Ένα βίντεο που με πήρε τα 55 χρόνια πίσω. Είχαμε δύο βούια και ένα μουλάρι, και ο αείμνηστος ο πατέρας μου(γεν. 1913 Ιεράπετρα) με αυτά τα ζώα έσπερνε και αλώνιζε για την ανάγκη που είχαμε εμείς και τα ζωντανά. Όλα τα καλοκαίρια μέχρι που ανοίγαν τα σχολεία μείναμε στο αλώνι. Πιο δύσκολη εργασία ήταν όταν που θα κουβαλονουμε με τους γαίδαρους τ' άχυρα με τα μεγάλα τσουβάλια και εμείς τα κοπέλια πατώντας τ' άχυρα για να κερδίσουμε χώρο στο αχυρώνα, γινόμαστε ολότελα με σκόνες. Είχαμε ένα φούρνο και ένα στάβλο στη αυλή του μεγαλου ρωμαϊκου μας σπιτιού. Η αείμνηστη η μητέρα μου (γεν. 1923 Ιεράπετρα) σε κάθε εβδομάδα μια φορά εψήνε ψωμί και έκανε παξιμάδι. Ακόμη θυμάμαι τη μυρωδιά του ψωμιού που έψηνε, αισθανόταν πέρα από τα επτά σοκάκια . Τώρα δεν υπαρχουν πια εκείνοι οι άνθρωποι που σπέρνουν και αλωνίζουν, ούτε οι γυναίκες που ξεκαθαρίζουν το στάρι για να φτιάξουν αυτά τα μοσχομυρίσμενα ψωμία. Εάν μου ρωτήσατε τι εγινε το πατρικό μου το σπίτι, δυστυχώς οι κληρονόμοι το γκρέμισαν και στο οικόπεδο του τώρα υψώνεται ένα καινούργιο όμως ασκίμο κτίσμα. Πια, τα όλα άλλαξαν, αν αναφέρουμε για τη γεύση των ψωμιών, ήδη έχει αλλάξει από καιρούς . Επειδή εκείνο το καιρό ακόμη δεν είχαν παίξει με τη γενετική του σιταριού. Στενοχωρήθηκα που θυμήθηκα εκείνες τις μέρες. Γειά σου Παντέρμη Κρήτη, γειά σας Κρήτες.. (3 Νοέμβριος 2019/Erdek "Αρτάκη")
Ένα βίντεο που με πήρε τα 55 χρόνια πίσω.
Είχαμε δύο βούια και ένα μουλάρι, και ο αείμνηστος ο πατέρας μου(γεν. 1913 Ιεράπετρα) με αυτά τα ζώα έσπερνε και αλώνιζε για την ανάγκη που είχαμε εμείς και τα ζωντανά. Όλα τα καλοκαίρια μέχρι που ανοίγαν τα σχολεία μείναμε στο αλώνι. Πιο δύσκολη εργασία ήταν όταν που θα κουβαλονουμε με τους γαίδαρους τ' άχυρα με τα μεγάλα τσουβάλια και εμείς τα κοπέλια πατώντας τ' άχυρα για να κερδίσουμε χώρο στο αχυρώνα, γινόμαστε ολότελα με σκόνες. Είχαμε ένα φούρνο και ένα στάβλο στη αυλή του μεγαλου ρωμαϊκου μας σπιτιού. Η αείμνηστη η μητέρα μου (γεν. 1923 Ιεράπετρα) σε κάθε εβδομάδα μια φορά εψήνε ψωμί και έκανε παξιμάδι. Ακόμη θυμάμαι τη μυρωδιά του ψωμιού που έψηνε, αισθανόταν πέρα από τα επτά σοκάκια .
Τώρα δεν υπαρχουν πια εκείνοι οι άνθρωποι που σπέρνουν και αλωνίζουν, ούτε οι γυναίκες που ξεκαθαρίζουν το στάρι για να φτιάξουν αυτά τα μοσχομυρίσμενα ψωμία. Εάν μου ρωτήσατε τι εγινε το πατρικό μου το σπίτι, δυστυχώς οι κληρονόμοι το γκρέμισαν και στο οικόπεδο του τώρα υψώνεται ένα καινούργιο όμως ασκίμο κτίσμα.
Πια, τα όλα άλλαξαν, αν αναφέρουμε για τη γεύση των ψωμιών, ήδη έχει αλλάξει από καιρούς . Επειδή εκείνο το καιρό ακόμη δεν είχαν παίξει με τη γενετική του σιταριού.
Στενοχωρήθηκα που θυμήθηκα εκείνες τις μέρες. Γειά σου Παντέρμη Κρήτη, γειά σας Κρήτες.. (3 Νοέμβριος 2019/Erdek "Αρτάκη")
Bravo, excellent - Μπράβο εξαιρετικό βίντεο
Πολύ όμορφο βίντεο, για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιοί (που σιγά σιγά βέβαια αυτές οι γενιές φεύγουν :-/ )
Αλωνίζετε ή παίζετε;......