Güzel bir video; yalniz farkindalilik bizi ileri götürmüyor, insan o yarayi zaten hep icinde hissederek yasiyor, daha cözüm odakli video olabilirse bircok kisiye isik tutmus olabilirsiniz, tesekkürler.
hayata bir kiz cocugu olarak gelmis fakat erkek olarak devam eden biriyim. videoyu actigimda baba-kiz iliskisi uzerinden ilerleyecegini bilmeden dinledim yine de o kadar cok seye degindi ki.. universite sinavinda derece yaptim, turkiyenin en iyi okullarinda okudum ama hicbir zaman babam icin yeterli olmadi. cocuklugumdan itibaren o kadar elestirildim ki babam oleli 9 sene oluyor hala bazen kendi kendimi elestiren ic sesim sanki onun ses tonuyla geciyor kafamdan. 35 yasimdayim hala kendimi degerli goremiyorum. ne basarilarimdan tatmin olabiliyorum ne de sevildigime emin olabiliyorum. zamaninda sevilmemis ve surekli asaglanmis olmanin sanirim tamiri yok. yine de videonuz icin tesekkurler. umarim daha cok icerik yaparsiniz
Benzeri durumları yaşadım, yaşıyorum.. öncelikle bu gerçekle yüzleşebilmenin de çok büyük iyileştirici etkisi olduğuna inanlardanım. Yani olabilirliğine, çok zor bunun kabulu. İnsanın değerinin var oluşundan geldiğine inanırım hep. Hepimiz buradayız, nefes alabiliyoruz, ve yoktan var edildik. Bu ömrü bize kim bahşetti ? Bunu sık sık sorarım kendime bunu tabii kendi inancınız doğrultusunda cevaplayabilirsiniz.. kimse kimseden üstün veya değersiz daha az sevilmeye layık değil. İnsan tamamıyla iyi veya tamamen kötü bir varlık da değil. Eksiğiz, aciziz, acılıyız, ve bizim bu yolculukta kabul etmemiz gereken belkide tek yegane gerçek. Bu canı bize kimse vermedi her insan da bizim gibi aciz olduğundan, değerimizin olmadığı hükmü geçersiz. Çünkü neye kime göre hangi kıstasa göre? Özellikle de gerçek sevgi nedir tatmamış, deneyimleyememiş bir ebeveynse. ❤
‘Çocukları olduktan sonra kadınlar eşleri iyi bir babaysa şayet, öfke duyabilirler’ o kadar şu ana ait bir cümle ki teşekkür ederim❤ Umarım kabul edebilirim
Eski jenerasyon babaların davranışıyla ilgili söyledikleriniz kesinlikle yeni jenerasyon cocukların yaralarını ve travmalarını anlamakta cok önemli. Benim rahmetli dedim hakikatende soguk, mesafeli, ilgisini ve sevgisini kolay vermeyen bir babaydı. Iki kızından biri olan annem bu sevgiye gercekten çok açtı. Teyzem ise bu durumu kabul etmis ilgiyi daha cok annesinden isteyip bulan cocuk. Annem hep dedemin iyi yanlarını hatırlardı. Ailedeki siddetten, dedemin kötü yanlarından hic bahsetmezdi hatta yaşanan olayları hatırlamazdı. Aklında baska bir sekilde idealize etmisti ve bundan mutluydu. Babamla olan iliskilerinde de babam hep dısarıya dönük özgürlügüne düskün aile bağı cok kuvvelti olmayan bir eşti. Buna karşılık babamla olan ilişkim mükemmeldi. Birbirimize inanilmaz bir sevgi duyardik. Her zaman babam benim ilk sıgınacagım yerdi. Bu annem için hayatım boyunca sorun oldu. Hep aramızda bir engeldi. Öyle ki zamanla yaşadıgım depresyonların, ben istenmeyen biriyim, ben sevilmeye değer değilim düsüncelerimin sebebinin bu oldugunu terapilerimde anladım. Annem hayatında babamla olan iliskisini zedeleyen kişi olmaktan beni hep sorumlu tuttu. Bunu hep üstü kapalı ya da bazen direkt olarak ifade etti. Buna bağlı olarak bende cok yıprandım. Kötü bir anne kız ilişkimiz oldu. Birgün yetiski hayatımda eşimle ve hayatla ilgili yaşadıgım sıkıntılar esnasında anneme şunu sormustum " babamla neden boşandınız?" Senin yüzünden diyerek "şaka mahiyetli" yorum yapmıstı. O günü hic unutmam. Ebeveyn cocuk iliskisi ciddi anlamda cok önemli ve kuşaklar geçtikçe aktarılarak kapanması zor yaralar açacak bir konu. Lütfen tüm ebeveynler o yüzden önce kendi eksiklerini görsün, kendini tanısın, yaralarını sarsın. O sekilde ancak kendilerinin en iyi versiyonu olan cocuklar yetistirebilirler diye inanıyorum..
Ruh sağlığı yerinde hiçbir anne ,evladına senin yüzünden babanla boşandık diyemez..Şaka falan bir yana, bu fikri aklından bile geçiremez..Böyle bir fikri aklından geçirmeye utanır..Ancak sizin annenizin ruhu ve zihni gerçekten hastaymış, zaten kendi babasını da gerçek dışı bir idealizasyonla kabul etmiş..Yalan ve hayali bir baba proofilini benimsemiş..Kendi zihni bu kadar hasta olan bir kadın, yine hasta zihninde kendi eş ve çocukları arasındaki ilişkiyi kimbilir ne derece gerçek dışı fikirleriyle yorumlamıştır..Ruh hastası anneler elinde büyüyen çocuklar, çok bahtsız bir kaderin içine doğup, kendileriyle hasta ebeveynleriyle tanışıyor..Hayatı burdan öğrenip, yaşama bu pencereden atılıyorlar..Haksızlıklarla tanışıp yaşama 1-0 yenik başlıyorlar..Bir çoğumuz böyleyiz ve toplumunuz bu yüzden bugün ahlak ve değerler erezyonuna uğradı..Yanlış yazılmış tüm geçmişimizi silip atıp, yepyeni bir hayata ,yepyeni gözlüklerle bakmak ve kendimizi sevip hayata sarılmaktan başka çaremiz yok yoksa biz yaşarken ölüp gideceğiz
Şunu paylaşmak isterim, babam hayatta ve sevdiğini iki kızına da hiç gösteremedi.Ben şöyle bir an yaşamak isterdim babamla, ben onun göğsüne vurayım ve neden beni hiç sevmedin diyeyim o da bana sıkıca sarılsın. Burdaki mizanseni bir çok kadın anlayacaktır. Tek eksik sevgiydi o da tahsil edilemedi,kabul ediyorum. Cebimde bu bilgi ve ben kendimi bir yerden bir şekilde sevmeye başladım💚Sevgiler hocam 🧚🏼♀️🧚🏼♀️🧚🏼♀️
23 yaşımdayım, duygusal anlamda ilgi duyduğum erkekler hep başarılı,ahlaklı ve karakteri,hayatı oturmuş kişiler. İçten içe o karakterlere hayranlık duyuyorum ama asla kendime layık göremiyorum. Benden nice iyisi var onlara denk gelir onlarla yakışırlar diyorum...bu histen bu yetersizlikten nasıl kurtulucam bilemiyorum...
