Jedna z moich ulubionych opowieści o duchach to " Czerwona Róża" czyli miniserial, do którego scenariusz napisał Stephen King. Pamiętam jak oglądałem pierwszy raz i muszę przyznać, że sama historia mnie bardzo wciągnęła. Historia domu plus grupka śmiałków, która ma spędzić weekend w nawiedzonej posiadłości. W tym młoda dziewczynka, która jest katalizatorem większości wydarzeń, które mają tam miejsce podczas ich pobytu. Aktorsko większość daje radę, choć nie wszyscy. Poza tym muzyka naprawdę budująca klimat. Co jakiś czas odświeżam sobie ten miniserial. Z tego uniwersum polecam książkę " Z dziennika Ellen Rimbauer", która opowiada historię domu od momentu budowy, aż do zniknięcia tytułowej bohaterki. Ciekawa lektura. Polecam.
Uwielbiam "Dom z liści" Marka Z. Danielewskiego. To niesamowicie oryginalna i przerażająca książka. Dlaczego? Bo to nie tylko opowieść o nawiedzonym domu, ale także niezwykłe doświadczenie czytelnicze. Książka jest pełna nietypowych układów tekstu, przypisów, a nawet stron, które trzeba czytać w lustrze. Wszystko to tworzy uczucie dezorientacji i niepokoju, idealnie pasujące do historii domu, który jest większy w środku niż na zewnątrz. Czytając, czujesz się tak, jakbyś sam eksplorował ten dom, odkrywając jego mroczne sekrety. To jedna z tych książek, które zostają w głowie na długo po przeczytaniu.
Wznowienia od Albatrosa Grahamka są poprostu przepiękne 😍 A mialam nie kupować i czytac to co mam. I wtedy bezsennie wpada Olga: "Ale że Grahamka nie weźmiesz?" 😏
Co do historii o duchach to moją ulubioną będzie chyba film "Inni" z Nicole Kidman, ostatnio sobie odświeżyłem i byłem pozytywnie zaskoczony ze po latach wciąż trzyma ten niesamowity klimat, a znając plot twist ogląda się go zwracając uwagę na drobne detale i zachowania głównych bohaterów z większą uwagą. Polecam tą straszną a jednocześnie tragiczną historię.
Moja ulubiona historia o duchach i taka, która mi ciągle siedzi w głowie, to Czarny Wygon. Jest tak realistyczna, że szerokim łukiem omijam stare chaty gdzieś w drodze😅 Niby spokojna historia, która się toczy... ale czytając ma się wrażenie wewnętrznego lęku.
Duchy to jest to co lubię najbardziej w literaturze grozy ! Od dziecka fascynowały mnie tego typu historie, jako kilkuletnia dziewczynka zapraszałam do domu koleżanki na seanse horrorów i najczęściej oglądałam je sama ..... reszta oglądała z zamkniętymi oczami lub twarzą w poduszce . Latka lecą a moja fascynacja tym tematem nie stygnie. Moje ulubione tytuły z ostatnich lat to ,,Dziewczyna która klaszcze", ,,Guwernantka", ,,Dwór na Martwym Polu"
Moją ulubioną opowieścią o duchach jest książka Stephena Kinga "Później". Historia o chłopcu który widzi duchy, tak wciągająca, że pochłonęłam ją szybko, i przepadłam na ten czas. P.S. Olga, wyglądasz obłędnie. ❤❤❤❤
Ja polecę japońską klasyką: moją ulubioną opowieścią o duchach a raczej duchu w kasecie jest Ring. Koji Suzuki jest absolutnym mistrzem horrorowych wstawek a jednocześnie powieści kryminalnej/thrilleru. Te "wstawki" potrafiły mnie naprawdę przerazić, ale napięcie rosło z każdą stroną więc nie chciałam odkładać książki. Świetna historia, świetna tajemnica i zakończenie zwaliło mnie z nóg oraz pozostawiło niedosyt. Bardzo ubolewam że jeszcze nie przetłumaczyli 2 i 3 części książek. Pozdrawiam Olgo💚
Ja akurat jestem z tych nie_grozowych czytelników, ale tak lubię słuchać, jak opowiadasz o książkach, że włączam sobie nawet wtedy, kiedy wiem, że tematyka nie do końca dla mnie. 😊 Choć w tym zestawieniu jednak znalazłam i takie książki, które dobrze mi się czytało, czyli "Nawiedzony dom na wzgórzu", "Kobieta w czerni" i "W kleszczach lęku". 😊
Dla mnie na pierwszym miejscu jest The Conjuring (Obecność) z 2013 roku. Jak dla mnie, najlepszy film jeśli chodzi o kwestie duchów, opętań, nawiedzeń. Mega klimat, historia która mrozi krew w żyłach a finał dosłownie sprawił, że szczęka mi opadła i nie wiedziałem co powiedzieć. Pozycja obowiązkowa dla fanów horrorów o tematyce opętań i nawiedzonych domów. A, no i historia oparta na faktach, więc... jeszcze bardziej podkręca atmosferę. Dla mnie film miał głównie rolę "merytoryczno-edukacyjną" w chwili gdy zacząłem pisać opowiadania grozy i horrory. Także... trochę taki sentyment ;) Pozdrawiam Olgo :)
Książkę o duchach, którą wprost uwielbiam, jest "Dom na wyrębach" Stefana Dardy. Jest to dla mnie niesamowita historia tym bardziej, że pochodzę z pojezierza łęczyńsko-włodawskiego, a właśnie tam rozgrywa się akcja. Miejscowości były mi znane i mogłam się świetnie wczuć w tę atmosferę. Oczami wyobraźni widziałam domki z mojej rodzinnej miejscowości. Ta historia ma w sobie też taką swojską nutkę: chodzenie na grzyby, załatwianie spraw na wsi "po znajomości", wiejski folklor, plotki rozchodzące się lotem błyskawicy, ta jedna osoba lub posiadłość na wsi, która z jakiegoś powodu okryta jest zła sławą. Oprócz tego, że straszy to dla mnie ważny jest też ten wiejski klimat. Coś wspaniałego... Bardzo lubię tę historię i myślę, że kiedyś na pewno do niej wrócę tym bardziej, że istnieje też audiobook w wykonaniu Wiktora Zborowskiego. 😍
