Ramazan oruçlarımı full tuttum ve ezan okunduğunda dünya üzerinde narsistlerin elinde psikolojik şiddet gören ne kadar insan varsa (erkek kadın çocuk ) Kurtulmasına Dua ederek oruç açtım.tüm insanlığa kurtuluş diliyorum. 100 yaşında bile olsanız geç değil. Farkındalık hayat kurtarır.
Ağlayarak izledim. 23 senem narsistik tavrı yüksek ebeveynimin beni sevmesi için koyduğu koşulları yerine getirmekle geçti. Geçmişe dair bilinçli yaşadığım bir çocukluk ve ergenlik hatırlamıyordum. Sebebi bir travma olabilir diyor idi uzman görüşler. Ama bu videoyu izlerken neden olduğunu anladım, hiçbir kararım hiçbir duygum hiçbir hobim bana ait değildi. Hepsi ebeveynime aitti ben sadece onlara saksıdaki toprak oldum. Bu yüzden ne tohumumu be filizimi ne de çiçeklerimi hatırlamıyorum.
Siz çok biricik ve özelsiniz 💐 Uzun zaman bu duruma maruz kalmanıza rağmen farkına varmanıza çok sevindim . Sizi kimse görmese de siz kendinizi gördünüz ve ben de mesajınızı okuduğumda şahit oldum . Umarım istediğiniz gibi yeni ilişkiler kurarsınız ama önce, içinizdeki çocukla 🙏. Ne kadar zor bir süreç, bunu biliyorum , içimdeki anne baba sesini çoğu zaman kısmakla geçiyor zamanım. Yalnız değilsiniz , sevgiyle kalın…
onun sözünü dinlemezsem kıyafet alınmazdı sözünü dinleyeni giydirirdi yırtık pantolonla gezdiğimi hatırlıyorum sözünü dinlemezsen küser konuşmaz bende sizin gibi ne çocukluk yaşadım ne de ergenlik ergenlerin agresif dik başlı halleri bende yoktu hemen büyümüş gibi hissettim kendimi kimseye hayır diyemezdim 26 yaşındayım hayır demeyi öğrendim bu videoyu izlerken hayatımda yaşadığım şeyler gözümün önünden geçti yardımcı oluyor hemşire olmak gergin ortamı sakinleştirmek benim işimdi diğer kardeşlerim uzaklaşamadı kabul edemediği gelini boşanma aşamasında sevmediği damadı ve kızı boşandı o istemezse boşanmak zorundasın isterse boşanamazsın uzaktayım iyiki de uzaktayım uzaklaşmak tek çare yüzleşmek istedim asla kabul etmiyor fark etmek bu durumdan kurtulmanın tek çözümü olduğunu düşünüyorum
Çok yaralıyız maalesef. 😢 Ben de okutulmamış ve kendini bulamadan evlilik gibi hayat memat meselesi olan durumu annemin kararıyla yapmış bir insanım. Ergenliğimde(15) annemin onayıyla bir erkek arkadaşım oldu. 8-9 ay her hafta sonu izin verdi gezmemize. Oysa ki hiç bir yere yollamazdı beni. Ve birden beni nişanlanmak için yönlendirdi. Anlamadan 16 yaşımda nişanlı 19 mu doldurmadan evlendim. Kendimi tanımadan küçücük yaşta sorumluluğa itilmişim resmen. Farkındalığım arttıkça hayatımın kumandası tamamen onda olduğunu gördüm. Küçük yaşta bunu göremiyor insan. Evliliğimde hiç rahat vermedi. Hayatımı mahvetti resmen. Narsist anneyle baş etmek dünyanın en zor şeyi. Hele ki uyumlu uslu biriyseniz. 😢 40 yaşımda korona zamanı herkesle zorunlu uzaklık yaşayınca ben daha çok ayıldım. Uzaklaşınca nefes aldığımı mutluluğu hissedince bende tamamen bitti. Benden uzak olsun hayatımda tek istediğim bu. Etkileri çok büyük olsa da kendi hayatımı yavaş yavaş şekillendiriyorum artık çok şükür. Narsistler ebeveyn olmayı haketmiyorlar. Ziyan olmuş hayatlarımız var maalesef 😞
Kurallarına uymadım diye düğünümü terketti. Balayında bile benim moralim bozukken git orda iyi vakit geçir sen diye zorbaladı. Hep başarılı hep iyi olmak zorundaydım, hala öyleyim. Terapistimden annemin narsist olduğunu duyana kadar da bunun farkında değildim. Kendisi bilmiyor bile. Her başarımın mecburiyet olduğunu düşündüm. Asla övülmedim sürekli eleştirildim, yaptığım iyi şeyler başardıysan zaten kendine yaptın diye yorumlandı. Üniversitede bir erkek neden beni sevsinki diye sorardım kendime hep, kendimi sevilmeye bile layık göremiyordum, 27 yaşında hala bu fikri aşmaya çalışıyorum. En büyük ilacım terapiler ve canım eşim oldu. Annemden kopuşta sancılı da olsa büyük oranda başarılı oldum, daha da kopacağım. Onu affetmeyi ona üzülmeyi öğreneceğim. Kızmanın faydası yok, birey olup uzaktan zarar görmeden iletişimi sürdürmek en iyisi.
Videoyu dayanamayip 20.dakikada durdurdum ve yorum yazmak istedim. Nasil bir durum ki anlattıklarınız sanki benim hayat hikayemin tam da kendisi. Ben de bu gerçeği ancak birkaç sene oncesine kadar anladım. Hele son dakikalarda gözlerimden yaşlar süzülürerek dinledim. Ne diyebiliriz ki bizim hayatımızın da en ağır en zor sınavı buymuş. Malesef çocuklukta yaşanan istismarlar (bence narsistik tavırlar da bu kapsamda) gerçeklik algimizi yerle bir ediyor. Sürekli bir yetersizlik duygusu ve hiçbir seye ait hissedememe hali oluyor. En acısı da bu durumun bir kusur ya da eksiklik dahası doğuştan gelen bir maraz olduğunu düşünüyoruz. Bununla bazen mücadele etsek de çoğu kez çözemediğimiz için çaresizce kabul ediyoruz. Bizi en iyi anlayanlar buna maruz kalmış kişiler oluyor yine. Yetişkinlige geçiş çok çok zor oluyor eğer ki iyilesilmemis ise. Kendini kabul etsen bile içinde sahiplenilmemis takdir edilmemis bir çocuk yatiyor daima. Kırılganlik yüksek ve duygusal esik düşük oluyor. Kendi duygularini ihmal etmeye eğilimli fakat başkalarına sifa dagitmaya bir o kadar hevesli oluyoruz. Sık sık varoluşsal sancılar çekiyoruz hayatı anlamlandirmak adina ki en büyük sorunumuz da anlam arayisimiz oluyor; duygusal tatminsizlik ve guvenli baglanma sorunlarinin eslik ettiği bir kısır döngü... Bu kadar kötü şeyin yanında iyi olan ne var diye soruyorum kendime çoğu kez o da şu ki: mücadeleden vazgeçmemek ve hep iyinin peşinde olmak. Her halükarda ayağa kalkmak ve yürümeye çalışmak. Çünkü yalniz olanların ve yalnız bırakılanlarin en iyi bildiği şey: Kendi iç motivasyonunu yine kendinin sağlayabildiğidir. Naçizane sizden arzum iyileşme yollarına dair de yol gösterici videolar çekmeniz. Kitap, film, seminer, farkındalık çalışmaları yada doğru terapist önerileri olabilir.
annenizle kuramadiginiz o duygusal etkilesimi 20. dakikaya gelene kadar videoyla kurdunuz degil mi :) Yolculugunuzda kolayliklar dilerim. Karetta karetta gibi kiyida birakildik ama icimiz denizi biliyor, ulasabilmek arzusuyla..
Bende sizin yazdıklarınızı ağlayarak okudum. Tum yaşadıklarımızın ustune bir de iyilesme çabamız yalnız olmak, o mücadeleyi bile yalnız başınıza vermek durumunda kalmak belki en zoru. Keske bu yayına katılanlardan bir grup oluşturulma grup terapisi için.
Kendi cocukluguna anne baba olanlar burda mi? Hiçbirimiz yalniz degiliz, cocuklugumuz da degil. Tutun elinden, birakmayin. Ve bırakın ebeveynleriniz kendi zehirlerinde bogulsun. Inanin hicbir sey olmuyor. Narsist annenin yoluna taş koymus, narsist kocadan boşanmayi basarmis bir arkadasiniz olarak yaziyorum. 41 yasindayim. Hapishaneden cikmis gibiyim. Bazen cok zor geliyor ama o özgürlük var ya o ferahlik, o huzur... basarabilirsiniz, pes etmeyin
Anne baba erkek kardeş narsist.Babayla kontagimiz yok erkek kardeslede.Megerse Annemde narsistmis 43 yaşında ögrendim.Suan bağlar kopma durumunda bitirdiler bizi .Erkek kardesim haric onu çok seviyo.Biz kizlar üvey evlat onun icin
Sayın Gülcan ve Ezgi hocam, bu yayınınız beni hem rahatlattı hem de üzerimde koca bir ağırlık oluşturdu. Yıllardır içimde sorguladığım, hissettiğim o tuhaflığı anlamlandırma çabalarım, inkarlarım ve kabullenişlerim bir bir yerine oturdu. Bu konuyu ele aldığınız için kendi adıma teşekkür ederim. Aslında bir videoya sığmayacak kadar derin bir konu bu. İçerisinde yüzlerce değişken barındıran, binlerce farklı perspektifler ve sonuçlar doğuran bir mesele bu. Ne yazık ki hissettiğim o tuhaflık, mantıklı bir düzleme oturtamadığım o çelişkiler, içsel sorgulamalar, yıllarca her yalnız kaldığımda üzerine düşünüp durduğum o “normal nedir, normal olmayan nedir” sorgulamaları şu an 29 yaşımda tokat gibi çarptı. Bilmek yeterli mi her şeyin değişmesi için? Bilmezken ve öylece kabul edip sorgulamayı bıraktığımızda daha mı mutlu olurduk bilemiyorum. Herkesin farklı bir hikayesi var ancak size daha acı bir şey söylemek istiyorum. Narsisistik özellikler barındıran ya da tam teşhis konulmasa bile bu kişilik bozukluğuna sahip ebeveynlerin her biri alenen hakaret eden ya da aşağılayan, nefretini açıkça dile getiren kişiler değildir. Dışarıdan görüp tanıyan kişilerin bana “ne kadar şanslısın böyle bir annen olduğu için” ya da “harika bir baban var ah keşke benim de böyle olsa” dediği noktada yaşanılan o vicdan azabı, bunu ben neden göremiyorum ikilemi beni yıllarca bitirdi. Çocukluğuma dair birkaç görüntüden ötesini hatırlayamamanın bir sorun teşkil ettiğini bile bilmiyordum. Ben sizin videoda bahsettiğiniz ikinci tip çocuğum. Aşırı empatik, ortamdaki gerginliği sezen, herkesi iyileştirmeye çalışan o küçük kızım. Ebeveynlerine ebeveynlik yapmaya çalışan bir kadın olarak kendimi çok sıkışmış ve tetikte hissediyorum. Bir tuhaflık seziyordum ama dile getirmeye çalıştığım zaman alaycı bir tavırla karşılaştım hep. Örneğin: “aman be kızım, amma alıngansın, aş bu özelliğini, darılma, küsme…” bu cümleyi o kadar sık işittim ki sebebini bile sorgulamadan kendimi “alıngan, çabuk kırılan, durduk yere sorun çıkaran” olarak etiketledim. Hatta öyle içselleştirdim ki bu etiketi, laf arasında yeni tanıştığım insanlara bile kendimi böyle tanımladım. Hazin bir son olarak maalesef örtük (covert) narsist biri ile evlendim. 6 yıllık beraberliğin içerisinde onun yanında hissettiğim kaygı, ifade edemediğim o benzerlik, o tanıdıklık hissi beni rahatsız etse bile bir türlü döngüyü kıramadım. Yoğun araştırmalarım ve okuduğum birçok makaleden edindiğim farkındalık neticesinde çok şükür ki insanlık için küçük, benim için devasa bir adım atarak boşanma davası açtım. Bu bitiş benim için hazin bir başlangıç hayata aslında, 29 yaşında yeniden doğup kendimi nasıl büyüteceğim, her şeyi sil baştan nasıl tekrar öğreneceğim bilmiyorum. Yıllarca komada kalıp aniden uyanmış gibiyim. Yaşamayan bilmez, ailemizi çöpe de atamayız fakat affetmek ve kabul etmek de hayli zor. Bu konu özelinde daha fazla araştırma çalışmalarının desteklenmesini umuyorum, daha fazla kısıtlılılık eklenerek geniş ölçekli çalışmalar yapılmalı. Ben sonunda uyandım, ama bilmem ki uyumak daha mı huzurluydu? Sevgiler
Yaşadıklarınızı çok güzel dile getirmişsiniz bu şekilde narsist ebeveyne sahip olup da eş seçiminde farkında olmadan narsist bir eş seçimi yapan o kadar çok insan var ki bunlardan biri de benim bende bunu ilk farkettiğimde çok büyük şoka uğramıştım ama herşey daha anlamlı gelmeye başladı farkındalık yaşadıktan sonra sizde bu farkındalığı yaşadıktan sonra herşey çok daha iyi olucak korkmayın değişiklik başarının ilk adımıdır hayatta başarılar dilerim size
Misssssss gibi olucak şimdi. Okyanusu geçmissiniz derede paçalarınızı bile annnnncak ıslatmak isterseniz ıslatacaksınız :) bulunduğunuz şehre göre bikaç terapist araştırılıp destek alınır. Ve unutmayın: yalnız değilsiniz. Kollllllarınızla kendinize sarılın. Kendi yanınızda hepimizden en çok kendiniz varsınız ♡
Oncelikle sizi tebrik ediyorum katettiginiz yol ve genc yaşınıza rağmen cesaret ve farkındalığını icin.Ben 56 yasimda fark ettim tüm bunları ce çocukluk çağı travmalarimi ve su an en çok üzüldüğüm şey keske genc yaşlarımda fark edebilseydim hayatım çok başka olurdu diye düşünmek oldu.Daha saglikli bir insan olurdum farkındalığını, en sevdiğim esim ve çocuğumla ilişkilerim çok daha farkli olabilirdi, is hayatimda çok daha başarılı ve huzurlu olabilirdim vs vs... O yüzden keşke bilmeseydim demeyin hic.Iyi ki fark etmişsiniz bu yasinizda ve üstünü kapatmamissiniz.Oglum 26 yasinda ve ona diyorum ki " Lütfen bu konuya egil kendine bir bak bir psikoloğa git.Farkinda olmadığın travmalarin olabilir, benden aktarılmış olan.Ne kadar erken fark eder ve ustunde çalışırsan o kadar iyi olur senin ve sevdiklerin icin". Sevgiyle.