Benim babam şizofren hastasıydı bırakın sevgiyi güvenliğimiz tehlikedeydi bence reşit olmak kendine yetmektir kendine acıyan bir insan reşit nasıl olsun ben sevgi değil çevrenin akrabalarımın bile saygısını kaybetmiştim babam yüzünden ama hayata tutundum yani babaymış anneymiş 30 ,40 yaşındaysanız boş şeyler yetimhanede büyüyenler ne yapsın güçlü olun hayat devam ediyor maalesef
Babam yaa... hic baba kiz olamadık ama ben seni hep cok sevdim. Keske yasasaydin da bir şansımız olsaydi. Her firsatta sevgimi soyledim sana herseye ragmen. Yokluğuna ragmen.... mekanin cennet olsun. ❤
Özellikle orta yaşlarına ulaşmış kadınların orta yaş krizi denen dönemeçte içsel sorguları hep bu aileden tahsil edilemeyen duygusal yoksunlukları üzerine oluyor
Zengin bir adamdan bahsederken 2 kızı olduğunu söyledim babam dedi ki 3. Yü yapsın bari o kadar mal mülk kızlara kalmasın. Ben 30 yaşındayım. Çocuk değilim artık açıkçası bu sözler zoruma gidiyor. Ben evlenirken de çeyiz alırken paralarımı damat yiyor diye panik olmuştu. Ben artık bu aileden çekiliyorum erkek kardeşimi çok seviyorum ama ne yazık ki ailem kız olduğum için beni 2. planda tutuyor. Tüm mal mülk sevgi saygı ilgi. Her şeyi kardeşime verip rahat etsinler.
Üzücü. Ebeveynleriniz yaslandiklarinda da kardeşiniz bakar o zaman. Yaşım genç fakat çok ebeveyn gördüm böyle davranmış olan, yaşlıliklarinda da o erkkkkkek evlatlari eşlerinden ötürü yılda bı gidip ziyaret ediyor. Bazı şeyleri o kuşağa anlatamayiz. Deneyim gençten yaşlıya aktarilmiyor maalesef. Bizim kuşak umarım bu hatalardan dersini alarak, kendisinin ve kendisinin alt soyunu tedavi eder✨
Hocam çok doğru ve yerinde tespitler, söylediklerinizi hemen her gün bir danışanımla doğruluyorum, anasına bak kızını al, atasözü yetersiz kalıyor, atasözünü babasıyla ilişkisine de bak diyerek tamamlamak gerekiyor, emeğinize sağlık.
Konunun başlığı bile benim bu ülkede yüzde 1 lik kesimde oldugumu gosterıyor benim babamda kızına herseyı yapıp bana ne maddi ne manevi yanımda 46 yasındayım daha birgün tek bir güzel laf duymadım onun için bu saatten sonrada umrumda degil yaptıkları
Ebeveynler ne yazık ki koruyucu rolünü fazla verdiklerinde ortaya kendini yetersiz gören, kendi ailesi tarafından birey olarak görülemeyen ve yetişkinlerle aynı ortamda bulununca afallayan, sevilmeye layık görülmeyen çocuklar yetiştiriyorlar. Ben 15 yaşımdayken organ nakli oldum ve doğal olarak ailem hep üstüme titredi, fakat bu durum hiçbir zaman daha aza inmedi ve annemin ‘sen bunu yapamazsın çünkü hastasın’ demeleri ve kendimle ilgili kararları çok uzunca süre onların almasından ötürü tek başıma hayatımı idame ettirmede zorluk çekiyorum. 31 yaşındayım ve girdiğim her işte yetersiz olduğum, acaba cidden annemin dediği gibi ben bunu yapamam mı düşüncesiyle başarısız olup işten ayrıldım. İlişkilerimdeyse sevilmeye layık görülmeme durumu var, ailem beni birey olduğuma inandırmadıkları için ilişkilerde sevgi görünce hemen karşımdaki insana gereğinden fazla değer verip sonucunda terkediliyorum. Keşke ebeveynler özgüvenlü çocuklar yetiştirmeye daha özen gösterseler. Ben bu yaşımda hala kendimi birey olarak görmekte zorlanmazdım. Yavaş yavaş kendimi toparlayıp bu konuda geliştirmeye çalışıyorum, zor ama bunu yapmak zorundayım.
Yorumu okurken yazdıklarınızla ağlamaklı oldum. Ben de sizinkine çok benzer bir hayat yaşadım, benim ailem de benzer şekillerde üzerime titrediler ve birey olmama izin vermediler. Yaklaşık yarım yıldır bu konuda çalışıyorum, ilerlediğimi hissediyordum ama onların halen süreğen şekilde özensiz olan davranışları ile devamlı baltalanıyor gibi hissediyorum. Ayda 1 terapi alma imkanı buldum orada da ailemle olan sorunları mı çözeyim, ilişkilerimdeki mi, geleceğimimi şekillendirmeye çalışayım, hayat amacımımı mı bulmaya çalışayım, her gün kişisel gelişimim için çalışıyor, kitaplar okuyor, içerikler tüketiyorum. Bu hislerle yaşamak ve mücadele etmek gerçekten herkesin harcı değil, çoğu insan kaçıyor. Siz de benim gibi mücadele edenlerdensiniz görüyorum ki, size virtual olarak içtenlikle sarılıyorum. Belki de tek ihtiyacımız olan bu bireyleşme yolunda yalnız olmadığımızı bilmek, bu coğrafyada çoğunluk olmak üzere hatta başka coğrafyalarda da tabii bizim gibi bu konuda acı çeken ve bunu yenmeye çalışan bir sürü insan var. Bizim yolumuz en çetrefilli yollardan, 33 yaşındayım ama 16 yaşındaki bir çocuk kadar tecrübem var, pamuk içinde büyüdüğüm için. Gelişmeye çalışsam da ifade etmekte, sosyalleşmekte halen çok zorlanıyorum, sınırlarımı koruyamıyorum. Pratik gerekiyor. Sadece yazmak istedim, içimden bunlar aktı videonun üzerine yorumunuzu okuyunca, yolumuz açık olsun.