"Sny w domu wiedźmy" Lovecrafta też mają duchowy, nawiedzony vibe;) Dla mnie super pozycja na wieczór hehehe:) "Chodź ze mną" też bardzo dobre i są paranormalne rzeczy, jak i Grady Hendrixa "Horrorstor";)
O duchach historia prawdziwa. Rzecz działa się na Śląsku wiele lat temu. Przytrafiła się mojemu wujkowi Bercikowi. Mieszkał jeszcze wtedy z rodzicami i braćmi w domu na wsi. Dzień wcześniej umarł stary Alojz Sojka. Sąsiad z chałupy obok. W tamtych czasach czuwanie przy zwłokach odbywało się w domu zmarłego. Oczywiście najbliżsi sąsiedzi przybyli licznie do wdowy po Sojce, aby modlić się za duszę Alojza. Wujek Bercik także przyszedł zmówić pacierz za sąsiada. Jednak śpieszno mu było opuścić żałobników, gdyż umówił się wcześniej na randkę z Krysią. Wychodząc poprosił swojego brata (mojego ojca) o zostawienie w ich wspólnym pokoju uchylonego okna. Tak, żeby wracając od dziewczyny mógł po cichu wślizgnąć się do domu nie budząc nikogo. Ojciec oczywiście zgodził się pomóc bratu... Gdy zapadła już noc młodszy brat przygotował sobie wiadro z lodowatą wodą ze studni. Ustawił je pod parapetem uchylonego okna. I czekał. Czekał długo. Czekał wytrwale. I gdy już oczy zaczynały się mu kleić że zmęczenia usłyszał kroki za oknem. To Bercik wracał od ukochanej szczęśliwy i rozmarzony. Gdy ręka Bercik znalazła się na framudze okna mój ojciec wyciągnął swoją lodowatą dłoń z wiadra i chwycił mocno ciepłą rękę brata. Wujek wrzasnął, puścił framugę i runął na plecy w krzew różany. Hałasy obudziły całą rodzinę. Przybiegli wszyscy, żeby zobaczyć co się stało. Biedny Bercik nie mógł wyplątać się z kolców wciąż przekonany, że to stary Alojz Sojka czeka na niego w domu. Wykrzykiwał "Nie bier mnie! Nie bier mnie!" dopóki nie zobaczył zdziwionej miny dziadka wychylającego się przez okno. I tak to właśnie wujek Bercik uwierzył przez chwilę w duchy. Koniec😎
Amitiville 2005 mnie się podobał ponieważ była fajnie dobrana tam obsada aktorska, fabuła mi się podobała ojciec w kilkadziesiąt dni traci kontrole nad sobą, dom chce żeby zabił swoją rodzinę i Ouija: Narodziny zła w filmie mnie się bardzo podobała aktorka znana z Annabelle Doris Zander ta aktorka dostaje ode mnie duży + natomiast co do filmu film mi się podobał pod jednym względem jak mama Lulu wykorzystuje ludzi dla pieniędzy, żeby się wzbogacić, i potem ona traci nad planszą kontrolę jak dzieje się coś
Nie mam za bardzo takich historii, bo nie ciągnię mnie do opowieści o duchach. W sumie najbliżej tej klasyfikacji jest "Smętarz dla zwierzaków" Kinga, który jest jednym z jego najbardziej znanych klasyków 😁 Młode małżeństwo Creedów wraz z dwójką małych dzieci i kotem sprowadza się do niewielkiej miejscowości Ludlow w stanie Maine. Szybko zaprzyjaźniają się ze starszym małżeństwem z sąsiedztwa. Jude ponad 80 letni sąsiad zaprowadza rodzinę Creedów na cmentarz, który znajduję się za ich nowym domem, okazuję się być to nietypowe miejsce, w którym okoliczne dzieci od lat grzebią swoje domowe zwierzątka, lecz to nie jedyna mroczna tajemnica tego miejsca. Louis Creed po tym gdy pod kołami ciężarówki ginie kot jego córki boleśnie się o tym przekonuję, powoli popadając w obłęd. Książka ma typowy dla powieści Kinga klimat, zwłaszcza tych powstałych w XX wieku. Mamy małe, z pozoru spokojne miasteczko, w którym zaczynają dziać się trudne do wytłumaczenia rzeczy, a bohaterów spotyka los z najgorszych koszmarów. Akcja jest powolna, wręcz się snuje, nie brakuje długich i nużących opisów, można śmiało wrzucić te pozycję do koszyka z napisem "przegadana". Jest też to znakomite studium psychologiczne człowieka powoli popadającego w obłęd, kogoś kto z początku trudne do wytłumaczenia wydarzenia stara sobie logicznie tłumaczyć i wmawiać, że tak właśnie było, a potem sam wpada w mrok i dziwne wydarzenia zaczyna generować sam, bo przecież to najlepsze i najbardziej logiczne rozwiązanie, a spirala się nakręca. Jest też dużo rozważań na temat śmierci, ludzkiego strachu przed nią, a zwłaszcza strachu o to, że ona spotka kogoś bliskiego, z czym nie będziemy mogli sobie poradzić. Trzeba oddać, że pod tym względem ta książka jest doskonała. Postaci również są ciekawie i wiarygodnie wykreowane, acz kobiece bohaterki były bardzo kliszowe i raczej drugoplanowe. Ogólnie czuć ten patriarchalny klimat, charakterystyczny dla literatury lat 80', o czym świadczy choćby fakt, że na rodzinę zarabiają jedynie mężczyźni. Dialogów jest stosunkowo mało, i nie są przesadnie wciągające, ważniejsze jest to co się dzieje w głowie bohaterów.
