Super stuk 👍 helaas maar al te herkenbaar. Kijk ook een naar de medicatie het is idioot dat de verzekeringsmaatschappij bepaald wat je mag ipv de daarvoor opgeleide arts
Hier ook, geen hulp. Zwaar getraumatiseerd en erg dissociatief en gewoon geen leven, geen familie, dan zit je compleet vast. Elke dag is een worsteling. Dat gaat een keer fout.
Bij mij ook, 6 maanden gewacht en je hebt uiteindelijk geen moer aan de zogenaamde hulpverlening. Ik begrijp eigenlijk niet wat hun gestudeerd hebben , kon net zo goed met de buurvrouw praten , heeft hetzelfde effect. Zoek een oplossing op internet maar dat zijn ook veel oplichters.
De herstel academie van Parnassia groep is wel helpend uit eigen ervaring. Of huis van de wijk. Even naar je gemeente bellen hiervoor. Je kunt vaak zo binnen lopen voor een gesprekje of iets warms te drinken. Veel succes. Dissociatie is heel zwaar, hoop dat je je weg vind mooie ziel.
Na 2016 geen hulpverlening meer gevonden, psychiater werd ziek en gaf mij terug aan huisarts. Hier in Friesland is geen enkele instantie die complex ptss en DIS kan/wil behandelen. Géén dagbesteding. Niks mogelijk. Elke dag ben ik geïsoleerd. Ik durf bijna niks meer. Een hulphond krijg ik ook niet. Ik heb zoveel geprobeerd… moet ik dood?
ik kan zeggen dat ik iets gelijkwaardigs heb meegemaakt. die hele kliek van psychiatrische hulpverlening lijdt aan zelfoverschatting en zij die daarop gaan wachten hebben gebrek aan initiatieven tot een aanvaarding van feiten te komen. voor beiden ; neem het probleem dat je denkt te hebben op schoot, kijk ernaar, verdeel het in stukjes van zelfhulp en externe bijdrage. neem stapje voor stapje beslissingen om het doel dat je jezelf MOET stellen te halen. en begin met zelf verantwoording te nemen voor datgene dat ook zelf kunt oplossen. en medicatie is daarbij geen noodzaak. in geen enkel geval van deze tak van hulpverlening. dat zijn slechts watjes om de herrie uit je oren te houden.
De meeste psychische aandoeningen komen neer op een gebrek aan eigenwaarde. Het lijkt daarmee simpel, maar dat is het absoluut niet. Als iemand het gevoel heeft minderwaardig te zijn, dan is dat idee jarenlang of misschien van kleins af aan elke keer bevestigd door negatieve ervaringen. Mensen die zich daarin herkennen, proberen echt wel rationeel te bedenken hoe ze hieruit kunnen komen. Echter emoties hebben schijt aan ratio. Als iets bedreigend voelt, dan sturen jouw emoties je aan om te vechten, vluchten of bevriezen en dat kan loodrecht staan op ratio. Als dat je helemaal ontregelt en een psychische aandoening tot gevolg heeft, dan kan initiatieven nemen ontzettend moeilijk worden. Maar je hebt wel gelijk. De enige manier om iets te veranderen in jouw leven is door het anders te gaan doen. Als je zoals het meisje al 4 keer wordt afgewezen door de GGZ, dan is het waarschijnlijk dat ze daar niet hetgene vindt wat ze nodig heeft.
@@ArtificialSoul als je door ggz wordt afgewezen betekend dat dat ze geen vakkennis genoeg in huis hebben om de gerezen problemen te verhelpen. dat is als gevolg dat er teveel mensen zijn die problemen voorwenden maar die er eigenlijk niet zijn. men dacht het te kunnen oplossen door internet als thuishulp aan te bevelen. maar in weze is de druk van de politiek met hun ondoorzichtige besluitvorming hetgeen dat de meeste klachten veroorzaakt. en daar kunnen ze alleen in de politiek iets aan veranderen.
