FANTASTISCH! Heb dit aan den lijve ondervonden en opgelost op de wijze die Paul beschrijft. Onverklaarbaar lichamelijk probleem, medische testresultaten gaven geen uitsluitsel. De kern lag in een onbewust zorg uit het dagelijks leven. Tip om dit te lossen, gesprek met iemand die luistert, waar je je veilig bij voelt (een dierbare) en die jou niet beoordeelt.
Niet zo gek dat veel jongeren in Japan zich opsluiten in afzondering en niet meer in die maatschappij iets willen ondernemen. Veel jongeren willen ook niet trouwen en verbintenissen aangaan. Angst voor nogal zware verantwoordelijkheden en druk van omgeving en familie.
Je hoeft er niet voor in Japan te zijn, door de druk heb ik me ook gedistantieerd van mijn omgeving. Het gebeurt alsmaar meer en meer, althans in Belgie toch.
Het komt er op neer in dit verhaal. Leven op macro en micro niveau vanuit een diepe verbondenheid. In psychologische termijn vanuit het onbewuste naar bewustzijn zelfs daar aan voorbij. Geestelijk en lichamelijk welzijn.
Ik wil het boek graag lezen. Het doordenken van psycho-lichamelijke klachten als psycho-sociaal, in de wereld en niet opgesloten in het individu, vind ik zeer pertinent. "Zelfzorg als zorg voor de wereld waar je zelf van uitmaakt" vind ik een mooi tegeltje maar ook niet meer dan dat. Wat ik daarenboven voor mezelf minder zie (en waar Verbrugge en Verhaeghe zich samen misschien een beetje tegenspreken?) is het luik van leven onder stressoren, "niet beseffen" en de oplossing/het pleidooi voor "besef creëren". Dat past niet zo goed bij de eerdere bewering dat kennis (zomaar) geen genezing inhoudt. Ik weet misschien best dat ik niet alleen - of juist niet - naar binnen moet kijken voor wat er in mij gebeurt. Er zijn (juist ook) dingen die met mij gebeuren. Maar dat verandert nog niets aan mijn wisselwerking met de wereld en het zien van aanpakken buiten wat de wereld mij nu voorhoudt - "neem eens een goeie vakantie." Beschouwende boeken moeten, dat is mijn indruk, tegenwoordig altijd eindigen in een oplossing/pleidooi. A) goed doordenken is voor mij veel belangrijker dan het aangereikt krijgen van "bewustwording" als een stappenplan en B) is er fundamenteel hier, in onze tijd, wel een oplossing te vinden en verandering te bewerkstelligen? Misschien niet.
Zeker akkoord met Paul Verhaeghe's bewustzijn dat alle psychische en psycho-lichamelijk lijden en ziekte sociaal van oorzaak is, dus afkomstig van ons Allemaal, , Collectief, en niet individueel ! Wij SAMEN zijn Onbewust de oorzaak, dus we zullen SAMEN voor verandering moeten zorgen.
Het mooie zou zijn deze situaties te onderzoeken aan de hand van objectieve situaties, als deze al kunnen bestaan. Ik denk bv aan de manier hoe we kunst ervaren maar ook opstellen en uitvoeren naar en in onze gemeenschap. Als kunst ergens goed voor is en altijd geweest is o.a., is dat haar materialisatie van het 'publiek'. Ik zeg publiek omdat de elite hierin zelve ook onbezonden naar vrije believe kan ageren. Dit zorgt voor een mooie situatie die haar op punten ontleend tevens voor een meer hedendaagse psycho analyse..
@@RonArts Overal in de wereld neemt de ongelijkheid toe. Uitsluiting vindt plaats op de arbeidsmarkt door o.a. nul-urencontacten, flutbanen en flexwerk. Op de woningmarkt door krapte, veel te hoge prijzen en -huren. In de politiek door racisme en discriminatie, die weer een gevolg zijn van de toenemende ongelijkheid; een vicieuze cirkel van mensen die rechts stemmen, maar vaak blind zijn voor de destructieve gevolgen ervan; uitsluiting en ongeluk.
FANTASTISCH! Heb dit aan den lijve ondervonden en opgelost op de wijze die Paul beschrijft. Onverklaarbaar lichamelijk probleem, medische testresultaten gaven geen uitsluitsel. De kern lag in een onbewust zorg uit het dagelijks leven. Tip om dit te lossen, gesprek met iemand die luistert, waar je je veilig bij voelt (een dierbare) en die jou niet beoordeelt.
