ถูกลืมจากเพื่อนที่สนิท เพราะเพื่อนใหม่เค้าสำคัญกว่าในขณะที่เค้ารับปากเรามาแล้ว แล้วสุดท้ายเรากลายเป็นส่วนเกิน ยอมรับและเดินหน้าค่ะ ใครที่อยู่ด้วยแล้วไม่มีความสุขก็ตัดออกไปจากชีวิตดีกว่า
ผมส่งเพลง เพื่อนใหม่ของพี่Boy Imagine's ให้แล้วกันนะครับ มันตรงกันพอเลย
ผมปลงเรื่องนี้ตั้งแต่อายุ16แล้วครับ ตอนนี้21แล้ว รู้สึกเฉยๆหมดแล้วครับ เพราะเพื่อนๆ เวลาไปไหนก็ไปแต่กลุ่มของเค้า เราสำคัญแค่ตอนมีการบ้านให้มันลอกแค่นั้นแหละ แรกๆก็น้อยใจ ว่าทำไม มีคนจำวันเกิดเค้าได้ ได้ไปทะเลด้วยกัน ไปกินเหล้าห้องเพื่อน ไปดูหนังกัน ทำไมถึงไม่มีเราเลย แต่ตอนนี้ รู้สึกช่างแม่งมันดิ เราจะเรียกร้องไปทำไม มันไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย ดังนั้น "ช่ า ง แ ม่ ง มั น" เถอะครับ แล้วจะมีความสุขขึ้นเยอะ🙂
หันไปสนใจคนที่ควรสนใจดีกว่า
การที่เรายอมรับเรื่องที่ว่าเราเองก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น มันไม่ได้หมายความว่า การสามารถโดนเอาเปรียบในชีวิตได้ครับ ในรั้วโรงเรียนอาจดูไม่รุนแรง แต่ตอนทำงานมันเป็นเรื่องที่สำคัญครับ
อายุ 21 เหมือนกันค่ะตอนนี้ หลายเหตุการณ์เหมือนกับเธอเลย พอช่วงอายุ 16 ก็เริ่มเปลี่ยนความคิดปล่อยวางเยอะแล้วค่ะ
ร้องไห้เลยค่ะ บอกตัวเองตลอดว่าไม่เป็นไร เเต่มันเป็นมาตลอด ไม่เคยเป็นคนสำคัญของใครเลย
ทุกวันเฟสจริงล็อคอินไว้แค่ messager แล้วเข้าหน้าฟีดเป็นเฟสปลอม กดติดตามแต่สิ่งที่ชอบ กลุ่มที่ชอบ ผมว่าบางครั้งไม่ต้องคบเพื่อนเยอะ เอาแค่คนที่สำคัญพอ คนที่ไม่ให้ความสำคัญ เขาจะลืมก็ช่างเขาครับ ถ้าชีวิตเดินหน้าต่อไปได้ คนพวกนี้ก็ไม่สำคัญอะไร เพื่อนร่วมงาน คนไหนนิสัยดีก็คบต่อ คนไหนไม่โอเค ก็คบเอาแต่ผลประโยชน์
พึ่งผ่านวันเกิดมา ขอบคุณคลิปนี้มากครับที่สามารถทำให้ปลงได้ในระดับนึง ผมคิดประมาณว่าต่างคนต่างใช้ชีวิต สังคมใหม่ๆของแต่ละคนที่ต้องไปเจอ สิ่งแวดล้อมใหม่ๆ ก็ไม่แปลกที่ผู้คน หรือ เพื่อน ที่จะลืมเรา ก็แค่ช่างแม่ง ในมุมของเราคือใช้ชีวิตไป เรื่องก็เยอะพออยู่แล้วในแต่ละวัน ถ้าจะลืมคนอื่นบ้างก็ไม่แปลก
คลิปนี้มีประโยชน์มากกกก สื่อสารออกมาได้ดีมากค่ะ ช่วยให้ปล่อยวางได้จริงๆว่า การที่เราไม่สำคัญกับใครคนนึงขนาดนั้น มันก็เคยเกิดขึ้นกับคนอื่น ที่ไม่ได้สำคัญกับเราขนาดนั้นเหมือนกัน และเป็นโชคดีของเรา ที่ได้เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องปกติธรรมดา ยอมรับมันแล้วก็พาตัวเองออกมาจากตรงนั้นก็พอ ในขณะที่ใครบางคนยังไม่รู้จักที่จะปล่อยวางด้วยซ้ำ ที่เราได้เข้าใจก็ต้องขอบคุณคลิปนี้จริงๆค่ะ เป็น 10 นาทีที่คุ้มมากเลยยยย
ไม่ใช่เราที่จะจำได้ทุกคน และไม่ใช่ทุกคนที่จะจำเราได้ สัจธรรมความจริงครับ
อยากทำอะไรก็ทำเถอะค่ะ ที่ไม่เดือดร้อนคนอื่น เพราะคนทุกคนไม่ได้สนใจเราขนาดนั้นหรอก ไม่ต้องแคร์ทุกคนมากก็ได้
ทุกวันนี้นั่งดื่มกาแฟอ่านหนังสือที่ร้านคนเดียวตลอดกินอะไรก็กินคนเดียว ถ่ายลงIGก็ไม่ได้แคร์ว่าใครดูบ้างแค่ทำให้ตัวเองไม่เสียความเป็นตัวเองไปก็พอ
เราเป็นตอนเรียนมหาลัย เคยสนิทกับคนนึงมากๆ จนเรามองข้ามเรื่องการถูกลืม ยอมรับว่าแอบหึงทุกครั้งที่เพื่อนสนิทเราไปคุยกับคนอื่น ชวนไปกินข้าว ไปเที่ยวไหน หรือถ่ายรูปด้วยกัน สุดท้ายก็ทำได้แค่ปลง เข้าใจแหละว่าเวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยนเค้าอาจจะติดใจหรือคุยกันถูกคอกับคนที่คิดว่าเหมาะกับเขา แล้วก็ไม่ใช่ความผิดของเขาที่ทำหรอก เรารู้สึกยินดีแล้วก็เคารพการตัดสินใจของเขาด้วยซ้ำส่วนหนึ่งที่เราเป็นคนที่สำคัญตัวเองมากไปก็เป็นเพราะว่าเราเคยโดนเพื่อนสมัยมัธยมคาดหวังในตัวเรามากไปว่าต้องมีเพื่อนนะ อย่าอยู่ตัวคนเดียว ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ ไม่มีใครรู้มาก่อนว่าเราเคยโดนรังแกมากจนเรากลัวการมีเพื่อน ไม่กล้าจะคบใครหรือไว้ใจใครเลย และก็ผิดที่เราเองด้วยแหละที่ขี้ขลาด ใจไม่กล้าพอบอกความจริงว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพราะคิดว่าพูดไปก็คงไม่มีใครเชื่อหรือเข้าใจตรงกันหรอก
เราไม่ได้สำคัญขนาดนั้นกับใครจริงๆ ทัั้งความสัมพันธ์ฉาบฉวยกับคนทั่วไป เพื่อน แฟน หรือแม้กระทั่งครอบครัวด้วย เวลาถูกลืม เรานี่แหละควรเห็นความสำคัญของตัวเอง แล้วอย่าเป็นเราที่ถูกลืมด้วยตัวเราอีกที
ขอบคุณที่เตือนสติค้าบ
ผลประโยชน์แลกผลประโยชน์ อย่าปฏิเสธว่าเราไม่ต้องการ ขนาดเราจะไปกินอะไรสักอย่าง เรายังหวังเลยว่ามันต้องรสชาติดี อร่อย ถ้าไม่อร่อยเราจะไม่กินซ้ำ ไม่มีทางที่คนเราจะไม่ลืมใคร ขนาดบทเรียนที่เคยเป็นประโยชน์กับเรา ถ้าเราไม่ได้ใช้เราก็ลืม ไม่ต่างกัน
มันแค่เฟลนิดๆแต่พอมาคิดได้มันก็มีเหตุผลของมัน และก็ต้องเดินต่อไปให้ได้ เดินกันคนละทางจะไปไหนมาไหนกันตลอดมันก็ยาก สุดท้ายก็ต้องไปต่อ
เป็นคลิปที่รู้สึกโดดเดี่ยวทีไรจะมาฟังตลอดเลย ฮีลใจมากๆๆๆ ขอบคุณสำหรับคอนเท้นท์นี้นะคะ ขอบคุณมากจริงๆ
ชอบที่คำว่าเราไม่ได้สำคัญขนาดนั้น มันไม่ได้พูดในเชิงน้อยใจ ตัดพ้อหรือลดค่าตัวเอง แต่พูดด้วยความเข้าใจ มันคือความจริงที่ว่า เออ กูไม่ได้สำคัญขนาดนั้นเว้ย มึงก็ไม่ได้สำคัญกับกูขนาดนั้นเหมือนกัน ดังนั้นช่างแม่งบ้างก็ได้ กูเคยลืมมึงเองก็เคยลืมกูเช่นกัน ปล่อยใจ
ช่วงมหาลัยเป็นช่วงที่ไฮป์ของชีวิตสุดๆ เพื่อนเยอะหลายคนหลายกลุ่ม วันเกิดได้เค้กไม่ต่ำกว่า3ก้อน พอเรียนจบแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตก็จะเหลือไม่กี่คนที่ยังทักทายถามไถ่เรื่องราวชีวิต นัดเจอบ้างเดือนละครั้ง มันคือช่วงเปลี่ยนผ่านของชีวิตนี่เข้าใจสุดๆ เพราะถ้าไม่ใช่คนที่สนิทจริงๆหรืออยากคีพเอาไว้ก็ไม่ได้ทักหาบ่อยๆเหมือนกัน
คิดแบบนี้แหละ แต่มากเกินไปจนคิดว่า ตัวเองไม่สำคัญ ไม่สมควรได้รับความรัก ความเมตตา ความดี ความเอื้ออาทรอ่ะ ทุกครั้งที่มันเกิดขึ้น มีใครมาทำอะไรดีๆ ให้เรา เราจะมีคำถามตลอดว่า ทำทำไม เราสมควรได้รับมันหรอ ยังไงอะ ถ้าได้ฟังเหตุผลจากเขา เราจะเลิกคิด ถ้าไม่รู้ก็จะอึดอัดและไม่ไว้ใจ คือประทับใจนะ รู้สึกขอบคุณ แต่สงสัยอ่ะ 😭
หลายครั้งที่เหตุผลมันก็ง่ายๆ แค่อยากให้กลับบ้านปลอดภัย เขาให้เราได้เขาก็ให้ มันไม่ได้เหนื่อย เราแบบ 😭
เราเป็นเหมือนคุณเลยค่ะ ณ ตอนนี้เราก็ยังหยุดคิดมากแบบนี้ไม่ได้ จนเราแบบโอเคปลงเวลามีคนที่ทำสิ่งที่เหนือความคาดหมายอะไรซักอย่างเราก็รู้สึกดี รู้สึกขอบคุณ
ผมเคยเป็นแบบนี้เลย จนสุดท้ายมาคิดได้ตอนที่บางทีเราเป็นฝ่ายให้บ้าง ว่าบางทีการมอบอะไรบางอย่างให้ใคร ไม่จำเป็นว่าเราจะสำคัญรึเปล่า หรือสมควรได้รับมันมั้ย แค่เรามีตัวตนอยู่ ณ ตอนนั้น ผมคิดว่าคนให้เค้าแค่มีความสุขที่ได้ให้ สิ่งที่เราได้รับ เป็นผลพลอยได้จากการที่เค้าได้มีความสุขจากการให้ เราก็แค่รู้สึกขอบคุณเค้าแค่นั้นจริงๆ