@@piafokking6639 Ik zou willen dat ik kon zeggen dat je onzin uitkraamt, echter als ik alleen al op mijn eigen ervaringen afga, weet ik dat het absoluut geen onzin is. Ik heb er zelf heel veel last van gehad, maar ik heb helaas ook mensen gekend die nu nog zouden leven als de GGZ niet zo raar had gedaan. Het is volgens mij iets wat niet alleen specifiek met de GGZ te maken heeft, maar met een samenleving die steeds meer uit elkaar begint te vallen. Ik denk dat vrijwel iedereen heeft aangehoord "Joh, blijf niet zelf met dat probleem rondlopen hoor! Je moet er echt hulp voor zoeken." Waarom helpen ze zelf niet als ze zogenaamd zo betrokken zijn? En degenen die dat wel doen, krijgen daar nog kritiek op ook met bijvoorbeeld verwijten dat ze een ander willen helpen om hun eigen verantwoordelijkheden te ontlopen. Toen de corona-maatregelen uitbraken en hoe mensen in de samenleving erop reageerden, begon het mij echt te dagen dat we massaal in een illusie leven die impliceert dat het leven makkelijk is en dat je een leuk en succesvol leven zal leiden als je "positief" (= onverschillig) bent ingesteld en je niet teveel druk maakt ("Als je niet aan problemen denkt, bestaan ze niet.") Het is eigenlijk heel destructief en tegennatuurlijk. Het leven is altijd een uitdaging geweest, niet alleen voor mensen maar voor alle levende wezens. Dieren moeten moeite doen om aan voedsel te komen en alert blijven om zelf niet als voedsel te eindigen. Hoe sterker je bent, hoe groter jouw overlevingskansen. Terug naar de GGZ: ik ga er vanuit dat veel mensen ernaartoe gaan in de veronderstelling dat ze dankzij de hulp die ze daar krijgen, sterker worden. Als die vrouw in het filmpje spreekt over een groep "kwetsbare mensen" klopt er iets niet. Hoe kan je leren sterker te worden van iemand die juist een lage dunk heeft van je? Ik wil niet met mijn tekst mensen ontmoedigen die helaas afhankelijk zijn van de GGZ. Maar blijf wel alert. Een goede therapeut of begeleider probeert zich in jouw situatie te verplaatsen en denkt daar vanuit met jou mee hoe je de problemen waarmee je worstelt kan oplossen of er in ieder geval beter mee kan omgaan. Zo'n iemand kan uiteraard ook fouten maken en blunderen. Als je merkt dat er VOOR jou wordt gedacht en bepaalt in plaats van MET jou en als er eigenlijk geen waarde wordt gehecht aan de dingen die je zelf aandraagt, dan is het vaak niet goed. Het is niet altijd plezierig en confrontaties kunnen erg moeilijk zijn, echter de bedoeling is wel dat je er uiteindelijk op vooruit gaat en dat moet je ook zelf kunnen merken.
Veel hulpverleners passen helaas de presentie methodiek niet voldoende toe. Google dat even. Bijv door tijdgebrek en of laksheid; ze komen niet in jou leefwereld of hebben er niet echt interesse in. Ze proberen je vaak te repareren ipv ergens samen naartoe te werken. Vele van hen lijden nl. zelf aan het reddersyndroom. Ken er honderden binnen vooral de grote zorgaanbieders. Om te huilen is het En vooral de verpleegkundige die dan een cursus psychiatrisch verpleegkundige erachter aan doen zijn het ergst. Zwaar overrated, je kunt beter 1 ervaringswerker opzoeken als 1000 Spv-ers.
Toen ik bij de GGZ was geweest daarvoor kreeg ik een rekening van €400,- voor een gesprek van amper 30 minuten met een psychiater. Kon beter met de buren, familie of vrienden gaan praten.
In België bij ons is dat terugbetaald. Ik betaal maar 8 euro bij GGZ het is een erkende overheidsinstantie. Ik kamp zelf met aantal chronische mentale ziektes. Mvg.
Je hebt er inderdaad geen moer aan ,zeker als je heel erg in de put zit. Bij een lichte depressie zal het heus wel helpen maar bij een ernstige depressie zal je toch zelf een oplossing moeten zoeken.
![Gunna - HIM ALL ALONG [Official Visualizer]](http://i.ytimg.com/vi/HiCxoDeo0hc/mqdefault.jpg)
Denk jij aan zelfmoord of maak je je zorgen om iemand anders? Bel 0800-0113 of chat via 113.nl.
113 doet geen ruk... Al zovaak gebeld
Hulpverlening in Nederland is zwaar zwaar waardeloos
Super stuk 👍 helaas maar al te herkenbaar.
Kijk ook een naar de medicatie het is idioot dat de verzekeringsmaatschappij bepaald wat je mag ipv de daarvoor opgeleide arts
Hier ook, geen hulp. Zwaar getraumatiseerd en erg dissociatief en gewoon geen leven, geen familie, dan zit je compleet vast. Elke dag is een worsteling. Dat gaat een keer fout.
