Pozdrowienia dla wszystkich rodziców którzy maja świadomość swojej traumy i staraja sie jak moga żeby ich dzieci nie miały takich doświadczeń. Żeby mogły od pierwszych dni życia być soba i czuć sie z tym dobrze, żeby miały poczucie własnej wartości.
Tak. Tak bardzo. Myślę że wszyscy mamy traumy i niestety większość z nami zostanie, ale mam wielki szacunek do rodziców którzy robią co mogą by tego nie przekazać dalej. Zawsze coś im się nie uda, ale jeśli świadomie do tego podchodzą to już bardzo, bardzo dużo i więcej niż większość z nas dostała:)
a gzie tacy są , wszyscy mają traumy ze szkoły a nadal posyłają swoje dzieci do niej kosztem ich zdrowia i ciągle narażając ich na utratę zdrowia, kosztem niewyspania , ciągłego stresu, okradzenia z życia i czasu i pracy , koszmarów sennych itp gdzie się ich pociechy nasłuchają jakimi to są miernotami dostając oceny mierne czyli dwóje, że odstają od normy aż do kompleksów . Jak są bobaskami i przedszkolakami to wymuszają do snu nawet terroryzując otoczenie by to osiągnąć , jak w wieku szkolnym to wymuszają do braku snu , za każdym razem twierdząc że to dla zdrowia. Ale co ludzie nie zrobią dla pieniędzy i sławy oczywiście zdobytych czyimś kosztem, napewno nie swoim. Może panienka by chciała jak jej pociecha zgłaszać na całą sale w miejscu pracy czy może czy ma prawo wyjść do toalety tak żeby wszyscy słyszeli iczekać na pozwolenie jaśnie pani nauczycielki i dostawać oceny w pracy za swoje sprawowanie w pracy jak w Chinach . Taki to jest szacunek do dziecka u dorosłych. To nie jest godne życie.
@@Mika484 da sie znaleźć alternatywy dla standardowej systemowej szkoły i ja zamierzam takich poszukać dla swoich dzieci (nie sa jeszcze w wieku szkolnym)
Byłem bity wraz z mamą i siostrami, broniłem je. Popadłem w grubsze używki, dzięki medytacji, terapii i naturze pokochałem siebie i jestem czysty od wielu lat, wybaczyłem rodzinie krzywdy natomiast musiałem się od nich odciąć żeby wydobrzeć. Jeszcze wiele pracy mnie czeka ale czuję połączenie ze źródłem i wiem że ten proces jest taki jak ma być. Życzę wszystkim miłości. Dzięki Krzysztof za ten film, bardzo potrzebny.
Po śmierci ojca miałam po raz pierwszy siłę-odwagę, by powiedzieć rodzinie-tej dalszej co się działo w naszym domu. Usłyszałam-tylko nie mów nikomu. Całe życie dokuczał mi nieustanny brak własnej wartości pod każdym względem. Byłam najbrzydsza choć byłam piękna, czułam się najgłupsza choć ukończyłam kilka kierunków studiów. Odetchnęłam z ulgą po twojej śmierci TATO. 40letnia kobieta,która bała się większą część życia,. Dzieciństwo gdy obcy ludzie pytali czemu jestem taka smutna. Ten smutek towarzyszył mi przez resztę życia i zabierał mi to życie. Być może kolejne 40 lat przede mną ale-nie chcę ciągnąć już tego bagażu-wrzuciłam go do trumny i zamknęłam wieko. Byłam w stanie powiedzieć o wszystkim każdemu, wykłócać się o błahostkę-a nie powiedziałam tego tobie TATO.
Odpuszczanie, wybaczanie. Musisz to przerobić inaczej nie będziesz szczęśliwa. Może napisz list, może spojrzysz na to z innej strony, może Twój tata powielał schematy po jego ojcu, może co innego. Życie jest piękne i od Ciebie zależy czy zakończysz to powielanie zachowań i czy będziesz obracać się w śród takich ludzi...
I nagle wiem, czemu przez te lata czułam z Tobą taką wirtualną więź i miałam chęć Cię przytulić. Przez kilka lat podstawowki/gimnazjum, byłam wyśmiewana, odżucana, dręczona, bita po głowie, straciłam poczucie bezpieczeństwa, zawsze w każdej szkole znalazł się ktoś, kto wyczuł moją dużą wrażliwość, introwertyzm i wykorzystywał to... teraz mam 35l, tiki nerwowe, nerwicę, lęki, stany depresyjne. I mało kto o tym wie, bo przy rodzinie i znajomych jestem "normalna"... Dziękuję za ten film🖤
Mam podobne przykre doświadczenia z lat szkolnych, a w domu i w najbliższej rodzinie też nie było za ciekawie. Teraz jestem na terapii, dużo mi ona daje, rozumiem co się w mnie dzieje, ale jeszcze kilka rzeczy przed mną. Bardzo zachęcam Ciebie do jej podjęcia, bo żyjąc w dotychczasowy sposób doprowadzisz siebie do ruiny... Pozdrawiam i życzę wytrwałości
Dzięki za ten film. Jestes odwaznym facetem. Mam trochę podobną historie. Byłem bity jako dzieciak. Powiedzialem o tym tylko 1 osobie w swoim zyciu. Od tamtego czasu bez przerwy buduję sobie zbroję, bo nadal się boję i nienawidze przemocy wobec niewinnych ludzi. Chcialem byc bezpieczny. Zostałem bokserem. Potem kickbokserem. Potem zrobilem licencję ochroniarską i specjalizacje z ochrony ludzi przed agresja fizyczna. Nie zebym tego potrzebowal w pracy - pracuje intelektualnie. Jestem kulturystą. Wygladam tak ze jesli sie nie usmiechne to raczej mnie po zmroku ludzie omijaja na ulicy, niz ja. Nadal sie boje w glebi serca. Nikt nie wie ze w srodku tego wielkiego silnego typa jest nadal skrzywdzony chlopiec ;/
Ale się ciesze Twoim szczęściem. Jako gość, który w procesie psychoterapeutycznym jest już 5 lat, zrozumiałem jakie jest to wszystko ważne, dziękuję Ci, że poruszasz ten temat. Przez lata oglądania Ciebie, patrzenia, jaką publiczność przyciągasz, jak się ona wypowiada widziałem to - od momentu odkąd jestem bardziej świadomy - na te wszystkie agresje, kompleksy, ego, brak kontaktu ze swoim ciałem, brak umiejętności wyciszenia się i pobycia ze sobą... Zgadzam się z Tobą, terapia powinna być dostępna, refundowana a tymczasem... w Polsce nie jest nawet regulowana prawnie. Pracy ze stresem, traumą, ciałem powinno się uczyć w szkołach a tymczasem uczymy się niepotrzebnych w życiu bzdur. A zamiast relacji z terapeutą, powinniśmy mieć kontakt z Ojcem, Matką, Babką, Dziadkiem - bo każda z tych ról pomaga nam dorosnąć a tymczasem rodziny są coraz częściej, coraz bardziej w rozpadzie. Pozwolę sobie jeszcze dodać, że nie jesteśmy winni i odpowiedzialni za to, co nam się przytrafiło. Ale jesteśmy całkowicie odpowiedziali za to, co z tym w przyszłości zrobimy. I uważam to za obowiązek. Persona - czyli to udawanie, ta rola, ta przybrana maska - to tylko my możemy ją z siebie zdjąć. A te buddyjskie rzeczy, o których mówisz... nie bez powodu Joga znaczy "jedność" bo o jedność ze swoim ciałem chodzi. Nie bez powodu istnieje Shadow Yoga czyli Hatha joga stworzona do leczenia traumy :) Temat RZEKA, a jak się ma żonę która uczy się własnie Shadow Jogi, która jest dietetykiem med. chińskiej a za chwilę będzie psychoterapeutką nurtem jungowskim, to się człowiek uczy. Nawet kiedy nie ma ochoty :P Ale teraz chętnie bym z Tobą wyskoczył na kawę, porozmawiał o tym wszystkim, podzielił się wzajemnie :D Krzysztof, powodzenia w wydaniu siebie na świat - jak to pisze Marion Woodman (jej książki Ci polecam!). Życzę Ci dużo siły, bo jeśli dopiero zacząłeś, to będzie bujało... Spotkanie z cieniem (posługuję się terminami C.G. Junga), poznanie siebie, najgorszych, najmroczniejszych swoich części i nie walka z nimi a zintegrowanie ich ze sobą, to okropnie ciężki proces. Życzę Ci wszystkiego dobrego. A nam życzę, aby ludziom tutaj, dzięki temu filmowi zapaliła się lampka. Aby poszerzył on wyobrażenie o tym, że jest coś takiego, jak trauma, cień i że są metody leczenia, wzrostu i dojrzewania. Że Polacy są straumatyzowanym narodem po ostatnich kilkuset latach (i ostatnich 2ch), narodem, gdzie niedojrzały i straumatyzowany rodzic, wychowuje później dziecko, retraumatyzując je i nie ucząc dojrzałości i nie ma w nim ludzi bez traumy: przemocy, opuszczenia (nie tylko fizycznego, ale emocjonalnego), seksualnej, poniżenia. Powodzenia.
Dziękuję. Ja regularny wpierdol dostawałam od rodzicow. Grzeczna Dziewczynka z pseudo dobrego domu. A tak naprawdę DDD. Poczucie wiecznego zagrożenia, wyczekiwanie wpierdolu, bo ten był pewny - wryło się we mnie jak w skale. Do dziś na dźwięk sprzączki od pasa sztywnieje mi całe ciało. Teraz nie mogę wyjść ze sobą do świata bo latami byłam za to bita. Czas to puścić. Czas zaryzykować. Wstać i pojsc. Po Siebie. Do Siebie. Do Domu wewnątrz Siebie. Ty już tam jesteś. Cieszę się bardzo!
Jak ja to rozumiem. Tak samo. I ten obłędny strach przed wyjściem ze sobą do świata. Tak bardzo chcę wierzyć, że wyjdziemy z tego, i zaczniemy być naprawdę tam, gdzie jesteśmy. Mi dzięki pracy terapeutycznej to się zdarza na razie czasem na krótkie chwile...
Coś podobnego przeżyłem 11 kwietnia tego roku. Około 4 godziny łez, a potem OGROMNE poczucie wyzwolenia. Gdzieś tam w głębi nas wszystkie nasze mniejsze i większe problemy mają jeden bolesny korzeń. Ta jedna drzazga, która latami obrasta dzikim mięsem. I gdy się do tej drzazgi dociera i w końcu widzi się CAŁOŚĆ - to jest ogromnie wyzwalające doświadczenie. Nie każdy w życiu ma szansę to przeżyć. Wciąż widzę osoby, które mają po 60, 70 lat i nadal noszą w sobie niewypowiedzialny ból. Ja miałem szczęście - doszedłem do tego wszystkiego po swojemu. Chyba każdy musi znaleźć swoją ścieżkę do tego momentu - ale wierzę, że jeśli szczerze się szuka, to w końcu znajduje. Albo inaczej - to znajduje nas. Po prostu pewnego dnia się to dzieje. Nie można się nie poddać temu procesowi. Wyłazi to z człowieka i można tylko na to patrzeć, przeżywać to i tyle. Myślę, że o tym wszystkim, co mówisz, mówiono od tysięcy lat. O ego, o urazach, kompleksach, o mechanizmach obronnych, o oświeceniu, o odwadze w byciu sobą, w przyznaniu się przed samym sobą do pewnych słabości i emocji. Ubierano to w różne słowa, terminologie - ale chodzi o to samo - o znalezienie odwagi, by skonfrontować się ze swoją najgorszą traumą. Ze swoim największym demonem. O przeżycie tej traumy na nowo - ale z pespektywy dorosłego, a nie dziecka, które wtedy zamknęło się w tej traumie. Przydaje się autoempatia, pochylenie się z czułością nad samym sobą w tym wszystkim - na pogodzenie się z tym, co się stało. Człowiek zaczyna dostrzegać, ile lat żył w tym gównie - ale też ma poczucie, że właśnie tyle lat musiał tkwić, by do niego w końcu dotarło, co się dzieje. Dokładnie tyle lat, ile trzeba było - ani dzień mniej, ani więcej - by zrozumieć. Muszę Ci pogratulować - odwagi. Powiedzieć przed dziesiątkami tysięcy ludzi to, co siedzi w sercu najgłębiej, to niebywała odwaga. Jedna z większych, jakie widziałem w życiu. Zdjąłeś pancerz i pokazałeś miękkie podbrzusze - narażając się na hejt i ciosy. To jest prawdziwa siła - nie ukrywanie swoich słabości, ale pokazanie ich. Gratulację. I życzę szczęścia.
Nie utożsamiam się dokładnie z Twoją sytuacją Krzysiek, ale w pewien sposób fajnie pokazałeś, że każdy niezależnie czy był bity, czy tylko się temu przyglądał czy bił. Każdy ma w sobie coś z czym powinien się zderzyć i zrozumieć. Szacunek za odwagę i dzięki za podzielenie się doświadczeniem. Idź w tą stronę pomagaj ludziom
Mam łzy w oczach, łzy ogromnego wzruszenia. Krzysiu, ja ten mrok widziałam w Tobie. Spotkałam Cię 2x w życiu, zupełnym przypadkiem. Raz w Krakowie na ul. Filipa, a raz w Warszawie na premierze serialu Wiedźmin. Uśmiechałeś się ale tam był smutek. Tak mocno to czułam przez kilka dni, naprawdę. Czułam to bo zobaczyłam siebie w Tobie. Sama od dziecka czuję dokładnie to samo co Ty. W dodatku jako dziecko widziałam okropne rzeczy, których dziecko nie powinno widzieć... Od ojca doświadczalam regularnie przemocy psychicznej i w późniejszym czasie prześladowanie, szantaż... Wszystko we "wspaniałym " połączeniu braku akceptacji ze strony rówieśników,, wyśmiewaniu, poniżaniu. Tak bardzo Cię rozumiem. Krzysztof. Brawo dla Ciebie. Marzę o tym by dojść do tego punktu co Ty. Nawet dzisiaj sobie mówiłam - moje życie nie wygląda na moje. Nie tak miało być.. To nie to... I nagle bang - wrzuciłeś film! To nie są przypadki. Między innymi dzięki Tobie czuję ze jestem na dobrej drodze. To proces. Ale póki czujemy, że idziemy do TEGO celu... To warto. Przytulam Cię do serca. Naprawdę. Jesteś bardzo dzielny! Wszystkiego dobrego Krzysiu.
Mój komentarz pewnie zginie pod setką innych, ale właśnie ten filmik, to jest pierwsze miejsce na youtube, gdzie zostawię swój ślad. Rozumiem to doskonale i uderzył mnie ten filmik mocno, przypomniał mi o tym zrozumieniu mojego życia i faktu, że po prostu chcę być szczęśliwa, nic więcej. Miałam taki sam moment jak ty, parę lat temu. Pogodziłam się ze sobą, z traumą i zostałam po prostu szczęśliwym człowiekiem. Ze wstydem przyznam, że przez pandemię, odizolowanie się od ludzi na praktycznie dwa lata i zupełny zastój w życiu - zapomniałam o tym. Aktualnie wegetuję. Plan na najbliższy weekend - zupełny reset. Dzięki, trzymaj się!
Dzięki Gonciarz za to głębokie przesłanie jak ich mało w tym świecie na temat wejścia w głębie, w siebie, w istotę tego kim jesteśmy 😊 Wiesz co ja odnalazłam tą swoją drogę duchową w Jezusie i się tego nie wstydzę 😊
Violetta DZIĘKI! Tak bardzo brakowało mi tu takiego wyznania! Tak jakby ludzie wstydzili się tej werbalizacji, szukając zastępczych magicznych słów... medytacja, joga, reset, miłość, wgląd, pokój serca, czystość w głowie itd itd... To wszystko jest jak najbardziej okey!!! Ale prawdziwy reset i pokój serca daje bliskość z Jezusem.. ta "odrobina cudu"
Czemu miałabyś się tego wstydzić? Jezus jest, istnieje, żyje i pomaga. Wielu spotkało go osobiście bo chcieli. To normalne że Jezus pomaga, czego w ogóle miałabyś się wstydzić?
"Chłopaki nie płaczą" moje dzieci czasami słyszą taki tekst od kogoś z rodziny, obcego (mam 4 dzieci, 3 synów i córkę w wieku 3-8 lat) gdy np. się wywrócą - a one odpowiadają - to nie prawda- nasz tatuś płacze np. ostatnio jak dostał wiadomość o śmierci chłopczyka którego rodzice wykupywali u niego leki w aptece..... mina tych ludzi jest nie do opisania, nie wiedzą jak zareagować.... uważam że to bardzo krzywdzące i traumatyczne że takie rzeczy wmawia się szczególnie chłopcom... Ja często płacze, nie boje się okazywać swoich emocji... czy to oznacza że jestem słaby ? Nie.... Sam utrzymuje 6 osobową rodzinę, podejmowałem wiele trudnych życiowych decyzji, w wolnej chwili boksuje, strzelam sportowo (męskie czynności ? ...) Wolę być osobą wrażliwą na innych niż kimś nie czułym
Otworzyłeś mi oczy. Od 2 lat przechodzę przez wewnętrzne piekło. Czuje jakby z każdej strony wszystko i wszyscy chcieli mi tylko jak najbardziej dopierdolić. Zastanawiam się dlaczego, po co i za co bo nigdy nie zrobiłem nikomu jakiejś większej krzywdy. Od dziecka byłem właśnie tym głośnym dzieciakiem w szkole, który potrafił komuś dojebać. I tak, to była tylko maska bo czułem, że jak ja nie dopierdolę innym to inni zrobią to mi. Za każdym razem miałem wyrzuty sumienia bo czułem, że to złe i niezgodne ze mną. Teraz jakby role się trochę odwróciły, ale powoli zaczynam mieć coraz bardziej na to wywalone. Zazdroszczę Ci tego co teraz czuje, bo odbieram to tak jakby to było dla Ciebie takie przebudzenie. Sam bym chciał się kiedyś zebrać tak w sobie i to wszystko z siebie wyrzucić bo wiele rzeczy też zrobiłem trochę wbrew sobie publicznie. Nie czuje, żeby to był jeszcze ten moment, ale powoli do mnie dochodzi co się dzieje i wiem, że lada chwila to nastąpi. Całe życie próbowałem sobie coś na sile udowodnić. Sprawiałem przyjemność poprzez kupowanie różnych rzeczy, które cieszyły mnie przez chwile, bo tak na prawdę szczęście znajduje się w zupełnie innym miejscu. Ciężko mi opisać co teraz czuje i co dokładnie chce przekazać, ale Cieszę się, że tu do Ciebie teraz trafiłem bo czuje, że to jest jeden z tych drogowskazów, który za jakiś czas pomoże mi się poukładać i rozliczyć z przeszłością. Dziękuje Krzysztof. Pisałem to pod wpływem emocji, więc przepraszam jeśli składnia się nie zgadza lub są jakieś błędy, ale poprawianie czegokolwiek nie miałoby sensu.