บางทีเราให้ความสำคัญกับคนอื่น เพราะเราอยากได้กลับกลับมาบ้าง แต่กลายเป็นว่าเราไม่เคยได้อะไรกลับมาเลย เราเคย Happy Birthday เพื่อนที่เฟซโชว์มาตลอด แต่พอวันเกิดเราไม่มีใครมาแฮปบ้าง จนตอนนี้ชิลมาก ไม่เคยสนใจfunctionนั้นอีกเลยเมื่อก่อนเราเคยงงตอนเวลารับปริญญาแล้วเจอเพื่อนอีกครั้ง เพื่อนก็ถามสารทุกข์สุขดิบ รู้หมดว่าทำงานกันแถวไหน ใครใกล้กันบ้าง ตอนนั้นพูดกันดิบดีว่าเดี๋ยวไปไหนจะได้ชวนกันไป พอถึงเวลาจริง ก็ไม่มีการชวนใดๆเกิดขึ้น เราก็คิดได้ เอ้อ เราอาจจะไม่ได้สำคัญขนาดนั้น มันเป็นแค่มารยาทที่ต้องพูดเวลาเจอกันเฉยๆ ช่างมันเถอะ
จริงค่ะ ตอนนั้นน้อยใจมากที่ทุกคนมองข้ามตลอด เหมือนเราวิ่งตามเขาตลอด เราให้ความสำคัญกับเพื่อนมาก จำทั้งวันเกิดเพื่อนๆ อาหารที่ชอบ เพื่อนอยากกินอะไรซื้อให้กินตลอด จนวันนั้นเราว่างเปล่ามากจนตีตัวออกห่าง เขาก็ตีตัวออกห่างเรา สุดท้ายก็ทะเลาะกัน เราหนีไปพักใจพอกลับมาเรียน แต่เราก็โดนดีดออกจากกลุ่มแล้ว ทั้งๆที่เราไม่เคยบอกว่าออกจากกลุ่มอธิบายแล้วอธิบายอีกว่า เราแค่รู้สึกน้อยใจ แต่หายแล้วแต่เพื่อนไม่เข้าใจ และทุกอย่างก็จบ เราเดินออกมา เขาไม่แม้มองหน้าคุยด้วย ทุกวันนี้ก็ปลงละชีวิตเงียบๆคนเดียวก็ไม่ได้แย่ เหมือนได้มองอะไรใหม่ๆ ได้ทำตามใจไม่สนใครไม่แคร์ใคร อยากทำอะไรก็ได้กินอะไรก็ได้ไม่ต้องถามใคร เพราะสุดท้ายคนที่อยู่กับเราก็มีแค่ตัวเรา
จริงค่ะน้อยใจ คนที่เราให้คนสำคัญลืมเราอย่างวันเกิด รึตอนคุยตอบแชทกลุ่มชอบโดนข้ามแชท หลังๆคิดว่าช่างๆไปไม่ต้องใส่ใจอะไรมากเกิน มีความสุขรักตัวเองพอ😂
ขอบคุณสำหรับคำพูดฮีลใจ ยอมรับว่าน้อยใจจริงๆนะ ถ้าคนที่เราสนิทเกิดเมินและมองข้ามเราไปเรื่อยๆ แต่ได้มาฟังแล้วปลงใจได้เลย ช่างแม่งแล้วลืมเขามั่งก็จบเนอะ
ผมเข้าใจทุกคนใน Comment นะครับผมก็เคย เเต่ทุกๆคนก็อยากได้ เพื่อนเเบบในหนัง หรือซีรี่ย์ต่างประเทศ ที่เเค่วันเกิด หรือวันเล็กๆน้อย ถึงจะพึ่งรู้จักกัน เเต่ก็เซอร์ไพรส์เราเป็นกลุ่ม หรือให้ของขวัญเรา พูดเเต่สิ่งดี ทำดีกับเราในวันสำคัญนั้นๆ ชวนเราไปเที่ยว ไปกินข้าว ไปParty ที่บ้าน หรือเที่ยวกลางคืน.. เเต่ในความจริงเเล้ว เพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้องหรือคนรอบตัวเราที่เราให้ความสำคัญ เขาก็คงไม่ได้ทำกับเราเเบบในหนังหรือซีรีย์หรอก เเต่ผมเชื่อนะว่าคงมีคนเเบบนั้นจริงๆ เเค่โลกไม่ได้วนให้เราไปเจอพวกเขาเหล่านั้น 😊
ตั้งแต่เด็กจนโตก็รู้สึกตัวคนเดียวตลอด เล่นก็เล่นคนเดียว ทำอะไรก็ไม่มีใครมาสนใจ เราไม่ได้ต้องการให้ใครมาสนใจเรา เราต้องการอยู่คนเดียวมากกว่าจะคาดหวังให้ใครมาสนใจเรา เพราะสุดท้ายเราก็ตัวคนเดียวอยู่ดี
ผมโดนเมินครับ เราไปคุยกับเพื่อนใหม่เขาไม่คุยกับเราด้วย ถามคำตอบคำ ตอนมีงานกลุ่มเคว้งมากเขาไม่ชวนเราเลยอันที่สองเพื่อนสนิทไม่เคยอวยพรวันเกิดให้เราเลย แต่เราอวยพรให้เขาทุกปี ให้ของขวัญทุกปีสำหรับคิดว่าอยู่คนเดียวก็ไม่แย่ มีเพื่อนบ้างนิดหน่อย
ตอนนี้โตมากแล้ว เลี้ยงแต่ลูก ใครจะลืมก็ลืม วันเกิดก็ไม่เคยไปบอกใคร หน้าเฟสก็ปิดไว้ มีแต่เพื่อนสนิทที่รู้ จะใส่ใจอะไรใครมากไปทำไม
ใครมันไม่เห็นเราสำคัญ เราก็ไม่ต้องไปมองมันสำคัญ ต่างคนต่างอยู่ ถึงก่อนหน้านั้นเราเคยเป็นไรกัน มีความทรงจำอะไร แต่ปัจจุบันนี้ ถ้ามันลืมเราไป มันก็แค่คนแปลกหน้าคนนึงเท่านั้นเอง
เราเห็นเขาสำคัญกับเรามาก มันเลยแอบหวังไปเองว่าเขาคงคิดแบบนั้นบ้าง แต่พอเขาลืมเราจำอะไรเกี่ยวกับเราแทบไม่ได้เลย ตอนนั้นคือรู้สึกเสียใจเฟลมากๆ
จริงที่สุด เริ่มต้นจากการรักตัวเองแต่ไม่ใช่หลงตัวเอง มองมุมกว้างๆแล้วก็จะเข้าใจโลกมากขึ้น อย่าไปคาดหวังจากคนอื่นเยอะ คิดถึงใจเขาใจเรา
ผมเคยคิดเหมืิอนกันครับว่า ในสังคมทำไมไม่มีใครให้ความสำคัญเราเลยจริงๆทุกคนบนโลกใบนี้ไม่ได้สำคัญอะไรเลยครับ เราแค่มีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้ขึ้นมา และเราอยู่กับคนรอบข้างเพราะแค่มนุษย์กำหนดมาว่าเป็นสัตว์สังคมเฉยๆครับเรื่องการถูกลืมหรือเราลืมเนี่ย มันแล้วแต่คนและเป็นเรื่องธรรมชาติจริงๆครับ แต่สิ่งสำคัญที่พวกเขาจะจำหรือไม่เนี่ย การวางตัวต่อคนอื่น ก็เป็นปัจจัยหลักเหมือนกันครับว่าเขาจะอยากจดจำคุณหรือไม่
เป็นเหมือนกันครับ พยายามทำดีทุกอย่างให้กลุ่ม อยากให้ตัวเองมีตัวตนในกลุ่มนั้นสุดท้าย ทำดีแทบตาย ก็ลืมเรา ไม่ให้ค่าเรา จะเห็นค่าเรา ก็เมื่ออยากใช้ประโยชน์จากเราเท่านั้น
ชอบคอนเทนนี้มากๆเลยค่ะ เตือนสติได้ดีมากๆ ตอนแรกก็ชอบเครียดๆเรื่องคนรอบข้าง พอได้ฟังแล้วก็รู้สึกฮีลใจได้ดีมากๆเลยค่ะ ได้เปลี่ยนความคิดได้อย่างดีเลย ชอบมากค่ะ🫶🏻
เคยค่ะ ช่วงหนึ่งของชีวิต ถึงกับดิ่งว่า “ไม่มีคุณค่า” แต่ทบทวนนานหลายปีพอที่ ฉันรู้สึกว่า แบบนี้ก็สบายใจดีนะ ไม่มีคนสนใจ ได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง พอเจอคนอื่น ก็เข้าสังคมเต็มที่ ไม่ต้องมีชีวิตเพื่อใคร สโลวไลฟ์กับตัวเองไปวันวัน มันไม่กดดันดี ตอนนี้เลย “มั่นคง” พอสมควรค่ะ 55555 ชอบวิธีการถ่ายทอดข้อมูลที่จะสื่อของคุณ เยี่ยมจ้า
เป็นเรื่องธรรมดาที่เจ็บจิ้ดๆ ทำให้เรารู้สึกแย่ในช่วงแรกๆที่ยังไม่เข้าใจโลก เมื่อเวลาผ่านไป เข้าใจอะไรมากขึ้นก็จะไม่รู้สึกแบบนั้นเลย คุณนอทพูดดีครับอธิบายดี สุดท้ายก็มีแต่พ่อแม่เราเองที่ไม่เคยลืมเรา นึกถึงเราตลอด รักครอบครัวเราให้มากๆนะครับทุกคน
เกิดมาไม่เคยสำคัญสัก บริบท ครอบครัวไม่ได้สนใจ เพื่อนไม่ได้สนใจ ก็เลยไม่รู้ว่าต้องยอมรับหรือเปล่า เพราะชีวิตก็เป็นแบบนี้ ไม่เคยมีใครชวนไปใหน ไปกับใคร เอางี้ใน 1 ปีนะ แชทเฟสบุ๊ค หรือ line จะมาแค่ ไม่เกิน 10 ครั้ง ต่อปี 8 ใน 10 ก็คือวันเกิด นอกนั้นก็ ยืมตัง ก็นั้นละนะ ไร้ค่าชิบหาย ชีวิตกู ถถถ+ มา edit เพิ่ม พึ่งไปอ่านแชทมา อวยพรวันเกิดยังเป็นการอวยพรแบบ ชุ่ยๆ HBD แค่นี้ ไม่ก็ส่ง GIF มา 55555555555555+ สัตว์เอ้ย
พี่ๆนี้คงเป็นธรรมชาติของตัวเรา จืดจางเเละกลมกลืน เลยไม่สำคัญอะไรกับใคร พี่ก็ให้ความสำคัญตัวเองมากๆนะ
ก่อนหน้านี้ก็คือ เราชอบดูแลคนอื่น ชอบเอาใจใส่คนอื่น สังเกตุคนอื่นว่าเป็นอะไรรึปล่าว เคยอิจฉานะคนที่เป็นศูนย์กลางของทุกคนอ่ะ คือแบบต่อให้เขานั่งเฉยๆรึนั่งข้างเราก็จะมีเพื่อนที่เดินผ่านมาชวนเขาคุย แบบชวนแค่เขาอ่ะ จนตอนนี้ปลงมาก ปลงแบบ"เออ...จะยังไงก็เรื่องของคุณเหอะครับ" เมื่อก่อนเป็นคนไม่เล่นแบบสายเก็บตัวเลย แต่พอรู้สึกว่า เฮ้ย...แบบนี้มันจะไม่มีเพื่อนเอานะเว้ย ก็เลยเริ่มเป็นตัวของตัวเอง คือเป็นคนแปก บ้าก็บ้าให้สุดอารมณ์นั้น ถ้าผ่านช่วงต่อให้เป็นคนสุดท้ายก็ไม่มีใครเอาเข้ากลุ่ม เดินกับเพื่อนที่อยู่ด้วยกันมาแต่ก็ไม่มีใครชวนคุย ในกลุ่มมักจะมีเรื่องคุยที่คุณไม่สามารถคุยด้วยได้เพราะไม่มีใครชวน กลุ่มมักจะลืมว่าคุณมีตัวตนเป็นสมาชิกในกลุ่มอยู่ตลอดๆ มาได้คุณจะอัปเกตความคิดและความรู้สึกของคุณให้นิ่งขึ้นได้ นิ่งแบบต่อให้แม่เสียก็ไม่ร้องเลยอ่ะ
