insanlara ait hissetmekle ilgili duygularını anlatırken benim de gözlerim doldu. ben de yol arkadaşlığına inanıyorum, ev diye bir şeyin çok mümkün olabileceğine, evde hissetmenin -en azından benim için çok mümkün olabileceğine inanmıyorum. dört duvardan ibaret olan bir yere ait hissetmek benim için de hiç mümkün olmadı şimdiye kadar. ki tüm hayatım kendim ait hissedebileceğim bir ev/oda inşa etmeye çalışmakla geçti. daha geçen gün içinde güvenle uyuyabileceğim bir oda, yıkılmayacağını bildiğim bir kütüphane ve ne olursa olsun günün sonunda beni dünyaya sabitleyen bir noktaya, bir merkeze ihtiyaç duyduğumu düşündüm. bir referans noktası gibi, diğer her şeyin doğruluğunu oraya bakarak anlayabileceğin. herşey değişse de sabit kalacak bir nokta gibi. günün sonunda dönmek isteyeceğin, dış dünyanın tüm kötülüklerinden koruyabilecek bir sığınak gibi. incinebilirliğimizi gizleyecek bir kabuk gibi. evden çok yuvanın tanımı gibi oldu aslında bakınca. evde olmak bana da hep yolda olmak, yürümek ve yürürken tanıdığın insanlar gibi geliyor. frances ha örneği gülümsetti, büyümek konusunda benzer hisler içindeyiz. ama bu "yol arkadaşlığı" hissi bana niyeyse en çok ruhların kaçışı'ndaki tramvayda yan yana yolculuk yaptıkları sahneyi hatırlatıyor. yan yana sadece sessiz bir şekilde durmaları, bildikleri her şeyin sular altında kalışı ve birlikte bir bilinmezliğe -cadının evine gidişleri., dünyalarını yeniden inşa etme çabaları. o sahnedeki huzuru ve yol arkadaşlığı hissini seviyorum. yolda geçen filmleri de seviyorum. vagabonde örneğinden yola çıkarak yine varda'nın "mekanlar ve yüzler" belgeselini de seveceğini düşündüm, en son mubi'de vardı eğer kalkmadıysa. bir de bu aidiyet konusu ve verdiğin örnekler aklıma bu evde hissedemeyişlerin bir parçasının kadın olmakla da ilgisi olduğunu düşündürdü. o yüzden aidiyet/yuva konusu her geçtiğinde tante rosa'yı hatırlarım ben. okumadıysan belgesel için ilham verici olabileceğini düşünüyorum. evet vlog çekmek bence de daha kolay ama ben de bu konseptteki iç dökümü videolarını daha çok seviyorum. son olarak kına'yı nerede yayınlamayı düşünüyorsun merak ettim. yeni filmde de başarılar :') böyle konular bana bazen içimi "kazıyormuşum" gibi hissettiriyor ve her zaman ortaya çıkan şeyden de hoşlanmıyorum ama günün sonunda nereye kadar kaçabiliriz sorusu da geliyor aklıma. bir şeyler çekmek insanın dönüp gerçekten ne düşündüğünü ve ne hissettiğini anlamasına biraz zorlayıcı da olsa gerçekten yardımcı oluyor. sonrasında geriye dönüp izlemesi de çok çok keyifli. o yüzden iyi eğlenceler.
Kına'yı bi yerlere göndermek için motivasyon bulduktan sonra süreçler bittiği gibi youtubea atarım diye düşünüyorum 🐥 yazdıkların, önerilerin ilham oldu, çookk teşekkür ederim💛
Frances Ha daki Frances ın Paris sahnesi o anlatmaya calistigin ama cok da oturtamadigin şeyleri ifade ediyor benim icin. Babamin meslegi sebebiyle kucuklugumden beri tasinmak durumundaydim ve bir sure sonra bu benim kisiligim haline geldi belki de. Sen yerlere ve konuma degil de insanlara ait oldugunu soyledin ki bu cok guzel. Sanirim bendeki ait olamama duygusu insanlar icin de gecerli. Bir de Doguda da yasama firsatim oldugundan tum dusuncelerime Dogu Bati ikilemi de girdi. Zaten her videoda fark ediyorum ama bir takim zevklerimiz ortak. Kendimi buldugum filmler de genellikle yol filmleri oluyor. Ortaya cok guzel bir sey cikacagina eminim. Ve bir gun seninle karsilasmayi cok isterim:))
kendini ifade ediş şeklini çok sevdim öncelikle :) ortak noktalarımızın olması konuşacak da muhakkak çok şey olduğu anlamına geliyo benim için. karşılaşmayı, hatta bi yerlerde buluşmayı ben de çok isterim🐥
Akıl evim ;ben akla aidim sahibim var ama ruhumda dinginlik yok ,insanlara ait hissetmiyorum annem ağlarsa ağlarım babama benzemek rahatsız edici ,alıştım -kader böyle- Dante gibiyim hayatta ,arafta olmak cennetten güzel ,çelişkilerim mutluluktan güzel. Ölüm evimden güzel..