Powodzenia i wszystkiego dobrego! Dziękuję, że się Pan otworzył, bo w szkole i wczesnej dorosłości to ja byłam gnębiona przez tych "głośnych", a Pana słowa otworzyły mi oczy, że być może mieli oni "domowe tło" swojego szkolego zachowania. Pozdrawiam 😊
Akurat w kwestii Twojej działalności internetowej, to trochę wystawiłeś się na strzał... A potem poszedłeś na noże prosząc się o dokładkę od mocniejszego...
@@adiopl ten „mocniejszy” zwyczajnie uciekł do zwykłej manipulacji plus dodatkowo jego głównym celem nie była odpowiedź, a próba ośmieszenia za wszelką cenę. Przez brak uzębienia zadanie miał ułatwione. W konfrontacji na żywo gdzie każde jego słowo zabiłbym w sekundę nie miał by szans. Obejrzyj drugi film, którego nie zobaczył do końca, bo dobrze wiedział co tam jest i że na to by nie miał odpowiedzi. Ja ostatniego słowa nie powiedziałem, tylko sobie teraz poczekam trochę i jak nie „ucieknie” to się zobaczymy :-)
GRATULACJE! Czuje dumę oglądając to. Cieszy mnie bardzo fakt, ze właśnie Ty poruszasz tak ważne tematy! Bo niestety nadal są tabu.. miejmy nadzieje, ze osoba mająca takie zasięgi jest w stanie dotrzeć do szerszego grona ludzi 💛💛
"Możesz wyjechać z Polski ale Polska z Ciebie nigdy". Chciałoby się powiedzieć... Kultura wpierdolu, kultura zapierdolu, kultura picia... Można by tak wymieniać. Sama żyję w lęku, dotarło do mnie, że nie ważne co osiągnę będę mieć poczucie bycia gorszą. Bo tata pił, bo matka nigdy nie potrafiła mi powiedzieć nic dobrego, nigdy nie czułam się dla niej wystarczająca, bo w domu pojawiła się inna toksyczna osoba, która kontynuowała mi rycie bani. Prawie uwierzyłam, że jestem beznadziejna. W końcu się wyprowadziłam. Trzy lata minęły i liże rany. Trzymaj się Gonciu. Jest nas więcej.
Polecam hipznoze regresyjna, pomoglo mi pozbyc sie mojego strachu I zmienilo moje zycie komoletnie 😊 konkretnie ewelina piotrowska pieknie to prowadzi x
Weroniko, uwierz, że można z tego wyjść i inaczej patrzeć na świat. Wymaga to sporej pracy nad sobą, ale naprawdę się opłaca. Pamiętaj, że Twój wewnętrzny krytyk, to nie jesteś Ty, tylko jedynie jakaś cząstka Ciebie. Wszystkiego dobrego i powodzenia w odnalezieniu prawdziwej siebie :)
'Kultura zapierdolu', na sukces trzeba ciężko pracować, Polska w ostatnich 30 latach jest jednym z prężniej rozwijających się państw. Wyjedź kiedyś za granice, poznaj inne kultury, zrozumiesz jak cudownym krajem jest Polska, a jak się tobie tam spodoba to nie wracaj. To takie proste.
dzięki za szczerość, wiem o czym mówisz- może nie ze wszystkim, ale mocno się utożsamiam z wieloma tutaj refleksjami i serio dzięki. Jakoś mocno mnie uderzyła ta pandemia i teraz zbieram żniwa bycia zamkniętym sam ze sobą przez tak długi okres czasu. Takie gnicie w swojej głowie, przeszłości i negatywnych myślach. Szukanie gdzieś swojego miejsca. Nie wiem w sumie co napisać, choć wydaje mi się, że walnąłbym referat jakbym się bardziej otworzył. Powodzenia wszystkim czytającym, nie jesteście sami
Dzięki Krzysztof za ten film, daje dużo emocji, wiary i nadziei. Cieszy mnie za każdym razem to, kiedy widzę, że coraz więcej otwarcie się mówi o uczuciach, stanach emocjonalnych i własnych lękach. Chodzę na terapię od 2 lat i cały czas czekam na ten moment, o którym mówisz, ale po obejrzeniu tego nagrania mam przypływ motywacji i nadziei, że to się w końcu wydarzy, więc tak - jesteś kamyczkiem :) Życzę dużo dobra i szczęścia w życiu!
Dziękuję za film. Też miałam w sobie poczucie jakiegoś mroku i nie do końca chciałam się z tym mierzyć. Doszło do mnie, że też niosę ze swojego dzieciństwa traumę, ale traumę odrzucenia. Ja nie mierzyłam się z przemocą, ale byłam często odrzucana przez osoby, które kochałam. Teraz widzę, że wiele moich zachowań wynika właśnie z lęku przed odrzuceniem. Zbudowałam sobie bezpieczny mur, który chroni mnie przed światem, bo może zadać mi podobny ból. Nie boję się czyjejś agresji, ale nie potrafię znieść obojętności osoby, z którą wejdę już w jakąś relację. Z tego powodu nie dopuszczam do siebie praktycznie nikogo, żeby nigdy więcej nie poczuć odrzucenia. Stałam się tym kogo się boję.
Mialam rok kiedy zostalam adoptowana, do 6 roku zycia czulam Sie chyba kochana a potem szkola i koszmar...zle oceny byly zauwazane a te dobre ignorowane. Potem ocena Mnie przez przybrana mame - jestes zerem. Roslam w tym przeswiadczeniu i mase decyzli podejmowalam z tego poziomu. Dzis 53 Ja dopiero czuje sie wartoscia, przechodze depresje i stand lękowe do teraz, Moje Dzieci niestety tez. Dziekuje Ci za wpis, Beata.
Dziękuję Ci Krzysztof za film, nazwałeś i wyjaśniłeś pewne rzeczy których ja jeszcze nie potrafiłam. Jakieś parę tygodni temu, jechałam karetka myśląc że mam problemy z sercem, a okazało się że to z lęku i stresu. Po tym zdarzeniu zaczęłam inaczej patrzeć na świat, pogodziłam się z siostrą, codziennie walczę z tym uczuciem lęku i strachu, ale moja ukochana daje mi tyle wsparcia I siły do walki. Kiedyś pomimo problemów w życiu potrafiłam być szczęśliwa i radosna. Przez pandemie zaczęłam być wiecznie smutna, bojącą się o przyszłość. Teraz walczę o szczęśliwa mnie 👍
Tak oglądam i zastanawiam się, co napisać, by brzmiało bardziej wyrafinowanie niż "ja pier*ole w punkt"... Ale tak właściwie to też ostatnio doświadczyłam sporego "aha-momentu", w którym naruszyłam problem, chwast, który okazał się być powiązany z tak wieloma problemami, jakby miał takie szerokie korzenie i nagle w tydzień coś przeskoczyło. Przekliknęło no - i mogę iść dalej, i jest więcej światła
Kurczę, bardzo rzadko piszę komentarze, ale tym razem warto, bo przeczytałem Wasze i dotknęły mnie chyba bardziej niż sam film. Osobiście czuję się bardzo wdzięczny, bo mało w moim życiu mroku, zawsze nawet w trudnych momentach w głębi duszy swieci światło, oczywiście dużo rzeczy do przepracowania, w tym traumy, ale w kwestii przemocy będę dozgonnie wdzięczny mojej rodzinie i losowi, że ani w szkole ani w rodzinie tego nie doświadczyłem ani na sobie, ani w moim otoczeniu. Wychodząc spod takiego klosza nigdy nie umiałem pojąć ilości przemocy na świecie i w przestrzeni publicznej. Od lat funkcjonuję w internecie, w którym nigdy nie napisałem wulgarnego komentarza, hejtu, wręcz od zawsze empatyzowałem z twórcami, myśląc jak ciężko mi byłoby być na ich miejscu. W ostatnich dwóch latach miałem poczucie wielkiej niesprawiedliwości spadającej na Krzyśka. Za to że jako jeden z niewielu próbował odsłonić twarz dostał „lepę na ryj”, a właściwie jedną za drugą. Nie muszę być czyimś największym fanem, by próbować zrozumieć, zwłaszcza kiedy widzę intencje. Bałem się tego, co zastanę w komentarzach, a jednak „we did it”. Wreszcie widzę zrozumienie, życzenie sobie dobrze nawzajem. Chciałem Ci za to Krzysiek podziękować, za to że się nie dałeś. Mówisz o poczuciu słabości, które towarzyszyło Ci przez większość życia. Po tym co przeszedłeś w ostatnich latach i to gdzie jesteś teraz, uważam Cię za jedną z silniejszych osób w przestrzeni internetowej, być może nie tylko. Szacun, serio
24:51 - Nie wiem, od czego mógłbym zacząć... przez większość tego filmu czułem, że mówisz o mnie (w kontekście traum z dzieciństwa, lęków, stresu). A w tym fragmencie wypowiedziałeś tę przełomową dla siebie datę... datę, która jest mi tak bliska. 16.04.2022 r. mój Tata obchodziłby 100 urodziny. Przeżywałem tę rocznicę w samotności w lesie, na 3-dniowym odosobnieniu, z dala od ludzi, by i Jego 6-letnią już nieobecność wśród żywych przeżyć po swojemu (choć z kamerą, chyba ledwie pod pretekstem publikowania dla innych, bo po Tacie odziedziczyłem zapędy do dokumentowania swoich stanów emocjonalnych chyba przede wszystkim na własny użytek). Jego silną nieobecność, którą poprzedzała bardzo silna obecność - pełna miłości do mnie, po której zaistniała pustka. Obudziłem się o północy, dokładnie o północy, wraz z końcem tej daty, by przez pół godziny, wśród całkowicie cichego lasu (na trzeźwo i bez jakichkolwiek wspomagaczy) kontemplować widoki i dźwięki otaczającego mnie nocnego lasu, jak i ciszę wewnątrz mnie - przepełniony jakimś niezrozumiałym, wewnętrznym spokojem; nie szczęściem, nie euforią, nie radością - lecz tylko i aż spokojem i (być może brzmiącym absurdalnie w środku wielkiego leśnego masywu, w środku nocy) poczuciem całkowitego bezpieczeństwa. Uczuciem, którego chyba najbardziej poszukiwałem od lat. Jak gdyby wszystkie smutki związane z jego tragicznym życiem, jak gdyby wszystkie jego traumy przeżywane kiedyś i przeze mnie, odeszły wraz z minięciem setnej rocznicy Jego narodzin. Jak gdybym uwolnił się od wszystkich niespełnionych nadziei, oczekiwań; od smutku po Jego śmierci; od wszystkich nieporozumień i niedopowiedzeń. Jak gdyby to wszystko przestało dominować, ustępując miejsca mnie samemu we mnie samym. Jak gdyby rodziło się we mnie życie. To była dla mnie magiczna data, a niesamowitym jest, że co najmniej równie przełomowego przeżycia doświadczył Krzysztof z Tokio, mój równolatek, w ten sam dzień... Dziękuję Ci, że się tym podzieliłeś... w sposób, w jaki ja próbowałem wplatając te przeżycia w relację ze wspomnianego biwaku... a zawieszenie głosu po wypowiedzeniu daty, to już była jakaś magia jeśli chodzi o mój (stąpającego po ziemi racjonalnego ateisty/agnostyka) odbiór.
Wiem, o czym mówisz bo sama przeżyłam takie oświecenie i uwolnienie, jakieś 7-8 lat temu (swoją drogą moje foto profilowe jest dokładnie z tego okresu). I rzeczywiście, moje życie się zmieniło. Dzisiaj wiem, że czas mija, okoliczności się zmieniają a to uczucie powszednieje; było jednak potrzebne by być gdzie jestem. Oglądając Twój film zaczęlam się zastanawiać, czy może jeszcze kiedyś nie będzie czekała mnie taka lawina, od tego kamyczka; czy mogę to przeżyć raz jeszcze; może narosły mi nowe klątwy, albo stare gdzieś tam pukają od dołu. Dzięki za ten film, przyda się. Jesteś piękny.
Oglądam to i nie mogę przestać się uśmiechać, mam dreszcze. Piękna historia która bardzo rezonuje z tym co sam w różnych momentach doświadczam. Jest wielka dziura na świecie, mało kto mówi w taki sposób jak ty. Ten film jest jak dzieło sztuki i porusza coś bardzo, z braku lepszego słowa, ‚profound’. Jedna z piękniejszych podróży jakich można w życiu doświadczyć. Przesyłam najcieplejsze jak się da pozdrowienia :)
2 года назад+710
Dzięki Krzysztof za ten film! Bardzo dobrze, że odkrywasz się i masz w sobie odwagę do zmiany.
co w tym dobrego, że wysrywa film na ten temat? Wielu ludzi korzysta z terapii i im to pomaga, ale on musi o tym przed kamerą popierdzielić jakby to kogoś interesowało.
Razem z Tobą sie cieszę. Super, że to nagrałeś, z komentarzy widać ilu ludziom jest potrzebna ta nadzieja, że warto przerobić swoje leki, warto zajrzeć do środka, bo tam kryje się ulga. Życzę wszystkim którzy potrzebują tego procesu, by jak najwcześniej swoim życiu go doznali. By móc się cieszyć życiem jeszcze w młodym wieku.
Krzysiu zawsze czułam, że jesteś mi bliski. Może właśnie przez tą maskę którą nosiłeś, czułam, że oho on chyba jest do mnie podobny. Od 3 lat jestem w trakcie terapii i ten rok to jest rok w którym odkrywam jak dużo jest we mnie lęku i jak wiele robię, aby czuć się bezpiecznie nawet o tym nie myśląc. Siebie w terapii widze jak taką matrioszkę - zaczynałam od poznawania warstwy bólu i bezsilności, pod tym znalazłam złość, której całe życie się wypierałam, a teraz pod tym wszystkim odkrywam strach. Jestem wręcz przerażona jak wiele stref w moim życiu zdominował lęk. Zawsze myślałam, że jestem odważna, ale to była tylko ta zbroja, pozory, ta maska. Napięcie w twarzy.... Nawet kiedy staram się ją rozluźnić, czuję jakbym coś udawała. Jakby to nie było prawdziwe. Dziękuję Ci Krzysiu za ten film.
Ja czekam aż ktoś kiedyś na terapii odkryje, że w głębi siebie jest egoistą, narcyzem, że wcale nie jest taki wrażliwy jak mu się wydaje, że świadomie robi złe rzeczy... Zawsze na terapiach ludzie odnajdują w sobie same dobre rzeczy albo ew. że są jakąś postacią ofiary.
Natalia, a ja, jeśli można, spytam o stronę techniczną. Ile kosztują takie 3 lata terapii?? Czy chodzi się 2 x w tygodniu, czy tylko raz? Tak jednym zdaniem. Pozdr.
@@zuziakras1632 z własnego doświadczenia: cena zależy od miasta i terapeuty, którego wybierzesz. Poszukaj info o terapeutach w swoim mieście lub nawet sesjach online (ja takie miałam) i sama zobaczysz. U mnie sesja zaczynała się od 130zl raz w tyg przez pierwsze dwa lata, potem 150, a potem 160. Ilość sesji zależy od stanu w jakim jesteś, jak bardzo potrzebujesz pomocy. Mi jedna na tydzień star żyła, a było ze mną bardzo źle.
Spadla i na mnie ta lawina emocji, ktora tlumie w sobie od dluzszego czasu. Przez dwa lata slyszalam, ze mam smutna twarz, a nikt nie spytal sie dlaczego. W polowie filmu zaczelam plakac, a teraz sie usmiecham. Czuje, ze czas zdjac siebie w koncu ten ciezar, ktory w sobie tlumie. Dziekuje za ten film.
KRZYSIU .....KOCHANI !!!!! własnie uciekłam od męża .Tydzień temu spakowałam sie, zabrałam psa i kota, swoje ciuchy.wziełam auto i wyjechałam z Niemiec do Polski ! nie mogłam juz wytrzymać. Pił, wręcz chlał.Ale to mało, przebierał się w damskie ciuchy, i żadał żebym ja go w pu,,,,,,,,,pę. Przeszłam piekło.....a teraz on mi grozi....ja tez nikogo nie udaję. Jest mi trudno, ale ja kocham siebie i zrobiłam to dla siebie. ZDRAWIAM !!!
Zadbaj o siebie. Możesz świecić swoim pięknym Światłem dla innych tylko wtedy gdy będziesz pewna siebie. Życzę Ci dobrych ludzi na Twojej drodze. Masz prawo decydować o sobie. Masz prawo do szczęście, jeżeli nikogo tym nie krzywdzisz. Wszelkiego Dobra dla Ciebie, i odwagi. Nie bój się niczego. Do odważnych świat należy. Pozdrawiam Cię serdecznie. Ja 2 lata temu odeszłam z domu teściowej. Nie utrzymujemy żadnych kontaktów że sobą. Dzieciom mówię że to jest ich babcia. Mają do niej prawo. Ale sorry ja do niej nie pójdę. Odchorowałam swoje w szpitalu. Mieszkaliśmy razem 20 lat za długo. Co nas nie zabije to nas wzmocni. 👍👍
Osobiście to, czego zawsze potrzebowałem i czego szukałem, a nie mogłem - i nadal nie mogę - osiągnąć, to spokój ducha. Jedna jedyna rzecz. Dla mnie to jest więcej warte niż każdy majątek. Zazdroszczę i gratuluję, że udało Ci się to osiągnąć.
Bardzo się cieszę, Krzysiu. Jesteś dla mnie autorytetem, człowiekiem wrażliwym, działającym w dobrej wierze, mylącym się i niezwykle inteligentym. Trzymam za was wszystkich kciuki ludzie
Super materiał Krzysiu. Z początku rozpisałem się dość mocno, jednak wszystko skasowałem - bardzo ciężko zrzucić mi swoją maskę 😞 Pozdrawiam i zazdroszczę ciszy. Mam nadzieję że mnie i wszystkim w potrzebie też się uda Pozdrawiam
Trzymam kciuki Piotrze, czasem zajmuje to lata ale da się. Powiem Ci, ze najgorzej odezwać się po raz pierwszy. Potem idzie kolejna osoba i kolejna, potem psycholog lub inna pomoc, w końcu sami akceptujemy siebie i zaczynamy nasz balans. Piszę zaczynamy bo myślę że to coś czego się uczymy całe życie, ale sam początek to już olbrzymia ulga. Jeśli potrzebujesz jeszcze chwili to spokojnie, ona nadejdzie. Jednocześnie naprawdę otwierając się nie tracisz nic. Można tylko zyskać. Pozdrawiam i życzę powodzenia:)
Jak dobrze zobaczyć, że ktoś poradził sobie z trudnymi myślami. Sam przeżywam coś podobnego i ten film dał mi nadzieję, że może i mnie się uda dokonać takiego "pstryknięcia" o którym powiedziałeś. Wytrwałości nam wszystkim! :)
jak wspaniale usłyszeć, że ktoś mówi tak od serca, tak otwiera się na polskim youtubie!!! przeżyłam to o czym mówisz około 2 lata temu, najlepsza rzecz jaka mnie spotkała w życiu, ale to jedno uświadomienie sobie pewnych spraw otworzyło cały proces coraz głębszego odkopywania siebie i poznawania i (duchowego) rozwoju
Kuźwa jakie to cholernie niesprawiedliwe że taka większość z nas doświadczyła w dzieciństwie tego czego nie powinna. Twoje ostatnie słowa w tym nagraniu były tak bardzo do mnie. dzięki. współczuję nam wszystkim którzy dostali psychiczny i fizyczny wpierdol w dzieciństwie. ja ,(choć jako mediator i coach pomagam innym),z róznymi skutkami tego borykam się do dziś mimo terapi i masy procesów być może do końca tak będzie, a może w końcu uwierze w cuda....
