Daarom hebben ze het in den haag zolang verzwegen wie de daders waren pas nu sinds paardagen worden adil mourad ilyas genoemd omdat Nederlandse namen waren daarom dus
Er waren meer mensen dan gewoonlijk op dit buurtfeest afgekomen. Een groot evenement twee weken geleden elders in de stad was door hevige regenval afgelast en men wilde het beste van de zomer maken, die nog exact vijf dagen duurde. Bewoners liepen langs kraampjes, deden aan workshops en aten bij streetfood-stalletjes. Maar de grootste attractie was toch wel een groot danspodium, waar de hele middag al verscheidene lokale artiesten hadden opgetreden. Nu was het de beurt aan een DJ, die de meeste jongeren in het publiek wel kenden. Zoals altijd bij ‘sets’, was hij gehuld in zijn kenmerkende ‘look’: Een mantel en met een vliegenkop-masker op. Op het podium stonden tevens een achttal jonge mannen in guerilla-outfits, baretten op en namaak-machinegeweren overdwars voor hun bovenlijf gehouden. Het was stil. Toen klonk er een man door de muziekversterkers, die een speech leek te houden. De stem klonk kwaad. ‘Het is vijf voor twaalf. Een vijfde colonne van mensen die dit land naar de verdoemenis helpen. En de politie. Wat doen ze? Die doen niks. Dit land is het zat!’ Mensen in het publiek keken geschokt naar elkaar. ‘Dat is toch…’, vroeg een vrouw. Ze maakte haar zin niet af, en bracht haar hand ontsteld naar haar mond. De toespraak ging verder: ‘Dan maar ik afgemaakt. Maar de problemen in dit land blijven.’ ‘Pim Fortuyn’, zei iemand anders. De stem vervormde tot een schreeuwende echo van door elkaar klinkende uitspraken, en stierf vervolgens weg. Toen begon de beat. Het was alsof die uit een catacombe kwam; Pompend en ondergronds. Er vlogen intussen stukjes woorden en ‘samples’ doorheen. Als: ‘Let the bass kick’ en ‘Ik sta voor dit land’ en herhalingen van de woorden ‘excessive firepower’ en ‘tegen de lichtgetinte moslims’ in allerlei monotone, robotachtige klanken. Sommige bezoekers van het feest keken elkaar verbijsterd aan. Ze waren in tweestrijd. Moest je hier wel op dansen? ‘De beat is wel tof’, besloot een jongen en hij begon mee te wiegen op de muziek. De hele tijd tijdens de track bleven de jongelingen in para-militaire outfit op het podium roerloos staan. ‘Weet je waar zij me aan doen denken?’, zei een oudere man in het publiek, die donker van huidskleur was. ‘Aan de S1W’s van hiphopband Public Enemy.' ‘Oh, ja’, zei zijn metgezel, een vrouw met blauw kroeshaar. ‘Die waren dope, hè?’ Ineens werd de weg op het buurtfestivalletje vrijgemaakt, en kwamen er door de menigte een groep jongens met kale hoofden en trainingspakken aan. Ze ‘hakten’ synchroon richting het podium. De dans werd strak uitgevoerd. ‘’Gabbers’, ik wist niet eens dat die nog bestonden’, zei iemand. Ze voegden zich bij de groep op het podium. De sfeer was tweeledig geworden. Er dansten mensen, en anderen weer waren verbolgen. ‘Wist de organisatie hiervan?’, vroeg een vrouw vuurspuwend. Ze deed resoluut een vinger in de lucht, toen ze wegliep en zei: ‘Ze krijgen een mail op poten van me.’
Daders zullen vast niet naar Nederlandse namen luisteren...
Denk eerder dat indien het om geen Nederlandse namen ging, dat het al bekend zou zijn. Wordt altijd als eerste vermeld 😑
@familyfirst3380 Dank voor uw reactie! Ik ben benieuwd. We gaan het zien...
Daarom hebben ze het in den haag zolang verzwegen wie de daders waren pas nu sinds paardagen worden adil mourad ilyas genoemd omdat Nederlandse namen waren daarom dus
Ik denk kaarsje vergeten te doven…..
Ik denk vuurwerk
Islam
@ tsja, die gaan idd naar mijn mening geheel anders met conflicten om dan de meesten autochtonen.
Er waren meer mensen dan gewoonlijk op dit buurtfeest afgekomen. Een groot evenement twee weken geleden elders in de stad was door hevige regenval afgelast en men wilde het beste van de zomer maken, die nog exact vijf dagen duurde. Bewoners liepen langs kraampjes, deden aan workshops en aten bij streetfood-stalletjes. Maar de grootste attractie was toch wel een groot danspodium, waar de hele middag al verscheidene lokale artiesten hadden opgetreden. Nu was het de beurt aan een DJ, die de meeste jongeren in het publiek wel kenden. Zoals altijd bij ‘sets’, was hij gehuld in zijn kenmerkende ‘look’: Een mantel en met een vliegenkop-masker op. Op het podium stonden tevens een achttal jonge mannen in guerilla-outfits, baretten op en namaak-machinegeweren overdwars voor hun bovenlijf gehouden. Het was stil. Toen klonk er een man door de muziekversterkers, die een speech leek te houden. De stem klonk kwaad. ‘Het is vijf voor twaalf. Een vijfde colonne van mensen die dit land naar de verdoemenis helpen. En de politie. Wat doen ze? Die doen niks. Dit land is het zat!’ Mensen in het publiek keken geschokt naar elkaar. ‘Dat is toch…’, vroeg een vrouw. Ze maakte haar zin niet af, en bracht haar hand ontsteld naar haar mond. De toespraak ging verder: ‘Dan maar ik afgemaakt. Maar de problemen in dit land blijven.’ ‘Pim Fortuyn’, zei iemand anders. De stem vervormde tot een schreeuwende echo van door elkaar klinkende uitspraken, en stierf vervolgens weg. Toen begon de beat. Het was alsof die uit een catacombe kwam; Pompend en ondergronds. Er vlogen intussen stukjes woorden en ‘samples’ doorheen. Als: ‘Let the bass kick’ en ‘Ik sta voor dit land’ en herhalingen van de woorden ‘excessive firepower’ en ‘tegen de lichtgetinte moslims’ in allerlei monotone, robotachtige klanken. Sommige bezoekers van het feest keken elkaar verbijsterd aan. Ze waren in tweestrijd. Moest je hier wel op dansen? ‘De beat is wel tof’, besloot een jongen en hij begon mee te wiegen op de muziek. De hele tijd tijdens de track bleven de jongelingen in para-militaire outfit op het podium roerloos staan. ‘Weet je waar zij me aan doen denken?’, zei een oudere man in het publiek, die donker van huidskleur was. ‘Aan de S1W’s van hiphopband Public Enemy.' ‘Oh, ja’, zei zijn metgezel, een vrouw met blauw kroeshaar. ‘Die waren dope, hè?’
Ineens werd de weg op het buurtfestivalletje vrijgemaakt, en kwamen er door de menigte een groep jongens met kale hoofden en trainingspakken aan. Ze ‘hakten’ synchroon richting het podium. De dans werd strak uitgevoerd. ‘’Gabbers’, ik wist niet eens dat die nog bestonden’, zei iemand. Ze voegden zich bij de groep op het podium. De sfeer was tweeledig geworden. Er dansten mensen, en anderen weer waren verbolgen. ‘Wist de organisatie hiervan?’, vroeg een vrouw vuurspuwend. Ze deed resoluut een vinger in de lucht, toen ze wegliep en zei: ‘Ze krijgen een mail op poten van me.’