Depremden sonra görünürde evsiz yurtsuz kaldım, ondan önce de evimde hissetmediğimi düşünürdüm. Yanlış düşünürmüşüm. Ait olduğumuz yer bana göre bazen sevdiklerimizin yanı bazen sadece kendim olabildiğim yer. Sürtüşmeli bir aile yaşantımız olsa da severmişim onları, tam olarak ait hissedemesem de bu böyle. Ama odamın kapısını kapattığımda dış dünyayla bağlantım kesiliyormuş benim ve kendim olabiliyormuşum. Zaman zaman gözümün önüne gelen anlar böyle hissettiriyor en azından. Duvarların altından kalkıp gittikten sonra nesnel olarak da bu hissi tattım. O kadar çok kalacak yer-şehir değiştirdik ki kendimi bir insandan çok her şey gibi hissettim. Göçmen kuş gibi, dinlenmeyen uçak gibi, ekosisteminden koparılıp kafese kilitlenmiş panda gibi, yeri sürekli değiştirilen vazodaki çiçek gibi.. Değiştirdiğimiz konaklamalara bağlanacak değildim zaten ama hayatım boyunca hep rahatsız olduğum yerlerde bulunacağım hissine kapıldım. Uzun bir süre kendim gibi hissedemeyeceğim hissine, öyle bir yerin olmayacağı hissine. Aidiyet hissedemeyeceğimi yani. Birden koparılmış iplerim istediğim yere dikiş tutmaz diye diye korkuyorum işte
bu video seni tetiklediyse özür dilerim bunun için :( çok çok geçmiş olsun. sinirli ve üzgünüm bu konuda, hassas da bi konu, yanlış bi şey söylemek istemem. umarım daha iyiye doğru gidecek her şey, hepimiz için🐥
Filmində uğurlar ilk olaraq bunu yazmaq istədim. Səni bu gün, belə dönəmimdə tapmağımın, tanımağımın təsadüf olduğuna inanmıram. (bunu özüm bir müddət sonra oxumağım üçün yazıram). Sualına gəldikdə isə, ev mənim üçün də heç vaxt yer kimi formalaşmayıb beynimdə, dostlarımın ya da başqa yaxın insanların ev olduğunu düşünürdüm mənim üçün, amma hal-hazırdakı düşüncəmə görə mən elə eviməm. düşüncələrimlə, etdiklərimlə, səhvlərimlə, xəyallarımla və s. (ana dilimdə yazdım çünki özümü ən yaxşı bu dildə ifadə edə bilirəm/)
öncelikle iyi dileklerin için çook çok teşekkür ederim 🌞 kendi kendinin evi olma fikrini çok sevdim. umarım herkes senin belirttiğin gibi kendi evinde mutlu ve huzurlu olmayı başarır. aksi bi hâl çok kötü bi senaryo olurdu çünkü. aramıza hoş geldin🐥
@@zeynepdipart Kesinlikle öyle aslında. Fark ediyorum da ev mefhumu birçok kavramı da içine alıyor : Bana iyi gelen renklere ve istediğim dizayna sahip eşyaların olduğu bir ev, dışavurum ve kendimi temsil arzumu ; istediğim şeyleri (mesela senin kanalın:) izleyebildiğim ev, eğlence ve huzur ihtiyacımı karşılıyor. İster somut bir dört duvar isterse de senin bahsettiğin gibi insanlardan oluşsun... Ev aslında istek ve ihtiyaçlarımızı karşılayan yer basbayağı. Kendini bir yere ait hissetmek, ''burası benim evim'' diyebilmek de bunların gerçekleşmesiyle doğru orantılı olsa gerek tamamen. Kendini huzurlu, anlaşılır, güvende, mutlu hissettiğin yer ; belki sahile kurduğun bir çadır, belki içinde tüm gün oyun oynadığın bir oda, belki başını yasladığın birinin göğsü... İnsanın birçok farklı şekilde, birçok başka yerde evi olabilir ve olmalı da işin gerçeği. Çünkü ''insani'' ihtiyaç
insanlara ait hissetmekle ilgili duygularını anlatırken benim de gözlerim doldu. ben de yol arkadaşlığına inanıyorum, ev diye bir şeyin çok mümkün olabileceğine, evde hissetmenin -en azından benim için çok mümkün olabileceğine inanmıyorum. dört duvardan ibaret olan bir yere ait hissetmek benim için de hiç mümkün olmadı şimdiye kadar. ki tüm hayatım kendim ait hissedebileceğim bir ev/oda inşa etmeye çalışmakla geçti. daha geçen gün içinde güvenle uyuyabileceğim bir oda, yıkılmayacağını bildiğim bir kütüphane ve ne olursa olsun günün sonunda beni dünyaya sabitleyen bir noktaya, bir merkeze ihtiyaç duyduğumu düşündüm. bir referans noktası gibi, diğer her şeyin doğruluğunu oraya bakarak anlayabileceğin. herşey değişse de sabit kalacak bir nokta gibi. günün sonunda dönmek isteyeceğin, dış dünyanın tüm kötülüklerinden koruyabilecek bir sığınak gibi. incinebilirliğimizi gizleyecek bir kabuk gibi. evden çok yuvanın tanımı gibi oldu aslında bakınca.