Dzieki Krzysiu za ten film. Jestesmy z tego samego rocznika i sledze Cie od poczatku. Nawet kiedys moj znajomy nas poznal, ale dyplomatycznie ucieklismy. Pomyslalam sobie wtedy "o taki jak ja", ale jemu cos sie udaje to pewnie nie jest tak zle;) Obserwowalam Cie przez te lata czujnym okiem bo widzialam, ze cierpisz i bardzo chcialabym bys przestal jakkolwiek zle to brzmi. Nawet widze, ze poszlismy ta sama droga choc w roznej kolejnosci w szukaniu "tego", jestem wzruszona Twoim filmem, ale tez zazdroszcze, ze Ci sie udalo. Mi mimo wielu przelomowych momentow, nie udalo sie wyjsc z mroku. Ja ciagle czuje, ze cos jest ze mna nie tak. I trace juz powoli nadzieje, ze sie od tego uwolnie. Choc tak wiele traum udalo sie puscic i ten moment jak cos ci sie unlockuje w mozgu jest niesamowity. Na jakis czas moze. Ale dzieki temu filmowi juz wiem, ze ciagnela mnie do twojej tworczosci ta sama trauma szyta pod warstwami. W sumie to nawet troche mnie to doluje, ale tez podziwiam, ze noszac swoje brzemie i problemy udalo Ci sie zrobic sukces i "swoje". Choc tez jestem artystka mnie moj mrok pozera z energii i relacji by dzialac tak jakbym chciala. Zbyt boje sie ludzi. Tak czy inaczej to piekny film byl, choc bolal.
Hej mam podobnie jak ty. Trzymaj się. To chyba tak jest niestety, że te stany odblokowań pojawiają się co rusz nowe. Nie trać nadziei wszystko przyjdzie w swoim czasie.
Też niedawno doznałam swego rodzaju katharsis i poczułam, że wreszcie dogrzebałam się do najgłębszych czeluści swojego problemu. Nie zrobiłam tego sama, bo z pomocą terapeutki, ale uderzyło mnie to jak rozpędzona torpeda. Tuż przed 33 urodzinami wreszcie dostałam diagnozę, dowiedziałam się, że to co mi jest całe życie, to uciekanie przed samym sobą, nieuchwytny strach w głowie, lęki i napięcie organizmu to nic innego jak CPTSD po przemocowym dzieciństwie. Jestem po ciężkiej terapii i nigdy nie czułam takiego wewnętrznego spokoju jak teraz. Co prawda, mój organizm i układ nerwowy po wyrabianiu nawyków przez 33 lata, musi jeszcze trochę popracować nad tym, żeby dojść do siebie do końca, ale to zalewające duszę szczęście i spokój jest bezcenny i wciąż potrafi wywołać u mnie łzy wzruszenia. Także piona Krzysiu, zajebiście jest być wreszcie po tej drugiej stronie ;)
Ja miałam bardzo pomieszane uczucia, oglądając ten film. Jednocześnie czułam podejrzliwość, że jest to forma promowania się, miałam wewnętrznie bardzo duży opór na to, co mówisz. Jednocześnie nie mogłam przestać słuchać, bo wiedziałam (rozsądkowo), że jest to coś ważnego. Pojawił się też ogromny podziw, z nutą zazdrości i w dalszym ciągu niedowierzania. Elementy wstydu z tytułu obnażania się publicznie wymieniały się z pożałowaniem pt 'poor boy'. Był nawet moment, ze zakręciła mi się łza - wyparlam ją od razu. Nadal siedzę i mam mętlik emocjonalny i przeogromną blokadę, by poczuć to, o czym mówiłeś. Aczkolwiek chciałabym, żeby to wybrzmiało, że jeśli tak intensywnie zareagowałam (i nie tylko ja, z tego, co czytam w komentarzach), to znaczy, że Twój film jest znaczący, ważny i potrzebny wszystkim. Myślę, że spokojnie możesz przytulić tego chłopca wewnątrz Ciebie, zbić z nim pionę i podziękować mu za to, że jest. P. S. - te wszystkie emocje wyżej opisane są tak naprawdę nie o Tobie, są o mnie. Trzymaj się ciepło, dbaj o siebie :)
To co odpisujesz bardzo mi przypomina siebie z przed paru lat, kiedy wciąż wierzyłam że jakiekolwiek moje emocje są oznaką słabości, kiedy wstydziłam się płakać dla siebie czy dla innych. Dlaczego? Dlatego że mój ojciec zawsze by to wyszydził, a jeśli byłam zbyt roześmiana krzyczał na mnie, że jestem za głośna. Kiedy przestaniesz wstydzić się swoich emocji zaczniesz rozumieć kim naprawdę jesteś, nie będzie to łatwe ale na pewno warto 💕
Cholera, (będzie trochę długo, ale sytuacja cholernie podobna). Wiesz siedzę właśnie w domu rodzinnym, autentycznie z 15-20 minut przed zobaczeniem tego filmiku czytałem swój notesik z przed kilku lat, który wyrzuciłem po przeczytaniu do kosza. Dużo w tym notesiku było smutku i lęku. Miałem kilka nieprzyjemnych sytuacji (grożenie, dostanie w łeb przez patusów, w jednej sytuacji nawet była i policja, a potem strach za bycie niby "konfidentem", bo opowiedziałem jak mnie i mojego kumpla pobito), one spowodowały, że ja też ciągle się bałem dostać wpie*ol. Chodziłem na sporty walki, chociaż ciało było sprawniejsze, moja głowa dalej nie była w stanie być spokojna. Tyle było momentów, przez które nie byłem w stanie się cieszyć, bo gdzieś z tyłu stres był. Tak samo mocno mnie zjechały inne wady, np. problem ze słuchem, w wieku 5-6 lat mój słuch pogorszył się nagle kilkukrotnie. Przez wiele lat nie nosiłem aparatów, dopiero w szkole średniej zrobiłem je. Mając nawet aparaty słuchowe nie słyszę tak dobrze, jak inni i mimo, że kocham ludzi, lubię rozmawiać, lubię wychodzić, to ja niejednokrotnie się bałem. Bo nie raz widziałem ludzi jak się śmieją, bo coś nie zrozumiałem i głupio odpowiedziałem, bo się uczyłem z ludźmi w szkole średniej, którzy się ze mnie nabijali prawie codziennie, jak za 3x nie usłyszałem co mówi nauczycielka, czy ktoś z klasy. Ja przez to nieraz czułem się głupio, jak nie słyszałem. Myślę, że przez to częściej upijałem się na spotkaniach, bo wtedy miałem to gdzieś, a jak było głośno i ludzie się podpili to wszyscy krzyczeli i ja słyszałem lepiej. Wtedy budziłem się prawdziwy ja. I to wszystko co napisałem, niby już było, ale dalej się boję czasami bójek, ale już nie tak jak kiedyś, nawet już nie stresuje mnie tak słuch, bo się tego nie wstydzę. Ale dalej to jest ze mną, ja teraz jeżdżę do mojego rodzinnego miasta, moja dziewczyna, która jest stąd, chce tu mieszkać po skończeniu kilku spraw. A ja kiedyś stąd spierdalałem, mówiłem, że tu brak perspektyw i sama patologia. Ale myślę, że to chyba głównie dlatego, że chciałem przestać się bać wpierdolu od dresów, czułem, że w innych dużych miastach nie trzeba być silny, waleczny i umieć się bić z zimną krwią. Tak samo specyficzny ojciec, czy mieszkanie z babcią przez 2 lata, bo rodzice musieli wyjechać, aby spłacić długi, ale już nie chcę się o tym rozpisywać. W każdym razie, odnoszę wrażenie, że każdy lęk, każde moje głupie myśli, nerwy, gniew na ludzi, dziewczynę, tiki, nerwica natręctw itd. ma swoje podłoże w tych głównych aspektach. Dobrze, jest w końcu to zaakceptować, bo wtedy paradoksalnie chyba jesteś silniejszy niż wtedy kiedy patrzysz się w lustro i chcesz to wszystko zaprzeczyć, mówiąc, że od dzisiaj się zmieniam. Dziękuję Krzysiu za to, że wrzuciłeś to, może i czasami się wydawało mi to cringowe, ale to jest kawał dobrej roboty, dla wszystkich dobrych ludzi, którzy nie mogą wyjść z mroku, aby pokazać światu jacy są piękni dosłownie i w przenośni.
Podziwiam, zazdroszczę i dałeś mi myśl gdzie dalej pokierować swoje życie... Aktualnie jestem na zakręcie zawodowym. Wykonywany zawód spowodował, że fizycznie jak na mnie mocno podupadłam, ale nie wiedziałam "gdzie dalej iść". Teraz rodzi się pomysł 😉 Dziękuję 😘
Taka jest moc Prawdy ❤ Od kilku lat tańczę z Nią, uczę się życia na nowo w swojej autentyczności i też miałam moment taki przełomowy, kiedy pękłam, a od tamtej pory wszystko jest inaczej choć niby tak samo. ❤ Cieszę się, że coraz więcej odwagi do totalnej szczerości w nas. Światło ma moc, jasne, ale to mrok musi eskalować, żeby ono rozbrysło... ❤ Kiedyś z mrokiem nie było mi dobrze, dziś wiem, że jest stroną światła. To droga...
Ważny ten film. Sam będąc terapeutą i sam będąc w terapii jestem świadkiem tych rzeczy o których mówisz. Terapia działa. Na każdego inaczej ale działa.
Krok pierwszy - ròb to. Krzysztof, wszystkiego najlepszego z okazji narodzin. To jest dzień w którym narodził się montarz Twojego "JA". Mam nadzieję, że będziesz miał ubaw. Gratki.👍
Ooo stary, mocne. Cholernie wyczułem o co Ci chodzi. Ja mam 44 lata i problemy fobii, zaburzeń lękowych znam. One wynikają z naszych nauk życiowych i przekonań. Fart chciał, że życiowo ułożyło Ci się tak, że ta nędzna fobia zakiełkowała w Tobie. Terapie, antydepresanty to pokłosie próby powrotu do normalności - bycia twardym i wyluzowanym w tym życiu. Dzięki!
"jakbym przez całe życie zgadywał hasło do bazy danych, do swojego konta..." - super celne ujęcie zmagania się z życiem i samymi sobą przez każdego z nas...
Ten film to dla mnie dowód na sens nadziei, że można gdzieś, kiedyś do tej wymarzonej równowagi się przybliżyć. Zdjąć z siebie klatkę podskórnej traumy, którą mniej lub bardziej czujemy w sobie. Bardzo Ci dziękuję za każde słowo.
Popłakałam się. To ile emocji przeszło przez moje ciało przez te 30min jest szokujące. Szczęście, smutek, nadzieja, zrozumienie. Wszystko włączyło się jakby automatycznie po wysłuchaniu Krzysia
Wszyscy mamy przejebane. Odkąd to pojąłem, to częściej zacząłem stawiać siebie na miejscu drugiego człowieka. Tak łatwiej zachować luz, kiedy ktoś jest zdenerwowany. Ostatnie czego potrzeba to krzyczeć:" Uspokój się!". Ano i mój durnomózg po Twoich słowach: "Wszyscy mamy traumę." Podśpiewując dokończył: "Mam i ja". :D
Wyszedłeś ze swojej strefy komfortu, na całe życie to jest coś niesamowitego. Każdy tego potrzebuje i każdemu kto to czyta i oglądał ten film życzę tego co ma Krzysiu ...
Dzięki, Krzysiu. Dopiero zmierzam w stronę tej wolności, którą ty już masz. Terapia i u mnie działa, choć jeszcze troche przede mną. Wyglądasz i brzmisz jak człowiek wolny. Ja także uważam, że nie ma większego szczęscia, niż po prostu być kim jesteś, bez udawania. Piąteczka.
Dzięki Krzysiu za ten kamyczek. Mam chyba podobna historie, 37 lat w traumie tłumionej pracoholizmem i podróżami . A teraz jestem na początku terapii i okazało sie ze to, co doprowadziło mnie gdzie jestem, to nieustanny strach. Bardzo się Cieszę Twoim szczęściem, przede mną jeszcze długa droga, ale Twoja historia dała mi otuchy ! Dziękuje i przytulam!
Fajnie Krzysiu, że spotkało Cię to uczucie. Sama przeżyłam podobne otrzeźwienie i wyjście z zakrzywionego zwierciadła, uczucie niesamowite, poczucie spokoju i wolności jakie temu towarzyszy, życzę każdemu ze szczerego serca. Pozdrawiam Cie ciepło
Chciałem się z wami, a szczególnie z tobą Krzysztofie podzielić taka oto historią związaną z tematem o którym mówisz W dzieciństwie chodziłem do szkoły podstawowej numer 7 w Sosnowcu, szkoły imienia Adama Mickiewicza. Grono pedagogiczne chcąc uhonorować urodziny patrona szkoły, co roku w grudniu organizowało konkurs między klasami na najlepszą inscenizację jednego z dzieł naszego wieszcza. W 7 albo 8 klasie, nie pamiętam dokładnie moja klasa postawiła sobie wysoko poprzeczkę i postanowiliśmy wystawić Dziady, część drugą. Jak zapewne większość z was pamięta ze szkolnych lat, utwór opowiada o nocy kończącej dzień zaduszny. W kaplicy gdzie zebrała się grupa ludzi z pobliskiej wioski, trwa ludowy obrzęd Dziadów. Zebrani wzywają kolejno dusze w czyśćcu cierpiące chcąc ulżyć im w cierpieniu. Na ich wezwanie przybywają różne duchy, między innymi widmo złego pana. Upiora skazanego na wieczną mękę za zło wyrządzone poddanym. Poddanym, którzy towarzyszą mu w jego tułaczce po śmierci pod postacią "żarłocznego ptactwa". Wśród nich jest kruk, sługa, który został przykładnie wychłostany, tylko za to, że otrząsnął kilka jabłek z pańskiego lasu. I to właśnie była moja rola. Następnego dnia na klatce schodowej w bloku w którym mieszkałem spotkałem dyrektorkę mojej szkoły. Nie było to nic dziwnego bo Dyrektorka mieszkała dokładnie w tej samej klatce, była moją sąsiadką z dołu. To ułożenie naszych mieszkań niestety miało bardzo niekorzystny wpływ na nasza wzajemne relacje. Ja byłem bardzo żywym dzieckiem, głośnym, biegającym i skaczącym, które raczej nie było w stanie usiedzieć cały czas w jednym miejscu. Wraz z bratem generowaliśmy całkiem sporo hałasu. Na przykład skakaliśmy z mebli na wersalkę, a nie zawsze w nią trafialiśmy. Raz pamiętam spadłem na drzwiczki od dolnego pawlacza łamiąc je z wielkim hukiem. Popamiętałem to do tej pory. Zatem nie było to wymarzone sąsiedztwo dla mojej pani dyrektor, która wracając zmęczona po pracy oczekiwała raczej ciszy niż trzęsącego się żyrandolu. Wliczając w to wszystko jakieś przypadkowe zalania i remonty mieszkania byliśmy sąsiadami generującymi zbyt wiele jej bólu głowy. W sumie to się nawet jej nie dziwię, że przestała mi odpowiadać na klatce na moje dzień dobry. Na mój widok raczej tylko przewracała oczami. Lecz tego dnia po naszym przedstawieniu, odpowiedziała mi na moje dzień dobry wprawiając mnie w ogromne osłupienie. Z czasów szkoły podstawowej pamiętam tylko dwa takie przypadki. Drugi raz zdarzył się jak zostałem laureatem olimpiady matematycznej. W ogóle w szkole panowała wówczas taka euforia jakby nie wiadomo co się stało, jakie pieniądze czy prestiż. Wydawało mi się to wówczas mocno przesadzone. A ten pierwszy raz, usłyszałem dzień dobry z ust mojej pani dyrektor właśnie wtedy gdy spotkała mnie po tym przedstawieniu. Dodała jeszcze: „Bardzo dobrze wczoraj zagrałeś, świetny występ”. Stanąłem na pół piętrze jak wryty. I przez długie lata zastanawiałem się dlaczego? Dlaczego innym uczniom i nauczycielom podobał mój występ. Po latach, pomógł mi to zrozumieć Jerzy Stuhr, który powiedział - aktorstwo to nic innego, jak umiejętność zapamiętywania w sobie pewnych stanów nerwowych i odtwarzania ich na zawołanie. I wszystko stało się jasne i oczywiste. Gdy byłem 14 letnim dzieckiem nie miałem żadnego problemu z przywołaniem emocji jakie odczuwał Kruk. Emocji człowieka który czuł żal, gniew, bezsilność i chęć odwetu. Który nie rozumiał nieadekwatności kary do winy. Kompletnie nie rozumiejącego ówczesnych, obowiązujących norm społecznych. Więc stanąłem przed ludźmi i wykrzyczałem im to co nosiłem w sobie słowami mojej postaci - kruka. Ta rola zostawiła mnie jeszcze z jednym pytaniem. Czy chcę być krukiem do końca życia? Czy chcę razem z czarnym korowodem, szarpać szponami, krzywymi dzioby mięso i kości? Nie, żadną miarą. Ja nie chce być krukiem do końca życia. Mogę przerwać tą spiralę. Mogę dać innym zupełnie co innego. Mogę dać kolejnym pokoleniom to co zawsze sam ... chciałem dostać.
Cześć Krzysiu, chciałam Ci serdecznie podziękować za ten film. Zaraz po nim poraz pierwszy w swoim 33 letnim życiu zapisałam się na terapię. Jestem tak cholernie szczęśliwa chociaż jeszcze długa droga przede mną! Widzę więcej, uczę się i wiem, że jeszcze będzie pieknie. Warto! Uwierzcie.
ptsd i strach wewnętrznego dziecka siedzi w nas całe życie. Trzymaj się Krzysiu, dzi3ki za fajny materiał naświetlający ten właśnie temat. wielu z nas nosi dużo strachu w sobie.
Nie oglądałem Ciebie od ok. 2 lat. Teraz ryczalemn przez kilka godzin. Proszę, nagraj więcej, to bardzo mi pomogło. Jeżeli w ogóle to przeczytasz, szczerze dziękuję Ci, bardzo Ci dziękuję Krzysztof.
Niesamowite, pierwszy raz odkąd Cię oglądam, oglądam całym sercem. Słowa trafiają do mnie, są odbiciem wielu moich doświadczeń..Sądze że jeszcze nie raz zaskoczysz nas, oraz samego siebie. Dzięki że dzielisz się swoją drogą, to inspirujące, zwłaszcza teraz, kiedy dogoniła mnie moja otchłań. Nie umiem już się wypłakać, ale czuje, że zbliża się ten czas, kiedy wkońcu przestane walczyć z tym co jest..z tym że jestem chory, z pewnymi cieniami które ciągną sie za mna od tak dawna. Widze że to co mam za przekleństwo, może stać się błogosławieństwem. Tule Krzysiu
2 года назад+84
Monolog z głębi serca to monolog, którego warto wysłuchać. Zdrowia, szczęścia, pomyślności Krzychu!