ขอบคุณที่ทำคลิปนี้ออกมานะคะ ดึงสติได้ดีมากจริงๆ
มันจริงนะ เรามักจะลืมใครๆหลายคน พวกเขาก็ลืมเราเช่นกัน
โอ้ ทำให้เข้าใจชีวิตเลย เรายังจำชาติที่แล้วไม่ได้เลย😄
จริงค่ะ ช่างแม่ง มันเป็นเรื่องธรรมดา ใครๆ ก็เจอ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเราทุกคนล้วนอยากถูกมองเห็น อยากได้รับความรัก การเป็นคนสำคัญสำหรับใครซักคน เพราะย่อมดีกว่าการเป็นคนที่ถูกลืมตลอดไป
อย่าว่าแต่คนอื่นเลย ขนาดลุงข้างบ้านทุกคนก็รู้จัก แต่ก็มองว่าไม่สำคัญ
เป็นค่ะ แบบว่าสมัยเรียนก็คือจะถูกเพื่อนลืมไปไม่รออะไรแบบนี้วันเกิดก็ไม่มีมาอวยพร ไม่มีอะไรเลยช่วงตอนเรียนก็มีคิดน้อยใจแต่ ตอนนี้คือไม่ได้สนใจเรื่องแบบนั้นแล้ว
ขอบคุณคอนเทนต์นี้นะคะ ย้อนกลับมาฟังทีไร ก็ฮีลใจได้ตลอดเลยงับ
คลิปนี้สอนธรรมะได้ดีจริงๆ ยิ่งเรื่องที่บอกว่าไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ทำเพราะ served ตัวเราเอง
พูดความจิงชอบๆพูดจริงทำจริงคนแบบนี้ชอบ
พี่คิดยังไงกับคำว่า "มนุษย์ชอบที่ทำในสิ่งทีตัวเองไม่ชอบ"ครับ สำหรับผม คำนี้ดังอยู่ในหัวผมตลอดเวลาทุกครั้งที่ เพื่อนหรือคนรู้จัก พูดรูปแบบคนที่ตัวเองไม่ชอบออกมา และผม เป็นคนคิดมากทำให้ ผมรู้ถึงนิสัยของหลายๆคน "สิ่งที่ชอบทำกับคนอื่น"ประมาณนั้น ต่อจากนั้น ผมก็ได้รู้ว่า สิ่งที่เพื่อนหรือคนรู้จักของผมไม่ชอบ ก็คือ ตัวของเค้าเองนั่นแหละ เช่น คนที่ ชอบขี้โม้ ดันไม่ชอบคนขี้โม้ หรือ คนที่ดูถูกคนอื่นก็ชอบดูถูกคนอื่นนนั่นแหละ [แต่ที่กล่าวมาไม่ใช่ส่วนใหญ่หรือส่วนน้อยแต่พูดตามประสบการณ์เฉยๆครับ] แม้แต่ตัวผมเองก็มีเช่นกัน ผมคิดว่า มันเหนือกว่าคำว่า "เราไม่ชอบคนแบบเรา" ไปแล้ว แต่มันคือการที่ มนุษย์คนนึง โดนมา แล้ว เอามาส่งต่อ กับคนอื่นมากกว่า พี่คิดว่ายังไงครับ ทำคอนเทนต์ก็ดีนะ ผมอยากเห็มมุมมอง😊
ขอบคุณที่ทำคลิปนี้ขึ้นมาเขาสำคัญสำหรับเรา แต่เรา…น่าจะไม่ทำใจเนอะเรา เสียใจแหละ นอยแหละ แต่ช่างเหอะ มันเป็นเรื่องธรรมชาติหนิ ถ้าไม่เหลือเพื่อนสักคน เราก็อยู่คนเดียวได้…กลับมารักตังเองให้มากๆ หัดใช้ชีวิตคนเดียวให้ได้(จากที่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ คนเราสามารถใช้ชีวิตคนเดียวได้ ไม่เห็นเป็นไรเลยนั่นแหละ “ยอมรับมันและ ช่างแม่ง เหอะ”😌
ไม่แคร์ว่ะ ไม่ได้อ่อนแอ ขนาดว่าต้องมาร้องขอ ความเห็นใจจากใคร เรามีคุณค่าในตัวเอง คุณค่าในตัวเอง แล้วคนอื่นก็จะเห็นคุณค่าในตัวเราด้วย เราไม่ได้เอาชีวิตไปแขวน กับคนที่ไม่แคร์ ไม่ใช่ว่าพอเพื่อนไม่ชวนแล้วกูจะเป็นจะตาย เพราะสุดท้ายนะเว้ย กูก็ต้องพึ่งพาตัวเองอยู่ดี คนที่ไม่แคร์น่ะ ไม่มีเหตุผลที่คนอย่างกูจะมาร้องไห้ กูมีพ่อแม่และญาติพี่น้องที่รักกู กูมีแฟนที่รักกูจริง เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้วว่ะ
ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี " เหมือนว่าเรามีเวลาที่จะพบกันได้อีกไม่นานจนต่างคนต่างออกไปทำงานกัน ณ เวลานี้ ณ เวลาที่ยังเจอพวกเขาอยู่ เราก็อยากได้ความสำคัญจากคนอื่นก่อนที่เราจะลืมเขาไป " ทุกวันนี้ก็ยังคงเป็นอยู่ ไม่รู้ว่าจะปลงยังไงเหมือนกัน หรือเป็นเพราะเราไม่อยู่กับเขาบ่อย เราไม่ได้มีบทบาทในกลุ่มมากนัก หรือ เราไม่มีส่วนร่วมในบางโอกาสที่เข้ามากระทันหันจนเราไม่สามารถตัดสินใจได้ทันทีว่าจะทำยังไง จนสุดท้ายก็ไม่ได้ทำ สิ่งเหล่านี้อาจจะทำให้ความสำคัญของเรา กับ กลุ่มน้อยลงจนถูกลืมในที่สุด สุดท้ายนี้ก็จะพยายามที่จะยอมรับว่าตัวเองถูกลืมจรืงๆ และก็ทนต่อไปเรื่อยๆจนพวกเราไม่เจอกันและลืมกันในที่สุด
ขอบคุณตัวเองที่ได้เข้ามาดูคลิปของพี่ ได้รับพลังงานบวก โลกในชีวิตจริงมันแบบนี้แหละ เคยนั่งน้อยใจว่าทำไมตัวเองไม่สำคัญ แต่คำพูดพี่มันตรงและเตือนสติ ปล่อยใจไปกับชีวิตสบายขึ้นเยอะ❤️❤️❤️❤️
คลิปนี้ดีมากๆค่ะ ชอบมาก จริงค่ะ โลกไม่ได้หมุนรอบตัวเราเองขนาดนั้น
ช่างแม่งมานานแล้วครับที่เค้าลืมเรา สรุปเพื่อนน้อยลง แต่ผมมองว่า เราควรจะโฟกัสที่ครอบครัวและตัวเราเองจะดีที่สุด
ว้าว ฟังแล้วรู้สึกดีจังเลย / พลัสนอกจากเราไม่ได้สำคัญกับคนอื่นแล้ว แต่ละคนก็มีสิ่งที่จะจำได้ต่างกันและโฟกัสต่างกัน
ในส่วนของการชวน บางทีที่เขาไม่ชวน อาจไม่ใช่เพราะลืม แต่เขาเลือกที่จะไม่ชวนก็ได้ไม่ได้หมายความว่าคุณเป็นคนแย่นะ แต่เขาอาจจะมีชอยส์อื่นที่ดีกับเขามากกว่าคุณผมเองก็ไม่ค่อยมีคนชวน แต่ก็เข้าใจนะ มันก็มีเหตุผลของมัน
เคย จนผมจนเฉยๆแล้วครับแล้วเราต้องยืนให้ตัวเองให้ได้ครับ เมื่อเราหมดผลประโยชน์เขาก็ลืมเราแล้วครับ
แคปคลิปนี้ลงในสตอรี่igแล้วโดนคนที่เพิ่งรู้จักกันบล็อคเพราะแคปชั่นของเราอาจจะแรงไปแต่ไม่ได้หมายถึงเขา แต่เพราะดูคลิปนี้แล้วก็เลยมีภูมิต้านทาน วอทเดอะฟัคได้ใช้งานแบบงงๆ 555555 คลิปนี้ดีมากค้าบ ชอบๆ
ถ้าสมมติ เราเสียใจที่ตัวเองไม่สำคัญ เราเลยพยายามให้ความสำคัญกับคนอื่น เพราะว่าเราเข้าใจว่าความเสียใจนั้นมันเป็นยังไง พอเราไม่โดนใส่ใจเราเลยเสียใจมากๆ เหมือนโดนทรยศหักหลัง เรามั่นใจจริงๆว่าเราทรีทคนอื่นได้ดี แต่เราน้อยใจและสงสัยมากๆว่าทำไมเราถึงถูกลืมได้ เราเสียใจมาก4:38 แต่เราคิดนะ เราไม่อยากทิ้งใครไว้ข้างหลัง
ได้ข้อคิดมากเลยครับ ปรับทัศนะคิตผมได้มากเลย ขอบคุณมากครับ
กลับกันสิ เรายิ่งชอบที่จะหายไป ไม่วุ่นวายสบายใจ
เรารู้สึกว่าเพื่อนไม่อยากคบเรา ตอนม.ปลายก็คบกันอยู่ดีๆเป็นกลุ่มที่สนิทแต่พอจบก็ไม่ได้คุยกันอันนี้ก็เข้าใยเพราะต่างคนต่างมีหน้าที่ของตนเอง แต่ในโซเชียลพอวันเกิดเราไม่มีใครhbdเลยแต่กลับคนอื่นเพื่อนที่เราสนิทกับhbdไป บางทีเราก็น้อยใจนะ เวลาชวนเที่ยวอะไรก็ไม่ค่อยชวน หรอเราสำคัญตัวไปว่าเราสนิทกับเขา
เคยนะและบ่อยด้วยเรื่องที่เราถูกลืม จริงๆมันไม่ได้น้อยใจขนาดนั้น(มีบ้าง)และไม่ได้ซีเรียสด้วย เราก็อยู่กับสังคมใหม่ๆไปเลย (แม้อาจนึกเพื่อนเก่าๆบ้าง) แต่ถ้าเวลามันผ่านพ้นไปนานเดี๋ยวก็ลืมครับ มูฟออนเรื่องเก่าๆและใช้ชีวิตของตัวเองให้มีความสุขดีกว่า ไม่ต้องสนใจเรื่องเก่าๆอีกต่อไป และเรื่องเซอร์ไพส์วันเกิดผมในเฟซผมอาจรู้สึกนอยๆนิดนึงเพราะคน HBD ผมน้อยแบบมากๆเลย อาจรู้สึกแบบนอยมากๆเพราะผมคาดหวังว่ามันมากกว่านี้นะแต่มันน้อยลงกว่าเดิมอีก (ไม่รู้เพราะปิดกั้นมองเห็นหรือเปล่า) แต่ถ้าใช่ก็ไม่แปลกที่จะถูกลืม
คนอื่น.ลืมเรา.ไม่เป็นไรหรอกแต่..อย่าลืม..ตัวเอง..ก็พอน่า..