evde olmak bana da hep yolda olmak, yürümek ve yürürken tanıdığın insanlar gibi geliyor. frances ha örneği gülümsetti, büyümek konusunda benzer hisler içindeyiz. ama bu "yol arkadaşlığı" hissi bana niyeyse en çok ruhların kaçışı'ndaki tramvayda yan yana yolculuk yaptıkları sahneyi hatırlatıyor. yan yana sadece sessiz bir şekilde durmaları, bildikleri her şeyin sular altında kalışı ve birlikte bir bilinmezliğe -cadının evine gidişleri., dünyalarını yeniden inşa etme çabaları. o sahnedeki huzuru ve yol arkadaşlığı hissini seviyorum. yolda geçen filmleri de seviyorum. vagabonde örneğinden yola çıkarak yine varda'nın "mekanlar ve yüzler" belgeselini de seveceğini düşündüm, en son mubi'de vardı eğer kalkmadıysa.
bir de bu aidiyet konusu ve verdiğin örnekler aklıma bu evde hissedemeyişlerin bir parçasının kadın olmakla da ilgisi olduğunu düşündürdü. o yüzden aidiyet/yuva konusu her geçtiğinde tante rosa'yı hatırlarım ben. okumadıysan belgesel için ilham verici olabileceğini düşünüyorum.
evet vlog çekmek bence de daha kolay ama ben de bu konseptteki iç dökümü videolarını daha çok seviyorum.
son olarak kına'yı nerede yayınlamayı düşünüyorsun merak ettim. yeni filmde de başarılar :') böyle konular bana bazen içimi "kazıyormuşum" gibi hissettiriyor ve her zaman ortaya çıkan şeyden de hoşlanmıyorum ama günün sonunda nereye kadar kaçabiliriz sorusu da geliyor aklıma. bir şeyler çekmek insanın dönüp gerçekten ne düşündüğünü ve ne hissettiğini anlamasına biraz zorlayıcı da olsa gerçekten yardımcı oluyor. sonrasında geriye dönüp izlemesi de çok çok keyifli. o yüzden iyi eğlenceler.
Kına'yı bi yerlere göndermek için motivasyon bulduktan sonra süreçler bittiği gibi youtubea atarım diye düşünüyorum 🐥 yazdıkların, önerilerin ilham oldu, çookk teşekkür ederim💛
@@zeynepdipart o zaman merakla bekliyorum 💜💜
Frances Ha daki Frances ın Paris sahnesi o anlatmaya calistigin ama cok da oturtamadigin şeyleri ifade ediyor benim icin. Babamin meslegi sebebiyle kucuklugumden beri tasinmak durumundaydim ve bir sure sonra bu benim kisiligim haline geldi belki de. Sen yerlere ve konuma degil de insanlara ait oldugunu soyledin ki bu cok guzel. Sanirim bendeki ait olamama duygusu insanlar icin de gecerli. Bir de Doguda da yasama firsatim oldugundan tum dusuncelerime Dogu Bati ikilemi de girdi. Zaten her videoda fark ediyorum ama bir takim zevklerimiz ortak. Kendimi buldugum filmler de genellikle yol filmleri oluyor. Ortaya cok guzel bir sey cikacagina eminim. Ve bir gun seninle karsilasmayi cok isterim:))
kendini ifade ediş şeklini çok sevdim öncelikle :) ortak noktalarımızın olması konuşacak da muhakkak çok şey olduğu anlamına geliyo benim için. karşılaşmayı, hatta bi yerlerde buluşmayı ben de çok isterim🐥
Akıl evim ;ben akla aidim sahibim var ama ruhumda dinginlik yok ,insanlara ait hissetmiyorum annem ağlarsa ağlarım babama benzemek rahatsız edici ,alıştım -kader böyle-
Dante gibiyim hayatta ,arafta olmak cennetten güzel ,çelişkilerim mutluluktan güzel.
