Obejrzałem całość z wielkim zainteresowaniem, chociaż zwykle niechętnie patrzę na filmy dłuższe niż 60 minut. Równo 47 lat temu otrzymałem z rąk Pana Chodorowskiego kartę pływacką zdobytą w ramach z zajęć z WF w ramach studiów na Politechnice Gdańskiej. Mam ją do dzisiaj, z Jego własnoręcznym podpisem. Z Krystyną Andryszkiewicz, jeśli dobrze rozpoznaję, chodziliśmy do tej samej szkoły i klasy, tj V LO (matura 1974). Kierowca Kurii, Pan Lica, o którym wspomina Pan Nowacki był moim sąsiadem na Przymorzu. Brawo dla Twórców filmu, za pomysł i realizację!. Czas płynie nieubłaganie i utrwalanie takich wspomnień jest jedynym sposobem uchronienia przeszłości przed jego zębem.
Urodziłam się w Oliwie, choć niestety- już tam nie mieszkam. Dla mnie Oliwa to wspomnienie sielskiego, idealnego dzieciństwa, w którym nie było spraw dorosłych. Był pokój dziecinny, ogród wokól domu, cudny Park Oliwski, katedra z wspaniałymi organami i ruchomymi elementami, las (wchodziło się od ulicy Cystersów) z parowami i dwiema ziemnymi mogiłami nieznanych żołnierzy (czy jeszcze są?). To były sobotnie zakupy na rynku, sklepik spożywczy w pobliżu (tzw. "szesnastka"). To był cały styl życia, bo praktycznie znało się każdego, który mieszkał w sąsiedztwie. To był też styl wychowania: było nie do pomyślenia żeby nie ukłonić się starszej osobie na powitanie, wtrącać się do rozmowy starszych lub pyskować. To były bajki mojej Babci, sukienki, które mi szyła na oryginalnej przedwojennej maszynie "Pfaff" no i język polski i niemiecki na przemian (i to wcale nie było "powojnie"). Kurczę, nawet pachniało w Oliwie inaczej.
@@piotrmarcin5123 mój dziadek urodził się w Gdańsku w 1914 roku, ale nie wiem gdzie się urodzili jego rodzice. Może także w Gdańsku, a może też gdzieś indziej.
Też pochodzę z Oliwy, z rejonu ulic Pomorska-Piastowska. Wielkim sentymentem darzę kino Delfin , w którym po raz pierwszy sam bez rodziców byłem na seansie. Pamiętam ten huk przejeżdżających tramwajów tuż za ścianą kina. Drugim emblematycznym elementem mojej Oliwy był tramwaj nr 4 z Oliwy na plażę w Jelitkowie. Kursowały tam stare drewniane wagony z szarpanymi drzwiami bardzo długo, dłużej niż na innych liniach. Wspominam też nie koniecznie oliwski ale trójmiejski autobus linii 101. Taki z konduktorem dziurkującym bilety na trasie Gdańsk-Gdynia przez Oliwę. Pamiętam genialne rozwiązanie z biletami na SKM - o niebo lepszym i prostszym niż istniejące teraz a to były lata 70-te XX wieku. Wrzucało się monetę 1 zł, 2 zł, 5 zł w zależności od odległości do automatu na peronie i wyskakiwał bilet. I to wszystko. Po drodze piękny warkot mechanizmu. Działało ? Działało. Za ulicą Pomorską (tam gdzie dziś jest Żabianka) ciągnęły się ugory i była mała wioska (chyba właśnie o nazwie Żabianka, kilka chałup) i był tam taki stary niemiecki schron w lasku oraz normalne pola uprawne. Dziś na tym miejscu stoi kościół ale lasek sosnowy częściowo zachowano. Lubię tam chodzić czasem na mszę i wspominać ten lasek i bunkry. Za tym terenem na północ był już sopocki NON-STOP i niekiedy dało się słyszeć dobiegające z niego dźwięki koncertów np. Czerwonych Gitar, Niebiesko-Czarnych itd. To był teren naszych zabaw w wojnę a potem gry w piłkę. Moja podstawówka nr 74 (dawna ćwiczeniówka SN) już została zrównana z ziemią i pobudowano na niej nie tak dawno blokowiska ale moje ukochane liceum NR 5 nadal stoi takie samo. Za moich czasów dyrem był pan Stella. Miłośnikom historii początków polskiego Gdańska polecam przeczytanie książki pana Chwina "Hanneman". Losy rzucały mnie po różnych krajach i miastach (jestem konstruktorem budowlanym) ale niedługo przed emeryturą wróciłem do ojczyzny i do mojej małej ojczyzny w Gdańsku - Oliwie . Tu dopracowałem do emerytury i teraz cieszę się Polską, Gdańskiem i Oliwą. Wielu moich kolegów i wiele koleżanek niestety nadal tkwi na starość za granicą. Nie komentuję bo każdy ma swoje uwarunkowania. Szkoda że polski język nie zna takiego określenia jak niemiecki "HEIMAT" - czyli lokalna ojczyzna. Każdy z nas wie i czuje , że coś takiego istnieje, ale nie ma określenia na to jednym, powszechnie zrozumiałym słowem i trzeba posiłkować się określeniami opisowymi (o co nam dokładnie chodzi ). Powrót TU to był mój najlepszy wybór w życiu. Jestem tu szczęśliwy.