Narsist bir ailede büyüdüm.42 yaşındayım. Hayatıma hep narsist kadınlar girdi. Ve çok acı çektirdiler.Ama bu sene kendime söz verdim. Bu kısır döngü değişecek haystımda.
Ben de narsist anne mağduruyum. Gerçekten narsist bir annenin çocuğu asla kendi değerimi ve başarımı sahiplenmiyorum, daha iyisini yapabileceğime inanmıyorum. Her zaman karşısındakinin nezaket gösterdiğine inanıyorum. Öz değer kaybı yoğun ama geri almak da mümkün. Çok güzel bir yayındı, emeğinize sağlık..
"Narsist ebeveyn öğrenemiyo" cümlesi benim çocukluğumun özeti... Sürekli kendimi anlatırım sandım. Sesim çıkmıyo sandım. Kendimi duyuracağım sandım... Pek çok eşik aştım. Mindfullness, yoga, kaliteli bilgiye sahip psikologlar ve kitapları... annemin ve babamın yanından nasıl sağ çıktım bilmiyorum. Ama hayat yeni başlıyo. Bildiğim tek şey bu. Kendimden vazgeçmediğime çok şükür ♡
Ağlayarak izledim. Hıçkıra hıçkıra ağlayarak hemde. Dediğiniz gibi çatışa çatışa elimde çekiçle büyüdüm. Kaç yaşına geldim hala da çekicimi bırakmadım elimden. Uzuuuun tedavi sonucu ben kendimi kurtardım ama 3 kız kardeşimin hayatını mahvetti. Dediniz ya anne ile hasetlik kelimelerini yan yana kullanmak ürpertici diye, o ürpertiyi hemen her gün yaşayan kız kardeşlerim ruhsal ve zihinsel olarak harap ve karmakarışık bir şekilde yaşıyorlar ama ben hiç bir şey yapamıyorum. Çünkü onlar annemin kızı! Teşekkürler bu güzel söyleşi için. 😢
Bende kardeşlerim için çok üzülüyorum. Kendim artık net uzaklaşmak istiyorum ama onları kurtaramıyorum bir de onun acısını yaşıyorum. Sanki ömür boyu suçlu hissedecekmişim gibi.
Kederli dedi hoca çok etkileyici gerçekten.Bu anlatılanlar çok kederli ve ben bunu yaşadığımı neden bir oh çekip ben buyumu kabul edemediğimi sadece ağlayarak, otuz küsür yılın alacağını düşünerek farkediyorum.
Baba hic evede yoktu annemden uzak dururdu annem biz ergen olunca cildirdi asiri kiskanclik ve hasetle neredeyse elinden gelse bizi topraga görecekti ona ne oldugunu asla anlayamadim bu yaris ve kiskanclik nefret ne idi bilmiyorum hayatimizi zindana cevirdi bize bunu niye yaptigini hic anlamadim bizden once 7 çocuğu bebekken oldu onceden onlara uzulurdum ama onlar aramizzdaki en şanslılar boyle bir anneyi deneyimlemediler. Kimseden yardim alamiyorsun cunku seni kötü ve sorunlu gosteriyor
Şaka gibi aynı şeyleri yaşadık ben ve kardeşim. Sizi o kadar iyi anlıyorum ki… annesi olmayan arkadaşlarımı şanslı bulurdum. Böyle insanlar evlat sahibi olmamalılar. 10 sene psikoterapi sonucunda artık daha iyi hissediyorum.
40 yasimma girecegim neredeyse, ben de olen ablama ozenmisimdir hep, gitmis kurtulmus bu seytandan diye. Sonum intihar olacak gibi duruyor ya, basedemiyorum ben, her yolumu da tikadilar. Bataklikta bogulacagim, biliyorum. Allah belasini versin.
11:17 ben de kendime chiron yıldızı demeye başlamıştım. Özellikle de ben ebeveyn olduktan sonra kalbimdeki acılar gün yüzüne çıktı. Bana yapılanlardan uzak şefkat dolu bir yaklaşım içinde olmak için hep çaba sarfediyorum.
Narsist bir annenin kızıyım, 41 yaşımdayım ve borcum hiç bitmedi ,en mağdur o,en hasta o ,bütün duygularımı çöplüğü benim,,saat kaç olursa olsun canı sıkkınsa arar,sen yoksun, duyguların yok, kurtulmanın tek yolu ikimizden birinin ölmesi ve sanırım bu ben ölünce bitecek
İnanın bende aynı sizin gibi düşünüyordum, ben ölünce kurtulurum anca diyordum ama öyle değilmiş. Olay bizim güçlenmemizde. Kararlı ve sağlam olunca o kadar yapamıyorlar. Ben 40 yaşında ayıldım ve olabildiğince uzak duruyorum. Kolay olmadı ama oluyor. Zaten tüketince mecbur oluyor. Evlerimiz 5 dk yakınlıkta. Saygısızca yıllarca benim evimi, hayatımı yol geçen hanı gibi kullandı. Telefonla ayrı rahat vermedi. Kimseyle kendi evimde görüşemiyordum. İllaki o da olucak. 44 yaşındayım artık o kadar yapamıyor. Biz sağlam duruş sergilediğimizde onlarda kullanamayacaklarını anlayıp uzak duruyorlar. Tabi her fırsatta deniyor sınır ihlalini. Çok yorucu üzücü bir süreç ama oluyor. Siz de yapabilirsiniz. İç dünyamızda bıraktıkları hasarlar yok olsun inşallah. Onlardan ne kadar uzak o kadar iyi. 😢 Varlıkları ayrı dert yoklukları ayrı ama bizde bu dünyaya bir daha gelmicez. Biz onları iyileştiremedik. Allah iyi etsin yinede ne diyelim😞
Bir türlü oldu işte, bu diyemememin nedenini hiç böyle düşünmemiştim...Narsistik hallerinin farkındaydım, ah ki ah...Ara bulucu, düzeltici olmak, hep bi suçluluk duygusu...Okuyalım bakalım...😍 Duygularımın farkında olamamak ama çevredekilerin duygularını çok iyi anlamak bunu çok iyi biliyorum...
Birde oyle korkunc ki kimseye hicbirsey anlatamazsiniz cunku etrafta herkes sizi hayirsiz evlat diye bilir ... İnce dusunmeyi guzel sevmeyi alttan almayi yara sarmayi surekli benden beklemeniz degil benim derdim .... Benim derdim ucundan bile tutmaya tenezzül etmediginiz duygulari sanki sirtlanmissiniz gibi davranmaniz demis Arda Eren tam da hislerime tercüman
öyle bir mesele ki.. 3 kelime evet kederli hazin ve acıtıcı. Annem değildi narsist olan babannemdi ve nerdeyse doğduğum dakikadan itibaren annemi elimine ederek bir diğer kırılgan-narsist olan babamla birlikte aynı evde yaşadığım annemle kilometrelerce mesafeyle büyütüldüm ve resmen yok olup kendimden koptum.Bazen ışığa kanıyor o çocuk ama asıl faktör masumane yüzle saklanan her davranışa işlenmiş o korku işte o biad ettiriyor ordaki güce. Güzel olan kısım ise eğer bunca narsistik hamleden narsist olmadan çıkabildiyseniz hikayenin parçalarını toparlayıp kendi asıl bütünümüze ulaşma şansımızın olması💚
Ay evet ya o kısık sesle gelen bir aferin için bir ömür geçirmek. ama çok şükür bir narsist olduğunu fark etmek ve şifa yoluna girmek. ben kendi hayatımı yaşamıyorum bu çok doğru. bu video çok iyi olmuş.her ikiside narsist ve kısılıp kalmak çok yorucu farkına vardığında orda kalabilmek. birde senden sürekli beklenti halinde olunması. geçmişte yapılan hiç bir şeyi unutmamış .sivri olduğunda hep suçlanma.
Narsist annemin hayal bile edemeyecegi basarilar elde ettim. Benimki kisik sesle degil, cok agdali bir turkceyle soyler sahte aferinini. Daha yapabilecek bir sey yoktu ama aferin boslugu duruyordu. Ben de sizin gibi videolara sarildim.
Bunları dinlemek çok iyi geldi çünkü hayatım boyunca bazı arkadaşlarımın yanında dahi yancıydım kendi hayatının esas oyuncusu gibi nadir hissetmişimdir çünkü ben yanındaki anneye ayak uyduran yanındaki arkadaşı biraz ısrar ettiğinde tamam geliyim diyen biriydim ve bu görülmemek yıllar boyu canımı yaktı önemsenmemek iraden yokmuş gibi davranılması bunu da yıllar boyu kıramadım kendi hayatımın esası olmaya hakkım yokmuş gibi geldi ben kimim ki kendi hayatımı yöneticem diye alışmış ruhum o anne babanın tamam git hayatını yaşa onayını duyana kadar illa bir dış onay aramak ve çocuk hissetmek ben kimim ki bişeyleri kendi aklımla yapıcam ki yapsam da yanlış yaparım beceremem inancı hep tutmuş beni özgüven irade disiplin kelimeleri bile hayat boyu itici gelmiş kulağıma
Acı da olsa gerçeklerle yüzleşmek iyidir, arındırır, sagaltir bir şekilde. Konuya bambaşka bir yönden bakmanız çok değerli. Daha derine inebildik sayenizde. Teşekkür ederim kendi adıma. Minnettarım
Çok ilgisiz 1 anne ile büyüdüm, annelik böyledir sandım, mecburen cesur oldum , neyse ki kızlarımı çok ilgiyle büyüttüm ama narsistik yanımla da istemeden hırpaladım onları, belki geç ama70 yaşından sonra 2 senedir terapiye devam edip yeni 1 BEN tanıyorum 🥺
fark edebilmeniz de guzel. tebrik ederim. Hepimiz bir yerden yaralaniyoruz, hircinlikla baska yaralar acmak icgudumuz, ama insan yara sarmayi da becerebiliyor. Kizlarinizla mutlu gunler dilerim. Keske benim annem de dusunebilse ve sevebilse...
Ne güzel fark etmeniz...sizden sonraki neslin kaderini iyi yönde etkilemiş olacaksınız...bu sizi çok daha anlamlı kılacak çünkü bu dünyaya geliş amacımız ilerlemek...Darısı annemin başına.
Gülcan hocam, Altaylı programındaki kalitesiz cehaleti nasıl güzel yönettiniz… hayranlığım artıyor size❤ Yorumu paylaşıyorum: “Fatih abi hiç kaldıramayacağın topa girmişsin ya! Bu kadar mı psikolojide okuma yazma bilmez bir hal olur. Topluma mâl olmuş bir gazetecinin, entelektüel bir kadın karşısında nasıl çuvalladığını izledik, Gülcan hoca bile bu cehalet karşısında nasıl oturacağından nasıl konuşacağına kadar ne yapacağını bilemedi canım❤ futbolcu davet edin diyeceğim ama çok programcı böyle ne yazık ki…” Toplumun geniş çaplı bir erkek fotoğrafıydı ama…üzücü olan bu😢
Dışarıdan bile düşünüldüğünde kederli olan bir hikayenin madur karakteri olmaktan ne çok üzüldüm dinlerken ve ne çok takdir ettim kendimi buradan çıkarmaya dair tüm ömrümü adadığım azmimi 🙏🏼 ben 50 yaşımda yapayalnız biri olarak, yaşadığım onca psikolojik yıkıma rağmen geleceğime hevesle bakabiliryorum şu an, bin şükür
Defalarca geri alıp dinledim, o elinde çekiç olan bendim, o kadar yorucu geçti ki hayat bu güne kadar. Keşke gençlik yıllarımda bunu fark edebilseydim, yolumu değiştirseydim 😔
Ya da kibarcası var. Benim sayemde varsınız. Alttan alta mesajı veriyor ve ekiyor. Bana bişey olsa size kimse dönüp bakmaz. Benim mutluluğum sizin mutluluğunuz. Bu cümle ile büyüyenler bizi anlar. Bunları hiç duymamışlar bizi anlamaz.
Kimseye kırgınlığımı kızgınlığımı agresif bir şekilde yansıtmadan duygularımı deftere döktüm hep ,kendi hayal dünyamda kendimi motive edecek bir benlik yarattım.Ama ne olduysa defteri dalgınlıkla masanın üstünde unuttum ve olan oldu,annem tüm yazıları okudu.Buna benzer bir olay bir kaç kere yaşadım güvenim kırıla kırıla kalmadı.Okuyunca biraz empati biraz anlayış bekledim ama sonunda öyle bir noktaya getirdi ki konuyu sınırlarıma saldırdığın için”ben özür dilerim”dedirtirecek duruma getirdi.Kendi düşüncemde bile kendimi savunma hakkım yok,kendi düşünceme bile müdahale var.Sürekli susturulan sesimi bir nebze dışa vurabilmek için tuttuğum günlükte bile özgür değilim.O kadar yoruldum ki,19 yaşındayım ama kendimi bir birey gibi hissedemiyorum.Sürekli aileme ait bir parçaymışım ve onların fikirlerini kopyala yapıştır yapmam gereken bir robot gibi hissediyorum.
Asla vazgeçme ,günlük tutmak yazmak çok iyileştiren bişey,lütfen devam et. Benimki de aynı dolaplarımı karıştırırdı gençken özel mektuplarımı buldu ve okudu dövdü beni,şimdi 50 yaşındayım bana geldiğinde çöplerimi bile karıştırır özele saygısı yok kardeşim benden birkaç yas küçük hala onun bile defterlerini karıştırıyor.