Z prawdziwych historii o duchach chyba historia kolegi mojego brata robi wrażenie. Pomiędzy miejscowościami gdzie mieszkamy jest kawałek wzniesienie, gdzie obok drogi nie ma żadnych domów. Jest to zaledwie kilkaset metrów. Kolega wracał samochodem późno w nocy (ok. 1-2) i nagle zobaczyl idącą grupkę dzieci ze świecami. Że był to grudzień to w pierwszej chwili przemknęła mu myśl że może ktoś idzie na roraty. Ale za chwilę dotarło do niego ze to niemożliwe bo kościół jest zupełnie w innym kierunku. Spanikowy w środku nocy dzwonił do mojego brata i opowiadał mu co widział. A brat rano nam czyli reszcie rodziny. Niby wyjaśnienia że może był zmęczony zwyciężyło ale kto więc co wędrowało w tę grudniową noc. A co do popkultury - to moje ulubione historie o duchach to pierwszy sezon Supernaturala. Tam pełno jest odcinków zapadających w pamięć choćby sam pilot i duch kobiety w bieli. Chyba żaden serial nie czerpał tak garściami z Urban legend i opowieści o duchach.
Przeczytałem "Zaklętych" jakieś 2 tygodnie temu. Powieść bardzo fajna, chociaż moim zdaniem zakończenie mogłoby być ciekawsze. "Pudełko w kształcie serca" wygrywa w moim zestawieniu. Tam duch ukazany jako coś co prześladuje bohatera dla samej przyjemności gnębienia, podąża za nim i nie daje mu się od siebie uwolnić. A na końcu staje się czymś namacalnym.
Ulubiony mój serial ever to „Z archiwum x” a tam w niejednym odcinku było o duchach 👻 świetne były za równo te odcinki „na serio” jak i te gdzie scenarzyści bawili się konwencją.
Odludzie Krystian Kłomnicki. Jedna z lepszych książek jakie czytałem. A długo nie mogłem się do niej przekonać. Emerytowany policjant dziedziczy dom po ojcu, którego nie znał. Dom, to drewniana dacza w lesie. Wiejski klimat, nowy ksiądz, który nie wie czy podjął dobrą decyzję i dziwne zaginięcia. Autor napisał tylko dwie książki z czego druga, to jakiś slasher, ale tę książkę polecam.
Nie wiem czy moja ulubiona historia o duchach, choć w przeciwieństwie do tych książkowych, filmowych i serialowych ta najbardziej zapadła mi w pamięć- być może dlatego, że opowiadała mi ją moja już niestety śp. babcia. Gdy chodziła jeszcze do szkoły podstawowej, miała sąsiada w podeszłym wieku, który wraz z żoną mieszkał, o ile się nie mylę, w mieszkaniu nad nią (mogłem tu coś lekko przekręcić bo już dawno mi opowiadała tą historię). Pewnego popołudnia siedziała sobie w salonie i coś czytała, gdy usłyszała pukanie w okno w tym samym pokoju, w którym oprócz niej nikogo nie było, a firana zafalowała (okno było zamknięte). Dosłownie chwilę później przyszła sąsiadka mówiąc, że jej mąż zmarł. Jakiś czas później podczas drogi do szkoły zauważyła, że po drugiej stronie ulicy stoi, jakżeby inaczej, sąsiad. Miał poważną minę, ale machał do niej jakby chciał się z nią pobawić. Od tamtego czasu już nigdy go nie spotkała, choć śnił jej się jeszcze kilka razy. Osobiście nie wierzę w zjawiska nadprzyrodzone (nie licząc momentu gdy czytam jakiś dobry horror :D) choć do tej pory się zastanawiam nad tą opowieścią. Oczywiście babcia była jeszcze dosyć mała, ale nie na tyle żeby sobie coś, od tak, uroić. Pozostawię do wolnej interpretacji ;) Obecnie czytam "Syn" Jo Nesbo, bardziej thriller kryminalny niż horror ale może wpisuje się w środowe klimaty 😁
Zanim Peter Jackson stworzył ekranizację "Władcy Pierścieni" stworzył naprawdę zabawną komedię z elementem horroru, "Przerażacze", o duchach właśnie. Polecam!