Pamiętam kino Delfin. Tam widziałem mój pierwszy kolorowy film "Rio Bravo" to było chyba około 1960. Często też chodziliśmy tam na tak zwane poranki gdzie pokazywali filmy rysunkowe z myszką miki etc.
Dziękuję za ten wspaniały film i równie wspaniałe wspomnienia. ♥Sam mieszkam w Oliw... no dobra, na Żabiance, ale to sztuczny podział (administracyjny). Nadal moją małą ojczyzną jest Oliwa. Nadal, bo w 1974 roku, gdy się tu wprowadziłem, to była Oliwa (Gdańsk-Oliwa), a ja mieszkałem na "Osiedlu Młodych" w Oliwie. I naturalnie znam nie tylko historię tego miejsca, ale również tereny samej Oliwy, jak i okolic. Bardzo polecam książkę Franciszka Mamuszki "Oliwa. Okruchy z dziejów, zabytki." Niesamowita pozycja. Pozdrawiam!
Pieknie sie slucha tych opowieści. Czekam na historie nastepnych dzielnic. Może Stogi? Tam zostaly moje dziecinne lata. Dzieki Ziomku, za dobra robotę!
Super film ❤️ dzięki niemu odświeżyłem znajomość z (nieco starszym) kolegą z dzieciństwa Zbyszkiem Chodorowskim. Szkoda, że o jednym znanym mieszkańcu niestety zapomniano. Andrzej Wawrzyniak, podróżnik, dyplomata i założyciel Muzeum Azji i Pacyfiku.
Pożdrawiam z Sosnowca😊Oliwa zauroczyla mnie niesamowicie,spedzalam wakacje na ul.Swiętopełka(ale nie jestem pewna czy to juz nie Przymorze).Park oliwski,Pachołek i urocze uliczki zawsze wspominam z sentymentem.
Mieszkałem na ulicy Beniowskiego ponad 50 lat od 1951. Pomiędzy Komorowskiego, Beniowskiego i Słowiańską istniała kiedyś fabryka farb i lakierów - mieszkańcy tego regionu Gdańska używali nazwy przedwojennej DAOL na określenie tej fabryki. Zdarzały się interwencje straży pożarnej. Dzisiaj są tam budynki mieszkaniowe. Na rogu Bora Komorowskiego i Droszyńskiego w latach 60 był kiosk ruchu, w którym kupowałem najlepsze pismo w całym bloku państw komunistycznych, czyli tygodnik "przekrój". Wiele lat temu można było z pętli tramwajowej w Oliwie dojechać do Sopotu tramwajem - likwidację wymusiło poszerzenie ulicy Grunwaldzkiej. Do 1963 blisko pętli tramwajowej istniał przytułek. Na rogu Armii Radzieckiej (dziś opata Rybińskiego) oraz Polanki istniała księgarnia. W pobliżu istniała cukiernia, do której uczeń 5 liceum mógł wyskoczyć podczas długiej przerwy w szkole.
Naszły, oj naszły mnie wspomnienia Oliwy. Doskonale pamiętam cukiernię Danusię ( w sąsiedztwie z jednej strony była kwiaciarnia, z drugiej zegarmistrz) i cukiernię Dorota (pyszne lody cassate). Pamiętam księgarnię na ul. Opata Rybinskiego (kiedyś chyba Armii Radzieckiej), gdzie Mama kupowała dla siebie książki a dla mnie płyty z bajkami (wykonanie plejady słynnych, legndarnych aktorów), sklep papierniczy i kosmetyczny, który występował na zdjęciu w kadrze filmu (w kosmetycznym kupowało się szyszki do kąpieli- prekursorki obecnych kul kąpielowych). A kto z Państwa pamięta kawiarnię Kon-Tiki? Kropla egzotyki z kultury Majów i Inków. W bocznym okienku sprzedawano lody. Później w tym miejscu były delikatesy Julius Meinl a teraz nie wiem. Cała ta dzielnica była (nie wiem czy jest nadal) jak z książek o Mary Poppins. Czrodziejska, z niepowtarzalną atmosferą.