ชอบฟังพี่พูดคอนเทนต์อะไรแบบนี้
เคยแคร์สายตาคนมากๆ ตอนนั้นต้องพูดหน้าคนเยอะๆ แล้วเครียดเลยไปปรึกษาพี่ที่รู้จัก แม่งพูดงี้เลยย แบบไม่มีใครแคร์เราขนาดนั้นเดี๋ยวคนก็ลืม นี่ก็แบบเอ้อก็จริงว่ะ
คลิปนี้คือคล้ายครสช่วงนี้เลยค่ะ แต่พอฟังก็เออจริงว่ะ เปลี่ยนมุมมองได้เยอะมากค่ะ
มันจำเราได้เฉพาะตอนอยากยืมตัง😂
บทสรุปคือทุกคนทำเพื่อผลประโยชน์ตัวเองกันทั้งนั้น ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง #อาหารสมอง
นึกถึงก. 112. ในหนังโบรานเรื่องนึงเลย เอื้อประโยชน์ให้แต่ตัวเอง
คลิปนี้มันดีมากๆเลยค่ะ เคยนอยตัวเองนึกว่าเป็นกับตัวเราคนเดียว ขอบคุณพี่มากๆ พี่เหมือนปลดสวิตช์ในหลายๆเรื่องที่ไม่สบายใจของเราเลย🥺
เคยเป็นมั้ยไม่รู้จำไม่ได้ 5555 ลืมไปแล้ว เป็นคนที่ยอมรับว่าตัวเองไม่ได้สำคัญขนาดนั้นมาตั้งนานหลายปีละ
โชคดีที่ไม่ค่อยแคร์ประเด็นนี้นะ
โหหห ดีมากอะ ทำคอนเท้นแบบนี้ออกมาเยอะๆนะคะ😭
ผมนี้โดนเมิน โดนมองข้ามโคตรบ่อย เวลาไปไหนต่อไหน ไปกับเพื่อนๆเจอคนใหม่ๆ คนอื่นๆก็คุยแค่กับเพื่อนผม ส่วนผมเหมือนพยามจะคุยด้วยแค่ไหนเขาก็ตอบปัดๆไปอยู่ดี หรือ เวลาไปดริ๊งกับเพื่อน เจอเพื่อนใหม่ๆ เขาก็ชนแก้วแค่กับเพื่อนผม ออกสังคมงานสังสรรค์ทีไร กับมาห้องผมนี้โคตรดิ่งเลย ทำไมต้องโดนเมินโดนมองข้ามขนาดนี้ทุกวันนี้ก็มีแค่พ่อกับแม่พี่น้องที่เห็นผมสำคัญไม่มองข้ามผม.
คนอื่นลืมยังไม่ทำร้าย ตัวเอง เท่า ตัวเองลืมตัวเอง ค่ะ
ขอบคุณมากๆเลยครับ เพิ่งเจอมาเลย ฟังง่าย ได้ใจความมากๆ
ชอบครับ เห็นด้วยมากๆแต่สงสัยอย่างนึงทำไมถึงมองว่า การจำเรื่องคนอื่น/ทำเพื่อคนอื่น เพื่อให้ตัวเองรู้สึกดี ไม่ใช่การเห็นแก่ตัวหรือครับ
ขอระบาย ดูคลิปนี้ตอนอัพโหลดวันแรกเลย ก็พยายามจำและเตือนใจตัวเองมาตลอด แต่วันนี้มีเหตุการณ์ที่เพื่อนสนิทชวนเพื่อนอีกคนของนางไปเที่ยว ไม่ได้ชวนเรา เห็นอีกทีก็อัพไอจีแล้ว เราก็รู้สึกนอยอีกแหละ แต่ก็ยอมรับอะว่านอยไปเองคนเดียวไม่บอกนางอะ นางก็มีสังคมเป็นของนาง เห้อ คงงี้แหละเราถึงกลับมาดูคลิปนี้อีกรอบ ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่ทำคลิปแบบนี้ คงจะกลับมาดูเรื่อยๆจนกว่าเราจะฝึกปรับมุมมองต่อเรื่องนี้ได้ดีขึ้นค่ะ
ดูแต่เล็บพี่ มือสวยมากอ่า //ชอบคอนเท้นนี้มากเลยงับ อยากให้ทำคอนเท้นแนวๆ Fact แบบนี้อีก ชอบๆ ☺️
สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกสิ่ง~
ตามมาจากคลิป ชายแท้ คับ สัญญาว่าต่อไปจะดูทุกคลิป เป็นกำลังให้คับ กดติดตามแล้ว
ผมเคยผ่านจุดนี้มาแล้วเลยครับ ไม่คาดหวัง จะได้ไม่ผิดหวังเยอะเกินไป
ทุกคนมีชีวิตเป็นของตัวเอง ถึงจะเป็นเพื่อนกันแต่ก็ใช่ว่าเราจะสำคัญกับเพื่อนขนาดนั้น
ขอบคุณนะ มาตรงเวลา กับความรู้สึกพอดีเลย
มันปลดล็อกมากพี่ เป็นcontent ที่ดีมากค่ะ❤
เรามีความคิดอย่างหนึ่งที่แปลกประหลาดมาก ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้นะ เราเคยคิดว่าจริงๆแล้วโลกเกิดมาเพื่อเราหรือป่าว เรามองเห้นแค่ตัวเราทุกๆอย่างเผชิญหน้าเข้ามาในตัวเรามีแค่ตัวเราที่เห้นและเจอ วันหนึ่งเราตายจากโลกนี้ไป โลกนี่จะต้องหายไป เราจะไปเผชิญกับด้านอื่นต่อ พอเราคิดแบบนนี่เรารู้สึกราวกับเหมือนว่าเรากำลังนั้งดูตัวเราเองกำลังเล่นเกมซึ่งคนข้างในเกมก้คือตัวเราเอง
เป็นหัวข้อที่ดีมากครับชอบมาก ✌️
แต่ก่อนรู้สึกนะ พอเข้าวัย30แล้วรู้สึกเข้าใจและยอมรับ เหมือนปลดล็อคทุกสิ่งอย่าง คนที่เราควรจะแคร์และโฟกัสจริงๆคือตัวเราเองเท่านั้น
ขอบคุณค่ะ ให้ข้อคิดที่ดีมากๆ
พอเลิกยึดติด ปล่อยวาง ได้ ก็สบาย อาจจะทำไม่ได้ทุกคน เพราะ เรื่องงาน เรื่อง ความจำเป็นใน Connection ซึ่งก็สำคัญเรื่องความสัมพันธ์ สำหรับบางคนเป็น introvert อยู่กับตัวเองได้ ก็ง่ายๆ ถ้าเป็น Ex คงทรมานพอตัว
อยากให้พูดเกี่ยวกับเรื่อง "การรับมือกับเพื่อนที่เราทำให้เพื่อนเสียความรู้สึก" เรากำลังปรับตัว เเต่กลับอึดอัดที่อยู่ในจุดที่ ไม่มีใครสนใจT_T
ฟังคลิปนี้แล้วเปลี่ยนวิธีคิดรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ❤
ผมคิดหลายอย่างมาก พิมพ์ แล้วลบหลายครั้ง จริงๆ คำตอบของผม อยากบอกว่า ช่างแมร่ง มันไม่มีใครสำคัญกว่าใครหรอก ต่างคนต่างทำในแบบของตัวเอง แต่ขึ้นชื่อว่า มนุษย์ สิ่งที่มีค่าที่สุด คือ ความสัมพันธุ์ หาได้ง่าย แต่ หาที่ตรงกับตัวเองได้ยาก
ตอน ม ต้นก็ น้อยใจครับ ขึ้นปวช ก็เริ่มเฉยๆนะครับ เพราะการถูกลืมมันโคตรธรรมดาในชีวิตเลย เพราะตัวเราเองยังลืมคนอื่นเลย เพื่อนก็มีสังคมที่กว้างกว่าที่เราคิดไว้ครับ เเละเราก็มีสังคมที่เราเลือกกำหนดไว้เอง เเค่ไม่ถูกเอาเปรียบกัน เเค่นี้มันก็โอเคไม่มีปัญหาชีวิตละครับ สนับสนุนคอนเทนต์เเบบนี้ครับ ดูเข้าใจชีวิตดี🤍
บางครั้งมองย้อนดูอีกอีกมุม ในวันที่คุณสำคัญกับใครหลายๆคน ในวันนั้นคุณปฏิบัติตัวเช่นไรกับคนคนนั้น แล้วถ้าคุณเข้าใจว่าอ้อ เออว่ะกูก็ทำตัวแบบนั้นนี่หว่า นั่นก็หมายความว่าคุณก็เข้าใจเช่นกัน ว่ามีเหตุและผลให้มันเกิด
หลังๆมาไม่ค่อยแฮปใครและไม่ได้ให้ใครมาแฮปด้วยค่ะ55555555555 ปิดแจ้งเตือนวันเกิดทุกอย่าง ไม่ลงอะไรเลย เหมือนวันปกติเลย แต่ก่อนคือโห้วววววว ต้องใหญ่ ต้องเว่อร์ เป็นประเพณีประจำไอจี จนเครียด เขามาแฮปเรา เราลืมแฮปใครรึเปล่า ทุกวันนี้เล่นเพื่อความสบายใจล้วนๆ อยากทำอะไรก็ทำ อยากลงรูปก็ลงเพราะอยากลง ไม่ได้ลงเพราะอยากให้ใครพอใจเคยมีปัญหากับเพื่อน น้อยใจอะไรสักอย่างทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ไม่อยากมีปัญหากับใครอะ ตอนนั้นเครียดหนักเลย โดนนินทาครั้งแรก จนวันนึงมาตกตะกอนได้ เราจำเป็นต้องแคร์คนทั้งโลกมั้ย คิดมากแล้วได้อะไร ชื่อเราอาจจะเป็นแค่ 1 topic ในการเม้ามอยของเขาแค่นั้นแหละ สุดท้ายจบที่การกด mute เพื่อนไป ไม่ต้องเห็นชีวิตกัน สบายใจขึ้นมากกกกกกกกกกกกกกกกกก เหมือนปลดล็อก
ตอนเรียนเคยไหมครับ ที่ครูให้เขียนชื่อเพื่อนสนิท เราก็เขียนเพื่อนคนที่อยู่กับเราตลอดเวลา แต่มันไม่ได้เขียนชื่อเราตั้งแต่นั้นมา คำว่าเพื่อนไม่ได้สำคัญขนาดนั้นกับผมอีกเลย
ใครๆก็ถูกลืมทั้งนั้นแหละ แล้วเราเองก็ลืมคนอื่นด้วย
นั่นสินะครับเป็นกรรมจริง ๆ แหละครับ555
ผมแทบไม่ ลืมใครเลย
ด้วยโรคอัลไซเมอร์5555
ถูกต้อง
@@Poom-pl9fk เพื่อนคนแรกที่คุณเจอตอน2ขวบคือใคร
เคยเป็นค่ะ ทุกวันนี้เริ่มปลงได้บ้างแล้ว เพราะเราเป็นคนให้ความสำคัญกับคนอื่นตลอด จำวันเกิดทุกคนได้ วันสำคัญต่างๆ แต่พอถึงเวลาเรามันไม่มีคนให้ความสำคัญขนาดนั้น ยอมรับว่าโซเชียลมีผล เลยตัดสินใจปิดวันเกิดไม่ให้คนอื่นเห็น ไม่บอกใครว่าวันเกิดเราวันไหน ขอให้ความสำคัญกับตัวเองและคนอื่น โดยไม่คาดหวังดีกว่า ยิ่งคาดหวังมากก็ยิ่งทุกข์มาก ทำมาได้เกือบสิบปีแล้ว ก็เกือบครึ่งชีวิต เริ่มต้นปลงมันยาก แต่ถ้าทำได้มันจะสบายตัวขึ้นมาก เป็นกำลังใจให้ทุกคนและขอบคุณที่ทำคอนเท้นนี้ออกมาค่ะ
จริงค่ะทำเหมือนกันเลย เขาเห็นทุกอย่างแต่เหมือนแค่เลื่อนผ่านๆไม่สนใจ แต่พอตอนที่เราเห็นไม่ว่าจะเป็นอะไรเกี่ยวกับพวกเขาเราจะไปแสดงความยินดีตลอด ตอนนี้เลยเฟดตัวออกมาอยู่กับตัวเองให้มากขึ้น เราอาจไม่มีประโยชน์กับเขาแต่เราไม่ได้ไร้ค่าขนาดนั้น 🙂🙂✌✌