Część tych ksiażek przeczytałem, "Pudełko w kształcie serca", "Hacjenda" czy "Jak sprzedać nawiedzony dom" to są świetne historie. Z Panem Sagerem się nie polubiłem w tej powieści. Co do książki Giesecke, no tutaj ujął mnie z początku świetny mroczny klimat niestety w późniejszej fazie powieść ulega zmianie tonu, druga część książki przechodzi w typowy akcyjniak, a zjawa ustępuje zagrożeniu bardziej fizycznemu. Finał też mnie nieco zawiódł, szczególnie te pompatyczne wypowiedzi antagonisty typu "mogłeś uciec, a teraz zginiesz" i czasem brakowało mi takiego kreskówkowego śmiechu typu "ha, ha". Zresztą miałem wrażenie że finał był zbyt pośpiesznie zamknięty i trochę jakby autorka nie miała na niego pomysłu A jeżeli chodzi o duchowe polecajki, no "Lśnienie" Stephena Kinga, u mnie ta powieść otwiera taką listę. Wciągnąłbym też na nią debiut Klaudi Zacharskiej "Kantata", czyli horror w rockowym wydaniu. No i na swój pokręcony sposób jako że zakupy w dyskontach zawsze kojarzą mi się z horrorem to nie mogę nie wspomnieć o "Horrorstör" Hendrixa. Pozdrawiam 😈
Tym razem wymieniłam "Lśnienie" (które zawsze pojawia się przy nawiedzonych domach) na "Worek kości", o którym bardzo rzadko wspominam, ale "Lśnienie" to klasyk 🖤
Czy też tak macie, że czytanie horrorów/powieści grozy latem to inny wymiar doznań? Dla mnie czytanie czegoś strasznego w pełnym słońcu i w sielankowej aurze jest czymś o wiele bardziej przerażającym niż czytanie podczas burzy czy zimą gdy jest ciemno. Jakoś ten niepokój jest mocniejszy i dla mnie lato czas na horror 🙈
Pewnie wyjdę na dziwadło, ale cóż, niech i tak będzie. Jestem realistką, czasem nawet zbyt mocną, ale moim ukochanym aktorem był Patrick Swayze. Jego rola w filmie "Uwierz w ducha" jest znana każdemu, ale ja oglądam go zawsze, gdy tylko jakaś stacja go powtarza. Owszem, jest niedopracowany, widać cień Patricka, ale przecież produkcja powstała na początku lat 90. i wówczas nie było jeszcze takiej techniki. Najlepszy jest jednak... płacz Demi Moore. Jest tak autentyczny, jak tylko mógł być. No i ten film to trochę przestroga ku temu, by być dobrym człowiekiem.
Moją ulubioną historię o duchach przeczytasz Olu w "Silmarillionie". To historia Gorlima, towarzysza Barahira, którzy walczyli razem z pomiotami Morgotha. Gorlim wykazywał w tej walce wielką zawziętość po tym, jak siły Morgotha spaliły mu dom i uprowadziły żonę. Co jakiś czas Gorlim odłączał się od grupy i wracał w okolice splądrowanego domu. Któregoś razu zobaczył coś nieprawdopodobnego. Oto jego żona żyła i cieszyła się na jego widok. Kiedy uradowany Gorlim wszedł do domu, okazało się, że wszystko to jest tylko ułudą i fałszywą wizją, wyczarowaną przez Saurona, który omamił nią Gorlima, żeby go schwytać. Sauron powiedział Gorlimowi, że jego żona wciąż żyje, i że odda mu ją, jeśli Gorlim zdradzi mu kryjówkę Barahira i jego towarzyszy. Kiedy Gorlim, powodowany miłością do żony zrobił to, Sauron wyśmiał jego naiwność i zabił Gorlima. Po swojej śmierci, Gorlim przyszedł we śnie jako duch do syna Barahira Berena, prosić o przebaczenie i ostrzec przed atakiem sił Morgotha. Było już jednak za późno. Beren jednak przeżył, gdyż w chwili ataku nie było go w obozie. Wówczas jedynym celem jego życia była zemsta na mordercach ojca i reszty swoich przyjaciół.
@@WielkiBuk To niemożliwe z powodu dyspozycji praw autorskich "Silmarillionu". A wątków i motywów na świetne seriale fantasy, jest w "Silmarillionie" bardzo dużo. Przekonasz się o tym sama, kiedy już przeczytasz tę książkę! 😀 Pozdrawiam serdecznie! 🤗
Juz słuchając opisow tych książek boję się wystarczająco, thank you very much...
Jedna z moich ulubionych opowieści o duchach to " Czerwona Róża" czyli miniserial, do którego scenariusz napisał Stephen King. Pamiętam jak oglądałem pierwszy raz i muszę przyznać, że sama historia mnie bardzo wciągnęła. Historia domu plus grupka śmiałków, która ma spędzić weekend w nawiedzonej posiadłości. W tym młoda dziewczynka, która jest katalizatorem większości wydarzeń, które mają tam miejsce podczas ich pobytu. Aktorsko większość daje radę, choć nie wszyscy. Poza tym muzyka naprawdę budująca klimat. Co jakiś czas odświeżam sobie ten miniserial. Z tego uniwersum polecam książkę " Z dziennika Ellen Rimbauer", która opowiada historię domu od momentu budowy, aż do zniknięcia tytułowej bohaterki. Ciekawa lektura. Polecam.
Uwielbiam "Dom z liści" Marka Z. Danielewskiego. To niesamowicie oryginalna i przerażająca książka.
Dlaczego? Bo to nie tylko opowieść o nawiedzonym domu, ale także niezwykłe doświadczenie czytelnicze. Książka jest pełna nietypowych układów tekstu, przypisów, a nawet stron, które trzeba czytać w lustrze. Wszystko to tworzy uczucie dezorientacji i niepokoju, idealnie pasujące do historii domu, który jest większy w środku niż na zewnątrz.
Czytając, czujesz się tak, jakbyś sam eksplorował ten dom, odkrywając jego mroczne sekrety. To jedna z tych książek, które zostają w głowie na długo po przeczytaniu.
WOW! Extra. Dziękuję bardzo. Dane wysłane na email. 😊
Wznowienia od Albatrosa Grahamka są poprostu przepiękne 😍 A mialam nie kupować i czytac to co mam. I wtedy bezsennie wpada Olga: "Ale że Grahamka nie weźmiesz?" 😏
Co do historii o duchach to moją ulubioną będzie chyba film "Inni" z Nicole Kidman, ostatnio sobie odświeżyłem i byłem pozytywnie zaskoczony ze po latach wciąż trzyma ten niesamowity klimat, a znając plot twist ogląda się go zwracając uwagę na drobne detale i zachowania głównych bohaterów z większą uwagą. Polecam tą straszną a jednocześnie tragiczną historię.