En sıradan bir örnek babam kızım ne kadar güzel derse hemennnn atlar ben daha güzelim ben öyleyim ben böyleyim ben onun yaşındayken daha güzeldim öyelydim böyleydim korkunc cidden artık babama diyorumki annemin yanında beni övme lütfen çok zor cidden ama kendimi sevmeye çalışıyorum farkına varıyorum zehirini benim üzerime akıtmasının karşını almaya çalışıyorum herşey iyi olacak inanıyorum ekonomik özgürlüğümü elime aldığım zaman kurtulucam❤️
42 erkek Narsist anne ve narsist baba kurbanıyım. Birinci narsistik karakter baba. İş yaşantım, okul yaşantım hep sorunlu geçti. Şuan işsizim. Bir kız kardeşim var. O bipolar hastası oldu. Ben de anksiyete var(çekiç), üniversitede kaçtığım için ona göre daha az hasar aldım. Çocukluktan kafama yerleşen ve elimi kolumu bağlayan iki kavram anne baba kutsaldır, ne yapıyorsa iyiliğimiz için yapıyorlar oldu. Doğuştan tek gözümde kayma vardı. 3 yaşında ameliyat ettirip gözlük aldilar ama tam geçmedi. Doktor televizyona karşıdan baksın demiş. 15 16 yaşıma kadar "Televizyona yan bakma şaşı oluyorsun kavgası yaşadım." Bu konu ergenlikte travma oldu, hala insanların gözlerinin içine rahat bakamam bu yüzden. Onlara göre daha bebekliktem işi gücü bırakıp yillarca doktora taşımışlar. 10 yaşımda otelde sünnet düğünü yaptılar(kendilerine). Annem hep derdi ki kim yaptı böyle yemekli sanatçılı düğün çocuğuna. Bak baban seni ne kadar da seviyor bizim kadar çocuğunu seven kimse yok. Kardeşimle hep yarıştirdilar, o yüzden kavgalarımız bitmezdi, kavga ediyoruz diye 10lu yaşlarda birkaç kez arabayı ucuruma sürdüğünü hatırlıyorum. Yine aynı yaslardayken bir tarla aldılar. Babam burayı haftasonu ekip dikmeye başladı. Ilerleyen yillarda arkadaşlarımla takılmak sinemaya kafeye gitmek isterdim her haftasonu kavgayla buraya götürürdü. Ergenlik de böyle geçti. Müziğe çok yeteneğim vardi. Arkadaşımdan ödünç aldigim gitarla kendi kendime calmayi öğrendim. Gitar istedim, saz daha iyi diye saz aldı. Gitarımı kendim 30 yaşımda aldım. Üniversitede şehir dışına kacmak için istemediğim bir okula gitmeyi kabul ettim. Kendi istediklerimi o bolumler icin sana para vermem diye kabul etmedi. Dolayisiyla sevmediğim bir meslek sahibi oldum. Malum partilerin arpaligina dönmüş sözde kurumsal boktan bir şirkette iş yaşamım heba oldu. Daha cok yazılır..
Şurda sözlerinizin yanlış olduğunu düşünüyorum: narsistlerde empati, duygu okuryazarlığı cok yüksektir. İşine gelenin duygularını cok iyi okur ve karşılığını verir. Kurbanlarına vermez. Narsist annenin kurbanları cocuklarıdır.
Benim kocam narsist, sürekli benimle yarış halinde. Ben de bunu anlamıyordum sayenizde anlamış oldum. 3 kızımız var büyük kızım tamamen pasif direniş içinde. Doğdu doğalı babası ne istese yapmaz ve babası ona ne ceza verse sessizce direnir. Hayatı bu yaşına kadar direnmekle heba oldu.. Ama iki ufak kızım ikinci bahsettiğiniz gibi, merhametli empatik,idare eden ve çok daha az yara alarak yaşayan çocuklar.. Böyle durumda sanırım akıllı olmak lazım,aile işi devralmamak lazım, meslek seçimi konusunda direnmek lazım ama genel aile ilişkilerinde bu kişileri idare edebilmek lazım ki zararı en aza indirebilelim. Videonun devamında annemin de narsist olduğunu düşünmeye başladım. Bu yaşa kadar sayısız güzel şey yaptım ama annem asla beğenmedi beni, asla. Hep burun kıvırdı, eleştirdi, küçülttü beni... Şaka gibi....
@@softjennielime aslında şöyle, kendimi çok yalnız hissettiğim dönemde eşimle tanıştık. O kadar yüksek dozda ilgilendi ki benimle altınlar, takılar, hediyelere boğdu beni sadece o olsa keşke, her saniyemle ilgilendi, ufacık problemlerime kadar... 24 saat görüştük, mesajlaştık vs. Çok aşık,bensiz nefes alamıyor gibiydi.İyi bir meslek sahibiyim, maddi manevi ondan çok üstünüm. Bunları kullanmak için plan mı yaptı da bu kadar aşık davrandı bilmiyorum. Ama ben beni gerçekten seviyor sandım..Oysa sadece kendini seviyor..
@@momofthree3857 Allah yardımcımız olsun. Ben 42 yaşındayım ama içim 80 gibi.. Hep idare etmekten, kırıp döktüğü kalpleri toparlamaktan, çıkarttığı sorunları çözmekten vakit bulup ben kimim ve ne istiyorum sorularını soramadım bile kendime.. Döndüm baktım bu yaşlara gelmişim.. Biz herşeyi konuşuyoruz kızlarımla, bu videoları birlikte dinliyoruz. Sorunun kaynağını anladıkça aslında daha rahat ediyorlar. Öbür türlü sürekli neden babam beni sevmiyor? Ya da beni neden koşulsuz sevmiyor, sevgisini haketmem gerekiyor? Soruları cevapsız kalıyordu. Şimdi anlıyor, ben de anlıyorum ve eşime karşı duygusal değil akılla davranarak süreci götürmeye çalışıyoruz. Allah sabırlar versin, hepimizin evlatlarını korusunve güzel günler nasip etsin inşallah..
Çözümü kabullenmek :) 25 yaşımda her gülümsememin arkasından gelen göz yaşımı kabullendim ben. Evet kolay değil kabullenip affedebilmek. Benim tek yapabildiğim uzak kalabilmek
Narsist babanin, erkek cocuguyum. Neseli , mutlu, sosyal bir cocukluk gecirdim. Cocukluk doneminde akranlarina gore kisa, cok hafif kekelemem vardi ama sosyal, seven sevilen birisiydim. Ergenlige ne zaman gectim cehennem basladi. Boy sorunum zamanla gecti, kekemeligim gecti. Okul takimina secilme, basarili derslerimin olmasi , resmen babami cildirtti. Cok zor donemlerdi. Guzel bir yayindi tesekkurler. Bahsettiginiz diziye de bakacagim.
16:14 Emekli bir tümgeneral ile tanıştım; bırakın narsisistik kişilik düzensizliğini; narsizmden bile eser yoktu. Son derece mütevazi, yardım sever nazik adam gibi adam yapısı vardı. 😊🙋🏻♂️💐
Birçok şeyi başarabilmeli, birçok alanda yetkin olmalıyım. Beni sevmeleri için bir şeyler feda etmeliyim belki zamanımı belki kendimi. Bir cümleye başladığımda hep o daha kötüsünü yaşamış olmalı. En kötüsünü bile en çok yaşamış olamam. Ağladımda sessiz ve çirkin ağlarım. Güldüğümde gece büyük bir kavga kopar ve gülüşüm gölgelenir. Her şey onun içindir. Her şey onun var olması, onun daha iyi hissetmesi içindir. Ben neredeyim? Girdiğim ortamda herkes oturmalı ki bana bir yer açılmalı, önce herkes fikrini söylemeli ben beklemeliyim çünkü öğrenilemeye değer bir fikrim olmayabilir. Birileri beni sevmeyebilir neden peki? Bilmem adımlarım kısa olduğu için bile olabilir. Kaç cümle kurarım kendime , zihnimin içerisinde? Senin duyguların görülmeye değer değil hatta sen sevilmeye bile değer değilsin.. kim değer yalnızca bunlara Kurban rolünde hayatın en zor şeylerini yaşamış kişi "annem" ve öyle ya da böyle savaş ya da dövüşle hak ettiği tahtı sökmeye çalışacak. Ben o tahttan indim. Kimsenin oturmasını beklemeden seçtiğimi sandalyeye oturuyorum. Annem için en kötü sandalyeyi tercih etmiş olabilirim. Bu benim tercihim. . hoşçakal Anne.
Annemin yorumu "biz ne yaptık sana, seni sattık mı?" Tesekkurler anne, insan kacakciligi yapmadiginiz icin minnettarim... Annem de babam da narsistik ve borderline oruntulerine sahipler. Cok iyi egitim, cok iyi isler hicbiri onlari tatmin etmedi. Kardesimden beklentileri sifir ama ben 100 yerine 90 alsam surat yaparlardi. Ben de anne oldum, oglumu birakin kiyaslamayi mutlu olmadigi bir sey yapacak diye aklim cikar. Benim oglum oldugu icin degil, bana emanet bir can oldugu icin hicbir basari gostermese dahi degerlidir. Kariyerimi baltaladilar, istedigim alanda ilerlerken boyle para kazanamazsin dediler ki o donem cok iyiydi maddi durumum. Korkuttular. Yeri geldi ben onemli toplantilara giderken arkamdan hakaretler yagdirdilar. Babam gecen gun dedi ruyamda aylik 10bin dolar kazaniyordun dedi... sessiz kaldim. Beklentileri buradan anlayin. Kardesim de annemin babamin daha da kotucul versiyonu oldu. Covid oldum bir corba getirmedi. Ogluma bir igne bir sey almamistir yillardir. Hep kendi arkadaslarini on plana koyar, bir kere dusunmez, dogumgunumu kutlamaz. Ben o yalnizken ozel dogumgunu kutlamasi yaparim onun icin mutku olsun diye o benimkinde baska plan yapar. Kirildigimi soyleyince tepki verir, annem olaya karisir, "millet senin dogumgununu kutlamak zorunda mi be" diye kiyamet koparip cirkeflesir. Kardeslerin arasini da cok fena acarlar. Haset kavrami cok yerinde benim de annemin bana hasedi ergenlikte basladi. Guzellik olarak degil ama bence benim sahip oldugum imkanlar o benim yasimdayken yoktu, imkanlarima haset etti. Sinirlar da cok onemli. Ergenlikte belki 20 kez buyuk tartismalar yasadik, sebep: "anne lutfen kapiyi cal odama girmeden" demem. Bunun icin insan kavga etmek zorunda kalir mi. Ya da benden habersiz kitaplarimi atmasi, "aman zaten okumussun bi daha mi okuyacaksin" demesi... boyle iste. Anlayan anladi. Anlamayan da "affetmen lazim ama" ya da "anne olunca anlarsin" diye gelmesin lutfen.
Ne zaman mutlu olsam annem duyacak diye ödüm kopar. En iyi ihtimalle surat asar, konuşmaz ve bi şekilde o mutluluktan beni mahrum etmeye çalışır. “Spotlight” metaforunu çok iyi anladım o yüzden
Malesef narsist ve haset bir anne ile büyüdüm. Hayatımda büyük travmalar ve yanlış seçimlerimin sebebidir aile benim nezdimde. Sonucunda hep fedakar hep verici biri haline geldim. İlişkiler konusunda da yanlış tercihlere sebep oldu, bağımlı ilişkileri seçiyorum farkında olmadan. Kendimi bu konuda nasıl düzeltebilirim artık nasıl bağımlı olmayan ilişkiler kurabilirim bilmiyorum farkındayım bağımlı seçimler yaptığımın fakat bu altta bilinçaltında kalan şeyleri nasıl kazıyıp iyileştirebilirim bilmiyorum, maddi gücüm olmadığı için psikoloğa/terapiste gitme imkanım olmadı 🤷🏻♀️ bu tür videolarla farkındalığımı artırmak ve kendimi iyileştirmek çabasındayım.
Harika bir video olmuş. Farkındalık anlamda Bilinçlendim. Kendi hayatımı sorgulatti deneyinlerimi. Arrik daha farklı bilinçle hayatima devam edecegim. Teşekkür ederim 🌼💜
Merhabalar. Lütfen bu videonun sonunda bahsettiğiniz Imposter Sendromunu detaylı şekilde anlatan bir içerik hazırlayabilir misiniz? Sizden dinleyebilmek çok kıymetli.
ağlayarak dinledim her kelimesi için örnek verebileceğim bir travmam var. az önce büyük bir kriz yaşandı annemle aramda. beni anlamasını istediğim 24 sene yaşadım. bu güne kadar annem 1 kere bile eve yaptığım yemekleri yemedi. kararlarımı hep sen çocuksun diyerek aşağıladı. halbuki en tehlikeli şeyler hep onun lafını dinlediğimde başıma geldi. bakın 24 yaşındayım akşam dışarı çıkmak istediğim belki 2. kez oldu. başıma gelecekleri biliyorum çünkü. erkek arkadaşım bana moral olsun istedi. çok anlayışlı biridir. annem bunu bildiği halde bağırarak sevgilin çok mu kızar dışarı çıkmayınca korkuyorsun dimi ondan demeye başladı. karşımdaki annem değildi sanki benim bağırma huyum olmazdı hiç bu sefer tutamadım kendimi senelerdir bağırmadığım her şeye bağırdım sinir kriziydi saçlarımı yoluyordum en son yerde. doğum günü için sabah erkenden ona pasta almaya gittiğimde de uyanmış hemen ardımdan beni arayıp küfürler etmişti sabahın köründe erkeklerle buluşmaya gittiğimi söyleyerek. dayanacak gücüm kalmadı. hep sessiz makul bir insan oldum kimsenin üzgünlüğünün sebebi olamazdım. ben artık ölüyorum. ailemdeki herkes onun yüzünden beni ve kardeşimi nankör ve psikolojisi bozuk sanıyor. çünkü annemin insanların yanında başka ve çok modern bir tavrı vardır. bizi kimsesizleştirdi şimdi bizi terk etmekle tehdit ediyor. psikolojisi bozuk olduğundan eminim ama kimseye anlatmam mümkün değil bu olanları. herkes benim deli olduğumu düşünür. bu saatte burayı bulabildim titremekten kendime sizin cümlelerinizle geldim. insan kalbine oturtamasa da aklına oturtunca teselli buluyor. habersiz yardımınız için teşekkür ederim.
