Ωδή στο όνειρο που με ξύπνησαν πριν προλάβω να το φτάσω Η διαφορά μας...για να ανθίσω έπρεπε πρώτα να με ξεθάψω Να διεκδικήσω μια γωνιά και μετά να δεχτώ να τη χάσω Να μάθω να συγχωρώ όσους θέλησαν να ξεχάσω Τα κόκαλα ήρθαν δύο κι άσσο...κι είπα θα σκάψω ρε σιχαμένοι αν χρειαστεί να λαμψω θα βάλω φωτιά και θα με κάψω Ποντάρω εκεί που πήγατε πάσο Με τα όμορφα μέσα μου δίνω μάχη κι ο αιθεροβαμων ακόμα παρακαλάω να σπάσω Το μελάνι ξένο σώμα στα στοιβαγμενα εφηβικά μου τετράδια Είναι τα ράφια καταλύτες της αντίδρασης που διδάχτηκα Απ τις σελιδες βγαίνει καπνός κι απογεύματα κυριακάτικα Η αίσθηση η πρώτη, αγάπες αθώες σε χάρτινο ναρθηκα Πάλι κοιμάμαι με μάτια ανοιχτά, βλέπω του χάρου τη γνώριμη φατσα Ένα πλατανι με ρίζες στην κόλαση ,κόκκινο λάβαρο πάνω στην κάσα Εργενισσες μνήμες με πιάνουν στα πράσα , "αα ρε μπαγάσα λάθος το μέτρησες" Στίχοι φωνάζουν "πατέρα είμαστε τα παιδιά που ποτέ σου δε γέννησες" Κλεισ'την παρένθεση και μείνε απ'έξω, ασ'την ψυχή σου να πάρουν οι Άρπυιες Κάτι θα μείνει.Ευχή και κατάρα μέχρι στην πέτρα να γράψουν "ξεχαστηκες" Ο άγραφος νόμος που δεν παραβαίννεις κι η υπόσχεση εκείνη που μόνος σου κράτησες περιμένουν πίσω απ το λόφο και πλέκουν στεφάνια με ιδέες αντάρτισσες Λόγια που πήρα μετρητοίς σκορπαω στο διάβα μου Ανθρώπου νους επιμελώς υφαίνει κάπου την πλεκτάνη Η ίδια εικόνα θα μπερδεύει τα σημάδια μου Δυο μάτια υγρά που αν τα πιστέψεις θα τραβήξουν τη σκανδάλη Διώχνω από πάνω μου το κρίμα και βυθιζομαι Να δικαιωσω ό,τι ρηχό με βγάζει δύστροπο Έχω ξεκλείδωτο κελί όταν φυλακίζομαι Οι επιλογές μου ήταν και θα 'ναι για πάντα λεπίδι αμφίστομο Ξύπνημα απότομο σ' άδεια δωμάτια τραβω τις κουρτίνες και μπαίνουν ευθύνες Πάνω στο δέρμα υπογράφω γραμμάτια Για της γαλήνης το δάνειο που πήρες Στο μισοσκόταδο ενώνω κουκίδες Κι έχω καιρό να γελάσω όπως πρώτα Πέφτει το βλέμμα μου προς στο διάδρομο Μήπως περάσεις ξανά από την πόρτα Αν θες να μάθεις για μένανε ρώτα Γάζες τσιρότα και γόπες στον κάλαθο Παντα ματώνει αυτό που αγαπάω Λαβές και γροθιές να τρομάζω το θάνατο Σου πα βρες το εγω σου και πάτα το Κείνη τη νύχτα που απλά σε χρειάστηκα Και τα στιλέτα που είχες κρυμμένα Ήρθαν αργά μα με βρήκαν κατάστηθα Αχνή μολυβιά και περνάει γομολάστιχα Υπήρχαν κανόνες σ' αυτό το παιχνίδι Γνωστοί εξ αρχής για να μαι σαφής Οι προνομιούχοι τ' αφήνουν στην τύχη Το 'χω σκαλισει πριν χρόνια στον πήχη Κι άμα ξεχνάω το κοιτάω και συνερχομαι Πέφτω,σηκώνομαι, memento mori ανώμαλη στράτα αυτή που πορευομαι Σα σκύλος δένομαι, σα σκύλος ζω Με ρουτίνες διαίσθηση κι ένστικτο δουλεύω σα σκύλος , δείχνω σεβασμό Στο μεγάλο το ωραίο το ανυπέρβλητο Κι ένα σκοπό τραγουδώ βαρετό να κατευνάσω της τρέλας το ορμέμφυτο Μαύρα φοράω κι ακόμα πενθω Τα αγνό το αγαθό και το ακέραιο Θα φύγουν οι μέρες οι μήνες κι εσύ Θα γίνεις το κάτι που θέλησες να 'σαι Θα ψάχνεις έτοιμη τη συνταγή γιατί χωρίς οδηγίες φοβάσαι Κάπως, κάπου θα συναντηθούμε Το όνομά μου πια δε θα θυμάσαι Μα ο στίχος εκείνος της πρώτης στιγμής Θα χαλάει την παρέα που μαζί της κοιμάσαι