Niet zo gek dat veel jongeren in Japan zich opsluiten in afzondering en niet meer in die maatschappij iets willen ondernemen. Veel jongeren willen ook niet trouwen en verbintenissen aangaan. Angst voor nogal zware verantwoordelijkheden en druk van omgeving en familie.
Je hoeft er niet voor in Japan te zijn, door de druk heb ik me ook gedistantieerd van mijn omgeving.
Het gebeurt alsmaar meer en meer, althans in Belgie toch.
Het komt er op neer in dit verhaal. Leven op macro en micro niveau vanuit een diepe verbondenheid. In psychologische termijn vanuit het onbewuste naar bewustzijn zelfs daar aan voorbij. Geestelijk en lichamelijk welzijn.
Ik wil het boek graag lezen. Het doordenken van psycho-lichamelijke klachten als psycho-sociaal, in de wereld en niet opgesloten in het individu, vind ik zeer pertinent. "Zelfzorg als zorg voor de wereld waar je zelf van uitmaakt" vind ik een mooi tegeltje maar ook niet meer dan dat. Wat ik daarenboven voor mezelf minder zie (en waar Verbrugge en Verhaeghe zich samen misschien een beetje tegenspreken?) is het luik van leven onder stressoren, "niet beseffen" en de oplossing/het pleidooi voor "besef creëren". Dat past niet zo goed bij de eerdere bewering dat kennis (zomaar) geen genezing inhoudt. Ik weet misschien best dat ik niet alleen - of juist niet - naar binnen moet kijken voor wat er in mij gebeurt. Er zijn (juist ook) dingen die met mij gebeuren. Maar dat verandert nog niets aan mijn wisselwerking met de wereld en het zien van aanpakken buiten wat de wereld mij nu voorhoudt - "neem eens een goeie vakantie." Beschouwende boeken moeten, dat is mijn indruk, tegenwoordig altijd eindigen in een oplossing/pleidooi. A) goed doordenken is voor mij veel belangrijker dan het aangereikt krijgen van "bewustwording" als een stappenplan en B) is er fundamenteel hier, in onze tijd, wel een oplossing te vinden en verandering te bewerkstelligen? Misschien niet.
Zeker akkoord met Paul Verhaeghe's bewustzijn dat
alle psychische en psycho-lichamelijk lijden en ziekte sociaal van oorzaak is, dus afkomstig van ons Allemaal, , Collectief, en niet
individueel !
Wij SAMEN zijn Onbewust de oorzaak, dus we zullen SAMEN voor verandering
moeten zorgen.
Fijn gesprek op niveau. Genieten!
Wel een beetje 'macho'. Net of de 'interviewer' de 'psychiater' ontmoet en zelf wat bang is om gek te zijn. ^_^
Het mooie zou zijn deze situaties te onderzoeken aan de hand van objectieve situaties, als deze al kunnen bestaan. Ik denk bv aan de manier hoe we kunst ervaren maar ook opstellen en uitvoeren naar en in onze gemeenschap. Als kunst ergens goed voor is en altijd geweest is o.a., is dat haar materialisatie van het 'publiek'. Ik zeg publiek omdat de elite hierin zelve ook onbezonden naar vrije believe kan ageren. Dit zorgt voor een mooie situatie die haar op punten ontleend tevens voor een meer hedendaagse psycho analyse..
Dat van dat onbekend virus dat we nog moesten ontdekken was wel visionair
Hey maar we leven in een uitsluitingsmaatschappij joh
Hoezo leven we in een uitsluitingsmaatschappij? Ik zie dat niet om me heen. Ik moet zeggen dat ik de video nog niet helemaal bekeken heb.
Dan moet je beter om je heen kijken...
Ramon Stam zou je me willen helpen met het te zien door wat voorbeelden te geven?
@@RonArts Overal in de wereld neemt de ongelijkheid toe. Uitsluiting vindt plaats op de arbeidsmarkt door o.a. nul-urencontacten, flutbanen en flexwerk. Op de woningmarkt door krapte, veel te hoge prijzen en -huren. In de politiek door racisme en discriminatie, die weer een gevolg zijn van de toenemende ongelijkheid; een vicieuze cirkel van mensen die rechts stemmen, maar vaak blind zijn voor de destructieve gevolgen ervan; uitsluiting en ongeluk.
De presentator onderbreekt te vaak... maar erg interessant . Paul Verhaege duidt het altijd zo klaar...
Ligt het aan mij of is de presentator een tikje aangeschoten?
tikje? zwaar bezopen
Neeeee,zo is hij soms