@@StaryZiomek Chodziło się do KonTiki od święta na sok pomaranczowy (pity przez słomkę ze słomki a nie z plastiku!) i bitą śmietanę. Moja Babcia była autochtonką. Umiała mówić po polsku, ale nigdy nie nauczyła się pisać po polsku. Do mnie od dziecka mówiono w trzech językach. Czasem przejeżdżam obok willi, w której mieszkałam jako dziecko. Strach patrzeć jak to popada w ruinę. W miejsce bajkowego ogrodu, o który tak dbała Babcia rośnie parę badyli a tył ktoś "mądry" zabetonował. Ganek ma obite tynki, jakieś grafitti (bazgroły), kamienne schody popękane i obtłuczone. Żal serce ściska.
@@piotrmarcin5123 Nie wiem jak się nazywali ci państwo, ale jako dziecko zawsze podziwiałam uczesanie właścicielki. Miała włosy zebrane w piękny, luźny kok.
Nasza kochana Oliwa, jakie piekne wspomnienia. Ja tez urodzilam sie w Oliwie mieszkalam na ul. Spscerowej, szkolaczetwona, park, koscolek sw.Jakuba to tez wiele podobnych wspomnien. Nasz sasiad ktory lubial wypic zawsze pil powo na rogu kolo piekarni ,,graczyk,, i slupa ogloszeniowego a ja bylam szczesliwa bo moglam prowadzic lejcami konia jadac do domu ze zlewkami z bialej dzkoly. Pamietam tez knajpke ,Dziurke,, znajdowala sie w budynku gdzie jest dzis szewc teraz, .tez dla nas dzieci robiono glownie na dzien dziecka festyny, karuzele, szczelnice na czesci od strony parku i na przeciwko szkoly 36-Bialej.Jest mi szkoda ze zlikwidowano sklepy spozywcze, papiernicze, warzywniczy itd. ktore nas mieszkancow laczyla. Po mimo wszystko mamy piekne wdpomnienia nasxej kochanej Oliwy, pozdrawiam.
Moi dziadkowie mieszkali na Westerplatte chyba zaraz po wojnie, dziadek Stefan Połujancewicz był granatowym policjantem w Gdynii, babcia ponoć z Łąkowej była, po 45r mieszkali w Oliwie, czwórkę dzieci mieli, pamiętam mnóstwo zdjęć większość związana z Oliwą, park, cmentarz imprezy okolicznościowe, komunię, śluby, pogrzeby zawsze mnóstwo ludzi. Wujkowie do Niemiec wyjechali, mama została z ojcem, mojego jednego wujka teściowie z kwietnej byli. Całe życie związane z Oliwą było.
W latach siedemdziesiątych mozna jeszcze było zjeżdzać z zeskoku skoczni na sankach. Osiągało się chyba najszybsze prędkości w całym Trójmieście, na pewno jechało sie dużo szybciej niz z Łysej w Sopocie, bo tam też jeżdziłem. Jazda była tak szybka że sanek nie dało się kontrolować.
@@Daz89GD Czyli jednak dobrze skojarzyłem. Miałem okazję poznać tę Panią gdy organizowała rodzinne "majówki" z Podhalańskiej do Matemblewa. Ale to było już prawie pół wieku temu. Pozdrawiam.
Czy ktoś z Oliwiaków pamięta może rodzinę Kwiatkowskich która swoje korzenie ma na Kujawach? To moja dalsza rodzina, wiem że wuja Franciszek gdzieś tutaj mieszkał.
Z babcią spędziłem całe wakacje w Parku Oliwskim. Babcia mieszkała na Kościuszki , a ja na Morenie. Ależ ten Park wyglądał w oczach dziecka , jak z bajki.
Panie Piotrze, wiem że o umarłych źle się nie mówi ale muszę Pana wypowiedź o Węglerskim sprostować. Również chodziłem do szkoły podstawowej Nr. 23 jak i moje dwie siostry i brat. Już Marysia rocznik 1948 opowiadała mi rocznik 1953, o metodach maltretowania uczniów przez Węglerskiego. Jego sadystyczne kręcenie pejsów, podnoszenie za podbródek, wystraszonych chłopców i dziewczynek, wołało o pomstę do nieba. To wszystko co moja siostra mówiła, potwierdziło się w mojej piątej klasie, jak doszły chemia i fizyka z tym psychopatą. Moją siostrę złapał Węglerski tylko raz, Marysia dała jemu tak po łapach, że się już więcej nie odważył. Tak samo przywaliłem ja jemu, gdy któregoś dnia mnie pierwszy i ostatni raz dotknął. Twarz jego, z wściekłości, zalała się krwią, myślałem że mnie uderzy, patrzyłem mu bezczelnie w oczy i się na szczęście opanował. To było pod koniec roku szkolnego. Na koniec lekcji na przerwach, rzucaliśmy nasze aktówki 💼 pod ścianę i biegliśmy, na złamanie karku po schodach, do płotu pod lasem, kto pierwszy. Jak wróciliśmy na lekcje mojej aktówki pod ścianą nie było. Na początku 6 klasy, wezwał mnie Węglerski do siebie, zakurzona aktówka leżała na stole, a on mi melduje że ją znalazł w kotłowni, roześmiałem mu się w twarz, wziąłem moją własność i wyszedłem. Mówiono rownież, że Węglerski skopał jednego z uczniów, za co miał wylecieć ze szkoły. Tylko dzięki Pani Bochenek, wspaniałej Dyrektorce i pedagog, Węglerski został, i dalej męczył dzieci, również za pomocą elektrostatycznej maszyny. Jego zboczona radość, na widok rażonych prądem dzieci, stojących na końcu dziecięcego łańcucha, była do porzygania. Niech mu ziemia lekką będzie…..
