Co to jest wypalenie zawodowe ?
HTML-код
- Опубликовано: 1 окт 2024
- Dostałam ostatnio mnóstwo zapytań o wypalenie zawodowe. Dzisiaj jak o tym, jak je rozpoznać, bo kiedy wiemy co nam dokucza, to możemy się dowiedzieć jak temu zaradzić? Czy słyszeliście o wypaleniu zawodowym?
MAIL/ COLLABORATION:
k.sawickam@wp.pl
ZNAJDŹ MNIE W SIECI:
Facebook: / rodzinne-puzzle-650720...
Tik Tok: / kasiasawicka.pl
Instagram: ...
Link do kursu dla mam oczekujących pierwszego dziecka i nie tylko ...
kasiasawicka.p...
sklep z moimi kursami: kasiasawicka.pl
NAJPOPULARNIEJSZE FILMY:
Toksyczni ludzie:
• TOKSYCZNI LUDZIE - 8 c...
Toksyczny Narcyz:
• TOKSYCZNY NARCYZ - 10 ...
Osobowość BORDERLINE:
• Osobowość BORDERLINE -...
SERIA DLA RODZICÓW:
• Jak kształtować od naj...
➡➡➡ Mam na imię Kasia, mam 158 cm wzrostu, mieszkam w Gdyni. Z wykształcenia pedagog, mam piątkę dzieci. Wiele lat spędziłam w terapii pedagogicznej, pracując z dziećmi, które miały problemy z czytaniem oraz byłam trenerem szybkiego czytania i technik pamięciowych. Moje ulubione tematy to: indywidualne podejście do dzieci, nastolatki, rozwój osobisty, dysfunkcje w rodzinie.
Pani Kasiu może odcinek o tym jak odnaleźć swoją zawodową drogę:) Może jakieś przydatne narzędzie aby odkryć swoje mocne strony. Ja skończyłam studia 3 lata temu na kierunku biotechnologia. Z przykrości stwierdzam, że mój zawód nie daje mi zupełnie satysfakcji. Praca w laboratorium jeden na jeden z probówką to zupełnie nie moja bajka. Wiedziałam to już na studiach ale niestety żyłam w przeświadczeniu (nabytym od rodziców), że zmiany nie są dobre, że trzeba skończyć to co się zaczęło itd. Będą w liceum myślałam o psychologii i pedagogice ale rodzice skutecznie wybili mi to z głowy "bo tylko inżynier daje pewny zawód". Przez wiele lat biłam się z myślami ale nie byłam na tyle silna aby zmienić kierunek. Na studiach zainteresowała mnie bardzo dietetyka i interesuje do tej pory. Ostatni trochę mniej odkąd jestem mamą :) ale zebrałam się w sobie i zrobiłam podyplomówkę z psychodietetyki. Jednak nadal nic w tym kierunku nie robię. Czuję się jakoś tak bez mocy sprawczej i bez takiej siły do działania aby ruszyć z czymś własnym. Choć nieustannie o tym myślę. Wciąż powraca myśl, że brak mi narzędzi (wiedzy, studiów). Film na temat " Jak odnaleźć swoją drogę zawodową" dałby nadzieję, że jednak nie wszystko stracone :)
Pozdrawiam serdecznie :)
Aniu, trzymam kciuki, żebyś znalazła siły na realizację zmian, których pragniesz. Daj też czasowi czas. Ciesz się tym, co masz w tej chwili, doceń to. Zmian dokonasz, gdy będziesz na to gotowa. Pozdrawiam serdecznie. 🙂
ja bym zaczął od testu Gallupa - mi on dał dużo informacji o moich mocnych stronach. Późneij szukał bym innego zajęcia i eksperymentował. :)
Przyczyną wypalenia są głównie pozbawione człowieczeństwa kontakty z drugą osobą, w warunkach systemu wewnątrz firmy. Ot, przykład: przychodzisz do pracy i masz już srylion maili. Wszystkie ważne, każdy chce jakaś tabelkę z powrotem i myśli, że jest najważniejszy na świecie. Nic nie działa dobrze, nie daje się zoptymalizować. Powtarzasz ludziom co i jak, a i tak za tydzień te same błędy się powtarzają. Chcesz coś załatwić dla grupy którą zarządzasz i się nie da, bo prezes i reszta mają inną wizję poszanowania pracownika cyt. "na ich miejsce jest 10 innych". Nie ważne ile pracujesz - nie masz szans wyrobić zakładanych optymistycznie norm. Co miesiąc zjawia się jakiś kontroler, żeby patrzeć Ci na ręce czy na pewno robisz dobrze, to co robisz od lat. Do tego Twoja pensja na stanowisku będącym de facto robieniem roboty kierownika w grupie ponad 30 osób nie odbiega od pensji na kasie w popularnym dyskoncie. Proszę. Gotowy przepis.
