George Steiner, filosoof zei in het programma ' Van de schoonheid en de troost:' Ga de wenteltrap af naar de plek waar de zon nooit komt en stel je de moedige vraag: wie is verantwoordelijk voor hetgeen je overkomt. Het antwoord is jijzelf." Deze uitspraak vond ik mooi en bevestigde mij in mijn overtuiging. Ben 82 jaar en ondanks dat het leven me veelvuldig op de proef heeft gesteld, heb ik me altijd sterk afgezet tegen het slachtofferschap. Die rol paste me niet. Ik blijf verantwoordelijk voor hetgeen me is overkomen. Het heeft me oersterk gemaakt.
Wederom een geweldig gesprek. Echt ook weer een eye-opener voor mij. Zelf heb ik ook jarenlang mezelf onbewust in een slachtofferrol gezet. Gelukkig ben ik daar op den duur wel op gewezen. En daardoor heb ik hier ook meer bewustwording in gekregen. Het is voor mezelf belangrijk ook om bij mezelf te blijven. En niet om steeds mijn problemen te externaliseren oid. 7:03 Dat is voor mij ook herkenbaar. Vooral met bepaalde situaties uit het verleden. Zowel bij mezelf, als met andere personen.
Iemand "valideren" helpt veel. Herkennen, erkennen en begrenzen. Deze tip heb ik veel gebruikt bij de omgang van mijn zusje met een borderline stoornis.
De Drama Driehoek was nieuw voor mij, bedankt daarvoor! "Niet klagen maar verdragen klinkt mooi" (als gezegde) maar dat is toch niet het doel? Je wilt natuurlijk geen klager zijn, maar ik ken genoeg mensen die zich vaak passief-agressief gedragen, en als je ze dan vraagt wat er is, dan is er nooit wat aan de hand en kijken ze je vreemd aan. En dat komt volgens mij veel vaker voor dan mensen die openlijk lopen te klagen.
Dankjewel voor je reactie, Alrik! Daar heb je zeker een punt. Dat is ook lastig om te navigeren... Je voelt dat er iets is, maar er wordt niet openlijk over gesproken. Het enige wat je in zo'n situatie kunt doen is dicht bij jezelf blijven. En eventueel op een later moment, wanneer de emoties gezakt zijn, terug komen op wat er is gebeurd.
Hoi Albert en Tony...herken het bij mezelf,maar kom uit zware burn out door geen nee te kunnen zeggen en juist altijd(te) positief met alles om te gaan;-) Ik vind het het nu dus heel lastig om me te horen klagen,maar ik merk dat ik dat doe omdat ik zo bang ben dat ik terugval in burnout en heb leten mijn grenzen aan te geven.Het echte "nee" zeggen of krachtig taken delegeren(op werk lukt aardig,thuis naar man en pubers toe veel minder). Wat vinden jullie? Grtjs Christine
Hoi Christine, wij kunnen ons voorstellen dat dit regelmatig complexiteit kan opleveren. Wanneer je net uit een burn-out komt is het belangrijk om je energie klein te houden en daar hoort heel sterk het oefenen van begrenzen bij. Wanneer dit soms niet goed lukt en je grenzen worden overschreden, dan is "klagen" vaak het gevolg. Wanneer je klaagt en je dit herkent, kun je nu voortaan denken: "aha, leermoment!". Dan houd je het rustig en zacht naar jezelf toe. We hebben op onze website www.psychologievansucces.nl veel blogs over assertiviteit en begrenzen. Één hiervan is de volgende: psychologievansucces.nl/makkelijker-nee-leren-zeggen/. Hier zou je ook nog eens naar kunnen kijken op de momenten dat het weer even spannend wordt om "nee" te zeggen. Veel succes! :)
Heeel herkenbaar. Heeft me ook wel wat vriendschappen gekost, sinds ik gestopt ben met mijn slachtofferschap te cultiveren. Ik vind het nu (nog) lastig om (van anderen) te verdragen. Dat zinnetje: “Waarom vertel je me dit?” neem ik mee in de pocket.
Wanneer je gaat denken en je gaat gedragen als een slachtoffer, dan kun een slachtoffer zijn. Wanneer je ervoor kiest om meer te zijn dan dat wat jou is overkomen, kun je uit deze rol stappen en weer de controle terugpakken over jouw leven.
George Steiner, filosoof zei in het programma ' Van de schoonheid en de troost:' Ga de wenteltrap af naar de plek waar de zon nooit komt en stel je de moedige vraag: wie is verantwoordelijk voor hetgeen je overkomt. Het antwoord is jijzelf." Deze uitspraak vond ik mooi en bevestigde mij in mijn overtuiging.
Ben 82 jaar en ondanks dat het leven me veelvuldig op de proef heeft gesteld, heb ik me altijd sterk afgezet tegen het slachtofferschap. Die rol paste me niet. Ik blijf verantwoordelijk voor hetgeen me is overkomen. Het heeft me oersterk gemaakt.
Het leven gebeurd en het leven is niet persoonlijk het is niemands schuld of verantwoordelijkheid want er zijn geen personen
❤️
Wederom een geweldig gesprek.
Echt ook weer een eye-opener voor mij.
Zelf heb ik ook jarenlang mezelf onbewust in een slachtofferrol gezet.