Babamm babamm 21 yaşıma kadar her defasında beni yetersiz hissetiren adam sevginin para verince olduğunu zanneden babam ben sizin için her şey yapıyorum diyor ama hiçbir zaman hatayı kendinde aramaz hayatim boyunca beni tebrik etmesini bekledim aferin demesini bekledim hiçbir zaman ne tebrik etti ne aferin dedi bana annem desen o beni umursamıyor bile belki 7 çocuğun en büyüğü olduğum içindir
Ben de narsist bir annenin sosyal ilişki kurma ve sürdürmede zorlanan, iletişim problemleri olan 44 yaşındaki kızıyım, annemle problemleriniz lisede başlamıştı ama yıllar içinde bağımsızlığımı kazanabildim ve bu problemleri aşabildim. Ama problemleriniz annemin oğluma bakmaya başlaması ile yeniden ortaya çıktı. Otizmli bir oğlum var ve oğluma 8 yıl annem ve babam baktı, başta bakmak istememiş ama babamın da ısrarı ile kabul etmişti. Oğlum üç dört yaşlarındayken bir komşumuz oğluma annemin şiddet uyguladığını söylemişti, annemle yüzleşmekten korktuğum için bunu bilinç altıma atmış ve gerçek olmadığına kendimi inandırmıştım, ama şu an bunun pişmanlığını yaşıyorum. Öğretmenleri de oğluma annem yerine benim bakmam gerektiği konusunda beni uyarmalarına rağmen ben bir türlü durumu kabullenemedim. Sonunda pandemide işi bıraktım ve oğluma ben bakmaya başladım. Kısa süre sonrasında babam vefat etti ve abim annemin kronik rahatsızlıkları nedeniyle yalnız kalmasını istemedi ve annem yanımızdaki daireye taşındı, işte o andan sonra lisedeki halime geri döndüm. Eşim saygısından ötürü bir şey söylemiyordu ama rahatsız olduğunu hissediyordum. Aslında asıl rahatsız olan bendim, annem bana 15 yaşındaymışım gibi davranmaya hayatımın her noktasına müdahale etmeye başladı. Ben akrabalarımız ile olan ilişkilerimi kesmeme rağmen onları aramaya beni zorluyordu. Kendine yeni eşyalar alıyor ve eski eşyalarını bizim evimize yığıyordu. Her misafir geldiğinde "... geldi, gel hoşgeldin de", "... rahatsızlanmış ara geçmiş olsun de." gibi zorlamalara başladı. Ne yediğime, ne giydiğime , nereye gittiğime tüm gündelik yaşamıma karışmaya başladı ve özellikle de çocuğum ile ilişkime karışmaya ve her davranışımı eleştirmeye başladı. Markete bile gitsem neden bana söylemedin diye bile sorgulamaya başladı. Küçükken babaannem bana bakmış ve babaannem ile güçlü bir duygusal bağım oluşmuştu, annem bunu hep içerlerdi. Son zamanlarda bana "Yaşlandıkça babaannene benzedin, saçların aynı onun gibi beyazladı, popon aynı babaannen gibi büyüdü, bileklerin aynı babaannen gibi kalın oldu." gibi içten içe beni aşağılamaya, beni hor görmeye başladı. Kendisi sürekli kendi dış görünüşünü övüyor "Bankada bir kadın bana ne kadar genç görünüyorsun dedi.", "Yengenin komşusu ne kadar genç görünüyorsun, hala çok güzelsin dedi.". Sohbet ettiğimizde sadece kendisinden, diğer insanlarla ilişkilerinden bahsediyor, profesör olan gelini, doktor olan oğlu ve öğretim üyesi olan yeğeninin başarılarını anlatıyor, ama benim ile ilgili hiçbir şeyi merak etmiyor, beni dinlemiyor ve beni hiç umursamıyor. Eşim ile sürekli taşınma planları yapmaya başladık, çünkü annemin bana psikolojik baskıları artık beni hem psikolojik hem de fizyolojik olarak yıpratmaya ve kendimi günden güne değersiz ve güçsüz hissetmeme yol açtı. Benim içine kapanık, sessiz bir insan olmamdan ve başkaları ile iletişim kurmaktan kaçınan bir insan olmamdan hep nefret etti. Aslında şimdi düşünüyorum da bu yüzden beni hiçbir zaman tam olarak sevemedi ve hep eksik gördü. Şimdi ise engelli bir çocuğu olan, kariyeri yarım kalmış, fiziksel olarak yıpranmış olan ve diğer insanlarla iletişimini kesen beni daha da eksik ve yetersiz görüyor ve daha da nefret ediyor, belki de oğlumu da bana benzediği için kabullenemedi ve onu da gerçekte hiç sevemedi. Ama artık ya o beni, oğlumu ve eşimi olduğumuz gibi kabul etmeli ya da bizi rahat bırakıp, hayatımızı yaşamamıza izin vermeli.
Hocam görür de cevaplarsanız çok sevineceğim. Acaba narsist anne hep sen haksızmışsın gibi hissettirir mi? Ne olay olursa olsun, kiminle ne yaşanırsa yaşansın hep sen haksızsın hep sen yanlışsın ve hep senin karşındaki kişi haklı ( bu kişi kendisi olmak zorunda değil) duygusunu verir mi? Avukatım ve seçtiğim mesleği bile annemin şekillendirdiğini düşünüyorum.
Sanırım imposter sendromum da var, bu zamana kadar üni kazanmam yurtdışına yerleşmem sınavları atlatmam. Hep annem tarafından anneannenin duaları kabul oldu, o kadar zeki bi insan değilsin nasıl olduysa Allah yardım etti iyi bi insansın derdi hep. Şu an bile hiçbirşeyi haketmiyormuşum gibi düşünüyorum hatta annem hakediyormuş gibi onun sayesinde ben başarılı oldum annem için bişeyler yapmam kazım gibi. Kurtulmak istiyorum bu durumdan. 😢
çok kötü birşey oldu. keşke tam şuan beni anlayacak yol gösterecek bir bilim insanı olsaydı. öyle ki ömrümün son gününde iyiki karşılaşmışım diyeceğim biri.
Bence çocuk yapmak için detaylı saglık raporu ve çocuk yetiştirme sınavdan geçenlere izin verilmeli. Bu tür insanları kısırlaştırılması şart olmalı. Bu güzellim dünyada resmen cehennemi yaşatıyorlar çocuklarına.
Gülcan hocam merhabalar, biz eşimle beş yıldır evliyiz ve çocuk yapma konusunda bazı endişelerimiz var ,bu konuda bize yol gösterebilecek çocuktan önce mutlaka okuyun veya izleyin dediğiniz bir eser varmı acaba ? Görüşleriniz bizim için çok ama çok önemli . Cevap verirseniz çok mutlu oluruz.❤
Haddime düşmez ama, anne olduktan sonra öğrenebiliyorsunuz bunu. Korku, endişe hiç bitmiyor. Hissettiğiniz gibi büyütün çocuğunuzu. Allah nasip etsin..
Ben iki yasimdayken ayrilmislardi annem cok icerdide 9 yasimdayken bipolar bozukluk olan bekar biriyle evlendi onceden beni severlerdi liseye kaarcikisindende siddet gordum ve o kadar cok ki olaylar cik uzgunum ama suan ogretmenimicine atan buğulu gozlere direk yoneliyorum miyonum belkide buydu sevgi ne sevgimi aldilr ne verdiler sevgim siddet ve asagilanmaydi..Ama rabbmin kuluydum Allah esirgedi defalarca intihar tesebbsum olmustu 11 yasindan itibaren
Maalesef hocalarımızın cok daha iyi arastirmasi cok daha iyi öğrenmesi lazım konuyu. Hiç anlamamışlar:))) narsism artmadi, nasismin farkındalığı arttı. Narsistle evli bir kadının kocasının narsist oldugunu anlaması 15-20 yil sürüyor. Genelde narsist ebeynin de böyle oldugunu cocuklar 35-40 yaşlarında anlamaya başlıyorlar. Narsist anne baba kendisi için yönlendirmez, sadece aşağılar sürekli aşağilar. Ben bir sinava çalışırken babam açık söylüyorum şöyle derdi: boşuna çalışma nah kazanırsın derdi. Bir iş görüşmesine gitsem, çıkışta arardı babam ve derdi ki: aldın mı ağzının payını, derdi. Bir işe başvuracağım zaman annem babam boşuna başvurma seni almazlar derdi. Narsist anne baba asla çocuguna yatırım yapmaz, beklenti de yüklemez. Cocugu sümsük silik yapmak için herseyi yapar. Hocalarıma katılmıyorum ve cok daha fazla okuma yapmalarını tavsiye ediyorum. Hiç anlamamışlar narsist eveyni…
Ben ders çalışırken babam “oooo eda hanım profesör mü olacaksın” derdi ve günler sonra kafamı toplayıp 5 dakika için oturmuştum masa başına😂 ömrüm boyunca unutmayacağım canımı acıtmıyor ama babamı öyle hayırlayacağım.
Kapalıdevrede de yalnızlık var. Ebeveynin Biri narsist olsa şükür....ikisi de narsist ise düşünün bir de......Anne baba arasında sürekli sidik yarışı var. Ama onlar zaman zaman güç birliği yapıyorlar.....Olan hep ilk çocuğa oluyor. Çünku diğer çocuklar ilk çocuk gibi olmamayı örnekleme yoluyla öğreniyor...😂😂
Benim anne ve babam da narsist ama annem sonradan oldu niye bilmiyorum😂 iyi de oldu babamla baş ediyor artık. Hep hayatımı yönlendirmeye çalıştılar, meslek seçimimi bile onlar yaptı. Sevdiğim adam ile evlenmemi engellemeye çalıştılar çünkü evden gitmem demek beni kontrol edemeyecekleri anlamına geliyordu ama yılmadım ve karşılarında durdum. Onları çok seviyorum ama birey olduğumu da biliyorum, onlar beni sevsin diye bir şey yapmam çünkü bu onların kendi tercihi olur, sevmezlerse de kendileri bilir. Beni vazgeçirmek için tehdit, manipülasyon her şeyi denediler ama vazgeçmedim ve kabullendiler. Siz siz olun onlara karşı geri adım atmayın mantıklı bir önerileri ya da fikirleri yoksa. Çoğu boş konuşuyor genelde narsistlerin.
Benim annem kendi ailesine yara sarıcı olmaya çalışıyor ama o alamadığını bizden almak istiyor. Sanki o rol gibi bir şey ve artık sıra ona gelmiş, parlama zamanı gelmiş gibi. Narsist mi yoksa çocuk gibi mi tam anlayamıyorum. Ama onun hisleri her şeyin üstünde. Ne söylesek, ne yapsak onunla ilgili gibi, onun için, ona inat, onu kızdırmak için… Yani belki de nesil atlamıyor, hayat içinde iki rolü de yaşıyor bazı insanlar. Benim spot ışığım çalındı ben de çocuğumunkini alırım çünkü sıra bana geldi diyor bazıları.
Ramazan oruçlarımı full tuttum ve ezan okunduğunda dünya üzerinde narsistlerin elinde psikolojik şiddet gören ne kadar insan varsa (erkek kadın çocuk ) Kurtulmasına Dua ederek oruç açtım.tüm insanlığa kurtuluş diliyorum. 100 yaşında bile olsanız geç değil. Farkındalık hayat kurtarır.
🙏
Ağlayarak izledim. 23 senem narsistik tavrı yüksek ebeveynimin beni sevmesi için koyduğu koşulları yerine getirmekle geçti. Geçmişe dair bilinçli yaşadığım bir çocukluk ve ergenlik hatırlamıyordum. Sebebi bir travma olabilir diyor idi uzman görüşler. Ama bu videoyu izlerken neden olduğunu anladım, hiçbir kararım hiçbir duygum hiçbir hobim bana ait değildi. Hepsi ebeveynime aitti ben sadece onlara saksıdaki toprak oldum. Bu yüzden ne tohumumu be filizimi ne de çiçeklerimi hatırlamıyorum.
Ah sizinle arkadaş olsak ya😢
Siz çok biricik ve özelsiniz 💐 Uzun zaman bu duruma maruz kalmanıza rağmen farkına varmanıza çok
sevindim . Sizi kimse görmese de siz kendinizi gördünüz ve ben de mesajınızı okuduğumda şahit oldum . Umarım istediğiniz gibi yeni ilişkiler kurarsınız ama önce, içinizdeki çocukla 🙏. Ne kadar zor bir süreç, bunu biliyorum , içimdeki anne baba sesini çoğu zaman kısmakla geçiyor zamanım. Yalnız değilsiniz , sevgiyle kalın…
onun sözünü dinlemezsem kıyafet alınmazdı sözünü dinleyeni giydirirdi yırtık pantolonla gezdiğimi hatırlıyorum sözünü dinlemezsen küser konuşmaz bende sizin gibi ne çocukluk yaşadım ne de ergenlik ergenlerin agresif dik başlı halleri bende yoktu hemen büyümüş gibi hissettim kendimi kimseye hayır diyemezdim 26 yaşındayım hayır demeyi öğrendim bu videoyu izlerken hayatımda yaşadığım şeyler gözümün önünden geçti yardımcı oluyor hemşire olmak gergin ortamı sakinleştirmek benim işimdi diğer kardeşlerim uzaklaşamadı kabul edemediği gelini boşanma aşamasında sevmediği damadı ve kızı boşandı o istemezse boşanmak zorundasın isterse boşanamazsın uzaktayım iyiki de uzaktayım uzaklaşmak tek çare yüzleşmek istedim asla kabul etmiyor fark etmek bu durumdan kurtulmanın tek çözümü olduğunu düşünüyorum
Çok yaralıyız maalesef. 😢 Ben de okutulmamış ve kendini bulamadan evlilik gibi hayat memat meselesi olan durumu annemin kararıyla yapmış bir insanım. Ergenliğimde(15) annemin onayıyla bir erkek arkadaşım oldu. 8-9 ay her hafta sonu izin verdi gezmemize. Oysa ki hiç bir yere yollamazdı beni. Ve birden beni nişanlanmak için yönlendirdi. Anlamadan 16 yaşımda nişanlı 19 mu doldurmadan evlendim. Kendimi tanımadan küçücük yaşta sorumluluğa itilmişim resmen. Farkındalığım arttıkça hayatımın kumandası tamamen onda olduğunu gördüm. Küçük yaşta bunu göremiyor insan. Evliliğimde hiç rahat vermedi. Hayatımı mahvetti resmen. Narsist anneyle baş etmek dünyanın en zor şeyi. Hele ki uyumlu uslu biriyseniz. 😢 40 yaşımda korona zamanı herkesle zorunlu uzaklık yaşayınca ben daha çok ayıldım. Uzaklaşınca nefes aldığımı mutluluğu hissedince bende tamamen bitti. Benden uzak olsun hayatımda tek istediğim bu. Etkileri çok büyük olsa da kendi hayatımı yavaş yavaş şekillendiriyorum artık çok şükür. Narsistler ebeveyn olmayı haketmiyorlar. Ziyan olmuş hayatlarımız var maalesef 😞
Şu an farkındasınız kurtuldunuz
Kurallarına uymadım diye düğünümü terketti. Balayında bile benim moralim bozukken git orda iyi vakit geçir sen diye zorbaladı. Hep başarılı hep iyi olmak zorundaydım, hala öyleyim. Terapistimden annemin narsist olduğunu duyana kadar da bunun farkında değildim. Kendisi bilmiyor bile. Her başarımın mecburiyet olduğunu düşündüm. Asla övülmedim sürekli eleştirildim, yaptığım iyi şeyler başardıysan zaten kendine yaptın diye yorumlandı. Üniversitede bir erkek neden beni sevsinki diye sorardım kendime hep, kendimi sevilmeye bile layık göremiyordum, 27 yaşında hala bu fikri aşmaya çalışıyorum. En büyük ilacım terapiler ve canım eşim oldu. Annemden kopuşta sancılı da olsa büyük oranda başarılı oldum, daha da kopacağım. Onu affetmeyi ona üzülmeyi öğreneceğim. Kızmanın faydası yok, birey olup uzaktan zarar görmeden iletişimi sürdürmek en iyisi.
Umudumu kestim 1 yıldır annemle görüşmüyorum. dünya varmış , yürüyüşüm bile değişti. Yaş 38...
2 yıldır annemle küsüm zaten ömrümün üçte ikisi küs geçti şimdi hayatımın lale devrini yaşıyorum
Çok şükür yalnız değilim 🙏
41 yaşımda bıraktım
36'dan selamlar! Kusmedim ama narsistliginden ne kadar nasiplenmisim gunes dogarcasina anladim.
