στίχοι: και θά'τανε αμάρτημα το να γυρίσουμε σε μια νύχτα τον κόσμο σας ανάποδα μα πως θα περπατούσατε στην πόλη σας αν τα γραπτά ήταν κάγκελα θα θελα να'ξερα, να'ξερα θά 'θελα αν το τρέμεις κάθε νύχτα σου εκείνο το πάνω-κάτω στην τραμπάλα μας πλέκουμε, μέρα-μέρα την κρεμάλα μας μέσα στη γυάλα μας τι να μας, κάνουνε τα καλοκαιρια έχουμε τις μαύρες μας δεν ξημέρωσε, ήλιος για μας παιδιά της θάλασσας θεέ της ερήμου πως το τολμάς να ζητάς προσκύνημα στο πρόσωπο σου μες τους ύμνους μας γραπτά-μαύρα χρονικά, στη κοιλια του κτήνους μα σαμπόταρα το σύστημα να βγει λάθος το σκορ σπάμε την πόλη, έτσι απλά, για το ντεκόρ παίζουν όλοι, άλλοι προλέ, άλλοι πιστόλι χίλια story, να μην ανοίγουν ούτε στόρι στην κανονική ζωή ρωγμή πέφτουν φώτα, αποσυνδέουμε την παροχή τώρα μαύρη γη, τώρα στη μαύρη γη ταραχή αναπνέουμε βαθιά όταν σας πνιγουν οι καπνοί --- έχουμε, τα μαύρα μας βάζουμε, τα μαύρα μας μαυρίζουμε τα βραδια σας βαδίζουμε στις στάχτες μας . έχουμε, τα μαύρα μας πίνουμε, τα μαύρα μας και γράφουμε μαύρα κουπλέ να έχουμε στις μαύρες μας --- είναι όλα μαύρα όλα τριγύρω είναι όλα μαύρα και δε τα αναλύω έτοιμος για τον επόμενο γύρο βάζοντας το κεφάλι μου στο κλήρο (ένα δυο) τωρα σκοτος σιωπη κοιτάζω στη γωνια μα κανεις δεν εκεί πάλι μονος μου πάλι εγώ και ο πόνος μου πάλι να μου μαυρίζει τη ψυχή η αντοχή μου πάλι πήγε στο μηδέν με πέταξαν στο τερέν χωρίς καμια προειδοποίηση λίγο με συνταγές γιατρών πάλι μέσα στη μύηση κι η ποίηση είναι μαύρη ανάβω ένα τσιγάρο μέχρι το ρεφρέν δωσμου άλλο ένα να φτάσω στον Άδη το ρημάδι που με έκανε μες το μυαλό σακάτη το γαμίδι στο κεφάλι μου που μου δείξε στο τοίχο να κολλήσω ένα χάρτη το μάτι μου πνιγμένο μέσα σε σκηνές και λάθη και να'μαι μέσα στη λάσπη μα λέω ασ'τη,τι, να φύγει πρέπει μα αυτή επιμένει κι έτσι ποτε της δε φεύγει απ το μυαλό μέσα στη πλάνη ακροβατώ κοιτάζω κάτω να μετρήσω το γκρεμό μπας κι αγαπήσω το κενό μπορώ?! μα μου επιτρέπει να σκεφτώ πάλι στον ύπνο να γευτώ πως θα'ταν η ζωή μαζί της. απορώ γιατί τα βλέπω όλα αυτά τόσο συχνά κι αληθινά μαγεύομαι στατικά από ερωτισμό σταδιακά τελικά σε έχω δει πιο πολλές φορες στα όνειρα μου απ ότι κανονικά μου καίγονται τα σώθηκα το μυαλό μου βαράει μπιέλα όλα μαύρα γύρω τρελα ταξιδεύει σα τα τραίνα η μαυρίλα δε βάζει φρένα και τέλος σκότος νεκρική σιγή τώρα ο ζόφος βγαίνει από τη ρωγμή τώρα ο οχετός απλώνεται πάνω στη μαύρη γη και αναπνέει κανονικά αφου σας πνιγουν οι καπνοί αναπνέει κανονικά αφού σας πνιγουν οι καπνοί μαλακα κομμένη η πλακα, μαλακα. --- μαύρες μέρες, μαύροι μήνες ζαλίζομαι απ'τις παραφίνες