@@bjeyaztavsan çok teşekkür ederim zahmet edip bu kadar uzun bir mesaj atmanıza. Aynı durumda olduğumu bilmek sevindirse de bir yandan da üzücü ama beni anlayan birini görmek de güzel. Bir yandan şöyle bir durumu da yaşıyorum; sosyalleştikçe ve beni dinleyen insanlar olduğunu görünce bu beni daha da teşvik ediyor ve mutlu oluyorum. Etrafınıza size olduğunuz kişi için değer veren insanlarla çevrelemek de önemli. Belki bu durumda olmak beni arkadaşlarımı çok incelikle seçmeye itti diyebilirim, bu konuda en çok onlara müteşekkirim. Size de tekrar teşekkür ediyorum.
@@bjeyaztavsan çok teşekkür ederim zahmet edip bu kadar uzun bir mesaj atmanıza. Aynı durumda olduğumu bilmek sevindirse de bir yandan da üzücü ama beni anlayan birini görmek de güzel. Bir yandan şöyle bir durumu da yaşıyorum; sosyalleştikçe ve beni dinleyen insanlar olduğunu görünce bu beni daha da teşvik ediyor ve mutlu oluyorum. Etrafınıza size olduğunuz kişi için değer veren insanlarla çevrelemek de önemli. Belki bu durumda olmak beni arkadaşlarımı çok incelikle seçmeye itti diyebilirim, bu konuda en çok onlara müteşekkirim. Size de tekrar teşekkür ediyorum.
Hocam emeğinize sağlık, ufak bir geri bildirim yapmak isterim. Sesinizi hiç duyamıyorum, bir sonraki videonuzda dikkat edebilirseniz minnettar kalırım. Çok sevgiler, saygılar.
Ses çok az hocam. Onun dışında harika bir video. Bilmek ve farkında olmak, umarım çözüme götürür bizi.. bazen kokeni bilmek yetmiyor, patinaj devam ediyor...
Maalesef genel olarak bu coğrafya anne-baba olma konusunda oldukça bilinçsiz. Yaşı geçmesin diye evlenip yine aynı sebepten ya da millet "ne zaman çocuk" minvalinde sorular sormasın diye çocuk sahibi olan tipler. Çocuk sahibi olmak için gerçek bir istek yok. Böyle olunca da ne sevgi var ortalıkta ne de şefkat. Sadece hayatta yapılacaklar listesine bir tik daha atıyorlar. Dünyaya gelen canlı mı, duyguları ve duygusal ihtiyaçları var mı?, en önemlisi de "anne-baba olarak bunu biz karşılayabiliyor muyuz" diye durup düşünmek, kendilerine sormak yok. Yemeğini ver büyüsün, diğer ihtiyaçları önemli değil. Maalesef çoğunluğumuz gibi benim de baba ile sorunlarım/eksikliklerim vardı. Psikolojik ama özellikle de fiziksel şiddet gördüm liseye kadar. Sonrasında babam geçirdiği bir sağlık sorunu sonrasında yaptığı tüm hataların farkına vardı, özür diledi ve bunları düzeltme çabasına girdi ki bu çok değerli. Evet, geçen yıllar geri gelmeyecek ya da çocukluğumda eksik kalan manevi ihtiyaçlarım bir anda tamamlanmayacak. Yine de bu özürü değerli buluyorum. Bence bu videonun ANNE konulu olanı da gelmeli. Çünkü bir kız çocuğunun hayatında baba figürü kadar anne de çok önemli. Ve 34 yaşındayım, annem hala hayatımda bana en çok yara veren, duygusal olarak beni tüketen insan. Ne sevgi var ne şefkat, ne merhamet. Psikolojik şiddet çok ama. İmkanı varsa fiziksel şiddete de yöneliyor. Babam gibi de değil. Bunu düzeltme çabası yok. Asla haksızlığını kabul etmiyor. Şiddet de uygulasa haklı, çünkü anneymiş o (?) 🤬 Anne sevgisinin, ilgisinin, şefkatinin boşluğunu da hayatta hiçbir şey dolduramıyor. Yine bizim coğrafyamızda yaygın bir düşünce (!). Çocuk yaşlanığınızda size baksın diye ileri dönük yapılan bir yatırım değildir. O bir birey, kendi hayatı var, farkına varılsın artık. Ben bunu özellikle anneme söylüyorum. Bu kafadaki insana 1 bardak su bile vermem, kim olursa olsun. (gerçi ben böyle diyorum ama sonra üzülüyorum içimden, düşüncem değişiyor). Sonuç itibariyle hayata 2-0 yenik başlamak bu olsa gerek. Dünyaya 1 kere geliyoruz. Onda da payımıza düşen 😭 Umarım hayatımızın geri kalan kısmında mutlu olup, iyi insanlarla karşılaşırız 🙏
Çok iyi anlayabiliyorum aslında bu durumu. Ben de benzerlerini yaşadım yaşıyorum. Baba sevgisini gerçek manada hiç tadamadım. Ve bu inanılmaz bence şu an ki hayatıma etki ediyor. Dediğiniz gibi anne baba olmadan evvel bu durumun bir süzgeçten geçmesi gerekiyor ve üzerine düşünmek gerekiyor. Sorgulamak gerekiyor. İçim yine hüzünlü yaralı hissediyor sıkıştım.
Babam hep sen şuna buna layık değilsin derdi. 48 yaşındayım hala öyle hissediyorum. Kendi paramla bile iyi bir şey alırken ben buna layık mıyım? diye düşünüyorum
Kardeşim inançlı mısın bilmiyorum ama eğer öyleyse Allah (cc) bizi insan olarak eşrefi mahlukat yani yaratılanların en değerlisi olarak yaratmıştır. Sen bir insan olarak değerlisin. Lütfen kendine zaman ayır hediye al film izle seni her ne mutlu ediyorsa.. Kendine her zaman her gün ben değerleyim, ben bunu hakediyorum, sevilmeye layığım gibi sözleri söylemelisin hatta bunu hepimiz yapmalıyız. Beyhan Budak, Saliha Erdim gibi pekçok psikolog var seni rahatlatan kimse onun videolarını izle mutlaka inşallah işe yarar
Agladiginda kosmak/kosmamak kismindan sonrasini izleyemedim. Toksik ebeveynlerin elinden cikmak cok kotu. Boyle yetismis bi insan olarak ebeveyn olmaya calismak cok daha kotu.
Hata normal birsey, herkes hata yapabilir. Bence ebeveyn ozde sevecen iyi bir iliski kurduysa hatalar da tolore olur. Iyi bir iliski cogu hatayi kaldirir. Bence asil sorun asla anne baba olmamasi gereken hatta mahkeme karariyla kisirlastirilmasi gereken insanlarin anne baba olmasi...