Küsmedim ama kırgınım gerçekten
Videoyu dayanamayip 20.dakikada durdurdum ve yorum yazmak istedim. Nasil bir durum ki anlattıklarınız sanki benim hayat hikayemin tam da kendisi. Ben de bu gerçeği ancak birkaç sene oncesine kadar anladım. Hele son dakikalarda gözlerimden yaşlar süzülürerek dinledim. Ne diyebiliriz ki bizim hayatımızın da en ağır en zor sınavı buymuş. Malesef çocuklukta yaşanan istismarlar (bence narsistik tavırlar da bu kapsamda) gerçeklik algimizi yerle bir ediyor. Sürekli bir yetersizlik duygusu ve hiçbir seye ait hissedememe hali oluyor. En acısı da bu durumun bir kusur ya da eksiklik dahası doğuştan gelen bir maraz olduğunu düşünüyoruz. Bununla bazen mücadele etsek de çoğu kez çözemediğimiz için çaresizce kabul ediyoruz. Bizi en iyi anlayanlar buna maruz kalmış kişiler oluyor yine. Yetişkinlige geçiş çok çok zor oluyor eğer ki iyilesilmemis ise. Kendini kabul etsen bile içinde sahiplenilmemis takdir edilmemis bir çocuk yatiyor daima. Kırılganlik yüksek ve duygusal esik düşük oluyor. Kendi duygularini ihmal etmeye eğilimli fakat başkalarına sifa dagitmaya bir o kadar hevesli oluyoruz. Sık sık varoluşsal sancılar çekiyoruz hayatı anlamlandirmak adina ki en büyük sorunumuz da anlam arayisimiz oluyor; duygusal tatminsizlik ve guvenli baglanma sorunlarinin eslik ettiği bir kısır döngü... Bu kadar kötü şeyin yanında iyi olan ne var diye soruyorum kendime çoğu kez o da şu ki: mücadeleden vazgeçmemek ve hep iyinin peşinde olmak. Her halükarda ayağa kalkmak ve yürümeye çalışmak. Çünkü yalniz olanların ve yalnız bırakılanlarin en iyi bildiği şey: Kendi iç motivasyonunu yine kendinin sağlayabildiğidir. Naçizane sizden arzum iyileşme yollarına dair de yol gösterici videolar çekmeniz. Kitap, film, seminer, farkındalık çalışmaları yada doğru terapist önerileri olabilir.
annenizle kuramadiginiz o duygusal etkilesimi 20. dakikaya gelene kadar videoyla kurdunuz degil mi :) Yolculugunuzda kolayliklar dilerim. Karetta karetta gibi kiyida birakildik ama icimiz denizi biliyor, ulasabilmek arzusuyla..
Bende sizin yazdıklarınızı ağlayarak okudum.
Tum yaşadıklarımızın ustune bir de iyilesme çabamız yalnız olmak, o mücadeleyi bile yalnız başınıza vermek durumunda kalmak belki en zoru. Keske bu yayına katılanlardan bir grup oluşturulma grup terapisi için.
Ben de bu durumdayım aynııı hisler duygular dağılmışlıklar….
“Tarihin temizlenme ihtimali yok, okunma ihtimali var” hocam yine muhteşem bir imza attı.
Yüreğinden yaralı bizim hikayemiz. Bir de bu döngüyü bitirmek için çocuk sahibi olmamayı tercih eden, narsist annelerin kızları var
😪😪😪 ve buna rağmen çocugunun olması....
Bu kişi benim. Sevemiyorum çocukları
@@KoKo-ye2ldmerhaba sevemiyorum çocukları derken nasıl sevilir bunu mu bilmiyorsunuz yoksa gerçekten sevmiyorsunuz?
Ahh o kadar doluyumki yalnız değilim ama hepimize içsel güc özsevgi umarım
Benim de annem narsist ve çocuk sahibi olmayı hiç istemedim. Bunu ona da söyledim. Sebebi kendisi gibi olmaktan korkmamdır.
Kendi cocukluguna anne baba olanlar burda mi? Hiçbirimiz yalniz degiliz, cocuklugumuz da degil. Tutun elinden, birakmayin. Ve bırakın ebeveynleriniz kendi zehirlerinde bogulsun. Inanin hicbir sey olmuyor. Narsist annenin yoluna taş koymus, narsist kocadan boşanmayi basarmis bir arkadasiniz olarak yaziyorum. 41 yasindayim. Hapishaneden cikmis gibiyim. Bazen cok zor geliyor ama o özgürlük var ya o ferahlik, o huzur... basarabilirsiniz, pes etmeyin
Maddi durum yoksa ne yapıcaz mecburen katlanıyoruz
Anne baba erkek kardeş narsist.Babayla kontagimiz yok erkek kardeslede.Megerse Annemde narsistmis 43 yaşında ögrendim.Suan bağlar kopma durumunda bitirdiler bizi .Erkek kardesim haric onu çok seviyo.Biz kizlar üvey evlat onun icin
@@ajda2155Birde ana baba evlat ayırmaz derler
Tebrik ederim çok mutlu olun
@@SEYYAH-ef2fe öyle bir ayırıyorlarki,Bazen biz kızlar üvey evlatmıyız acaba diye ciddi ciddi düşündüğüm oldu.
Sayın Gülcan ve Ezgi hocam, bu yayınınız beni hem rahatlattı hem de üzerimde koca bir ağırlık oluşturdu. Yıllardır içimde sorguladığım, hissettiğim o tuhaflığı anlamlandırma çabalarım, inkarlarım ve kabullenişlerim bir bir yerine oturdu. Bu konuyu ele aldığınız için kendi adıma teşekkür ederim. Aslında bir videoya sığmayacak kadar derin bir konu bu. İçerisinde yüzlerce değişken barındıran, binlerce farklı perspektifler ve sonuçlar doğuran bir mesele bu. Ne yazık ki hissettiğim o tuhaflık, mantıklı bir düzleme oturtamadığım o çelişkiler, içsel sorgulamalar, yıllarca her yalnız kaldığımda üzerine düşünüp durduğum o “normal nedir, normal olmayan nedir” sorgulamaları şu an 29 yaşımda tokat gibi çarptı. Bilmek yeterli mi her şeyin değişmesi için? Bilmezken ve öylece kabul edip sorgulamayı bıraktığımızda daha mı mutlu olurduk bilemiyorum. Herkesin farklı bir hikayesi var ancak size daha acı bir şey söylemek istiyorum. Narsisistik özellikler barındıran ya da tam teşhis konulmasa bile bu kişilik bozukluğuna sahip ebeveynlerin her biri alenen hakaret eden ya da aşağılayan, nefretini açıkça dile getiren kişiler değildir. Dışarıdan görüp tanıyan kişilerin bana “ne kadar şanslısın böyle bir annen olduğu için” ya da “harika bir baban var ah keşke benim de böyle olsa” dediği noktada yaşanılan o vicdan azabı, bunu ben neden göremiyorum ikilemi beni yıllarca bitirdi. Çocukluğuma dair birkaç görüntüden ötesini hatırlayamamanın bir sorun teşkil ettiğini bile bilmiyordum. Ben sizin videoda bahsettiğiniz ikinci tip çocuğum. Aşırı empatik, ortamdaki gerginliği sezen, herkesi iyileştirmeye çalışan o küçük kızım. Ebeveynlerine ebeveynlik yapmaya çalışan bir kadın olarak kendimi çok sıkışmış ve tetikte hissediyorum. Bir tuhaflık seziyordum ama dile getirmeye çalıştığım zaman alaycı bir tavırla karşılaştım hep. Örneğin: “aman be kızım, amma alıngansın, aş bu özelliğini, darılma, küsme…” bu cümleyi o kadar sık işittim ki sebebini bile sorgulamadan kendimi “alıngan, çabuk kırılan, durduk yere sorun çıkaran” olarak etiketledim. Hatta öyle içselleştirdim ki bu etiketi, laf arasında yeni tanıştığım insanlara bile kendimi böyle tanımladım. Hazin bir son olarak maalesef örtük (covert) narsist biri ile evlendim. 6 yıllık beraberliğin içerisinde onun yanında hissettiğim kaygı, ifade edemediğim o benzerlik, o tanıdıklık hissi beni rahatsız etse bile bir türlü döngüyü kıramadım. Yoğun araştırmalarım ve okuduğum birçok makaleden edindiğim farkındalık neticesinde çok şükür ki insanlık için küçük, benim için devasa bir adım atarak boşanma davası açtım. Bu bitiş benim için hazin bir başlangıç hayata aslında, 29 yaşında yeniden doğup kendimi nasıl büyüteceğim, her şeyi sil baştan nasıl tekrar öğreneceğim bilmiyorum. Yıllarca komada kalıp aniden uyanmış gibiyim. Yaşamayan bilmez, ailemizi çöpe de atamayız fakat affetmek ve kabul etmek de hayli zor. Bu konu özelinde daha fazla araştırma çalışmalarının desteklenmesini umuyorum, daha fazla kısıtlılılık eklenerek geniş ölçekli çalışmalar yapılmalı. Ben sonunda uyandım, ama bilmem ki uyumak daha mı huzurluydu?
Sevgiler
Yaşadıklarınızı çok güzel dile getirmişsiniz bu şekilde narsist ebeveyne sahip olup da eş seçiminde farkında olmadan narsist bir eş seçimi yapan o kadar çok insan var ki bunlardan biri de benim bende bunu ilk farkettiğimde çok büyük şoka uğramıştım ama herşey daha anlamlı gelmeye başladı farkındalık yaşadıktan sonra sizde bu farkındalığı yaşadıktan sonra herşey çok daha iyi olucak korkmayın değişiklik başarının ilk adımıdır hayatta başarılar dilerim size
Sizi tebrik ediyorum ve size sımsıkı sarılıyorum,lütfen terapi alın çok faydası olur bu süreci atlatmanızda..
Misssssss gibi olucak şimdi. Okyanusu geçmissiniz derede paçalarınızı bile annnnncak ıslatmak isterseniz ıslatacaksınız :) bulunduğunuz şehre göre bikaç terapist araştırılıp destek alınır. Ve unutmayın: yalnız değilsiniz. Kollllllarınızla kendinize sarılın. Kendi yanınızda hepimizden en çok kendiniz varsınız ♡
Oncelikle sizi tebrik ediyorum katettiginiz yol ve genc yaşınıza rağmen cesaret ve farkındalığını icin.Ben 56 yasimda fark ettim tüm bunları ce çocukluk çağı travmalarimi ve su an en çok üzüldüğüm şey keske genc yaşlarımda fark edebilseydim hayatım çok başka olurdu diye düşünmek oldu.Daha saglikli bir insan olurdum farkındalığını, en sevdiğim esim ve çocuğumla ilişkilerim çok daha farkli olabilirdi, is hayatimda çok daha başarılı ve huzurlu olabilirdim vs vs...
O yüzden keşke bilmeseydim demeyin hic.Iyi ki fark etmişsiniz bu yasinizda ve üstünü kapatmamissiniz.Oglum 26 yasinda ve ona diyorum ki " Lütfen bu konuya egil kendine bir bak bir psikoloğa git.Farkinda olmadığın travmalarin olabilir, benden aktarılmış olan.Ne kadar erken fark eder ve ustunde çalışırsan o kadar iyi olur senin ve sevdiklerin icin".
Sevgiyle.
❤
"Tarihin temizlenme ihtimali yok, tarihin iyi okunma ihtimali var" muazzam bir bitiş cümlesi...
Narsist bir ailede büyüdüm.42 yaşındayım. Hayatıma hep narsist kadınlar girdi. Ve çok acı çektirdiler.Ama bu sene kendime söz verdim. Bu kısır döngü değişecek haystımda.
Hep başkaları suçlu evet😎
@@mhcn2650 aha narsistler aramızda 🤣
tanımadığın biri hakkında çok rahat böyle yorumlar yapabilmen şaşırtıcı😜😜😜@@mhcn2650
Ben de narsist anne mağduruyum. Gerçekten narsist bir annenin çocuğu asla kendi değerimi ve başarımı sahiplenmiyorum, daha iyisini yapabileceğime inanmıyorum. Her zaman karşısındakinin nezaket gösterdiğine inanıyorum. Öz değer kaybı yoğun ama geri almak da mümkün.
Çok güzel bir yayındı, emeğinize sağlık..
"Narsist ebeveyn öğrenemiyo" cümlesi benim çocukluğumun özeti... Sürekli kendimi anlatırım sandım. Sesim çıkmıyo sandım. Kendimi duyuracağım sandım... Pek çok eşik aştım. Mindfullness, yoga, kaliteli bilgiye sahip psikologlar ve kitapları... annemin ve babamın yanından nasıl sağ çıktım bilmiyorum. Ama hayat yeni başlıyo. Bildiğim tek şey bu. Kendimden vazgeçmediğime çok şükür ♡
Ben de bunu sorup duruyordum kendime,anneme rağmen nasıl hayatta kalabildim? Anladım ki çok ama çok güçlüymüşüm,hatta ben mucizenin ta kendisiymişim.
Ağlayarak izledim. Hıçkıra hıçkıra ağlayarak hemde. Dediğiniz gibi çatışa çatışa elimde çekiçle büyüdüm. Kaç yaşına geldim hala da çekicimi bırakmadım elimden. Uzuuuun tedavi sonucu ben kendimi kurtardım ama 3 kız kardeşimin hayatını mahvetti. Dediniz ya anne ile hasetlik kelimelerini yan yana kullanmak ürpertici diye, o ürpertiyi hemen her gün yaşayan kız kardeşlerim ruhsal ve zihinsel olarak harap ve karmakarışık bir şekilde yaşıyorlar ama ben hiç bir şey yapamıyorum. Çünkü onlar annemin kızı!
Teşekkürler bu güzel söyleşi için. 😢
Merhaba nasıl bir tedavi aldınız ne kadar sürdü? Bende tedaviye başladım yaklaşık iki ay oldu benim yaşadığım durum da baba kız.
Bende kardeşlerim için çok üzülüyorum. Kendim artık net uzaklaşmak istiyorum ama onları kurtaramıyorum bir de onun acısını yaşıyorum. Sanki ömür boyu suçlu hissedecekmişim gibi.
çocuk narsist ebeveyne öğretemiyor, çok doğru. çocuğun bundan vazgeçip kendi hayatına dönmesi en güzeli. yapabilmek yılları alıyor tabii ki.
Tasa konusur gibi hissediyordum. Dertten intiharlari dusunurken paylasabilmemin alternatif olabilecegini dusunememistim.
Kederli dedi hoca çok etkileyici gerçekten.Bu anlatılanlar çok kederli ve ben bunu yaşadığımı neden bir oh çekip ben buyumu kabul edemediğimi sadece ağlayarak, otuz küsür yılın alacağını düşünerek farkediyorum.
