Evet insanlarin gerçek beni taniyinca beni sevmeyeceklerini düşünüyorum..benim boyle düşünmeme sebep olan kim ne ? Buyuk ihtimalle annemin sevgisini pek gostermeyen,cok yargilayici, çok elestirel olması..baskalarina karsi bize davrandigindan cok farkli davranmasi..baskasinin her dedigine inanilmaz deger verip bizim dediklerimizi asagilamasi,alay geçmesi vs..
Hangi ilişki türü olursa olsun akış varsa olduğum gibiysem hem sevdiğimi hem sevildiğimi hissedebiliyorum, düşünmeme gerek kalıyorsa orada kabul duygusu ve akış eksiktir gibi geliyor hocam.
Bende üniversitelerde okutulmuş psikolojiye giriş kitabı var. onda bile sevginin kolay bir şey olmadığından bahsediyor. hatta çok cazip, ilgi görüyormuş gibi görünen kişilerin bile gerçekte öyle olmadığının analizi yapılıyor. Aslında biz Varoluş psikolojisini ideolojik olduğunu düşünüyoruz, yani duygusal bakıyoruz olaya. halbuki Çağdaş psikanalizin Varoluş felsefesinin takliti olduğu söyleniyor. bu bariz doğru zaten. fakat bunlar ideolojik olarak oluşturulmamış tam tersine bir çok bilim dalı ile testler yapılarak ortaya konmuştur ki teorisyenlerinin makalelerinde bunlar açıkça belirtiliyor zaten. Hoş Varoluş felsefesinde "öznelikler arası sorunsalı" temel konulardan biridir. Ayrıca yine çağdaş psikanalizde "Aşkın imkansızlığı" başlıklı makaleler vardır. burada temelde ele alınan psikanalizin doğasından tahmin edilebileceği gibi Erkek ve Kadının kişilik gelişiminin farklı olduğudur. işi bilime dökünce nasıl boğucu bir hâl alıyor değilmi? 🙂 hemen inkar mekanizmalarımızın harekete geçtiğini açıkça hissediyoruz. Ama bunlar teori tabi..🙂😕😔😊 şaşkınız..
Annemin sahte yapmacık yapısı, derinlikten ve kaliteden uzak karakteri; özellikle sevgiye ve ilgiye aşırı muhtaç davranışları beni çocukluğumdan beri sinirlendirirdi. Ama simdi sadece onun için üzülüyorum. Bendeki yansıması ise annemin sahte yapısından dolayı gerçek bir sevgi görmediğimi hissettim hep. Yetişkinlik dönemimde yaşadığım romantik ilişkilerimde de partnerimin sevgisini hep derinlikten uzak buldum. Sanki hepsi sahip olduğumu düşündükleri ve benim özümle çok da ilgili olmayan bazı özelliklerimi sevdiler ama gercek özümü, ben olduğum için sevmediler gibi hissediyorum. Yani galiba anne sevgisini gerçek anlamda hiç hissetmemişim. Uzun bir süre karşıma çıkan her kadından ilgi ve sevgi bekledim. Tabi çok yol katettim ve şimdi daha sağlıklı hissediyorum. İnsanların gözüne karışıklıksız bir sefkatle bakabiliyorum artık
Sonra sevgiyi hak etmedigin bir süreç geliyor herzaman annenin sözleri beyninin içinde kalıyor sonra gerçek sevgiyi kendi çocuğunda görüyorsun onu sevmek ondan sevgi almak annenin ailenin yaptığı hatayı yapamamk senin elinde oluyor tamamen ben sadece tüm sevgimi çocuğuma yonlendirdim mesela ondan başka kimseye sarilsmiyorum opemem kimseyi misafir gelse böyle yanaktan selamlaşma bile olsa ben bı iki adım geride dururum annem mesela asla sarılıp opemem yılda birkez bile görsem yanlış çocuğun soruyor seni neden sevmiyorlar seni neden öpmuyorlar sevgi sarılmak öpmek çocuklara göre 😢o zaman gerçekten yine sevilmemişim ya ben diyorsun ölene kadar bir döngü yada kendi sevgine odaklan kendine değer ver ve hayatın kısa olduğunu hatırla hergun songun deyip düşünmeyi bırakıp kendin değer verip kendin sev
@@seydacelik1664 böyle bir durumda çocuğuna yönlendirdiğin sevginin de sağlıklı olabileceğini sanmıyorum. Çözüm kendini sevmeye çalışmak veya alamadığın o sevgiyi kendi kendine vermek değil. Gerçek ve kalıcı bir çözüm var o da iyi yetkin kendini gerçekten kanıtlamış bir psikologtan destek akmak.
Evet bu kişilerden birisiyim benim samimi davranışlarımı sahte adlediyorlar dişi enérjimin az olduğunu söylüyorlar karşıma kim çıktıysa hep egosu yüksek ve bencil kişiler çıkıyor karşıma ve ben değer verdikçe benden kaçıyorlar ne yapacağımı şaşırdım yardım istoyorum😢
![Felix "Unfair" | [Stray Kids : SKZ-PLAYER]](http://i.ytimg.com/vi/Oswujxm2Ag0/mqdefault.jpg)
Ağaçtaki en tatlı şeftali sen olabilirsin ama bazı insanlar şeftali sevmezler..