Rahmetli babam beni stres topu gibi görür, her firsatta döver hakaret eder asagilardi..bunu tabiki annemin yardimiyla yapardi....ben hic sevilmedim..hatta tum iyi niyetime ragmen,nefret edildim..sonra evden kurtulmak icin yanlis bir erkekle evlendim ve sonra bosandim..temelde suclulari anne babam..hadi sevmedin de neden nefret ettin be baba???
Peki açıkça sevmediğini haykıran baba? Bunu duyana kadar bir umuttu alacaklı olduğum sevgiyi bir gün alabilmek. Hatta duygusal manipülasyon ve istismarları bile fark ederek katlanıyordum. Kardeşimi bana kötülediği bir konuşmasında açıkca sordum, bizi gerçekten seviyor musun diye. O zaman mırın kırın edip yuvarladı cevabını ama 2 ay sonraki tartışmamızda haykırdı üç, beş tekrarlayarak sevmediğini. Kalbimden çıkıp gitti baba denen kişi ve sevgi umudu. böylesi daha iyi oldu, gerçek benliğini gördüm onun. yine de kendime üzülüyorum görünürde bir baba var ama hiç olmamış ve o boşluk benimle birlikte mezara kadar yaşayacak
Ebeveynlik hatalar müessesi ama çocuklar ne yapsın? Telafisi olmayan hatalar yapıyorlar sonra ben böyleyim deyip geçiyorlar. Herkes evladını sevmez bence inanmıyorum
49 yaşındayım hala alacaklıyım babamdan 😓 Bekarım 😓 Eski jenerasyon baba 😓 Şiddet uygulayan baba 😓 Kız çocuk hayırlı evlat diyen baba 😓 niye çünkü babam 73 yaşında yaşlandı onlara bakmamı bekliyorlar 😰 Test sürüşünde duvara tosladım, hem de birkaç kez 😓😓😓
ya babamızı yılda bir veya iki kere görerek büyüdüysek? o kadar kötü bir duygu ki. baba tarafından terk edilme hissi yüzünden tüm ilişkilerini önce kendisi bitiren, hiçbir erkeğe güven duymayan, erkeğin hep hayal kırıklığına uğratmasını bekleyen ve böyle güvenilmez partnerler seçen birisi haline geliyorsunuz. sonra da terapilerle aşmaya çalışıyorsunuz işi ki işiniz çok zor
Biri lazım babamı sevsin ..babam beni sevmedi diye dunyanin sonu değil ya ...karakteri olgunlaşmamış yaşta evlenmiş insanlar ...(annelerde )ne babalık yapacak
Ben şöyle düşünüyorum anne baba çocuk neyse çocuk değil ama anne baba bir sıfattır ve çokta üzerine dört yüz dört gibi yapışmanın gereği yok bireysel varlıklarız ve herkesin kendine göre ihtiyaçları var çocuktan kimse hesap sormaz ama büyüdüğünde vermek zorundasın ben bu çok ağır bir yük ben yirmi yaşındayım ama hala küçük çocukların sevdiği şeyleri sevebiliyorum ortam ne olursa olsun olay sende başlıyor
Farkındalık eyvallah. Ama bu bizi iyileştirir mi, iyilestiriyor mu. İleri götürüyor mu. Anlatı çok güzel fakat çare, çözüm ? Yok. Bu , hep insanın içinde deniyor. Kendinde deniyor.. öyledir de. Kabul. Fakat şu var; bazı acılar,yaralar belki de biz ölünceye dek öylece kalacak. Taşa işlenmiş yazılar gibi. İyi ona da kabul. Kalsın bakalım. Ben artık böyle düşünüyorum ve kabul ediyorum. Varsın kalsın. Kalsın ki, o bizim nişanimiz olsun. Yara izimiz olsun.. onunla yürümeyi başarmış oluruz böylece. Zaten bütün mesele de bu galiba. Yaralarinla berelerinle yürümek, var olmak... O yaralarla ne kadar ne yapabilirsek artık. Sana bir kilo tuz ya da 20 ya da 50 ya da 100 kilo tuz veriliyor. Herkesin sınavı işte. Al bu tuzu , bununla nereye kadar çıkacaksın. O çıktığın yer , o çıkılan yol senin sınavın deniyor. Öyle. Görelim bakalım bu elimizdekilerle ne yapabileceğiz.. ekşi limonlarla belki tatlı bir limonata ya da hafif ekşi. Ya da tam ekşi .Allah korusun bundan tâbi. Allah hepimizin yar ve yardımcısı olsun arkadaşlar.
Güzel bir video; yalniz farkindalilik bizi ileri götürmüyor, insan o yarayi zaten hep icinde hissederek yasiyor, daha cözüm odakli video olabilirse bircok kisiye isik tutmus olabilirsiniz, tesekkürler.
Sevilmeye değer olduğunu hissedememek ne kadar acı bi duygu
Bu yorumum beğenilince üzülüyorum benle aynı şeyleri hisseden insanlar var diye
Maalesef evet var.. ama kendi değerimizin varlığımızın onayı, bir başka aciz insanın insiyatifine bağlı değil. ❤
hayata bir kiz cocugu olarak gelmis fakat erkek olarak devam eden biriyim. videoyu actigimda baba-kiz iliskisi uzerinden ilerleyecegini bilmeden dinledim yine de o kadar cok seye degindi ki.. universite sinavinda derece yaptim, turkiyenin en iyi okullarinda okudum ama hicbir zaman babam icin yeterli olmadi. cocuklugumdan itibaren o kadar elestirildim ki babam oleli 9 sene oluyor hala bazen kendi kendimi elestiren ic sesim sanki onun ses tonuyla geciyor kafamdan. 35 yasimdayim hala kendimi degerli goremiyorum. ne basarilarimdan tatmin olabiliyorum ne de sevildigime emin olabiliyorum. zamaninda sevilmemis ve surekli asaglanmis olmanin sanirim tamiri yok. yine de videonuz icin tesekkurler. umarim daha cok icerik yaparsiniz
Benzeri durumları yaşadım, yaşıyorum.. öncelikle bu gerçekle yüzleşebilmenin de çok büyük iyileştirici etkisi olduğuna inanlardanım. Yani olabilirliğine, çok zor bunun kabulu. İnsanın değerinin var oluşundan geldiğine inanırım hep. Hepimiz buradayız, nefes alabiliyoruz, ve yoktan var edildik. Bu ömrü bize kim bahşetti ? Bunu sık sık sorarım kendime bunu tabii kendi inancınız doğrultusunda cevaplayabilirsiniz.. kimse kimseden üstün veya değersiz daha az sevilmeye layık değil. İnsan tamamıyla iyi veya tamamen kötü bir varlık da değil. Eksiğiz, aciziz, acılıyız, ve bizim bu yolculukta kabul etmemiz gereken belkide tek yegane gerçek. Bu canı bize kimse vermedi her insan da bizim gibi aciz olduğundan, değerimizin olmadığı hükmü geçersiz. Çünkü neye kime göre hangi kıstasa göre? Özellikle de gerçek sevgi nedir tatmamış, deneyimleyememiş bir ebeveynse. ❤