Dziękuję Ci za ten kamyczek ♥️ Pamiętam, że na Twoje filmy o Japonii trafiłam jakoś w gimnazjum. Teraz mam 23 lata i nadal raz na jakiś czas coś mnie tu przypadkowo przyciąga. Coś czyli co? Hmmm… inspiracja, natchnienie, są to tak piękne, głębokie i magiczne słowa jak Twoje wnętrze, którego fragmentami się dzielisz wysyłając w świat w prezencie te magiczne kamyczki. Robisz zajebistą robotę, trzymaj się tam cieplutko, do twarzy Ci z tym autentycznym uśmiechem i luzem 💙💙💙💪🏻
Krzysiek, nagrałeś to w doskonałym momencie. Doskonale rozumiem twoje przesłanie, bo przez ostatnie lata czułem, że coś tłumię, że coś chowam czym powinienem się dzielić, że ogarnia mnie lęk którego nie rozumiem, że przed czymś cały czas uciekam. Jestem na dobrej drodze by na nowo zrozumieć siebie i ponownie wejść na właściwe dla siebie tory.
Dzięki Krzychu że jesteś! Jest 8 maja, mam 30 lat i jestem ofiarą przemocy fizycznej,psychicznej,emocjonalnej i ekonomicznej. Mam wiele strachu w sobie. Wiele terapii za sobą. A wciąż nie czuje tej ciszy o której mówisz. Chcialabym to poczuć. Oczyścić się wewnętrzne i pokochać siebie, poczuć się szczęśliwa. Mam dwuletnią córkę, którą wychowuje tak jak sama chciałam być wychowywana, traktowana. Ale jednocześnie wiem, że właśnie to co jej przekazuje pochodzi gdzies z głębi mnie, a na zewnątrz mogę być inna... przez traumę której doświadczyłam. Nie chciałabym aby to co nie uleczone we mnie sprawiało wrażenie fałszu. Niestety wiem, że niektórzy ludzie się właśnie ode mnie odwracają z tego powodu. Że coś jest ze mną NIE TAK. Mnie też to męczy, podskórnie rujnuje, burzy wszelkie plany i marzenia. Bo strach jest silniejszy. Strach przed odrzuceniem, wyśmianiem. Wielu rzeczy nie spróbowałam, właśnie przez strach. Wierzę, że będzie lepiej, bo jestem w terapii, i ona daje mi nadzieję. Chcialabym poczuć tą ciszę...
Czytam komentarze i widać ilu ludzi boryka sie ze swoim mrokiem. Mysle, ze nasze pokolenie. Mam taka mysl, ze dzieki takim ludziom jak Ty ktorzy mowia o tym glosno, ta trama przekazywana z pokolenia na pokolenie w koncu sie przerwie. Opowiedziales praktycznie moja historie i otworzyles mi oczy. Dziekuje.
jakiś rok temu zauważyłem u siebie że nagle a to na filmie w kinie, a to słuchając myzuki klasycznej która mam wrażenie że dotyka mojej duszy nagle płaczę, gdzie to nidgy wcześniej sie nie działo. tak bardzo chciał bym się czuć wolny jak ty....
Prosta sprawa. Ludzie są do siebie bardzo podobni. Jedni są wrażliwi.a inni mniej. Ci co nie są mają lepiej, ale wierzę, że Pan Bóg nam to wynagrodzi. Coi wszyscy z przerośniętym ego powiedzmy męscy, to oni też mają traumę.
Dzięki Krzysztof. Ogromne dzięki za ten film. Jesteśmy teraz w momencie plagi depresji, ale też jesteśmy pierwszymi pokoleniami, które uświadamiają sobie problemy psychiczne. Sam od kilku miesięcy chodzę na terapię, nie pierwszą w życiu, ale w końcu znalazłem terapeutę, który mi odpowiada. Niestety dostęp do tego bez pieniędzy jest bardzo trudny. Nasi rodzice nas spier**lili. Mówiąc wprost. „Musisz być taki, a taki. Tak nie wolno. Tak nie wypada. Co ludzie powiedzą?” Ciągłe ocenianie, brak akceptacji. Ja niestety to robiłem innym, moim bliskim. Kłamałem, zdradzałem, myślałem cały czas tylko o sobie, żeby mi było wygodnie. To wszystko była ucieczka od problemów, powtarzanie schematów i próba poczucia się chociaż przez moment lepiej. Możecie sobie mówić, że wy macie w coś wjbn, ale nie macie. Wszystko siedzi głęboko. To przekazywanie z pokolenia na pokolenie możemy przerwać. Musimy o tym mówić, wyznaczać przede wszystkim ludziom granice. Moi rodzice zignorowali zupełnie problemy, o których im powiedziałem. „Bo co to za problemy, bo trzeba być twardym, jaką Ty masz depresję? Ludzie to mają problemy.” Zajebiście ciężko się żyje w naszym społeczeństwie, gdy nic Cię nie cieszy i zamiast akceptacji i wsparcia słyszysz takie teksty. Ludzi trzeba uświadamiać, że słowem też można kogoś zabić. To wszystko boli i zgniata człowieka w środku. Wpływa na każdy dzień, na każdy aspekt życia. Mam nadzieje, że każdemu uda się wyjść kiedyś z mroku, życzę sobie i każdemu z Was, którzy to czytają, że kiedyś też dojdziemy do takiego momentu, jak Krzysztof. Każdy chce czuć się kochany i szczęśliwy.
Oglądam Cię kilka lat Krzysiu i czuję, że mówisz szczerze z głębi świadomości. Zawsze byłeś dla mnie wzorem do naśladowania, pracowity, kreatywny, odważny (firma w Japonii? Pogchamp!). Jesteś mistrzem kadrów i kreatywności. Nigdy nie wkręciłem się tak w oglądanie czyjegoś życia 😅 Cieszę się, że w końcu poczułeś się swojo i szczęśliwie. Dziękuję za ten film, daje naprawdę do myślenia, wyśle go do wszystkich bliskich mi osób. Swoją drogą, zapadły mi w pamięci słowa Syriusza B. z Harrego Pottera, "Człowiek jest z natury zarówno dobry jak i zły, a tylko od Nas samych zależy, która drogę obierzemy". Namaste 💚
uwielbiam Krzysiu w Tobie tą wrażliwość i to, że widzisz i czujesz wiecej. uwielbiam obcowac z takimi duszami a tak ich niewiele w tym brutalnym znieczulonym świecie. dobrego życia Tobie i każdemu z nas c:
piękny materiał. Trudzę się z duszeniem w sobie emocji, uzewnętrznianiem siebie, bycie "wolną" lub bardziej, czuciem się wolną i czuciem że żyję. Słuchałam ciebie jak zahypintozywana, słuchałam kogoś kto mógł by mnie w pełni zrozumieć. Dzięki za ten upload
Bardzo się cieszę, że ten film powstał i że dotarłeś do tego punktu w swoim życiu. Ja od dziecka miałam trudną relację z moją matką, co doprowadziło w pewnym momencie do zaburzeń lękowych i obsesyjno-kompulsywnych, których nie rozumiałam i które były dla mnie czarną dziurą w moim życiu. Momentem przełomowym było uświadomienie sobie, że to jak mnie traktowała nie było moją winą tylko jej i to wcale nie ja jestem złą osobą w tej relacji. I wtedy wszystko się ułożyło zaburzenia zaczęły przechodzić i poczułam ulgę. Przyszło to jak grom z jasnego nieba. Nagle przestałam się męczyć sama ze sobą, ludzie przestali być tak zagrażający. Zaczęłam być szczęśliwa. Dlatego doskonale rozumiem co czujesz i teraz będzie tylko lepiej :)
Wysyłam ciepłe myśli i dużo pozytywnej energii - przetrwałeś, znalazłeś siebie, a to naprawdę wcale nie jest proste. Gratuluję siły, odwagi i uporu - z doświadczenia wiem, że nie było łatwo. Sprzątanie po tym też zajmie czas, bo mózg automatycznie chce wracać do tego do czego jest przyzwyczajony, więc trzymam kciuki za dalszą drogę
Ogromne gratulacje, że udało Ci się z tego wyjść. Ja jestem w trakcie, próbuje się nauczyć żyć na nowo jak wyszło, że moje życie było czyjąś manipulacją.
Powodzenia, będzie lepiej. To nie jest prosta droga, czasem krok do przodu, czasem pół do tyłu, ale koniec końców będzie naprawdę lepiej, wiem to. Trzymaj się ciepło!
To jest rowniez dowód dla tych, ktorzy nie wierzą w moc terapii, gratuluje nowego mam nadzieje lepszego etapu w zyciu. Ciężka praca popłaca, nad samym soba przynosi pozytywy na wielu płaszczyznach. Powodzenia wszystkim w zrozumieniu przede wszystkim siebie🖤
Dziękuję Ci bardzo za ten film! Sama przeżyłam przebudzenie i pamiętam moment, kiedy poczułam ta piękna, czysta miłość do siebie i świata. Ta chwila zmienia na zawsze, o tym trzeba mówić! Jesteś cudowny Krzysiu ❤️
Bili mnie w gimnazjum, codzienne przez rok. Do dzisiaj oprócz dziury w kości piszczelowej zagryzam zęby. Zacząłem wtedy i trwa do dzisiaj - prawie 15 lat… nie umiem uwierzyć w ten moment nastąpienia szczescia. Nie potrafię sobie tego wyobrazić. Trzymaj się Krzysiu, jesteśmy z Tobą!
Krzysztof - film ten to podręcznikowy przykład zachłyśnięcia się jakąś nowością w życiu, jakimś nowym stanem, nową wiedzą, relacją, gadżetem, paradygmatem. Od pójścia na terapię i "zrozumienia istoty rzeczy" Twój mózg uaktywnia tę samą mieszankę chemiczną, której doświadczyłeś po przebiegnięciu pierwszego maratonu, nakręcenia "więcej niż jedno życie" czy filmu pożegnalnego z Kasią. Różnica jest taka, że w terapii to się dzieje po kilku tygodniach/miesiącach, dlatego że jest ona w pierwszej kolejności zajebiście trudna i nieprzyjemna. Natomiast "stan oświeceniowy" i "piewca terapii" przychodzi później. Ty się poddałeś właśnie temu hajowi, poddałeś się wewnętrznemu przymusowi, by zakomunikować światu, że oto jest nowy Krzysztof. To samo z siebie pokazuje, że może został zaadresowany nie ten problem co trzeba i trzeba szukać gdzieś głębiej. Zadeklarowałeś sobie i światu, że od teraz mógłbyś patrzeć w sufit jaskini i być szczęśliwym. Życzę Ci tego z całego serca, ale prawdopodobnie zaskoczysz się za kilka miesięcy, gdy jakoś życie Ci podsunie taką sytuację, która tę deklarację zweryfikuje i okaże się, że sufit nie wystarcza. Nie piszę tego ze złośliwości, po prostu warto widzieć rzeczy takimi jakimi są, a nie jakie wydają się nam być. Bullying na "dziwnych dzieciakach" podsumowałeś bezbłędnie, dzięki za tę część i trzymam kciuki, by lądowanie po terapio haju było jak najmniej bolesne. P.S. Algorytm mnie odciął od Twoich treści z tego co widzę na jakieś 10 miesięcy, grubo. Nadrobię.
Cieszę się, że ktoś to napisał. Ja w pewnym momencie tego filmiku zaczynałam się zastanawiać, czy to nie efekt dwubiegunówki (to tylko z troski, poważnie, nie, że jestem domorosłym psychiatrą itp). Krzysztofa oglądam od 7 lat w, i ten filmik bardzo, ale to bardzo przypomina mi "jestem artystą" (też było to jakieś wyznanie, oświecenie itp.) a teraz kolejne. A w międzyczasie okres depresyjny.
Podobnie pomyślałam gdyż juz nie raz dochodziłam do pewnych wniosków, które tak mocno ładowaly mnie pozytywną energią ,że myślalam ,że tak będzie zawsze , a potem wszystko wracało do " normy" . :P ale żeby nie bylo aż tak negatywnie to muszę powiedzieć , że w ogólnym rozrachunku jest duzo lepiej niż kiedyś ;) Wydaje mi się , że takie pojedyncze" epizody oświecenia" są tylko składową całej wiedzy na swój temat jaką musimy posiąść żeby odzyskać finalnie i nieodwracalnie tę równowagę. Mam taką nadzieję . :P eehhh ciezko było mi to ubrać w słowa ale mam nadzieję, że kazdy zrozumiał o co mi chodziło :P powodzenia dla Krzysztofa zeby ten stan trwał jednak jaknajdłużej ;)
Dziękuję, że się tym podzieliłeś🖤 Moja historia mówi coś podobnego: przez lata ukrywałam, udawałam, że to już za mną. Ostatni rok jednak pokazał, że wszystko mnie dogoniło. Skorzystałam z pomocy psychiatry i terapeutki. To proces ale widzę w tym nadzieję💗 Trzymaj się!
Dziękuję Krzysiu, za dzisiaj i że akurat dzisiaj... Dziekuję za te lata mroku, przez które szliśmy. Trochę zawsze tak czułam, ze oboje mamy smutne twarze. "Robiłem co mogłem z tym co miałem" na pierwszej sesji terapeutka powiedziała do mnie podobne zdanie...wysłuchałam Cię dwukrotnie i za każdym razem poplynęły łzy. Może dla tego, ze tak bardzo rozumiem. Mam 38 lat i jestem na początku drogi, aby odnaleźć spokój w głowie. Kilka miesiecy terapii za mną, jeszcze wiele przede mną. Zaluję, ze tak długo zwlekałam. Myślalam,ze jesli ja sama sobie nie pomogę,nikt inny mi nie pomoże. Ja pier....szkoda mi mnie samej. Żałuje, że tyle lat przeleciało w nicości i bezczuciu. Nie odkladajcie życia na później. Proście o pomoc. Spokojnej nocy 🤗
Poczułam ostatnio taki przełom w mojej terapii (jeszcze nie medal za ukończenie) ale ujrzałam co blokowało mnie i powodowało u mnie ogromny stres, poczułam ogromna ulgę i od tamtej pory czuje się dużo spokojniej i tak jak mówisz bardziej wolniej :)
Jesteś jednym z niewielu artystów, którzy mają moc przypominania mi kim jestem najgłębiej. Zawsze chciałam być taką latarnią morską. Zamknięta, z solidnymi murami, jednocześnie daje światło i wskazuje drogę wszystkim gdzieś w oddali. Paradoks introwersji i bycia dla innych. Ty jesteś tą latarnią, choć może już teraz tego zamknięcia i murów nie potrzebujesz. edit: Chociaż bardzo zmarnowana szansa, że ten filmik nie ma tytułu "Drogowskazy w tunelu".
Krzysiu mam wrażenie, że doskonale Cię rozumiem. Sama jestem w trakcie terapii i też dążę do rozumienia siebie, do tego przełomowego momentu. Dziękuję Ci za ten film, za to że odważyłeś się przed nami "obnażyć". Widać jak wiele emocji płynie z Twoich słów. Sama się popłakałam oglądając. Trzymaj się Krzysiu, dużo spokoju i dobra ci życzę.
Wszyscy piszą że Krzysztof przeszedł swój lęk wszyscy gratulują a nikt nie czuję jak mu się łamie głos to nie jest taka łatwa walka z taką chorobą trzeba długotrwałej determinacji depresja stany lękowe to najgorsze co może spotkać człowieka życzę wytrwałości w rozgonieniu tych lęków i złych demonów...
Pozdrowienia dla wszystkich rodziców którzy maja świadomość swojej traumy i staraja sie jak moga żeby ich dzieci nie miały takich doświadczeń. Żeby mogły od pierwszych dni życia być soba i czuć sie z tym dobrze, żeby miały poczucie własnej wartości.
Pozdrowienia wracają. Bywa to cieżka praca i nie zawsze sie udaje tak jak byc chcialo, ale jak do tej pory lubie te prace i jestem z siebie dumna☺
Tak. Tak bardzo. Myślę że wszyscy mamy traumy i niestety większość z nami zostanie, ale mam wielki szacunek do rodziców którzy robią co mogą by tego nie przekazać dalej. Zawsze coś im się nie uda, ale jeśli świadomie do tego podchodzą to już bardzo, bardzo dużo i więcej niż większość z nas dostała:)
Wkrótce urodzę i mam nadzieje, że będę właśnie takim rodzicem :)
a gzie tacy są , wszyscy mają traumy ze szkoły a nadal posyłają swoje dzieci do niej kosztem ich zdrowia i ciągle narażając ich na utratę zdrowia, kosztem niewyspania , ciągłego stresu, okradzenia z życia i czasu i pracy , koszmarów sennych itp gdzie się ich pociechy nasłuchają jakimi to są miernotami dostając oceny mierne czyli dwóje, że odstają od normy aż do kompleksów . Jak są bobaskami i przedszkolakami to wymuszają do snu nawet terroryzując otoczenie by to osiągnąć , jak w wieku szkolnym to wymuszają do braku snu , za każdym razem twierdząc że to dla zdrowia. Ale co ludzie nie zrobią dla pieniędzy i sławy oczywiście zdobytych czyimś kosztem, napewno nie swoim. Może panienka by chciała jak jej pociecha zgłaszać na całą sale w miejscu pracy czy może czy ma prawo wyjść do toalety tak żeby wszyscy słyszeli iczekać na pozwolenie jaśnie pani nauczycielki i dostawać oceny w pracy za swoje sprawowanie w pracy jak w Chinach . Taki to jest szacunek do dziecka u dorosłych. To nie jest godne życie.
@@Mika484 da sie znaleźć alternatywy dla standardowej systemowej szkoły i ja zamierzam takich poszukać dla swoich dzieci (nie sa jeszcze w wieku szkolnym)
Byłem bity wraz z mamą i siostrami, broniłem je. Popadłem w grubsze używki, dzięki medytacji, terapii i naturze pokochałem siebie i jestem czysty od wielu lat, wybaczyłem rodzinie krzywdy natomiast musiałem się od nich odciąć żeby wydobrzeć.
Jeszcze wiele pracy mnie czeka ale czuję połączenie ze źródłem i wiem że ten proces jest taki jak ma być. Życzę wszystkim miłości.
Dzięki Krzysztof za ten film, bardzo potrzebny.
gratuluje i zycze powodzenia
@@Gracek1135 dziękuję :)
japierdole jakie Fanaberie
@@postac1637 pozdrawiam i Ciebie bracie :)
@@TheHabakuki Coś mi się wydaje że mieliśmy inne matki....
Po śmierci ojca miałam po raz pierwszy siłę-odwagę, by powiedzieć rodzinie-tej dalszej co się działo w naszym domu. Usłyszałam-tylko nie mów nikomu. Całe życie dokuczał mi nieustanny brak własnej wartości pod każdym względem. Byłam najbrzydsza choć byłam piękna, czułam się najgłupsza choć ukończyłam kilka kierunków studiów. Odetchnęłam z ulgą po twojej śmierci TATO. 40letnia kobieta,która bała się większą część życia,. Dzieciństwo gdy obcy ludzie pytali czemu jestem taka smutna. Ten smutek towarzyszył mi przez resztę życia i zabierał mi to życie. Być może kolejne 40 lat przede mną ale-nie chcę ciągnąć już tego bagażu-wrzuciłam go do trumny i zamknęłam wieko. Byłam w stanie powiedzieć o wszystkim każdemu, wykłócać się o błahostkę-a nie powiedziałam tego tobie TATO.