คุณก็แค่อยากได้ค่าตอบแทนเป็นสิ่งที่เราทำให้ ให้เขาทำกลับ
มันออกจะทำดีหวังผลตอบแทน
😢😢😢
คนที่จะคิดแบบนี้ได้ ก็จะต้องมี Self Esteem (ความนับถือตัวเอง) สูงพอสมควร
คนที่Self Esteemน้อย จะนอยหนักครับ กับเรื่องแบบนี้
เรารู้ตัวดีเลยว่าไม่มีคนสนใจเรา
ตอนอยู่โรงเรียนมันให้ความรู้สึกแบบเราเป็นหมาหัวเน่า ไม่ค่อยอยากมีคนเข้าใกล้ จับกลุ่มทำงานกับเพื่อนก็เป็นคนเดียวที่ไม่มีใครถามไม่มีใครแคร์ หลายๆครั้งก็พยายามจะไม่ใส่ใจแต่ไม่รู้ทำไมมันถึงเก็บมาคิดอยู่เรื่อยเลย😗😗
เพิ่งโดนมาเลยค่ะ เพื่อนที่เราคิดว่าสนิทที่สุด กลับเลือกชวนเพื่อนคนอื่นไปเที่ยวตจว. แล้วพอเรามารู้ที่หลังแบบเขาหลุดปากพูดเขาก็มาถามว่าโกรธมั้ยที่ไม่ชวน เราคิดง่ายๆเลยว่าถ้าไม่ชวนแต่แรกแสดงว่าไม่มีเราอยู่ในหัวตอนนั้นเลย เราก็เลยตอบไปว่า “ไม่หรอก แกคงมีเหตุผลที่ไม่ชวน” เราน้อยใจนะ แต่ก็คิดว่าเอาวะ เกิดคนเดียวตายคนเดียว เราจะไปมีบทบาทในชีวิตใครไม่ได้ตลอดหรอก ขอบคุณที่ทำคลิปนี้นะคะ ปลงใจได้มากขึ้นเลยค่ะ
คลิปมาถูกเวลามากๆเลย ตอนนี้กำลังเป็นเลยค่ะ โดนเป็นคนที่ถูกลืมจากเพื่อนที่สนิท เพราะเพื่อนใหม่เค้าสำคัญกว่าในขณะที่เค้ารับปากเรามาแล้ว แล้วสุดท้ายเรากลายเป็นส่วนเกิน ยอมรับและเดินหน้าค่ะ ใครที่อยู่ด้วยแล้วไม่มีความสุขก็ตัดออกไปจากชีวิตดีกว่า
ผมส่งเพลง เพื่อนใหม่ของพี่Boy Imagine's ให้แล้วกันนะครับ มันตรงกันพอเลย
ผมปลงเรื่องนี้ตั้งแต่อายุ16แล้วครับ ตอนนี้21แล้ว รู้สึกเฉยๆหมดแล้วครับ เพราะเพื่อนๆ เวลาไปไหนก็ไปแต่กลุ่มของเค้า เราสำคัญแค่ตอนมีการบ้านให้มันลอกแค่นั้นแหละ แรกๆก็น้อยใจ ว่าทำไม มีคนจำวันเกิดเค้าได้ ได้ไปทะเลด้วยกัน ไปกินเหล้าห้องเพื่อน ไปดูหนังกัน ทำไมถึงไม่มีเราเลย แต่ตอนนี้ รู้สึกช่างแม่งมันดิ เราจะเรียกร้องไปทำไม มันไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย ดังนั้น "ช่ า ง แ ม่ ง มั น" เถอะครับ แล้วจะมีความสุขขึ้นเยอะ🙂
หันไปสนใจคนที่ควรสนใจดีกว่า
การที่เรายอมรับเรื่องที่ว่าเราเองก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น มันไม่ได้หมายความว่า การสามารถโดนเอาเปรียบในชีวิตได้ครับ ในรั้วโรงเรียนอาจดูไม่รุนแรง แต่ตอนทำงานมันเป็นเรื่องที่สำคัญครับ
อายุ 21 เหมือนกันค่ะตอนนี้ หลายเหตุการณ์เหมือนกับเธอเลย พอช่วงอายุ 16 ก็เริ่มเปลี่ยนความคิดปล่อยวางเยอะแล้วค่ะ
ร้องไห้เลยค่ะ บอกตัวเองตลอดว่าไม่เป็นไร เเต่มันเป็นมาตลอด ไม่เคยเป็นคนสำคัญของใครเลย
ทุกวันเฟสจริงล็อคอินไว้แค่ messager แล้วเข้าหน้าฟีดเป็นเฟสปลอม กดติดตามแต่สิ่งที่ชอบ กลุ่มที่ชอบ ผมว่าบางครั้งไม่ต้องคบเพื่อนเยอะ เอาแค่คนที่สำคัญพอ คนที่ไม่ให้ความสำคัญ เขาจะลืมก็ช่างเขาครับ ถ้าชีวิตเดินหน้าต่อไปได้ คนพวกนี้ก็ไม่สำคัญอะไร เพื่อนร่วมงาน คนไหนนิสัยดีก็คบต่อ คนไหนไม่โอเค ก็คบเอาแต่ผลประโยชน์
พึ่งผ่านวันเกิดมา ขอบคุณคลิปนี้มากครับที่สามารถทำให้ปลงได้ในระดับนึง ผมคิดประมาณว่าต่างคนต่างใช้ชีวิต สังคมใหม่ๆของแต่ละคนที่ต้องไปเจอ สิ่งแวดล้อมใหม่ๆ ก็ไม่แปลกที่ผู้คน หรือ เพื่อน ที่จะลืมเรา ก็แค่ช่างแม่ง ในมุมของเราคือใช้ชีวิตไป เรื่องก็เยอะพออยู่แล้วในแต่ละวัน ถ้าจะลืมคนอื่นบ้างก็ไม่แปลก
คลิปนี้มีประโยชน์มากกกก สื่อสารออกมาได้ดีมากค่ะ ช่วยให้ปล่อยวางได้จริงๆว่า การที่เราไม่สำคัญกับใครคนนึงขนาดนั้น มันก็เคยเกิดขึ้นกับคนอื่น ที่ไม่ได้สำคัญกับเราขนาดนั้นเหมือนกัน และเป็นโชคดีของเรา ที่ได้เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องปกติธรรมดา ยอมรับมันแล้วก็พาตัวเองออกมาจากตรงนั้นก็พอ ในขณะที่ใครบางคนยังไม่รู้จักที่จะปล่อยวางด้วยซ้ำ ที่เราได้เข้าใจก็ต้องขอบคุณคลิปนี้จริงๆค่ะ เป็น 10 นาทีที่คุ้มมากเลยยยย
ไม่ใช่เราที่จะจำได้ทุกคน และไม่ใช่ทุกคนที่จะจำเราได้ สัจธรรมความจริงครับ
อยากทำอะไรก็ทำเถอะค่ะ ที่ไม่เดือดร้อนคนอื่น เพราะคนทุกคนไม่ได้สนใจเราขนาดนั้นหรอก ไม่ต้องแคร์ทุกคนมากก็ได้
ทุกวันนี้นั่งดื่มกาแฟอ่านหนังสือที่ร้านคนเดียวตลอดกินอะไรก็กินคนเดียว ถ่ายลงIGก็ไม่ได้แคร์ว่าใครดูบ้างแค่ทำให้ตัวเองไม่เสียความเป็นตัวเองไปก็พอ
เราเป็นตอนเรียนมหาลัย เคยสนิทกับคนนึงมากๆ จนเรามองข้ามเรื่องการถูกลืม ยอมรับว่าแอบหึงทุกครั้งที่เพื่อนสนิทเราไปคุยกับคนอื่น ชวนไปกินข้าว ไปเที่ยวไหน หรือถ่ายรูปด้วยกัน สุดท้ายก็ทำได้แค่ปลง เข้าใจแหละว่าเวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยนเค้าอาจจะติดใจหรือคุยกันถูกคอกับคนที่คิดว่าเหมาะกับเขา แล้วก็ไม่ใช่ความผิดของเขาที่ทำหรอก เรารู้สึกยินดีแล้วก็เคารพการตัดสินใจของเขาด้วยซ้ำ
ส่วนหนึ่งที่เราเป็นคนที่สำคัญตัวเองมากไปก็เป็นเพราะว่าเราเคยโดนเพื่อนสมัยมัธยมคาดหวังในตัวเรามากไปว่าต้องมีเพื่อนนะ อย่าอยู่ตัวคนเดียว ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ ไม่มีใครรู้มาก่อนว่าเราเคยโดนรังแกมากจนเรากลัวการมีเพื่อน ไม่กล้าจะคบใครหรือไว้ใจใครเลย และก็ผิดที่เราเองด้วยแหละที่ขี้ขลาด ใจไม่กล้าพอบอกความจริงว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพราะคิดว่าพูดไปก็คงไม่มีใครเชื่อหรือเข้าใจตรงกันหรอก
เราไม่ได้สำคัญขนาดนั้นกับใครจริงๆ ทัั้งความสัมพันธ์ฉาบฉวยกับคนทั่วไป เพื่อน แฟน หรือแม้กระทั่งครอบครัวด้วย เวลาถูกลืม เรานี่แหละควรเห็นความสำคัญของตัวเอง แล้วอย่าเป็นเราที่ถูกลืมด้วยตัวเราอีกที
ขอบคุณที่เตือนสติค้าบ
ผลประโยชน์แลกผลประโยชน์ อย่าปฏิเสธว่าเราไม่ต้องการ ขนาดเราจะไปกินอะไรสักอย่าง เรายังหวังเลยว่ามันต้องรสชาติดี อร่อย ถ้าไม่อร่อยเราจะไม่กินซ้ำ ไม่มีทางที่คนเราจะไม่ลืมใคร ขนาดบทเรียนที่เคยเป็นประโยชน์กับเรา ถ้าเราไม่ได้ใช้เราก็ลืม ไม่ต่างกัน
มันแค่เฟลนิดๆแต่พอมาคิดได้มันก็มีเหตุผลของมัน และก็ต้องเดินต่อไปให้ได้ เดินกันคนละทางจะไปไหนมาไหนกันตลอดมันก็ยาก สุดท้ายก็ต้องไปต่อ
เป็นคลิปที่รู้สึกโดดเดี่ยวทีไรจะมาฟังตลอดเลย ฮีลใจมากๆๆๆ ขอบคุณสำหรับคอนเท้นท์นี้นะคะ ขอบคุณมากจริงๆ
ชอบที่คำว่าเราไม่ได้สำคัญขนาดนั้น มันไม่ได้พูดในเชิงน้อยใจ ตัดพ้อหรือลดค่าตัวเอง แต่พูดด้วยความเข้าใจ มันคือความจริงที่ว่า เออ กูไม่ได้สำคัญขนาดนั้นเว้ย มึงก็ไม่ได้สำคัญกับกูขนาดนั้นเหมือนกัน ดังนั้นช่างแม่งบ้างก็ได้ กูเคยลืมมึงเองก็เคยลืมกูเช่นกัน ปล่อยใจ
ช่วงมหาลัยเป็นช่วงที่ไฮป์ของชีวิตสุดๆ เพื่อนเยอะหลายคนหลายกลุ่ม วันเกิดได้เค้กไม่ต่ำกว่า3ก้อน พอเรียนจบแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตก็จะเหลือไม่กี่คนที่ยังทักทายถามไถ่เรื่องราวชีวิต นัดเจอบ้างเดือนละครั้ง มันคือช่วงเปลี่ยนผ่านของชีวิตนี่เข้าใจสุดๆ เพราะถ้าไม่ใช่คนที่สนิทจริงๆหรืออยากคีพเอาไว้ก็ไม่ได้ทักหาบ่อยๆเหมือนกัน
คิดแบบนี้แหละ แต่มากเกินไปจนคิดว่า ตัวเองไม่สำคัญ ไม่สมควรได้รับความรัก ความเมตตา ความดี ความเอื้ออาทรอ่ะ ทุกครั้งที่มันเกิดขึ้น มีใครมาทำอะไรดีๆ ให้เรา เราจะมีคำถามตลอดว่า ทำทำไม เราสมควรได้รับมันหรอ ยังไงอะ ถ้าได้ฟังเหตุผลจากเขา เราจะเลิกคิด ถ้าไม่รู้ก็จะอึดอัดและไม่ไว้ใจ คือประทับใจนะ รู้สึกขอบคุณ แต่สงสัยอ่ะ 😭