Ölüm evimden güzel..
💛
Depremden sonra görünürde evsiz yurtsuz kaldım, ondan önce de evimde hissetmediğimi düşünürdüm. Yanlış düşünürmüşüm. Ait olduğumuz yer bana göre bazen sevdiklerimizin yanı bazen sadece kendim olabildiğim yer. Sürtüşmeli bir aile yaşantımız olsa da severmişim onları, tam olarak ait hissedemesem de bu böyle. Ama odamın kapısını kapattığımda dış dünyayla bağlantım kesiliyormuş benim ve kendim olabiliyormuşum. Zaman zaman gözümün önüne gelen anlar böyle hissettiriyor en azından. Duvarların altından kalkıp gittikten sonra nesnel olarak da bu hissi tattım. O kadar çok kalacak yer-şehir değiştirdik ki kendimi bir insandan çok her şey gibi hissettim. Göçmen kuş gibi, dinlenmeyen uçak gibi, ekosisteminden koparılıp kafese kilitlenmiş panda gibi, yeri sürekli değiştirilen vazodaki çiçek gibi.. Değiştirdiğimiz konaklamalara bağlanacak değildim zaten ama hayatım boyunca hep rahatsız olduğum yerlerde bulunacağım hissine kapıldım. Uzun bir süre kendim gibi hissedemeyeceğim hissine, öyle bir yerin olmayacağı hissine. Aidiyet hissedemeyeceğimi yani. Birden koparılmış iplerim istediğim yere dikiş tutmaz diye diye korkuyorum işte
bu video seni tetiklediyse özür dilerim bunun için :( çok çok geçmiş olsun. sinirli ve üzgünüm bu konuda, hassas da bi konu, yanlış bi şey söylemek istemem. umarım daha iyiye doğru gidecek her şey, hepimiz için🐥
@@zeynepdipart hayır güncel düşündüğüm şeyler bunlar. Kötü hissetmedim
@@zey7486 ne mutlu bana o halde :)
Filmində uğurlar ilk olaraq bunu yazmaq istədim. Səni bu gün, belə dönəmimdə tapmağımın, tanımağımın təsadüf olduğuna inanmıram. (bunu özüm bir müddət sonra oxumağım üçün yazıram). Sualına gəldikdə isə, ev mənim üçün də heç vaxt yer kimi formalaşmayıb beynimdə, dostlarımın ya da başqa yaxın insanların ev olduğunu düşünürdüm mənim üçün, amma hal-hazırdakı düşüncəmə görə mən elə eviməm. düşüncələrimlə, etdiklərimlə, səhvlərimlə, xəyallarımla və s. (ana dilimdə yazdım çünki özümü ən yaxşı bu dildə ifadə edə bilirəm/)
öncelikle iyi dileklerin için çook çok teşekkür ederim 🌞 kendi kendinin evi olma fikrini çok sevdim. umarım herkes senin belirttiğin gibi kendi evinde mutlu ve huzurlu olmayı başarır. aksi bi hâl çok kötü bi senaryo olurdu çünkü. aramıza hoş geldin🐥
Ait hissedilen bir yer bulmak gereklilik mi?
Çok insani bi duygu değil mi bu
@@zeynepdipart Kesinlikle öyle aslında. Fark ediyorum da ev mefhumu birçok kavramı da içine alıyor :
Bana iyi gelen renklere ve istediğim dizayna sahip eşyaların olduğu bir ev, dışavurum ve kendimi temsil arzumu ; istediğim şeyleri (mesela senin kanalın:) izleyebildiğim ev, eğlence ve huzur ihtiyacımı karşılıyor.
İster somut bir dört duvar isterse de senin bahsettiğin gibi insanlardan oluşsun... Ev aslında istek ve ihtiyaçlarımızı karşılayan yer basbayağı. Kendini bir yere ait hissetmek, ''burası benim evim'' diyebilmek de bunların gerçekleşmesiyle doğru orantılı olsa gerek tamamen.
Kendini huzurlu, anlaşılır, güvende, mutlu hissettiğin yer ; belki sahile kurduğun bir çadır, belki içinde tüm gün oyun oynadığın bir oda, belki başını yasladığın birinin göğsü... İnsanın birçok farklı şekilde, birçok başka yerde evi olabilir ve olmalı da işin gerçeği. Çünkü ''insani'' ihtiyaç
@@neo10s43 ne iyi dedin, tam olarak böyle bi şey işte!