Ֆորշ - Վերջին անգամ

Վերջին անգամ
Նորից գալիս ես դու հեռվից,
նորից դառնում եմ անհամբեր,
ինչպես և միշտ:
Ու ես գիտեմ, գիտես և դու,
որ հրաժեշտ ենք մենք տալու
այսօր՝ ընդմիշտ:
Ես ինքս ինձ չեմ հավատում,
որ մենք նստած ենք դեմ-դիմաց՝
վերջին անգամ:
Վերջին անգամ է բայց ասես
հենց նոր, հենց նոր տեսա ես քեզ՝
ու՞ր էիր առաջ:
Ճաքած շուրթերդ, այսօր գունատ են,
Աչքերդ խամրած, մեկ օրում ծերացած,
Նայում եմ քեզ, ինձ մոռանում եմ,
Քեզ ոնց փրկեմ, ասա թե գիտես:
Հիշում եմ օրն այն առաջին,
երբ իմ բաճկոնը մեկնեցի
քեզ՝ շփոթված,
Դու էլ ծիծաղդ զսպելով,
նայում էիր քո վերարկուին՝
պատից կախված:
Ես հիացած էի, ցնորված,
ոտից գլուխ սիրահարված,
ինչպես հիմա,
Մենության շեմը դեռ չանցած,
արդեն դարձել եմ մոլորված՝
դու ու՞ր էիր առաջ:
Սառած ձեռքերն եմ
քո տաքացնում ես,
Ծածկում վերջին համբույրներով, Պահն է եկել, մենք չգիտենք թե,
Ինչպես ասենք մնաս բարով:
Եվ աչքերից քո նշաձև
մերկացած ցավն է գլորվում
կաթիլ-կաթիլ,
Այսքան անզոր, այսպես անճար,
ես չեմ եղել երբևիցե,
ու՞ր ես գնում, սպասի՛ր, սպասիր:
Վաղուց կանգնած եմ քարացած,
քո հետրից եմ ես նայում,
վերջին անգամ,
Արդեն դարձար փոքրիկ մի կետ,
բայց դեռ խոսում ես դու ինձ հետ,
իսկ ես, իսկ ես չկամ:
Ճաքած շուրթերդ, այնպես գունատ էին,
Աչքերդ խամրած, մեկ օրում ծերացած,
Նայում էի քեզ, ինձ մոռանում էի,
Ախ ուր էիր դու, ուր էիր առաջ:
Դու չկաս էլ իմ սեր, ու ես էլ չկամ...