Najgorzej jest między siostrami, które narcystyczna matka w ich dzieciństwie i wczesnej młodości rozgrywa przeciwko sobie, by rywalizowały o jej miłość. Staje się to podłożem wzajemnej głębokiej niechęci i poniżania. W dorosłym życiu między tymi siostrami nie ma już czego zbierać...
Dzień dobry Pani Moniko!❤️ Bardzo się cieszę z tego filmiku, chociaż to temat dla mnie bardzo trudny, a nawet bolesny. Pod pewnym Pani filmikiem wspomniałam, że mój starszy o dwa lata brat, nie zwraca się do mnie po imieniu. Wspomniałam również o tym, że napisałam do niego maila, odniosłam się do swoich uczuć i prośby o wyjaśnienie tej bardzo trudnej sytuacji. Niestety brat milczy od miesiąca, nie pisze do mnie i nie szuka ze mną już żadnego kontaktu. Cała moja wiedza i psychologiczna, i życiowa, i autorefleksja wzięły w łeb, a moje ciało pokazało przeogromny ból serca i duszy. Czuję się ukarana. Tak było w naszych relacjach w dzieciństwie. Byliśmy karani za emocje i chęć bycia sobą. Ale...ja już małą dziewczynką nie jestem. Szukam utraconą siebie od lat...od lat przychodzą do mnie wszystkie demony, a ja z nimi rozmawiam, słucham ich i próbuję zmieniać to, co potrafię...co mi przekazują. Jest mi teraz wyjątkowo ciężko, ale wiem, że chcę stać murem przy swoich granicach. Ciało pokazało mi jak trudną wykonuję pracę. Boli mnie wszystko, każdy mięsień i ledwo się ruszam. To jest takie uczucie jakby ktoś wylał na mnie beton. Kiedy quasi nauczycielki z mojego i brata liceum wciąż porównywały mnie do mojego brata, czułam się podobnie. Odrzucana i ośmieszana. Kiedy wrażliwa nastolatka słyszy wciąż jak jest niezdolna, tępa, nieogarnięta, a brat wyjątkowo uzdolniony, genialny z chemii, biologii, fizyki, to jakaś część umiera, choruje, płacze we łzach niezrozumienia i żalu. Mój brat był rzeczywiście bardzo zdolny. Został lekarzem weterynarii, ale ja z wyróżnieniem skończyłam studia filozoficzne. On i ja mieliśmy swoją wartość, którą ktoś podważał. Spotkałam w liceum jedyną nauczycielkę, która powiedziała mi przy całej klasie, że mam wybitne zdolności humanistyczne. Jej zdanie wzięłam za rękę jak najlepszego przyjaciela i nigdy już nie puściłam... Pani Moniko... wszystkie Pani słowa trzymam kurczowo w dłoni, by się teraz zupełnie nie rozsypać ... dziękuję za to, że Pani jest...❤❤❤
Mam 2 starszych braci, chodziliśmy do tej samej podstawówki. Oni mieli świadectwa z paskiem, ja nigdy takiego świadectwa nie miałem. Nauczyciele zwracali się do mnie po nazwisku W... z twoimi braćmi dawało się pracować a ty jesteś jakiś taki. Ja zaś sobie myślałem walcie się. Teraz mam 51 lat i myślę tak samo.
Z duzym zainteresowaniem i szybszym biciem serca obejrzalam ten material. Brakuje mi wiedzy na temat tworzenia sie wlasnej autonomi i jestem wdzieczna, ze o tym takze byla tutaj mowa. Watek kregow milosci wydaje mi sie rowniez interesujacy. Dziekuje i pozdrawiam. 😊
Bardzo ważny temat i bardzo dziękuję za omówienie go w tym odcinku. Temat dla mnie, jedynaczki, trudny, ponieważ obserwuję przez całe moje życie przeróżne animozje pomiędzy rodzeństwami w rodzinie i wśród moich znajomych. I choć gromadzę wiedzę na ten temat od lat poprzez obserwacje, rozmowy jak i dokształcanie się w tej materii, to i tak tkwi we mnie jakaś bariera niezrozumienia. Prawdopodobnie u podłoża leży brak osobistego doświadczenia posiadania rodzonej siostry czy brata i w związku z tym brak poczucia bycia tym pierwszym ,drugim czy kolejnym dzieckiem w rodzinie. Dostrzegam u siebie pustkę na poziomie czucia tych skomplikowanych relacji. Często znam podłoże konfliktu, znam powody różnych zaszłości, ale nie czuję w sercu tego co skonfliktowane rodzeństwo. Natomiast odczuwam zazdrość, że oni/ one mają siebie , bo ja nie mam nikogo takiego i mam takie złudne wrażenie, że gdybym miała siostrę czy bata to wszystko byłoby super. Rozumiem jednak, że to iluzja.