‘Çocukları olduktan sonra kadınlar eşleri iyi bir babaysa şayet, öfke duyabilirler’ o kadar şu ana ait bir cümle ki teşekkür ederim❤ Umarım kabul edebilirim
Eski jenerasyon babaların davranışıyla ilgili söyledikleriniz kesinlikle yeni jenerasyon cocukların yaralarını ve travmalarını anlamakta cok önemli. Benim rahmetli dedim hakikatende soguk, mesafeli, ilgisini ve sevgisini kolay vermeyen bir babaydı. Iki kızından biri olan annem bu sevgiye gercekten çok açtı. Teyzem ise bu durumu kabul etmis ilgiyi daha cok annesinden isteyip bulan cocuk. Annem hep dedemin iyi yanlarını hatırlardı. Ailedeki siddetten, dedemin kötü yanlarından hic bahsetmezdi hatta yaşanan olayları hatırlamazdı. Aklında baska bir sekilde idealize etmisti ve bundan mutluydu. Babamla olan iliskilerinde de babam hep dısarıya dönük özgürlügüne düskün aile bağı cok kuvvelti olmayan bir eşti. Buna karşılık babamla olan ilişkim mükemmeldi. Birbirimize inanilmaz bir sevgi duyardik. Her zaman babam benim ilk sıgınacagım yerdi. Bu annem için hayatım boyunca sorun oldu. Hep aramızda bir engeldi. Öyle ki zamanla yaşadıgım depresyonların, ben istenmeyen biriyim, ben sevilmeye değer değilim düsüncelerimin sebebinin bu oldugunu terapilerimde anladım. Annem hayatında babamla olan iliskisini zedeleyen kişi olmaktan beni hep sorumlu tuttu. Bunu hep üstü kapalı ya da bazen direkt olarak ifade etti. Buna bağlı olarak bende cok yıprandım. Kötü bir anne kız ilişkimiz oldu. Birgün yetiski hayatımda eşimle ve hayatla ilgili yaşadıgım sıkıntılar esnasında anneme şunu sormustum " babamla neden boşandınız?" Senin yüzünden diyerek "şaka mahiyetli" yorum yapmıstı. O günü hic unutmam. Ebeveyn cocuk iliskisi ciddi anlamda cok önemli ve kuşaklar geçtikçe aktarılarak kapanması zor yaralar açacak bir konu. Lütfen tüm ebeveynler o yüzden önce kendi eksiklerini görsün, kendini tanısın, yaralarını sarsın. O sekilde ancak kendilerinin en iyi versiyonu olan cocuklar yetistirebilirler diye inanıyorum..
Çok doğru bir yorum
Ruh sağlığı yerinde hiçbir anne ,evladına senin yüzünden babanla boşandık diyemez..Şaka falan bir yana, bu fikri aklından bile geçiremez..Böyle bir fikri aklından geçirmeye utanır..Ancak sizin annenizin ruhu ve zihni gerçekten hastaymış, zaten kendi babasını da gerçek dışı bir idealizasyonla kabul etmiş..Yalan ve hayali bir baba proofilini benimsemiş..Kendi zihni bu kadar hasta olan bir kadın, yine hasta zihninde kendi eş ve çocukları arasındaki ilişkiyi kimbilir ne derece gerçek dışı fikirleriyle yorumlamıştır..Ruh hastası anneler elinde büyüyen çocuklar, çok bahtsız bir kaderin içine doğup, kendileriyle hasta ebeveynleriyle tanışıyor..Hayatı burdan öğrenip, yaşama bu pencereden atılıyorlar..Haksızlıklarla tanışıp yaşama 1-0 yenik başlıyorlar..Bir çoğumuz böyleyiz ve toplumunuz bu yüzden bugün ahlak ve değerler erezyonuna uğradı..Yanlış yazılmış tüm geçmişimizi silip atıp, yepyeni bir hayata ,yepyeni gözlüklerle bakmak ve kendimizi sevip hayata sarılmaktan başka çaremiz yok yoksa biz yaşarken ölüp gideceğiz
Şunu paylaşmak isterim, babam hayatta ve sevdiğini iki kızına da hiç gösteremedi.Ben şöyle bir an yaşamak isterdim babamla, ben onun göğsüne vurayım ve neden beni hiç sevmedin diyeyim o da bana sıkıca sarılsın. Burdaki mizanseni bir çok kadın anlayacaktır. Tek eksik sevgiydi o da tahsil edilemedi,kabul ediyorum. Cebimde bu bilgi ve ben kendimi bir yerden bir şekilde sevmeye başladım💚Sevgiler hocam 🧚🏼♀️🧚🏼♀️🧚🏼♀️
Benzer hikaye, seni anliyorum :)
Hayatın icinde seçtiğiniz konular anlatim biciminiz,dikkat cektiginiz noktalar herşey cok güzel..
Mücadele gücünüz takdire değer 👏👏👏
Son derece hassas ve genel bir konu gerçek bilgiye sahip hocalar tarafından daha sık işlenmelidir. Iyi ki varsınız.
23 yaşımdayım, duygusal anlamda ilgi duyduğum erkekler hep başarılı,ahlaklı ve karakteri,hayatı oturmuş kişiler. İçten içe o karakterlere hayranlık duyuyorum ama asla kendime layık göremiyorum. Benden nice iyisi var onlara denk gelir onlarla yakışırlar diyorum...bu histen bu yetersizlikten nasıl kurtulucam bilemiyorum...
Benim babam şizofren hastasıydı bırakın sevgiyi güvenliğimiz tehlikedeydi bence reşit olmak kendine yetmektir kendine acıyan bir insan reşit nasıl olsun ben sevgi değil çevrenin akrabalarımın bile saygısını kaybetmiştim babam yüzünden ama hayata tutundum yani babaymış anneymiş 30 ,40 yaşındaysanız boş şeyler yetimhanede büyüyenler ne yapsın güçlü olun hayat devam ediyor maalesef
Aynı şeyleri yasamız, benım babam da öyle ve akrabalarımız da hep bız gelınce bizi küçümsedi, arkadaş çevrem vs de aynı
❤
@@Huzurpeacebenim babamda...
❤
Anlatiminiz gercekten cok temiz ve de akıcı. Iceriklerin devamini heyecanla bekliyorum, sevgiler
Babam yaa... hic baba kiz olamadık ama ben seni hep cok sevdim. Keske yasasaydin da bir şansımız olsaydi. Her firsatta sevgimi soyledim sana herseye ragmen. Yokluğuna ragmen.... mekanin cennet olsun. ❤
Özellikle orta yaşlarına ulaşmış kadınların orta yaş krizi denen dönemeçte içsel sorguları hep bu aileden tahsil edilemeyen duygusal yoksunlukları üzerine oluyor
%100 dogru bir tesbit.