หลายครั้งที่เหตุผลมันก็ง่ายๆ แค่อยากให้กลับบ้านปลอดภัย เขาให้เราได้เขาก็ให้ มันไม่ได้เหนื่อย เราแบบ 😭
เราเป็นเหมือนคุณเลยค่ะ ณ ตอนนี้เราก็ยังหยุดคิดมากแบบนี้ไม่ได้ จนเราแบบโอเคปลงเวลามีคนที่ทำสิ่งที่เหนือความคาดหมายอะไรซักอย่างเราก็รู้สึกดี รู้สึกขอบคุณ
ผมเคยเป็นแบบนี้เลย จนสุดท้ายมาคิดได้ตอนที่บางทีเราเป็นฝ่ายให้บ้าง ว่าบางทีการมอบอะไรบางอย่างให้ใคร ไม่จำเป็นว่าเราจะสำคัญรึเปล่า หรือสมควรได้รับมันมั้ย แค่เรามีตัวตนอยู่ ณ ตอนนั้น ผมคิดว่าคนให้เค้าแค่มีความสุขที่ได้ให้ สิ่งที่เราได้รับ เป็นผลพลอยได้จากการที่เค้าได้มีความสุขจากการให้ เราก็แค่รู้สึกขอบคุณเค้าแค่นั้นจริงๆ
บางทีเราให้ความสำคัญกับคนอื่น เพราะเราอยากได้กลับกลับมาบ้าง แต่กลายเป็นว่าเราไม่เคยได้อะไรกลับมาเลย เราเคย Happy Birthday เพื่อนที่เฟซโชว์มาตลอด แต่พอวันเกิดเราไม่มีใครมาแฮปบ้าง จนตอนนี้ชิลมาก ไม่เคยสนใจfunctionนั้นอีกเลย
เมื่อก่อนเราเคยงงตอนเวลารับปริญญาแล้วเจอเพื่อนอีกครั้ง เพื่อนก็ถามสารทุกข์สุขดิบ รู้หมดว่าทำงานกันแถวไหน ใครใกล้กันบ้าง ตอนนั้นพูดกันดิบดีว่าเดี๋ยวไปไหนจะได้ชวนกันไป พอถึงเวลาจริง ก็ไม่มีการชวนใดๆเกิดขึ้น เราก็คิดได้ เอ้อ เราอาจจะไม่ได้สำคัญขนาดนั้น มันเป็นแค่มารยาทที่ต้องพูดเวลาเจอกันเฉยๆ ช่างมันเถอะ
จริงค่ะ ตอนนั้นน้อยใจมากที่ทุกคนมองข้ามตลอด เหมือนเราวิ่งตามเขาตลอด เราให้ความสำคัญกับเพื่อนมาก จำทั้งวันเกิดเพื่อนๆ อาหารที่ชอบ เพื่อนอยากกินอะไรซื้อให้กินตลอด จนวันนั้นเราว่างเปล่ามากจนตีตัวออกห่าง เขาก็ตีตัวออกห่างเรา สุดท้ายก็ทะเลาะกัน เราหนีไปพักใจพอกลับมาเรียน แต่เราก็โดนดีดออกจากกลุ่มแล้ว ทั้งๆที่เราไม่เคยบอกว่าออกจากกลุ่มอธิบายแล้วอธิบายอีกว่า เราแค่รู้สึกน้อยใจ แต่หายแล้วแต่เพื่อนไม่เข้าใจ และทุกอย่างก็จบ เราเดินออกมา เขาไม่แม้มองหน้าคุยด้วย ทุกวันนี้ก็ปลงละชีวิตเงียบๆคนเดียวก็ไม่ได้แย่ เหมือนได้มองอะไรใหม่ๆ ได้ทำตามใจไม่สนใครไม่แคร์ใคร อยากทำอะไรก็ได้กินอะไรก็ได้ไม่ต้องถามใคร เพราะสุดท้ายคนที่อยู่กับเราก็มีแค่ตัวเรา
จริงค่ะน้อยใจ คนที่เราให้คนสำคัญลืมเราอย่างวันเกิด รึตอนคุยตอบแชทกลุ่มชอบโดนข้ามแชท หลังๆคิดว่าช่างๆไปไม่ต้องใส่ใจอะไรมากเกิน มีความสุขรักตัวเองพอ😂
ขอบคุณสำหรับคำพูดฮีลใจ ยอมรับว่าน้อยใจจริงๆนะ ถ้าคนที่เราสนิทเกิดเมินและมองข้ามเราไปเรื่อยๆ แต่ได้มาฟังแล้วปลงใจได้เลย ช่างแม่งแล้วลืมเขามั่งก็จบเนอะ
ผมเข้าใจทุกคนใน Comment นะครับผมก็เคย เเต่ทุกๆคนก็อยากได้ เพื่อนเเบบในหนัง หรือซีรี่ย์ต่างประเทศ ที่เเค่วันเกิด หรือวันเล็กๆน้อย ถึงจะพึ่งรู้จักกัน เเต่ก็เซอร์ไพรส์เราเป็นกลุ่ม หรือให้ของขวัญเรา พูดเเต่สิ่งดี ทำดีกับเราในวันสำคัญนั้นๆ ชวนเราไปเที่ยว ไปกินข้าว ไปParty ที่บ้าน หรือเที่ยวกลางคืน.. เเต่ในความจริงเเล้ว เพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้องหรือคนรอบตัวเราที่เราให้ความสำคัญ เขาก็คงไม่ได้ทำกับเราเเบบในหนังหรือซีรีย์หรอก เเต่ผมเชื่อนะว่าคงมีคนเเบบนั้นจริงๆ เเค่โลกไม่ได้วนให้เราไปเจอพวกเขาเหล่านั้น 😊
ตั้งแต่เด็กจนโตก็รู้สึกตัวคนเดียวตลอด เล่นก็เล่นคนเดียว ทำอะไรก็ไม่มีใครมาสนใจ เราไม่ได้ต้องการให้ใครมาสนใจเรา เราต้องการอยู่คนเดียวมากกว่าจะคาดหวังให้ใครมาสนใจเรา เพราะสุดท้ายเราก็ตัวคนเดียวอยู่ดี
ผมโดนเมินครับ เราไปคุยกับเพื่อนใหม่เขาไม่คุยกับเราด้วย ถามคำตอบคำ ตอนมีงานกลุ่มเคว้งมากเขาไม่ชวนเราเลย
อันที่สองเพื่อนสนิทไม่เคยอวยพรวันเกิดให้เราเลย แต่เราอวยพรให้เขาทุกปี ให้ของขวัญทุกปี
สำหรับคิดว่าอยู่คนเดียวก็ไม่แย่ มีเพื่อนบ้างนิดหน่อย
ตอนนี้โตมากแล้ว เลี้ยงแต่ลูก ใครจะลืมก็ลืม วันเกิดก็ไม่เคยไปบอกใคร หน้าเฟสก็ปิดไว้ มีแต่เพื่อนสนิทที่รู้ จะใส่ใจอะไรใครมากไปทำไม
ใครมันไม่เห็นเราสำคัญ เราก็ไม่ต้องไปมองมันสำคัญ ต่างคนต่างอยู่ ถึงก่อนหน้านั้นเราเคยเป็นไรกัน มีความทรงจำอะไร แต่ปัจจุบันนี้ ถ้ามันลืมเราไป มันก็แค่คนแปลกหน้าคนนึงเท่านั้นเอง
เราเห็นเขาสำคัญกับเรามาก มันเลยแอบหวังไปเองว่าเขาคงคิดแบบนั้นบ้าง แต่พอเขาลืมเราจำอะไรเกี่ยวกับเราแทบไม่ได้เลย ตอนนั้นคือรู้สึกเสียใจเฟลมากๆ
จริงที่สุด เริ่มต้นจากการรักตัวเองแต่ไม่ใช่หลงตัวเอง มองมุมกว้างๆแล้วก็จะเข้าใจโลกมากขึ้น อย่าไปคาดหวังจากคนอื่นเยอะ คิดถึงใจเขาใจเรา
ผมเคยคิดเหมืิอนกันครับว่า ในสังคมทำไมไม่มีใครให้ความสำคัญเราเลย
จริงๆทุกคนบนโลกใบนี้ไม่ได้สำคัญอะไรเลยครับ เราแค่มีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้ขึ้นมา และเราอยู่กับคนรอบข้างเพราะแค่มนุษย์กำหนดมาว่าเป็นสัตว์สังคมเฉยๆครับ
เรื่องการถูกลืมหรือเราลืมเนี่ย มันแล้วแต่คนและเป็นเรื่องธรรมชาติจริงๆครับ แต่สิ่งสำคัญที่พวกเขาจะจำหรือไม่เนี่ย การวางตัวต่อคนอื่น ก็เป็นปัจจัยหลักเหมือนกันครับว่าเขาจะอยากจดจำคุณหรือไม่
เป็นเหมือนกันครับ พยายามทำดีทุกอย่างให้กลุ่ม อยากให้ตัวเองมีตัวตนในกลุ่มนั้น
สุดท้าย ทำดีแทบตาย ก็ลืมเรา ไม่ให้ค่าเรา
จะเห็นค่าเรา ก็เมื่ออยากใช้ประโยชน์จากเราเท่านั้น
ชอบคอนเทนนี้มากๆเลยค่ะ เตือนสติได้ดีมากๆ ตอนแรกก็ชอบเครียดๆเรื่องคนรอบข้าง พอได้ฟังแล้วก็รู้สึกฮีลใจได้ดีมากๆเลยค่ะ ได้เปลี่ยนความคิดได้อย่างดีเลย ชอบมากค่ะ🫶🏻
เคยค่ะ ช่วงหนึ่งของชีวิต ถึงกับดิ่งว่า “ไม่มีคุณค่า” แต่ทบทวนนานหลายปีพอที่ ฉันรู้สึกว่า แบบนี้ก็สบายใจดีนะ ไม่มีคนสนใจ ได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง พอเจอคนอื่น ก็เข้าสังคมเต็มที่ ไม่ต้องมีชีวิตเพื่อใคร สโลวไลฟ์กับตัวเองไปวันวัน มันไม่กดดันดี ตอนนี้เลย “มั่นคง” พอสมควรค่ะ 55555 ชอบวิธีการถ่ายทอดข้อมูลที่จะสื่อของคุณ เยี่ยมจ้า
เป็นเรื่องธรรมดาที่เจ็บจิ้ดๆ ทำให้เรารู้สึกแย่ในช่วงแรกๆที่ยังไม่เข้าใจโลก เมื่อเวลาผ่านไป เข้าใจอะไรมากขึ้นก็จะไม่รู้สึกแบบนั้นเลย คุณนอทพูดดีครับอธิบายดี สุดท้ายก็มีแต่พ่อแม่เราเองที่ไม่เคยลืมเรา นึกถึงเราตลอด รักครอบครัวเราให้มากๆนะครับทุกคน
เกิดมาไม่เคยสำคัญสัก บริบท ครอบครัวไม่ได้สนใจ เพื่อนไม่ได้สนใจ ก็เลยไม่รู้ว่าต้องยอมรับหรือเปล่า เพราะชีวิตก็เป็นแบบนี้ ไม่เคยมีใครชวนไปใหน ไปกับใคร เอางี้ใน 1 ปีนะ แชทเฟสบุ๊ค หรือ line จะมาแค่ ไม่เกิน 10 ครั้ง ต่อปี 8 ใน 10 ก็คือวันเกิด นอกนั้นก็ ยืมตัง ก็นั้นละนะ ไร้ค่าชิบหาย ชีวิตกู ถถถ+ มา edit เพิ่ม พึ่งไปอ่านแชทมา อวยพรวันเกิดยังเป็นการอวยพรแบบ ชุ่ยๆ HBD แค่นี้ ไม่ก็ส่ง GIF มา 55555555555555+ สัตว์เอ้ย
พี่ๆนี้คงเป็นธรรมชาติของตัวเรา จืดจางเเละกลมกลืน เลยไม่สำคัญอะไรกับใคร พี่ก็ให้ความสำคัญตัวเองมากๆนะ