To prawda o tym Weglerskim dzisiaj mialby prokuratora na karku. Ale tez inna osoba tam pracowala Rajkowska o ksywce "Kropka" - nauczacielka j. rosyjskiego. Bila ona linijka po reku jak uczen zle wymowil wyraz po rosyjsku.
Osoby, które się wypowiadały na temat tych osób nie czyniły tego w kontekście politycznym, nie opowiadały się za nikim tylko opisywały swoją tamtejszą rzeczywistość, której małą częścią były te osoby. Dodam, że za 20 lat jak ktoś ten film będzie oglądał to dla niego nie będzie miało to większego znaczenia:)
Obejrzałem całość z wielkim zainteresowaniem, chociaż zwykle niechętnie patrzę na filmy dłuższe niż 60 minut.
Równo 47 lat temu otrzymałem z rąk Pana Chodorowskiego kartę pływacką zdobytą w ramach z zajęć z WF w ramach studiów na Politechnice Gdańskiej. Mam ją do dzisiaj, z Jego własnoręcznym podpisem.
Z Krystyną Andryszkiewicz, jeśli dobrze rozpoznaję, chodziliśmy do tej samej szkoły i klasy, tj V LO (matura 1974).
Kierowca Kurii, Pan Lica, o którym wspomina Pan Nowacki był moim sąsiadem na Przymorzu.
Brawo dla Twórców filmu, za pomysł i realizację!. Czas płynie nieubłaganie i utrwalanie takich wspomnień jest jedynym sposobem uchronienia przeszłości przed jego zębem.
Dziękujemy za tę wypowiedź! Możemy teraz tylko zaprosić do innych naszych filmów i opowieści o innych dzielnicach:)
@@StaryZiomek Jestem Waszym subskrybentem i znam Wasz dotychczasowy dorobek filmowy na YT. Tak trzymać!
Urodziłam się w Oliwie, choć niestety- już tam nie mieszkam. Dla mnie Oliwa to wspomnienie sielskiego, idealnego dzieciństwa, w którym nie było spraw dorosłych. Był pokój dziecinny, ogród wokól domu, cudny Park Oliwski, katedra z wspaniałymi organami i ruchomymi elementami, las (wchodziło się od ulicy Cystersów) z parowami i dwiema ziemnymi mogiłami nieznanych żołnierzy (czy jeszcze są?). To były sobotnie zakupy na rynku, sklepik spożywczy w pobliżu (tzw. "szesnastka"). To był cały styl życia, bo praktycznie znało się każdego, który mieszkał w sąsiedztwie. To był też styl wychowania: było nie do pomyślenia żeby nie ukłonić się starszej osobie na powitanie, wtrącać się do rozmowy starszych lub pyskować. To były bajki mojej Babci, sukienki, które mi szyła na oryginalnej przedwojennej maszynie "Pfaff" no i język polski i niemiecki na przemian (i to wcale nie było "powojnie").
Kurczę, nawet pachniało w Oliwie inaczej.
O. Super niespodzianka🤩. Mam duży sentyment do tej dzielnicy. Fajne wspomnienia z dzieciństwa.
Kocham Oliwę. Zwłaszcza Dolinę Radości. ❤
Dla mnie Oliwa, jest definicją Miłości ❤
Jestem szczęściarzem, że jestem Oliwiakiem, tak samo jak mój Tata i mój dziadek.
A ja jestem Wrzeszczanką i też kocham moje rewiry :)) Pozdrawiam 🤗
czyli jest pana dziadek był gdańskim autochtonem, jak rozumiem
@@piotrmarcin5123 mój dziadek urodził się w Gdańsku w 1914 roku, ale nie wiem gdzie się urodzili jego rodzice. Może także w Gdańsku, a może też gdzieś indziej.