Teksiniz alaninizda ❤Teşekkürler. .Çok zarar verdim çocuklarıma
Zengin bir adamdan bahsederken 2 kızı olduğunu söyledim babam dedi ki 3. Yü yapsın bari o kadar mal mülk kızlara kalmasın. Ben 30 yaşındayım. Çocuk değilim artık açıkçası bu sözler zoruma gidiyor. Ben evlenirken de çeyiz alırken paralarımı damat yiyor diye panik olmuştu. Ben artık bu aileden çekiliyorum erkek kardeşimi çok seviyorum ama ne yazık ki ailem kız olduğum için beni 2. planda tutuyor. Tüm mal mülk sevgi saygı ilgi. Her şeyi kardeşime verip rahat etsinler.
Üzücü. Ebeveynleriniz yaslandiklarinda da kardeşiniz bakar o zaman.
Yaşım genç fakat çok ebeveyn gördüm böyle davranmış olan, yaşlıliklarinda da o erkkkkkek evlatlari eşlerinden ötürü yılda bı gidip ziyaret ediyor.
Bazı şeyleri o kuşağa anlatamayiz. Deneyim gençten yaşlıya aktarilmiyor maalesef.
Bizim kuşak umarım bu hatalardan dersini alarak, kendisinin ve kendisinin alt soyunu tedavi eder✨
Hocam çok doğru ve yerinde tespitler, söylediklerinizi hemen her gün bir danışanımla doğruluyorum, anasına bak kızını al, atasözü yetersiz kalıyor, atasözünü babasıyla ilişkisine de bak diyerek tamamlamak gerekiyor, emeğinize sağlık.
Konunun başlığı bile benim bu ülkede yüzde 1 lik kesimde oldugumu gosterıyor benim babamda kızına herseyı yapıp bana ne maddi ne manevi yanımda 46 yasındayım daha birgün tek bir güzel laf duymadım onun için bu saatten sonrada umrumda degil yaptıkları
Sizi çok seviyorum, iyi ki varsınız...
Nefesimi tuttum ve izlemeye başlıyorum hocam 🤍
Ebeveynler ne yazık ki koruyucu rolünü fazla verdiklerinde ortaya kendini yetersiz gören, kendi ailesi tarafından birey olarak görülemeyen ve yetişkinlerle aynı ortamda bulununca afallayan, sevilmeye layık görülmeyen çocuklar yetiştiriyorlar. Ben 15 yaşımdayken organ nakli oldum ve doğal olarak ailem hep üstüme titredi, fakat bu durum hiçbir zaman daha aza inmedi ve annemin ‘sen bunu yapamazsın çünkü hastasın’ demeleri ve kendimle ilgili kararları çok uzunca süre onların almasından ötürü tek başıma hayatımı idame ettirmede zorluk çekiyorum. 31 yaşındayım ve girdiğim her işte yetersiz olduğum, acaba cidden annemin dediği gibi ben bunu yapamam mı düşüncesiyle başarısız olup işten ayrıldım. İlişkilerimdeyse sevilmeye layık görülmeme durumu var, ailem beni birey olduğuma inandırmadıkları için ilişkilerde sevgi görünce hemen karşımdaki insana gereğinden fazla değer verip sonucunda terkediliyorum. Keşke ebeveynler özgüvenlü çocuklar yetiştirmeye daha özen gösterseler. Ben bu yaşımda hala kendimi birey olarak görmekte zorlanmazdım. Yavaş yavaş kendimi toparlayıp bu konuda geliştirmeye çalışıyorum, zor ama bunu yapmak zorundayım.
Yorumu okurken yazdıklarınızla ağlamaklı oldum. Ben de sizinkine çok benzer bir hayat yaşadım, benim ailem de benzer şekillerde üzerime titrediler ve birey olmama izin vermediler. Yaklaşık yarım yıldır bu konuda çalışıyorum, ilerlediğimi hissediyordum ama onların halen süreğen şekilde özensiz olan davranışları ile devamlı baltalanıyor gibi hissediyorum. Ayda 1 terapi alma imkanı buldum orada da ailemle olan sorunları mı çözeyim, ilişkilerimdeki mi, geleceğimimi şekillendirmeye çalışayım, hayat amacımımı mı bulmaya çalışayım, her gün kişisel gelişimim için çalışıyor, kitaplar okuyor, içerikler tüketiyorum. Bu hislerle yaşamak ve mücadele etmek gerçekten herkesin harcı değil, çoğu insan kaçıyor. Siz de benim gibi mücadele edenlerdensiniz görüyorum ki, size virtual olarak içtenlikle sarılıyorum. Belki de tek ihtiyacımız olan bu bireyleşme yolunda yalnız olmadığımızı bilmek, bu coğrafyada çoğunluk olmak üzere hatta başka coğrafyalarda da tabii bizim gibi bu konuda acı çeken ve bunu yenmeye çalışan bir sürü insan var. Bizim yolumuz en çetrefilli yollardan, 33 yaşındayım ama 16 yaşındaki bir çocuk kadar tecrübem var, pamuk içinde büyüdüğüm için. Gelişmeye çalışsam da ifade etmekte, sosyalleşmekte halen çok zorlanıyorum, sınırlarımı koruyamıyorum. Pratik gerekiyor. Sadece yazmak istedim, içimden bunlar aktı videonun üzerine yorumunuzu okuyunca, yolumuz açık olsun.
@@bjeyaztavsan çok teşekkür ederim zahmet edip bu kadar uzun bir mesaj atmanıza. Aynı durumda olduğumu bilmek sevindirse de bir yandan da üzücü ama beni anlayan birini görmek de güzel. Bir yandan şöyle bir durumu da yaşıyorum; sosyalleştikçe ve beni dinleyen insanlar olduğunu görünce bu beni daha da teşvik ediyor ve mutlu oluyorum. Etrafınıza size olduğunuz kişi için değer veren insanlarla çevrelemek de önemli. Belki bu durumda olmak beni arkadaşlarımı çok incelikle seçmeye itti diyebilirim, bu konuda en çok onlara müteşekkirim. Size de tekrar teşekkür ediyorum.
@@bjeyaztavsan çok teşekkür ederim zahmet edip bu kadar uzun bir mesaj atmanıza. Aynı durumda olduğumu bilmek sevindirse de bir yandan da üzücü ama beni anlayan birini görmek de güzel. Bir yandan şöyle bir durumu da yaşıyorum; sosyalleştikçe ve beni dinleyen insanlar olduğunu görünce bu beni daha da teşvik ediyor ve mutlu oluyorum. Etrafınıza size olduğunuz kişi için değer veren insanlarla çevrelemek de önemli. Belki bu durumda olmak beni arkadaşlarımı çok incelikle seçmeye itti diyebilirim, bu konuda en çok onlara müteşekkirim. Size de tekrar teşekkür ediyorum.
