Letër nënës - Romeo Skënderasi & Kostika Zdruli

Поделиться
HTML-код
  • Опубликовано: 20 янв 2025
  • Kjo këngë vërteton bindshëm se të rinjtë Korçarë të viteve ‘50-’70e në vazhdim të shekullit të kaluar zotëronin një kulturë të gjerë si lexues dhe njohës të poezisë ruse, franceze, angleze e italiane si edhe poetëve shqiptarë. Kjo gjë kristalizohet shumë bukur në krijimin e shumë këngëve të rinisë që këndonin shoqërisht. Autorësinë e muzikës së kësaj kënge ne si interpretues nuk e dimë. Nga kërkimet e shumta mund të themi me kompetencë të plotë se në ato vite shpesh herë merrej melodia e këngëve greke, ruse, italiane, e sllave dhe i vendosnin një tekst të krijuar vetë. Në raste të tjera ashtu siç mund të jetë edhe në këtë këngë ka ndodhur e kundërta. Kanë marrë një tekst të përkthyer nga ndonjë poet i huaj dhe i kanë vënë një melodi të krijuar vetë. Ka edhe kombinime interesante kur një poezi nga një autor i huaj dhe një melodi nga ndonjë këngë tjëtër po e huaj janë bërë bashkë për të krijuar një këngë që u ka shërbyer të rinjve të asaj kohe për të shprehur ndjenjat në varësi të përjetimeve në historitë e tyre të dashurisë, ose në rrethana të ndryshme të jetës. Teksti i këngës që po dëgjoni është krijuar me motive nga poezia e poetit rus Sergej Esenin e titulluar “Letër nënës”. Këtë këngë e kemi dëgjuar ta këndojnë shuëm bukur nga znj Jorgjeta Lalazi dhe z. Roland Bregu.
    Letër nënës
    Gjallë je, nënoke? Edhe unë
    Gjallë jam. Shëndet më paç, shëndet!
    Dritë e bëftë krejt kjo mbrëmje e lume
    Izbën tënde, që me mall më pret.
    Thonë se je ligur e je tretur
    Nga meraku im, po nuk ankon,
    Se, pështjellë me një shall të vjetër,
    Fillikate rrugës shpesh kalon.
    Dhe kur mugëtirë e kaltër bie,
    Një vegim i zi të kall ty frikë,
    sikur në një sherr diku në pije,
    Vjen dikush e ma këput me thikë.
    Kot, e dashur, vuan kaq, besomë,
    Brenga t'i fanit këto ndër sy.
    S'jam aq pijanec i lig sa ç'thonë,
    Si do vdes pa të të parë ty?
    Unë jam po foshnje, si një herë,
    Dhe një shpresë veç ushqej në gji:
    T'iki nga ky tym e kjo poterë,
    Te shtëpiza jonë aty të vij.
    Dhe do vij, kur kopshti ynë i bardhë
    Anekënd të vishet me blerim.
    Vetëm ti, si tetë vjet më parë,
    Mos më zgjo aq herët në agim.
    Mos e zgjo atë që shkrumb iu bënë
    Endërrat e moshës plot hare.
    Më ka vrarë jeta mjaft, o nënë,
    Dua veç të shlodhem e të fle.
    As t'i lutem Zotit mos më thuaj,
    Si dikur në t'artën mituri,
    Ti ke mbetur ngushëllim për mua,
    Dritë e parrëfyer, vetëm ti.
    Ndaj merak ti mos m'u bëj aq tepër,
    Tek e liga mendjen mos e ço,
    Dhe aq shpesh, me shallin tënd të vjetër,
    Fillikate rrugën mos kalo.

Комментарии •