@@Tri-Ultra-Tata Pozdrawiam serdecznie :)
Też pochodzę z Oliwy, z rejonu ulic Pomorska-Piastowska. Wielkim sentymentem darzę kino Delfin , w którym po raz pierwszy sam bez rodziców byłem na seansie. Pamiętam ten huk przejeżdżających tramwajów tuż za ścianą kina. Drugim emblematycznym elementem mojej Oliwy był tramwaj nr 4 z Oliwy na plażę w Jelitkowie. Kursowały tam stare drewniane wagony z szarpanymi drzwiami bardzo długo, dłużej niż na innych liniach.
Wspominam też nie koniecznie oliwski ale trójmiejski autobus linii 101. Taki z konduktorem dziurkującym bilety na trasie Gdańsk-Gdynia przez Oliwę.
Pamiętam genialne rozwiązanie z biletami na SKM - o niebo lepszym i prostszym niż istniejące teraz a to były lata 70-te XX wieku. Wrzucało się monetę 1 zł, 2 zł, 5 zł w zależności od odległości do automatu na peronie i wyskakiwał bilet. I to wszystko. Po drodze piękny warkot mechanizmu. Działało ? Działało.
Za ulicą Pomorską (tam gdzie dziś jest Żabianka) ciągnęły się ugory i była mała wioska (chyba właśnie o nazwie Żabianka, kilka chałup) i był tam taki stary niemiecki schron w lasku oraz normalne pola uprawne. Dziś na tym miejscu stoi kościół ale lasek sosnowy częściowo zachowano. Lubię tam chodzić czasem na mszę i wspominać ten lasek i bunkry.
Za tym terenem na północ był już sopocki NON-STOP i niekiedy dało się słyszeć dobiegające z niego dźwięki koncertów np. Czerwonych Gitar, Niebiesko-Czarnych itd.
To był teren naszych zabaw w wojnę a potem gry w piłkę.
Moja podstawówka nr 74 (dawna ćwiczeniówka SN) już została zrównana z ziemią i pobudowano na niej nie tak dawno blokowiska ale moje ukochane liceum NR 5 nadal stoi takie samo. Za moich czasów dyrem był pan Stella.
Miłośnikom historii początków polskiego Gdańska polecam przeczytanie książki pana Chwina "Hanneman".
Losy rzucały mnie po różnych krajach i miastach (jestem konstruktorem budowlanym) ale niedługo przed emeryturą wróciłem do ojczyzny i do mojej małej ojczyzny w Gdańsku - Oliwie . Tu dopracowałem do emerytury i teraz cieszę się Polską, Gdańskiem i Oliwą. Wielu moich kolegów i wiele koleżanek niestety nadal tkwi na starość za granicą. Nie komentuję bo każdy ma swoje uwarunkowania.
Szkoda że polski język nie zna takiego określenia jak niemiecki "HEIMAT" - czyli lokalna ojczyzna. Każdy z nas wie i czuje , że coś takiego istnieje, ale nie ma określenia na to jednym, powszechnie zrozumiałym słowem i trzeba posiłkować się określeniami opisowymi (o co nam dokładnie chodzi ).
Powrót TU to był mój najlepszy wybór w życiu. Jestem tu szczęśliwy.
Co do książki Stefana Chwina to jest w książce krótki wątek na ten temat:)
@@StaryZiomek Dokładnie tak.
Pozdawiam- matura 74 V LO
Ja tez 😃😃
Pamiętam kino Delfin. Tam widziałem mój pierwszy kolorowy film "Rio Bravo" to było chyba około 1960. Często też chodziliśmy tam na tak zwane poranki gdzie pokazywali filmy rysunkowe z myszką miki etc.
Piękne, wzruszające ❤️
Dziękujemy:)
Bardzo dziękuję za te cudne wspomnienia,to też moja dzielnica
...chodziłam do czerwonej szkoły nr.23 w latach 60 siątych😘😘
Nawet nie wiem kiedy mi te 2 godziny przeleciały. Fantastyczny dokument.
świetny dokument, pamięć świadków czasów
Wychowałam sie na Przymorzu i jeździliśmy do Oliwy bardzo często i tęsknię wow jaki ładny program dziekuje
Dziękuję za ten wspaniały film i równie wspaniałe wspomnienia. ♥Sam mieszkam w Oliw... no dobra, na Żabiance, ale to sztuczny podział (administracyjny). Nadal moją małą ojczyzną jest Oliwa. Nadal, bo w 1974 roku, gdy się tu wprowadziłem, to była Oliwa (Gdańsk-Oliwa), a ja mieszkałem na "Osiedlu Młodych" w Oliwie. I naturalnie znam nie tylko historię tego miejsca, ale również tereny samej Oliwy, jak i okolic. Bardzo polecam książkę Franciszka Mamuszki "Oliwa. Okruchy z dziejów, zabytki." Niesamowita pozycja. Pozdrawiam!
Znakomity film. Absolutnie interesujący w każdym momencie. Gratuluje.
OLIWA -- Najpiekniejsze miejsce !!