Baba hic evede yoktu annemden uzak dururdu annem biz ergen olunca cildirdi asiri kiskanclik ve hasetle neredeyse elinden gelse bizi topraga görecekti ona ne oldugunu asla anlayamadim bu yaris ve kiskanclik nefret ne idi bilmiyorum hayatimizi zindana cevirdi bize bunu niye yaptigini hic anlamadim bizden once 7 çocuğu bebekken oldu onceden onlara uzulurdum ama onlar aramizzdaki en şanslılar boyle bir anneyi deneyimlemediler. Kimseden yardim alamiyorsun cunku seni kötü ve sorunlu gosteriyor
😢umarım yaralarınızı sarabildiniz.
Şaka gibi aynı şeyleri yaşadık ben ve kardeşim. Sizi o kadar iyi anlıyorum ki… annesi olmayan arkadaşlarımı şanslı bulurdum. Böyle insanlar evlat sahibi olmamalılar. 10 sene psikoterapi sonucunda artık daha iyi hissediyorum.
😱😱😱Sizinki narsistten de öte,"Psikopat".
@@mervouss10 sene mi😭 çok saçma değil mi o toksik ebeveynler yüzünden 10 yıl sağlıklı insan olmak için çabalayacağız.
40 yasimma girecegim neredeyse, ben de olen ablama ozenmisimdir hep, gitmis kurtulmus bu seytandan diye. Sonum intihar olacak gibi duruyor ya, basedemiyorum ben, her yolumu da tikadilar. Bataklikta bogulacagim, biliyorum. Allah belasini versin.
11:17 ben de kendime chiron yıldızı demeye başlamıştım. Özellikle de ben ebeveyn olduktan sonra kalbimdeki acılar gün yüzüne çıktı. Bana yapılanlardan uzak şefkat dolu bir yaklaşım içinde olmak için hep çaba sarfediyorum.
Narsist bir annenin kızıyım, 41 yaşımdayım ve borcum hiç bitmedi ,en mağdur o,en hasta o ,bütün duygularımı çöplüğü benim,,saat kaç olursa olsun canı sıkkınsa arar,sen yoksun, duyguların yok, kurtulmanın tek yolu ikimizden birinin ölmesi ve sanırım bu ben ölünce bitecek
İnanın bende aynı sizin gibi düşünüyordum, ben ölünce kurtulurum anca diyordum ama öyle değilmiş. Olay bizim güçlenmemizde. Kararlı ve sağlam olunca o kadar yapamıyorlar. Ben 40 yaşında ayıldım ve olabildiğince uzak duruyorum. Kolay olmadı ama oluyor. Zaten tüketince mecbur oluyor. Evlerimiz 5 dk yakınlıkta. Saygısızca yıllarca benim evimi, hayatımı yol geçen hanı gibi kullandı. Telefonla ayrı rahat vermedi. Kimseyle kendi evimde görüşemiyordum. İllaki o da olucak. 44 yaşındayım artık o kadar yapamıyor. Biz sağlam duruş sergilediğimizde onlarda kullanamayacaklarını anlayıp uzak duruyorlar. Tabi her fırsatta deniyor sınır ihlalini. Çok yorucu üzücü bir süreç ama oluyor. Siz de yapabilirsiniz. İç dünyamızda bıraktıkları hasarlar yok olsun inşallah. Onlardan ne kadar uzak o kadar iyi. 😢 Varlıkları ayrı dert yoklukları ayrı ama bizde bu dünyaya bir daha gelmicez. Biz onları iyileştiremedik. Allah iyi etsin yinede ne diyelim😞
Sıra hiç size gelmiyor. 51 yaştan sesleniyorum 🙋🏻♀️
Açma telefonunu…ve pişmanlık duyma
Çok üzüldüm size en kısa zamanda inşallah mutlu olursunuz sağlıkla sevgiyle kalın 🌸
Yazisalimmi ayniyiz birbirimizi sifalandiralim sadece anlasilmak bile sifa....
Bir türlü oldu işte, bu diyemememin nedenini hiç böyle düşünmemiştim...Narsistik hallerinin farkındaydım, ah ki ah...Ara bulucu, düzeltici olmak, hep bi suçluluk duygusu...Okuyalım bakalım...😍 Duygularımın farkında olamamak ama çevredekilerin duygularını çok iyi anlamak bunu çok iyi biliyorum...
Birde oyle korkunc ki kimseye hicbirsey anlatamazsiniz cunku etrafta herkes sizi hayirsiz evlat diye bilir ... İnce dusunmeyi guzel sevmeyi alttan almayi yara sarmayi surekli benden beklemeniz degil benim derdim .... Benim derdim ucundan bile tutmaya tenezzül etmediginiz duygulari sanki sirtlanmissiniz gibi davranmaniz demis Arda Eren tam da hislerime tercüman
Nefis söylemiş ❤
öyle bir mesele ki.. 3 kelime evet kederli hazin ve acıtıcı. Annem değildi narsist olan babannemdi ve nerdeyse doğduğum dakikadan itibaren annemi elimine ederek bir diğer kırılgan-narsist olan babamla birlikte aynı evde yaşadığım annemle kilometrelerce mesafeyle büyütüldüm ve resmen yok olup kendimden koptum.Bazen ışığa kanıyor o çocuk ama asıl faktör masumane yüzle saklanan her davranışa işlenmiş o korku işte o biad ettiriyor ordaki güce. Güzel olan kısım ise eğer bunca narsistik hamleden narsist olmadan çıkabildiyseniz hikayenin parçalarını toparlayıp kendi asıl bütünümüze ulaşma şansımızın olması💚
Bizlerin acısını hissetmeniz,sahiden kederlenmeniz ne zarif..Baştan sona ağladım.. Evet,çok acıtıcı bir hikaye.Teşekkürler…
Ay evet ya o kısık sesle gelen bir aferin için bir ömür geçirmek. ama çok şükür bir narsist olduğunu fark etmek ve şifa yoluna girmek. ben kendi hayatımı yaşamıyorum bu çok doğru. bu video çok iyi olmuş.her ikiside narsist ve kısılıp kalmak çok yorucu farkına vardığında orda kalabilmek.
birde senden sürekli beklenti halinde olunması. geçmişte yapılan hiç bir şeyi unutmamış .sivri olduğunda hep suçlanma.
Narsist annemin hayal bile edemeyecegi basarilar elde ettim. Benimki kisik sesle degil, cok agdali bir turkceyle soyler sahte aferinini. Daha yapabilecek bir sey yoktu ama aferin boslugu duruyordu. Ben de sizin gibi videolara sarildim.
Bunları dinlemek çok iyi geldi çünkü hayatım boyunca bazı arkadaşlarımın yanında dahi yancıydım kendi hayatının esas oyuncusu gibi nadir hissetmişimdir çünkü ben yanındaki anneye ayak uyduran yanındaki arkadaşı biraz ısrar ettiğinde tamam geliyim diyen biriydim ve bu görülmemek yıllar boyu canımı yaktı önemsenmemek iraden yokmuş gibi davranılması bunu da yıllar boyu kıramadım kendi hayatımın esası olmaya hakkım yokmuş gibi geldi ben kimim ki kendi hayatımı yöneticem diye alışmış ruhum o anne babanın tamam git hayatını yaşa onayını duyana kadar illa bir dış onay aramak ve çocuk hissetmek ben kimim ki bişeyleri kendi aklımla yapıcam ki yapsam da yanlış yaparım beceremem inancı hep tutmuş beni özgüven irade disiplin kelimeleri bile hayat boyu itici gelmiş kulağıma
Acı da olsa gerçeklerle yüzleşmek iyidir, arındırır, sagaltir bir şekilde. Konuya bambaşka bir yönden bakmanız çok değerli. Daha derine inebildik sayenizde. Teşekkür ederim kendi adıma. Minnettarım
Çok ilgisiz 1 anne ile büyüdüm, annelik böyledir sandım, mecburen cesur oldum , neyse ki kızlarımı çok ilgiyle büyüttüm ama narsistik yanımla da istemeden hırpaladım onları, belki geç ama70 yaşından sonra 2 senedir terapiye devam edip yeni 1 BEN tanıyorum 🥺
fark edebilmeniz de guzel. tebrik ederim. Hepimiz bir yerden yaralaniyoruz, hircinlikla baska yaralar acmak icgudumuz, ama insan yara sarmayi da becerebiliyor. Kizlarinizla mutlu gunler dilerim. Keske benim annem de dusunebilse ve sevebilse...
Ne güzel fark etmeniz...sizden sonraki neslin kaderini iyi yönde etkilemiş olacaksınız...bu sizi çok daha anlamlı kılacak çünkü bu dünyaya geliş amacımız ilerlemek...Darısı annemin başına.
Gülcan hocam, Altaylı programındaki kalitesiz cehaleti nasıl güzel yönettiniz… hayranlığım artıyor size❤ Yorumu paylaşıyorum: “Fatih abi hiç kaldıramayacağın topa girmişsin ya! Bu kadar mı psikolojide okuma yazma bilmez bir hal olur. Topluma mâl olmuş bir gazetecinin, entelektüel bir kadın karşısında nasıl çuvalladığını izledik, Gülcan hoca bile bu cehalet karşısında nasıl oturacağından nasıl konuşacağına kadar ne yapacağını bilemedi canım❤ futbolcu davet edin diyeceğim ama çok programcı böyle ne yazık ki…”
Toplumun geniş çaplı bir erkek fotoğrafıydı ama…üzücü olan bu😢
Tüm yazdıklarınıza “ “ koyuyorum 👌🏼🙏🏻👍🏼
Dışarıdan bile düşünüldüğünde kederli olan bir hikayenin madur karakteri olmaktan ne çok üzüldüm dinlerken ve ne çok takdir ettim kendimi buradan çıkarmaya dair tüm ömrümü adadığım azmimi 🙏🏼 ben 50 yaşımda yapayalnız biri olarak, yaşadığım onca psikolojik yıkıma rağmen geleceğime hevesle bakabiliryorum şu an, bin şükür
Ne yazık ki bahsedilen 2. Tipe dönüştüm. 47 yaşındayım ve hala normalleşmek için kendimle mücadele ediyorum
Tespitler muhteşem, çok teşekkürler 👏🏻 Peki böyle ebeveynlerle nasıl başedilir, kendimizi nasıl koruruz bu konulardan da bahsedermisiniz?
çok iyi bir sohbetti- altına, psikoloji ve sosyoloji uyumu dahil, tüm konuşulanların altına, hepsini yaşamış biri olarak imzamı atarım...
Defalarca geri alıp dinledim, o elinde çekiç olan bendim, o kadar yorucu geçti ki hayat bu güne kadar. Keşke gençlik yıllarımda bunu fark edebilseydim, yolumu değiştirseydim 😔
2 sene once terapiye basladim, kendimi soyle anlatmistim: alet cantamdaki tek alet cekic, herkesi civiliyorum. Baska aletler istiyorum. Simde elime kimin cekici tutusturdugunu ogrendim, sessizce yere birakiyorum. Yeni aletlere gooz gezdiriyorum.
Annem kavga edince şöyle derdi ben mutsuzsam hepinizi mutsuz ederim şimdi anlıyorum
Ya da kibarcası var. Benim sayemde varsınız. Alttan alta mesajı veriyor ve ekiyor. Bana bişey olsa size kimse dönüp bakmaz. Benim mutluluğum sizin mutluluğunuz. Bu cümle ile büyüyenler bizi anlar. Bunları hiç duymamışlar bizi anlamaz.
@@yasowashere aynısı sürekli ben ölsem napıcaksınız ben ben ben sürekli ağzından çıkan her cümle benle başlıyor korkunc
Bu durumu fark etmeniz de çok güzel.Hic fark etmeyip içinde yaşayanlar da var malesef
Ah hocam bir de yaşayan için ne büyük keder bilseniz. Yaş aldıkça daha çok oturuyor insanın içine.
Yaşayan biri olarak sizi çok iyi anlıyorum. 30 yaşımdan sonra farkına vardım kalbim çok kırık
@@2024winter Terapi iyi geliyor. Tavsiye ederim mutlaka 🙏
@@baharozsoy iyi bir psikolog arıyorum, online yapmak zorundayım türkiyede yaşamıyorum çünkü. Cevabınız için teşekkür ederim
Kimseye kırgınlığımı kızgınlığımı agresif bir şekilde yansıtmadan duygularımı deftere döktüm hep ,kendi hayal dünyamda kendimi motive edecek bir benlik yarattım.Ama ne olduysa defteri dalgınlıkla masanın üstünde unuttum ve olan oldu,annem tüm yazıları okudu.Buna benzer bir olay bir kaç kere yaşadım güvenim kırıla kırıla kalmadı.Okuyunca biraz empati biraz anlayış bekledim ama sonunda öyle bir noktaya getirdi ki konuyu sınırlarıma saldırdığın için”ben özür dilerim”dedirtirecek duruma getirdi.Kendi düşüncemde bile kendimi savunma hakkım yok,kendi düşünceme bile müdahale var.Sürekli susturulan sesimi bir nebze dışa vurabilmek için tuttuğum günlükte bile özgür değilim.O kadar yoruldum ki,19 yaşındayım ama kendimi bir birey gibi hissedemiyorum.Sürekli aileme ait bir parçaymışım ve onların fikirlerini kopyala yapıştır yapmam gereken bir robot gibi hissediyorum.
Mutlaka terapi desteği alın❤
Asla vazgeçme ,günlük tutmak yazmak çok iyileştiren bişey,lütfen devam et. Benimki de aynı dolaplarımı karıştırırdı gençken özel mektuplarımı buldu ve okudu dövdü beni,şimdi 50 yaşındayım bana geldiğinde çöplerimi bile karıştırır özele saygısı yok kardeşim benden birkaç yas küçük hala onun bile defterlerini karıştırıyor.
Küçükken hep derdim ki; oh be en azından zihnimize giremiyorlar, orada özgürüm… ama evet bazen oraya bile müdahele etmek istiyorlar
Müthiş! Konuya giriş yaptığınız nokta ve nesillere aktarıma varış bu kadar iyi aktarılabilirdi…Teşekkürler
En sıradan bir örnek babam kızım ne kadar güzel derse hemennnn atlar ben daha güzelim ben öyleyim ben böyleyim ben onun yaşındayken daha güzeldim öyelydim böyleydim korkunc cidden artık babama diyorumki annemin yanında beni övme lütfen çok zor cidden ama kendimi sevmeye çalışıyorum farkına varıyorum zehirini benim üzerime akıtmasının karşını almaya çalışıyorum herşey iyi olacak inanıyorum ekonomik özgürlüğümü elime aldığım zaman kurtulucam❤️
Aynen babam güzel kızım derdi çıldırirdı 😢eşime gelip Bi kız gördüm of ne kadar güzel görsen aşık olursun Luluyu falan unutursun derdi😢
Faydali buldum ozellikle narsist ebeveynin cocugunun kendi cocuklarini da narsist yetistirme ihtimali var dediniz ya buna cok dikkat edecegim ❤
42 erkek
Narsist anne ve narsist baba kurbanıyım. Birinci narsistik karakter baba. İş yaşantım, okul yaşantım hep sorunlu geçti. Şuan işsizim. Bir kız kardeşim var. O bipolar hastası oldu. Ben de anksiyete var(çekiç), üniversitede kaçtığım için ona göre daha az hasar aldım.
