کوه های مریخی در کنار دریاچه لیپار، یکی از عجیب ترین نقاط ایران

کوه های مریخی چابهار از دیگر عجایب دیدنی در جنوب ایران هستند فرسایش آب و خاک در طول زمان عجیب‌ترین نقش‌ها را بر کوه های مریخی ایجاد کرده است. از این کوه‌ها با نام کوه‌های مینیاتوری نیز یاد می‌کنند. این منطقه در سال‌های گذشته زیر حجم انبوهی از خاک مدفون بود و بر اثر گذشت زمان به مرور پدیدار شد. شیارهای ریز و یک‌دست روی صخره‌های این منطقه، تندیس‌هایی زیبا خلق کرده‌اند که شبیه مجسمه‌های ساخت دست انسان هستند. اطراف کوه های مریخی هیچ گیاهی دیده نمی‌شود. ارتفاع این کوه‌ها بین پنج تا ۱۰۰ متر تغییر می‌کند عمر این کوه‌ها را بالغ بر پنج میلیون سال برآورد کرده‌اند. نکته‌ جالب پیدا شدن انواع فسیل ماهی و آبزی در این کوه‌ها است که ثابت می‌کند کوه‌های مینیاتوری در گذشته زیر آب قرار داشته‌اند. همچنین از آنجا که کوه‌ها در نزدیکی دریا قرار دارند، نمی‌توان اثر جزر و مد را روی آن‌ها نادیده گرفت. در میان این کوه‌ها دریاچه‌ای منحصربه‌فرد به رنگ صورتی وجود دارد که لیپار نامیده می‌شود. ترکیب این کوه‌ها با دریاچه‌ لیپار چشم‌اندازی را پدید آورده است که نمی‌توان به‌راحتی از آن چشم‌پوشی کرد
دریاچه‌ها و تالاب‌های بسیاری در سراسر جهان وجود دارند که از نظر زیست‌محیطی مامن بسیاری از گونه‌های جانوری هستند. بعضی از این تالاب‌ها، به‌دلیل رنگ خاص خود از بقیه متمایز شده‌اند؛ تالاب‌هایی که شاید شمارشان به تعداد انگشتان یک دست باشد. یکی از این نمونه‌های منحصر‌به‌فرد در جنوب کشور، در پهنه وسیع استان سیستان و بلوچستان قرار دارد.
تالاب لیپار که به تالاب صورتی نیز شهرت دارد، یکی از زیباترین جاذبه های گردشگری چابهار است. تنها چهار نمونه مشابه از لیپار در سراسر جهان وجود دارد و از آن به‌عنوان یکی از جاذبه‌های بی‌نظیر طبیعی کرانه دریای عمان یاد می‌کنند. آب این تالاب‌ به رنگ شیر-توت فرنگی است و جزو شورترین آبگیرهای جهان محسوب می‌شود.
آب دریاچه لیپار از شورترین آب‌های آبگیرهای جهان است وجود پلانكتون‌های گیاهی زیاد در منطقه که میزان آن به حدود ۹۰ درصد می‌رسد، یکی از مهم‌ترین دلایل رنگ صورتی لیپار است. همچنین وفور مواد آلی و معدنی كه از طریق رودخانه‌ها و خورهای متصل به خلیج به این حوزه هدایت می‌شوند، باعث افزایش زیاد تولید بیولوژیكی در بعضی از فصول سال می‌شود. جريان‌های دريایی حاصل از طوفان‌های مونسون نیز موجب افزايش بيش از حد تعداد پلانكتون‌های گیاهی در ماه‌های بعد از فصل مونسون (از اواسط خرداد تا اواسط شهريور) می‌شوند و اين تعداد در آذرماه به حداكثر ميزان خود می‌رسد.