ก่อนหน้านี้ก็คือ เราชอบดูแลคนอื่น ชอบเอาใจใส่คนอื่น สังเกตุคนอื่นว่าเป็นอะไรรึปล่าว เคยอิจฉานะคนที่เป็นศูนย์กลางของทุกคนอ่ะ คือแบบต่อให้เขานั่งเฉยๆรึนั่งข้างเราก็จะมีเพื่อนที่เดินผ่านมาชวนเขาคุย แบบชวนแค่เขาอ่ะ จนตอนนี้ปลงมาก ปลงแบบ"เออ...จะยังไงก็เรื่องของคุณเหอะครับ" เมื่อก่อนเป็นคนไม่เล่นแบบสายเก็บตัวเลย แต่พอรู้สึกว่า เฮ้ย...แบบนี้มันจะไม่มีเพื่อนเอานะเว้ย ก็เลยเริ่มเป็นตัวของตัวเอง คือเป็นคนแปก บ้าก็บ้าให้สุดอารมณ์นั้น ถ้าผ่านช่วงต่อให้เป็นคนสุดท้ายก็ไม่มีใครเอาเข้ากลุ่ม เดินกับเพื่อนที่อยู่ด้วยกันมาแต่ก็ไม่มีใครชวนคุย ในกลุ่มมักจะมีเรื่องคุยที่คุณไม่สามารถคุยด้วยได้เพราะไม่มีใครชวน กลุ่มมักจะลืมว่าคุณมีตัวตนเป็นสมาชิกในกลุ่มอยู่ตลอดๆ มาได้คุณจะอัปเกตความคิดและความรู้สึกของคุณให้นิ่งขึ้นได้ นิ่งแบบต่อให้แม่เสียก็ไม่ร้องเลยอ่ะ
ขอบคุณที่ทำคลิปนี้ออกมานะคะ ดึงสติได้ดีมากจริงๆ
มันจริงนะ เรามักจะลืมใครๆหลายคน พวกเขาก็ลืมเราเช่นกัน
โอ้ ทำให้เข้าใจชีวิตเลย เรายังจำชาติที่แล้วไม่ได้เลย😄
จริงค่ะ ช่างแม่ง มันเป็นเรื่องธรรมดา ใครๆ ก็เจอ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเราทุกคนล้วนอยากถูกมองเห็น อยากได้รับความรัก การเป็นคนสำคัญสำหรับใครซักคน เพราะย่อมดีกว่าการเป็นคนที่ถูกลืมตลอดไป
อย่าว่าแต่คนอื่นเลย ขนาดลุงข้างบ้านทุกคนก็รู้จัก แต่ก็มองว่าไม่สำคัญ
เป็นค่ะ แบบว่าสมัยเรียนก็คือจะถูกเพื่อนลืมไปไม่รออะไรแบบนี้
วันเกิดก็ไม่มีมาอวยพร ไม่มีอะไรเลย
ช่วงตอนเรียนก็มีคิดน้อยใจแต่ ตอนนี้คือไม่ได้สนใจเรื่องแบบนั้นแล้ว
ขอบคุณคอนเทนต์นี้นะคะ ย้อนกลับมาฟังทีไร ก็ฮีลใจได้ตลอดเลยงับ
คลิปนี้สอนธรรมะได้ดีจริงๆ ยิ่งเรื่องที่บอกว่าไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ทำเพราะ served ตัวเราเอง
พูดความจิงชอบๆ
พูดจริง
ทำจริง
คนแบบนี้ชอบ
พี่คิดยังไงกับคำว่า "มนุษย์ชอบที่ทำในสิ่งทีตัวเองไม่ชอบ"ครับ สำหรับผม คำนี้ดังอยู่ในหัวผมตลอดเวลาทุกครั้งที่ เพื่อนหรือคนรู้จัก พูดรูปแบบคนที่ตัวเองไม่ชอบออกมา และผม เป็นคนคิดมากทำให้ ผมรู้ถึงนิสัยของหลายๆคน "สิ่งที่ชอบทำกับคนอื่น"ประมาณนั้น ต่อจากนั้น ผมก็ได้รู้ว่า สิ่งที่เพื่อนหรือคนรู้จักของผมไม่ชอบ ก็คือ ตัวของเค้าเองนั่นแหละ เช่น คนที่ ชอบขี้โม้ ดันไม่ชอบคนขี้โม้ หรือ คนที่ดูถูกคนอื่นก็ชอบดูถูกคนอื่นนนั่นแหละ [แต่ที่กล่าวมาไม่ใช่ส่วนใหญ่หรือส่วนน้อยแต่พูดตามประสบการณ์เฉยๆครับ] แม้แต่ตัวผมเองก็มีเช่นกัน ผมคิดว่า มันเหนือกว่าคำว่า "เราไม่ชอบคนแบบเรา" ไปแล้ว แต่มันคือการที่ มนุษย์คนนึง โดนมา แล้ว เอามาส่งต่อ กับคนอื่นมากกว่า พี่คิดว่ายังไงครับ ทำคอนเทนต์ก็ดีนะ ผมอยากเห็มมุมมอง😊
ขอบคุณที่ทำคลิปนี้ขึ้นมา
เขาสำคัญสำหรับเรา แต่เรา…น่าจะไม่
ทำใจเนอะเรา เสียใจแหละ นอยแหละ แต่ช่างเหอะ มันเป็นเรื่องธรรมชาติหนิ ถ้าไม่เหลือเพื่อนสักคน เราก็อยู่คนเดียวได้…กลับมารักตังเองให้มากๆ หัดใช้ชีวิตคนเดียวให้ได้(จากที่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ คนเราสามารถใช้ชีวิตคนเดียวได้ ไม่เห็นเป็นไรเลย
นั่นแหละ “ยอมรับมันและ ช่างแม่ง เหอะ”
😌
ไม่แคร์ว่ะ ไม่ได้อ่อนแอ ขนาดว่าต้องมาร้องขอ ความเห็นใจจากใคร เรามีคุณค่าในตัวเอง คุณค่าในตัวเอง แล้วคนอื่นก็จะเห็นคุณค่าในตัวเราด้วย เราไม่ได้เอาชีวิตไปแขวน กับคนที่ไม่แคร์ ไม่ใช่ว่าพอเพื่อนไม่ชวนแล้วกูจะเป็นจะตาย เพราะสุดท้ายนะเว้ย กูก็ต้องพึ่งพาตัวเองอยู่ดี คนที่ไม่แคร์น่ะ ไม่มีเหตุผลที่คนอย่างกูจะมาร้องไห้ กูมีพ่อแม่และญาติพี่น้องที่รักกู กูมีแฟนที่รักกูจริง เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้วว่ะ
ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี " เหมือนว่าเรามีเวลาที่จะพบกันได้อีกไม่นานจนต่างคนต่างออกไปทำงานกัน ณ เวลานี้ ณ เวลาที่ยังเจอพวกเขาอยู่ เราก็อยากได้ความสำคัญจากคนอื่นก่อนที่เราจะลืมเขาไป " ทุกวันนี้ก็ยังคงเป็นอยู่ ไม่รู้ว่าจะปลงยังไงเหมือนกัน หรือเป็นเพราะเราไม่อยู่กับเขาบ่อย เราไม่ได้มีบทบาทในกลุ่มมากนัก หรือ เราไม่มีส่วนร่วมในบางโอกาสที่เข้ามากระทันหันจนเราไม่สามารถตัดสินใจได้ทันทีว่าจะทำยังไง จนสุดท้ายก็ไม่ได้ทำ สิ่งเหล่านี้อาจจะทำให้ความสำคัญของเรา กับ กลุ่มน้อยลงจนถูกลืมในที่สุด สุดท้ายนี้ก็จะพยายามที่จะยอมรับว่าตัวเองถูกลืมจรืงๆ และก็ทนต่อไปเรื่อยๆจนพวกเราไม่เจอกันและลืมกันในที่สุด
ขอบคุณตัวเองที่ได้เข้ามาดูคลิปของพี่ ได้รับพลังงานบวก โลกในชีวิตจริงมันแบบนี้แหละ เคยนั่งน้อยใจว่าทำไมตัวเองไม่สำคัญ แต่คำพูดพี่มันตรงและเตือนสติ ปล่อยใจไปกับชีวิตสบายขึ้นเยอะ❤️❤️❤️❤️
คลิปนี้ดีมากๆค่ะ ชอบมาก จริงค่ะ โลกไม่ได้หมุนรอบตัวเราเองขนาดนั้น
ช่างแม่งมานานแล้วครับที่เค้าลืมเรา สรุปเพื่อนน้อยลง แต่ผมมองว่า เราควรจะโฟกัสที่ครอบครัวและตัวเราเองจะดีที่สุด
ว้าว ฟังแล้วรู้สึกดีจังเลย / พลัสนอกจากเราไม่ได้สำคัญกับคนอื่นแล้ว แต่ละคนก็มีสิ่งที่จะจำได้ต่างกันและโฟกัสต่างกัน
ในส่วนของการชวน บางทีที่เขาไม่ชวน อาจไม่ใช่เพราะลืม แต่เขาเลือกที่จะไม่ชวนก็ได้
ไม่ได้หมายความว่าคุณเป็นคนแย่นะ แต่เขาอาจจะมีชอยส์อื่นที่ดีกับเขามากกว่าคุณ
ผมเองก็ไม่ค่อยมีคนชวน แต่ก็เข้าใจนะ มันก็มีเหตุผลของมัน
เคย จนผมจนเฉยๆแล้วครับแล้วเราต้องยืนให้ตัวเองให้ได้ครับ เมื่อเราหมดผลประโยชน์เขาก็ลืมเราแล้วครับ
แคปคลิปนี้ลงในสตอรี่igแล้วโดนคนที่เพิ่งรู้จักกันบล็อคเพราะแคปชั่นของเราอาจจะแรงไปแต่ไม่ได้หมายถึงเขา แต่เพราะดูคลิปนี้แล้วก็เลยมีภูมิต้านทาน วอทเดอะฟัคได้ใช้งานแบบงงๆ 555555 คลิปนี้ดีมากค้าบ ชอบๆ
ถ้าสมมติ เราเสียใจที่ตัวเองไม่สำคัญ เราเลยพยายามให้ความสำคัญกับคนอื่น เพราะว่าเราเข้าใจว่าความเสียใจนั้นมันเป็นยังไง พอเราไม่โดนใส่ใจเราเลยเสียใจมากๆ เหมือนโดนทรยศหักหลัง
เรามั่นใจจริงๆว่าเราทรีทคนอื่นได้ดี แต่เราน้อยใจและสงสัยมากๆว่าทำไมเราถึงถูกลืมได้ เราเสียใจมาก
4:38 แต่เราคิดนะ เราไม่อยากทิ้งใครไว้ข้างหลัง
ได้ข้อคิดมากเลยครับ ปรับทัศนะคิตผมได้มากเลย ขอบคุณมากครับ
กลับกันสิ เรายิ่งชอบที่จะหายไป ไม่วุ่นวายสบายใจ
เรารู้สึกว่าเพื่อนไม่อยากคบเรา ตอนม.ปลายก็คบกันอยู่ดีๆเป็นกลุ่มที่สนิทแต่พอจบก็ไม่ได้คุยกันอันนี้ก็เข้าใยเพราะต่างคนต่างมีหน้าที่ของตนเอง แต่ในโซเชียลพอวันเกิดเราไม่มีใครhbdเลยแต่กลับคนอื่นเพื่อนที่เราสนิทกับhbdไป บางทีเราก็น้อยใจนะ เวลาชวนเที่ยวอะไรก็ไม่ค่อยชวน หรอเราสำคัญตัวไปว่าเราสนิทกับเขา
เคยนะและบ่อยด้วยเรื่องที่เราถูกลืม จริงๆมันไม่ได้น้อยใจขนาดนั้น(มีบ้าง)และไม่ได้ซีเรียสด้วย เราก็อยู่กับสังคมใหม่ๆไปเลย (แม้อาจนึกเพื่อนเก่าๆบ้าง) แต่ถ้าเวลามันผ่านพ้นไปนานเดี๋ยวก็ลืมครับ มูฟออนเรื่องเก่าๆและใช้ชีวิตของตัวเองให้มีความสุขดีกว่า ไม่ต้องสนใจเรื่องเก่าๆอีกต่อไป และเรื่องเซอร์ไพส์วันเกิดผมในเฟซผมอาจรู้สึกนอยๆนิดนึงเพราะคน HBD ผมน้อยแบบมากๆเลย อาจรู้สึกแบบนอยมากๆเพราะผมคาดหวังว่ามันมากกว่านี้นะแต่มันน้อยลงกว่าเดิมอีก (ไม่รู้เพราะปิดกั้นมองเห็นหรือเปล่า) แต่ถ้าใช่ก็ไม่แปลกที่จะถูกลืม
คนอื่น.ลืมเรา.ไม่เป็นไรหรอก
แต่..อย่าลืม..ตัวเอง..ก็พอน่า..