Uwielbiam opowieści o duchach, szczególnie takie w stylu gotyckim, romantycznym, groza, mrok. Zamczyska, tajemnice itd.
Moja ulubiona historia o duchach i taka, która mi ciągle siedzi w głowie, to Czarny Wygon. Jest tak realistyczna, że szerokim łukiem omijam stare chaty gdzieś w drodze😅 Niby spokojna historia, która się toczy... ale czytając ma się wrażenie wewnętrznego lęku.
Na Wojtusia z popielnika iskiereczka mruuuuga... 🤪
Duchy to jest to co lubię najbardziej w literaturze grozy ! Od dziecka fascynowały mnie tego typu historie, jako kilkuletnia dziewczynka zapraszałam do domu koleżanki na seanse horrorów i najczęściej oglądałam je sama ..... reszta oglądała z zamkniętymi oczami lub twarzą w poduszce . Latka lecą a moja fascynacja tym tematem nie stygnie. Moje ulubione tytuły z ostatnich lat to ,,Dziewczyna która klaszcze", ,,Guwernantka", ,,Dwór na Martwym Polu"
Ostatnio wszędzie widzę Worek kości Kinga, to chyba znak, że powinnam przeczytać 😄🤍🖤
To jest znak, tym bardziej, że idealna na lato! 🙌🏻🖤
Moją ulubioną opowieścią o duchach jest książka Stephena Kinga "Później". Historia o chłopcu który widzi duchy, tak wciągająca, że pochłonęłam ją szybko, i przepadłam na ten czas.
P.S. Olga, wyglądasz obłędnie.
❤❤❤❤
Ja polecę japońską klasyką: moją ulubioną opowieścią o duchach a raczej duchu w kasecie jest Ring. Koji Suzuki jest absolutnym mistrzem horrorowych wstawek a jednocześnie powieści kryminalnej/thrilleru. Te "wstawki" potrafiły mnie naprawdę przerazić, ale napięcie rosło z każdą stroną więc nie chciałam odkładać książki. Świetna historia, świetna tajemnica i zakończenie zwaliło mnie z nóg oraz pozostawiło niedosyt. Bardzo ubolewam że jeszcze nie przetłumaczyli 2 i 3 części książek. Pozdrawiam Olgo💚
Absolutnie POTWORNE! I książka i filmy! 🙌🏻
Ja akurat jestem z tych nie_grozowych czytelników, ale tak lubię słuchać, jak opowiadasz o książkach, że włączam sobie nawet wtedy, kiedy wiem, że tematyka nie do końca dla mnie. 😊 Choć w tym zestawieniu jednak znalazłam i takie książki, które dobrze mi się czytało, czyli "Nawiedzony dom na wzgórzu", "Kobieta w czerni" i "W kleszczach lęku". 😊
Czyli pomimo bezsenności - BEZSENNOŚĆ 😁🖤
@@WielkiBuk haha tak jest! 😁
Cześć. Dawno mnie tu nie było. Pozdrawiam.
Dla mnie na pierwszym miejscu jest The Conjuring (Obecność) z 2013 roku. Jak dla mnie, najlepszy film jeśli chodzi o kwestie duchów, opętań, nawiedzeń. Mega klimat, historia która mrozi krew w żyłach a finał dosłownie sprawił, że szczęka mi opadła i nie wiedziałem co powiedzieć. Pozycja obowiązkowa dla fanów horrorów o tematyce opętań i nawiedzonych domów. A, no i historia oparta na faktach, więc... jeszcze bardziej podkręca atmosferę. Dla mnie film miał głównie rolę "merytoryczno-edukacyjną" w chwili gdy zacząłem pisać opowiadania grozy i horrory. Także... trochę taki sentyment ;) Pozdrawiam Olgo :)
Bezseeeennaaaa śroooodaaa! Tydzień z automatu robi się lepszy a ja tradycyjnie zabieram się za oglądanie :)
Dobrego oglądania!
Książkę o duchach, którą wprost uwielbiam, jest "Dom na wyrębach" Stefana Dardy. Jest to dla mnie niesamowita historia tym bardziej, że pochodzę z pojezierza łęczyńsko-włodawskiego, a właśnie tam rozgrywa się akcja. Miejscowości były mi znane i mogłam się świetnie wczuć w tę atmosferę. Oczami wyobraźni widziałam domki z mojej rodzinnej miejscowości. Ta historia ma w sobie też taką swojską nutkę: chodzenie na grzyby, załatwianie spraw na wsi "po znajomości", wiejski folklor, plotki rozchodzące się lotem błyskawicy, ta jedna osoba lub posiadłość na wsi, która z jakiegoś powodu okryta jest zła sławą. Oprócz tego, że straszy to dla mnie ważny jest też ten wiejski klimat. Coś wspaniałego... Bardzo lubię tę historię i myślę, że kiedyś na pewno do niej wrócę tym bardziej, że istnieje też audiobook w wykonaniu Wiktora Zborowskiego. 😍
"Sny w domu wiedźmy" Lovecrafta też mają duchowy, nawiedzony vibe;) Dla mnie super pozycja na wieczór hehehe:) "Chodź ze mną" też bardzo dobre i są paranormalne rzeczy, jak i Grady Hendrixa "Horrorstor";)
Na prawdziwą Japonię teraz będę ja " Mała "
Jedna z moich ulubionych ghost-stories to Arnold Bennett "Duch". Bardzo lubię też zbiór "Pokój na wieży" Edwarda Frederica Bensona
Zaklęci fajna ❤ bardzo.Worek Kości znam.Pudełko dobre.Zgroza cudowne.Nawiedzony nie dla mnie 😢.Wróć Przed Zmrokiem ładne .