Hocam emeğinize sağlık, ufak bir geri bildirim yapmak isterim. Sesinizi hiç duyamıyorum, bir sonraki videonuzda dikkat edebilirseniz minnettar kalırım. Çok sevgiler, saygılar.
Gülcan Özer hanım videolarınız yetkinliğinize dair güven veriyor... Evet, ancak 05.12.2023 itibariyle ''seans ( 50 dk. ) ücretinizin 8000 TL'' olması hekim ahlakına uyuyor mu? diye düşünmeden edemiyor insan.
Gerçekten mi o ne ya ....Bu ekonomide bunu bir seansa kim verecek zar zor verebilen zaten bu parayı verince depresyona girer...
Teşekkürler
Ses çok az hocam. Onun dışında harika bir video. Bilmek ve farkında olmak, umarım çözüme götürür bizi.. bazen kokeni bilmek yetmiyor, patinaj devam ediyor...
Siz bence türkiyenin şansısınız
Maalesef genel olarak bu coğrafya anne-baba olma konusunda oldukça bilinçsiz. Yaşı geçmesin diye evlenip yine aynı sebepten ya da millet "ne zaman çocuk" minvalinde sorular sormasın diye çocuk sahibi olan tipler. Çocuk sahibi olmak için gerçek bir istek yok. Böyle olunca da ne sevgi var ortalıkta ne de şefkat. Sadece hayatta yapılacaklar listesine bir tik daha atıyorlar. Dünyaya gelen canlı mı, duyguları ve duygusal ihtiyaçları var mı?, en önemlisi de "anne-baba olarak bunu biz karşılayabiliyor muyuz" diye durup düşünmek, kendilerine sormak yok. Yemeğini ver büyüsün, diğer ihtiyaçları önemli değil.
Maalesef çoğunluğumuz gibi benim de baba ile sorunlarım/eksikliklerim vardı. Psikolojik ama özellikle de fiziksel şiddet gördüm liseye kadar. Sonrasında babam geçirdiği bir sağlık sorunu sonrasında yaptığı tüm hataların farkına vardı, özür diledi ve bunları düzeltme çabasına girdi ki bu çok değerli. Evet, geçen yıllar geri gelmeyecek ya da çocukluğumda eksik kalan manevi ihtiyaçlarım bir anda tamamlanmayacak. Yine de bu özürü değerli buluyorum.
Bence bu videonun ANNE konulu olanı da gelmeli. Çünkü bir kız çocuğunun hayatında baba figürü kadar anne de çok önemli. Ve 34 yaşındayım, annem hala hayatımda bana en çok yara veren, duygusal olarak beni tüketen insan. Ne sevgi var ne şefkat, ne merhamet. Psikolojik şiddet çok ama. İmkanı varsa fiziksel şiddete de yöneliyor. Babam gibi de değil. Bunu düzeltme çabası yok. Asla haksızlığını kabul etmiyor. Şiddet de uygulasa haklı, çünkü anneymiş o (?) 🤬
Anne sevgisinin, ilgisinin, şefkatinin boşluğunu da hayatta hiçbir şey dolduramıyor.
Yine bizim coğrafyamızda yaygın bir düşünce (!). Çocuk yaşlanığınızda size baksın diye ileri dönük yapılan bir yatırım değildir. O bir birey, kendi hayatı var, farkına varılsın artık.
Ben bunu özellikle anneme söylüyorum. Bu kafadaki insana 1 bardak su bile vermem, kim olursa olsun. (gerçi ben böyle diyorum ama sonra üzülüyorum içimden, düşüncem değişiyor).
Sonuç itibariyle hayata 2-0 yenik başlamak bu olsa gerek. Dünyaya 1 kere geliyoruz. Onda da payımıza düşen 😭
Umarım hayatımızın geri kalan kısmında mutlu olup, iyi insanlarla karşılaşırız 🙏
Allah yardımcınız olsun. Bu arada genelleme yapmazsanız çok severim
İyi insanlar ile karşılaşmanız dileğim ile🙏🙏
@@serap8365 Çok teşekkür ederim, hepimizi ❤🙏🍀
Çok iyi anlayabiliyorum aslında bu durumu. Ben de benzerlerini yaşadım yaşıyorum. Baba sevgisini gerçek manada hiç tadamadım. Ve bu inanılmaz bence şu an ki hayatıma etki ediyor. Dediğiniz gibi anne baba olmadan evvel bu durumun bir süzgeçten geçmesi gerekiyor ve üzerine düşünmek gerekiyor. Sorgulamak gerekiyor. İçim yine hüzünlü yaralı hissediyor sıkıştım.
Annenizin ne kendi çocukluğunda ne de eşinden yeterince sevgi alamadığı için içinde öfke ve çok yaralı bir çocuk olduğunu hissettim yazdıklarından.
Babam hep sen şuna buna layık değilsin derdi. 48 yaşındayım hala öyle hissediyorum. Kendi paramla bile iyi bir şey alırken ben buna layık mıyım? diye düşünüyorum
Öyle hissetmeyi.n lütfen😔
Herseyin en güzeline layıksınız hem de🌷
@@Lulu-jl9hg yaratik hayirdir
Kardeşim inançlı mısın bilmiyorum ama eğer öyleyse Allah (cc) bizi insan olarak eşrefi mahlukat yani yaratılanların en değerlisi olarak yaratmıştır. Sen bir insan olarak değerlisin. Lütfen kendine zaman ayır hediye al film izle seni her ne mutlu ediyorsa.. Kendine her zaman her gün ben değerleyim, ben bunu hakediyorum, sevilmeye layığım gibi sözleri söylemelisin hatta bunu hepimiz yapmalıyız. Beyhan Budak, Saliha Erdim gibi pekçok psikolog var seni rahatlatan kimse onun videolarını izle mutlaka inşallah işe yarar
Her kelimesine katılıyorum
Agladiginda kosmak/kosmamak kismindan sonrasini izleyemedim. Toksik ebeveynlerin elinden cikmak cok kotu. Boyle yetismis bi insan olarak ebeveyn olmaya calismak cok daha kotu.
Hata normal birsey, herkes hata yapabilir. Bence ebeveyn ozde sevecen iyi bir iliski kurduysa hatalar da tolore olur. Iyi bir iliski cogu hatayi kaldirir. Bence asil sorun asla anne baba olmamasi gereken hatta mahkeme karariyla kisirlastirilmasi gereken insanlarin anne baba olmasi...
her video ayri bilgi birikim dolu, ama ses cok az geliyor.tesekkurler
Sese gerek yok hatun gögusleri masaya koymus yetmezmi
Simdi gerici derler bana ama umrumdami
Harikasınız...
