Κοινωνικόν Έίς μνημόσυνον αιώνιον. Ήχος Βαρύς διατονικός εκ του Ζω.Πετρου Πελοποννησίου.

Ετυμολογικά ο όρος, «Κοινωνικό», προέρχεται από το ρήμα «κοινωνώ» που σημαίνει μετέχω τινός, λαμβάνω μέρος σε κάτι, συμμετέχω σε κάτι που έχουν δικαίωμα κι’ άλλοι να μετάσχουν. Αυτό το κάτι-στη λειτουργική μας πράξη-, είναι η Θεία Κοινωνία. Η συμμετοχή μας, δηλαδή, στο Μυστήριο των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας, μέσω του οποίου: α) ο άνθρωπος ενώνεται με τον Ιησού Χριστό και β) εκφράζεται η ενότητα των μελών της Εκκλησίας μεταξύ τους αλλά και με τον Χριστό. Κοινωνούμε σώμα και αίμα Χριστού και γινόμαστε από επί μέρους μέλη, ένα σώμα, το σώμα του Χριστού. «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ» (Ιωάν.6,56. Βλ. και τους προηγούμενους στίχους: 48-55).
Το «Κοινωνικό» ψάλλεται σε αργό-παπαδικό μέλος που πρέπει όμως, να είναι μυσταγωγικό, κατανυκτικό, προσευχητικό, αναγωγικό και πολλές φορές εξαρσιακό, ερμηνεύοντας, έτσι, το θεολογικό νόημα του λόγου. Το μέλος του «Κοινωνικού» οφείλει, επίσης, να είναι ανάλογο, της ιερότητας των τελετουργικών στιγμών, αλλά και του σκοπού, τον οποίο καλείται να υπηρετήσει. Ήδη, τα Τίμια Δώρα είναι πλέον καθαγιασμένα και η θυσία «τετελειωμένη». Το ιερατείο εντός του ιερού Βήματος αναπέμπει συγκεκριμένες προσευχές κι’ ετοιμάζεται να κοινωνήσει του τιμίου σώματος και του τιμίου αίματος του Κυρίου. Στη συνέχεια πρόκειται να μεταδώσει τα Τίμια Δώρα και στους πιστούς που έχουν προετοιμασθεί προς τούτο και αναμένουν προσευχόμενοι αυτή την ιερή στιγμή.