Onur Çakmak - Kendimle Delirmeceler 1

www.ankarahava...
(yazım hatası, noktalama işareti hatası oldukça fazla fakat çok uzun iş kim uğraşacak :D)
Çok fazla yazıp sildim bu sefer. Bu satırlara başlamadan evvel. Neyse başlayacağım bir yerden.
Ben eski ben değilim. Yazamıyorum, düşünemiyorum, konuşamıyorum...
Aynaya bakıyorum kendimi tanımıyorum. Benliğimi kaybettim. Kim olduğumu Hatırlamıyorum.
Çok fazla insan vardı hayatımda, yaraları sarılıydı şimdi gökyüzünde görüyorum onları
Göç vakti yaklaşıyor olmalı.
Bir şeyler vardı kafamda birbirinden bağımsız konulardı en son hatırladığım.. Hatırlamıyorum
Bomboş karanlık bir oda ortasında oturuyorum, bir sigara ateşi aydınlatıyor geceyi başka kimsem yokmuş gibi.
uzun uzun onu seyrederken buluyorum kendimi. Çok yalnızım hissediyorum.
Çığlıklar dolaşıyor beynimde bağıramıyorum. Sesim kısıldı sanki kimseye yaşatmadığımı yaşıyorum. Neden bunca acı bilmiyorum.
Bir şarkı var çalıyor eskilerden hatırlayacağım bir yerden canımı çok acıtıyor.
Defalarca aynı şeyleri yaşıyor gibiyim bozuk bir plak gibi hep başa sarıyor. İntihar notları dolaşıyor kafamda bir yere not almıştım hatırlıyorum. Yerini bulabilirsem her şey daha kolay olacak gibi hissediyorum.
Hatırlamak istiyorum neyi olduğunu bilmiyorum kesik kesik görüntüler birleştiremiyorum. Yoksa bileklerim mi kesik kesil olan bir sıcaklık var işin içinden çıkamıyorum. Yoksa deliriyor muyum?
Bir ışık gözüküyor uzaktan gel diyor birileri gelemem diyorum yürüyemiyorum. Açtım kollarımı yalvarıyorum sen beni al ben yapamıyorum.
Her şey tanıdık, o yüzden mi bunca karanlık? Önümü göremiyorum.
Ayağa kalacağım birazdan derman bulursam dizlerimden. Çok yorulmuşum ağır bir işte mi çalışıyorum?
Yok sanmıyorum.
Bu yorgunluk başka. Hissizleştim sanıyordum yani öyle hatırlıyorum. Ama şuramda bir sızı var
içimden çıkartamıyorum.
Değiştim sanıyorum bu ben değilim, değişmenin içimde yarattığı boşluk büyüyor. Bir kurşun var sanki sürekli ciğerime batıyor
Konuşmaya çalışyorum kendimle eskisi gibi, cevap vermiyor.
Şiir yazmak istiyorum uzun uzun anlatmak.. kimseye söyleyemediğimi satırlarda yakmak
Uzaklaşıyorum uzak olan uzaklardan gözlerim dalıyor yarınlara
Biri gelicekti kapı açık bekliyorum bıktım bu histen, gel geliyorsan gelmekte olan her neysen
Çok üzgünüm, üzüldüm üzülmesi gereken ben değilken çok fazla..
Acele ettiğimi anımsıyorum bir şeyler için. Koşturuyorum ordan oraya ama zaman yoktu ertelemedim.Belli değildi yarına sağ olacağı içim.
Zamanla öldü zaten ölmesi gereken her şey. Ufak bir siktire sığdırdım içimde ki kan yüklü kervanı
Bir ben kaldım bu bedende hapsolan zorla tutulan, gidecek yeri olmayan.
Hatırlıyorum biraz; Küçükken eve misafir geldiğinde koltuğun arkasına saklanıyorum. Sanki biliyorum bazı şeyleri insanlardan uzak durmam gerektiğini mesela. Bir annemden kaçmıyorum her fırsatta ona koşuyorum. Doğarken birileri fısıldamış olmalı kulağıma fazla yanaşma insanlara. Keşke dinleseymişim. Yine kafamın dikine gitmişim.
Bir şiir sıkıştırmışım kitabın arasında ne yazan yazdım hatırlamıyorum 14 eylül 2019 yazıyor üzerinde
Söylenecek sözlerin apansız yalnızlığında, Kapılar ardına kadar açık bir yel esmez.
Gecenin sessizliğine büründü her şey. Kelimelerin ardı arkası kesilmez.
Renklerin en güzeli bir çift yeşille döndüm sonsuz karanlıktan, son bir fısıltı duydum çık gel uzaklardan.
Beyazı gördüm, ne gördüğüm belirsiz yürüdüm , açmış kollarını, hoş geldin ben ölüm
Neyse başım dönüyor gözlerim kapanıyor ben gidiyorum.