Trevinca2025 26WIN 20250202 06 02 53 Pro

Bos días a todos amigos desde o meu recuncho de Trevinca. Ha uns poucos días tiven o privilexio de asistir a presentación de alguns dos libros do polifacetico persoeiro Armando Gonzalez acompañado por grandes persoaxes da literatura galega e acollidos todos na casa de Curros Enrriquez convertida agora na Casa dos Poetas en Celanova como tampoco podía faltar poñendo o toque musical a velada estaba a maravillosa María do Ceo acompañada pola xenialidade dos seus músicos, pois ven na intervención de Armando fixo mención a anécdota de sapo nun dos mais entrañables poemas de Manuel Curros Enrriquez, que eu hoxe terei a ousadía de poñer voz a
NOUTURNIO
Da aldea lexana fumegan as tellas;
detrás dos petoutos vai póndose o sol;
retornan prós eidos coa noite as ovellas
tiscando nas beiras o céspede mol.
Un vello, arrimado nun pau de sanguiño,
o monte atravesa de cara ó piñar.
Vai canso; unha pedra topou no camiño
e nela sentouse pra folgos tomar.
-¡Ai! -dixo-, ¡que triste!
¡que triste eu estou!
I on sapo, que oía,
repuxo: -¡Cro, cro!
¡As ánemas tocan!... Tal noite como esta
queimóuseme a casa, morreume a muller;
ardeume a xugada na corte, i a besta,
na terra a semente botouse a perder.
Vendín prós trabucos bacelos e horas
e vou polo mundo de entón a pedir;
mais cando non topo pechadas as portas
os cans sáienme a elas e fanme fuxir.
-Canta, sapo, canta;
ti i eu ¡somos dous!...
I o sapo, choroso,
cantaba: -¡Cro, cro!
Soliños estamos entrambos na terra,
mais nela un buraco ti alcontras i eu non;
a ti non te morden os ventos da serra,
i a min as entranas i os ósos me ron.
Ti, nado nos montes, nos montes esperas,
decote cantando, teu térmeno ver;
eu, nado entre os homes, dormendo entre as feras,
e morte non acho, si quero morrer.
-Xa tocan… Recemos
que dicen q' hay Dios!...
El reza y-o sapo
cantaba:-¡Cró, cró!
A noite cerraba, y-o rayo d'a lua
n'as lívidas cumes comenza á brilar;
curisco que tolle n 'os álbores brua
y-escóitase ó lexos o lobo ouvear.
O probe d'o vello, c'os anos cangado,
erguéuse d'a pedra y-o pau recadou;
viróu par'os ceos o puño pechado
e car' ós touzáles rosmando marchóu...
C'os ollos seguíndo-o
n'a escura extensión,
o sapo quedóuse
cantando:-¡Cró, cró!
Manuel Curros Enríquez