@@herbatkazpsychologiem Kuzynów zawsze nazywałam siostra, brat. Jestem najmłodsza w rodzinie w moim pokoleniu i do dziś zostałam Dorotką w naszych kontaktach😄. Słodkie i miłe. Mamy bardzo dobre relacje jak na ludzi dorosłych z dziećmi i wnukami i żyjących swoim dorosłym życiem, utrzymujemy stały kontakt, nie tylko telefoniczny, a wszyscy mieszkamy w różnych miastach. Na miejscu mam przyjaciółkę od pierwszej klasy szkoły podstawowej, jesteśmy na swój sposób wyjątkiem na arenie towarzyskiej. Mam też bardzo dobre koleżanki ze studiów, z którymi spotykam się przeciętnie raz w roku, gdy jestem dłużej w Warszawie skrzykujemy się na wielogodzinne pogaduchy. Wyjaśniam to wszystko, by nasza przemiła pani psycholog nie frasowała się moimi troskami o niedoskonałe relacje międzyludzkie w moim bliskim otoczeniu. Cóż, life is brutal, są blaski i cienie. Serdecznie pozdrawiam❤
@@magdamielcarz331 Mama mnie uczyła, że rodzina jest najważniejsza i nawet gdy się kłócimy to mamy wiele punktów stycznych. Że często różni ludzie nas zawiodą, ale w rodzinie zawszę jest oparcie i ktoś poda rękę. Potwierdzam, u nas tak właśnie jest. Więź rodzinna, więź krwi zobowiązuje
A co w sytuacji gdy jedna z 3 sióstr zmanipulowała rodziców? Wymyśliła alternatywną przeszłość? Zawsze była faworyzowanaz uprzywilejowana, zawsze wykorzystywała rodziców a z jej strony nie było żadnej pomocy, żadnego wsparcia. I co ważne żadnej komunukacji z tą chorą zaburzoną toksyczną osobą wieczną ofiarą.
Doświadczyłam tyle zła od 2 sióostr, którym pomogłam w wieku sytuacjach, że zazdroszczę jedynakom.
Najgorzej jest między siostrami, które narcystyczna matka w ich dzieciństwie i wczesnej młodości rozgrywa przeciwko sobie, by rywalizowały o jej miłość. Staje się to podłożem wzajemnej głębokiej niechęci i poniżania. W dorosłym życiu między tymi siostrami nie ma już czego zbierać...
Dzień dobry Pani Moniko!❤️
Bardzo się cieszę z tego filmiku, chociaż to temat dla mnie bardzo trudny, a nawet bolesny. Pod pewnym Pani filmikiem wspomniałam, że mój starszy o dwa lata brat, nie zwraca się do mnie po imieniu. Wspomniałam również o tym, że napisałam do niego maila, odniosłam się do swoich uczuć i prośby o wyjaśnienie tej bardzo trudnej sytuacji. Niestety brat milczy od miesiąca, nie pisze do mnie i nie szuka ze mną już żadnego kontaktu. Cała moja wiedza i psychologiczna, i życiowa, i autorefleksja wzięły w łeb, a moje ciało pokazało przeogromny ból serca i duszy. Czuję się ukarana. Tak było w naszych relacjach w dzieciństwie. Byliśmy karani za emocje i chęć bycia sobą. Ale...ja już małą dziewczynką nie jestem. Szukam utraconą siebie od lat...od lat przychodzą do mnie wszystkie demony, a ja z nimi rozmawiam, słucham ich i próbuję zmieniać to, co potrafię...co mi przekazują. Jest mi teraz wyjątkowo ciężko, ale wiem, że chcę stać murem przy swoich granicach. Ciało pokazało mi jak trudną wykonuję pracę. Boli mnie wszystko, każdy mięsień i ledwo się ruszam. To jest takie uczucie jakby ktoś wylał na mnie beton. Kiedy quasi nauczycielki z mojego i brata liceum wciąż porównywały mnie do mojego brata, czułam się podobnie. Odrzucana i ośmieszana. Kiedy wrażliwa nastolatka słyszy wciąż jak jest niezdolna, tępa, nieogarnięta, a brat wyjątkowo uzdolniony, genialny z chemii, biologii, fizyki, to jakaś część umiera, choruje, płacze we łzach niezrozumienia i żalu. Mój brat był rzeczywiście bardzo zdolny. Został lekarzem weterynarii, ale ja z wyróżnieniem skończyłam studia filozoficzne. On i ja mieliśmy swoją wartość, którą ktoś podważał. Spotkałam w liceum jedyną nauczycielkę, która powiedziała mi przy całej klasie, że mam wybitne zdolności humanistyczne. Jej zdanie wzięłam za rękę jak najlepszego przyjaciela i nigdy już nie puściłam...