O duchach historia prawdziwa. Rzecz działa się na Śląsku wiele lat temu. Przytrafiła się mojemu wujkowi Bercikowi. Mieszkał jeszcze wtedy z rodzicami i braćmi w domu na wsi. Dzień wcześniej umarł stary Alojz Sojka. Sąsiad z chałupy obok. W tamtych czasach czuwanie przy zwłokach odbywało się w domu zmarłego. Oczywiście najbliżsi sąsiedzi przybyli licznie do wdowy po Sojce, aby modlić się za duszę Alojza. Wujek Bercik także przyszedł zmówić pacierz za sąsiada. Jednak śpieszno mu było opuścić żałobników, gdyż umówił się wcześniej na randkę z Krysią. Wychodząc poprosił swojego brata (mojego ojca) o zostawienie w ich wspólnym pokoju uchylonego okna. Tak, żeby wracając od dziewczyny mógł po cichu wślizgnąć się do domu nie budząc nikogo. Ojciec oczywiście zgodził się pomóc bratu... Gdy zapadła już noc młodszy brat przygotował sobie wiadro z lodowatą wodą ze studni. Ustawił je pod parapetem uchylonego okna. I czekał. Czekał długo. Czekał wytrwale. I gdy już oczy zaczynały się mu kleić że zmęczenia usłyszał kroki za oknem. To Bercik wracał od ukochanej szczęśliwy i rozmarzony. Gdy ręka Bercik znalazła się na framudze okna mój ojciec wyciągnął swoją lodowatą dłoń z wiadra i chwycił mocno ciepłą rękę brata. Wujek wrzasnął, puścił framugę i runął na plecy w krzew różany. Hałasy obudziły całą rodzinę. Przybiegli wszyscy, żeby zobaczyć co się stało. Biedny Bercik nie mógł wyplątać się z kolców wciąż przekonany, że to stary Alojz Sojka czeka na niego w domu. Wykrzykiwał "Nie bier mnie! Nie bier mnie!" dopóki nie zobaczył zdziwionej miny dziadka wychylającego się przez okno. I tak to właśnie wujek Bercik uwierzył przez chwilę w duchy. Koniec😎
Propo duchów Pani Olgo , oglądam właśnie horror "Urbex" i powiem, że się Pani spodoba;) o nawiedzonym domu;)
No nie ,nie zgadzam się, G. Masterton nie jest w stanie zdetronizować S. Kinga, oczywiście Kinga ,którego już nie ma . Tego legendarnego.
Bardzo fajny filmik, fajna tematyka
Dziękuję 😁🖤
Amitiville 2005 mnie się podobał ponieważ była fajnie dobrana tam obsada aktorska, fabuła mi się podobała ojciec w kilkadziesiąt dni traci kontrole nad sobą, dom chce żeby zabił swoją rodzinę i Ouija: Narodziny zła w filmie mnie się bardzo podobała aktorka znana z Annabelle Doris Zander ta aktorka dostaje ode mnie duży + natomiast co do filmu film mi się podobał pod jednym względem jak mama Lulu wykorzystuje ludzi dla pieniędzy, żeby się wzbogacić, i potem ona traci nad planszą kontrolę jak dzieje się coś
Zaklęci 👍Worek kości 😍i te nury 😮
Super odcinek👍👍👍
Jakby co to mam numer do Pogromców Duchów 👍
Idealnie! Trzymaj na wszelki wypadek! 😁
Opowieści o duchach zawsze potrafiły zrobić na mnie wrażenie
Nie mam za bardzo takich historii, bo nie ciągnię mnie do opowieści o duchach. W sumie najbliżej tej klasyfikacji jest "Smętarz dla zwierzaków" Kinga, który jest jednym z jego najbardziej znanych klasyków 😁 Młode małżeństwo Creedów wraz z dwójką małych dzieci i kotem sprowadza się do niewielkiej miejscowości Ludlow w stanie Maine. Szybko zaprzyjaźniają się ze starszym małżeństwem z sąsiedztwa. Jude ponad 80 letni sąsiad zaprowadza rodzinę Creedów na cmentarz, który znajduję się za ich nowym domem, okazuję się być to nietypowe miejsce, w którym okoliczne dzieci od lat grzebią swoje domowe zwierzątka, lecz to nie jedyna mroczna tajemnica tego miejsca. Louis Creed po tym gdy pod kołami ciężarówki ginie kot jego córki boleśnie się o tym przekonuję, powoli popadając w obłęd.
Książka ma typowy dla powieści Kinga klimat, zwłaszcza tych powstałych w XX wieku. Mamy małe, z pozoru spokojne miasteczko, w którym zaczynają dziać się trudne do wytłumaczenia rzeczy, a bohaterów spotyka los z najgorszych koszmarów. Akcja jest powolna, wręcz się snuje, nie brakuje długich i nużących opisów, można śmiało wrzucić te pozycję do koszyka z napisem "przegadana". Jest też to znakomite studium psychologiczne człowieka powoli popadającego w obłęd, kogoś kto z początku trudne do wytłumaczenia wydarzenia stara sobie logicznie tłumaczyć i wmawiać, że tak właśnie było, a potem sam wpada w mrok i dziwne wydarzenia zaczyna generować sam, bo przecież to najlepsze i najbardziej logiczne rozwiązanie, a spirala się nakręca. Jest też dużo rozważań na temat śmierci, ludzkiego strachu przed nią, a zwłaszcza strachu o to, że ona spotka kogoś bliskiego, z czym nie będziemy mogli sobie poradzić. Trzeba oddać, że pod tym względem ta książka jest doskonała. Postaci również są ciekawie i wiarygodnie wykreowane, acz kobiece bohaterki były bardzo kliszowe i raczej drugoplanowe. Ogólnie czuć ten patriarchalny klimat, charakterystyczny dla literatury lat 80', o czym świadczy choćby fakt, że na rodzinę zarabiają jedynie mężczyźni. Dialogów jest stosunkowo mało, i nie są przesadnie wciągające, ważniejsze jest to co się dzieje w głowie bohaterów.
