Я вечарам таго дню падпісаў Членскую Дэкларацыю Круцяты Вызвалення Чалавека, дарэчы, у Свята-Сымона-Аленскім падпісваў, ён тады яшчэ быў адчынены, а кандыдацкая дэкларацыя КВЧ падпісаная ў Сіняло сваё ўжо аджыла. Вось і да сёння дзякую Богу за гэта, бо на гэтай Музычнай Майстэрні нешта доўга вырашалася звыш над маёю душою, каб я ўрэшце Майстэрні ўсвядоміў, што цвярозасць - гэта цнота, для якое варта жыці, шануючы кожны ўдых і ўдар сэрца таго, хто мяне церпіць у сабе, такога патрабуючага, такога цвёрдага і такога заблытана часам, што няма на каго абаперціся, апрача Бога, Які сам вырашае: калі, як і да якога моманту. Які б ня быў узрост маёй цвярозасці, дзе б я ня быў у гэтае цноце, бяз Божае ласкі няма чаканага і звыклага, толька нешта незразумелае і дзіўнае ад іншых, а часам і ад сябе, бо ў гэты момант я меў быць нецвярозы, а як цвярозы, дык: «вось табе твая дзіўнасць і як хочаш яе разумей, мы не ідэальныя.», кажуць мне мае паводзіны, трэба толька разгледзець што я ўчыніў, разважыць над тым, што дрэннага адбылося, а пасля разважыць над тым, якая ступень свядомасці было ў гэтым дрэнным, калі свядомага дастаткова, каб назваць гэта на споведзі, дык трэба прызнацца перад святаром, каб сакрамэнт споведзі ацаліў сакрамэнтальнаю ласкаю мяне і я больш не паўтарыў таго, што заўважыў, а калі паўтарыў, дык наноў споведзь і Эўхарыстыя, малітва за тых, хто кажа, што цвярознікі маладымі паміраюць. Калі памру маладым, дык з малітваю за тых, хто нават думку пра мяне дапускаў: «ён да свайго залатога веку не дажыве», а Бог лепш за мяне ведае тое, у чым маюць сапраўдную патрэбу ўсе гэтыя асобы, у інтэнцыі задавальнення іх САПРАЎДНЫХ патрэбаў я ахвярую Богу малітву і стараюся не забывацца на іх у малітве. Усяляка лепш, чым сівізну Старцаў аганьбаваць праз страх пацярпець самому і жаданне век свой дажыці. Для мяне прыклад пачэсны Габрэй, якога паганы прымушалі есці свініну, каб пазбегнуць пакарання смерцю, а Дзед выбраў смерць, каб не аганьбаваць сівізну. Хвала Богу за такіх дзядоў, якіх трэба ў вяртаць у тыл, а не ў пыл, бо першымі кідаюцца ў бой, я так гэтых Дзядоў люблю ў малітве, яны Святыя ўжо на апошніх уздыхах.
Я вечарам таго дню падпісаў Членскую Дэкларацыю Круцяты Вызвалення Чалавека, дарэчы, у Свята-Сымона-Аленскім падпісваў, ён тады яшчэ быў адчынены, а кандыдацкая дэкларацыя КВЧ падпісаная ў Сіняло сваё ўжо аджыла. Вось і да сёння дзякую Богу за гэта, бо на гэтай Музычнай Майстэрні нешта доўга вырашалася звыш над маёю душою, каб я ўрэшце Майстэрні ўсвядоміў, што цвярозасць - гэта цнота, для якое варта жыці, шануючы кожны ўдых і ўдар сэрца таго, хто мяне церпіць у сабе, такога патрабуючага, такога цвёрдага і такога заблытана часам, што няма на каго абаперціся, апрача Бога, Які сам вырашае: калі, як і да якога моманту. Які б ня быў узрост маёй цвярозасці, дзе б я ня быў у гэтае цноце, бяз Божае ласкі няма чаканага і звыклага, толька нешта незразумелае і дзіўнае ад іншых, а часам і ад сябе, бо ў гэты момант я меў быць нецвярозы, а як цвярозы, дык: «вось табе твая дзіўнасць і як хочаш яе разумей, мы не ідэальныя.», кажуць мне мае паводзіны, трэба толька разгледзець што я ўчыніў, разважыць над тым, што дрэннага адбылося, а пасля разважыць над тым, якая ступень свядомасці было ў гэтым дрэнным, калі свядомага дастаткова, каб назваць гэта на споведзі, дык трэба прызнацца перад святаром, каб сакрамэнт споведзі ацаліў сакрамэнтальнаю ласкаю мяне і я больш не паўтарыў таго, што заўважыў, а калі паўтарыў, дык наноў споведзь і Эўхарыстыя, малітва за тых, хто кажа, што цвярознікі маладымі паміраюць. Калі памру маладым, дык з малітваю за тых, хто нават думку пра мяне дапускаў: «ён да свайго залатога веку не дажыве», а Бог лепш за мяне ведае тое, у чым маюць сапраўдную патрэбу ўсе гэтыя асобы, у інтэнцыі задавальнення іх САПРАЎДНЫХ патрэбаў я ахвярую Богу малітву і стараюся не забывацца на іх у малітве. Усяляка лепш, чым сівізну Старцаў аганьбаваць праз страх пацярпець самому і жаданне век свой дажыці. Для мяне прыклад пачэсны Габрэй, якога паганы прымушалі есці свініну, каб пазбегнуць пакарання смерцю, а Дзед выбраў смерць, каб не аганьбаваць сівізну. Хвала Богу за такіх дзядоў, якіх трэба ў вяртаць у тыл, а не ў пыл, бо першымі кідаюцца ў бой, я так гэтых Дзядоў люблю ў малітве, яны Святыя ўжо на апошніх уздыхах.