Gelukkig ben ik daar op den duur wel op gewezen.
En daardoor heb ik hier ook meer bewustwording in gekregen.
Het is voor mezelf belangrijk ook om bij mezelf te blijven.
En niet om steeds mijn problemen te externaliseren oid.
7:03
Dat is voor mij ook herkenbaar.
Vooral met bepaalde situaties uit het verleden.
Zowel bij mezelf, als met andere personen.
Deze podcast en vraag is precies wat ik nodig had vandaag! Bedankt! Top duo!!
Geweldig. Goed om te horen! 🙏
Mooie podcast. Informatief en toch lichtvoetig en gezellig :)
Dankjewel Vivian! We zijn blij dit te horen :)
Iemand "valideren" helpt veel. Herkennen, erkennen en begrenzen. Deze tip heb ik veel gebruikt bij de omgang van mijn zusje met een borderline stoornis.
Hele mooie toevoeging, Francisca!
Altijd top podcasts! Lekker de dag beginnen achter het stuur met een positieve vibe
De Drama Driehoek was nieuw voor mij, bedankt daarvoor!
"Niet klagen maar verdragen klinkt mooi" (als gezegde) maar dat is toch niet het doel? Je wilt natuurlijk geen klager zijn, maar ik ken genoeg mensen die zich vaak passief-agressief gedragen, en als je ze dan vraagt wat er is, dan is er nooit wat aan de hand en kijken ze je vreemd aan. En dat komt volgens mij veel vaker voor dan mensen die openlijk lopen te klagen.
Dankjewel voor je reactie, Alrik! Daar heb je zeker een punt. Dat is ook lastig om te navigeren... Je voelt dat er iets is, maar er wordt niet openlijk over gesproken. Het enige wat je in zo'n situatie kunt doen is dicht bij jezelf blijven. En eventueel op een later moment, wanneer de emoties gezakt zijn, terug komen op wat er is gebeurd.
Van sommige mensen kun je energetisch helemaal leeg lopen zonder dat ze klagen....
Hoi Albert en Tony...herken het bij mezelf,maar kom uit zware burn out door geen nee te kunnen zeggen en juist altijd(te) positief met alles om te gaan;-)
Ik vind het het nu dus heel lastig om me te horen klagen,maar ik merk dat ik dat doe omdat ik zo bang ben dat ik terugval in burnout en heb leten mijn grenzen aan te geven.Het echte "nee" zeggen of krachtig taken delegeren(op werk lukt aardig,thuis naar man en pubers toe veel minder).
Wat vinden jullie?
Grtjs Christine
Als je egoïstisch bent en eerst voor jezelf zorgt kun je ook beter zorgen voor anderen, zo zie ik het meestal 😊
Hoi Christine, wij kunnen ons voorstellen dat dit regelmatig complexiteit kan opleveren. Wanneer je net uit een burn-out komt is het belangrijk om je energie klein te houden en daar hoort heel sterk het oefenen van begrenzen bij. Wanneer dit soms niet goed lukt en je grenzen worden overschreden, dan is "klagen" vaak het gevolg. Wanneer je klaagt en je dit herkent, kun je nu voortaan denken: "aha, leermoment!". Dan houd je het rustig en zacht naar jezelf toe.
We hebben op onze website www.psychologievansucces.nl veel blogs over assertiviteit en begrenzen. Één hiervan is de volgende: psychologievansucces.nl/makkelijker-nee-leren-zeggen/.
Hier zou je ook nog eens naar kunnen kijken op de momenten dat het weer even spannend wordt om "nee" te zeggen.
Veel succes! :)
"Klagen is niet noodzakelijkerwijs iets slechts. Het kan het begin zijn van een oplossing."
Ooohhhh ja
Pubers delegeren
Dat is super lastig
ik dacht dat je ging zeggen ...dan moet je dat elastiekje heel ver uittrekken...en loslaten ...😅
Sinds ik zelf uit de slachtofferrol ben, zie ik hem opeens bij anderen 😄 Jeeh, wat een irritant gedrag zeg.
Heeel herkenbaar. Heeft me ook wel wat vriendschappen gekost, sinds ik gestopt ben met mijn slachtofferschap te cultiveren. Ik vind het nu (nog) lastig om (van anderen) te verdragen. Dat zinnetje: “Waarom vertel je me dit?” neem ik mee in de pocket.
Ik ben beschuldigd daar door een trauma opgelopen heb dus angstoornis onwikkeld ben ik dan ook een slachtoffer??? Een hele oprechte vraag ??
Wanneer je gaat denken en je gaat gedragen als een slachtoffer, dan kun een slachtoffer zijn. Wanneer je ervoor kiest om meer te zijn dan dat wat jou is overkomen, kun je uit deze rol stappen en weer de controle terugpakken over jouw leven.
@@psychologievansuccesmaak zelf maar eerst een keer mee dat een vriend van je voor de trein springt vlak voor je neus kijken of je daarna nog zo praat
Mijn ouders blijven in slachtoffer rol en geven mij overal de schuld van wat er gebeurd in hun leven
Ken ik
Koefnoen 👍🏼
Niet dragen maar klagen
En bidden om kracht. Die spreuk hing bij mijn Gereformeerde overgrootmoeder.