Z prawdziwych historii o duchach chyba historia kolegi mojego brata robi wrażenie. Pomiędzy miejscowościami gdzie mieszkamy jest kawałek wzniesienie, gdzie obok drogi nie ma żadnych domów. Jest to zaledwie kilkaset metrów. Kolega wracał samochodem późno w nocy (ok. 1-2) i nagle zobaczyl idącą grupkę dzieci ze świecami. Że był to grudzień to w pierwszej chwili przemknęła mu myśl że może ktoś idzie na roraty. Ale za chwilę dotarło do niego ze to niemożliwe bo kościół jest zupełnie w innym kierunku. Spanikowy w środku nocy dzwonił do mojego brata i opowiadał mu co widział. A brat rano nam czyli reszcie rodziny. Niby wyjaśnienia że może był zmęczony zwyciężyło ale kto więc co wędrowało w tę grudniową noc. A co do popkultury - to moje ulubione historie o duchach to pierwszy sezon Supernaturala. Tam pełno jest odcinków zapadających w pamięć choćby sam pilot i duch kobiety w bieli. Chyba żaden serial nie czerpał tak garściami z Urban legend i opowieści o duchach.
A ja w kategorii historii o duchach polecam opowiadania Mrs. Henry Wood. Niesamowicie klimatyczne, XIX-wieczne
Przeczytałem "Zaklętych" jakieś 2 tygodnie temu. Powieść bardzo fajna, chociaż moim zdaniem zakończenie mogłoby być ciekawsze. "Pudełko w kształcie serca" wygrywa w moim zestawieniu. Tam duch ukazany jako coś co prześladuje bohatera dla samej przyjemności gnębienia, podąża za nim i nie daje mu się od siebie uwolnić. A na końcu staje się czymś namacalnym.
Uwielbiam powieści grozy! Aktualnie czytam Inkuba A. Urbanowicza, jestem za 200str i wciąga nieziemsko ❤
A Nawiedzony dom na wzgórzu mam w poczekalni 👍
Ulubiony mój serial ever to „Z archiwum x” a tam w niejednym odcinku było o duchach 👻 świetne były za równo te odcinki „na serio” jak i te gdzie scenarzyści bawili się konwencją.
Ja uwielbiam te mniej poważne - tam zawsze nie było wiadomo czego oczekiwać 😁
Odludzie Krystian Kłomnicki. Jedna z lepszych książek jakie czytałem. A długo nie mogłem się do niej przekonać. Emerytowany policjant dziedziczy dom po ojcu, którego nie znał. Dom, to drewniana dacza w lesie. Wiejski klimat, nowy ksiądz, który nie wie czy podjął dobrą decyzję i dziwne zaginięcia.
Autor napisał tylko dwie książki z czego druga, to jakiś slasher, ale tę książkę polecam.
Nie wiem czy moja ulubiona historia o duchach, choć w przeciwieństwie do tych książkowych, filmowych i serialowych ta najbardziej zapadła mi w pamięć- być może dlatego, że opowiadała mi ją moja już niestety śp. babcia. Gdy chodziła jeszcze do szkoły podstawowej, miała sąsiada w podeszłym wieku, który wraz z żoną mieszkał, o ile się nie mylę, w mieszkaniu nad nią (mogłem tu coś lekko przekręcić bo już dawno mi opowiadała tą historię). Pewnego popołudnia siedziała sobie w salonie i coś czytała, gdy usłyszała pukanie w okno w tym samym pokoju, w którym oprócz niej nikogo nie było, a firana zafalowała (okno było zamknięte). Dosłownie chwilę później przyszła sąsiadka mówiąc, że jej mąż zmarł. Jakiś czas później podczas drogi do szkoły zauważyła, że po drugiej stronie ulicy stoi, jakżeby inaczej, sąsiad. Miał poważną minę, ale machał do niej jakby chciał się z nią pobawić. Od tamtego czasu już nigdy go nie spotkała, choć śnił jej się jeszcze kilka razy. Osobiście nie wierzę w zjawiska nadprzyrodzone (nie licząc momentu gdy czytam jakiś dobry horror :D) choć do tej pory się zastanawiam nad tą opowieścią. Oczywiście babcia była jeszcze dosyć mała, ale nie na tyle żeby sobie coś, od tak, uroić. Pozostawię do wolnej interpretacji ;)
Obecnie czytam "Syn" Jo Nesbo, bardziej thriller kryminalny niż horror ale może wpisuje się w środowe klimaty 😁
M O C N E! 🔥
Bardzo lubię Graham masterton 👍🏻👍🏻👍🏻👍🏻👍🏻
Zdecydowanie " Pudełko w kształcie serca" Joe Hilla. Rozwaliła mnie ta książka
Historia która mnie przestraszyła i zostala w mojej pamięci to seria Czarny Wygon Stefan Darda. Tam co się w tej książce dzieje 😮😮...Polecam 😊
Miasto masek. Autora nie pomne, ale było swietne.