Tu są . piękne organy,,piękną śwtynia,dużo zieleni,.Też mam sentyment do Oliwy,,coś wspaniałego.
Bardzo dziękuję za nagranie tak wspaniałego filmu .
Już się cieszę, bo chodziłem z jedną z osób ze wstępu do liceum. Gdy obejrzę całość napiszę coś więcej.
Świetny film, super ciekawe wspomnienia, dziękuję!
Przepiękne wspomnienia .❤
Świetny materiał, wspaniali ludzie, chętnie bym zobaczyła taki materiał z Jelitkowa mojego choc niestety większość mieszkańców już przesiedlona :(
Pieknie sie slucha tych opowieści. Czekam na historie nastepnych dzielnic. Może Stogi? Tam zostaly moje dziecinne lata. Dzieki Ziomku, za dobra robotę!
Stogi będą. Nie wiemy tylko kiedy dokładnie. Trzeba powoli zacząć szukać bohaterów:)
@@StaryZiomek wspaniale! Na twoje filmy warto poczekać. A potem już tylko się delektować treścią. Powodzenia, trzymam kciuki!
Dzięki chłopaki, świetny materiał, pozdrawiam! 👌
Świetny film!
Super film ❤️ dzięki niemu odświeżyłem znajomość z (nieco starszym) kolegą z dzieciństwa Zbyszkiem Chodorowskim. Szkoda, że o jednym znanym mieszkańcu niestety zapomniano. Andrzej Wawrzyniak, podróżnik, dyplomata i założyciel Muzeum Azji i Pacyfiku.
Pożdrawiam z Sosnowca😊Oliwa zauroczyla mnie niesamowicie,spedzalam wakacje na ul.Swiętopełka(ale nie jestem pewna czy to juz nie Przymorze).Park oliwski,Pachołek i urocze uliczki zawsze wspominam z sentymentem.
Ulica Świętopełka to administracyjnie Małe Przymorze, chociaż to tylko kilka kroków od stacji PKP Gdańsk Oliwa
Mieszkałem na ulicy Beniowskiego ponad 50 lat od 1951. Pomiędzy Komorowskiego, Beniowskiego i Słowiańską istniała kiedyś fabryka farb i lakierów - mieszkańcy tego regionu Gdańska używali nazwy przedwojennej DAOL na określenie tej fabryki. Zdarzały się interwencje straży pożarnej. Dzisiaj są tam budynki mieszkaniowe. Na rogu Bora Komorowskiego i Droszyńskiego w latach 60 był kiosk ruchu, w którym kupowałem najlepsze pismo w całym bloku państw komunistycznych, czyli tygodnik "przekrój". Wiele lat temu można było z pętli tramwajowej w Oliwie dojechać do Sopotu tramwajem - likwidację wymusiło poszerzenie ulicy Grunwaldzkiej. Do 1963 blisko pętli tramwajowej istniał przytułek. Na rogu Armii Radzieckiej (dziś opata Rybińskiego) oraz Polanki istniała księgarnia. W pobliżu istniała cukiernia, do której uczeń 5 liceum mógł wyskoczyć podczas długiej przerwy w szkole.
Naszły, oj naszły mnie wspomnienia Oliwy.
Doskonale pamiętam cukiernię Danusię ( w sąsiedztwie z jednej strony była kwiaciarnia, z drugiej zegarmistrz) i cukiernię Dorota (pyszne lody cassate). Pamiętam księgarnię na ul. Opata Rybinskiego (kiedyś chyba Armii Radzieckiej), gdzie Mama kupowała dla siebie książki a dla mnie płyty z bajkami (wykonanie plejady słynnych, legndarnych aktorów), sklep papierniczy i kosmetyczny, który występował na zdjęciu w kadrze filmu (w kosmetycznym kupowało się szyszki do kąpieli- prekursorki obecnych kul kąpielowych).
A kto z Państwa pamięta kawiarnię Kon-Tiki? Kropla egzotyki z kultury Majów i Inków. W bocznym okienku sprzedawano lody. Później w tym miejscu były delikatesy Julius Meinl a teraz nie wiem.
Cała ta dzielnica była (nie wiem czy jest nadal) jak z książek o Mary Poppins. Czrodziejska, z niepowtarzalną atmosferą.
O kawiarni KonTiki mówi Pani Bogusia. Może nie wprost, ale poprzez przypomnienie Pani Piaseckiej.
@@StaryZiomek Chodziło się do KonTiki od święta na sok pomaranczowy (pity przez słomkę ze słomki a nie z plastiku!) i bitą śmietanę.
Moja Babcia była autochtonką. Umiała mówić po polsku, ale nigdy nie nauczyła się pisać po polsku. Do mnie od dziecka mówiono w trzech językach.