Dlatego zmieniłam zawód... Na wypalenie zawodowe niestety nie pomoże odpoczynek. Może terapia by pomogła, ale to trwa, a "erozja duszy" też postępuje z upływającym czasem.
Robi Pani świetna robotę! Bardzo dziękuje za kolejny arcyważny materiał! 🙏🏻🍀
Sama dużo pracuje i niegdyś nie umiałam odnaleźć zdrowego balansu. Jednak już jestem na innym etapie i potrafię spuścić z tonu, odpocząć. ☯️
Bardzo pomaga mi w tym właśnie sport. 🤗Pójście na siłownie, spacer, rower, snowboard. Traktuje jak „relaksacyjny masaż dla głowy i ciała” 🧘🏻🤍
Nie narzucam sobie presji, ze np. tyle, a tyle km mam zrobić na rowerze, bez myślenia pt. Jak nie pójdę na siłownie x razy w tyg to coś zawaliłam. (Na pytanie ile razy w tyg chodzę na siłownie, odpowiadam, ze chce iść co dziennie, a to ile razy pójdę finalnie jest zależne od tego jak mi się dzień i zadania układają. Pracuje w architekturze. Zatem tu są okresy, gdzie pracy jest raz więcej, a raz mniej, wiec raz pójdę 5 razy w tygodniu, a raz nie pójdę przez tydzień wcale.)
Sport czy jakakolwiek inna aktywność powinna być w mojej ocenie robiona bez presji, a z przyjemności. Patrząc na siebie z wstecz i na moich przyjaciół, którzy również sporo pracują, rodzi się u mnie obawa, ze nie każdy potrafi nie przenosić „presji wysokich osiągnięć” z pracy na np. Siłownie. Znam osoby obsesyjnie dążące do bycia najlepszym przy każdej możliwej okazji.
Znalezienie równowagi jest szalenie trudne i wymaga sporej świadomości. Zdania własnej wytrzymałości i bycia w kontakcie z własnym ciałem. Ono czasem samo nam wysyła sygnały, pt. Odpocznij, zwolnij.
Ja pracowałam w korpo w Polsce, a obecnie pracuje w korpo za granica. Kultura pracy zupełnie inna, ale problem wypalenia zawodowego również się tu pojawia. Każdy ma prawo do anonimowych konsultacji z psychologiem, w takim odpowiedniku polskiej medycyny pracy. Ważne jest, żeby pamiętać o szacunku do siebie, nikt nas nie będzie szanował w pracy jeśli sami siebie nie szanujemy!
Jestem lekarką, od dwóch lat balansuję na granicy "jestem wszystkim potrzebna, mam misję", a "pierdzielę to wszystko, ludzie to potwory". Chodzę na terapię, mam nadzieję, że to minie. Pandemia to seria kopów w tyłek dla ludzi z mojego zawodu.
Życzę zdrowia wg. WHO 🤗
Nie, to nie minie. I posiadanie nadziei w życiu w życiu jest trochę naiwne. Jedyne co się liczy to działanie.
@@graycolors2879 A działanie bez posiadania nadziei jest trochę... beznadziejne. 🙈🤣
@@Luna-ty6nd jeżeli nadzieja nie jest oparta o własne kompetencje i odwagę do konfrontacji ze światem, to wg mnie jest przejawem schizofrenii.
@@graycolors2879 Czyli jednak JEST potrzebna 🙃
Wypalenie zawodowe to nie jakieś dziwne zjawisko, to zasługa samego wypalonego. To sygnał od organizmu żeby zmienić pracę. Działa za każdym razem.