ชอบฟังพี่พูดคอนเทนต์อะไรแบบนี้
เคยแคร์สายตาคนมากๆ ตอนนั้นต้องพูดหน้าคนเยอะๆ แล้วเครียดเลยไปปรึกษาพี่ที่รู้จัก แม่งพูดงี้เลยย แบบไม่มีใครแคร์เราขนาดนั้นเดี๋ยวคนก็ลืม นี่ก็แบบเอ้อก็จริงว่ะ
คลิปนี้คือคล้ายครสช่วงนี้เลยค่ะ แต่พอฟังก็เออจริงว่ะ เปลี่ยนมุมมองได้เยอะมากค่ะ
มันจำเราได้เฉพาะตอนอยากยืมตัง😂
บทสรุปคือทุกคนทำเพื่อผลประโยชน์ตัวเองกันทั้งนั้น ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง #อาหารสมอง
นึกถึงก. 112. ในหนังโบรานเรื่องนึงเลย เอื้อประโยชน์ให้แต่ตัวเอง
คลิปนี้มันดีมากๆเลยค่ะ เคยนอยตัวเองนึกว่าเป็นกับตัวเราคนเดียว ขอบคุณพี่มากๆ พี่เหมือนปลดสวิตช์ในหลายๆเรื่องที่ไม่สบายใจของเราเลย🥺
เคยเป็นมั้ยไม่รู้จำไม่ได้ 5555 ลืมไปแล้ว เป็นคนที่ยอมรับว่าตัวเองไม่ได้สำคัญขนาดนั้นมาตั้งนานหลายปีละ
โชคดีที่ไม่ค่อยแคร์ประเด็นนี้นะ
โหหห ดีมากอะ ทำคอนเท้นแบบนี้ออกมาเยอะๆนะคะ😭
ผมนี้โดนเมิน โดนมองข้ามโคตรบ่อย เวลาไปไหนต่อไหน ไปกับเพื่อนๆเจอคนใหม่ๆ คนอื่นๆก็คุยแค่กับเพื่อนผม ส่วนผมเหมือนพยามจะคุยด้วยแค่ไหนเขาก็ตอบปัดๆไปอยู่ดี
หรือ เวลาไปดริ๊งกับเพื่อน เจอเพื่อนใหม่ๆ เขาก็ชนแก้วแค่กับเพื่อนผม
ออกสังคมงานสังสรรค์ทีไร กับมาห้องผมนี้โคตรดิ่งเลย ทำไมต้องโดนเมินโดนมองข้ามขนาดนี้
ทุกวันนี้ก็มีแค่พ่อกับแม่พี่น้องที่เห็นผมสำคัญไม่มองข้ามผม.
คนอื่นลืมยังไม่ทำร้าย ตัวเอง เท่า ตัวเองลืมตัวเอง ค่ะ
ขอบคุณมากๆเลยครับ เพิ่งเจอมาเลย ฟังง่าย ได้ใจความมากๆ
ชอบครับ เห็นด้วยมากๆ
แต่สงสัยอย่างนึง
ทำไมถึงมองว่า การจำเรื่องคนอื่น/ทำเพื่อคนอื่น เพื่อให้ตัวเองรู้สึกดี ไม่ใช่การเห็นแก่ตัวหรือครับ
ขอระบาย ดูคลิปนี้ตอนอัพโหลดวันแรกเลย ก็พยายามจำและเตือนใจตัวเองมาตลอด แต่วันนี้มีเหตุการณ์ที่เพื่อนสนิทชวนเพื่อนอีกคนของนางไปเที่ยว ไม่ได้ชวนเรา เห็นอีกทีก็อัพไอจีแล้ว เราก็รู้สึกนอยอีกแหละ แต่ก็ยอมรับอะว่านอยไปเองคนเดียวไม่บอกนางอะ นางก็มีสังคมเป็นของนาง เห้อ คงงี้แหละเราถึงกลับมาดูคลิปนี้อีกรอบ ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่ทำคลิปแบบนี้ คงจะกลับมาดูเรื่อยๆจนกว่าเราจะฝึกปรับมุมมองต่อเรื่องนี้ได้ดีขึ้นค่ะ
ดูแต่เล็บพี่ มือสวยมากอ่า //ชอบคอนเท้นนี้มากเลยงับ อยากให้ทำคอนเท้นแนวๆ Fact แบบนี้อีก ชอบๆ ☺️
สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกสิ่ง~
ตามมาจากคลิป ชายแท้ คับ สัญญาว่าต่อไปจะดูทุกคลิป เป็นกำลังให้คับ กดติดตามแล้ว
ผมเคยผ่านจุดนี้มาแล้วเลยครับ ไม่คาดหวัง จะได้ไม่ผิดหวังเยอะเกินไป
ทุกคนมีชีวิตเป็นของตัวเอง ถึงจะเป็นเพื่อนกันแต่ก็ใช่ว่าเราจะสำคัญกับเพื่อนขนาดนั้น
ขอบคุณนะ มาตรงเวลา กับความรู้สึกพอดีเลย
มันปลดล็อกมากพี่ เป็นcontent ที่ดีมากค่ะ❤
เรามีความคิดอย่างหนึ่งที่แปลกประหลาดมาก ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้นะ เราเคยคิดว่าจริงๆแล้วโลกเกิดมาเพื่อเราหรือป่าว เรามองเห้นแค่ตัวเราทุกๆอย่างเผชิญหน้าเข้ามาในตัวเรามีแค่ตัวเราที่เห้นและเจอ วันหนึ่งเราตายจากโลกนี้ไป โลกนี่จะต้องหายไป เราจะไปเผชิญกับด้านอื่นต่อ พอเราคิดแบบนนี่เรารู้สึกราวกับเหมือนว่าเรากำลังนั้งดูตัวเราเองกำลังเล่นเกมซึ่งคนข้างในเกมก้คือตัวเราเอง
เป็นหัวข้อที่ดีมากครับชอบมาก ✌️
แต่ก่อนรู้สึกนะ พอเข้าวัย30แล้วรู้สึกเข้าใจและยอมรับ เหมือนปลดล็อคทุกสิ่งอย่าง คนที่เราควรจะแคร์และโฟกัสจริงๆคือตัวเราเองเท่านั้น
ขอบคุณค่ะ ให้ข้อคิดที่ดีมากๆ
พอเลิกยึดติด ปล่อยวาง ได้ ก็สบาย
อาจจะทำไม่ได้ทุกคน เพราะ เรื่องงาน เรื่อง ความจำเป็นใน Connection ซึ่งก็สำคัญ
เรื่องความสัมพันธ์ สำหรับบางคนเป็น introvert อยู่กับตัวเองได้ ก็ง่ายๆ ถ้าเป็น Ex คงทรมานพอตัว
อยากให้พูดเกี่ยวกับเรื่อง "การรับมือกับเพื่อนที่เราทำให้เพื่อนเสียความรู้สึก" เรากำลังปรับตัว เเต่กลับอึดอัดที่อยู่ในจุดที่ ไม่มีใครสนใจT_T
ฟังคลิปนี้แล้วเปลี่ยนวิธีคิดรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ❤
ผมคิดหลายอย่างมาก พิมพ์ แล้วลบหลายครั้ง จริงๆ คำตอบของผม อยากบอกว่า ช่างแมร่ง มันไม่มีใครสำคัญกว่าใครหรอก ต่างคนต่างทำในแบบของตัวเอง แต่ขึ้นชื่อว่า มนุษย์ สิ่งที่มีค่าที่สุด คือ ความสัมพันธุ์ หาได้ง่าย แต่ หาที่ตรงกับตัวเองได้ยาก
ตอน ม ต้นก็ น้อยใจครับ ขึ้นปวช ก็เริ่มเฉยๆนะครับ เพราะการถูกลืมมันโคตรธรรมดาในชีวิตเลย เพราะตัวเราเองยังลืมคนอื่นเลย
เพื่อนก็มีสังคมที่กว้างกว่าที่เราคิดไว้ครับ เเละเราก็มีสังคมที่เราเลือกกำหนดไว้เอง เเค่ไม่ถูกเอาเปรียบกัน
เเค่นี้มันก็โอเคไม่มีปัญหาชีวิตละครับ สนับสนุนคอนเทนต์เเบบนี้ครับ ดูเข้าใจชีวิตดี🤍
บางครั้งมองย้อนดูอีกอีกมุม ในวันที่คุณสำคัญกับใครหลายๆคน ในวันนั้นคุณปฏิบัติตัวเช่นไรกับคนคนนั้น แล้วถ้าคุณเข้าใจว่าอ้อ เออว่ะกูก็ทำตัวแบบนั้นนี่หว่า นั่นก็หมายความว่าคุณก็เข้าใจเช่นกัน ว่ามีเหตุและผลให้มันเกิด
หลังๆมาไม่ค่อยแฮปใครและไม่ได้ให้ใครมาแฮปด้วยค่ะ55555555555 ปิดแจ้งเตือนวันเกิดทุกอย่าง ไม่ลงอะไรเลย เหมือนวันปกติเลย แต่ก่อนคือโห้วววววว ต้องใหญ่ ต้องเว่อร์ เป็นประเพณีประจำไอจี จนเครียด เขามาแฮปเรา เราลืมแฮปใครรึเปล่า ทุกวันนี้เล่นเพื่อความสบายใจล้วนๆ อยากทำอะไรก็ทำ อยากลงรูปก็ลงเพราะอยากลง ไม่ได้ลงเพราะอยากให้ใครพอใจ
เคยมีปัญหากับเพื่อน น้อยใจอะไรสักอย่างทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ไม่อยากมีปัญหากับใครอะ ตอนนั้นเครียดหนักเลย โดนนินทาครั้งแรก จนวันนึงมาตกตะกอนได้ เราจำเป็นต้องแคร์คนทั้งโลกมั้ย คิดมากแล้วได้อะไร ชื่อเราอาจจะเป็นแค่ 1 topic ในการเม้ามอยของเขาแค่นั้นแหละ สุดท้ายจบที่การกด mute เพื่อนไป ไม่ต้องเห็นชีวิตกัน สบายใจขึ้นมากกกกกกกกกกกกกกกกกก เหมือนปลดล็อก
ตอนเรียนเคยไหมครับ ที่ครูให้เขียนชื่อเพื่อนสนิท เราก็เขียนเพื่อนคนที่อยู่กับเราตลอดเวลา แต่มันไม่ได้เขียนชื่อเรา
ตั้งแต่นั้นมา คำว่าเพื่อนไม่ได้สำคัญขนาดนั้นกับผมอีกเลย