στίχοι:
και θά'τανε αμάρτημα
το να γυρίσουμε σε μια νύχτα
τον κόσμο σας ανάποδα μα
πως θα περπατούσατε στην πόλη σας
αν τα γραπτά ήταν κάγκελα
θα θελα να'ξερα, να'ξερα θά 'θελα
αν το τρέμεις κάθε νύχτα σου
εκείνο το πάνω-κάτω στην τραμπάλα μας
πλέκουμε, μέρα-μέρα την κρεμάλα μας
μέσα στη γυάλα μας
τι να μας, κάνουνε τα καλοκαιρια
έχουμε τις μαύρες μας
δεν ξημέρωσε, ήλιος για μας
παιδιά της θάλασσας
θεέ της ερήμου πως το τολμάς
να ζητάς προσκύνημα
στο πρόσωπο σου μες τους ύμνους μας
γραπτά-μαύρα χρονικά, στη κοιλια του κτήνους μα
σαμπόταρα το σύστημα να βγει λάθος το σκορ
σπάμε την πόλη, έτσι απλά, για το ντεκόρ
παίζουν όλοι, άλλοι προλέ, άλλοι πιστόλι
χίλια story, να μην ανοίγουν ούτε στόρι
στην κανονική ζωή ρωγμή
πέφτουν φώτα, αποσυνδέουμε την παροχή
τώρα μαύρη γη, τώρα στη μαύρη γη ταραχή
αναπνέουμε βαθιά όταν σας πνιγουν οι καπνοί
---
έχουμε, τα μαύρα μας
βάζουμε, τα μαύρα μας
μαυρίζουμε τα βραδια σας
βαδίζουμε στις στάχτες μας
.
έχουμε, τα μαύρα μας
πίνουμε, τα μαύρα μας
και γράφουμε μαύρα κουπλέ
να έχουμε στις μαύρες μας
---
είναι όλα μαύρα όλα τριγύρω
είναι όλα μαύρα και δε τα αναλύω
έτοιμος για τον επόμενο γύρο
βάζοντας το κεφάλι μου στο κλήρο (ένα δυο)
τωρα σκοτος σιωπη
κοιτάζω στη γωνια μα κανεις δεν εκεί
πάλι μονος μου πάλι εγώ και ο πόνος μου
πάλι να μου μαυρίζει τη ψυχή η αντοχή μου πάλι πήγε στο μηδέν
με πέταξαν στο τερέν χωρίς καμια προειδοποίηση
λίγο με συνταγές γιατρών πάλι μέσα στη μύηση κι η ποίηση είναι μαύρη
ανάβω ένα τσιγάρο μέχρι το ρεφρέν
δωσμου άλλο ένα να φτάσω στον Άδη
το ρημάδι που με έκανε μες το μυαλό σακάτη
το γαμίδι στο κεφάλι μου
που μου δείξε στο τοίχο να κολλήσω ένα χάρτη
το μάτι μου πνιγμένο μέσα σε σκηνές και λάθη
και να'μαι μέσα στη λάσπη
μα λέω ασ'τη,τι, να φύγει πρέπει
μα αυτή επιμένει κι έτσι ποτε της δε φεύγει απ το μυαλό
μέσα στη πλάνη ακροβατώ κοιτάζω κάτω να μετρήσω το γκρεμό
μπας κι αγαπήσω το κενό μπορώ?!
μα μου επιτρέπει να σκεφτώ πάλι στον ύπνο να γευτώ
πως θα'ταν η ζωή μαζί της. απορώ
γιατί τα βλέπω όλα αυτά τόσο συχνά κι αληθινά
μαγεύομαι στατικά από ερωτισμό σταδιακά
τελικά σε έχω δει πιο πολλές φορες στα όνειρα μου
απ ότι κανονικά μου καίγονται τα σώθηκα
το μυαλό μου βαράει μπιέλα όλα μαύρα γύρω τρελα
ταξιδεύει σα τα τραίνα η μαυρίλα δε βάζει φρένα
και τέλος σκότος νεκρική σιγή
τώρα ο ζόφος βγαίνει από τη ρωγμή
τώρα ο οχετός απλώνεται πάνω στη μαύρη γη
και αναπνέει κανονικά αφου σας πνιγουν οι καπνοί
αναπνέει κανονικά αφού σας πνιγουν οι καπνοί
μαλακα
κομμένη η πλακα, μαλακα.
---
μαύρες μέρες, μαύροι μήνες
ζαλίζομαι απ'τις παραφίνες