Masz może discorda? chciał bym prosić o kontakt
kto pytał
@@Aavenir sklej buźke jak nie potrafisz się zachować, atencjuszu. Nie nauczyli kultury?
Trzymaj się ciepło! :*
Odpuszczanie, wybaczanie. Musisz to przerobić inaczej nie będziesz szczęśliwa. Może napisz list, może spojrzysz na to z innej strony, może Twój tata powielał schematy po jego ojcu, może co innego. Życie jest piękne i od Ciebie zależy czy zakończysz to powielanie zachowań i czy będziesz obracać się w śród takich ludzi...
I nagle wiem, czemu przez te lata czułam z Tobą taką wirtualną więź i miałam chęć Cię przytulić. Przez kilka lat podstawowki/gimnazjum, byłam wyśmiewana, odżucana, dręczona, bita po głowie, straciłam poczucie bezpieczeństwa, zawsze w każdej szkole znalazł się ktoś, kto wyczuł moją dużą wrażliwość, introwertyzm i wykorzystywał to... teraz mam 35l, tiki nerwowe, nerwicę, lęki, stany depresyjne. I mało kto o tym wie, bo przy rodzinie i znajomych jestem "normalna"... Dziękuję za ten film🖤
Mam podobne przykre doświadczenia z lat szkolnych, a w domu i w najbliższej rodzinie też nie było za ciekawie. Teraz jestem na terapii, dużo mi ona daje, rozumiem co się w mnie dzieje, ale jeszcze kilka rzeczy przed mną. Bardzo zachęcam Ciebie do jej podjęcia, bo żyjąc w dotychczasowy sposób doprowadzisz siebie do ruiny... Pozdrawiam i życzę wytrwałości
Poszukaj pomocy. Zasługujesz.
Dzięki za ten film. Jestes odwaznym facetem. Mam trochę podobną historie. Byłem bity jako dzieciak. Powiedzialem o tym tylko 1 osobie w swoim zyciu. Od tamtego czasu bez przerwy buduję sobie zbroję, bo nadal się boję i nienawidze przemocy wobec niewinnych ludzi. Chcialem byc bezpieczny. Zostałem bokserem. Potem kickbokserem. Potem zrobilem licencję ochroniarską i specjalizacje z ochrony ludzi przed agresja fizyczna. Nie zebym tego potrzebowal w pracy - pracuje intelektualnie. Jestem kulturystą. Wygladam tak ze jesli sie nie usmiechne to raczej mnie po zmroku ludzie omijaja na ulicy, niz ja. Nadal sie boje w glebi serca. Nikt nie wie ze w srodku tego wielkiego silnego typa jest nadal skrzywdzony chlopiec ;/
Dzieki byku za dobry przekaz :)
Z tego samego powodu zaczęłam trenować parę lat temu sporty walki
Bardzo polecam psychoterapię, która pomoże utulić i zwrócić poczucie bezpieczeństwa temu skrzywdzonemu chłopcu.
Dzięki za to, czasami to jest nie do wyobrażenia, że inni ludzie, szczególnie tacy którzy wydają się najsilniejsi, mają podobną przeszłość
No to teraz powiedziałeś to milionom. Czyli postęp jest🤔
Ale się ciesze Twoim szczęściem. Jako gość, który w procesie psychoterapeutycznym jest już 5 lat, zrozumiałem jakie jest to wszystko ważne, dziękuję Ci, że poruszasz ten temat.
Przez lata oglądania Ciebie, patrzenia, jaką publiczność przyciągasz, jak się ona wypowiada widziałem to - od momentu odkąd jestem bardziej świadomy - na te wszystkie agresje, kompleksy, ego, brak kontaktu ze swoim ciałem, brak umiejętności wyciszenia się i pobycia ze sobą... Zgadzam się z Tobą, terapia powinna być dostępna, refundowana a tymczasem... w Polsce nie jest nawet regulowana prawnie.
Pracy ze stresem, traumą, ciałem powinno się uczyć w szkołach a tymczasem uczymy się niepotrzebnych w życiu bzdur.
A zamiast relacji z terapeutą, powinniśmy mieć kontakt z Ojcem, Matką, Babką, Dziadkiem - bo każda z tych ról pomaga nam dorosnąć a tymczasem rodziny są coraz częściej, coraz bardziej w rozpadzie.
Pozwolę sobie jeszcze dodać, że nie jesteśmy winni i odpowiedzialni za to, co nam się przytrafiło. Ale jesteśmy całkowicie odpowiedziali za to, co z tym w przyszłości zrobimy. I uważam to za obowiązek. Persona - czyli to udawanie, ta rola, ta przybrana maska - to tylko my możemy ją z siebie zdjąć.
A te buddyjskie rzeczy, o których mówisz... nie bez powodu Joga znaczy "jedność" bo o jedność ze swoim ciałem chodzi. Nie bez powodu istnieje Shadow Yoga czyli Hatha joga stworzona do leczenia traumy :) Temat RZEKA, a jak się ma żonę która uczy się własnie Shadow Jogi, która jest dietetykiem med. chińskiej a za chwilę będzie psychoterapeutką nurtem jungowskim, to się człowiek uczy. Nawet kiedy nie ma ochoty :P
Ale teraz chętnie bym z Tobą wyskoczył na kawę, porozmawiał o tym wszystkim, podzielił się wzajemnie :D
Krzysztof, powodzenia w wydaniu siebie na świat - jak to pisze Marion Woodman (jej książki Ci polecam!). Życzę Ci dużo siły, bo jeśli dopiero zacząłeś, to będzie bujało... Spotkanie z cieniem (posługuję się terminami C.G. Junga), poznanie siebie, najgorszych, najmroczniejszych swoich części i nie walka z nimi a zintegrowanie ich ze sobą, to okropnie ciężki proces. Życzę Ci wszystkiego dobrego. A nam życzę, aby ludziom tutaj, dzięki temu filmowi zapaliła się lampka. Aby poszerzył on wyobrażenie o tym, że jest coś takiego, jak trauma, cień i że są metody leczenia, wzrostu i dojrzewania. Że Polacy są straumatyzowanym narodem po ostatnich kilkuset latach (i ostatnich 2ch), narodem, gdzie niedojrzały i straumatyzowany rodzic, wychowuje później dziecko, retraumatyzując je i nie ucząc dojrzałości i nie ma w nim ludzi bez traumy: przemocy, opuszczenia (nie tylko fizycznego, ale emocjonalnego), seksualnej, poniżenia.
Powodzenia.
Dziękuję. Ja regularny wpierdol dostawałam od rodzicow. Grzeczna Dziewczynka z pseudo dobrego domu. A tak naprawdę DDD. Poczucie wiecznego zagrożenia, wyczekiwanie wpierdolu, bo ten był pewny - wryło się we mnie jak w skale. Do dziś na dźwięk sprzączki od pasa sztywnieje mi całe ciało. Teraz nie mogę wyjść ze sobą do świata bo latami byłam za to bita. Czas to puścić. Czas zaryzykować. Wstać i pojsc. Po Siebie. Do Siebie. Do Domu wewnątrz Siebie.
Ty już tam jesteś. Cieszę się bardzo!
Ściskam Cię mocno ~ grzeczna dziewczynka z DDD 😌
@@mariannaxc nie jesteśmy w tym same... przytulam Cię mocno ❤
Serdeczności. Niech puszcza to co niewłaściwe 🌞
Dziękuję Bardzo! Pracuje w terapii nad tym intensywnie 🙏
Jak ja to rozumiem. Tak samo. I ten obłędny strach przed wyjściem ze sobą do świata. Tak bardzo chcę wierzyć, że wyjdziemy z tego, i zaczniemy być naprawdę tam, gdzie jesteśmy. Mi dzięki pracy terapeutycznej to się zdarza na razie czasem na krótkie chwile...
Twoja autentyczność od pierwszych sekund otworzyła we mnie fale emocji i mogły wybrzmieć. Dziękuję.
Krzysztof, jesteś kamyczkiem, którego potrzebowałam na swojej drodze. Dziękuję. To piękny film, pozostanie ze mną na długo.
Coś podobnego przeżyłem 11 kwietnia tego roku. Około 4 godziny łez, a potem OGROMNE poczucie wyzwolenia. Gdzieś tam w głębi nas wszystkie nasze mniejsze i większe problemy mają jeden bolesny korzeń. Ta jedna drzazga, która latami obrasta dzikim mięsem. I gdy się do tej drzazgi dociera i w końcu widzi się CAŁOŚĆ - to jest ogromnie wyzwalające doświadczenie. Nie każdy w życiu ma szansę to przeżyć. Wciąż widzę osoby, które mają po 60, 70 lat i nadal noszą w sobie niewypowiedzialny ból. Ja miałem szczęście - doszedłem do tego wszystkiego po swojemu. Chyba każdy musi znaleźć swoją ścieżkę do tego momentu - ale wierzę, że jeśli szczerze się szuka, to w końcu znajduje. Albo inaczej - to znajduje nas. Po prostu pewnego dnia się to dzieje. Nie można się nie poddać temu procesowi. Wyłazi to z człowieka i można tylko na to patrzeć, przeżywać to i tyle. Myślę, że o tym wszystkim, co mówisz, mówiono od tysięcy lat. O ego, o urazach, kompleksach, o mechanizmach obronnych, o oświeceniu, o odwadze w byciu sobą, w przyznaniu się przed samym sobą do pewnych słabości i emocji. Ubierano to w różne słowa, terminologie - ale chodzi o to samo - o znalezienie odwagi, by skonfrontować się ze swoją najgorszą traumą. Ze swoim największym demonem. O przeżycie tej traumy na nowo - ale z pespektywy dorosłego, a nie dziecka, które wtedy zamknęło się w tej traumie. Przydaje się autoempatia, pochylenie się z czułością nad samym sobą w tym wszystkim - na pogodzenie się z tym, co się stało. Człowiek zaczyna dostrzegać, ile lat żył w tym gównie - ale też ma poczucie, że właśnie tyle lat musiał tkwić, by do niego w końcu dotarło, co się dzieje. Dokładnie tyle lat, ile trzeba było - ani dzień mniej, ani więcej - by zrozumieć. Muszę Ci pogratulować - odwagi. Powiedzieć przed dziesiątkami tysięcy ludzi to, co siedzi w sercu najgłębiej, to niebywała odwaga. Jedna z większych, jakie widziałem w życiu. Zdjąłeś pancerz i pokazałeś miękkie podbrzusze - narażając się na hejt i ciosy. To jest prawdziwa siła - nie ukrywanie swoich słabości, ale pokazanie ich. Gratulację. I życzę szczęścia.
Nie utożsamiam się dokładnie z Twoją sytuacją Krzysiek, ale w pewien sposób fajnie pokazałeś, że każdy niezależnie czy był bity, czy tylko się temu przyglądał czy bił. Każdy ma w sobie coś z czym powinien się zderzyć i zrozumieć. Szacunek za odwagę i dzięki za podzielenie się doświadczeniem. Idź w tą stronę pomagaj ludziom
Mam łzy w oczach, łzy ogromnego wzruszenia. Krzysiu, ja ten mrok widziałam w Tobie. Spotkałam Cię 2x w życiu, zupełnym przypadkiem. Raz w Krakowie na ul. Filipa, a raz w Warszawie na premierze serialu Wiedźmin. Uśmiechałeś się ale tam był smutek. Tak mocno to czułam przez kilka dni, naprawdę. Czułam to bo zobaczyłam siebie w Tobie. Sama od dziecka czuję dokładnie to samo co Ty. W dodatku jako dziecko widziałam okropne rzeczy, których dziecko nie powinno widzieć... Od ojca doświadczalam regularnie przemocy psychicznej i w późniejszym czasie prześladowanie, szantaż... Wszystko we "wspaniałym " połączeniu braku akceptacji ze strony rówieśników,, wyśmiewaniu, poniżaniu.
Tak bardzo Cię rozumiem. Krzysztof. Brawo dla Ciebie. Marzę o tym by dojść do tego punktu co Ty. Nawet dzisiaj sobie mówiłam - moje życie nie wygląda na moje. Nie tak miało być.. To nie to...
I nagle bang - wrzuciłeś film! To nie są przypadki.
Między innymi dzięki Tobie czuję ze jestem na dobrej drodze. To proces. Ale póki czujemy, że idziemy do TEGO celu... To warto.
Przytulam Cię do serca. Naprawdę. Jesteś bardzo dzielny! Wszystkiego dobrego Krzysiu.
Powodzenia :)
Mój komentarz pewnie zginie pod setką innych, ale właśnie ten filmik, to jest pierwsze miejsce na youtube, gdzie zostawię swój ślad. Rozumiem to doskonale i uderzył mnie ten filmik mocno, przypomniał mi o tym zrozumieniu mojego życia i faktu, że po prostu chcę być szczęśliwa, nic więcej. Miałam taki sam moment jak ty, parę lat temu. Pogodziłam się ze sobą, z traumą i zostałam po prostu szczęśliwym człowiekiem.
Ze wstydem przyznam, że przez pandemię, odizolowanie się od ludzi na praktycznie dwa lata i zupełny zastój w życiu - zapomniałam o tym. Aktualnie wegetuję. Plan na najbliższy weekend - zupełny reset. Dzięki, trzymaj się!
Dzięki Gonciarz za to głębokie przesłanie jak ich mało w tym świecie na temat wejścia w głębie, w siebie, w istotę tego kim jesteśmy 😊
Wiesz co ja odnalazłam tą swoją drogę duchową w Jezusie i się tego nie wstydzę 😊
Violetta DZIĘKI! Tak bardzo brakowało mi tu takiego wyznania! Tak jakby ludzie wstydzili się tej werbalizacji, szukając zastępczych magicznych słów... medytacja, joga, reset, miłość, wgląd, pokój serca, czystość w głowie itd itd... To wszystko jest jak najbardziej okey!!! Ale prawdziwy reset i pokój serca daje bliskość z Jezusem.. ta "odrobina cudu"
Ja też w Jezusie :) On jest Prawda i On uzdrawia :)
Czemu miałabyś się tego wstydzić? Jezus jest, istnieje, żyje i pomaga. Wielu spotkało go osobiście bo chcieli. To normalne że Jezus pomaga, czego w ogóle miałabyś się wstydzić?
"Chłopaki nie płaczą" moje dzieci czasami słyszą taki tekst od kogoś z rodziny, obcego (mam 4 dzieci, 3 synów i córkę w wieku 3-8 lat) gdy np. się wywrócą - a one odpowiadają - to nie prawda- nasz tatuś płacze np. ostatnio jak dostał wiadomość o śmierci chłopczyka którego rodzice wykupywali u niego leki w aptece.....
mina tych ludzi jest nie do opisania, nie wiedzą jak zareagować....
uważam że to bardzo krzywdzące i traumatyczne że takie rzeczy wmawia się szczególnie chłopcom...
Ja często płacze, nie boje się okazywać swoich emocji... czy to oznacza że jestem słaby ? Nie....
Sam utrzymuje 6 osobową rodzinę, podejmowałem wiele trudnych życiowych decyzji, w wolnej chwili boksuje, strzelam sportowo (męskie czynności ? ...)
Wolę być osobą wrażliwą na innych niż kimś nie czułym
🖤
Super , respekt
Cudnie!
Wow, jesteś super rodzicem 🥰
Dzięki, to bardzo zdrowe
Otworzyłeś mi oczy.
Od 2 lat przechodzę przez wewnętrzne piekło. Czuje jakby z każdej strony wszystko i wszyscy chcieli mi tylko jak najbardziej dopierdolić. Zastanawiam się dlaczego, po co i za co bo nigdy nie zrobiłem nikomu jakiejś większej krzywdy.
Od dziecka byłem właśnie tym głośnym dzieciakiem w szkole, który potrafił komuś dojebać. I tak, to była tylko maska bo czułem, że jak ja nie dopierdolę innym to inni zrobią to mi. Za każdym razem miałem wyrzuty sumienia bo czułem, że to złe i niezgodne ze mną.
Teraz jakby role się trochę odwróciły, ale powoli zaczynam mieć coraz bardziej na to wywalone. Zazdroszczę Ci tego co teraz czuje, bo odbieram to tak jakby to było dla Ciebie takie przebudzenie.
Sam bym chciał się kiedyś zebrać tak w sobie i to wszystko z siebie wyrzucić bo wiele rzeczy też zrobiłem trochę wbrew sobie publicznie.
Nie czuje, żeby to był jeszcze ten moment, ale powoli do mnie dochodzi co się dzieje i wiem, że lada chwila to nastąpi.
Całe życie próbowałem sobie coś na sile udowodnić. Sprawiałem przyjemność poprzez kupowanie różnych rzeczy, które cieszyły mnie przez chwile, bo tak na prawdę szczęście znajduje się w zupełnie innym miejscu.
Ciężko mi opisać co teraz czuje i co dokładnie chce przekazać, ale Cieszę się, że tu do Ciebie teraz trafiłem bo czuje, że to jest jeden z tych drogowskazów, który za jakiś czas pomoże mi się poukładać i rozliczyć z przeszłością.
Dziękuje Krzysztof.
Pisałem to pod wpływem emocji, więc przepraszam jeśli składnia się nie zgadza lub są jakieś błędy, ale poprawianie czegokolwiek nie miałoby sensu.
Powodzenia i wszystkiego dobrego! Dziękuję, że się Pan otworzył, bo w szkole i wczesnej dorosłości to ja byłam gnębiona przez tych "głośnych", a Pana słowa otworzyły mi oczy, że być może mieli oni "domowe tło" swojego szkolego zachowania. Pozdrawiam 😊
@@ekstraBabka No proszę, ciekawa dyskusja. Fajnie widzieć różne strony konfliktu.
Akurat w kwestii Twojej działalności internetowej, to trochę wystawiłeś się na strzał... A potem poszedłeś na noże prosząc się o dokładkę od mocniejszego...
@@adiopl ten „mocniejszy” zwyczajnie uciekł do zwykłej manipulacji plus dodatkowo jego głównym celem nie była odpowiedź, a próba ośmieszenia za wszelką cenę.
Przez brak uzębienia zadanie miał ułatwione.
W konfrontacji na żywo gdzie każde jego słowo zabiłbym w sekundę nie miał by szans.
Obejrzyj drugi film, którego nie zobaczył do końca, bo dobrze wiedział co tam jest i że na to by nie miał odpowiedzi.
Ja ostatniego słowa nie powiedziałem, tylko sobie teraz poczekam trochę i jak nie „ucieknie” to się zobaczymy :-)
Cieszę się Twoim szczęściem. Dzięki, że dzielisz się tym w taki sposób. Bardzo szczery film, który może być inspiracją i nadzieją dla wielu osób.
@Fotowoltaika Wojciech Prokopiak Poleca Pan jakieś konkretne panele?