Dlaczego w przypadku mowy o wypaleniu zawodowym nikt nie porusza ludzi, którzy pracują w handlu? Czy nikt nie zdaje sobie sprawy z tego, jak bardzo jesteśmy obciążani psychicznie? Pracuję w handlu około 8 lat. Praca poniżej kwalifikacji, aczkolwiek nie zawsze i nie wszędzie można znaleźć pracę, która jest zgodna z naszym wykształceniem lub hobby. Mój przypadek - sytuacja życiowa zmusiła mnie do tego, aby brać pracę "pierwszą z brzegu", a nie na szukanie czegoś, co daje satysfakcję. W ten sposób wpada się w błędne koło, bo nabywa się doświadczenia w miejscu, z którym chciałoby się kiedyś skończyć, natomiast nie nabywa się kwalifikacji /doświadczenia w branży, która dałaby choć odrobinę radości. Po tych 8 latach pracy z roszczeniowym klientem, który jest jednak w naszym kraju zdecydowaną większością, człowiek ma tak zniszczone nerwy, że nie da się tego opisać. Ciągłe pomiatanie i poniżanie (nie przez pracodawcę) powoduje, że dostawałam dosłownie skrętu kiszek, biegunki, odruchów wymiotnych przed rozpoczęciem pracy (na myśl o kontakcie z ludźmi). Na szczęście mimo pracy w handlu, mam od jakiegoś czas ograniczony kontakt z klientem do minimum i praca zaczyna sprawiać mi przyjemność, ponieważ polega na czymś zupełnie innym. Wykonuję ją, że tak to ujmę "za kulisami", więcej administracji, kontakt z ludźmi (nie licząc pracowników) jest prawie zerowy. Przez te kilka lat dosłownie czułam jak bardzo "wypala mi się dusza". Z uśmiechniętej młodej dziewczyny, która była zawsze życzliwa, zrobiła się ze mnie sfrustrowana baba. Nie potrafię tego cofnąć, choć nie ukrywam, że dzięki zmianie charakteru pracy, czuję się dużo lepiej, mam dużo lepszy humor, potrafią mnie cieszyć małe rzeczy. Wcześniej bywało tak, że przez cały urlop potrafiłam zrzędzić lub nawet kłócić się z mężem, tylko dlatego, że w głowie wisiało widmo powrotu do pracy. Nie potrafiłam cieszyć się 3 tygodniami wolnego, bo skupiałam się na tym co będzie, kiedy wrócę do pracy. Pamiętajcie, że nie tylko zawody typu lekarz, psycholog itp itd mają prawo się wypalić. My pracownicy handlu, to nie tylko stereotypowe nieuki, a tak ocenia nas społeczeństwo, co jest przykre i daje ciche przyzwolenie na traktowanie nas jak śmieci (podludzi). Jesteśmy wystawieni na kontak z drugim człowiekiem chyba najbardziej ze wszystkich zawodów (chodzi o ilość nawet w ciągu jednego dnia). My też mamy uczucia, też jest nam przykro, smutno, źle. Często poleją się łzy, bo nie wiemy skąd pewne zachowania w stosunku do nas (nie zawsze jest to na zasadzie "oko za oko"). Kontakt z ludźmi (tak intensywny) wykańcza psychicznie i w moim odczuciu jest to nieodwracalne.
Czyli najważniejsza znów- równowaga... u mnie np samotność w pracy była okrutna... I tęsknię za moją ukochaną szkołą,w której pracowałam daaawno temu 🙂Na pewno terapia (między innymi)może Pani pomóc 🌞
Wiem co czujesz ja pracuję w handlu i już jestem wycieńczona 😢
Nie jestem pewna ze tylko odpoczynek wystarczy,
Ja po odpoczynku czuje się jeszcze gorzej... Jak mam wrócić do pracy.
@@grzegorz16100 ja tez bo sa same zaleglosci, dzien rpzed powrotem z urlopu mam wielki stres
To zależy JAK się go wykorzysta, jakie się ma warunki pracy i czy potrafimy asertywnie reagować. Słuchanie intuicji i odreagowywanie stresu na bieżąco również pomaga zapobiec wypaleniu.
@@Luna-ty6nd Fajnie sie doradza jesli samemu nie ma sie tego problemu.
@@Rozczochrana1 A czym sie zajmujesz? U mnie to nie ma znaczenia czy sa zaległości czy luzik. Pierwszy dzień,tydzien to tragedia - nawet po cudownym urlopie. Właściwie im lepszy urlop tym gorzej...
