ΑΝΗΜΕΡΑ Τ’ ΑΗ ΓΙΑΝΝΙΟΥ - ΚΟΤΣΑΤΟΙ - ΣΤΟΥ ΝΤΕΜΠΕΛΗ - ΑΠΕΡΑΘΟΥ - 29.08.2023!

Ωστόσο, η ποίηση στ' Απεράθου δεν είναι μόνο υπόθεση των λογοτεχνών. Είναι σαν όλοι και όλες να είναι ποιητές και ποιήτριες σε αυτό το μέρος. Σε όποια κουβέντα και να βρεθείς μετά από λίγο θα αναφέρουν κάποια στιχάκια, κοτσάκια τα λένε εκεί. Στη φοβερή μελέτη του Γιαννούλη Γιαννούλη, από την οποία προέρχεται και το ποίημα της προμετωπίδας, διαβάζω: «Όσοι κατοίκησαν τ’ Απεράθου [το οποίο] κουβαλούν μαζί τους με ιδιαίτερη ευαισθησία ως φυσικό και δομημένο χώρο, όπως το κορίτσι του ποιήματος, αντιμετώπισαν την πρόκληση να επιβιώσουν σε ένα ορεινό αλλά μάλλον φιλικό περιβάλλον, όφειλαν λοιπόν, να ιδιοποιηθούν αυτό το περιβάλλον, επινοώντας τεχνικές αξιοποίησης των φυσικών πόρων. Αυτό το κατάφεραν με θαυμαστό τρόπο, αν κρίνουμε από το πώς οργάνωσαν τις παραγωγικές δραστηριότητες, από την ευφάνταστη μεταποίηση των διατροφικών προϊόντων, την οργάνωση του δομημένου χώρου, την κοινωνική συμβίωση και τη συνοικονόμηση των αναπόφευκτων ανταγωνισμών, χτίζοντας παράλληλα ένα πλούσιο πολιτιστικό εποικοδόμημα με τη χρήση του έμμετρου τρόπου επικοινωνίας…»
Τα ποιήματα είναι μέρος αυτής της πολιτιστικής κληρονομιάς και, όπως λέει σε άλλο σημείο ο Γιαννούλης, οι Απεραθίτες μαθαίνουν την τέχνη με το πρώτο τους το γάλα. Είναι τρόπος έκφρασης συναισθημάτων, εμπειριών, γνώσης αλλά και τρόπος επίλυσης διαφωνιών, τρόπος ερωτικής προσέγγισης, τρόπος να υπάρχεις τελικά. Στις λίγες μέρες που έμεινα φέτος ήρθα κι εγώ σε επαφή με αυτή την ποίηση. Η φίλη της μητέρας μου, η Ειρήνη, μας διηγήθηκε με τον ρέοντα λόγο της όλα τα νέα του χωριού, η μαμά μου ζητούσε πληροφορίες για ανθρώπους που ήξερε ως παιδί και η Ειρήνη πρόθυμα μας βοήθησε να προσαρμοστούμε στο σήμερα. (Άσε που όλο μας κερνούσε κάτι απίθανα σύκα και τυριά). Εκεί ανάμεσα έμπαιναν και τα στιχάκια, δικά της ή άλλων ποιητάδων:
«Δε θα ξαναπαίξεις μπάλα
Με τα κοπελάκια τ’άλλα»
μας είπε για ένα παιδάκι που πέθανε πριν από χρόνια στο χωριό.
Αλλά και ένα χαρούμενο για τον εαυτό της που έγινε γιαγιά όταν ήταν ακόμη πολύ νέα:
«Να’ναι η Αθούσα μου καλά
Που μ’έκανε μικρή λαλά»
Όμως η γυναίκα που μου έκανε την περισσότερη εντύπωση είναι η αγαπημένη Μαριά, η γειτόνισσά μας στη Φυροΐστρα. Μπορεί να μην τέλειωσε καν τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, αλλά κατέχει καλά την τέχνη του έμμετρου λόγου και δύσκολα θα μείνει κάποιος ασυγκίνητος από αυτά που γράφει:
«Σ’ένα παλιό τετράδιο
Τον πόνο μου έχω γράψει
Κι όποιος του ρίξει μια ματιά
Πολύ πικρά θα κλάψει»
Η Μαριά μου έδειξε ένα φύλλο από το τετράδιο που γράφει τη ζωή της έμμετρα. Το πιο ακριβό δώρο οι παρακάτω στίχοι με εξαιρετική χρήση της τεχνικής της σπασμένης συλλαβής, το χαρακτηριστικό αυτής της ποίησης.
«Να'ξερα αν υπάρχει εύτυ
χια στο ντουνιά τον ψεύτη
Κι αν υπάρχει είναι ελά
χιστη και δε φελά.
Ευτυχία ξέρεις πόσο
Το θέλα να σ’ανταμώσω».
Τώρα οι διακοπές έχουν τελειώσει, βέβαια. Γυρίσαμε πίσω, άρχισα να πηγαίνω στο καινούργιο μου σχολείο και να προσπαθώ να ετοιμαστώ για τον καινούργιο μου ρόλο. Τακτοποιώ τα βιβλία που έφερα από το ταξίδι και τα ξεφυλλίζω και τα μυρίζω μήπως και πάρω λίγη ακόμη δόση από Απείρανθο (αν και δύσκολο να φυλαχτεί αυτό το μείγμα από αεράκι και συκιές που διατρέχει όλο το χωριό).
Σήμερα στρώνω τα πολύτιμά μου δώρα, το υφαντό στον αργαλειό της φίλης μας της Σμαρώς, βάζω λίγη ρακή στο ποτηράκι και κόβω το περίφημο αρσενικό Νάξου (ευχαριστώ, Αργυρώ). Το καλοκαίρι συνεχίζεται μέσα μας με τουλάχιστον ένα κομματάκι Ευτυχίας Απεράθου.
-Άννα Βαρνά
Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ: www.lifo.gr/tr...
Βιολί: Γιώργος Πρωτονοτάριος (Καλυμνιός)
Βιολί / Φωνή: Νίκος Μπαρδάνης
Φωνή: Γιάννης Ελευθερίου
Λαούτο: Βαγγέλης Κριμιτζάς

[@giorgosloutraki3980]

Πολύ ωραία περνάτε !! Πάντα τέτοια !!!!!!!