Wat een grote verantwoordelijk voelde jij al toegewezen. Je was zelf nog maar een kind... Wat heb jij veel meegemaakt.. Ook nog een gijzeling... Die arts gaf jou de verlossing..dat je alle stress mocht loslaten... En dan ook nog die dame die tegen jou zegt....vrienden voor het leven.. De uiteindelijke verlossing.. Jij had niet hoeven op te passen, maar de twee dames... Wat een ontlading moet dat gegeven hebben..... Wat ben je een mooi bijzonder mens...❤❤❤
Och lieve man. Je broertjes zijn samen en er is niets wat je had kunnen doen om dat te voorkomen. Ik gun je een heel fijn leven zonder schuldgevoelens. Je broertje had niet anders gewild. Liefs❤
Wat een indrukwekkend verhaal! Onvermogen van ouders en andere mensen in de omgeving om met een kind hierover te praten. Dat was in die tijd nog meet dan nu denk ik. Kinderen laden vaak onterecht schuld op zich. Rouw bij kinderen verdient veel aandacht. Zoek hulp ouders voor je kind in dit soort omstandigheden als je het zelf niet kan, wat ook te begrijpen is.
Heel veel sterkte voor iedereen die zo iets heeft meegemaakt ❤ Zo'n 47 jaar geleden, ik was ongeveer 17 jaar, werd bij ons thuis een nieuwe keuken geplaatst. De dochter van de meubelmaker, een jonge vrouw van 25, was met haar broer meegekomen om hem te helpen met het plaatsen van de keuken. Zij vertelde toen dat zij, toen zij 11 was, een broertje van 6 naar een tante moest brengen. Onderweg moesten ze een spoorweg oversteken. Op het moment dat er een trein voorbij reed, wist haar broertje zijn hand uit haar hand los te wringen, waarna hij onder de trein liep. Zij voelde zich daar toen, 14 jaar later, nog steeds heel schuldig over, en had er veel verdriet door. Dat heeft mij zo aangegrepen, dat ik de ouders van mijn oppaskindjes nu nog steeds op het hart druk om hun kinderen, wat er ook gebeurt, nooit de verantwoording over jongere broertjes/zusjes op te leggen, ook niet voor heel eventjes.
💔 vreselijk een kind verliezen , zo ook Johnny Cash gebeurde zijn broertje verloor én leven lang een schuldgevoel zo triest ik herken dit in deze geschiedenis 😢 sterkte
Wat een grote verantwoordelijk voelde jij al toegewezen. Je was zelf nog maar een kind...
Wat heb jij veel meegemaakt..
Ook nog een gijzeling...
Die arts gaf jou de verlossing..dat je alle stress mocht loslaten...
En dan ook nog die dame die tegen jou zegt....vrienden voor het leven..
De uiteindelijke verlossing..
Jij had niet hoeven op te passen, maar de twee dames...
Wat een ontlading moet dat gegeven hebben.....
Wat ben je een mooi bijzonder mens...❤❤❤
Het er niet over kunnen en mogen praten, heeft veel jaren op deze man gedrukt. Zo erg... mogen praten en huilen is zo belangrijk!
Och lieve man. Je broertjes zijn samen en er is niets wat je had kunnen doen om dat te voorkomen. Ik gun je een heel fijn leven zonder schuldgevoelens. Je broertje had niet anders gewild. Liefs❤
Wát één vreselijk verdrietige toestand, héél véél sterkte toegewenst en probeer te bidden
Wat een ingrijpend verhaal, mooi dat je er nu toch over kan en wil praten.
Heel veel sterkte en dank voor het delen!
Wat eeh heftig verhaal,ik vind dat ouders áltijd verantwoordelijk zijn voor kinderen,niet de kinderen onderling
Veel respect voel ik voor deze man. Wat ben je krachtig en zuiver.
Wat betekent leven en wat een kracht om ermee om te gaan. ✨
Jeetje, wat een leven met een zwart randje.
Wat fijn dat je geleerd hebt om emotie te laten zien en dat je schuldgevoel eindelijk weg is.
Veel sterkte toegewenst 🙏🌹🙏
Wat een indrukwekkend verhaal! Onvermogen van ouders en andere mensen in de omgeving om met een kind hierover te praten. Dat was in die tijd nog meet dan nu denk ik. Kinderen laden vaak onterecht schuld op zich. Rouw bij kinderen verdient veel aandacht. Zoek hulp ouders voor je kind in dit soort omstandigheden als je het zelf niet kan, wat ook te begrijpen is.
Och, wat een lieve man.
Heel veel sterkte voor iedereen die zo iets heeft meegemaakt ❤ Zo'n 47 jaar geleden, ik was ongeveer 17 jaar, werd bij ons thuis een nieuwe keuken geplaatst. De dochter van de meubelmaker, een jonge vrouw van 25, was met haar broer meegekomen om hem te helpen met het plaatsen van de keuken. Zij vertelde toen dat zij, toen zij 11 was, een broertje van 6 naar een tante moest brengen. Onderweg moesten ze een spoorweg oversteken. Op het moment dat er een trein voorbij reed, wist haar broertje zijn hand uit haar hand los te wringen, waarna hij onder de trein liep. Zij voelde zich daar toen, 14 jaar later, nog steeds heel schuldig over, en had er veel verdriet door. Dat heeft mij zo aangegrepen, dat ik de ouders van mijn oppaskindjes nu nog steeds op het hart druk om hun kinderen, wat er ook gebeurt, nooit de verantwoording over jongere broertjes/zusjes op te leggen, ook niet voor heel eventjes.
Wat een heftig verhaal.
Wat een heftig verhaal. Heel traumatisch. Gelukkig kan hij er nu over praten. Sterkte
Heftig verhaal 😢 Heel veel sterkte 🙏🤗 Groetjes uit Duitsland.
💔 vreselijk een kind verliezen , zo ook Johnny Cash gebeurde zijn broertje verloor én leven lang een schuldgevoel zo triest ik herken dit in deze geschiedenis 😢 sterkte
Sterkte man💪🏽💪🏽, heftige verhaal💔
Wat vreselijk.... heel veel sterkte, Gert...
Gert het is niet jou schuld jij bent de ouder niet en jij bent niet verantwoordelijk....😢 echt niet ik snap het maar het is echt niet jou schuld
Wat dapper hey!
Wat erg voor die man
❤
🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏❤🌺🧖♀️