Çocukluktan kafama yerleşen ve elimi kolumu bağlayan iki kavram anne baba kutsaldır, ne yapıyorsa iyiliğimiz için yapıyorlar oldu.
Doğuştan tek gözümde kayma vardı. 3 yaşında ameliyat ettirip gözlük aldilar ama tam geçmedi. Doktor televizyona karşıdan baksın demiş. 15 16 yaşıma kadar "Televizyona yan bakma şaşı oluyorsun kavgası yaşadım." Bu konu ergenlikte travma oldu, hala insanların gözlerinin içine rahat bakamam bu yüzden. Onlara göre daha bebekliktem işi gücü bırakıp yillarca doktora taşımışlar.
10 yaşımda otelde sünnet düğünü yaptılar(kendilerine). Annem hep derdi ki kim yaptı böyle yemekli sanatçılı düğün çocuğuna. Bak baban seni ne kadar da seviyor bizim kadar çocuğunu seven kimse yok.
Kardeşimle hep yarıştirdilar, o yüzden kavgalarımız bitmezdi, kavga ediyoruz diye 10lu yaşlarda birkaç kez arabayı ucuruma sürdüğünü hatırlıyorum.
Yine aynı yaslardayken bir tarla aldılar. Babam burayı haftasonu ekip dikmeye başladı. Ilerleyen yillarda arkadaşlarımla takılmak sinemaya kafeye gitmek isterdim her haftasonu kavgayla buraya götürürdü. Ergenlik de böyle geçti.
Müziğe çok yeteneğim vardi. Arkadaşımdan ödünç aldigim gitarla kendi kendime calmayi öğrendim. Gitar istedim, saz daha iyi diye saz aldı. Gitarımı kendim 30 yaşımda aldım.
Üniversitede şehir dışına kacmak için istemediğim bir okula gitmeyi kabul ettim. Kendi istediklerimi o bolumler icin sana para vermem diye kabul etmedi. Dolayisiyla sevmediğim bir meslek sahibi oldum. Malum partilerin arpaligina dönmüş sözde kurumsal boktan bir şirkette iş yaşamım heba oldu.
Daha cok yazılır..
😢
Şurda sözlerinizin yanlış olduğunu düşünüyorum: narsistlerde empati, duygu okuryazarlığı cok yüksektir. İşine gelenin duygularını cok iyi okur ve karşılığını verir. Kurbanlarına vermez. Narsist annenin kurbanları cocuklarıdır.
Mirasımın bir sahibi olmayacak, ailem sağ olsun :)
Konusurken bile cok zor! ve ne yazik ki birçoğumuz bunu yaşayarak büyüdük, yada büyüyemedik.😢
Gölgede kalmış tüm hislerim aydınlandı sanki❤
İyi ki böyle bir yayın yapmışsınız çok teşekkürler herşeyle yüzleşiyorum😢😢
o kadar doğru tespitler ve tanımlar duydum ki. ufkumu açtı....uzun zamandır bu kadar farkındalık içeren bir video izlememiştim çok teşekkür ederim...
Benim kocam narsist, sürekli benimle yarış halinde. Ben de bunu anlamıyordum sayenizde anlamış oldum. 3 kızımız var büyük kızım tamamen pasif direniş içinde. Doğdu doğalı babası ne istese yapmaz ve babası ona ne ceza verse sessizce direnir. Hayatı bu yaşına kadar direnmekle heba oldu.. Ama iki ufak kızım ikinci bahsettiğiniz gibi, merhametli empatik,idare eden ve çok daha az yara alarak yaşayan çocuklar.. Böyle durumda sanırım akıllı olmak lazım,aile işi devralmamak lazım, meslek seçimi konusunda direnmek lazım ama genel aile ilişkilerinde bu kişileri idare edebilmek lazım ki zararı en aza indirebilelim. Videonun devamında annemin de narsist olduğunu düşünmeye başladım. Bu yaşa kadar sayısız güzel şey yaptım ama annem asla beğenmedi beni, asla. Hep burun kıvırdı, eleştirdi, küçülttü beni... Şaka gibi....
Belkide annenizden bildiğiniz için, eşinizi seçtiniz. İnsan bildiği limana sığınıyor. İyi ve kötü olması farketmez bildiği..
benim de 3 kızım var ve 14 yaşındaki büyük kızım eşim yüzünden asla mutlu bir gün geçirmedi😢 tam dediğiniz gibi
@@softjennielime aslında şöyle, kendimi çok yalnız hissettiğim dönemde eşimle tanıştık. O kadar yüksek dozda ilgilendi ki benimle altınlar, takılar, hediyelere boğdu beni sadece o olsa keşke, her saniyemle ilgilendi, ufacık problemlerime kadar... 24 saat görüştük, mesajlaştık vs. Çok aşık,bensiz nefes alamıyor gibiydi.İyi bir meslek sahibiyim, maddi manevi ondan çok üstünüm. Bunları kullanmak için plan mı yaptı da bu kadar aşık davrandı bilmiyorum. Ama ben beni gerçekten seviyor sandım..Oysa sadece kendini seviyor..
@@momofthree3857 Allah yardımcımız olsun. Ben 42 yaşındayım ama içim 80 gibi.. Hep idare etmekten, kırıp döktüğü kalpleri toparlamaktan, çıkarttığı sorunları çözmekten vakit bulup ben kimim ve ne istiyorum sorularını soramadım bile kendime.. Döndüm baktım bu yaşlara gelmişim.. Biz herşeyi konuşuyoruz kızlarımla, bu videoları birlikte dinliyoruz. Sorunun kaynağını anladıkça aslında daha rahat ediyorlar. Öbür türlü sürekli neden babam beni sevmiyor? Ya da beni neden koşulsuz sevmiyor, sevgisini haketmem gerekiyor? Soruları cevapsız kalıyordu. Şimdi anlıyor, ben de anlıyorum ve eşime karşı duygusal değil akılla davranarak süreci götürmeye çalışıyoruz. Allah sabırlar versin, hepimizin evlatlarını korusunve güzel günler nasip etsin inşallah..
Aminn...
Çözüm niye vermiyorsunuz ?
Yarayi acip öyle birakmak iyi degil.
Cok güzel bir sunum tesekkür ederim.
Çözüm youtube videolarıyla ve pratik bi şekilde değil. Emek istiyor. Çok emek vermemiz gerekecek. Sevgiler 💜💜💜
@@seydasenoglu tesekkür ederim. 🥹yoruldum. ❤️🩹❤️🩹❤️🩹
@@luna30935 bende çok yorgunum yeniden bir benlik inşa etmeliyiz diye dusunuyorum 💜
Çözümü kabullenmek :) 25 yaşımda her gülümsememin arkasından gelen göz yaşımı kabullendim ben. Evet kolay değil kabullenip affedebilmek. Benim tek yapabildiğim uzak kalabilmek
Narsist kişilik bozukluğu olduğu için tedavisi yok . Kendini koru ...
Narsist babanin, erkek cocuguyum. Neseli , mutlu, sosyal bir cocukluk gecirdim. Cocukluk doneminde akranlarina gore kisa, cok hafif kekelemem vardi ama sosyal, seven sevilen birisiydim. Ergenlige ne zaman gectim cehennem basladi. Boy sorunum zamanla gecti, kekemeligim gecti. Okul takimina secilme, basarili derslerimin olmasi , resmen babami cildirtti. Cok zor donemlerdi.
Guzel bir yayindi tesekkurler. Bahsettiginiz diziye de bakacagim.
Ezgi hanım ne kadar güzel açıklamışsınız , gözlerim doldu , iyiki varsınız
çok kaliteli ve yararlı yayınlarınız için teşekkürler 🏵
Ne kötü şans narsistik bir ailede çocuk olmak.
Gözlerim dolu dolu dinledim. Teşekkürler 🙏🧡
16:14 Emekli bir tümgeneral ile tanıştım; bırakın narsisistik kişilik düzensizliğini; narsizmden bile eser yoktu. Son derece mütevazi, yardım sever nazik adam gibi adam yapısı vardı. 😊🙋🏻♂️💐
Birçok şeyi başarabilmeli, birçok alanda yetkin olmalıyım. Beni sevmeleri için bir şeyler feda etmeliyim belki zamanımı belki kendimi. Bir cümleye başladığımda hep o daha kötüsünü yaşamış olmalı. En kötüsünü bile en çok yaşamış olamam. Ağladımda sessiz ve çirkin ağlarım. Güldüğümde gece büyük bir kavga kopar ve gülüşüm gölgelenir. Her şey onun içindir. Her şey onun var olması, onun daha iyi hissetmesi içindir. Ben neredeyim? Girdiğim ortamda herkes oturmalı ki bana bir yer açılmalı, önce herkes fikrini söylemeli ben beklemeliyim çünkü öğrenilemeye değer bir fikrim olmayabilir. Birileri beni sevmeyebilir neden peki? Bilmem adımlarım kısa olduğu için bile olabilir. Kaç cümle kurarım kendime , zihnimin içerisinde? Senin duyguların görülmeye değer değil hatta sen sevilmeye bile değer değilsin.. kim değer yalnızca bunlara Kurban rolünde hayatın en zor şeylerini yaşamış kişi "annem" ve öyle ya da böyle savaş ya da dövüşle hak ettiği tahtı sökmeye çalışacak. Ben o tahttan indim. Kimsenin oturmasını beklemeden seçtiğimi sandalyeye oturuyorum. Annem için en kötü sandalyeyi tercih etmiş olabilirim. Bu benim tercihim. . hoşçakal Anne.
Annemin yorumu "biz ne yaptık sana, seni sattık mı?" Tesekkurler anne, insan kacakciligi yapmadiginiz icin minnettarim...
Annem de babam da narsistik ve borderline oruntulerine sahipler. Cok iyi egitim, cok iyi isler hicbiri onlari tatmin etmedi. Kardesimden beklentileri sifir ama ben 100 yerine 90 alsam surat yaparlardi. Ben de anne oldum, oglumu birakin kiyaslamayi mutlu olmadigi bir sey yapacak diye aklim cikar. Benim oglum oldugu icin degil, bana emanet bir can oldugu icin hicbir basari gostermese dahi degerlidir.
Kariyerimi baltaladilar, istedigim alanda ilerlerken boyle para kazanamazsin dediler ki o donem cok iyiydi maddi durumum. Korkuttular. Yeri geldi ben onemli toplantilara giderken arkamdan hakaretler yagdirdilar. Babam gecen gun dedi ruyamda aylik 10bin dolar kazaniyordun dedi... sessiz kaldim. Beklentileri buradan anlayin.
Kardesim de annemin babamin daha da kotucul versiyonu oldu. Covid oldum bir corba getirmedi. Ogluma bir igne bir sey almamistir yillardir. Hep kendi arkadaslarini on plana koyar, bir kere dusunmez, dogumgunumu kutlamaz. Ben o yalnizken ozel dogumgunu kutlamasi yaparim onun icin mutku olsun diye o benimkinde baska plan yapar. Kirildigimi soyleyince tepki verir, annem olaya karisir, "millet senin dogumgununu kutlamak zorunda mi be" diye kiyamet koparip cirkeflesir.
Kardeslerin arasini da cok fena acarlar. Haset kavrami cok yerinde benim de annemin bana hasedi ergenlikte basladi. Guzellik olarak degil ama bence benim sahip oldugum imkanlar o benim yasimdayken yoktu, imkanlarima haset etti. Sinirlar da cok onemli. Ergenlikte belki 20 kez buyuk tartismalar yasadik, sebep: "anne lutfen kapiyi cal odama girmeden" demem. Bunun icin insan kavga etmek zorunda kalir mi. Ya da benden habersiz kitaplarimi atmasi, "aman zaten okumussun bi daha mi okuyacaksin" demesi... boyle iste. Anlayan anladi. Anlamayan da "affetmen lazim ama" ya da "anne olunca anlarsin" diye gelmesin lutfen.
Çok teşekkürler çok güzel ele aldınız konuyu, çok faydalanıyorum paylaşımlarınızdan, emeğinize sağlık ❤❤🙏🙏
Ne zaman mutlu olsam annem duyacak diye ödüm kopar. En iyi ihtimalle surat asar, konuşmaz ve bi şekilde o mutluluktan beni mahrum etmeye çalışır. “Spotlight” metaforunu çok iyi anladım o yüzden
Çok faydalı bir video olmuş, teşekkürler paylaştığınız için❤😊
Malesef narsist ve haset bir anne ile büyüdüm. Hayatımda büyük travmalar ve yanlış seçimlerimin sebebidir aile benim nezdimde. Sonucunda hep fedakar hep verici biri haline geldim. İlişkiler konusunda da yanlış tercihlere sebep oldu, bağımlı ilişkileri seçiyorum farkında olmadan. Kendimi bu konuda nasıl düzeltebilirim artık nasıl bağımlı olmayan ilişkiler kurabilirim bilmiyorum farkındayım bağımlı seçimler yaptığımın fakat bu altta bilinçaltında kalan şeyleri nasıl kazıyıp iyileştirebilirim bilmiyorum, maddi gücüm olmadığı için psikoloğa/terapiste gitme imkanım olmadı 🤷🏻♀️ bu tür videolarla farkındalığımı artırmak ve kendimi iyileştirmek çabasındayım.
Gözyaşlarımı tutamadım. Peki biz nasistik ebeveynlerin çocukları nasıl iyileşeceğiz? Kalbimiz her zaman kırık mı hissedeceğiz?
Narsist değişmez siz ona karşö tutumunuzu değiştirmelisiniz benim zannımca tamamen uzaklaşmak en iyisi
Yine harika bir çalışma olmuş 👏👏👏
Harika bir video olmuş. Farkındalık anlamda Bilinçlendim. Kendi hayatımı sorgulatti deneyinlerimi.