Bij mij ook, 6 maanden gewacht en je hebt uiteindelijk geen moer aan de zogenaamde hulpverlening. Ik begrijp eigenlijk niet wat hun gestudeerd hebben , kon net zo goed met de buurvrouw praten , heeft hetzelfde effect. Zoek een oplossing op internet maar dat zijn ook veel oplichters.
Zoek elkaar op en ga iets doen. Als dat kan.
De herstel academie van Parnassia groep is wel helpend uit eigen ervaring. Of huis van de wijk. Even naar je gemeente bellen hiervoor.
Je kunt vaak zo binnen lopen voor een gesprekje of iets warms te drinken.
Veel succes.
Dissociatie is heel zwaar, hoop dat je je weg vind mooie ziel.
Na 2016 geen hulpverlening meer gevonden, psychiater werd ziek en gaf mij terug aan huisarts. Hier in Friesland is geen enkele instantie die complex ptss en DIS kan/wil behandelen. Géén dagbesteding. Niks mogelijk. Elke dag ben ik geïsoleerd. Ik durf bijna niks meer. Een hulphond krijg ik ook niet. Ik heb zoveel geprobeerd… moet ik dood?
Onbegrijpelijk!
Dan ben ik een bofkont... alleen ontbreekt er plan van aanpak..communicatie.. en kennis...
Communicatie moet wederkerig zijn.
Het probleem is dat als je met psychische problemen sowieso al minder serieus genomen wordt.
Beschaving wordt bepaald door hoe je om gaat met de meest kwetsbare mensen in de maatschappij.
Tijd voor verandering.
ik kan zeggen dat ik iets gelijkwaardigs heb meegemaakt. die hele kliek van psychiatrische hulpverlening lijdt aan zelfoverschatting en zij die daarop gaan wachten hebben gebrek aan initiatieven tot een aanvaarding van feiten te komen. voor beiden ; neem het probleem dat je denkt te hebben op
schoot, kijk ernaar, verdeel het in stukjes van zelfhulp en externe bijdrage. neem stapje voor stapje beslissingen om het doel dat je jezelf MOET stellen te halen. en begin met zelf verantwoording te nemen voor datgene dat ook zelf kunt oplossen. en medicatie is daarbij geen noodzaak. in geen enkel geval van deze tak van hulpverlening. dat zijn slechts watjes om de herrie uit je oren te houden.
De meeste psychische aandoeningen komen neer op een gebrek aan eigenwaarde. Het lijkt daarmee simpel, maar dat is het absoluut niet. Als iemand het gevoel heeft minderwaardig te zijn, dan is dat idee jarenlang of misschien van kleins af aan elke keer bevestigd door negatieve ervaringen. Mensen die zich daarin herkennen, proberen echt wel rationeel te bedenken hoe ze hieruit kunnen komen. Echter emoties hebben schijt aan ratio. Als iets bedreigend voelt, dan sturen jouw emoties je aan om te vechten, vluchten of bevriezen en dat kan loodrecht staan op ratio. Als dat je helemaal ontregelt en een psychische aandoening tot gevolg heeft, dan kan initiatieven nemen ontzettend moeilijk worden.
Maar je hebt wel gelijk. De enige manier om iets te veranderen in jouw leven is door het anders te gaan doen. Als je zoals het meisje al 4 keer wordt afgewezen door de GGZ, dan is het waarschijnlijk dat ze daar niet hetgene vindt wat ze nodig heeft.
@@ArtificialSoul als je door ggz wordt afgewezen betekend dat dat ze geen vakkennis genoeg in huis hebben om de gerezen problemen te verhelpen. dat is als gevolg dat er teveel mensen zijn die problemen voorwenden maar die er eigenlijk niet zijn. men dacht het te kunnen oplossen door internet als thuishulp aan te bevelen. maar in weze is de druk van de politiek met hun ondoorzichtige besluitvorming hetgeen dat de meeste klachten veroorzaakt. en daar kunnen ze alleen in de politiek iets aan veranderen.
@@piafokking6639 Ik zou willen dat ik kon zeggen dat je onzin uitkraamt, echter als ik alleen al op mijn eigen ervaringen afga, weet ik dat het absoluut geen onzin is. Ik heb er zelf heel veel last van gehad, maar ik heb helaas ook mensen gekend die nu nog zouden leven als de GGZ niet zo raar had gedaan.