Dünyanın en şanslı babaları , kız babalarıdır.
1.5 hızda izleyince süper oluyor.
Rahmetli babam beni stres topu gibi görür, her firsatta döver hakaret eder asagilardi..bunu tabiki annemin yardimiyla yapardi....ben hic sevilmedim..hatta tum iyi niyetime ragmen,nefret edildim..sonra evden kurtulmak icin yanlis bir erkekle evlendim ve sonra bosandim..temelde suclulari anne babam..hadi sevmedin de neden nefret ettin be baba???
Kendinden nefreti vardı imkan bulur bulmaz sana yansıttı. Sayende rahatlayıp kendini bi ... güçlü senin üstünden bisey sandı
Fiziksel şiddet uygulamış, fiziksel şiddetle tehdit ederek terbiye etmeye çalışmış babalar peki?
Peki açıkça sevmediğini haykıran baba? Bunu duyana kadar bir umuttu alacaklı olduğum sevgiyi bir gün alabilmek. Hatta duygusal manipülasyon ve istismarları bile fark ederek katlanıyordum. Kardeşimi bana kötülediği bir konuşmasında açıkca sordum, bizi gerçekten seviyor musun diye. O zaman mırın kırın edip yuvarladı cevabını ama 2 ay sonraki tartışmamızda haykırdı üç, beş tekrarlayarak sevmediğini. Kalbimden çıkıp gitti baba denen kişi ve sevgi umudu. böylesi daha iyi oldu, gerçek benliğini gördüm onun. yine de kendime üzülüyorum görünürde bir baba var ama hiç olmamış ve o boşluk benimle birlikte mezara kadar yaşayacak
Öldü farzet
Maalesef o boşluk hic dolmuyor dolmayacak 😞
@@Lulu-jl9hg bende de var o boşluk napalım Allah'ın taktiri.
Öfkeliyken söylenen sözlerle yargılamasanız insanları.
@@yucelkanylmaz8941 öfke ve nefretin sahtesi olmaz ki
Ebeveynlik hatalar müessesi ama çocuklar ne yapsın? Telafisi olmayan hatalar yapıyorlar sonra ben böyleyim deyip geçiyorlar. Herkes evladını sevmez bence inanmıyorum
Bence de
Misal annem
@@Lulu-jl9hg hem anne hem baba..dert 1 değil ki bizde elvan elvan.
İnşallah kabul eder ve özür dilerler
@@muezzamarsk1693 sizde de belki yakınlarınızda belki okulda işinizde vs güzellikler vardır
Haritaydınız
Sesiniz cok alcakta kalmis, mikrofonu lutfen yakinda tutunuz. Son seste bile zor duyuyorum.
49 yaşındayım hala alacaklıyım babamdan 😓
Bekarım 😓
Eski jenerasyon baba 😓
Şiddet uygulayan baba 😓
Kız çocuk hayırlı evlat diyen baba 😓 niye çünkü babam 73 yaşında yaşlandı onlara bakmamı bekliyorlar 😰
Test sürüşünde duvara tosladım, hem de birkaç kez 😓😓😓
Merhaba musaitsen goruselimmi ?
@@Silindikanal-o2t sen nasıl bi yaratıksın ya
😥
Konuşmak isterseniz buraya bir yorum atmanız yeterli
@@evabeyza ne gibi
ya babamızı yılda bir veya iki kere görerek büyüdüysek? o kadar kötü bir duygu ki. baba tarafından terk edilme hissi yüzünden tüm ilişkilerini önce kendisi bitiren, hiçbir erkeğe güven duymayan, erkeğin hep hayal kırıklığına uğratmasını bekleyen ve böyle güvenilmez partnerler seçen birisi haline geliyorsunuz. sonra da terapilerle aşmaya çalışıyorsunuz işi ki işiniz çok zor
Bende aynıyım
💙💙
Biri lazım babamı sevsin ..babam beni sevmedi diye dunyanin sonu değil ya ...karakteri olgunlaşmamış yaşta evlenmiş insanlar ...(annelerde )ne babalık yapacak
Ben otuzüç yaşındayım en küçük tartışmada babam beni evden kovmakla dövmekle tehdit eder sürekli hizmet etmemi bekler hiçbir zaman sevmedi sevmeyecek
❤❤❤❤
🎉🎉🎉🎉
Ben şöyle düşünüyorum anne baba çocuk neyse çocuk değil ama anne baba bir sıfattır ve çokta üzerine dört yüz dört gibi yapışmanın gereği yok bireysel varlıklarız ve herkesin kendine göre ihtiyaçları var çocuktan kimse hesap sormaz ama büyüdüğünde vermek zorundasın ben bu çok ağır bir yük ben yirmi yaşındayım ama hala küçük çocukların sevdiği şeyleri sevebiliyorum ortam ne olursa olsun olay sende başlıyor
videoyu çok uzun tutmuşşsunuz daha özetle anlatabilirdiniz.
Video için ses çok az değil mi
Farkındalık eyvallah. Ama bu bizi iyileştirir mi, iyilestiriyor mu. İleri götürüyor mu. Anlatı çok güzel fakat çare, çözüm ? Yok. Bu , hep insanın içinde deniyor. Kendinde deniyor.. öyledir de. Kabul. Fakat şu var; bazı acılar,yaralar belki de biz ölünceye dek öylece kalacak. Taşa işlenmiş yazılar gibi. İyi ona da kabul. Kalsın bakalım. Ben artık böyle düşünüyorum ve kabul ediyorum. Varsın kalsın. Kalsın ki, o bizim nişanimiz olsun. Yara izimiz olsun.. onunla yürümeyi başarmış oluruz böylece. Zaten bütün mesele de bu galiba. Yaralarinla berelerinle yürümek, var olmak... O yaralarla ne kadar ne yapabilirsek artık. Sana bir kilo tuz ya da 20 ya da 50 ya da 100 kilo tuz veriliyor. Herkesin sınavı işte. Al bu tuzu , bununla nereye kadar çıkacaksın. O çıktığın yer , o çıkılan yol senin sınavın deniyor. Öyle. Görelim bakalım bu elimizdekilerle ne yapabileceğiz.. ekşi limonlarla belki tatlı bir limonata ya da hafif ekşi. Ya da tam ekşi .Allah korusun bundan tâbi. Allah hepimizin yar ve yardımcısı olsun arkadaşlar.
❤️🌻
Babam cok mac izliuorum diyee televisyonu kafamta kirdi kardeslerime daha iyi davraniyor bana hep hakared eder
Beni neden sevsin ki cümlesi
2x izleyin
Adın nedir ?
Ne
Hicbiriniz degilsiniz! Helak olacaksiniz!