Czuję się wypalona. Pracuję jako nauczycielka w przedszkolu. Jestem nowa w tej placówce. Ciągle musimy robić dekoracje, które wyglądają niczym scenografia w teatrze. Liczy się tylko to, aby wszystko wyglądało efektownie dla rodziców. Co miesiąc męczę się z pisaniem planów pracy. Wychodzę z przedszkola, ale ciągle myślę o tym, co jeszcze muszę zrobić. Stawia się nacisk na kreatywne metody, dlatego codziennie główkuję jak przeprowadzić zajęcia i przygotowuję na bieżąco pomoce dydaktyczne. Aby zarabiać parę groszy więcej robię awans zawodowy, a to zmusza mnie do ciągłego wykazywania się nowymi inicjatywami. Jestem WWO i już nie daję rady. Wiem, że jestem stworzona do pracy z dziećmi, ale brakuje mi możliwości odpoczynku. Dzieje się za duzo i za szybko. Wcześniej pracowalam w szkole i bylo lepiej ze wzgledu na pomoc jaką stanowią książki i przewodniki. Bylo tez wiecej wolnego i dalo się zregenerować psychicznie. Dodatkowo zarabiam śmieszne pieniądze, a społeczeństwo w większości i tak komentuje, że nauczyciele mają dobrze i ciągle im mało. Co weekend zamiast zając się domem i odpoczynkiem ja spędzam calą niedzielę na przygotowywaniu się do pracy. Studiowałam 5 lat, zaciągnęłam kredyt studencki, który do teraz spłacam, a ledwo stać mnie na własne utrzymanie. Jestem dobra w tym co robię, ale ostatnio presja mnie przerasta. Nie mam kiedy odpocząć. W takich sytuacjach moj organizm mówi DOŚĆ i zaczynam chorować. Zwykle kończy się to L4 i stresem, bo u nas w placówce bardzo krytycznie patrzy się na nieobecność w pracy. Tak niestety koło się zamyka.
@bluangell911 mam podobnie nie jestes sama.
to jest również fatalne dal dzieci: za dużo.
dzieci nie potrzebują dekoracji jak w teatrze. Dzieci potrzebują kogoś, kto poukłada z nimi klocki, opowie bajkę i zaśpiewa piosenkę. a nastepnie pójdzie do parku na kasztany.
@blueangelll999xyz3 - zamiast robic dekoracje jak w teatrze, zaangazuj dzieci do robienia dekoracji i robcie je wspolnie. Dzieci beda miec zajecie i beda zadowolone, rodzice beda zadowoleni jak zobacza owocy pracy swoich dzieci (a wiadomo to co dzieci zrobia nie musi byc doskonale) i wszyscy zyskaja. Poza tym jako rodzic moge powiedziec ze absolutnie nie przykladam wagi do tego jakie sa dekoracje. Wiec nawet byle rozwieszony material i na nim przypiete literki z napisem co to za uroczystosc + jakies przypiete ozdoby zrobione przez dzieci i wystarczy.,
Właśnie na tym etapie jestem , totalnie wypalona
Trzymaj się!
Pani Kasiu. Wielkie uznanie. Szkoda jednak, że nie powiedziała Pani więcej o wypaleniu wśród młodych ludzi w przedziale wiekowym 23-35. Sama się w nim mieszczę. Moja praca nie daje mi satysfakcji w dobrym stopniu. Już kilkukrotnie próbowałam uciec, ale nie mam odwagi i nie wiem co mógłbym robić. .....zatrważające że tak młodzi ludzie już na starcie czują syndrom wypalenia....
Odpowiedziałaś sobie na pytanie. Nie masz odwagi. A masz kompetencje? Umiesz się nauczyć czegoś nowego/doszkolić jeśli trzeba? Większość lęków jakie mamy w głowie nigdy się nie spełnia. Powodzenia!
Bardzo ciekawy temat, mnie wypalenie zawodowe dorwało już w 21 roku życia- na szczęście szybko doszłam do przyczyny, odpoczęłam i zwolniłam. Prosimy o więcej takich filmów, robi Pani świetną robotę! 🥰
Tak się czuje ale zmiana pracy dla mnie kiedy choruje na depresję graniczy z cudem.
Wszędzie presja czasu i robienia szybciej jak robot.
Mało kto ma komfortowa pracę.