Pani Moniko... wszystkie Pani słowa trzymam kurczowo w dłoni, by się teraz zupełnie nie rozsypać ... dziękuję za to, że Pani jest...❤❤❤
Przytulam. Bardzo dziękuję. ♥️♥️♥️
Mam 2 starszych braci, chodziliśmy do tej samej podstawówki. Oni mieli świadectwa z paskiem, ja nigdy takiego świadectwa nie miałem. Nauczyciele zwracali się do mnie po nazwisku W... z twoimi braćmi dawało się pracować a ty jesteś jakiś taki. Ja zaś sobie myślałem walcie się. Teraz mam 51 lat i myślę tak samo.
Świetny temat jak zawsze i jak zawsze brakowało go na YT. Plus ja lubię dłuższe materiały, więc tym lepiej. Dziękuję za pracę!
♥️
❤
Bardzo Pani dziękuję, że poruszyła Pani ten temat!❤
♥️
Z duzym zainteresowaniem i szybszym biciem serca obejrzalam ten material. Brakuje mi wiedzy na temat tworzenia sie wlasnej autonomi i jestem wdzieczna, ze o tym takze byla tutaj mowa. Watek kregow milosci wydaje mi sie rowniez interesujacy. Dziekuje i pozdrawiam. 😊
Dziękuję.
Bardzo ważny temat i bardzo dziękuję za omówienie go w tym odcinku. Temat dla mnie, jedynaczki, trudny, ponieważ obserwuję przez całe moje życie przeróżne animozje pomiędzy rodzeństwami w rodzinie i wśród moich znajomych. I choć gromadzę wiedzę na ten temat od lat poprzez obserwacje, rozmowy jak i dokształcanie się w tej materii, to i tak tkwi we mnie jakaś bariera niezrozumienia. Prawdopodobnie u podłoża leży brak osobistego doświadczenia posiadania rodzonej siostry czy brata i w związku z tym brak poczucia bycia tym pierwszym ,drugim czy kolejnym dzieckiem w rodzinie. Dostrzegam u siebie pustkę na poziomie czucia tych skomplikowanych relacji. Często znam podłoże konfliktu, znam powody różnych zaszłości, ale nie czuję w sercu tego co skonfliktowane rodzeństwo. Natomiast odczuwam zazdrość, że oni/ one mają siebie , bo ja nie mam nikogo takiego i mam takie złudne wrażenie, że gdybym miała siostrę czy bata to wszystko byłoby super. Rozumiem jednak, że to iluzja.
A kuzyni? Również z przyjacielem, przyjaciółką można wejść na poziom braterstwa lub siostrzeństwa.
Oczywiście, że to iluzja. Rodzeństwo jest przereklamowane 😉
@@herbatkazpsychologiem Kuzynów zawsze nazywałam siostra, brat. Jestem najmłodsza w rodzinie w moim pokoleniu i do dziś zostałam Dorotką w naszych kontaktach😄. Słodkie i miłe. Mamy bardzo dobre relacje jak na ludzi dorosłych z dziećmi i wnukami i żyjących swoim dorosłym życiem, utrzymujemy stały kontakt, nie tylko telefoniczny, a wszyscy mieszkamy w różnych miastach. Na miejscu mam przyjaciółkę od pierwszej klasy szkoły podstawowej, jesteśmy na swój sposób wyjątkiem na arenie towarzyskiej. Mam też bardzo dobre koleżanki ze studiów, z którymi spotykam się przeciętnie raz w roku, gdy jestem dłużej w Warszawie skrzykujemy się na wielogodzinne pogaduchy. Wyjaśniam to wszystko, by nasza przemiła pani psycholog nie frasowała się moimi troskami o niedoskonałe relacje międzyludzkie w moim bliskim otoczeniu. Cóż, life is brutal, są blaski i cienie. Serdecznie pozdrawiam❤
@@dorotazmudzka7103 No pięknie zadbane są te relacje! Serdecznie pozdrawiam i życzę wszystkiego co najlepsze!🌞
@@magdamielcarz331 Mama mnie uczyła, że rodzina jest najważniejsza i nawet gdy się kłócimy to mamy wiele punktów stycznych. Że często różni ludzie nas zawiodą, ale w rodzinie zawszę jest oparcie i ktoś poda rękę. Potwierdzam, u nas tak właśnie jest. Więź rodzinna, więź krwi zobowiązuje
Kapitalny filmik 😊
Bardzo dziękuję!
A co w sytuacji gdy jedna z 3 sióstr zmanipulowała rodziców? Wymyśliła alternatywną przeszłość? Zawsze była faworyzowanaz uprzywilejowana, zawsze wykorzystywała rodziców a z jej strony nie było żadnej pomocy, żadnego wsparcia. I co ważne żadnej komunukacji z tą chorą zaburzoną toksyczną osobą wieczną ofiarą.
A co zrobic ,gdy jedna osoba chce bliskiej relacji a druga ambiwalentnej ?.To jest bardzo przykre .
Niestety nie przeskoczysz tego, szkoda energii.