Czasem przejeżdżam obok willi, w której mieszkałam jako dziecko. Strach patrzeć jak to popada w ruinę. W miejsce bajkowego ogrodu, o który tak dbała Babcia rośnie parę badyli a tył ktoś "mądry" zabetonował. Ganek ma obite tynki, jakieś grafitti (bazgroły), kamienne schody popękane i obtłuczone. Żal serce ściska.
Danusia.....cukiernia państwa Grubba. Pamiętam, kupowaliśmy amerykanki i ptysie.
@@piotrmarcin5123 Nie wiem jak się nazywali ci państwo, ale jako dziecko zawsze podziwiałam uczesanie właścicielki. Miała włosy zebrane w piękny, luźny kok.
Nasza kochana Oliwa, jakie piekne wspomnienia. Ja tez urodzilam sie w Oliwie mieszkalam na ul. Spscerowej, szkolaczetwona, park, koscolek sw.Jakuba to tez wiele podobnych wspomnien. Nasz sasiad ktory lubial wypic zawsze pil powo na rogu kolo piekarni ,,graczyk,, i slupa ogloszeniowego a ja bylam szczesliwa bo moglam prowadzic lejcami konia jadac do domu ze zlewkami z bialej dzkoly. Pamietam tez knajpke ,Dziurke,, znajdowala sie w budynku gdzie jest dzis szewc teraz, .tez dla nas dzieci robiono glownie na dzien dziecka festyny, karuzele, szczelnice na czesci od strony parku i na przeciwko szkoly 36-Bialej.Jest mi szkoda ze zlikwidowano sklepy spozywcze, papiernicze, warzywniczy itd. ktore nas mieszkancow laczyla. Po mimo wszystko mamy piekne wdpomnienia nasxej kochanej Oliwy, pozdrawiam.
Ten woznica to Klibsakis - obronca Oliwy w 1945r
Dziekuje za ten odcinek i czekam na Przymorze.
Dzięki. Jednak co do Przymorza to trochę inna bajka i ten temat trzeba będzie zupełnie inaczej ugryźć w przyszłości:)
Super, dzięki ❤
Świetny film, bardzo mi się podobał!
Stonke też zbierało się w latach 80tych :)
Jak ja kocham Oliwę
Moi dziadkowie mieszkali na Westerplatte chyba zaraz po wojnie, dziadek Stefan Połujancewicz był granatowym policjantem w Gdynii, babcia ponoć z Łąkowej była, po 45r mieszkali w Oliwie, czwórkę dzieci mieli, pamiętam mnóstwo zdjęć większość związana z Oliwą, park, cmentarz imprezy okolicznościowe, komunię, śluby, pogrzeby zawsze mnóstwo ludzi. Wujkowie do Niemiec wyjechali, mama została z ojcem, mojego jednego wujka teściowie z kwietnej byli. Całe życie związane z Oliwą było.
Katowice pozdrawiajă Oliwę ❤
W latach siedemdziesiątych mozna jeszcze było zjeżdzać z zeskoku skoczni na sankach. Osiągało się chyba najszybsze prędkości w całym Trójmieście, na pewno jechało sie dużo szybciej niz z Łysej w Sopocie, bo tam też jeżdziłem. Jazda była tak szybka że sanek nie dało się kontrolować.
Jest jakieś nagranie video?:)
....i to przedłużenie zjazdu z Tatrzańskiej w ulicę Opacką i jechało się aż pod bramę do parku na Opackiej
O jakiej skoczni tu mowa? Czy o tej w Dolinie Radosci?
Moj Ojciec był z Oliwy mieszkali na Grunwadzkiej za Polmozbytem
Jak się uda to polecam jeszcze porozmawiać z Panią Flisikowską z ulicy Podhalańskiej. One że względu na wiek na pewno zna też dużo historii.
Chyba Pani Flisikowska z Podhalańskiej, czy może zbieżność nazwisk albo coś pomyliłem?
@@bolutmruk8541 Tak masz racje. Chyba telefon zrobił autokorektę albo ja literówkę. Dziękuję za zwrócenie uwagi, bo dopiero teraz sam zobaczyłem błąd.
@@Daz89GD Czyli jednak dobrze skojarzyłem. Miałem okazję poznać tę Panią gdy organizowała rodzinne "majówki" z Podhalańskiej do Matemblewa. Ale to było już prawie pół wieku temu. Pozdrawiam.
OLIWA, DRŹYMAŁY...POŹDRAWIAMY''
Tez mieszkalem na Drzymaly 8 --- Pozdrawiam .
Wdzięczność
🌻🌻🌻
Fajnie się oglądało,może tylko zabrakło chodzenia z kamerą po Oliwie,tak żeby więcej się zobaczyło całą Oliwę, bardziej dokładnie.