Ja już nie mam siły jestem wypalona już od 2 lat a nie mogę sobie pozwolić na rzucenie pracy😢😢 każdy dzień w mojej pracy to KATORGA i męka jestem już zmęczona
Mi pomogla zmiana pracy :)
Działa za każdym razem!
Dla Pani zawsze łapka w górę. Dziękuję, że robi Pani te filmiki.
Oczywiście w moim otoczeniu jest kilka osób ,którym przypisałabym wypalenie ,jednak trudno poruszać temat psychiki,kiedy trafiona osoba boi się realnego podejścia do siebie.Jesli nawet bliska osoba ,czyli żona nie dopuszcza mysli ,że Problem jest to dla nas wieloletnich znajomych jest to bardzo cieżka sytuacja w podejmowaniu nawet tematu. Oni zaczęli się izolować oboje od wszystkich starych znajomych i probują nowych kontaktow. Tylko obawiam się ,że to nie bedzie satyswakcjonujące ,bo tą ich fasadową postawę każdy w końcu odgadnie i zmęczą się tym Poker face ,tak jak ja i wszyscy dawni dobrzy znajomi. Jesli ma się Problem, to trzeba się z nim oswoić i potraktować go poważnie ,szukając pomocy, żeby coraz bardziej nie upadać na zdrowiu.
Jest takie powiedzenie : zdrowy duch ,zdrowe ciało ".
Czy to jest gdy ma Sie w pracy za duzo czasu i sie siedzi pali jeden za drugim i sie wypala czlowiek 😉✌
Brak poczucia wpływu i dostosowywanie się do wszystkiego, to jest przyczyną wypalenia.
Bardzo ważny temat, dziękuję że go poruszyłaś. Mi zawsze pomagają psychologiczne treści związane z relacjami, emocjami i dbaniem o siebie. Jakoś mnie ta wiedza uspokaja i to wszystko działa! Pozdrawiam serdecznie 👍🏻😘👋🏻
Bardzo ważny temat, dziękuję za pigułkę wiedzy w tym temacie
Jestem kierowcą zawodowym, sporo jeźdze ,przed urlopem miałem dość ,po jest lepiej leci drugi tydzień zobaczę jak pracę mi poukładają ,jestem perfekcjonistą uwielbiam mieć poukładaną pracę od A do z
Po co patrzeć jak ci pracę poukładają, poukładaj ją sobie sam.
Za szybko Pani czyta, niektóre wyrazy są słabo słyszalne...
Mi wszytsko pasuje ale nie mam poczucia spadku kompetencji, uważam że bardzo dobrze wykonuje swoją pracę, ale czuje mega mega wykończenie psychiczne i fizyczne, ciągle problemy koleżanek z pracy czuje ze mnie obciążają plus wymagająca praca
Olej koleżanki, jak trzeba zmień pracę na taką, gdzie są fajne koleżanki.
Po 36 latach pracy mam już dosyć, nie pracy, ale ludzi. Ostatnie 10 lat to praca poniżej moich kwalifikacji. Ogólnie mówiąc mam przełożonych z przypadku, z niższym wykształceniem niż moje, po prostu głupich. Ale niestety to już nie czas na zmianę pracy. Zastanawiam się dlaczego wypalenie zawodowe dotyka głównie pracowników korporacji, czy ten problem nie dotyka kasjerka, albo pracownika na budowie.
Dlaczego? Z Pani doświadczeniem też mogłaby Pani być sama sobie szefem:))) Ewentualnie zostać również członkinią kadry kierowniczej 🙂
@@majaszablewska651 niestety prezes firmy, który mnie zatrudniał zmarł. Do władzy dorwali się synowie i synowe na zasadzie, kto rano wstanie ten rządzi. Jakoś wytrzymam do emerytury. A na własny biznes chyba już nie mam chęci. Wolę święty spokój.
Bo w korporacji jest dobrze i ciepło, ludzie się przyzwyczajają do wygody, zaczynają pracować na autopilocie i przerastają zwracać uwagę na bezsens swojej pracy. Jednak po dłuższym czasie taka praca bez pasji, wśród tych samych ludzi staje się utrapieniem.
Wypalenie zawodowe jest zasługą samego wypalanego.