@Fotowoltaika Wojciech Prokopiak na pewno razem coś nagramy w odpowiednim czasie :)
Czekam na wspólny odcinek!!!!!! bo to co Krzysiek nagrał jest najbardziej szczerym filmem na tej platformie!
rzeczywiscie bardzo szczery film
Takiego chlopa mi trzeba mam nadzieję ze więcej ludzi tego doświadcza i kiedyś trafię na tak świadomego człowieka
swiadomy człowiek, naczelny abuser kobiet w polskim internecie, jesli takiego chlopa ci trzeba to troche wspolczuje xD
GRATULACJE! Czuje dumę oglądając to. Cieszy mnie bardzo fakt, ze właśnie Ty poruszasz tak ważne tematy! Bo niestety nadal są tabu.. miejmy nadzieje, ze osoba mająca takie zasięgi jest w stanie dotrzeć do szerszego grona ludzi 💛💛
"Możesz wyjechać z Polski ale Polska z Ciebie nigdy". Chciałoby się powiedzieć... Kultura wpierdolu, kultura zapierdolu, kultura picia... Można by tak wymieniać. Sama żyję w lęku, dotarło do mnie, że nie ważne co osiągnę będę mieć poczucie bycia gorszą. Bo tata pił, bo matka nigdy nie potrafiła mi powiedzieć nic dobrego, nigdy nie czułam się dla niej wystarczająca, bo w domu pojawiła się inna toksyczna osoba, która kontynuowała mi rycie bani. Prawie uwierzyłam, że jestem beznadziejna. W końcu się wyprowadziłam. Trzy lata minęły i liże rany. Trzymaj się Gonciu. Jest nas więcej.
Polecam hipznoze regresyjna, pomoglo mi pozbyc sie mojego strachu I zmienilo moje zycie komoletnie 😊 konkretnie ewelina piotrowska pieknie to prowadzi x
Weroniko, uwierz, że można z tego wyjść i inaczej patrzeć na świat. Wymaga to sporej pracy nad sobą, ale naprawdę się opłaca. Pamiętaj, że Twój wewnętrzny krytyk, to nie jesteś Ty, tylko jedynie jakaś cząstka Ciebie. Wszystkiego dobrego i powodzenia w odnalezieniu prawdziwej siebie :)
A no dzieci trzeba Kochać
'Kultura zapierdolu', na sukces trzeba ciężko pracować, Polska w ostatnich 30 latach jest jednym z prężniej rozwijających się państw.
Wyjedź kiedyś za granice, poznaj inne kultury, zrozumiesz jak cudownym krajem jest Polska, a jak się tobie tam spodoba to nie wracaj. To takie proste.
dzięki za szczerość, wiem o czym mówisz- może nie ze wszystkim, ale mocno się utożsamiam z wieloma tutaj refleksjami i serio dzięki. Jakoś mocno mnie uderzyła ta pandemia i teraz zbieram żniwa bycia zamkniętym sam ze sobą przez tak długi okres czasu. Takie gnicie w swojej głowie, przeszłości i negatywnych myślach. Szukanie gdzieś swojego miejsca. Nie wiem w sumie co napisać, choć wydaje mi się, że walnąłbym referat jakbym się bardziej otworzył. Powodzenia wszystkim czytającym, nie jesteście sami
Dzięki Krzysztof za ten film, daje dużo emocji, wiary i nadziei. Cieszy mnie za każdym razem to, kiedy widzę, że coraz więcej otwarcie się mówi o uczuciach, stanach emocjonalnych i własnych lękach. Chodzę na terapię od 2 lat i cały czas czekam na ten moment, o którym mówisz, ale po obejrzeniu tego nagrania mam przypływ motywacji i nadziei, że to się w końcu wydarzy, więc tak - jesteś kamyczkiem :) Życzę dużo dobra i szczęścia w życiu!
Dziękuję za film. Też miałam w sobie poczucie jakiegoś mroku i nie do końca chciałam się z tym mierzyć. Doszło do mnie, że też niosę ze swojego dzieciństwa traumę, ale traumę odrzucenia. Ja nie mierzyłam się z przemocą, ale byłam często odrzucana przez osoby, które kochałam. Teraz widzę, że wiele moich zachowań wynika właśnie z lęku przed odrzuceniem. Zbudowałam sobie bezpieczny mur, który chroni mnie przed światem, bo może zadać mi podobny ból. Nie boję się czyjejś agresji, ale nie potrafię znieść obojętności osoby, z którą wejdę już w jakąś relację. Z tego powodu nie dopuszczam do siebie praktycznie nikogo, żeby nigdy więcej nie poczuć odrzucenia. Stałam się tym kogo się boję.
Kochana miałam tak przez pół życia. Terapia, poznawanie siebie, stawanie ze sobą twarzą w twarz pomogły. Walcz o siebie bo warto.
Mialam rok kiedy zostalam adoptowana, do 6 roku zycia czulam Sie chyba kochana a potem szkola i koszmar...zle oceny byly zauwazane a te dobre ignorowane. Potem ocena Mnie przez przybrana mame - jestes zerem. Roslam w tym przeswiadczeniu i mase decyzli podejmowalam z tego poziomu. Dzis 53 Ja dopiero czuje sie wartoscia, przechodze depresje i stand lękowe do teraz, Moje Dzieci niestety tez. Dziekuje Ci za wpis, Beata.
@@beatamizeria6992 Trzymaj się kochana
Dziękuję Ci Krzysztof za film, nazwałeś i wyjaśniłeś pewne rzeczy których ja jeszcze nie potrafiłam. Jakieś parę tygodni temu, jechałam karetka myśląc że mam problemy z sercem, a okazało się że to z lęku i stresu. Po tym zdarzeniu zaczęłam inaczej patrzeć na świat, pogodziłam się z siostrą, codziennie walczę z tym uczuciem lęku i strachu, ale moja ukochana daje mi tyle wsparcia I siły do walki. Kiedyś pomimo problemów w życiu potrafiłam być szczęśliwa i radosna. Przez pandemie zaczęłam być wiecznie smutna, bojącą się o przyszłość. Teraz walczę o szczęśliwa mnie 👍
Tak oglądam i zastanawiam się, co napisać, by brzmiało bardziej wyrafinowanie niż "ja pier*ole w punkt"... Ale tak właściwie to też ostatnio doświadczyłam sporego "aha-momentu", w którym naruszyłam problem, chwast, który okazał się być powiązany z tak wieloma problemami, jakby miał takie szerokie korzenie i nagle w tydzień coś przeskoczyło. Przekliknęło no - i mogę iść dalej, i jest więcej światła
Kurczę, bardzo rzadko piszę komentarze, ale tym razem warto, bo przeczytałem Wasze i dotknęły mnie chyba bardziej niż sam film. Osobiście czuję się bardzo wdzięczny, bo mało w moim życiu mroku, zawsze nawet w trudnych momentach w głębi duszy swieci światło, oczywiście dużo rzeczy do przepracowania, w tym traumy, ale w kwestii przemocy będę dozgonnie wdzięczny mojej rodzinie i losowi, że ani w szkole ani w rodzinie tego nie doświadczyłem ani na sobie, ani w moim otoczeniu. Wychodząc spod takiego klosza nigdy nie umiałem pojąć ilości przemocy na świecie i w przestrzeni publicznej. Od lat funkcjonuję w internecie, w którym nigdy nie napisałem wulgarnego komentarza, hejtu, wręcz od zawsze empatyzowałem z twórcami, myśląc jak ciężko mi byłoby być na ich miejscu. W ostatnich dwóch latach miałem poczucie wielkiej niesprawiedliwości spadającej na Krzyśka. Za to że jako jeden z niewielu próbował odsłonić twarz dostał „lepę na ryj”, a właściwie jedną za drugą. Nie muszę być czyimś największym fanem, by próbować zrozumieć, zwłaszcza kiedy widzę intencje. Bałem się tego, co zastanę w komentarzach, a jednak „we did it”. Wreszcie widzę zrozumienie, życzenie sobie dobrze nawzajem. Chciałem Ci za to Krzysiek podziękować, za to że się nie dałeś. Mówisz o poczuciu słabości, które towarzyszyło Ci przez większość życia. Po tym co przeszedłeś w ostatnich latach i to gdzie jesteś teraz, uważam Cię za jedną z silniejszych osób w przestrzeni internetowej, być może nie tylko. Szacun, serio
24:51 - Nie wiem, od czego mógłbym zacząć... przez większość tego filmu czułem, że mówisz o mnie (w kontekście traum z dzieciństwa, lęków, stresu). A w tym fragmencie wypowiedziałeś tę przełomową dla siebie datę... datę, która jest mi tak bliska. 16.04.2022 r. mój Tata obchodziłby 100 urodziny. Przeżywałem tę rocznicę w samotności w lesie, na 3-dniowym odosobnieniu, z dala od ludzi, by i Jego 6-letnią już nieobecność wśród żywych przeżyć po swojemu (choć z kamerą, chyba ledwie pod pretekstem publikowania dla innych, bo po Tacie odziedziczyłem zapędy do dokumentowania swoich stanów emocjonalnych chyba przede wszystkim na własny użytek). Jego silną nieobecność, którą poprzedzała bardzo silna obecność - pełna miłości do mnie, po której zaistniała pustka. Obudziłem się o północy, dokładnie o północy, wraz z końcem tej daty, by przez pół godziny, wśród całkowicie cichego lasu (na trzeźwo i bez jakichkolwiek wspomagaczy) kontemplować widoki i dźwięki otaczającego mnie nocnego lasu, jak i ciszę wewnątrz mnie - przepełniony jakimś niezrozumiałym, wewnętrznym spokojem; nie szczęściem, nie euforią, nie radością - lecz tylko i aż spokojem i (być może brzmiącym absurdalnie w środku wielkiego leśnego masywu, w środku nocy) poczuciem całkowitego bezpieczeństwa. Uczuciem, którego chyba najbardziej poszukiwałem od lat. Jak gdyby wszystkie smutki związane z jego tragicznym życiem, jak gdyby wszystkie jego traumy przeżywane kiedyś i przeze mnie, odeszły wraz z minięciem setnej rocznicy Jego narodzin. Jak gdybym uwolnił się od wszystkich niespełnionych nadziei, oczekiwań; od smutku po Jego śmierci; od wszystkich nieporozumień i niedopowiedzeń. Jak gdyby to wszystko przestało dominować, ustępując miejsca mnie samemu we mnie samym. Jak gdyby rodziło się we mnie życie. To była dla mnie magiczna data, a niesamowitym jest, że co najmniej równie przełomowego przeżycia doświadczył Krzysztof z Tokio, mój równolatek, w ten sam dzień... Dziękuję Ci, że się tym podzieliłeś... w sposób, w jaki ja próbowałem wplatając te przeżycia w relację ze wspomnianego biwaku... a zawieszenie głosu po wypowiedzeniu daty, to już była jakaś magia jeśli chodzi o mój (stąpającego po ziemi racjonalnego ateisty/agnostyka) odbiór.
Piękna historia.
Piękne
urodziles sie jak twoj ojciec mial 64 lata?
@@blakewood2755 63
Gratuluje odwagi, dzieki za ten komentarz
Wiem, o czym mówisz bo sama przeżyłam takie oświecenie i uwolnienie, jakieś 7-8 lat temu (swoją drogą moje foto profilowe jest dokładnie z tego okresu). I rzeczywiście, moje życie się zmieniło. Dzisiaj wiem, że czas mija, okoliczności się zmieniają a to uczucie powszednieje; było jednak potrzebne by być gdzie jestem. Oglądając Twój film zaczęlam się zastanawiać, czy może jeszcze kiedyś nie będzie czekała mnie taka lawina, od tego kamyczka; czy mogę to przeżyć raz jeszcze; może narosły mi nowe klątwy, albo stare gdzieś tam pukają od dołu.
Dzięki za ten film, przyda się. Jesteś piękny.
"Budujemy naszą tożsamość na zaprzeczaniu temu kim naprawdę jesteśmy" Krzysztof Gonciarz, 2022
Hegel
@@Qompany Hegel Mogel
Oglądam to i nie mogę przestać się uśmiechać, mam dreszcze. Piękna historia która bardzo rezonuje z tym co sam w różnych momentach doświadczam. Jest wielka dziura na świecie, mało kto mówi w taki sposób jak ty. Ten film jest jak dzieło sztuki i porusza coś bardzo, z braku lepszego słowa, ‚profound’. Jedna z piękniejszych podróży jakich można w życiu doświadczyć. Przesyłam najcieplejsze jak się da pozdrowienia :)
Dzięki Krzysztof za ten film! Bardzo dobrze, że odkrywasz się i masz w sobie odwagę do zmiany.
@Bdhssh Hdhdhdhd i co to daje?
co w tym dobrego, że wysrywa film na ten temat? Wielu ludzi korzysta z terapii i im to pomaga, ale on musi o tym przed kamerą popierdzielić jakby to kogoś interesowało.
@@BosskiPiterable co tu robisz?
Czy teoretycznie można coś takiego wywołać? Czy raczej coś takiego się pojawia samo z siebie podczas terapii, grzebania w głowie, myślenia itd?
@@TimeTraveller1881 Przedstawia tezę zawartą w nagraniu. :)
Razem z Tobą sie cieszę.
Super, że to nagrałeś, z komentarzy widać ilu ludziom jest potrzebna ta nadzieja, że warto przerobić swoje leki, warto zajrzeć do środka, bo tam kryje się ulga.
Życzę wszystkim którzy potrzebują tego procesu, by jak najwcześniej swoim życiu go doznali.
By móc się cieszyć życiem jeszcze w młodym wieku.
Krzysiu zawsze czułam, że jesteś mi bliski. Może właśnie przez tą maskę którą nosiłeś, czułam, że oho on chyba jest do mnie podobny. Od 3 lat jestem w trakcie terapii i ten rok to jest rok w którym odkrywam jak dużo jest we mnie lęku i jak wiele robię, aby czuć się bezpiecznie nawet o tym nie myśląc. Siebie w terapii widze jak taką matrioszkę - zaczynałam od poznawania warstwy bólu i bezsilności, pod tym znalazłam złość, której całe życie się wypierałam, a teraz pod tym wszystkim odkrywam strach. Jestem wręcz przerażona jak wiele stref w moim życiu zdominował lęk. Zawsze myślałam, że jestem odważna, ale to była tylko ta zbroja, pozory, ta maska. Napięcie w twarzy.... Nawet kiedy staram się ją rozluźnić, czuję jakbym coś udawała. Jakby to nie było prawdziwe.
Dziękuję Ci Krzysiu za ten film.
Jakbym czytała o sobie.
Ja czekam aż ktoś kiedyś na terapii odkryje, że w głębi siebie jest egoistą, narcyzem, że wcale nie jest taki wrażliwy jak mu się wydaje, że świadomie robi złe rzeczy... Zawsze na terapiach ludzie odnajdują w sobie same dobre rzeczy albo ew. że są jakąś postacią ofiary.
Natalia, a ja, jeśli można, spytam o stronę techniczną. Ile kosztują takie 3 lata terapii?? Czy chodzi się 2 x w tygodniu, czy tylko raz? Tak jednym zdaniem. Pozdr.
@@baltazargabka_ to nie jest prawda. Widać, że nie masz pojęcia czym jest terapia i jak działa.
@@zuziakras1632 z własnego doświadczenia: cena zależy od miasta i terapeuty, którego wybierzesz. Poszukaj info o terapeutach w swoim mieście lub nawet sesjach online (ja takie miałam) i sama zobaczysz. U mnie sesja zaczynała się od 130zl raz w tyg przez pierwsze dwa lata, potem 150, a potem 160. Ilość sesji zależy od stanu w jakim jesteś, jak bardzo potrzebujesz pomocy. Mi jedna na tydzień star żyła, a było ze mną bardzo źle.
Spadla i na mnie ta lawina emocji, ktora tlumie w sobie od dluzszego czasu. Przez dwa lata slyszalam, ze mam smutna twarz, a nikt nie spytal sie dlaczego. W polowie filmu zaczelam plakac, a teraz sie usmiecham. Czuje, ze czas zdjac siebie w koncu ten ciezar, ktory w sobie tlumie. Dziekuje za ten film.
KRZYSIU .....KOCHANI !!!!! własnie uciekłam od męża .Tydzień temu spakowałam sie, zabrałam psa i kota, swoje ciuchy.wziełam auto i wyjechałam z Niemiec do Polski ! nie mogłam juz wytrzymać. Pił, wręcz chlał.Ale to mało, przebierał się w damskie ciuchy, i żadał żebym ja go w pu,,,,,,,,,pę. Przeszłam piekło.....a teraz on mi grozi....ja tez nikogo nie udaję. Jest mi trudno, ale ja kocham siebie i zrobiłam to dla siebie. ZDRAWIAM !!!
Zadbaj o siebie. Możesz świecić swoim pięknym Światłem dla innych tylko wtedy gdy będziesz pewna siebie. Życzę Ci dobrych ludzi na Twojej drodze. Masz prawo decydować o sobie. Masz prawo do szczęście, jeżeli nikogo tym nie krzywdzisz. Wszelkiego Dobra dla Ciebie, i odwagi. Nie bój się niczego. Do odważnych świat należy. Pozdrawiam Cię serdecznie. Ja 2 lata temu odeszłam z domu teściowej. Nie utrzymujemy żadnych kontaktów że sobą. Dzieciom mówię że to jest ich babcia. Mają do niej prawo. Ale sorry ja do niej nie pójdę. Odchorowałam swoje w szpitalu. Mieszkaliśmy razem 20 lat za długo. Co nas nie zabije to nas wzmocni. 👍👍
@@annawnuk3713 Dziękuje z całego serca !!!!
Osobiście to, czego zawsze potrzebowałem i czego szukałem, a nie mogłem - i nadal nie mogę - osiągnąć, to spokój ducha. Jedna jedyna rzecz. Dla mnie to jest więcej warte niż każdy majątek.
Zazdroszczę i gratuluję, że udało Ci się to osiągnąć.
Bardzo się cieszę, Krzysiu. Jesteś dla mnie autorytetem, człowiekiem wrażliwym, działającym w dobrej wierze, mylącym się i niezwykle inteligentym. Trzymam za was wszystkich kciuki ludzie
Krzysztofie, masz w sobie mnóstwo odwagi. Ten film niewątpliwie był światłem dla bardzo wielu osób, w tym dla nas :)
Super materiał Krzysiu. Z początku rozpisałem się dość mocno, jednak wszystko skasowałem - bardzo ciężko zrzucić mi swoją maskę 😞
Pozdrawiam i zazdroszczę ciszy.
Mam nadzieję że mnie i wszystkim w potrzebie też się uda
Pozdrawiam
Trzymam kciuki Piotrze, czasem zajmuje to lata ale da się. Powiem Ci, ze najgorzej odezwać się po raz pierwszy. Potem idzie kolejna osoba i kolejna, potem psycholog lub inna pomoc, w końcu sami akceptujemy siebie i zaczynamy nasz balans. Piszę zaczynamy bo myślę że to coś czego się uczymy całe życie, ale sam początek to już olbrzymia ulga. Jeśli potrzebujesz jeszcze chwili to spokojnie, ona nadejdzie. Jednocześnie naprawdę otwierając się nie tracisz nic. Można tylko zyskać. Pozdrawiam i życzę powodzenia:)
Poziom Waszej akceptacji jest bardzo cenny. Dziękuje 🙂
Jak dobrze zobaczyć, że ktoś poradził sobie z trudnymi myślami. Sam przeżywam coś podobnego i ten film dał mi nadzieję, że może i mnie się uda dokonać takiego "pstryknięcia" o którym powiedziałeś. Wytrwałości nam wszystkim! :)
jak wspaniale usłyszeć, że ktoś mówi tak od serca, tak otwiera się na polskim youtubie!!! przeżyłam to o czym mówisz około 2 lata temu, najlepsza rzecz jaka mnie spotkała w życiu, ale to jedno uświadomienie sobie pewnych spraw otworzyło cały proces coraz głębszego odkopywania siebie i poznawania i (duchowego) rozwoju
Kuźwa jakie to cholernie niesprawiedliwe że taka większość z nas doświadczyła w dzieciństwie tego czego nie powinna. Twoje ostatnie słowa w tym nagraniu były tak bardzo do mnie. dzięki. współczuję nam wszystkim którzy dostali psychiczny i fizyczny wpierdol w dzieciństwie. ja ,(choć jako mediator i coach pomagam innym),z róznymi skutkami tego borykam się do dziś mimo terapi i masy procesów być może do końca tak będzie, a może w końcu uwierze w cuda....