Het is volgens mij iets wat niet alleen specifiek met de GGZ te maken heeft, maar met een samenleving die steeds meer uit elkaar begint te vallen.
Ik denk dat vrijwel iedereen heeft aangehoord "Joh, blijf niet zelf met dat probleem rondlopen hoor! Je moet er echt hulp voor zoeken." Waarom helpen ze zelf niet als ze zogenaamd zo betrokken zijn? En degenen die dat wel doen, krijgen daar nog kritiek op ook met bijvoorbeeld verwijten dat ze een ander willen helpen om hun eigen verantwoordelijkheden te ontlopen.
Toen de corona-maatregelen uitbraken en hoe mensen in de samenleving erop reageerden, begon het mij echt te dagen dat we massaal in een illusie leven die impliceert dat het leven makkelijk is en dat je een leuk en succesvol leven zal leiden als je "positief" (= onverschillig) bent ingesteld en je niet teveel druk maakt ("Als je niet aan problemen denkt, bestaan ze niet.") Het is eigenlijk heel destructief en tegennatuurlijk. Het leven is altijd een uitdaging geweest, niet alleen voor mensen maar voor alle levende wezens. Dieren moeten moeite doen om aan voedsel te komen en alert blijven om zelf niet als voedsel te eindigen. Hoe sterker je bent, hoe groter jouw overlevingskansen.
Terug naar de GGZ: ik ga er vanuit dat veel mensen ernaartoe gaan in de veronderstelling dat ze dankzij de hulp die ze daar krijgen, sterker worden.
Als die vrouw in het filmpje spreekt over een groep "kwetsbare mensen" klopt er iets niet. Hoe kan je leren sterker te worden van iemand die juist een lage dunk heeft van je?
Ik wil niet met mijn tekst mensen ontmoedigen die helaas afhankelijk zijn van de GGZ. Maar blijf wel alert. Een goede therapeut of begeleider probeert zich in jouw situatie te verplaatsen en denkt daar vanuit met jou mee hoe je de problemen waarmee je worstelt kan oplossen of er in ieder geval beter mee kan omgaan. Zo'n iemand kan uiteraard ook fouten maken en blunderen. Als je merkt dat er VOOR jou wordt gedacht en bepaalt in plaats van MET jou en als er eigenlijk geen waarde wordt gehecht aan de dingen die je zelf aandraagt, dan is het vaak niet goed. Het is niet altijd plezierig en confrontaties kunnen erg moeilijk zijn, echter de bedoeling is wel dat je er uiteindelijk op vooruit gaat en dat moet je ook zelf kunnen merken.
Veel hulpverleners passen helaas de presentie methodiek niet voldoende toe. Google dat even.
Bijv door tijdgebrek en of laksheid; ze komen niet in jou leefwereld of hebben er niet echt interesse in.
Ze proberen je vaak te repareren ipv ergens samen naartoe te werken.
Vele van hen lijden nl. zelf aan het reddersyndroom. Ken er honderden binnen vooral de grote zorgaanbieders. Om te huilen is het
En vooral de verpleegkundige die dan een cursus psychiatrisch verpleegkundige erachter aan doen zijn het ergst.
Zwaar overrated, je kunt beter 1 ervaringswerker opzoeken als 1000 Spv-ers.
Behandeling? Echt niet 1,5 jaar hier. En wachten waarop! Het is een groot drama. Kost mensenlevens inderdaad.
Rutte is er weggetrapt.
Niet te genezen.
Toen ik bij de GGZ was geweest daarvoor kreeg ik een rekening van €400,- voor een gesprek van amper 30 minuten met een psychiater. Kon beter met de buren, familie of vrienden gaan praten.
In België bij ons is dat terugbetaald. Ik betaal maar 8 euro bij GGZ het is een erkende overheidsinstantie. Ik kamp zelf met aantal chronische mentale ziektes. Mvg.
Zorgverzekeraars redeneren commercieel en zijn geïnteresseerd in winst.
De ggz helpt je niet hoor, niet heen gaan.
Je hebt er inderdaad geen moer aan ,zeker als je heel erg in de put zit. Bij een lichte depressie zal het heus wel helpen maar bij een ernstige depressie zal je toch zelf een oplossing moeten zoeken.
Je kunt beter naar de kerk gaan. Want als je bij het ggz komt word je echt voor gek verklaard.
.en dan zegen somige organisatie dat werken in een wsw goed voor de chronische zieken met zenuw aandoeningen kan zijn ,,triest