Kommentarz taktycczny
Przechodze teraz wypalenie zawodowe i jest ciezko. Przytlaczaja mnie te same obowiazki ktore kiedys sprawialy mi przyjemnosc. Praca przez zoom ponad poltora roku tez nie pomaga bo potrzebuje kontaktu z ludzmi. I z pracy ktora kiedys uwielbialam teraz wszystko mnie denerwuje, meczy, i nudzi. Pomagam sobie ruchem i odpoczynkiem ale naprawde niewiele to daje, a pracy rzucic nie moge.
Mam to samo. Jesteś nauczycielem?
@@malgorzataj7705 tak
@@bab178 współczuję...
@@malgorzataj7705 dziekuje :) ale rozumiem ze Ty tez?
@@bab178 tak i dlatego wyszłam z systemu. Przez zooma nie da się nauczyć. Nie lubię robić rzeczy w które nie wierzę
Jestem w dokladnie takiej samej sytuacji jak ta Pani co przeszla z jednej poukladanej korporacji do "burdelu"
Co jeśli w wieku 21 lat bardzo lubiłam pracować, potem po roku miałam dość tej pracy , czułam że potrzebuję zmian ,zwolniłam się, i minęło już 2 lata a ja ciągle zmieniam pracę, srednio co 2-3 miesiące I wciąż w tych pracach czuję to uczucie gdy po roku miałam dość , teraz mam 24 i nie mogę nigdzie zagrzać miejsca. Każda praca wydaje mi się być bez sensu w tym świecie, że nic nie wnosi dobrego a wręcz szkodzi środowisku. Czy to coś związanego z depresja ? Czy może nie znalazlam jeszcze swojego miejsca ?nawet jak nie szkodzi środowisku to czuję się znudzona tym , że bez mojego udziału w pracy też życie toczyłoby się dalej
Opisałaś dokładnie mój problem. Mam w tym roku 30ste urodziny i nie mam swojego miejsca, żadna praca mi się nie podoba mimo, że bardzo szybko się uczę i jestem we wszystkim dobra. Ledwo wytrzymuję ponad miesiąc. Narzeczony się śmieje, że w takim tempie szybko skończą mi się miejsca pracy w naszym mieście... Nie chcę iść do terapeuty który mi wciśnie jaka praca jest ważna i że fajnie jest być niewolnikiem systemu. A ja gardzę tym wszystkim i widzę wokół ludzi w pułapce, którzy wmawiają mi, że coś jest ze mną nie tak kiedy to oni się przepracowują, chorują, są nieszczęśliwi i wykorzystywani. Chciałabym żyć w inny sposób, bliżej siebie i natury tak by życie nie przeciekło przez palce. Niestety nie wiem jak.
Wow, pięknie opowiedziane dylematy dzisiejszego świata... Ale wiek Was Obu jest , sądzę,czynnikiem sprzyjającym...🙂 Tak, sądzę , że mądrej i zdolnej osobie fajnie jest powiedzieć - tak, najprawdopodobniej JESZCZE nie znalazłyście swojego "miejsca"... Polecam kanał Eweliny Stępnickiej na takie problemy:) Np ostatni Jej kurs na RUclips 🌞
Jestem w szoku bo jakbym czytała swoją historię. Jesteśmy nawet w tym samym wieku. Nie mogę znaleźć dla siebie dobrej pracy i tak szukam i skaczę :(
@@koromar1037 jak można twierdzić, że szybko się człowiek uczy i jest we wszystkim dobry po tak krótkich stażach pracy? Co to jest miesiąc pracy? Miesiąc, dwa? W wielu pracach taki staż świadczy tylko o tym, że pracownik ledwo liznął specyfikę pracy. Jeżeli człowiek nie umie utrzymać pracy, co chwilę zmienia pracę to tak - ma problem. Nikt go nie wmawia takiej osobie. Ten problem jest. Jednak lepiej pójść w takim wypadku na terapię. Może występuje wyuczona bezradność? Może zaburzenie osobowości? A może lęki przed zmianami? A może strach przed odpowiedzialnością? Brak odporności psychicznej? Przyczyn jest mnóstwo.
Chce sie zwolnic pracuje tam 13 lat zle sie czuje
Zwolniłam się we wtorek 😊😊👌👌👌
Dużym wsparciem w wypaleniu zawodowym jest metoda Access Bars, która jest rekomendowana w Brazylii w wypaleniu zawodowym. Sama doświadczyłam wypalenia i sama doświadczyłam tej metody
💕🌹
Dziekuje !