Dzięki. Na pewne rzeczy nie mamy czasu, ale to o czym piszesz jest w naszych głowach w przyszłych produkcjach:)
❤
Mieszkałam w Oliwie 15 lat na ulicy Obr. Westerplatte blisko parku
Czy ktoś z Oliwiaków pamięta może rodzinę Kwiatkowskich która swoje korzenie ma na Kujawach? To moja dalsza rodzina, wiem że wuja Franciszek gdzieś tutaj mieszkał.
...kilka dni temu 90 urodziny obchodziła jego siostra Teresa ❤
Ziomek szkoda że nic nie wspomniałeś o kaszubach zamieszkujacych w oliwie
Hmm. To nie my opowiadalismy w tym filmie:) Jeden z naszych bohaterow o tym wspominal ale za malo by stworzyc caly wątek.
1:42:00 😂
wspominki jak u cioci na imieninach. NUDNE!
Ojciec miał na Oliwie ksywę kostek czy jest ktoś kto go pamięta? niestety 2 lata temu zmarł
No proszę.... "na Oliwie"?
Kostka nazywali Iwucia u ul. Koscierskiej 1
Z babcią spędziłem całe wakacje w Parku Oliwskim. Babcia mieszkała na Kościuszki , a ja na Morenie. Ależ ten Park wyglądał w oczach dziecka , jak z bajki.
Panie Piotrze, wiem że o umarłych źle się nie mówi ale muszę Pana wypowiedź o Węglerskim sprostować. Również chodziłem do szkoły podstawowej Nr. 23 jak i moje dwie siostry i brat. Już Marysia rocznik 1948 opowiadała mi rocznik 1953, o metodach maltretowania uczniów przez Węglerskiego. Jego sadystyczne kręcenie pejsów, podnoszenie za podbródek, wystraszonych chłopców i dziewczynek, wołało o pomstę do nieba. To wszystko co moja siostra mówiła, potwierdziło się w mojej piątej klasie, jak doszły chemia i fizyka z tym psychopatą. Moją siostrę złapał Węglerski tylko raz, Marysia dała jemu tak po łapach, że się już więcej nie odważył. Tak samo przywaliłem ja jemu, gdy któregoś dnia mnie pierwszy i ostatni raz dotknął. Twarz jego, z wściekłości, zalała się krwią, myślałem że mnie uderzy, patrzyłem mu bezczelnie w oczy i się na szczęście opanował. To było pod koniec roku szkolnego. Na koniec lekcji na przerwach, rzucaliśmy nasze aktówki 💼 pod ścianę i biegliśmy, na złamanie karku po schodach, do płotu pod lasem, kto pierwszy. Jak wróciliśmy na lekcje mojej aktówki pod ścianą nie było. Na początku 6 klasy, wezwał mnie Węglerski do siebie, zakurzona aktówka leżała na stole, a on mi melduje że ją znalazł w kotłowni, roześmiałem mu się w twarz, wziąłem moją własność i wyszedłem. Mówiono rownież, że Węglerski skopał jednego z uczniów, za co miał wylecieć ze szkoły. Tylko dzięki Pani Bochenek, wspaniałej Dyrektorce i pedagog, Węglerski został, i dalej męczył dzieci, również za pomocą elektrostatycznej maszyny. Jego zboczona radość, na widok rażonych prądem dzieci, stojących na końcu dziecięcego łańcucha, była do porzygania. Niech mu ziemia lekką będzie…..
To prawda o tym Weglerskim dzisiaj mialby prokuratora na karku. Ale tez inna osoba tam pracowala Rajkowska o ksywce "Kropka" - nauczacielka j. rosyjskiego. Bila ona linijka po reku jak uczen zle wymowil wyraz po rosyjsku.
Nie podoba mi się końcówka filmu. Nie było potrzeby wspominać wciąż czynnych przeciw Polsce polityków typu Tusk czy Lewandowski. To nie to miejsce.
Osoby, które się wypowiadały na temat tych osób nie czyniły tego w kontekście politycznym, nie opowiadały się za nikim tylko opisywały swoją tamtejszą rzeczywistość, której małą częścią były te osoby. Dodam, że za 20 lat jak ktoś ten film będzie oglądał to dla niego nie będzie miało to większego znaczenia:)
@@StaryZiomek Pewnie tak :). Ale dziś te nazwiska budzą różne emocje. I być może entuzjazm ale i odrazę. Nie jest to potrzebne.
Być może, jednak tak skrajne emocje nam nie towarzyszą. Nie odpowiadamy również za emocje innych osób.🙂
Ja akurat głosowałam na Tuska. Ale nie o to chodzi.
Skoro Tusk jest Oliwiakiem i jest znaną osobą to dlaczego miał pozostać niewspomniany?
@@TheMijanou Tusk nie jest żadnym oliwiakiem i nie w tym kontekście był wymieniony ale w kontekście haratania w gałę.