Dzieki Krzysiu za ten film. Jestesmy z tego samego rocznika i sledze Cie od poczatku. Nawet kiedys moj znajomy nas poznal, ale dyplomatycznie ucieklismy. Pomyslalam sobie wtedy "o taki jak ja", ale jemu cos sie udaje to pewnie nie jest tak zle;) Obserwowalam Cie przez te lata czujnym okiem bo widzialam, ze cierpisz i bardzo chcialabym bys przestal jakkolwiek zle to brzmi. Nawet widze, ze poszlismy ta sama droga choc w roznej kolejnosci w szukaniu "tego", jestem wzruszona Twoim filmem, ale tez zazdroszcze, ze Ci sie udalo. Mi mimo wielu przelomowych momentow, nie udalo sie wyjsc z mroku. Ja ciagle czuje, ze cos jest ze mna nie tak. I trace juz powoli nadzieje, ze sie od tego uwolnie. Choc tak wiele traum udalo sie puscic i ten moment jak cos ci sie unlockuje w mozgu jest niesamowity. Na jakis czas moze. Ale dzieki temu filmowi juz wiem, ze ciagnela mnie do twojej tworczosci ta sama trauma szyta pod warstwami. W sumie to nawet troche mnie to doluje, ale tez podziwiam, ze noszac swoje brzemie i problemy udalo Ci sie zrobic sukces i "swoje". Choc tez jestem artystka mnie moj mrok pozera z energii i relacji by dzialac tak jakbym chciala. Zbyt boje sie ludzi. Tak czy inaczej to piekny film byl, choc bolal.
Hej mam podobnie jak ty. Trzymaj się. To chyba tak jest niestety, że te stany odblokowań pojawiają się co rusz nowe. Nie trać nadziei wszystko przyjdzie w swoim czasie.
@@helanka1989 Dzieki.
być może tak ja w przypadku Krzysztofa sesja z psychodelikami by pomogła? ewentualnie oddychanie holotropowe
@@pawste6428 Bylo robione jedno i drugie.
Też niedawno doznałam swego rodzaju katharsis i poczułam, że wreszcie dogrzebałam się do najgłębszych czeluści swojego problemu. Nie zrobiłam tego sama, bo z pomocą terapeutki, ale uderzyło mnie to jak rozpędzona torpeda. Tuż przed 33 urodzinami wreszcie dostałam diagnozę, dowiedziałam się, że to co mi jest całe życie, to uciekanie przed samym sobą, nieuchwytny strach w głowie, lęki i napięcie organizmu to nic innego jak CPTSD po przemocowym dzieciństwie. Jestem po ciężkiej terapii i nigdy nie czułam takiego wewnętrznego spokoju jak teraz. Co prawda, mój organizm i układ nerwowy po wyrabianiu nawyków przez 33 lata, musi jeszcze trochę popracować nad tym, żeby dojść do siebie do końca, ale to zalewające duszę szczęście i spokój jest bezcenny i wciąż potrafi wywołać u mnie łzy wzruszenia. Także piona Krzysiu, zajebiście jest być wreszcie po tej drugiej stronie ;)
Ja miałam bardzo pomieszane uczucia, oglądając ten film. Jednocześnie czułam podejrzliwość, że jest to forma promowania się, miałam wewnętrznie bardzo duży opór na to, co mówisz. Jednocześnie nie mogłam przestać słuchać, bo wiedziałam (rozsądkowo), że jest to coś ważnego. Pojawił się też ogromny podziw, z nutą zazdrości i w dalszym ciągu niedowierzania. Elementy wstydu z tytułu obnażania się publicznie wymieniały się z pożałowaniem pt 'poor boy'. Był nawet moment, ze zakręciła mi się łza - wyparlam ją od razu. Nadal siedzę i mam mętlik emocjonalny i przeogromną blokadę, by poczuć to, o czym mówiłeś. Aczkolwiek chciałabym, żeby to wybrzmiało, że jeśli tak intensywnie zareagowałam (i nie tylko ja, z tego, co czytam w komentarzach), to znaczy, że Twój film jest znaczący, ważny i potrzebny wszystkim. Myślę, że spokojnie możesz przytulić tego chłopca wewnątrz Ciebie, zbić z nim pionę i podziękować mu za to, że jest.
P. S. - te wszystkie emocje wyżej opisane są tak naprawdę nie o Tobie, są o mnie.
Trzymaj się ciepło, dbaj o siebie :)
To co odpisujesz bardzo mi przypomina siebie z przed paru lat, kiedy wciąż wierzyłam że jakiekolwiek moje emocje są oznaką słabości, kiedy wstydziłam się płakać dla siebie czy dla innych. Dlaczego? Dlatego że mój ojciec zawsze by to wyszydził, a jeśli byłam zbyt roześmiana krzyczał na mnie, że jestem za głośna. Kiedy przestaniesz wstydzić się swoich emocji zaczniesz rozumieć kim naprawdę jesteś, nie będzie to łatwe ale na pewno warto 💕
Rozpocząłem terapię kilka tygodni temu.
Biorę ten film za dobry znak na przyszłość.
Dzięki
Cholera, (będzie trochę długo, ale sytuacja cholernie podobna). Wiesz siedzę właśnie w domu rodzinnym, autentycznie z 15-20 minut przed zobaczeniem tego filmiku czytałem swój notesik z przed kilku lat, który wyrzuciłem po przeczytaniu do kosza. Dużo w tym notesiku było smutku i lęku. Miałem kilka nieprzyjemnych sytuacji (grożenie, dostanie w łeb przez patusów, w jednej sytuacji nawet była i policja, a potem strach za bycie niby "konfidentem", bo opowiedziałem jak mnie i mojego kumpla pobito), one spowodowały, że ja też ciągle się bałem dostać wpie*ol. Chodziłem na sporty walki, chociaż ciało było sprawniejsze, moja głowa dalej nie była w stanie być spokojna. Tyle było momentów, przez które nie byłem w stanie się cieszyć, bo gdzieś z tyłu stres był. Tak samo mocno mnie zjechały inne wady, np. problem ze słuchem, w wieku 5-6 lat mój słuch pogorszył się nagle kilkukrotnie. Przez wiele lat nie nosiłem aparatów, dopiero w szkole średniej zrobiłem je. Mając nawet aparaty słuchowe nie słyszę tak dobrze, jak inni i mimo, że kocham ludzi, lubię rozmawiać, lubię wychodzić, to ja niejednokrotnie się bałem. Bo nie raz widziałem ludzi jak się śmieją, bo coś nie zrozumiałem i głupio odpowiedziałem, bo się uczyłem z ludźmi w szkole średniej, którzy się ze mnie nabijali prawie codziennie, jak za 3x nie usłyszałem co mówi nauczycielka, czy ktoś z klasy. Ja przez to nieraz czułem się głupio, jak nie słyszałem.
Myślę, że przez to częściej upijałem się na spotkaniach, bo wtedy miałem to gdzieś, a jak było głośno i ludzie się podpili to wszyscy krzyczeli i ja słyszałem lepiej. Wtedy budziłem się prawdziwy ja. I to wszystko co napisałem, niby już było, ale dalej się boję czasami bójek, ale już nie tak jak kiedyś, nawet już nie stresuje mnie tak słuch, bo się tego nie wstydzę. Ale dalej to jest ze mną, ja teraz jeżdżę do mojego rodzinnego miasta, moja dziewczyna, która jest stąd, chce tu mieszkać po skończeniu kilku spraw. A ja kiedyś stąd spierdalałem, mówiłem, że tu brak perspektyw i sama patologia. Ale myślę, że to chyba głównie dlatego, że chciałem przestać się bać wpierdolu od dresów, czułem, że w innych dużych miastach nie trzeba być silny, waleczny i umieć się bić z zimną krwią.
Tak samo specyficzny ojciec, czy mieszkanie z babcią przez 2 lata, bo rodzice musieli wyjechać, aby spłacić długi, ale już nie chcę się o tym rozpisywać. W każdym razie, odnoszę wrażenie, że każdy lęk, każde moje głupie myśli, nerwy, gniew na ludzi, dziewczynę, tiki, nerwica natręctw itd. ma swoje podłoże w tych głównych aspektach. Dobrze, jest w końcu to zaakceptować, bo wtedy paradoksalnie chyba jesteś silniejszy niż wtedy kiedy patrzysz się w lustro i chcesz to wszystko zaprzeczyć, mówiąc, że od dzisiaj się zmieniam. Dziękuję Krzysiu za to, że wrzuciłeś to, może i czasami się wydawało mi to cringowe, ale to jest kawał dobrej roboty, dla wszystkich dobrych ludzi, którzy nie mogą wyjść z mroku, aby pokazać światu jacy są piękni dosłownie i w przenośni.
Podziwiam, zazdroszczę i dałeś mi myśl gdzie dalej pokierować swoje życie... Aktualnie jestem na zakręcie zawodowym. Wykonywany zawód spowodował, że fizycznie jak na mnie mocno podupadłam, ale nie wiedziałam "gdzie dalej iść". Teraz rodzi się pomysł 😉 Dziękuję 😘
Nikt nie pytał o Krzysztofa, ale wszyscy potrzebowali 😁 Dobrze Cię znów widzieć
Taka jest moc Prawdy ❤ Od kilku lat tańczę z Nią, uczę się życia na nowo w swojej autentyczności i też miałam moment taki przełomowy, kiedy pękłam, a od tamtej pory wszystko jest inaczej choć niby tak samo. ❤ Cieszę się, że coraz więcej odwagi do totalnej szczerości w nas. Światło ma moc, jasne, ale to mrok musi eskalować, żeby ono rozbrysło... ❤ Kiedyś z mrokiem nie było mi dobrze, dziś wiem, że jest stroną światła. To droga...
Dziękuje Ci za szczerość, odwage i prawde. Życzę Ci tego spokoju i radości w sercu o którym mówisz ❤
Ważny ten film. Sam będąc terapeutą i sam będąc w terapii jestem świadkiem tych rzeczy o których mówisz. Terapia działa. Na każdego inaczej ale działa.
Krzysztof, okazem największego męstwa jest dla mnie ten film. Dziękuję, jesteś pięknym człowiekiem
Tak ważny film. Dziękuję Ci choć póki co serce pęka mi z nadmiaru emocji...
Krok pierwszy - ròb to.
Krzysztof, wszystkiego najlepszego z okazji narodzin. To jest dzień w którym narodził się montarz Twojego "JA".
Mam nadzieję, że będziesz miał ubaw.
Gratki.👍
Ooo stary, mocne. Cholernie wyczułem o co Ci chodzi. Ja mam 44 lata i problemy fobii, zaburzeń lękowych znam. One wynikają z naszych nauk życiowych i przekonań. Fart chciał, że życiowo ułożyło Ci się tak, że ta nędzna fobia zakiełkowała w Tobie. Terapie, antydepresanty to pokłosie próby powrotu do normalności - bycia twardym i wyluzowanym w tym życiu. Dzięki!
"jakbym przez całe życie zgadywał hasło do bazy danych, do swojego konta..." - super celne ujęcie zmagania się z życiem i samymi sobą przez każdego z nas...
Ten film to dla mnie dowód na sens nadziei, że można gdzieś, kiedyś do tej wymarzonej równowagi się przybliżyć. Zdjąć z siebie klatkę podskórnej traumy, którą mniej lub bardziej czujemy w sobie. Bardzo Ci dziękuję za każde słowo.
Popłakałam się. To ile emocji przeszło przez moje ciało przez te 30min jest szokujące. Szczęście, smutek, nadzieja, zrozumienie. Wszystko włączyło się jakby automatycznie po wysłuchaniu Krzysia
Fajnie nie? Ten to jak zrobi film... To nie wiadomo czy śmiać się czy płakać?! 😉
Wszyscy mamy przejebane. Odkąd to pojąłem, to częściej zacząłem stawiać siebie na miejscu drugiego człowieka. Tak łatwiej zachować luz, kiedy ktoś jest zdenerwowany. Ostatnie czego potrzeba to krzyczeć:" Uspokój się!".
Ano i mój durnomózg po Twoich słowach: "Wszyscy mamy traumę." Podśpiewując dokończył: "Mam i ja". :D
Wyszedłeś ze swojej strefy komfortu, na całe życie to jest coś niesamowitego. Każdy tego potrzebuje i każdemu kto to czyta i oglądał ten film życzę tego co ma Krzysiu ...
Zabawne, że używasz tego sloganu o strefie komfortu pod filmem gościa, który ewidentnie nadaje z tej strefy, bo sobie ją nareszcie poszerzył.
Dzięki, Krzysiu. Dopiero zmierzam w stronę tej wolności, którą ty już masz. Terapia i u mnie działa, choć jeszcze troche przede mną. Wyglądasz i brzmisz jak człowiek wolny. Ja także uważam, że nie ma większego szczęscia, niż po prostu być kim jesteś, bez udawania. Piąteczka.
Dzięki Krzysiu za ten kamyczek. Mam chyba podobna historie, 37 lat w traumie tłumionej pracoholizmem i podróżami . A teraz jestem na początku terapii i okazało sie ze to, co doprowadziło mnie gdzie jestem, to nieustanny strach. Bardzo się Cieszę Twoim szczęściem, przede mną jeszcze długa droga, ale Twoja historia dała mi otuchy ! Dziękuje i przytulam!
Fajnie Krzysiu, że spotkało Cię to uczucie.
Sama przeżyłam podobne otrzeźwienie i wyjście z zakrzywionego zwierciadła, uczucie niesamowite, poczucie spokoju i wolności jakie temu towarzyszy, życzę każdemu ze szczerego serca. Pozdrawiam Cie ciepło
Chciałem się z wami, a szczególnie z tobą Krzysztofie podzielić taka oto historią związaną z tematem o którym mówisz
W dzieciństwie chodziłem do szkoły podstawowej numer 7 w Sosnowcu, szkoły imienia Adama Mickiewicza. Grono pedagogiczne chcąc uhonorować urodziny patrona szkoły, co roku w grudniu organizowało konkurs między klasami na najlepszą inscenizację jednego z dzieł naszego wieszcza. W 7 albo 8 klasie, nie pamiętam dokładnie moja klasa postawiła sobie wysoko poprzeczkę i postanowiliśmy wystawić Dziady, część drugą. Jak zapewne większość z was pamięta ze szkolnych lat, utwór opowiada o nocy kończącej dzień zaduszny. W kaplicy gdzie zebrała się grupa ludzi z pobliskiej wioski, trwa ludowy obrzęd Dziadów. Zebrani wzywają kolejno dusze w czyśćcu cierpiące chcąc ulżyć im w cierpieniu. Na ich wezwanie przybywają różne duchy, między innymi widmo złego pana. Upiora skazanego na wieczną mękę za zło wyrządzone poddanym. Poddanym, którzy towarzyszą mu w jego tułaczce po śmierci pod postacią "żarłocznego ptactwa". Wśród nich jest kruk, sługa, który został przykładnie wychłostany, tylko za to, że otrząsnął kilka jabłek z pańskiego lasu. I to właśnie była moja rola.
Następnego dnia na klatce schodowej w bloku w którym mieszkałem spotkałem dyrektorkę mojej szkoły. Nie było to nic dziwnego bo Dyrektorka mieszkała dokładnie w tej samej klatce, była moją sąsiadką z dołu. To ułożenie naszych mieszkań niestety miało bardzo niekorzystny wpływ na nasza wzajemne relacje. Ja byłem bardzo żywym dzieckiem, głośnym, biegającym i skaczącym, które raczej nie było w stanie usiedzieć cały czas w jednym miejscu. Wraz z bratem generowaliśmy całkiem sporo hałasu. Na przykład skakaliśmy z mebli na wersalkę, a nie zawsze w nią trafialiśmy. Raz pamiętam spadłem na drzwiczki od dolnego pawlacza łamiąc je z wielkim hukiem. Popamiętałem to do tej pory. Zatem nie było to wymarzone sąsiedztwo dla mojej pani dyrektor, która wracając zmęczona po pracy oczekiwała raczej ciszy niż trzęsącego się żyrandolu. Wliczając w to wszystko jakieś przypadkowe zalania i remonty mieszkania byliśmy sąsiadami generującymi zbyt wiele jej bólu głowy. W sumie to się nawet jej nie dziwię, że przestała mi odpowiadać na klatce na moje dzień dobry. Na mój widok raczej tylko przewracała oczami.
Lecz tego dnia po naszym przedstawieniu, odpowiedziała mi na moje dzień dobry wprawiając mnie w ogromne osłupienie. Z czasów szkoły podstawowej pamiętam tylko dwa takie przypadki. Drugi raz zdarzył się jak zostałem laureatem olimpiady matematycznej. W ogóle w szkole panowała wówczas taka euforia jakby nie wiadomo co się stało, jakie pieniądze czy prestiż. Wydawało mi się to wówczas mocno przesadzone. A ten pierwszy raz, usłyszałem dzień dobry z ust mojej pani dyrektor właśnie wtedy gdy spotkała mnie po tym przedstawieniu. Dodała jeszcze: „Bardzo dobrze wczoraj zagrałeś, świetny występ”. Stanąłem na pół piętrze jak wryty. I przez długie lata zastanawiałem się dlaczego? Dlaczego innym uczniom i nauczycielom podobał mój występ.
Po latach, pomógł mi to zrozumieć Jerzy Stuhr, który powiedział - aktorstwo to nic innego, jak umiejętność zapamiętywania w sobie pewnych stanów nerwowych i odtwarzania ich na zawołanie. I wszystko stało się jasne i oczywiste. Gdy byłem 14 letnim dzieckiem nie miałem żadnego problemu z przywołaniem emocji jakie odczuwał Kruk. Emocji człowieka który czuł żal, gniew, bezsilność i chęć odwetu. Który nie rozumiał nieadekwatności kary do winy. Kompletnie nie rozumiejącego ówczesnych, obowiązujących norm społecznych. Więc stanąłem przed ludźmi i wykrzyczałem im to co nosiłem w sobie słowami mojej postaci - kruka.
Ta rola zostawiła mnie jeszcze z jednym pytaniem. Czy chcę być krukiem do końca życia? Czy chcę razem z czarnym korowodem, szarpać szponami, krzywymi dzioby mięso i kości? Nie, żadną miarą. Ja nie chce być krukiem do końca życia. Mogę przerwać tą spiralę. Mogę dać innym zupełnie co innego. Mogę dać kolejnym pokoleniom to co zawsze sam ... chciałem dostać.