Τι να σου πω ρε Kοοζαρε;;; Νιώθω πολύ τυχερός που εισαι φιλος αδελφός κι ας μην σε βλέπω οσο θα θελα Βαστα ρεεε τ🎉α όμορφα ειναι γυρω μας και οπως λες Όρθιοι να μαστε και υγιείς
Σου εχω πει πριν λιγα χρονια πως εχεις χαρισμα. Και τη σωστη φωνη για ολο σου το μεγαλειο. Σε θαυμαζω ο στίχος σου με συντροφεύει χρονια τωρα. Κατα τη δικη μου αποψη αποτελεις απο μονος σου μια υποκατηγορία του ραπ. Κωστα !!! Με βρισκω μεσα στους στίχους σου. Με παίρνουν τα ζουμια και ποναω για τα δικα μου ..... Θα ηθελα κάποτε να σε γνωρισω απο κοντα να σου σφιξω το χερι και να σου πω Ευχαριστω...
Απ τους καλύτερους mc's που έχει βγάλει η χώρα...
Ο Κώστας, ανήκει στους ανθρώπους που είναι σφαίρες για όπλα που δεν κυκλοφορούν πια, ή που δεν έχουν ακόμα εφευρεθεί.
Τα σέβη μας και την αγάπη μας .❤
Ωδή στο όνειρο που με ξύπνησαν πριν προλάβω να το φτάσω
Η διαφορά μας...για να ανθίσω έπρεπε πρώτα να με ξεθάψω
Να διεκδικήσω μια γωνιά και μετά να δεχτώ να τη χάσω
Να μάθω να συγχωρώ όσους θέλησαν να ξεχάσω
Τα κόκαλα ήρθαν δύο κι άσσο...κι είπα θα σκάψω ρε σιχαμένοι
αν χρειαστεί να λαμψω θα βάλω φωτιά και θα με κάψω
Ποντάρω εκεί που πήγατε πάσο
Με τα όμορφα μέσα μου δίνω μάχη κι ο αιθεροβαμων ακόμα παρακαλάω να σπάσω
Το μελάνι ξένο σώμα στα στοιβαγμενα εφηβικά μου τετράδια
Είναι τα ράφια καταλύτες της αντίδρασης που διδάχτηκα
Απ τις σελιδες βγαίνει καπνός κι απογεύματα κυριακάτικα
Η αίσθηση η πρώτη, αγάπες αθώες σε χάρτινο ναρθηκα
Πάλι κοιμάμαι με μάτια ανοιχτά, βλέπω του χάρου τη γνώριμη φατσα
Ένα πλατανι με ρίζες στην κόλαση ,κόκκινο λάβαρο πάνω στην κάσα
Εργενισσες μνήμες με πιάνουν στα πράσα , "αα ρε μπαγάσα λάθος το μέτρησες"
Στίχοι φωνάζουν "πατέρα είμαστε τα παιδιά που ποτέ σου δε γέννησες"
Κλεισ'την παρένθεση και μείνε απ'έξω, ασ'την ψυχή σου να πάρουν οι Άρπυιες
Κάτι θα μείνει.Ευχή και κατάρα μέχρι στην πέτρα να γράψουν "ξεχαστηκες"
Ο άγραφος νόμος που δεν παραβαίννεις κι η υπόσχεση εκείνη που μόνος σου κράτησες
περιμένουν πίσω απ το λόφο και πλέκουν στεφάνια με ιδέες αντάρτισσες
Λόγια που πήρα μετρητοίς σκορπαω στο διάβα μου
Ανθρώπου νους επιμελώς υφαίνει κάπου την πλεκτάνη
Η ίδια εικόνα θα μπερδεύει τα σημάδια μου
Δυο μάτια υγρά που αν τα πιστέψεις θα τραβήξουν τη σκανδάλη
Διώχνω από πάνω μου το κρίμα και βυθιζομαι
Να δικαιωσω ό,τι ρηχό με βγάζει δύστροπο
Έχω ξεκλείδωτο κελί όταν φυλακίζομαι