Zanim Peter Jackson stworzył ekranizację "Władcy Pierścieni" stworzył naprawdę zabawną komedię z elementem horroru, "Przerażacze", o duchach właśnie. Polecam!
Część tych ksiażek przeczytałem, "Pudełko w kształcie serca", "Hacjenda" czy "Jak sprzedać nawiedzony dom" to są świetne historie.
Z Panem Sagerem się nie polubiłem w tej powieści.
Co do książki Giesecke, no tutaj ujął mnie z początku świetny mroczny klimat niestety w późniejszej fazie powieść ulega zmianie tonu, druga część książki przechodzi w typowy akcyjniak, a zjawa ustępuje zagrożeniu bardziej fizycznemu. Finał też mnie nieco zawiódł, szczególnie te pompatyczne wypowiedzi antagonisty typu "mogłeś uciec, a teraz zginiesz" i czasem brakowało mi takiego kreskówkowego śmiechu typu "ha, ha". Zresztą miałem wrażenie że finał był zbyt pośpiesznie zamknięty i trochę jakby autorka nie miała na niego pomysłu
A jeżeli chodzi o duchowe polecajki, no "Lśnienie" Stephena Kinga, u mnie ta powieść otwiera taką listę. Wciągnąłbym też na nią debiut Klaudi Zacharskiej "Kantata", czyli horror w rockowym wydaniu. No i na swój pokręcony sposób jako że zakupy w dyskontach zawsze kojarzą mi się z horrorem to nie mogę nie wspomnieć o "Horrorstör" Hendrixa.
Pozdrawiam 😈
Tym razem wymieniłam "Lśnienie" (które zawsze pojawia się przy nawiedzonych domach) na "Worek kości", o którym bardzo rzadko wspominam, ale "Lśnienie" to klasyk 🖤
Czy też tak macie, że czytanie horrorów/powieści grozy latem to inny wymiar doznań? Dla mnie czytanie czegoś strasznego w pełnym słońcu i w sielankowej aurze jest czymś o wiele bardziej przerażającym niż czytanie podczas burzy czy zimą gdy jest ciemno. Jakoś ten niepokój jest mocniejszy i dla mnie lato czas na horror 🙈
Ja uwielbiam horror w każdym wymiarze, ale latem nabiera szczególnego wydźwięku, to fakt 😁
Pewnie wyjdę na dziwadło, ale cóż, niech i tak będzie. Jestem realistką, czasem nawet zbyt mocną, ale moim ukochanym aktorem był Patrick Swayze. Jego rola w filmie "Uwierz w ducha" jest znana każdemu, ale ja oglądam go zawsze, gdy tylko jakaś stacja go powtarza. Owszem, jest niedopracowany, widać cień Patricka, ale przecież produkcja powstała na początku lat 90. i wówczas nie było jeszcze takiej techniki. Najlepszy jest jednak... płacz Demi Moore. Jest tak autentyczny, jak tylko mógł być. No i ten film to trochę przestroga ku temu, by być dobrym człowiekiem.
Jak ja wyłam na tym filmie!!! Scena z kołem - kultowa 🙌🏻❤️
Kobieta w czerni 😍😍😍
Moją ulubioną historię o duchach przeczytasz Olu w "Silmarillionie". To historia Gorlima, towarzysza Barahira, którzy walczyli razem z pomiotami Morgotha. Gorlim wykazywał w tej walce wielką zawziętość po tym, jak siły Morgotha spaliły mu dom i uprowadziły żonę. Co jakiś czas Gorlim odłączał się od grupy i wracał w okolice splądrowanego domu. Któregoś razu zobaczył coś nieprawdopodobnego. Oto jego żona żyła i cieszyła się na jego widok. Kiedy uradowany Gorlim wszedł do domu, okazało się, że wszystko to jest tylko ułudą i fałszywą wizją, wyczarowaną przez Saurona, który omamił nią Gorlima, żeby go schwytać. Sauron powiedział Gorlimowi, że jego żona wciąż żyje, i że odda mu ją, jeśli Gorlim zdradzi mu kryjówkę Barahira i jego towarzyszy. Kiedy Gorlim, powodowany miłością do żony zrobił to, Sauron wyśmiał jego naiwność i zabił Gorlima. Po swojej śmierci, Gorlim przyszedł we śnie jako duch do syna Barahira Berena, prosić o przebaczenie i ostrzec przed atakiem sił Morgotha. Było już jednak za późno. Beren jednak przeżył, gdyż w chwili ataku nie było go w obozie. Wówczas jedynym celem jego życia była zemsta na mordercach ojca i reszty swoich przyjaciół.
A czy Ty widziałeś plakat i zapowiedź trzyczęściowej ekranizacji?????? 😁😁😁
@@WielkiBuk To niemożliwe z powodu dyspozycji praw autorskich "Silmarillionu". A wątków i motywów na świetne seriale fantasy, jest w "Silmarillionie" bardzo dużo. Przekonasz się o tym sama, kiedy już przeczytasz tę książkę! 😀 Pozdrawiam serdecznie! 🤗
Zachęcony przez Ciebie już "Jak sprzedać nawiedzony dom" i "Upiorna opowieść" przeczytane😉 a ten Grahamek też czeka na półeczce.
Grahamki najlepsze 😁😁😁
W kleszczach leku 😍
❤❤❤
Uściski bezsenne! 🖤🖤🖤
Czy największy lęk wzbudza we mnie temat duchów? Tak. Czy właśnie oglądam film o duchach w książkach? Być może 😅😂
Być może 🤣 uściski! 🖤🖤🖤