Arrik daha farklı bilinçle hayatima devam edecegim. Teşekkür ederim 🌼💜
Merhabalar. Lütfen bu videonun sonunda bahsettiğiniz Imposter Sendromunu detaylı şekilde anlatan bir içerik hazırlayabilir misiniz? Sizden dinleyebilmek çok kıymetli.
ağlayarak dinledim her kelimesi için örnek verebileceğim bir travmam var. az önce büyük bir kriz yaşandı annemle aramda. beni anlamasını istediğim 24 sene yaşadım. bu güne kadar annem 1 kere bile eve yaptığım yemekleri yemedi. kararlarımı hep sen çocuksun diyerek aşağıladı. halbuki en tehlikeli şeyler hep onun lafını dinlediğimde başıma geldi. bakın 24 yaşındayım akşam dışarı çıkmak istediğim belki 2. kez oldu. başıma gelecekleri biliyorum çünkü.
erkek arkadaşım bana moral olsun istedi. çok anlayışlı biridir. annem bunu bildiği halde bağırarak sevgilin çok mu kızar dışarı çıkmayınca korkuyorsun dimi ondan demeye başladı.
karşımdaki annem değildi sanki benim bağırma huyum olmazdı hiç bu sefer tutamadım kendimi senelerdir bağırmadığım her şeye bağırdım sinir kriziydi saçlarımı yoluyordum en son yerde.
doğum günü için sabah erkenden ona pasta almaya gittiğimde de uyanmış hemen ardımdan beni arayıp küfürler etmişti sabahın köründe erkeklerle buluşmaya gittiğimi söyleyerek. dayanacak gücüm kalmadı. hep sessiz makul bir insan oldum kimsenin üzgünlüğünün sebebi olamazdım. ben artık ölüyorum. ailemdeki herkes onun yüzünden beni ve kardeşimi nankör ve psikolojisi bozuk sanıyor. çünkü annemin insanların yanında başka ve çok modern bir tavrı vardır. bizi kimsesizleştirdi şimdi bizi terk etmekle tehdit ediyor. psikolojisi bozuk olduğundan eminim ama kimseye anlatmam mümkün değil bu olanları. herkes benim deli olduğumu düşünür. bu saatte burayı bulabildim titremekten kendime sizin cümlelerinizle geldim. insan kalbine oturtamasa da aklına oturtunca teselli buluyor. habersiz yardımınız için teşekkür ederim.
Yani içimiz cız etti dinlerken ama narsistik ebeveynin çocuğuysak, narsistik bi soydan gelmişsek ne yapalım? Bunu da anlatın lütfen
Bir gurup terapisi mi yapsanız burada yorum yapanlarla?
Ne sahane olurdu🙏
Babamm babamm 21 yaşıma kadar her defasında beni yetersiz hissetiren adam sevginin para verince olduğunu zanneden babam ben sizin için her şey yapıyorum diyor ama hiçbir zaman hatayı kendinde aramaz hayatim boyunca beni tebrik etmesini bekledim aferin demesini bekledim hiçbir zaman ne tebrik etti ne aferin dedi bana annem desen o beni umursamıyor bile belki 7 çocuğun en büyüğü olduğum içindir
Ben de narsist bir annenin sosyal ilişki kurma ve sürdürmede zorlanan, iletişim problemleri olan 44 yaşındaki kızıyım, annemle problemleriniz lisede başlamıştı ama yıllar içinde bağımsızlığımı kazanabildim ve bu problemleri aşabildim. Ama problemleriniz annemin oğluma bakmaya başlaması ile yeniden ortaya çıktı. Otizmli bir oğlum var ve oğluma 8 yıl annem ve babam baktı, başta bakmak istememiş ama babamın da ısrarı ile kabul etmişti. Oğlum üç dört yaşlarındayken bir komşumuz oğluma annemin şiddet uyguladığını söylemişti, annemle yüzleşmekten korktuğum için bunu bilinç altıma atmış ve gerçek olmadığına kendimi inandırmıştım, ama şu an bunun pişmanlığını yaşıyorum. Öğretmenleri de oğluma annem yerine benim bakmam gerektiği konusunda beni uyarmalarına rağmen ben bir türlü durumu kabullenemedim. Sonunda pandemide işi bıraktım ve oğluma ben bakmaya başladım. Kısa süre sonrasında babam vefat etti ve abim annemin kronik rahatsızlıkları nedeniyle yalnız kalmasını istemedi ve annem yanımızdaki daireye taşındı, işte o andan sonra lisedeki halime geri döndüm. Eşim saygısından ötürü bir şey söylemiyordu ama rahatsız olduğunu hissediyordum. Aslında asıl rahatsız olan bendim, annem bana 15 yaşındaymışım gibi davranmaya hayatımın her noktasına müdahale etmeye başladı. Ben akrabalarımız ile olan ilişkilerimi kesmeme rağmen onları aramaya beni zorluyordu. Kendine yeni eşyalar alıyor ve eski eşyalarını bizim evimize yığıyordu. Her misafir geldiğinde "... geldi, gel hoşgeldin de", "... rahatsızlanmış ara geçmiş olsun de." gibi zorlamalara başladı. Ne yediğime, ne giydiğime , nereye gittiğime tüm gündelik yaşamıma karışmaya başladı ve özellikle de çocuğum ile ilişkime karışmaya ve her davranışımı eleştirmeye başladı. Markete bile gitsem neden bana söylemedin diye bile sorgulamaya başladı. Küçükken babaannem bana bakmış ve babaannem ile güçlü bir duygusal bağım oluşmuştu, annem bunu hep içerlerdi. Son zamanlarda bana "Yaşlandıkça babaannene benzedin, saçların aynı onun gibi beyazladı, popon aynı babaannen gibi büyüdü, bileklerin aynı babaannen gibi kalın oldu." gibi içten içe beni aşağılamaya, beni hor görmeye başladı.
Kendisi sürekli kendi dış görünüşünü övüyor "Bankada bir kadın bana ne kadar genç görünüyorsun dedi.", "Yengenin komşusu ne kadar genç görünüyorsun, hala çok güzelsin dedi.". Sohbet ettiğimizde sadece kendisinden, diğer insanlarla ilişkilerinden bahsediyor, profesör olan gelini, doktor olan oğlu ve öğretim üyesi olan yeğeninin başarılarını anlatıyor, ama benim ile ilgili hiçbir şeyi merak etmiyor, beni dinlemiyor ve beni hiç umursamıyor. Eşim ile sürekli taşınma planları yapmaya başladık, çünkü annemin bana psikolojik baskıları artık beni hem psikolojik hem de fizyolojik olarak yıpratmaya ve kendimi günden güne değersiz ve güçsüz hissetmeme yol açtı. Benim içine kapanık, sessiz bir insan olmamdan ve başkaları ile iletişim kurmaktan kaçınan bir insan olmamdan hep nefret etti. Aslında şimdi düşünüyorum da bu yüzden beni hiçbir zaman tam olarak sevemedi ve hep eksik gördü. Şimdi ise engelli bir çocuğu olan, kariyeri yarım kalmış, fiziksel olarak yıpranmış olan ve diğer insanlarla iletişimini kesen beni daha da eksik ve yetersiz görüyor ve daha da nefret ediyor, belki de oğlumu da bana benzediği için kabullenemedi ve onu da gerçekte hiç sevemedi.
Ama artık ya o beni, oğlumu ve eşimi olduğumuz gibi kabul etmeli ya da bizi rahat bırakıp, hayatımızı yaşamamıza izin vermeli.
Çok güzel bir video olmuş👏🏻👍
Hocam görür de cevaplarsanız çok sevineceğim. Acaba narsist anne hep sen haksızmışsın gibi hissettirir mi? Ne olay olursa olsun, kiminle ne yaşanırsa yaşansın hep sen haksızsın hep sen yanlışsın ve hep senin karşındaki kişi haklı ( bu kişi kendisi olmak zorunda değil) duygusunu verir mi? Avukatım ve seçtiğim mesleği bile annemin şekillendirdiğini düşünüyorum.
Çok kafa ve kalp açıcı oldu❤ katkılarınıza aşırı teşekkür 🙌
Tahsil edemeyeceğimiz alacaklar🥺
DİLİNİZE SAĞLIK ❤
Merhaba Gülcan hanım, eğer bu yorumları okuyorsanız 23.50 de bahsettiğiniz makaleyi paylaşabilir misiniz?
Tarih temizlenmez ,okunur cümleniz ne degerli
Sanırım imposter sendromum da var, bu zamana kadar üni kazanmam yurtdışına yerleşmem sınavları atlatmam. Hep annem tarafından anneannenin duaları kabul oldu, o kadar zeki bi insan değilsin nasıl olduysa Allah yardım etti iyi bi insansın derdi hep. Şu an bile hiçbirşeyi haketmiyormuşum gibi düşünüyorum hatta annem hakediyormuş gibi onun sayesinde ben başarılı oldum annem için bişeyler yapmam kazım gibi. Kurtulmak istiyorum bu durumdan. 😢
çok kötü birşey oldu. keşke tam şuan beni anlayacak yol gösterecek bir bilim insanı olsaydı. öyle ki ömrümün son gününde iyiki karşılaşmışım diyeceğim biri.
40 yasindayim ve narsist bir babanın boyun egen annenin elinde buyudugumun yeni farkindayim 😔
Bence çocuk yapmak için detaylı saglık raporu ve çocuk yetiştirme sınavdan geçenlere izin verilmeli. Bu tür insanları kısırlaştırılması şart olmalı. Bu güzellim dünyada resmen cehennemi yaşatıyorlar çocuklarına.
Tesekkürler
Denk gelişine sağlık 😁👏🏻
Bu söyleşiyi izlerken …ne kadar kederlenmişsek o kadar narsistik etki altında kalmışızdır şeklinde bir düşünce doğru olur mu diye düşündüm,.
İyiki varsınız 🩵
Gülcan hocam merhabalar, biz eşimle beş yıldır evliyiz ve çocuk yapma konusunda bazı endişelerimiz var ,bu konuda bize yol gösterebilecek çocuktan önce mutlaka okuyun veya izleyin dediğiniz bir eser varmı acaba ? Görüşleriniz bizim için çok ama çok önemli . Cevap verirseniz çok mutlu oluruz.❤
Haddime düşmez ama, anne olduktan sonra öğrenebiliyorsunuz bunu. Korku, endişe hiç bitmiyor. Hissettiğiniz gibi büyütün çocuğunuzu. Allah nasip etsin..
Çocuk ne yapsın , nasıl ayrıştırsın kendini bununla ilgili video çeker misiniz ?
Ben iki yasimdayken ayrilmislardi annem cok icerdide 9 yasimdayken bipolar bozukluk olan bekar biriyle evlendi onceden beni severlerdi liseye kaarcikisindende siddet gordum ve o kadar cok ki olaylar cik uzgunum ama suan ogretmenimicine atan buğulu gozlere direk yoneliyorum miyonum belkide buydu sevgi ne sevgimi aldilr ne verdiler sevgim siddet ve asagilanmaydi..Ama rabbmin kuluydum Allah esirgedi defalarca intihar tesebbsum olmustu 11 yasindan itibaren
Peki narsist ebeveyni olanlara öneriniz nedir?
Maalesef hocalarımızın cok daha iyi arastirmasi cok daha iyi öğrenmesi lazım konuyu. Hiç anlamamışlar:))) narsism artmadi, nasismin farkındalığı arttı. Narsistle evli bir kadının kocasının narsist oldugunu anlaması 15-20 yil sürüyor. Genelde narsist ebeynin de böyle oldugunu cocuklar 35-40 yaşlarında anlamaya başlıyorlar.
Narsist anne baba kendisi için yönlendirmez, sadece aşağılar sürekli aşağilar. Ben bir sinava çalışırken babam açık söylüyorum şöyle derdi: boşuna çalışma nah kazanırsın derdi. Bir iş görüşmesine gitsem, çıkışta arardı babam ve derdi ki: aldın mı ağzının payını, derdi. Bir işe başvuracağım zaman annem babam boşuna başvurma seni almazlar derdi.
Narsist anne baba asla çocuguna yatırım yapmaz, beklenti de yüklemez. Cocugu sümsük silik yapmak için herseyi yapar. Hocalarıma katılmıyorum ve cok daha fazla okuma yapmalarını tavsiye ediyorum. Hiç anlamamışlar narsist eveyni…
Ben ders çalışırken babam “oooo eda hanım profesör mü olacaksın” derdi ve günler sonra kafamı toplayıp 5 dakika için oturmuştum masa başına😂 ömrüm boyunca unutmayacağım canımı acıtmıyor ama babamı öyle hayırlayacağım.
İki uzmanı bu kadar sert eleştiriyorsunuz, kuşakgeçişli bir katılıktan payınızı almış olabilirsiniz, saygılar.
Hocam, başka yerde görsem de kelime seçimlerinden sizin öğrenciniz olduğunu anlardım. Epey, pek,irice, hikaye, arazi 😮
23:08 Öyle..
Hocam, ilişkilerinde narsist ancak ebeveynliği çok iyi olabilir mi bir insan?
Evet,Sevtap hocayla beraber olan narsist videolarında bahsediyorlar
Kapalıdevrede de yalnızlık var. Ebeveynin Biri narsist olsa şükür....ikisi de narsist ise düşünün bir de......Anne baba arasında sürekli sidik yarışı var. Ama onlar zaman zaman güç birliği yapıyorlar.....Olan hep ilk çocuğa oluyor. Çünku diğer çocuklar ilk çocuk gibi olmamayı örnekleme yoluyla öğreniyor...😂😂
👍
Bir ipte iki cambaz olmaz,biri bağımlıdır
icim ciz ederek, gozlerden akan yaslarla dinledim,
anarsistlerdenim galiba
hayatk ara sira bile olsa 22:03 sal mak zor😢
O tanıdıklık...
Benim anne ve babam da narsist ama annem sonradan oldu niye bilmiyorum😂 iyi de oldu babamla baş ediyor artık. Hep hayatımı yönlendirmeye çalıştılar, meslek seçimimi bile onlar yaptı. Sevdiğim adam ile evlenmemi engellemeye çalıştılar çünkü evden gitmem demek beni kontrol edemeyecekleri anlamına geliyordu ama yılmadım ve karşılarında durdum. Onları çok seviyorum ama birey olduğumu da biliyorum, onlar beni sevsin diye bir şey yapmam çünkü bu onların kendi tercihi olur, sevmezlerse de kendileri bilir. Beni vazgeçirmek için tehdit, manipülasyon her şeyi denediler ama vazgeçmedim ve kabullendiler. Siz siz olun onlara karşı geri adım atmayın mantıklı bir önerileri ya da fikirleri yoksa. Çoğu boş konuşuyor genelde narsistlerin.
Peki çözüm var mı 😢
peki bu konuda ebeveynle yüzleşilmeli mi
Yüzleşemiyorsunuz, size yaptığı şeyleri dile getirdiğinizde öyle bir şey olmadığını iddia ediyor, sizi yalancılıkla suçluyor.😊
Benim annem kendi ailesine yara sarıcı olmaya çalışıyor ama o alamadığını bizden almak istiyor. Sanki o rol gibi bir şey ve artık sıra ona gelmiş, parlama zamanı gelmiş gibi. Narsist mi yoksa çocuk gibi mi tam anlayamıyorum. Ama onun hisleri her şeyin üstünde. Ne söylesek, ne yapsak onunla ilgili gibi, onun için, ona inat, onu kızdırmak için…
Yani belki de nesil atlamıyor, hayat içinde iki rolü de yaşıyor bazı insanlar. Benim spot ışığım çalındı ben de çocuğumunkini alırım çünkü sıra bana geldi diyor bazıları.
Yara Sarıci iyileştirici ! Cocuk için ,