Evet insanlarin gerçek beni taniyinca beni sevmeyeceklerini düşünüyorum..benim boyle düşünmeme sebep olan kim ne ? Buyuk ihtimalle annemin sevgisini pek gostermeyen,cok yargilayici, çok elestirel olması..baskalarina karsi bize davrandigindan cok farkli davranmasi..baskasinin her dedigine inanilmaz deger verip bizim dediklerimizi asagilamasi,alay geçmesi vs..
Hangi ilişki türü olursa olsun akış varsa olduğum gibiysem hem sevdiğimi hem sevildiğimi hissedebiliyorum, düşünmeme gerek kalıyorsa orada kabul duygusu ve akış eksiktir gibi geliyor hocam.
Bende üniversitelerde okutulmuş psikolojiye giriş kitabı var. onda bile sevginin kolay bir şey olmadığından bahsediyor. hatta çok cazip, ilgi görüyormuş gibi görünen kişilerin bile gerçekte öyle olmadığının analizi yapılıyor. Aslında biz Varoluş psikolojisini ideolojik olduğunu düşünüyoruz, yani duygusal bakıyoruz olaya. halbuki Çağdaş psikanalizin Varoluş felsefesinin takliti olduğu söyleniyor. bu bariz doğru zaten. fakat bunlar ideolojik olarak oluşturulmamış tam tersine bir çok bilim dalı ile testler yapılarak ortaya konmuştur ki teorisyenlerinin makalelerinde bunlar açıkça belirtiliyor zaten. Hoş Varoluş felsefesinde "öznelikler arası sorunsalı" temel konulardan biridir. Ayrıca yine çağdaş psikanalizde "Aşkın imkansızlığı" başlıklı makaleler vardır. burada temelde ele alınan psikanalizin doğasından tahmin edilebileceği gibi Erkek ve Kadının kişilik gelişiminin farklı olduğudur. işi bilime dökünce nasıl boğucu bir hâl alıyor değilmi? 🙂 hemen inkar mekanizmalarımızın harekete geçtiğini açıkça hissediyoruz. Ama bunlar teori tabi..🙂😕😔😊 şaşkınız..
Annemin sahte yapmacık yapısı, derinlikten ve kaliteden uzak karakteri; özellikle sevgiye ve ilgiye aşırı muhtaç davranışları beni çocukluğumdan beri sinirlendirirdi. Ama simdi sadece onun için üzülüyorum. Bendeki yansıması ise annemin sahte yapısından dolayı gerçek bir sevgi görmediğimi hissettim hep. Yetişkinlik dönemimde yaşadığım romantik ilişkilerimde de partnerimin sevgisini hep derinlikten uzak buldum. Sanki hepsi sahip olduğumu düşündükleri ve benim özümle çok da ilgili olmayan bazı özelliklerimi sevdiler ama gercek özümü, ben olduğum için sevmediler gibi hissediyorum. Yani galiba anne sevgisini gerçek anlamda hiç hissetmemişim. Uzun bir süre karşıma çıkan her kadından ilgi ve sevgi bekledim. Tabi çok yol katettim ve şimdi daha sağlıklı hissediyorum. İnsanların gözüne karışıklıksız bir sefkatle bakabiliyorum artık
Sonra sevgiyi hak etmedigin bir süreç geliyor herzaman annenin sözleri beyninin içinde kalıyor sonra gerçek sevgiyi kendi çocuğunda görüyorsun onu sevmek ondan sevgi almak annenin ailenin yaptığı hatayı yapamamk senin elinde oluyor tamamen ben sadece tüm sevgimi çocuğuma yonlendirdim mesela ondan başka kimseye sarilsmiyorum opemem kimseyi misafir gelse böyle yanaktan selamlaşma bile olsa ben bı iki adım geride dururum annem mesela asla sarılıp opemem yılda birkez bile görsem yanlış çocuğun soruyor seni neden sevmiyorlar seni neden öpmuyorlar sevgi sarılmak öpmek çocuklara göre 😢o zaman gerçekten yine sevilmemişim ya ben diyorsun ölene kadar bir döngü yada kendi sevgine odaklan kendine değer ver ve hayatın kısa olduğunu hatırla hergun songun deyip düşünmeyi bırakıp kendin değer verip kendin sev
@@seydacelik1664 böyle bir durumda çocuğuna yönlendirdiğin sevginin de sağlıklı olabileceğini sanmıyorum. Çözüm kendini sevmeye çalışmak veya alamadığın o sevgiyi kendi kendine vermek değil. Gerçek ve kalıcı bir çözüm var o da iyi yetkin kendini gerçekten kanıtlamış bir psikologtan destek akmak.
Videonuzu heyecanla bekliyorum cunku ben de böyle hisseden kisilerden birisiyim
Uzun süreli ilişkilerde de sevilmiyor insan
Evet bu kişilerden birisiyim benim samimi davranışlarımı sahte adlediyorlar dişi enérjimin az olduğunu söylüyorlar karşıma kim çıktıysa hep egosu yüksek ve bencil kişiler çıkıyor karşıma ve ben değer verdikçe benden kaçıyorlar ne yapacağımı şaşırdım yardım istoyorum😢
Tanışacak ortamım yok. Sosyal medya çakal dolu. Kaydadeğer birini bulursam kusurumu görürüm😅
Kendi sev yeterli...
İlışkilerimde ne zaman kök salmaya başladığımı hissedersem ilişkilerimi sabote ediyorum ve bitirmek istiyorum...