Οι επιλογές μου ήταν και θα 'ναι για πάντα λεπίδι αμφίστομο
Ξύπνημα απότομο σ' άδεια δωμάτια τραβω τις κουρτίνες και μπαίνουν ευθύνες
Πάνω στο δέρμα υπογράφω γραμμάτια
Για της γαλήνης το δάνειο που πήρες
Στο μισοσκόταδο ενώνω κουκίδες
Κι έχω καιρό να γελάσω όπως πρώτα
Πέφτει το βλέμμα μου προς στο διάδρομο
Μήπως περάσεις ξανά από την πόρτα
Αν θες να μάθεις για μένανε ρώτα
Γάζες τσιρότα και γόπες στον κάλαθο
Παντα ματώνει αυτό που αγαπάω
Λαβές και γροθιές να τρομάζω το θάνατο
Σου πα βρες το εγω σου και πάτα το
Κείνη τη νύχτα που απλά σε χρειάστηκα
Και τα στιλέτα που είχες κρυμμένα
Ήρθαν αργά μα με βρήκαν κατάστηθα
Αχνή μολυβιά και περνάει γομολάστιχα
Υπήρχαν κανόνες σ' αυτό το παιχνίδι
Γνωστοί εξ αρχής για να μαι σαφής
Οι προνομιούχοι τ' αφήνουν στην τύχη
Το 'χω σκαλισει πριν χρόνια στον πήχη
Κι άμα ξεχνάω το κοιτάω και συνερχομαι
Πέφτω,σηκώνομαι, memento mori
ανώμαλη στράτα αυτή που πορευομαι
Σα σκύλος δένομαι, σα σκύλος ζω
Με ρουτίνες διαίσθηση κι ένστικτο
δουλεύω σα σκύλος , δείχνω σεβασμό
Στο μεγάλο το ωραίο το ανυπέρβλητο
Κι ένα σκοπό τραγουδώ βαρετό
να κατευνάσω της τρέλας το ορμέμφυτο
Μαύρα φοράω κι ακόμα πενθω
Τα αγνό το αγαθό και το ακέραιο
Θα φύγουν οι μέρες οι μήνες κι εσύ
Θα γίνεις το κάτι που θέλησες να 'σαι
Θα ψάχνεις έτοιμη τη συνταγή
γιατί χωρίς οδηγίες φοβάσαι
Κάπως, κάπου θα συναντηθούμε
Το όνομά μου πια δε θα θυμάσαι
Μα ο στίχος εκείνος της πρώτης στιγμής
Θα χαλάει την παρέα που μαζί της κοιμάσαι
Kooz! Kooz! Kooz!
Κάτι θα μείνει, ευχή και κατάρα
ΚΟΟΖ ΚΟΟΖ ΚΟΟΖ...!!!!!!
Απλά συγκλονιστικός, άλλη μια φορά που έχω ανατριχιάσει ολόκληρος με κομμάτι σου.
Ενας απο τους καλυτερους στιχουργους του ελληνικου hip hop.Το σεβασμο μου για ακομα μια φορα. Πυρινος,Lyrical Punishment
Εσκασες την ποιο κατάλληλη στιγμή σε ευχαριστώ μέσα από την ψυχή Μ
Τι να σου πω ρε Kοοζαρε;;;
Νιώθω πολύ τυχερός που εισαι φιλος αδελφός κι ας μην σε βλέπω οσο θα θελα
Βαστα ρεεε τ🎉α όμορφα ειναι γυρω μας και οπως λες Όρθιοι να μαστε και υγιείς
big up Kooz
ΕΙΣΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥΣ !!!!!
Ωραίος!
Τι να πω... ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΎΜΕ
ακόμα παρακαλάω να σπάσω .
💪💯🔥
KooZ Rulez!
Πονάω
👍🙂
Τελειωωωωω πάμε πάμε πάμε να σηκωθούμε
Σου εχω πει πριν λιγα χρονια πως εχεις χαρισμα. Και τη σωστη φωνη για ολο σου το μεγαλειο. Σε θαυμαζω ο στίχος σου με συντροφεύει χρονια τωρα. Κατα τη δικη μου αποψη αποτελεις απο μονος σου μια υποκατηγορία του ραπ. Κωστα !!! Με βρισκω μεσα στους στίχους σου.
Με παίρνουν τα ζουμια και ποναω για τα δικα μου .....
Θα ηθελα κάποτε να σε γνωρισω απο κοντα να σου σφιξω το χερι και να σου πω
Ευχαριστω...
Ωραίος!