Pięknie opowiedziane...
To podobne jak z Alice Cooper i utworem "Welcome to my nightmare"
To chyba najpiękniejszy komentarz na yt jaki do tej pory widziałam.
Boże, jak to jest pięknie napisane.
Cześć Krzysiu, chciałam Ci serdecznie podziękować za ten film. Zaraz po nim poraz pierwszy w swoim 33 letnim życiu zapisałam się na terapię. Jestem tak cholernie szczęśliwa chociaż jeszcze długa droga przede mną! Widzę więcej, uczę się i wiem, że jeszcze będzie pieknie. Warto! Uwierzcie.
Popłakałam się. Gratuluję narodzin i dziękuję za Twoje słowa! Myślę że od jakiegoś czasu też jestem na drodze swoich narodzin. Przytulam cieplutko ❤💚
ptsd i strach wewnętrznego dziecka siedzi w nas całe życie. Trzymaj się Krzysiu, dzi3ki za fajny materiał naświetlający ten właśnie temat. wielu z nas nosi dużo strachu w sobie.
Nie oglądałem Ciebie od ok. 2 lat. Teraz ryczalemn przez kilka godzin. Proszę, nagraj więcej, to bardzo mi pomogło. Jeżeli w ogóle to przeczytasz, szczerze dziękuję Ci, bardzo Ci dziękuję Krzysztof.
Xdd
Xdd2
Niesamowite, pierwszy raz odkąd Cię oglądam, oglądam całym sercem. Słowa trafiają do mnie, są odbiciem wielu moich doświadczeń..Sądze że jeszcze nie raz zaskoczysz nas, oraz samego siebie. Dzięki że dzielisz się swoją drogą, to inspirujące, zwłaszcza teraz, kiedy dogoniła mnie moja otchłań. Nie umiem już się wypłakać, ale czuje, że zbliża się ten czas, kiedy wkońcu przestane walczyć z tym co jest..z tym że jestem chory, z pewnymi cieniami które ciągną sie za mna od tak dawna. Widze że to co mam za przekleństwo, może stać się błogosławieństwem. Tule Krzysiu
Monolog z głębi serca to monolog, którego warto wysłuchać. Zdrowia, szczęścia, pomyślności Krzychu!
kiedy nowe filmy
w sumie to nic nie powiedział, "gnębili mnie w szkole, wszyscy mnie nienawidzą, ćp@łem ale wszyscy jesteśmy źli"
Dziękuję Ci za ten kamyczek ♥️ Pamiętam, że na Twoje filmy o Japonii trafiłam jakoś w gimnazjum. Teraz mam 23 lata i nadal raz na jakiś czas coś mnie tu przypadkowo przyciąga. Coś czyli co? Hmmm… inspiracja, natchnienie, są to tak piękne, głębokie i magiczne słowa jak Twoje wnętrze, którego fragmentami się dzielisz wysyłając w świat w prezencie te magiczne kamyczki. Robisz zajebistą robotę, trzymaj się tam cieplutko, do twarzy Ci z tym autentycznym uśmiechem i luzem 💙💙💙💪🏻
Dzięki, że podzieliłeś się tym doświadczeniem. Myślę, że trzeba dużo odwagi i siły, żeby opowiedzieć o swojej słabości.
Kurde, potrzebowałem dostać takiego kamyczka. To było najbardziej uświadamiające 30 minut mojego życia. Dziękuje
Krzysiek, nagrałeś to w doskonałym momencie. Doskonale rozumiem twoje przesłanie, bo przez ostatnie lata czułem, że coś tłumię, że coś chowam czym powinienem się dzielić, że ogarnia mnie lęk którego nie rozumiem, że przed czymś cały czas uciekam. Jestem na dobrej drodze by na nowo zrozumieć siebie i ponownie wejść na właściwe dla siebie tory.
Dzięki Krzychu że jesteś!
Jest 8 maja, mam 30 lat i jestem ofiarą przemocy fizycznej,psychicznej,emocjonalnej i ekonomicznej. Mam wiele strachu w sobie. Wiele terapii za sobą. A wciąż nie czuje tej ciszy o której mówisz. Chcialabym to poczuć. Oczyścić się wewnętrzne i pokochać siebie, poczuć się szczęśliwa. Mam dwuletnią córkę, którą wychowuje tak jak sama chciałam być wychowywana, traktowana. Ale jednocześnie wiem, że właśnie to co jej przekazuje pochodzi gdzies z głębi mnie, a na zewnątrz mogę być inna... przez traumę której doświadczyłam. Nie chciałabym aby to co nie uleczone we mnie sprawiało wrażenie fałszu. Niestety wiem, że niektórzy ludzie się właśnie ode mnie odwracają z tego powodu. Że coś jest ze mną NIE TAK. Mnie też to męczy, podskórnie rujnuje, burzy wszelkie plany i marzenia. Bo strach jest silniejszy. Strach przed odrzuceniem, wyśmianiem. Wielu rzeczy nie spróbowałam, właśnie przez strach. Wierzę, że będzie lepiej, bo jestem w terapii, i ona daje mi nadzieję.
Chcialabym poczuć tą ciszę...
Wszystkiego dobrego Krzysztof. Dużo mądrych słów. Trzymaj się!
Czytam komentarze i widać ilu ludzi boryka sie ze swoim mrokiem. Mysle, ze nasze pokolenie. Mam taka mysl, ze dzieki takim ludziom jak Ty ktorzy mowia o tym glosno, ta trama przekazywana z pokolenia na pokolenie w koncu sie przerwie. Opowiedziales praktycznie moja historie i otworzyles mi oczy. Dziekuje.
jakiś rok temu zauważyłem u siebie że nagle a to na filmie w kinie, a to słuchając myzuki klasycznej która mam wrażenie że dotyka mojej duszy nagle płaczę, gdzie to nidgy wcześniej sie nie działo. tak bardzo chciał bym się czuć wolny jak ty....
Prosta sprawa. Ludzie są do siebie bardzo podobni. Jedni są wrażliwi.a inni mniej. Ci co nie są mają lepiej, ale wierzę, że Pan Bóg nam to wynagrodzi. Coi wszyscy z przerośniętym ego powiedzmy męscy, to oni też mają traumę.
Dzięki Krzysztof. Ogromne dzięki za ten film.
Jesteśmy teraz w momencie plagi depresji, ale też jesteśmy pierwszymi pokoleniami, które uświadamiają sobie problemy psychiczne.
Sam od kilku miesięcy chodzę na terapię, nie pierwszą w życiu, ale w końcu znalazłem terapeutę, który mi odpowiada.
Niestety dostęp do tego bez pieniędzy jest bardzo trudny.
Nasi rodzice nas spier**lili. Mówiąc wprost. „Musisz być taki, a taki. Tak nie wolno. Tak nie wypada. Co ludzie powiedzą?” Ciągłe ocenianie, brak akceptacji.
Ja niestety to robiłem innym, moim bliskim. Kłamałem, zdradzałem, myślałem cały czas tylko o sobie, żeby mi było wygodnie. To wszystko była ucieczka od problemów, powtarzanie schematów i próba poczucia się chociaż przez moment lepiej. Możecie sobie mówić, że wy macie w coś wjbn, ale nie macie. Wszystko siedzi głęboko.
To przekazywanie z pokolenia na pokolenie możemy przerwać. Musimy o tym mówić, wyznaczać przede wszystkim ludziom granice.
Moi rodzice zignorowali zupełnie problemy, o których im powiedziałem. „Bo co to za problemy, bo trzeba być twardym, jaką Ty masz depresję? Ludzie to mają problemy.”
Zajebiście ciężko się żyje w naszym społeczeństwie, gdy nic Cię nie cieszy i zamiast akceptacji i wsparcia słyszysz takie teksty. Ludzi trzeba uświadamiać, że słowem też można kogoś zabić.
To wszystko boli i zgniata człowieka w środku. Wpływa na każdy dzień, na każdy aspekt życia.
Mam nadzieje, że każdemu uda się wyjść kiedyś z mroku, życzę sobie i każdemu z Was, którzy to czytają, że kiedyś też dojdziemy do takiego momentu, jak Krzysztof. Każdy chce czuć się kochany i szczęśliwy.
Pięknie i mądrze napisane! Dzięki za ten komentarz!
@Anna Anna rodziców się nie wybiera
Oglądam Cię kilka lat Krzysiu i czuję, że mówisz szczerze z głębi świadomości. Zawsze byłeś dla mnie wzorem do naśladowania, pracowity, kreatywny, odważny (firma w Japonii? Pogchamp!). Jesteś mistrzem kadrów i kreatywności. Nigdy nie wkręciłem się tak w oglądanie czyjegoś życia 😅 Cieszę się, że w końcu poczułeś się swojo i szczęśliwie. Dziękuję za ten film, daje naprawdę do myślenia, wyśle go do wszystkich bliskich mi osób. Swoją drogą, zapadły mi w pamięci słowa Syriusza B. z Harrego Pottera, "Człowiek jest z natury zarówno dobry jak i zły, a tylko od Nas samych zależy, która drogę obierzemy". Namaste 💚
uwielbiam Krzysiu w Tobie tą wrażliwość i to, że widzisz i czujesz wiecej. uwielbiam obcowac z takimi duszami a tak ich niewiele w tym brutalnym znieczulonym świecie. dobrego życia Tobie i każdemu z nas c:
Wszystkiego dobrego siostro! 😌 Trzymajmy się!
@@Aquarius091 trzymajmy się ramy to się... :v
@@Marchewowa 🥕❤️ miłego dzionka! ☺️
piękny materiał. Trudzę się z duszeniem w sobie emocji, uzewnętrznianiem siebie, bycie "wolną" lub bardziej, czuciem się wolną i czuciem że żyję. Słuchałam ciebie jak zahypintozywana, słuchałam kogoś kto mógł by mnie w pełni zrozumieć. Dzięki za ten upload
Bardzo się cieszę, że ten film powstał i że dotarłeś do tego punktu w swoim życiu. Ja od dziecka miałam trudną relację z moją matką, co doprowadziło w pewnym momencie do zaburzeń lękowych i obsesyjno-kompulsywnych, których nie rozumiałam i które były dla mnie czarną dziurą w moim życiu. Momentem przełomowym było uświadomienie sobie, że to jak mnie traktowała nie było moją winą tylko jej i to wcale nie ja jestem złą osobą w tej relacji. I wtedy wszystko się ułożyło zaburzenia zaczęły przechodzić i poczułam ulgę. Przyszło to jak grom z jasnego nieba. Nagle przestałam się męczyć sama ze sobą, ludzie przestali być tak zagrażający. Zaczęłam być szczęśliwa. Dlatego doskonale rozumiem co czujesz i teraz będzie tylko lepiej :)
Wysyłam ciepłe myśli i dużo pozytywnej energii - przetrwałeś, znalazłeś siebie, a to naprawdę wcale nie jest proste. Gratuluję siły, odwagi i uporu - z doświadczenia wiem, że nie było łatwo. Sprzątanie po tym też zajmie czas, bo mózg automatycznie chce wracać do tego do czego jest przyzwyczajony, więc trzymam kciuki za dalszą drogę
Ogromne gratulacje, że udało Ci się z tego wyjść. Ja jestem w trakcie, próbuje się nauczyć żyć na nowo jak wyszło, że moje życie było czyjąś manipulacją.
Powodzenia 💪
Powodzenia, będzie lepiej. To nie jest prosta droga, czasem krok do przodu, czasem pół do tyłu, ale koniec końców będzie naprawdę lepiej, wiem to. Trzymaj się ciepło!
@@anne_vvv dziękuję ❤️
To jest rowniez dowód dla tych, ktorzy nie wierzą w moc terapii, gratuluje nowego mam nadzieje lepszego etapu w zyciu. Ciężka praca popłaca, nad samym soba przynosi pozytywy na wielu płaszczyznach. Powodzenia wszystkim w zrozumieniu przede wszystkim siebie🖤
Dziękuję Ci bardzo za ten film! Sama przeżyłam przebudzenie i pamiętam moment, kiedy poczułam ta piękna, czysta miłość do siebie i świata. Ta chwila zmienia na zawsze, o tym trzeba mówić! Jesteś cudowny Krzysiu ❤️
Bili mnie w gimnazjum, codzienne przez rok. Do dzisiaj oprócz dziury w kości piszczelowej zagryzam zęby. Zacząłem wtedy i trwa do dzisiaj - prawie 15 lat… nie umiem uwierzyć w ten moment nastąpienia szczescia. Nie potrafię sobie tego wyobrazić.
Trzymaj się Krzysiu, jesteśmy z Tobą!
Życie to proces. Nie ma nigdy momentu, kiedy już to masz, ale są momenty przełomowe i to jest taki moment. Wartościowy opis doświadczenia.
Fajnie że mówisz o tym głośno. Oby każdy z nas zaznał uwolnienia i uzdrowienia na jak najwyższym poziomie. Pozdrawiam ♡
Krzysztof - film ten to podręcznikowy przykład zachłyśnięcia się jakąś nowością w życiu, jakimś nowym stanem, nową wiedzą, relacją, gadżetem, paradygmatem.
Od pójścia na terapię i "zrozumienia istoty rzeczy" Twój mózg uaktywnia tę samą mieszankę chemiczną, której doświadczyłeś po przebiegnięciu pierwszego maratonu, nakręcenia "więcej niż jedno życie" czy filmu pożegnalnego z Kasią.
Różnica jest taka, że w terapii to się dzieje po kilku tygodniach/miesiącach, dlatego że jest ona w pierwszej kolejności zajebiście trudna i nieprzyjemna.
Natomiast "stan oświeceniowy" i "piewca terapii" przychodzi później.
Ty się poddałeś właśnie temu hajowi, poddałeś się wewnętrznemu przymusowi, by zakomunikować światu, że oto jest nowy Krzysztof.
To samo z siebie pokazuje, że może został zaadresowany nie ten problem co trzeba i trzeba szukać gdzieś głębiej.
Zadeklarowałeś sobie i światu, że od teraz mógłbyś patrzeć w sufit jaskini i być szczęśliwym. Życzę Ci tego z całego serca, ale prawdopodobnie zaskoczysz się za kilka miesięcy, gdy jakoś życie Ci podsunie taką sytuację, która tę deklarację zweryfikuje i okaże się, że sufit nie wystarcza.
Nie piszę tego ze złośliwości, po prostu warto widzieć rzeczy takimi jakimi są, a nie jakie wydają się nam być.
Bullying na "dziwnych dzieciakach" podsumowałeś bezbłędnie, dzięki za tę część i trzymam kciuki, by lądowanie po terapio haju było jak najmniej bolesne.
P.S. Algorytm mnie odciął od Twoich treści z tego co widzę na jakieś 10 miesięcy, grubo. Nadrobię.
100% te same myśli gdy to oglądałem.
Cieszę się, że ktoś to napisał. Ja w pewnym momencie tego filmiku zaczynałam się zastanawiać, czy to nie efekt dwubiegunówki (to tylko z troski, poważnie, nie, że jestem domorosłym psychiatrą itp). Krzysztofa oglądam od 7 lat w, i ten filmik bardzo, ale to bardzo przypomina mi "jestem artystą" (też było to jakieś wyznanie, oświecenie itp.) a teraz kolejne. A w międzyczasie okres depresyjny.
@@missmo7798 :)
Brave of you guys zakładać, że wiecie wystarczająco żeby dojść do takich wniosków
Podobnie pomyślałam gdyż juz nie raz dochodziłam do pewnych wniosków, które tak mocno ładowaly mnie pozytywną energią ,że myślalam ,że tak będzie zawsze , a potem wszystko wracało do " normy" . :P ale żeby nie bylo aż tak negatywnie to muszę powiedzieć , że w ogólnym rozrachunku jest duzo lepiej niż kiedyś ;) Wydaje mi się , że takie pojedyncze" epizody oświecenia" są tylko składową całej wiedzy na swój temat jaką musimy posiąść żeby odzyskać finalnie i nieodwracalnie tę równowagę. Mam taką nadzieję . :P eehhh ciezko było mi to ubrać w słowa ale mam nadzieję, że kazdy zrozumiał o co mi chodziło :P powodzenia dla Krzysztofa zeby ten stan trwał jednak jaknajdłużej ;)
Dziękuję, że się tym podzieliłeś🖤 Moja historia mówi coś podobnego: przez lata ukrywałam, udawałam, że to już za mną. Ostatni rok jednak pokazał, że wszystko mnie dogoniło. Skorzystałam z pomocy psychiatry i terapeutki. To proces ale widzę w tym nadzieję💗 Trzymaj się!
Dziękuję Krzysiu, za dzisiaj i że akurat dzisiaj... Dziekuję za te lata mroku, przez które szliśmy. Trochę zawsze tak czułam, ze oboje mamy smutne twarze. "Robiłem co mogłem z tym co miałem" na pierwszej sesji terapeutka powiedziała do mnie podobne zdanie...wysłuchałam Cię dwukrotnie i za każdym razem poplynęły łzy. Może dla tego, ze tak bardzo rozumiem. Mam 38 lat i jestem na początku drogi, aby odnaleźć spokój w głowie. Kilka miesiecy terapii za mną, jeszcze wiele przede mną. Zaluję, ze tak długo zwlekałam. Myślalam,ze jesli ja sama sobie nie pomogę,nikt inny mi nie pomoże. Ja pier....szkoda mi mnie samej. Żałuje, że tyle lat przeleciało w nicości i bezczuciu. Nie odkladajcie życia na później. Proście o pomoc. Spokojnej nocy 🤗
Poczułam ostatnio taki przełom w mojej terapii (jeszcze nie medal za ukończenie) ale ujrzałam co blokowało mnie i powodowało u mnie ogromny stres, poczułam ogromna ulgę i od tamtej pory czuje się dużo spokojniej i tak jak mówisz bardziej wolniej :)
Jesteś jednym z niewielu artystów, którzy mają moc przypominania mi kim jestem najgłębiej.
Zawsze chciałam być taką latarnią morską. Zamknięta, z solidnymi murami, jednocześnie daje światło i wskazuje drogę wszystkim gdzieś w oddali. Paradoks introwersji i bycia dla innych. Ty jesteś tą latarnią, choć może już teraz tego zamknięcia i murów nie potrzebujesz.
edit: Chociaż bardzo zmarnowana szansa, że ten filmik nie ma tytułu "Drogowskazy w tunelu".
Krzysiu widać że czujesz się teraz bardziej rozluzniony i mniej spięty i poprostu szczęśliwy, życzę wszystkiego dobrego
Krzysiu mam wrażenie, że doskonale Cię rozumiem. Sama jestem w trakcie terapii i też dążę do rozumienia siebie, do tego przełomowego momentu. Dziękuję Ci za ten film, za to że odważyłeś się przed nami "obnażyć". Widać jak wiele emocji płynie z Twoich słów. Sama się popłakałam oglądając. Trzymaj się Krzysiu, dużo spokoju i dobra ci życzę.
Wszyscy piszą że Krzysztof przeszedł swój lęk wszyscy gratulują a nikt nie czuję jak mu się łamie głos to nie jest taka łatwa walka z taką chorobą trzeba długotrwałej determinacji depresja stany lękowe to najgorsze co może spotkać człowieka życzę wytrwałości w rozgonieniu tych lęków i złych demonów...